Leniency of God ระฆังแห่งความทรงจำ(Alter) - นิยาย Leniency of God ระฆังแห่งความทรงจำ(Alter) : Dek-D.com - Writer
×

    Leniency of God ระฆังแห่งความทรงจำ(Alter)

    หากยิ่งใช้พลังของตนเองไปโดยไม่คิดคำนึงถึงตนเอง บางสิ่งบางอย่างจะเริ่มสลายหายไปเมื่อแลกกับพลังบางสิ่ง หากเป็นแบบนี้"คิดอยากจะเลือกใช้มันไหมล่ะ?"

    ผู้เข้าชมรวม

    3,861

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    15

    ผู้เข้าชมรวม


    3.86K

    ความคิดเห็น


    28

    คนติดตาม


    102
    หมวด :  แฟนตาซี
    จำนวนตอน :  70 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  3 ม.ค. 59 / 23:11 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

              เหล่าผู้ได้รับความเมตตาจากพระเจ้า

    สิ่งนี้คือคำเรียกของบุคคลที่มีพลังพิเศษ

    พวกเขาไม่มีพลังเวทย์ไหลเวียนในร่างกาย

    แต่จะมีสิ่งพิเศษไหลเวียนในร่างกายแทนพลังเวทย์

    ผู้ได้รับความเมตตาจากพระเจ้าจำแนกได้ 2 ประเภท

    เฟค(Fake) ผู้ได้รับพลังการรังสรรค์ความทรงจำที่อยู่ในส่วนลึกของจิตใจ

    ผู้สืบทอด(Origin) ผู้ที่มีพลังส่วนหนึ่งของความทรงจำที่ได้รับสืบทอด
                               ตามความทรงจำของแต่ล่ะรุ่นที่ได้สรรค์สร้างขึ้นมา
                               แต่จะมีสิ่งแลกเปลี่ยนเล็กน้อยในการใช้พลังต้องห้ามนั้น

         ในตำนานบทหนึ่ง มีชาวเอฟล์อาศัยในผืนป่า
    ได้สร้างระฆังเพื่อเตือนภัย และเป็นสัญญาณเพื่อบูชาพระเจ้า
    ในตอนวันหนึ่งระฆังได้ถูกลั่นขึ้นมา ชาวเอลฟ์ได้หนีกันออกมานอกผืนป่า
    แต่มันเป็นฉากหนึ่งของโศกนาฏกรรม
    หลังจากการจบโศกนาฏกรรม ได้มีชาวเอลฟ์เหลือรอดอยู่หนึ่งคน
    "พระเจ้าจะต้องชดใช้ ที่พวกเราสูญเสียก่อนที่จะสัมผัสความสุขนั้น"
    สิ่งนี่จะเป็นปฐมบทของผู้ที่มีสัญลักษณ์ 'ระฆังถูกผูกมัดด้วยเถาวัลย์'
    ซึ่งเป็นผู้ได้รับความเมตตาจากพระเจ้า แต่เกลียดชังพระเจ้า
    ได้ถูกส่งต่อมาให้แก่ผู้สืบทอดรุ่นหลัง


    _________________________________________________________________________________________


     

    ขอบคุณภาพจากคุณ NATNICHA123 ด้วยครับ ><
    _________________________________________________________________________________________

     
    มุมคุยเล็กน้อย
     
              ในตอนนี้ต้องสวัสดีทุกคนที่หลงเข้ามาในเรื่องนี้ครับ
    ถึงแม้ว่าจะไม่เป็นเรื่องที่โดดเด่นหรือเลิศหรูอะไรสักอย่าง
    ถ้าให้พูดล่ะก็คงจะน่าเบื่อ สำหรับใครบางคนบ้างคนไปบ้างสักนิด
    แต่มันเป็นเรื่องแรกที่ผมพยายามตั้งใจที่จะแต่งเรื่องราวที่มีในหัวออกมา
    ในบางครั้ง หรือบางตอนอาจจะบีบคั้นจิตใจผู้อ่าน และตัวละครไปบ้างเล็กน้อย
    แต่ผมอยากจะให้ทุกคนที่ร่วมอ่านช่วยติเตียน เพื่อที่จะทำให้นิยายเรื่องนี้ออกมาสมบูรณ์

