เรื่อง วันวาเลนไทน์ [lenalee-allen]

เนื้อเรื่อง

 ณ ห้องแผนกวิทยาศาสตร์...
   
     "กาแฟมาแล้วค่ะพี่^^"รินารี่พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน พร้อมกับรอยยิ้มสดใส จากนั้นจึงหยิบกาแฟแจก
ให้ทุกคน
     "รินารี่~ ทำกาแฟมาเผื่อพี่หรอจ้ะ"โคมุอิถามในขณะที่กำลังนอนแผ่ราบอยู่ในกอง(ขยะ)เอกสาร [อู้งานว่างั้น]
    
     "ค่ะพี่ หนูเห็นว่าพี่และคนอื่นๆทำงานกันอย่างหนัก เลยอยากให้พวกพี่ได้ผ่อนคลายกันบ้าง"เธอพูด
    
     "รินารี่~น้องของพี่ พี่ซึ้งใจจริงๆเล้ยTTOTT ขอกอดหน่อยยย"
     
     "พี่คะ!"
     
     "คุณโคมุอิครับผมเอาเอก..."ทันใดนั้นบุคคลที่พึ่งเดินเข้ามาในแผนกต้องตกใจ คนคนนั้นจะเป็นใครไม่ได้
นอกจาก...
    
     "อเลนคุง เอาเอกสารมาให้หรอ ขอบใจมาก^O^"โคมุอิพูดด้วยใบหน้าเบิกบาน 
ส่วนรินารี่ผู้ถูก ผู้เป็นพี่กอดอยู่
นั้นหน้าแดง ไม่ใช่เพราะว่าเธอกำลังเขินอายหรอกนะ แต่ว่าเธอกำลังโกรธอยู่น่ะสิ

     "พี่คะ ปล่อยค่ะ"เธอพยายามให้พี่ที่มีสติ(ไม่)ดีปล่อยเธอ 'ชอบทำให้เราขายหน้าอยู่เรื่อยเลย ยิ่งกับอเลนคุง'
  เธอคิด
     "- -"สีหน้าของคนในแผนกรวมถึงอเลน
    
     รินารี่ทนต่อบรรยากาศแบบนี้ไม่ไหวจึงตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า
     "ถ้าพี่ไม่ปล่อยหนู หนูจะหนีไปแต่งงานกับอเลนคุงนะ" แล้วมันก็ได้ผล โคมุอิรีบปล่อยรินารี่ทันที แทนที่ทุกอย่าง
จะกลับไปเป็นปกติ แต่ท่านผู้นั้นกลับเป็นมากเสียยิ่งกว่าเก่า

     "แง้~ รินารี่ใจร้ายยยยย~"
    
     "-//-"อเลนคุงหน้าแดง
     
     "รินารี่กับอเลนรีบออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวหัวหน้าแผรกฉันจัดการเอง"
    
     "ขอบคุณนะคะคุณรีเวอร์"รินารี่พูดกับรีเวอร์ที่กำลังยื้อโคมุอิไว้อย่างยากลำบาก

     "อเลนคุงฉันว่า พวกเรารีบออกจากแผนกกันเถอะ"รินารี่เอ่ยขึ้น
   
     "คะ..ครับรินารี่"อเลนพูดอย่างตะกุตะกะ

หน้าห้องของอเลน...
    
     "ขอโทษนะจ๊ะที่พาอเลนมาเกี่ยวด้วยน่ะ"
    
     "ไม่เป็นไรหรอกครับรินารี่"
     "เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นหน้าแดงๆ ไม่สบายหรอ"เธอเอามือทาบหน้าผากของอเลน ทำให้ใบหน้าของทั้งสอง
อยู่ห่างกันไม่กี่คืบ
   
     "งะ..งั้นฉันไปก่อนน้า แล้วเจอกัน"เธอรีบเดินจากไป โดยไม่ลืมที่จะยิ้มแบบที่เธอทำทุกทุกครั้ง..
     'ที่รินารี่ยิ้มนั้น เป็นเพียงแค่รอยยิ้มที่เธอยิ้มให่้กับทุกทุกคน หรือว่าเป็นรอยยิ้มที่เธอตั้งใจยิ้มให้ผมกันแน่นะ'
อเลนคิด ก่อนเดินเข้าห้องของตัวเอง
 
