คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จดหมาย
ตุบ!!.....
"โอ๊ย!!.... เจ็บ"
"นี่เห็นมั้ย...บอกแล้วไม่ยอมเชื่อกันนะเพคะ ตกต้นไม้เลย"
"ง่า...ก็มันสนุกดีนี่เฮลดรีส แถมฉันก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายซะหน่อย...." เสียงใสของหญิงสาวเจ้าของนัยน์ตาสีแดงเพลิง เรือนผมสีดำขลับราวกับท้องฟ้ายามรัติกาลตัดกันกับผิวซึ่งขาวดุจหิมะเอ่ยขึ้น
"ไม่เป็นไรได้ไงเพคะ....เป็นถึงองค์หญิง ' เซริน ฟินเมนเดล 'แห่งนครเพเทียร์ล่าทำตัวให้ดูดีมีบุคลิกองค์หญิงหน่อยสิเพคะ ไม่ใช่มาเล่นปีนต้นไม้อย่างงี้....." เสียงแก่จากแม่นมเรือนผมสีเทา นันย์สีดำสนิทเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยใจ
"เอ๊ะ!..นั่นอะไรน่ะเฮลดรีส ไปดูกันเถอะ" เซรินยเอ่ยแล้วยิ้มพลางวิ่งไปยังจุดที่เธอหมายไว้โดยไม่สนใจสิ่งที่เฮลดรีสพูดเลยแม้แต่น้อย
"ดะ...เดี๋ยว!ก่อนสิเพคะองค์หญิง องค์หญิงไม่เหนื่อยเลยเหริเพคะเราเดินเล่นกันมาตั้งแต่บ่ายแล้ว ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วด้วยได้เวลากลับวังแล้วนะเพคะ" แม่นมเฮลดรีสเอ่ยอย่างเหนื่อยอ่อนเนื่องจากเธอต้องวิ่งตามองค์หญิงมาเกือบทั้งวันทำให้เธอเสียพลังงานในร่างกายไปมาก เซรินหันกลับมามองทางแม่นมของเธอพร้อมกับพูดว่า
"ไม่เอาหรอก..เรายังไม่เหนื่อยเลย...แล้วก็ยังไม่อยากกลับวังด้วย ถ้าแอลดรีสเหนื่อยก็กลับไปก่อนสิ" เธอเอ่ยพร้อมกับทำท่าจะวิ่งไปเล่นต่อ
"...อย่างงั้นยิ่งไม่ได้เลยน่ะสิเพคะ องค์ราชาทรงรับสั่งให้หม่อมฉันติดตามองค์หญิงไปทุกที่ ถ้าทำอย่างงี้เดี๋ยวมรหวังหม่อมฉันโดนลงโทษแน่เลยเพคะ"แอลดรีสเอ่ยอย่างกลัวๆเล็กน้อย
"..................................."
"อ่ะๆ!!.....เฮ้อกลับก็ได้ เสด็จพ่อนะเสด็จพ่อ ทำไมชอบทำให้เรื่องมันน่าเบื่ออย่างงี้ด้วยนะ........"
เซรินเอ่ยอย่างไม่พอใจ
*****************************************
"โอ้!....เซรินกลับมาแล้วหรอ เป็นไงบ้างลูกไปเที่ยวสนุกมั้ยพ่อให้คนเตรียมอาหารไว้ให้แล้วนะ"องค์ราชาแห่งนครเพเทียร์ล่าเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"ไม่เลยเพคะ!.....น่าเบื่อมาก เสด็จพ่อลูกอุตส่าห์ได้ออกไปเดินเที่ยวนอกวังทั้งที ทำไมต้องให้มีคนคอยไปตามติดด้วย ลูกไม่ชอบ"เธอเอ่ยด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ พระราชาอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะตอบลูกสาวของตนกลับไปว่า
"....แต่พ่อเป็นห่วงลูก ถ้าเกิดมีใครมาทำร้ายลูก ลูกจะทำยังไงล่ะ"
"ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เสด็จพ่อให้ลูกเรียนทั้งดาบทั้งเวทแล้วก็อะไรอีกตั้งหลายอย่าง...ถ้าใครมาทำร้ายลูก ลูกก็จัดการได้...แต่ก็คงไม่มีใครกล้าพอที่จะทำหรอก.."เซรินพูดอย่างมั่นใจในฝีมือของตน 'เสด็จพ่อให้เธอเรียนทั้งฟันดาบ ยิงธนู แล้วก็อะไรอีกเยอะแยะ แล้วจะให้กลัวไปทำไม..' เธอสบถอยู่ในใจ
" ก็พ่อทำเพื่อลูก...ทำไมลูกไม่ยอมเข้าใจพ่อนะ ที่พ่อทำก็เพราะ.."ก่อนที่องค์ราชาจะพูดจบก็มีเสียงใสของร่างบางดังขัดขึ้นมาก่อน
" พอแล้วเพคะเสด็จพ่อ ลูกไม่อยากฟังแล้วจะไปกินนข้าว"ว่าแล้วเซรินก็รีบจ้ำอ้าวไปที่ห้องอาหารโดยที่ไม่สนใจที่จะเป็นผู้ฟังที่ดีเลยแม้แต่น้อย ทำให้ผู้ที่ทำหน้าที่เป็นผู้พูดรู้สึกเอือมระอากับลูกสาวคนนี้จริงๆ
เธอยังคงสบถอยู่ในใจเรื่อยจนเดินมาถึงห้องอาหาร พอมาถึงห้องอาหารเซรินก็รีบสวาปาอาหารเข้าปากอย่างรวดเร็ว ทำให้องค์ราชาซึ่งเดินตามทีหลังหนักใจกับกิริยาท่าท่างของลูกสาวตัวเองเป็นอย่างมาก
"เออนี่เซริน...วันนี้มีจดหมายส่งมาถึงลูกน่ะ"
"..หือ!...หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องการดูตัวอะไรนั่นอีกนะ"เธอเอ่ยอย่างรำคาญเล็กน้อย ก็ตั้งแต่เธอจำความได้ไม่เคยมีใครที่จะส่งจดหมายมาหาเธอเลย ส่วนใหญ่มีแต่อของเสด็จพ่อ ถึงมีก็เป็นพวกให้ไปดูตงดูคัวอะไรนั่นแหละน่าเบื่อ
"ไม่ใช่ลูก! คราวนี้คงไม่ใช่จดหมายพวกนั้นเพราะคราวนี้ส่งมาแบบไม่ใส่ชื่อผู้ส่ง แต่พ่อก็ไม่รู้ว่าเนื้หามันว่ายังไงหรอกนะ เพราะพ่อก็ยังไม่ได้เปิดอ่านเหมือนกัน อ่ะ!..นี่ไง"องค์ราชาหยิบจดหมายออกมาจากกระเป๋าเสื้อพร้อมกับส่งมันส่งให้ลูกสาว
แค่วก!!...
เธอฉีกซองจดหมายทิ้งแล้วอ่านมันในทันที
"..หือ!!.............................มันเขียนว่า..."
ถึง...คุณเซริน ฟินเมนเดล
เนื่องจากในทุกๆปีทางเรา อาร์เธเซีย ได้ทำการคัดเลือกบุคคลที่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะรับการทดสอบในการเข้าเป็นนักเรียนแห่งอาร์เธเซีย และคุณซริน...คุณก็ได้รับการคัดเลือกจากคณะรัฐสภากลางให้ไปเข้าร่วมการทดสอบครั้งนี้ ทางเราได้นำเอาใบสมัครเข้าร่วมการทดสอบส่งมาพร้อมกับจดหมายฉบับนี้แล้ว การทดสอบครั้งนี้จะเริ่มขึ้น ณวันที่ 2 เดือน 3 เวลา 10 โมงตรงบริเวณหอปะชุมอาร์เธเซย ขอให้ท่านมาทำการทดสอบตามวันและเวลาที่แจ้งไว้ด้วย....
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
.....คณะรัฐสภากลางแห่งอาธ์เธเซีย....
ปล.กรุณาอย่ามาสายมิฉะนั้นจะถือเป็นการสละสิทธิ์จากการทดสอบ
"เฮ้อ!..นึกว่าจดหมายอะไร ที่แท้ก็แค่นี้เองเฮอะ!...."เซรินเปรยพร้อมกับทำหน้าเบื่อๆ ทันทีที่เห็นใบสมัครเข้ารับการทดสอบ ทำให้พระราชาถึงกับผงะ
"...แค่นี้หรอลูก เนี่ยน่ะมันเยี่ยมมากๆเลยนะจากคณะรัฐสภากลางเชียวนะแถมยังเป็นเรื่องอาร์เธเซียอีก"องค์ราชาเอ่ยอย่างตื่นเต้นปนภูมิใจที่ลูกสาวของเขาสามารถเข้าไปศึกษาอยู่ในโรงเรียนแห่งนั้นได้แต่สีหน้านั้นก็เกือบจะหายไปในทันทีที่เห็นเซรินทำท่าจะโยนใบสมัครนั้นลงถังขยะ องค์ราชาร้องออกไปก่นที่เธอจะโยนมันลงไปว่า
ฟึ่บ..!!!
