mate-art

เนื้อเรื่อง

YO:วันนี้มันช่างเป็นวันที่น่าเบื่ออะไรขนาดนี้วะ   ผมล่ะเซ็งจริงๆ  ทั้งๆที่อยู่ในชั่งโมงศิลปะที่ผมโคตรชอบแต่ตื่นเต้นไม่ออกแฮะ  แหงล่ะ  ก็ผมพึ่งเข้าโรงเรียนใหม่นี่   เพื่อนสักคนก็ไม่มี   จะไปสังสรรค์เฮฮากับใครก็ไม่ได้  อีกอย่างที่ “ไอ้โย”คนนี้โคตรไม่เข้าใจก็คือ  ทำไมครูศิลปะที่นี่ถึงต้องให้จับคู่กันทำงานด้วยฟะ  แล้วดูเมทที่ผมได้ร่วมงานด้วยดิ หน้าตาเธอก็โอเคอ่ะนะ  แต่ทำไม  ผลงานเธอถึงได้เป็นอย่างนั้นล่ะ!! โอ้ว  จะใช้คำว่าทุเรศมันอาจจะดูดีไปสินะ  เอาเป็นว่าเราเลิกพล่ามถึงผลงานเธอดีกว่า  นี่ก็ผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ผมยังไม่เริ่มงานของผมเลย  ปั่นๆๆๆ
JA:สิ่งเดียวในชีวิตที่อีจ๋าคนนี้ไม่เข้าใจก็คือ  คนที่เก่งวิทย์ เก่งคณิตจนท่านพีทาโกรัสยังต้องอาย อย่างฉันทำไมต้องมาตกม้าตายด้วยคะแนนวิชาศิลปะที่แสนทุเรศนี่!!!! ตอน ม.3 ฉันเกือบจะได้เป็นหนึ่งในนักเรียนผลการเรียนยอดเยี่ยมแห่งปี  เพราะได้เกรดสี่เกือบทุกวิชา  แต่…..ก็อดไปเพราะเกรดวิชาศิลปะของฉันมันช่าง……. เอาเป็นว่าลืมๆมันไปดีกว่า เพราะตอนนี้ฉันต้องมาสนใจไอ้กระดาษแผ่นควายที่อยู่ตรงหน้าก่อน ทำไม๊ ทำไม ครูศิลปะถึงต้องให้จับคู่กันวาดรูปด้วยนะ  แล้วดูอีเมทของฉันสิ  ฉันจำสีหน้าของเขาที่หวาเผวาตอนรู้ว่าได้คู่กับฉันติดตาอยู่เลย  นี่นายคงเสียใจสินะที่ต้องมาคู่กับคนอย่างฉัน  แต่เอาเหอะ ยังไงฝีมือวาดรูปนายก็ไม่ใช่เล่นนี่นะ  คะแนนนายคงพอฉุดคะแนนฉันได้แหละ  วะฮะฮ่า  ปีนี้อีจ๋ารอดแล้วเว้ย!
YO:ผมกล้าพูดได้เลยว่าตั้งแต่เกิดมา  คะแนนศิลปะผมไม่เคยได้น้อยกว่า85% แล้วดูคะแนนผมตอนนี้สิครับ 6เต็มสิบ  มันช่างเป็นอะไรที่น่าทุเรศมาก   ยัยสแควรูท!  เพราะเธอน่ะแหละทำให้คะแนนศิลปะฉันตกฮวบๆ เพราะงั้นวันนี้ผมก็เลยไปเคลียกับเธอ ในช่วงที่เราทำเวรกัน(ซวยยกกำลัง2 ผมดันได้เวรวันเดียวกะยัยรูทนี่)
JA:อ๊ากกก!!!!  ไอ้บ้านี่มันเป็นคร้าย~ จู่ๆก็มาด่าฉันหาว่าฉันทำให้คะแนนศิลปะเขาตก  จะบ้าเรอะ  เรื่องแบบนี้ฉันไม่ผิดไม่ใช่หรือไง  หนอยอย่างนี้ต้องด่ากลับ  ไอ้เด็กใหม่  แกจะรู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว
YO:ผมว่าผมคิดผิดเสียแล้วที่เดินไปด่ายัยนั่น  บ้าจริง!  ผู้หญิงอะไรปากร้ายชะมัด  แต่ตั้งแต่วันนั้นผมก็ได้รู้ว่าเธอชื่อจ๋า  บังเอิญได้ยินเพื่อนเรียกเธอน่ะ ฝันไปเถอะว่าคนอย่างผมอยู่ๆจะให้ไปถามชื่อยัยนั่น แต่เอาเหอะ  ยังไงๆ ยัยนี่ก็เป็นคนแรกในห้องที่ผมคุยด้วย  เอาเป็นว่า  ยินดีที่ได้รู้จักล่ะกัน  ยัยรูท!!