  ส่วนทางด้านของรินารี่นั้น กำลังกลุ้มใจอยู่ 'เพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ฉันจะซื้ออะไรให้อเลนคุงดีเนี้ย'
     "ไม่ได้นะๆ ฉันไม่ได้ชอบอเลนคุง แล้วทำไมฉันถึงได้.."
     "กลุ่มใจเรื่องอะไรอยู่หรอรินารี่"
     
     "ราวี่!"
 เธอมองชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความดีใจ ราวี่ เป็นเพื่อนสนิทของเธอ
     "ราวี่ นายหายไปไหนมาอ่ะ หลังจากที่ฉันกับอเลนคุงได้ต่อสู้กับอาคุม่าเลเวล4"เธอถาม

     "ก็ปู่ฉันน่ะสิ ให้ฉันไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพวกโนอาทั่วโลกเลย เฮ้อ ตาปู่แพนด้าก็เงี้ย เมื่อไหร่จะ..โอ้ย"
บุ๊คแมนใช้มือหนักๆฟาดหัว(กบาล)ของนายราวี่ นั้นทำให้เขาถึงกับร้องเลยทีเดียว
    
     "มือหนักเป็นบ้าเลยปู่"เขาพูดในขณะที่มือลูบหัวตัวเองอยู่
     "ก็ใครใช้ให้เรียกข้าว่า ปู่แพนด้าหะ สอนก็ไม่รู้จักจำ!!"
ศึกระหว่าง ปู่ที่มาจากเมื่องจีน กับหลานได้เริ่มต้นขึ้น โอ้ย (ไอ้คนแต่งก็เป็นไปกับหลานข้าด้วยรึ)

     "ก็ตาปู่มันฟ้องหง่ะ"
     "หนอยเจ้าหลานเนรคุณ"

     "...."รินารี่ยังคงยืนนิ่ง 'บุ๊คแมนมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย'

     "งั้นไว้เจอกันใหม่ก็แล้วกันนะ บายรินารี่"ราวี่โบกมือลารินารี่
     "ไว้เจอกันใหม่นะ คุณหนูรินารี่"บุ๊คแมนกล่าว

     "ค่ะๆ"เธอเกาหัวแกรกๆ (ยังงงไม่หายใช่มะ )
      
            ----------------
     เช้าวันรุ่งขึ้น...
เธอรีบตื่นมาแต่เช้าเพื่อที่จะขอให้ราวี่ช่วยอะไรบางอย่าง

     "อ้ะราวี่"
     "ว่าไงล่ะ มีอะไรถึงเรียกฉันมา หรือว่า..."
     "เธออยากเดทกับคนเนื้อหอมอย่างฉัน ฮ่าๆๆๆ โอ้ย" รินารี่ต่อยราวี่ทันที 'เพื่อนจอมหลงตัวเอง'
     "อย่างฉันเนี้ยนะจะไปเดทกับเธอ..ฝันไปเถอะ"เธอหน้ามุ่ยไม่พอใจ

     "โอ๋ อย่าโกรธเลยนะ งั้นฉันไปก็ได้ บา.."
     "เดี๋ยวๆๆๆ อย่าพึ่งไป ฉันขอโทษ--"
     "เอ่อๆ แล้วเธอมีอะไร ถึงเรียกฉันมาล่ะ "
     "คือว่า.../ราวี่ครับ คุณโคมุอิฝากให้ผมไปเรียกคุณครับ"
     "โอ้ววว ไม่ได้เจอกันตั้งนาน รู้สึกว่านายแก่ขึ้นมากมาก้ลยนะ"
     "--"--อเลน
     "แล้วเรียกเรื่องอะไรล่ะ"
     "รู้สึกว่าน่าจะเป็นเรื่องของโนอานะครับ"
     "งั้นฉันไปก่อนนะรินารี่ บายอเลน"
 .......................หลังจากที่ราวี่ไป บรรยากาศช่างน่าอึดอัด
     "รินารี่ดูสนิทกับราวี่จังเลยนะครับ"
     "อะ..อืม ก็เขาเป็นเพื่อนของฉันนี้นา" 'ทำไมฉันถึงได้ใจเต้นตึกตักอย่างนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นเลยนี้นา'
     "เอ่อ..คือว่า รินารี่มีคนที่ชอบหรือยังครับ"
     "ทำไมอเลนคุงถึงถามแบบนั้น?"
     "ขอโทษนะครับที่ผมพูดอะไรแปลกๆ งั้นผมไปก่อนนะครับ"
     "??"เธออยู่ในภาวะ งง รอบ2
 