         จุดเด่นของเนื้อเรื่องนี้ คงจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าความแปลกใหม่ของความสามารถ
    พอคิดตามปกติแล้ว แฟนตาซีต้องมีเวทย์มนต์ แต่ถ้าหากว่ามีการพัฒนาแตกแยกย่อยไปได้อีก
    ถ้าหากมีสิ่งที่แปลกปลอมปรากฏขึ้นท่ามกลางคนที่สามารถใช้เวทย์มนต์ได้คงจะแปลกไปอีกแบบ
    พลังที่ตรงกันข้ามกับเวทย์มนต์ อาจจะเป็นการใช้ความทรงจำขับเคลื่อนใช้งานแทน พลังเวทย์ก็ได้
    หรืออาจบางที เป็นการทำพิธีกรรมเพื่อให้สิงร่างแล้วใช้ความสามารถของผู้ที่ถูกอัญเชิญมาสิงสถิตย์
    คงจะเป็นแบบนี้ล่ะมั้งครับ.. เกริ่นยาวไปซะหน่อย

         เนื้อเรื่องตอนสมัยเด็ก ผมอยากจะซ่อนเอาไว้ จะเปิดออกในช่วงเวลาหนึ่ง
    (ความจริงแล้วอายที่จะให้เห็นตอนช่วงที่ตัวเองหัดเขียน ถึงอยากจะแก้ให้ดีขึ้น)
    อ่านบท Alter จะเป็นบทจริง จึงสามารถอ่านได้โดยไม่ต้องอ่านวัยเด็ก


    เนื้อเรื่องช่วงวัยเด็ก
    เด็กชายที่ตกเป็นเหยื่อของโลกที่เปลี่ยนแปลงไปกะทันหัน 

    ช่วงบท Alter
    ความคิดแสนบิดเบี้ยวได้ถูกเปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกอยากปกป้องทุกคนเพียงแค่ผู้หญิงคนเดียว

    แต่อาจจะใบ้ปริศนาอะไรนิดหน่อย
    ป.ล.หวังว่าจะไม่งงกับเนื้อเรื่อง และอีกอย่างผมเหงาชวนคุยได้ครับ..










    ขอขอบคุณธีมงามๆของคุณไอติมเย็น(I-tim Yen)ด้วยครับ


    themy butter



         ในตอนนี้ผมคิดอยากจะรีไรต์ แต่ไม่ถึงกับทิ้งงานหรอกครับ

    อยากจะถามก่อนว่าจะปิดเนื้อหาไม่ให้อ่าน หรือเปิดเอาไว้อ่านดีครับ

    ป.ล.ชวนคุยได้นะครับ.. เหงาเหมือนกัน..
    ©
    t
    h
    e
    m
    y
    b
    u
    t
    t
    e
    r

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    "เด็กชายผู้อาศัยอยู่บนโลกสีดำ"

    (แจ้งลบ)

    ผู้วิจารณ์จะขอกล่าวในส่วนของการเขียนเนื้อเรื่องให้สมูทก่อนนะคะ อันดับแรกเลย ผู้เขียนอาจต้องทำความเข้าใจกับการเรียงลำดับเนื้อหาของนิยายเสียก่อนนะคะ การตัดบทของผู้เขียน ยังไม่ผ่านค่ะ เพราะคำพูดที่ใช้ดูไม่คล้อยตามกันไป ยกตัวอย่างเช่น ผู้เขียน : เมื่อมองไปทั่วห้องมืด ทำให้เห็นตัวของเขาดูกลมกลืนเป็นส่วนหนึ่งของห้องไป ค่ะหากผู้อ่านลองอ่านดู จะรู้สึ ... อ่านเพิ่มเติม

