Fic บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน อู๋เสียxเมินโหยวผิง - Fic บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน อู๋เสียxเมินโหยวผิง นิยาย Fic บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน อู๋เสียxเมินโหยวผิง : Dek-D.com - Writer

    Fic บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน อู๋เสียxเมินโหยวผิง

    โดย letter123

    ผู้เข้าชมรวม

    3,331

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    10

    ผู้เข้าชมรวม


    3.33K

    ความคิดเห็น


    5

    คนติดตาม


    36
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  21 พ.ย. 57 / 17:41 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    นิยายแฟร์ 2024
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      หากความรักครั้งนี้ทำให้ผมเจ็บ

      ผมยินดีที่จะเลือกมัน แม้มันจะทำให้ผมเจ็บปวดสักเพียงใด

      ความรัก......ที่ไม่มีทางสมหวัง

      ความรัก............ที่ผูกมัดกับสายลม

      ความรัก..........ที่ไม่สามรถจับต้องได้

      ความรัก.............ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย

      ***************************

      ผมเป็นคนที่ไม่มีทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต

      ผมไม่ผูกมัดกลับสิ่งใดๆในโลก ผมเป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือจากโลกใบนี้

      เค้าคือคนที่ก้าวเข้ามาในโลกที่มืดมิดของผม

      เค้าผู้ซึ่งเปรียบเสมือนดวงตะวันอันอบอุ่น

      เค้าผู้ซึ่งผมไม่สามารถครอบครองเอาไว้

      เค้าผู้ซึ่งมีวิถีชีวิตดังมนุษย์ทั่วไป

      บุคคลที่ผมไม่อาจรักได้

      *************************

                      การเดินทางครั้งหน้าผมได้วางแผนไว้แล้วเพื่อตามหาอดีตของเสี่ยวเกอ หลังจากที่กลับมาจากสุสานเจ้าแม่ซีหวังมู่  เค้าได้สูญเสียความทรงจำอีกครั้ง คราวนี้ไม่เพียงแค่ความทรงจำ แต่บุคลิก นิสัย เค้าก็จำไม่ได้ ความจริงวันนี้เป็นเวรของนายอ้วนที่ต้องมาเฝ้าไม่ให้เสี่ยวเกอหนี ก็ว่าละนะ นายอ้วนเคยดูแลใครได้ชะที่ไหน ใบหน้าที่ซีดเซียวหลับอยู่บนเตียงสีขาว ผมยังจำได้คำที่เขาพูด เค้าเป็นคนที่ไม่มีอดีต ปัจจุบันและอนาคต เค้าผู้ซึ่งถูกกิดกันจากกาลเวลา อะไรที่ทำให้เค้าหวาดกลัวขนาดนั้น ใบหน้าเรียวได้รูปที่นอนหลับอยู่ผมยกมือขึ้นลูบใบหน้าเรียว

      “นายฟื้นซะทีสิ คราวนี้ฉันจะเดินทางกลับนายตามหาความทรงจำของนายพร้อมกัน” ผมไม่มีทางปล่อยเค้าไปอีกแล้ว ผมรู้ตัวแล้ว ความรักในตอนนี้ผมรู้ตัวว่ามันไม่อาจสมหวังแต่ผมเลือกที่จะเดินต่อ

      “อืม”เสียงครางดังขึ้น

      “เฮ้ เสี่ยวเกอ นายฟื้นแล้วเป็นไงบ้าง”ผมรีบถาม

      “น้ำ” เสียงที่เสี่ยวเกอเปล่งออกมานั้นแหบคงเพราะนอนหลับไปนาน

      “อะนี่น้ำ ค่อยๆจิบนะ”

      “ฉันหลับไปนานเท่าไหร่”

      “ราวๆอาทิตย์กว่าๆ       ฉันตกใจมากเลยนะนายไปเจออะไรมา”

      “ฉันจำไม่ได้ นายไม่เหนื่อยเหรอ”

      “หืมเหนื่อยอะไร” ผมถามพร้อมรอยยิ้ม

      “รอฉันนายเหนื่อยไหม”