allen side...
   ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆ เวลาที่อยู่ใกล้รินารี่ มันไม่เหมือนเมื่อก่อน ความรู้สึกของผมไม่ได้คิดกับรินารี่เพียงแค่พี่สาว
หรือเพื่อนอีกต่อไปแล้ว ไม่แน่...ผมอาจจะชอบรินารี่ก็เป็นได้ แต่ถ้าคนที่รินารี่ชอบไม่ใช่ผม ผมควรที่จะทำใจสินะครับ
    ผมเดินออกจากศาสนจักร เพราะคุณโคมุอิบอกว่าวันนี้งดทำภารกิจ เนื่องจากเป้นวันวาเลนไทน์ ผมว่าเขาคงอยากจะอู้งานมั้งครับ
ปกติไม่เคยให้หยุดเลย[โคมุอิ: ปกติอู้งานอยู่แล้วจ้า>[]<]
      ตอนนี้สิ่งที่ผมคิดถึงอยู่คือรินารี่ ผมเดินต่อไปเรื่อยๆเพื่อที่จะไปเมืองใกล้ๆกับศาสนาจักร...

เมืองใกล้ๆศาสนจักร...
 ....
     ผมตั้งใจหาของขวัญให้กับรินารี่ มันดูตลกมากที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานี้ ผมยังไม่รู้เลยว่ารินารี่ชอบอะไร
ร้านค้าต่างๆล้วนแต่เป้นสีชมพู มีดอกกุหลาบและหัวใจประดับไว้หน้าร้าน ส่วนใหญ่ขายดอกกุหลาบหรือไม้ก็ช๊อคโกแลตหัวใจ
 แต่ว่านะ เมืองนี้มีของขายเยอะแยะเต็มไปหมดเลยนะเนี้ย....
....

 lenalee side...

  ทำไมอเลนคุงถึงถามคำถามแบบนั้นนะ...แล้วความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าอะไร เลิกคิด! วันนี้เราขอให้ราวี่ช่วยเลือกของขวัญ
ให้อเลนคุงไม่ใช่หรอ ทำไมป่านนี้ราวี่ถึงยังไม่มาอีกนะ
       "โทษทีที่ทำให้รอ^^"
       "-*- งั้นพวกเราไปกันเถอะ"
       "อืมๆ" เขาตอบสั้นๆ ก่อนที่พวกเรามุ่งหน้าไปยังตัวเมืองใกล้ๆศาสนจักร
       "โคสึจิๆ ยืด ยืด"
แล้วพวกเราก็มาถึงในเวลาเพียงน้อยนิด
       "นี้เธอยังไม่บอกฉันเลยนะว่าจะซื้อของขวัญให้ใครน่ะ"
       "แล้วฉันจะบอกให้นายรู้ทำไมล่ะ" เรื่องอะไร...จะบอกให้โง่สิ
       "หรือว่าเธอซื้อให้ฉัน"
       "รอชาติหน้าก็แล้วกันนะ"
       "ให้ยู"
       "ไม่ใช่"
       "ให้โคมุอิ"
       "(- - )( - -)"ฉันส่ายหน้า
       "พอเถอะน่า- -"ถามเยอะจริงๆเลยนายเนี้ย
       "แล้วอเลนล่ะ"
        "....."
        "งั้นแสดงว่าเธอซื้อให้อเลนล่ะสินะ"
        "เธอ..ชอบอเลนใช่ไหม" ....หะ! ฉันน่ะหรอชอบอเลนคุง เป้นไปไม่ได้หรอก
        "ฉันไม่ได้ชอบอเลนคุวนะ เขาเป็นน้องชายของฉัน" ใบหน้าฉันแดงหมดแล้ว
        "เอาน่าๆ ฉันไม่บอกใครหรอก รีบไปเลือกของขวัญดันดีกว่า"เขายิ้ม แต่ยังไงมันก็เหมือนฝืนยิ้ม ราวี่นายเป็นอะไรไป
     ........
Allen side
      ตอนนี้บ่ายโมงครึ่งแล้ว เชื่อไหมล่ะครับว่า ผมยังหาของขวัญให้ินารี่ไม่ได้เลย ผมจะทำยังไงดีเนี้ย....
        "อันนี้เป็นไงบ้าง"
        "ก็ดีนะ"
        "หรอ"
   เสียงนั้นมัน รินารี่...ราวี่  ผมเหลือบเห็น รินารี่กับราวี่เดินเลือกของกันอยู่อย่างสนุกสนาน ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บแปลบๆ
 