    ผู้วิจารณ์จะขอกล่าวในส่วนของการเขียนเนื้อเรื่องให้สมูทก่อนนะคะ อันดับแรกเลย ผู้เขียนอาจต้องทำความเข้าใจกับการเรียงลำดับเนื้อหาของนิยายเสียก่อนนะคะ การตัดบทของผู้เขียน ยังไม่ผ่านค่ะ เพราะคำพูดที่ใช้ดูไม่คล้อยตามกันไป ยกตัวอย่างเช่น ผู้เขียน : เมื่อมองไปทั่วห้องมืด ทำให้เห็นตัวของเขาดูกลมกลืนเป็นส่วนหนึ่งของห้องไป ค่ะหากผู้อ่านลองอ่านดู จะรู้สึกแปลกๆ ค่ะ เพราะว่าประโยคต้นที่ควรจะเป็นค่ะ คือคำว่า “เพราะ” ค่ะ เช่น ด้วยความมืดมิดของห้องนี่เอง ทำให้ตัวของเขาดูกลมกลืนไปกับห้องนั่น แค่นี้ก็พอแล้วล่ะค่ะ เราจะมองง่ายๆ แค่ว่า เพราะอะไร – จึงทำให้เธอเป็นแบบนั้น ค่ะ มีการใช้คำซ้ำค่อนข้างเยอะนะคะ ผู้เขียนอาจลองใช้คำหรือลูกเล่นที่เยอะกว่านี้ได้ค่ะ ในกรณีที่ใช้สรรพนามบุรุษที่หนึ่ง เราก็ใช้แค่ว่า ผม, เขา, หรือคำอื่นเพื่อความไหลลื่น ยกตัวอย่างเช่น : แสงไฟจากโคมไฟทอแสงประกายระยิบระยับ สะท้อนใบหญ้าสีเขียวชอุ่มบนพื้นดิน ภายในคฤหาสน์หลังงามแห่งหนึ่ง ผมนั่งมองหมู่มวลดอกไม้ในสวนด้วยแววตาที่เหม่อลอย เนื่องจากไม่มีอะไรน่าสนใจเลยในเวลานี้ เหล่าเพื่อนๆ รุ่นราวคราวเดียวกันกลุ่มใหญ่กำลังสรวนเสเฮฮาอย่างสนุกสนานอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดใครคนหนึ่ง เป็นต้นค่ะ จากประโยคข้างต้นที่ได้ยกตัวอย่างไปจะเห็นว่า มีคำว่า ผม แค่คำเดียวใช่ไหมคะ แต่ก็สามารถอธิบายให้เห็นว่า ชายคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ ผู้เขียนอาจเพิ่ม กิริยาของตัวละครลงไปเพื่อให้เกิดความสมจริงขึ้นได้ค่ะ ส่วนเรื่องตัวหนังสือ ผู้เขียนควรเพิ่มตัวอักษรให้ใหญ่กว่านี้สักหน่อยนะคะ ประมาณ 20 น่าจะได้ เพราะตัวหนังสือค่อนข้างเล็กค่ะ นอกจากตัวสรรพนามตัวละครแล้ว คำเชื่อมก็ไม่ควรมีเยอะเช่นกันค่ะ จะดีมากหากว่าคำเชื่อมนั้น จะมีแค่เพียง 3 คำต่อหนึ่งวรรคตอน รูปประโยคจะดูไม่ซ้ำจนเกินไปนะคะ ส่วนในเรื่องคำผิด ดีค่ะ เท่าที่ลองตรวจดูมีไม่ค่อยเยอะเท่าไร ถึงจะมี ก็มีเพียงแค่ผิดเพราะพิมพ์เร็วมากเกินไปน่ะค่ะ อันนี้ ดีแล้วค่ะ แต่ถ้าแก้ในจุดที่พิมพ์เร็วได้ ก็จะดีมากค่ะ ยังมีบางคำที่ผู้เขียนใช้ผิดความหมายอยู่นะคะ เช่นคำว่า สายตาสีอำพัน หากจะกล่าวก็ควรจะเป็น ดวงตาสีอำพัน หรือ แววตาสีอำพัน จะนุ่มนวลและไหลลื่นมากกว่านะคะ นอกจากนี้ ยังมีคำที่ยืดเยื้ออยู่พบสมควรค่ะ เช่น ผมได้พูด เราอาจะตัดคำว่า ได้ ออกเลยก็ได้ค่ะ เพื่อความนุ่มนวล มีทริคเล็กๆ สำหรับการเขียนเพื่อความไหลลื่นนะคะ โดยเราอาจใส่คำกิริยา ในช่วงระหว่างประโยคคำพูดของการสนทนาได้ค่ะ เช่น “พวกเธอไม่มีที่ไปสินะ” เธอพูดไปพลางม้วนผมไป “มากับฉันก็ได้นะ” ประมาณนี้นะคะ ต่อมาการใส่เอฟเฟ็คของคำ ผู้เขียนไม่จำเป็นต้องใส่ “ช่วยด้วยยยย~~~~~!!!” ขนาดนั้นค่ะ ในการเขียน เราจะเขียนแค่เพียง “ช่วยด้วยย!” ประมาณนี้ก็พอจะเข้าใจแล้วค่ะว่ามัน กำลังอยู่ในช่วงเลวร้ายขนาดไหน สุดท้ายนี้ผู้วิจารณ์ก็หวังว่าคำวิจารณ์นี้จะสามารถทำให้ผู้เขียนสามารถพัฒนางานเขียนของตัวเองยิ่งๆ ขึ้นไปนะคะ อย่างไรหากการวิจารณ์ครั้งนี้จะทำให้ผู้เขียนขุ่นเคืองก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ...   อ่านน้อยลง