JA:ฮ้า~ และแล้วชั่วโมงศิลปะที่น่าอึดอัดก็ผ่านพ้นไป  ขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปกินข้าวนายเมทศิลปะของฉันก็ลากฉันไปหลังตึกซะก่อน พอถึงหลังตึกเท่านั้น  ฉันก็แทบร้องไห้เลยล่ะ งานศิลปะที่แลดูสวยงาม ที่ฉันไม่มีวันทำได้(ยังอุส่าย้ำ)กองเต็มทั่วไปหมด  และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือคำที่นายคนนี้พูด  พระเจ้า!  เขาบอกว่าเขาจะทำให้ฉันเก่งศิลปะค่ะ!  มันบ้าไปแล้ว
YO:เมื่อการสอนผ่านไปสามวันผมเพิ่งตระหนักได้ว่าบางที่การสอนควายร้องเพลงอาจง่ายกว่าสอนยัยรูทวาดรูป=_=ผมอยากจะร้องไห้จริงๆ  ดูท่าจับพู่กันเธอสิ   นั่นเธอจะจิ้มตาฉันหรือไง-_-++++แต่เอาเหอะ  คนเราไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เด็ก  อย่างน้อยถึงเธอจะโง่ศิลปะ  แต่เธอก็ชนะผมขาดในเรื่องวิทย์คณิตล่ะวะ  เอ้า!~ สู้ตาย  เพื่อคะแนน  สู้โว้ยๆๆ
JA:วันเวลาผ่านไป แต่ไฉนฉันยังโง่ศิลปะเฉกเช่นเดิม=-= เออ  จริงสิ  ในช่วงนี้มีหลายอย่างเปลี่ยนไปล่ะ   นั่นคือตอนนี้ฉันกลายเป็นเพื่อนกับนายโยอย่างไม่เต็มใจไปเรียบร้อยแล้ว   นั่นมันก็เพราะเรื่องศิลปะนั่นแหละ แต่อย่าคิดนะว่าคนอย่างยัยจ๋าจะยอมเป็นเพื่อนกับนายดีๆ  ไม่มีวันซะหรอก  เพื่อนฉัน  มันต้อง อึด ถึก ทนเฟ้ย!
YO:ยิ่งนับวันเข้าสภาพผมยิ่งเหมือนเบ๊ยัยรูทเข้าไปทุกที  จะบ้าตาย  เธอติดนิสัยคนช่างใช้มาจากใครเนี่ย   แต่เอาเถอะ  จะบอกว่าตอนนี้ผมเริ่มมีเพื่อนผู้ชายแล้ว  ได้ยัยรูทนี่แหละ ที่แนะนำให้รู้จัก  เพราะอย่างนั้นตอนนี้ผมเลยเริ่มมีสังคมของตัวเองมากขึ้น  มีเวลาว่างก็ไม่ค่อยได้ไปสอนยัยรูทแล้ว  ได้แต่สั่งผ่านในห้องว่าให้ทำอะไร  ก็เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยว่างแล้วนี่ครับ   นั่นไง  พูดถึงก็มาพอดี  ไอ้บิ๊กมาชวนเล่นบอลอีกแล้ว  ไปล่ะคร้าบ~
JA:เดี๋ยวนี้นายโยไม่ค่อยมาจ้ำจี้จ้ำไชเรื่องงามศิลปะกับฉันแล้ว   เพราะนายนั่นเริ่มมีสังคมส่วนตัวน่ะสิ  เชอะ  แต่ใครสนล่ะ  ดี  อย่างนี้ฉันจะได้โดดให้สบายใจไปเลย    วะฮะฮ่า~