    ผมมองดูพวกเขาจนราวี่สังเกตผม จึงโบกมือทักทายผมก่อนที่จะพูดคุยอะไรบางอย่างกับรินารี่จากนั้นเขาจึงเดินมาหาผม
         "ไง เจ้าถั่วงอก"เขาพูด
         "ผมชื่ออเลนครับ ไม่ใช่ถั้วงอก"ราวี่ยังคงกวนประสาทผมเหมือนเดิม
        "เอ่อนั้นแหละ ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี้"เขาถามผม
        "มา..มาวื้อของครับ"ผมตอบ แต่ัมันทำให้ราวี่สงสัยผม เพราะว่าผมพูดติดๆขัดๆ
        "ที่นี้มีของให้นายซื้อด้วยหรอ...หรือว่านายมาซื้อของขวัญ"
       "เปล่านะครับ ผมไม่ได้มาซื้อของให้รินารี่"   เฮือก ผมเผลอพูดไปซะแล้วสิครับ
        "โห ฉันยังไม่ได้พูดถึงรินารี่เลยน้าอเลน..นายชอบรินารี่ใช่ม้า"
       "ไม่ใช่นะครับ" ฟู่ ใบหน้าของผมร้อนวูบไปหมดแล้ว
       "แล้วทำไมนายต้องหน้าแดงด้วยล่ะ" ยังจัถามผมอีกนะราวี่
       "อากาศมันร้อนครับ" ตอบไปได้-*- ทั้งๆที่มันเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิแท้ๆ
       "ว้า~ ใจแข็งทั้งคู่"
        "??" ผมงงครับ
       "ถ้าชอบก็ไปพูดกันตรงๆเลยสิ"
       "ฮะ? ราวี่พูดเรื่องอะไรหรอครับ ใครชอบใคร"
       "เฮ้อ อเลนนายนี้ซื่อจริงๆเลยเนี้ย"ราวี่ส่ายหน้าเบาๆ
       "ถ้านายรักรินารี่ นายควรที่จะบอกเขาไปเลยไง"
        "แต่ว่า" ผมไม่รู้ว่าเธอจะมีใจให้ผมหรือเปล่า
       "นายน่ะจะหลอกใครก็ได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องของหัวใจน่ะ มันหลอกกันไม่ได้หรอกนะ"
      "จงซื่อสัตย์กับใจของตัวเองสิ" ผมเข้าใจแล้วครับ สิ่งที่ราวี่ได้พูดไว้ ผมรีบก้าวฝีเท้าเพื่อตามหารินารี่ โดยไม่ลืมที่
จะหันหลังกลับไปขอบคุณราวี่
      "ขอบคุณครับราวี่"
    ...............................
    lenalee side
       "เธอเดินหาไปปก่อนนะ"
       "ทำไมล่ะราวี่ นายจะไปไหน?"
       "ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำน่ะ เดี๋ยวมา ไม่ต้องรอฉันนะ เดินไปก่อนได้เลย"
       "อืม แล้วรีบมานะ"

     เฮ้อ ทำไมราวี่ถึงยังไม่มาอีกนะ นี้ก็จะเย็นแล้ว ยังเลือกของขวัญไม่ได้เลยสักชิ้น - -
         "รินารี่"ฉันหันควับไปทางต้นเสียง
         "อเลนคุง?"
เขาค่อยๆเดินมาหาฉันอย่างช้าๆ
         "อเลนตุง..มาทำอะไรที่นี้หรอ"
         "รินารี่ครับ"
         "คือผม....ชอบรินารี่ครับ"
         'ผมชอบรินารี่ครับ' อยู่ๆทุกสิ่งทุกอย่างมันหยุดนิ่ง
         "นายล้อเล่นใช่ไหม"
         "ผมไม่ได้ล้อเล่นครับ..ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยรู้ใจของตัวเองว่าชอบรินารี่"
         "...." ฉันยืนอึ้ง
         "ขอเปลี่ยนจากพี่สาวเป็นคนสำคัญสำหรับผมได้ไหมครับ"
      ฉันน้ำตาไหลพราก ความรู้สึกนี้มันเรียกว่าความรักใช่ไหม ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ
         "ไม่ได้นะ"
         "รินารี่"
         "ใครบอกให้นายเรียกฉันว่าพี่สาว ฉันอายุมากกว่านายปีเดียวเองนะ"
         "รินารี่" อเลนคุงคว้าฉันไปกอด  เราสองคนกอดกันเนิ่นนาน....
 
