Leniency of God ระฆังแห่งความทรงจำ(Alter)
หากยิ่งใช้พลังของตนเองไปโดยไม่คิดคำนึงถึงตนเอง บางสิ่งบางอย่างจะเริ่มสลายหายไปเมื่อแลกกับพลังบางสิ่ง หากเป็นแบบนี้"คิดอยากจะเลือกใช้มันไหมล่ะ?"
ผู้เข้าชมรวม
3,861
ผู้เข้าชมเดือนนี้
15
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ในตำนานบทหนึ่ง มีชาวเอฟล์อาศัยในผืนป่า
ได้สร้างระฆังเพื่อเตือนภัย และเป็นสัญญาณเพื่อบูชาพระเจ้า
ในตอนวันหนึ่งระฆังได้ถูกลั่นขึ้นมา ชาวเอลฟ์ได้หนีกันออกมานอกผืนป่า
แต่มันเป็นฉากหนึ่งของโศกนาฏกรรม
หลังจากการจบโศกนาฏกรรม ได้มีชาวเอลฟ์เหลือรอดอยู่หนึ่งคน
"พระเจ้าจะต้องชดใช้ ที่พวกเราสูญเสียก่อนที่จะสัมผัสความสุขนั้น"
สิ่งนี่จะเป็นปฐมบทของผู้ที่มีสัญลักษณ์ 'ระฆังถูกผูกมัดด้วยเถาวัลย์'
ซึ่งเป็นผู้ได้รับความเมตตาจากพระเจ้า แต่เกลียดชังพระเจ้า
ได้ถูกส่งต่อมาให้แก่ผู้สืบทอดรุ่นหลัง
ผลงานอื่นๆ ของ Liberatorn ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Liberatorn
"เด็กชายผู้อาศัยอยู่บนโลกสีดำ"
(แจ้งลบ)ผู้วิจารณ์จะขอกล่าวในส่วนของการเขียนเนื้อเรื่องให้สมูทก่อนนะคะ อันดับแรกเลย ผู้เขียนอาจต้องทำความเข้าใจกับการเรียงลำดับเนื้อหาของนิยายเสียก่อนนะคะ การตัดบทของผู้เขียน ยังไม่ผ่านค่ะ เพราะคำพูดที่ใช้ดูไม่คล้อยตามกันไป ยกตัวอย่างเช่น ผู้เขียน : เมื่อมองไปทั่วห้องมืด ทำให้เห็นตัวของเขาดูกลมกลืนเป็นส่วนหนึ่งของห้องไป ค่ะหากผู้อ่านลองอ่านดู จะรู้สึ ... อ่านเพิ่มเติม
ผู้วิจารณ์จะขอกล่าวในส่วนของการเขียนเนื้อเรื่องให้สมูทก่อนนะคะ อันดับแรกเลย ผู้เขียนอาจต้องทำความเข้าใจกับการเรียงลำดับเนื้อหาของนิยายเสียก่อนนะคะ การตัดบทของผู้เขียน ยังไม่ผ่านค่ะ เพราะคำพูดที่ใช้ดูไม่คล้อยตามกันไป ยกตัวอย่างเช่น ผู้เขียน : เมื่อมองไปทั่วห้องมืด ทำให้เห็นตัวของเขาดูกลมกลืนเป็นส่วนหนึ่งของห้องไป ค่ะหากผู้อ่านลองอ่านดู จะรู้สึกแปลกๆ ค่ะ เพราะว่าประโยคต้นที่ควรจะเป็นค่ะ คือคำว่า “เพราะ” ค่ะ เช่น ด้วยความมืดมิดของห้องนี่เอง ทำให้ตัวของเขาดูกลมกลืนไปกับห้องนั่น แค่นี้ก็พอแล้วล่ะค่ะ เราจะมองง่ายๆ แค่ว่า เพราะอะไร จึงทำให้เธอเป็นแบบนั้น ค่ะ มีการใช้คำซ้ำค่อนข้างเยอะนะคะ ผู้เขียนอาจลองใช้คำหรือลูกเล่นที่เยอะกว่านี้ได้ค่ะ ในกรณีที่ใช้สรรพนามบุรุษที่หนึ่ง เราก็ใช้แค่ว่า ผม, เขา, หรือคำอื่นเพื่อความไหลลื่น ยกตัวอย่างเช่น : แสงไฟจากโคมไฟทอแสงประกายระยิบระยับ สะท้อนใบหญ้าสีเขียวชอุ่มบนพื้นดิน ภายในคฤหาสน์หลังงามแห่งหนึ่ง ผมนั่งมองหมู่มวลดอกไม้ในสวนด้วยแววตาที่เหม่อลอย เนื่องจากไม่มีอะไรน่าสนใจเลยในเวลานี้ เหล่าเพื่อนๆ รุ่นราวคราวเดียวกันกลุ่มใหญ่กำลังสรวนเสเฮฮาอย่างสนุกสนานอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดใครคนหนึ่ง เป็นต้นค่ะ จากประโยคข้างต้นที่ได้ยกตัวอย่างไปจะเห็นว่า มีคำว่า ผม แค่คำเดียวใช่ไหมคะ แต่ก็สามารถอธิบายให้เห็นว่า ชายคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ ผู้เขียนอาจเพิ่ม กิริยาของตัวละครลงไปเพื่อให้เกิดความสมจริงขึ้นได้ค่ะ ส่วนเรื่องตัวหนังสือ ผู้เขียนควรเพิ่มตัวอักษรให้ใหญ่กว่านี้สักหน่อยนะคะ ประมาณ 20 น่าจะได้ เพราะตัวหนังสือค่อนข้างเล็กค่ะ นอกจากตัวสรรพนามตัวละครแล้ว คำเชื่อมก็ไม่ควรมีเยอะเช่นกันค่ะ จะดีมากหากว่าคำเชื่อมนั้น จะมีแค่เพียง 3 คำต่อหนึ่งวรรคตอน รูปประโยคจะดูไม่ซ้ำจนเกินไปนะคะ ส่วนในเรื่องคำผิด ดีค่ะ เท่าที่ลองตรวจดูมีไม่ค่อยเยอะเท่าไร ถึงจะมี ก็มีเพียงแค่ผิดเพราะพิมพ์เร็วมากเกินไปน่ะค่ะ อันนี้ ดีแล้วค่ะ แต่ถ้าแก้ในจุดที่พิมพ์เร็วได้ ก็จะดีมากค่ะ ยังมีบางคำที่ผู้เขียนใช้ผิดความหมายอยู่นะคะ เช่นคำว่า สายตาสีอำพัน หากจะกล่าวก็ควรจะเป็น ดวงตาสีอำพัน หรือ แววตาสีอำพัน จะนุ่มนวลและไหลลื่นมากกว่านะคะ นอกจากนี้ ยังมีคำที่ยืดเยื้ออยู่พบสมควรค่ะ เช่น ผมได้พูด เราอาจะตัดคำว่า ได้ ออกเลยก็ได้ค่ะ เพื่อความนุ่มนวล มีทริคเล็กๆ สำหรับการเขียนเพื่อความไหลลื่นนะคะ โดยเราอาจใส่คำกิริยา ในช่วงระหว่างประโยคคำพูดของการสนทนาได้ค่ะ เช่น “พวกเธอไม่มีที่ไปสินะ” เธอพูดไปพลางม้วนผมไป “มากับฉันก็ได้นะ” ประมาณนี้นะคะ ต่อมาการใส่เอฟเฟ็คของคำ ผู้เขียนไม่จำเป็นต้องใส่ “ช่วยด้วยยยย~~~~~!!!” ขนาดนั้นค่ะ ในการเขียน เราจะเขียนแค่เพียง “ช่วยด้วยย!” ประมาณนี้ก็พอจะเข้าใจแล้วค่ะว่ามัน กำลังอยู่ในช่วงเลวร้ายขนาดไหน สุดท้ายนี้ผู้วิจารณ์ก็หวังว่าคำวิจารณ์นี้จะสามารถทำให้ผู้เขียนสามารถพัฒนางานเขียนของตัวเองยิ่งๆ ขึ้นไปนะคะ อย่างไรหากการวิจารณ์ครั้งนี้จะทำให้ผู้เขียนขุ่นเคืองก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ... อ่านน้อยลง
M.S.Rocker | 3 ก.ค. 58
2
0
"เด็กชายผู้อาศัยอยู่บนโลกสีดำ"
(แจ้งลบ)ผู้วิจารณ์จะขอกล่าวในส่วนของการเขียนเนื้อเรื่องให้สมูทก่อนนะคะ อันดับแรกเลย ผู้เขียนอาจต้องทำความเข้าใจกับการเรียงลำดับเนื้อหาของนิยายเสียก่อนนะคะ การตัดบทของผู้เขียน ยังไม่ผ่านค่ะ เพราะคำพูดที่ใช้ดูไม่คล้อยตามกันไป ยกตัวอย่างเช่น ผู้เขียน : เมื่อมองไปทั่วห้องมืด ทำให้เห็นตัวของเขาดูกลมกลืนเป็นส่วนหนึ่งของห้องไป ค่ะหากผู้อ่านลองอ่านดู จะรู้สึ ... อ่านเพิ่มเติม