YO:ผมเริ่มติดเพื่อนกลุ่มนี้มากขึ้นจนลืมยัยรูท ลืมไปแล้วด้วยว่าเคยมีเพื่อนเป็นยัยนั่นอยู่  ยัยรูทเริ่มตีตัวออกห่างผมในขณะที่……วันหนึ่งก็มีข่าวลอยมาเข้าหูผมว่ายัยรูทมีแฟนแล้ว  ผมไม่ค่อยสนใจหรอกครับก็ผมมีแฟนแล้วนี่ ได้ไอ้เพื่อนกลุ่มนี้แนะนำแหละ  แต่ก็อดใจหายไม่ได้ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน  มันความรู้สึกเดียวกับตอนที่เจ้าปาปริก้าหมาบ้านผมที่ผมโคตรรักตายเลยอ่า เพราะงั้นวันหนึ่งที่ผมได้เจอเธอโดยบังเอิญที่หลังตึกตอนไปเก็บรูปวาดก็เลยลองเลียบๆเคียงๆถามดู
JA:บ้าจริง! ถึงจะพูดว่าจะไม่มาแล้ว แต่ก็ยังอดไม่ได้สิน่า  และวันนี้ฉันก็ได้เจอกับนายโยโดยบังเอิญเขาดูดีขึ้นเป็นกองในขณะที่ฉันโทรมขึ้นทุกวัน(ใกล้สอบ)ถึงเราจะอยู่ห้องเดียวกันแต่ฉันก็ไม่ค่อยเห็นหน้าเขาหรอก  ก็ฉันนั่งหน้าห้องนี่นา  เอาเถอะ  นั่นไม่ใช่ประเด็น  ประเด็นที่แท้จริงคือเรื่องที่เขาถามฉันต่างหาก เขาถามว่าฉันมีแฟนแล้วเหรอ ฉันก็ไม่รู้จะตอบยังไง  ตอนนี้มีคนมาเกาะแกะฉันก็จริง แต่ฉันไม่ได้คบกับเขานี่ก็เลยไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไร  พอดีตอนนั้นแฟนของนายโยเข้ามาพอดี  ด้วยความหมั่นไส้ฉันเลยตอบไปว่ามีแล้ว   บ้าชะมัด!  แล้วนี่ฉันไปหมั่นไส้อะไรเขาเนี่ย?  งงตังเอง
YO:ใจหายวาบเลยตอนยัยรูทบอกว่าเธอมีแฟนแล้วจริงๆ พูดจริงๆนะ  บางทีผมคิดว่าผมรักยัยรูทไปแล้ว  บ้าไปแล้ว ไอ้โย  แกมีแฟนแล้วนะเว้ย  อีกอย่างยัยรูทมันก็เพื่อนแก  แกคิดอย่างนั้นไปได้ไงวะ   แต่เอาเถอะ  บางที่ผมอาจไม่ได้ชอบยัยนี่ก็ได้  ผมอาจจะแค่หวงในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง  ใช่ๆมันต้องเป็นอย่างนั้น พอตอนนี้เมื่อผมหันมาสนิทกับยัยรูทเหมือนเดิมแล้ว  ผมจึงพยายามใช้คำว่าเพื่อนกลบไอ้ความรู้สึกแปลกๆแบบนั้นออกไป  อย่างน้อยถึงผมจะโกหกตัวเองไม่ได้  แต่เรื่องนี้ยัยรูทจะรู้ไม่ได้เด็ดขาด
JA:หนอย   ไอ้บ้าโย  ฉันเกลียดนายๆๆๆ  นายทำให้ฉันร้องไห้  ฉันโคตรเกลียดนายเลยไอ้บ้าเอ๊ย!ทุกครั้งที่มองแก ฉันมักคิดอยู่เสมอ  ว่าเพราะอะไร………….ทำไม  คนๆเดียวถึงทำให้ฉันเจ็บปวดได้ขนาดนี้ แกพูดอยู่เสมอ ว่าฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของแก  แต่คนที่คิดอย่างนั้น มันคงมีแค่แกคนเดียวน่ะแหละ ไอ้บ้า!  สำหรับแก  ฉันคงเป็นได้แค่เพื่อนสนิท  มีสิทธิ์ใกล้  แต่……ไม่มีสิทธิ์ที่จะรัก โคตรเจ็บปวดเลย รู้ไหม ตอนแกบอกว่า ฉันเป็นเพื่อนที่แกสนิทที่สุด ไอ้บ้า! จะย้ำอะไรกันนักหนา  ฉันรู้สถานะของตัวเองดี แกไม่ต้องมาย้ำก็ได้  แต่  ขอโทษ  ขอโทษจริงๆ  ที่เพื่อนสนิทของแกคนนี้  มันรักแกไปแล้ว ถอนตัวไม่ทันแล้วด้วย ขอโทษนะ  ขอโทษจริงๆ