    M.S.Rocker | 3 ก.ค. 58

    • 2

    • 0

    คำนิยมล่าสุด

    "เด็กชายผู้อาศัยอยู่บนโลกสีดำ"

    (แจ้งลบ)

    ผู้วิจารณ์จะขอกล่าวในส่วนของการเขียนเนื้อเรื่องให้สมูทก่อนนะคะ อันดับแรกเลย ผู้เขียนอาจต้องทำความเข้าใจกับการเรียงลำดับเนื้อหาของนิยายเสียก่อนนะคะ การตัดบทของผู้เขียน ยังไม่ผ่านค่ะ เพราะคำพูดที่ใช้ดูไม่คล้อยตามกันไป ยกตัวอย่างเช่น ผู้เขียน : เมื่อมองไปทั่วห้องมืด ทำให้เห็นตัวของเขาดูกลมกลืนเป็นส่วนหนึ่งของห้องไป ค่ะหากผู้อ่านลองอ่านดู จะรู้สึ ... อ่านเพิ่มเติม

    ผู้วิจารณ์จะขอกล่าวในส่วนของการเขียนเนื้อเรื่องให้สมูทก่อนนะคะ อันดับแรกเลย ผู้เขียนอาจต้องทำความเข้าใจกับการเรียงลำดับเนื้อหาของนิยายเสียก่อนนะคะ การตัดบทของผู้เขียน ยังไม่ผ่านค่ะ เพราะคำพูดที่ใช้ดูไม่คล้อยตามกันไป ยกตัวอย่างเช่น ผู้เขียน : เมื่อมองไปทั่วห้องมืด ทำให้เห็นตัวของเขาดูกลมกลืนเป็นส่วนหนึ่งของห้องไป ค่ะหากผู้อ่านลองอ่านดู จะรู้สึกแปลกๆ ค่ะ เพราะว่าประโยคต้นที่ควรจะเป็นค่ะ คือคำว่า “เพราะ” ค่ะ เช่น ด้วยความมืดมิดของห้องนี่เอง ทำให้ตัวของเขาดูกลมกลืนไปกับห้องนั่น แค่นี้ก็พอแล้วล่ะค่ะ เราจะมองง่ายๆ แค่ว่า เพราะอะไร – จึงทำให้เธอเป็นแบบนั้น ค่ะ มีการใช้คำซ้ำค่อนข้างเยอะนะคะ ผู้เขียนอาจลองใช้คำหรือลูกเล่นที่เยอะกว่านี้ได้ค่ะ ในกรณีที่ใช้สรรพนามบุรุษที่หนึ่ง เราก็ใช้แค่ว่า ผม, เขา, หรือคำอื่นเพื่อความไหลลื่น ยกตัวอย่างเช่น : แสงไฟจากโคมไฟทอแสงประกายระยิบระยับ สะท้อนใบหญ้าสีเขียวชอุ่มบนพื้นดิน ภายในคฤหาสน์หลังงามแห่งหนึ่ง ผมนั่งมองหมู่มวลดอกไม้ในสวนด้วยแววตาที่เหม่อลอย เนื่องจากไม่มีอะไรน่าสนใจเลยในเวลานี้ เหล่าเพื่อนๆ รุ่นราวคราวเดียวกันกลุ่มใหญ่กำลังสรวนเสเฮฮาอย่างสนุกสนานอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดใครคนหนึ่ง เป็นต้นค่ะ จากประโยคข้างต้นที่ได้ยกตัวอย่างไปจะเห็นว่า