ผู้วิจารณ์จะขอกล่าวในส่วนของการเขียนเนื้อเรื่องให้สมูทก่อนนะคะ อันดับแรกเลย ผู้เขียนอาจต้องทำความเข้าใจกับการเรียงลำดับเนื้อหาของนิยายเสียก่อนนะคะ การตัดบทของผู้เขียน ยังไม่ผ่านค่ะ เพราะคำพูดที่ใช้ดูไม่คล้อยตามกันไป ยกตัวอย่างเช่น ผู้เขียน : เมื่อมองไปทั่วห้องมืด ทำให้เห็นตัวของเขาดูกลมกลืนเป็นส่วนหนึ่งของห้องไป ค่ะหากผู้อ่านลองอ่านดู จะรู้สึกแปลกๆ ค่ะ เพราะว่าประโยคต้นที่ควรจะเป็นค่ะ คือคำว่า “เพราะ” ค่ะ เช่น ด้วยความมืดมิดของห้องนี่เอง ทำให้ตัวของเขาดูกลมกลืนไปกับห้องนั่น แค่นี้ก็พอแล้วล่ะค่ะ เราจะมองง่ายๆ แค่ว่า เพราะอะไร จึงทำให้เธอเป็นแบบนั้น ค่ะ มีการใช้คำซ้ำค่อนข้างเยอะนะคะ ผู้เขียนอาจลองใช้คำหรือลูกเล่นที่เยอะกว่านี้ได้ค่ะ ในกรณีที่ใช้สรรพนามบุรุษที่หนึ่ง เราก็ใช้แค่ว่า ผม, เขา, หรือคำอื่นเพื่อความไหลลื่น ยกตัวอย่างเช่น : แสงไฟจากโคมไฟทอแสงประกายระยิบระยับ สะท้อนใบหญ้าสีเขียวชอุ่มบนพื้นดิน ภายในคฤหาสน์หลังงามแห่งหนึ่ง ผมนั่งมองหมู่มวลดอกไม้ในสวนด้วยแววตาที่เหม่อลอย เนื่องจากไม่มีอะไรน่าสนใจเลยในเวลานี้ เหล่าเพื่อนๆ รุ่นราวคราวเดียวกันกลุ่มใหญ่กำลังสรวนเสเฮฮาอย่างสนุกสนานอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดใครคนหนึ่ง เป็นต้นค่ะ จากประโยคข้างต้นที่ได้ยกตัวอย่างไปจะเห็นว่า มีคำว่า ผม แค่คำเดียวใช่ไหมคะ แต่ก็สามารถอธิบายให้เห็นว่า ชายคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ ผู้เขียนอาจเพิ่ม กิริยาของตัวละครลงไปเพื่อให้เกิดความสมจริงขึ้นได้ค่ะ ส่วนเรื่องตัวหนังสือ ผู้เขียนควรเพิ่มตัวอักษรให้ใหญ่กว่านี้สักหน่อยนะคะ ประมาณ 20 น่าจะได้ เพราะตัวหนังสือค่อนข้างเล็กค่ะ นอกจากตัวสรรพนามตัวละครแล้ว คำเชื่อมก็ไม่ควรมีเยอะเช่นกันค่ะ จะดีมากหากว่าคำเชื่อมนั้น จะมีแค่เพียง 3 คำต่อหนึ่งวรรคตอน รูปประโยคจะดูไม่ซ้ำจนเกินไปนะคะ ส่วนในเรื่องคำผิด ดีค่ะ เท่าที่ลองตรวจดูมีไม่ค่อยเยอะเท่าไร ถึงจะมี ก็มีเพียงแค่ผิดเพราะพิมพ์เร็วมากเกินไปน่ะค่ะ อันนี้ ดีแล้วค่ะ แต่ถ้าแก้ในจุดที่พิมพ์เร็วได้ ก็จะดีมากค่ะ ยังมีบางคำที่ผู้เขียนใช้ผิดความหมายอยู่นะคะ เช่นคำว่า สายตาสีอำพัน หากจะกล่าวก็ควรจะเป็น ดวงตาสีอำพัน หรือ แววตาสีอำพัน จะนุ่มนวลและไหลลื่นมากกว่านะคะ นอกจากนี้ ยังมีคำที่ยืดเยื้ออยู่พบสมควรค่ะ เช่น ผมได้พูด เราอาจะตัดคำว่า ได้ ออกเลยก็ได้ค่ะ เพื่อความนุ่มนวล มีทริคเล็กๆ สำหรับการเขียนเพื่อความไหลลื่นนะคะ โดยเราอาจใส่คำกิริยา ในช่วงระหว่างประโยคคำพูดของการสนทนาได้ค่ะ เช่น “พวกเธอไม่มีที่ไปสินะ” เธอพูดไปพลางม้วนผมไป “มากับฉันก็ได้นะ” ประมาณนี้นะคะ ต่อมาการใส่เอฟเฟ็คของคำ ผู้เขียนไม่จำเป็นต้องใส่ “ช่วยด้วยยยย~~~~~!!!” ขนาดนั้นค่ะ ในการเขียน เราจะเขียนแค่เพียง “ช่วยด้วยย!” ประมาณนี้ก็พอจะเข้าใจแล้วค่ะว่ามัน กำลังอยู่ในช่วงเลวร้ายขนาดไหน สุดท้ายนี้ผู้วิจารณ์ก็หวังว่าคำวิจารณ์นี้จะสามารถทำให้ผู้เขียนสามารถพัฒนางานเขียนของตัวเองยิ่งๆ ขึ้นไปนะคะ อย่างไรหากการวิจารณ์ครั้งนี้จะทำให้ผู้เขียนขุ่นเคืองก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ... อ่านน้อยลง
M.S.Rocker | 3 ก.ค. 58
2
0
ความคิดเห็น