YO:นับวันความรู้สึกที่ผมมีให้ยัยรูทจะยิ่งแสดงออกมา  อย่างวันนี้  จู่ๆยัยรูทก็สลบ  ในขณะวิ่งผมกำลังจะวิ่งเข้าไปช่วยเธอ แต่ไอ้เคนเร็วกว่า  มันรีบวิ่งอย่างรวดเร็วก่อนประคองเธอไปห้องพยาบาล  ผมรู้สึกถึงคำๆหนึ่งลอยเข้ามาในหัวทันที  “หึง”  ผมวิ่งตามไปห้องพยาบาลทันที  และภาพที่ผมเห็นมันก็ทำให้ผมอยากร้องไห้  ไอ้เคนกำลังจูบหน้าผากยัยรูท………. นี่ผมมาอยู่ที่นี่ทำไม  แล้วผมกำลังทำอะไร  นั่นคือคำถามที่ผมตอบไม่ได้  ผมมองภาพนั้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตัดสินใจเดินออกมา…..
JA:โย่วๆๆๆ  อยากประกาศให้โลกรู้ว่าไอ้จ๋าทำได้แล้วโว้ย!   ฮ่าๆๆ   สอบชิงทุนเรียนฟรีต่างประเทศ1ปีจ้า    วู้ๆๆ ออกเดินทางวันนี้แล้วด้วย  นี่ฉันไม่ได้บอกใครด้วยนะเนี่ย แต่โรงเรียนน่ะสิ   เล่นประกาศเรียกตัวออกประชาสัมพันธ์เลย   ก่อนจะเดินออกจากห้องศิลปะ  ฉันมองเก้าอี้ที่ว่างปล่าวข้างๆ  โยไม่มาเรียน2สองวันแล้ว  จนวันที่ฉันจะไป นายก็จะไม่มาลาสินะ  ก็เขาไม่รู้นี่  ช่างเถอะ  ไอ้จ๋า ชีวิตใหม่ รอแกอยูข้างหน้า  ตั้งใจจะลืมก็ต้องลืมให้ได้สิ  สู้โว้ยๆ
YO:เกือบเป็นนาทีสุดท้ายที่ผมมาหายัยรูททัน โชคดีจริงๆที่ไอ้เคนอุส่าห์โทรบอกทุกอย่างให้ผมรู้ผมเลยมาทัน ใช่ตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างหมดแล้ว ว่าเธอไม่ใช่แฟนไอ้เคน ก่อนเธอจะขึ้นรถไปต่อขึ้นเครื่องที่สนามบิน   โดยไม่ลังเล   ผมโยนจดหมายที่ตั้งใจเขียนมาให้เธอแล้วโบกมือบ๊ายบาย  โดยไม่ลืมที่จะพูดคำพูดที่คิดไว้มานานว่า “ฉันจะรอเธอ”  ผมมองรถที่เธอนั่งแล่นไปจนสุดสายตา
1ปีผ่านไป
JA:ฮ้า~  ได้กลับไทยแล้วหลังจากไปอยู่ที่โน่นตั้งนานสองนาน  ฉันใช้เวลาปรับตัวตั้งเกือบครึ่งปีแน่ะกว่าจะคุ้นกับอากาศของที่นั่น  อย่างที่เขาว่าไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านเราอีกแล้วล่ะน้า  เมื่อพิธีต้องรับกลับโรงเรียนที่แสนจะน่าเบื่อจบลง……..