"เซริน!?...นั่นลูกจะทำอะไรนั่น ลูกห้ามโยนมันทิ้งถังขยะนะ"ผู้เป็พ่อตวาดน้อยๆเป็นเชิงห้ามไม่ให้เธอทำอย่างงั้น มันทำให้เธอไม่พอใจก่อนที่จะตอกกลับไปว่า
"ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่เสด็จพ่อ....มันก็แค่จดหมายไม่เห็นต้องเสียดายมันเลย"คำพูดนี้ทำให้องค์ราชาที่กำลังทานอาหารอยู่ถึงกับชะงัก
"ไม่ได้นะ...ลูกห้ามทิ้งมัน เพราะพ่อจะให้ลูกไปเข้ารับการสอบตามวันและเวลาที่จดหมายระบุไว้และลูกต้องไปเท่านั้น"พระราชาเอ่ยเสียงเด็ดขาด ทำให้เซรินถึงกับร้องหือ!! 'นี่เสด็จพ่อคิดตะให้เราไปเรียนโรงเรียนอย่างงั้นน่ะหรอ บ้ามากๆ'
"ไปเถอะนะลูก....ถือว่าครั้งนี้พ่อขอร้อง"เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อทำท่าอ้อนวอนเธอ ทำให้เธอใจอ่อนและตอบพระราชากลับไปว่า
"ก็ได้..ลูกไปทดสอบก็ได้ไม่แน่ว่าจะไดนะเสด็จพ่อ" เมื่อองค์ราชาได้ยินแบนั้นทำให้พระองค์ยิ้มขึ้นมาทันทีแต่ยิ้มนั้นก็ตองหุบลงทันทีเช่นกันเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของเซริน
"แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะเพคะ"เธอยิ้มอย่างเลห์นัยทำให้องค์ราชาถึงกับหน้าเหวอ ' ลูกคนนี้นี่เจ้าเล่ห์จริงๆ ' แต่พระองค์เองก็จำต้องยอมในเมื่อมีเรื่องอาร์เธเซียมาอ้างด้วย
"แลกเปลี่ยน!...ยังไงล่ะลูก"พระองค์พยายามปรับบสีหน้าให้เป็นปกติแต่ก็ต้องตกใจอีกครั้งแล้วคำตอบเมื่อได้รับคำตอบว่า....
"ลูกจะไปเข้ารับการทดสอบที่อาร์เธเซียแลกกับ.....การปล่อยให้ลูกออกไปเดินเล่นนอกวังตลอดชีวิตเวลาและแน่นอน....ต้องไม่มีใครตามติดไปเหมือนทุกๆครั้งด้วย" พระราชาตกใจสุดขีดพยายามท่าจะต่อรองลูกสาวของตน
"เออ..เซรินพ่อว่าปีนึงเนี่ยนานไปรึปล่าว เอาเป็นซักดือนนึงแทนได้มั้ย?..."พระราชาเอ่ยถามลูกสาว
"อืม........................."เธอครุ่นคิดอยู่ซักครู่ก่อนที่จะตอบว่า
"6เดือนขาดตัวเพคะ...!!" คำตอบนี่ทำให้ผู้เป็นถึงองค์ราชาถึงกับสะอึกไปเล็กน้อย ก่อนจะพยายามหาทางบ่ายเบี่ยง
"งั้น...3เดือนได้มั้ยลูก...นะถือว่าพ่อขอร้องล่ะ" เมื่อลูกสาวเห็นผู้เป็นพ่อขอร้องเฃ่นนี้ ก็ได้แต่จำใจรับข้อเสนอนั้นไปอย่างจนใจ
"ก็ได้เพคะ!... เพราะอีกไม่ถึงเดือนลูกก็ต้องเข้ารับการทดสอบแล้วถ้าเข้าได้แล้วไป ถ้าไม่ได้เดี๋ยวค่อยมาต่อรองกันใหม่" จากคำตอบของเธอทำให้พระองค์ยิ้มออก
"งั้นลูกไปเที่ยวก่อนนะห้าม! ให้ใครตามไปเด็ดขาดสัญญานะท่านพ่อ"เซรินเอ่ยพร้อมกับรวบช้อนส้อมในจานทันทีที่ทานอาหารเสร็จแล้วรีบเดินออกไปจากห้องอาหารทันที
"ระวังๆหน่อยนะลูก.... "ผู้เป็นพ่อเอ่ยส่งแต่รู้สึกว่า เสียงนั้นจะไม่เข้าหูของเซรินที่กำลังดีใจมากจนไม่สนใจอะไรเลยซักนิด
"เฮ้อ!...ให้มันได้อย่างงี้สิน่า"พระองค์เอ่ยอย่างระอากอนจะเดินออกไป ปล่อยให้ห้องอาหารกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง....
ความคิดเห็น