          "อย่างนี้ดีแล้วล่ะ" ราวี่มองดูผลงานของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ
        'อกหักครั้งเดียวคงไม่ตายมั้ง'
     การที่เราอยากให้คนที่เรารักมีความสุข มันก็ดีอยู่แล้ว ในเมื่อรินารี่ชอบอเลน มันช่วยไม่ได้นี้นา...

           "ขอโทษนะคะ พอดีว่าฉันหาร้านดอกไม้ไม่เจอ คุณพอจะช่วยฉันหาได้ไหมคะ" เสียงหวานๆเอ่ย
           '0//0 stike' ราวี่คิด
เขายืนมอง สาวน้อยเรือนผมสีชมพูอ่อนยาวลงมาถึงกลางหลัง ใบหน้าเรียวสวย ดวงตาสีฟ้าคราม
อายุประมาณ18ปี อยู่ในชุดกระโปรงยาวสีฟ้าขาว แถมติดกิ๊บสีทองอีกด้วย  สเปกเราเลย น่ารักเป็นบ้า
[นายไม่คิดที่จะเคี้ยวหญ้าอ่อนใช่ไหมราวี่]
           "ลักซ์"เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น
           "คิระ" เธอรีบวิ่งไปโผกอดชายผู้เรียกเธอ
          "ผมหาลักซ์ตั้งนาน นึกว่าจะไม่เจอซะแล้ว" เขาพูด
           "ขอโทษนะคะ พอดีว่าฉันหาร้านที่เรานัดเจอกันไม่เจอ เลยขอให้เขาคนนี้ช่่วตามหาร้านน่ะค่ะ"
          "ไม่เป็นไรหรอกลักซ์ ฉันดีใจที่เธอปลอดภัย"เขามอบช่อดอกกุหลาบเเดงให้เธอ 
          "ขอบคุณค่ะ คิระ"
          "แฟนคุณหรอครับ"ราวี่ถาม
          "ใช่ค่ะ"เธอตอบ
        เพล้ง หัวใจของราวี่ได้แตกสลาย
          "ลักซ์ผมว่า พวกเรารีบไปกันเถอะ เดี่ยวคนอื่นจะตกใจเรื่องฟรีด้อมนะครับ"
          "ค่ะคิระ ขอบคุณนะคะที่มาช่วย" เธอกล่าวขอบคุณราวี่ ก่อนที่จะเกาะแขนคิระเดินจากไป
        
         "อ๊ากกกก อยากมี someone someone....."
 ............
          
        lenalee & allen
        
          "ว่าแต่ราวี่หายไปไหนนะ" เขาค่อยๆคลายอ้อมกอด
          "ผมไม่รู้ครับ"
          "ฉันขอโทษนะ"
          "เรื่องอะไรหรอครับ"
          "ก็ฉันไม่มีของขวัญวันวาเลนไทน์ให้อเลนคุงน่ะสิ คือฉันขอร้องให้ราวี่ช่วยเลือกของขวัญเป็นเพื่อน
เพราะเห็นว่าเป็นผู้ชายเหมือนกัน"
          "ไม่เป็นไรหรอกครับ ตัวผมเองยังหาของขวัญให้รินารี่ไม่ได้เลย"
         "สิ่งของใดๆ ก็ไม่สามารถประเมินค่าความรักที่เรามีให้กันได้หรอกครับ"
          "-//-"ฉันหน้าแดง
         "^//^"
         'เพราะอย่างเงี้ย ฉันถึงได้รักนายไง อเลนคุง' 

------------------------------------------ จบ-------------------------------------------