      “เมินโหยวผิง ฉันไม่เหนื่อยหรอกนะ นายพักเหอะฉันออกไปข้างนอกชักครู่”

      ผมเดินออกมาเพราะไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว ผมเดินออกมาสูบบุหรี่ที่สวนเงียบๆ

      “เฮ้ เสี่ยวอู๋ นายมานั่งซึมเป็นพระเอกมิวสิคอะไรอยู่ตรงนี้วะ เสี่ยวเกอละ”เสียงนายอ้วนเดินเข้ามา

      “นอนพักผ่อน อยากสูบบุหรี่เลยลงมาด้านล่าง”นายอ้วนเดินมานั่งข้างผม

      “เสี่ยวอู๋ นายเหนื่อยก็พัก ปล่อยได้แล้วนะถ้านายไม่ไหว” นายอ้วนพูดขึ้นเป็นความนัย

      “ฉันไม่เหนื่อยอะไรหรอกนะ ฉันทำใจไว้แล้ว หมอนั้นลืมไปแล้วว่าเคยเกิดอะไรขึ้น ฉันรู้ว่าเค้าเป็นสายลม ฉันไม่สามารถผูกมัดเค้าได้ แต่ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ เผือที่ให้สายลมมาพัก  มันไม่เหนื่อยหรอกนะ” ผมพูดพลางมองดูท้องฟ้าวันนี้อากาศดีมากท้องฟ้าโปร่งมีเมฆลอย

      “เสี่ยวอู๋นายรู้ไหมตอนนายลงไปคว่ำกรวยนี่โคตรอ่อนนะ แต่เอาจริงนายนี่เข็มแข็งมากเลยวะ ไม่ต้องห่วงทั้งนายและเสี่ยวเกอเป็นเพื่อนซี้ฉันไม่ว่ายังไง ฉันจะคอยช่วยพวกนายเสมอ”นายอ้วนตบหลังผมเชิงปลอบ แต่มันแรงไปนะเว้ย ก่อนจะบอกว่าจะขึ้นไปหาเสี่ยวเกอปล่อยผมนั่งเหม่อต่อ

                      หลังจากนั้นพวกเราก็ออกเดินทางจนได้รับรู้เรื่องราวความจริงหลายประการ เสี่ยวเกอได้หายตัวไป(อีกแล้ว)ผมกลับมาเฝ้าร้านทำธุรกิจต่อ หวังเหมินนาฬิกา ตรงเวลาตลอด ผมได้รับการติดต่อจากนายอ้วน พี่พานจือ นายแว่น เสี่ยวฮัว อารอง แต่อีกบุคคลที่ผมเฝ้าคะนึงหากลับไม่มีใครรู้

      “นายน้อย ไอ้คุณนายน้อยครับ !!!!”เสียงตะโกนกระแทกหูผม

      “หืมว่าไงหวังเหมิน” นี่ผมเหม่อขนาดนี้เลยเหรอ

      “มีอะไรเหรอ”

      “ฝนตกหนักครับนายน้อย คงต้องปิดร้านนะครับ”

      “อืม”

      หวังเหมินปิดร้านก่อนจะกลับผมนั่งมองสายฝนผมเฝ้ารอสายลม เฝ้ารอถึงสิ่งที่จับต้องไม่ได้ ผมนั่งเหม่อจนหลับไป เสียงรองเท้าบู๊ตเดินเข้ามาในร้านร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาอย่างเงียบๆนัยน์ตาสีดำจ้องมองใบหน้าเนียนที่นอนหลับสนิท โดยไม่รู้สึกตัวว่ามีคนมาอยู่ในร้านของตนร่างสูงมองร่างที่ทำให้ตนคะนึงหาทุกเวลา ใบหน้าดูอิดโรยเหมือนไม่ได้นอนมาหลายวัน ผมอุ้มร่างบางขึ้นไปยังชั้นบนก่อนที่จะวางลงบนเตียง ห่มผ้าให้แล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะล้มตัวลงนอนด้านข้างร่างบาง อู๋เสียเหมือนจะเคยชินเบียดตัวเข้าชุกอกเหมือนตอนที่พักในตอนเดินทางไปคว่ำกรวม ผมโอบกอดก่อนจะหลับไปด้วยกัน

      แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทำให้ผมพลิกตัวหนีจากแสงจ้า หืมทำไมหนัก ขยับไม่ได้ หรือผมโดนผีอำโอ้ววววไม่นะ นี่ตามมาถึงร้านผมเลยเหรอ ผมพยายามที่จะดิ้นกลับพบว่าอุ่นร่างกายอุ่นใครวะ ผมลืมตาขึ้นก็พบกลับบุคคลที่หายสาบสูญไปนานใบหน้ายังคงเหมือนเดิม น่าอิจฉาไม่แก่เลยผมนี่มีตีนกาขึ้นแล้วเพราะไม่ได้นอน ผมยกมือลูบไปหน้าเรียว คิดถึง คิดถึงเจ้าของใบหน้านี้

      “ร้องไห้ทำไม”นิ้วเรียวยาวยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ผม

      “นายกลับมาแล้ว”

      “อืม ขอโทษ”  ผมส่ายหน้ากลับคำพูดนั้น

      “ขอโทษที่หายไป ขอโทษที่อยู่ด้วยไม่ได้”

      “ไม่ต้องขอโทษเลย ฉันรู้นายคือเมินโหยวผิง นายผูกมัดไม่ได้ ฉันเลือกทางนี้เอง”

      “นายต้องเจ็บปวดนะ”

      “แล้วนายละไม่เจ็บรึไง นายจะเป็นอย่างนี้ต่อไปแต่ฉันต้องไหลตามกาลเวลา นายต้องอยู่คนเดียว”

      “ฉัน...........”

      “ฉันเจ็บแค่ตอนมีชีวิต แต่นายนะเจ็บชั่วชีวิต ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ” ผมพูดไปสะอื้นไปผมรู้อยู่แล้วว่ามันจะจบอย่างไร แต่ในใจกลับร่ำร้องให้มันไม่เป็นความจริง แต่เราก็หลบลี้จากมันไปไม่ได้ เมินโหยวผิงเช็ดน้ำตาของผมไปเรื่อยจนกระทั่งผมหยุดร้องไห้ ทำไมนะทั้งที่เราสองคนก็รักกันแต่ไม่สามารถที่จะแก่เฒ่าไปด้วยกัน ยืนอยู่เคียงข้างกัน ถูกฝังดินไปด้วยกัน ผมจะได้เจอเค้าอีกไหมในชาติหน้า เขาจะต้องอยู่อย่างโดดเดียวถ้าทุกคนตายหมดเขาจะต้องอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้

      “ฉันไม่นึกเสียใจ” เมินโหยวผิงพูดก่อนที่จะแตะริมฝีปากลงบนหน้าผากผม

      “ฉันก็ไม่เสียใจ”

                                                                                      *******************

      ความรักของผมเป็นดังสายลม

      ผมไม่เสียใจที่ได้รักเขา

      แม้สิ่งที่ผมเลือกอาจไม่ได้จีรังสำหรับเขา

      แต่เค้าคือรักเดียวที่จีรังของผม

      ********************

      ผมอาจมีชีวิตที่ยาวนานไม่มีวันแก่เฒ่า

      ผมดีใจที่ได้รัก ดีใจที่มีเขา

      ผมคือสายลม เขาคือที่สายลมจะหยุดพักได้

      หากโลกนี้ไม่เหลือคนที่ผมรู้จัก

      เขาคือคนที่ผมจะรักและคิดถึงตลอดไป
       

       

       





       

      *****************
      ขออภัยที่หายไปนาน 
      ขอโทษที่ช้านะ เอาฟิดมาลงก่อนเพราะเราฟินเรื่องนี้มากกก
      ฮ่าๆๆ เดี๋ยวจะรีบแต่เรื่องหลักนะ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×