“เดี๋ยวครับๆ ผมว่าคุณนักเรียนดีเด่นทั้งหลายกลับมาทั้งที  ต้อนรับแค่นี้มันอาจจะไม่สมเกียรติ  เพราะอย่างนั้นจึงมีผู้อาสา  ไม่สิ  พูดอย่างนี้ไม่ถูก  เอาเป็นว่าผู้ชายคนนี้เขามีของจะมอบให้ผู้หญิงคนหนึ่ง  เขาบอกว่าเขาอุส่าห์ซุ่มซ้อมมาแรมปีเชียวล่ะครับ  พูดอย่างนี้ท่านผ.อ.เลยใจอ่อนน่ะสิ  เอาล่ะๆ  เราไปฟังบทเพลงเพราะๆจากเขากันเลยดีกว่าครับ”สิ้นเสียงพิธีกร  สปอร์ตไลท์ก็สาดแสงไปที่ชายคนหนึ่งบนเวที  เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวสูงในมือถือกีต้าร์โปร่งไว้หนึ่งตัว และทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้น    น่ะ….นั่นมันโยนี่หว่า
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ  นักเรียนแลกเปลี่ยนทุกคน  สำหรับเพลงๆนี้  ผมขอมอบให้ผู้หญิงคนหนึ่ง   ผมยังเล่นไม่ค่อยเก่งแต่ยังไงก็ฟังกันดูนะครับ”สิ้นเสียงโย  ทำนองดนตรีซึ้งๆก็ดังขึ้น  พร้อมกับเสียงของโยที่ดังขึ้นตามมา
ใบไม้มันยังผลัดใบ เปลี่ยนผันตามฤดูกาล
แต่ชีวิตยังไม่เปลี่ยนไป  ยังเหมือนเดิมอย่างนั้น
เข็มของนาฬิกา ไม่เคยบอกเวลา
นานแค่ไหน ก้เหมือนเดิมเสมอ
ตั้งแต่เราจากกัน จนในวันนี้ก็มีเพียงเธอ
ยังเก็บรักนั้น อยู่ในหัวใจ เธอจะรู้ไหม ฉันยัง คงพร่ำเพ้อ
หลับตาทุกครั้งก็ยังเห็นเพียงแต่เธอ  ฉันยังคิดถึงเธอเสมอ
แม้นานแค่ไหน~
“ยัยรูท!!  เพลงนี้ฉันให้เธอนะ  รู้ไว้ด้วย  ฉันรอเธอมาตลอด”

ท่ามกลางหมู่แมกไม้นาๆพันธ์ที่ถูกปลูกภายในสวนของโรงเรียน  ฉันรีบลากไอ้โยลงมาจากเวที แล้วพาวิ่งมาที่นี่อย่างรวดเร็ว  มันบ้าไปแล้ว ไปประกาศบ้าอะไรบนนั้นฮะ
“นายทำบ้าอะไรเนี่ย”
“ปล่าว  ไม่ได้ทำอะไร”
“ฮึ้ย    นายมัน……….”
“คำตอบล่ะ?”
“หือ”
“คำตอบในจดหมายไง  อย่าบอกนะว่าเธอลืมไปแล้ว”
“อ้อ   คำตอบนะเหรอ  อือ….”
“ว่าไง”
“ก็…. ตกลงไง^_^”
โยยิ้มร่าก่อนกระโดดกอดฉันอย่างยินดี  ไอ้บ้าเอ้ย  เขียนซะตัวบักควายแบบนั้นใครจะลืมลงล่ะ
‘ยัยรูท  ฉันชอบเธอวะ ไม่ดิ  รักเลยแหละ  ฉันจะรักเธอ  และจะรอเธอนะ  วันไหนที่เธอกลับมา  สัญญาสิ ว่าเธอจะรักฉัน  คบกับฉันนะ  แม้เธอจะวาดรูปไม่เก่งแต่ฉันจะติวให้เธอเอง  เพราะงั้น  คบกับฉันเถอะนะ’