มีคำว่า ผม แค่คำเดียวใช่ไหมคะ แต่ก็สามารถอธิบายให้เห็นว่า ชายคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ ผู้เขียนอาจเพิ่ม กิริยาของตัวละครลงไปเพื่อให้เกิดความสมจริงขึ้นได้ค่ะ ส่วนเรื่องตัวหนังสือ ผู้เขียนควรเพิ่มตัวอักษรให้ใหญ่กว่านี้สักหน่อยนะคะ ประมาณ 20 น่าจะได้ เพราะตัวหนังสือค่อนข้างเล็กค่ะ นอกจากตัวสรรพนามตัวละครแล้ว คำเชื่อมก็ไม่ควรมีเยอะเช่นกันค่ะ จะดีมากหากว่าคำเชื่อมนั้น จะมีแค่เพียง 3 คำต่อหนึ่งวรรคตอน รูปประโยคจะดูไม่ซ้ำจนเกินไปนะคะ ส่วนในเรื่องคำผิด ดีค่ะ เท่าที่ลองตรวจดูมีไม่ค่อยเยอะเท่าไร ถึงจะมี ก็มีเพียงแค่ผิดเพราะพิมพ์เร็วมากเกินไปน่ะค่ะ อันนี้ ดีแล้วค่ะ แต่ถ้าแก้ในจุดที่พิมพ์เร็วได้ ก็จะดีมากค่ะ ยังมีบางคำที่ผู้เขียนใช้ผิดความหมายอยู่นะคะ เช่นคำว่า สายตาสีอำพัน หากจะกล่าวก็ควรจะเป็น ดวงตาสีอำพัน หรือ แววตาสีอำพัน จะนุ่มนวลและไหลลื่นมากกว่านะคะ นอกจากนี้ ยังมีคำที่ยืดเยื้ออยู่พบสมควรค่ะ เช่น ผมได้พูด เราอาจะตัดคำว่า ได้ ออกเลยก็ได้ค่ะ เพื่อความนุ่มนวล มีทริคเล็กๆ สำหรับการเขียนเพื่อความไหลลื่นนะคะ โดยเราอาจใส่คำกิริยา ในช่วงระหว่างประโยคคำพูดของการสนทนาได้ค่ะ เช่น “พวกเธอไม่มีที่ไปสินะ” เธอพูดไปพลางม้วนผมไป “มากับฉันก็ได้นะ” ประมาณนี้นะคะ ต่อมาการใส่เอฟเฟ็คของคำ ผู้เขียนไม่จำเป็นต้องใส่ “ช่วยด้วยยยย~~~~~!!!” ขนาดนั้นค่ะ ในการเขียน เราจะเขียนแค่เพียง “ช่วยด้วยย!” ประมาณนี้ก็พอจะเข้าใจแล้วค่ะว่ามัน กำลังอยู่ในช่วงเลวร้ายขนาดไหน สุดท้ายนี้ผู้วิจารณ์ก็หวังว่าคำวิจารณ์นี้จะสามารถทำให้ผู้เขียนสามารถพัฒนางานเขียนของตัวเองยิ่งๆ ขึ้นไปนะคะ อย่างไรหากการวิจารณ์ครั้งนี้จะทำให้ผู้เขียนขุ่นเคืองก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ...   อ่านน้อยลง

    M.S.Rocker | 3 ก.ค. 58

    • 2

    • 0

    ความคิดเห็น