[Fic EXO] Painkiller (KRISTAO,CHANBEAK,KAIDO)

ตอนที่ 4 : ✖ EP.2✖

พระผู้เป็นเจ้าไม่เคยเมตรตาให้กับคนบาป...ไม่เคยจะฟังคำวิงวอนร้องขอ..........

แต่พระผู้เป็นเจ้ากลับมอบความเจ็บปวดปางตายจนแทบไม่อยากจะหายใจเพื่อดำรงชีวิตต่อ.........

พระผู้เป็นเจ้าลำเอียงเสมอ....

ท่านมอบความแข็งแกร่งให้กับผู้อื่น......แต่ท่านกลับมอบความอ่อนแอให้กับผมอย่างนั้นหรือ......

ท่านทรงใช้ให้เขายิบยื่นความโศกเศร้าผสมกับความเกลียดชังให้กับผม.........

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จริงๆ........

ผมจะไม่ขอรู้จักกับเขา.......ไม่ขอเจอกับเขา

พยอนเบคยองจะไม่ขอพบเจอกับปาร์คชานยอล....

“Careless, careless. Shoot anonymous, anonymous. 

Heartless, mindless. No one, who care about me?”

เสียงทุ้มต่ำที่ขัดกับใบหน้าที่เหมือนคนอารมณ์ดีตลอดเวลา ที่กำลังท่องคำพูดที่ฟังดูคล้ายๆกับบทสวดมนต์ขอพรจากพระผู้เป็นเจ้าที่กำลังถูกตรึงด้วยไม้กางเขน เพื่อที่จะไถ่บาปให้กับมนุษย์ทุกคน 

“ทำความผิดอะไรมาหรือไงถึงได้มาตัดพ้ออะไรกับพระผู้เป็นเจ้า?” น้ำเสียงทุ้มๆของชายหนุ่มผู้ซึ่งดำรงตำแหน่งผู้นำยืนอยู่ตรงไหนพระเยซูคริส ของมหาวิหารบูคาเรสต์ที่มีอายุน้อยที่สุดหรือบางทีอายุอาจจะมากที่สุดในบรรดาบาทหลวงของวิหารเพียงแต่ใบหน้าของเขานั้นดูอ่อนเยาว์มากกว่าบาทหลวงคนเก่าที่แก่คราวพ่อถามไถ่ผู้มาเยือนวิหารแห่งนี้ที่ใช่ว่าจะไม่คุ้นหน้าคุ้นตาอะไรนัก แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาจากผู้มาเยี่ยมเยียนวิหารกลับเป็นแค่รอยยิ้มเท่านั่น

“พระผู้เป็นเจ้าไม่เคยรับฟังคำอ้อนวอน คำขอร้องจากผู้ที่ทำบาปหรอกท่านบาทหลวง”

“แล้วรู้ได้ยังไงว่าพระผู้เป็นเจ้าไม่ยอมรับฟังล่ะหืม ปาร์คชานยอล”

“ถ้าพระผู้เป็นเจ้ามีจริงหรือยอมรับฟัง แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์แบบคิมฮิมชานก็คงจะแฝงตัวเป็นบาทหลวงไม่ได้หรอก”

“ไอ้เด็กปากเสีย! แต่เอาเถอะมาที่มีธุระอะไรไม่ทราบ ปกติไม่ชอบเข้ามาที่วิหาร” บาทหลวงกำมะลอถามไถ่การมาของเด็กที่มีส่วนสูงถึง185 ซม. ง่ายๆ สูงกว่าเจ้าตัวแค่5เซนเท่านั่น ส่วนคนที่ถูกถามที่กำลังจดจ้องเพราะสนใจเทวทูตในวิหารหันมาสบตาแล้วจึงระบายยิ้มจนเห็นฟันทั้ง32ซี่ รวมไปถึงเขี้ยวทั้งข้างของเขา

ซึ่งบ่งบอกให้รู้ว่า ชานยอลเป็นอย่างเดียวกับคิมฮิมชาน

“ยิ้มแบบนี้ทีไรเป็นได้เกิดเรื่องจริงๆเถอะน่า” บาทหลวงฮิมชานทำสีหน้าเบื่อหน่ายใส่ผู้มาเยือน

“ที่นี่ไม่ใช่ทรานซิลวาเนียนะเจ้าโย่ง อย่าทำอะไรให้มันเอิกเกริก”

“อะไรคือคำว่าเอิกเกริก”   น้ำเสียงยอกย้อนของคนที่สูงกว่าทำให้ฮิมชานแทบจะเดินไปหยิบดาบสีเงินมาฟันคอญาติผู้น้องของตนให้ขาด ชานยอลรู้ว่าบาทหลวงผู้นี้กำลังหมายถึงอะไร แต่ด้วยความที่ชอบแกล้ง และไม่ได้เจอกันนานแกล้งนิดแกล้งหน่อยคงไม่ใช่เรื่องแปลก

“ไฟไหม้ปราสาทหลังใหญ่ของเผ่านักล่า4ขาที่ทรานซิลวาเนีย เศษเดนพวกนั้นตายหมดเพราะถูกสูบเลือดจนหมดตัวแล้วจับมาย่างสดอย่างน่าสงสาร” บาทหลวงบรรยายสิ่งที่ตนเองเห็นในมโนภาพ

“ผมเปล่าทำซักหน่อย” ชานยอลหยักไหล่เล็กหน่อยเหมือนกับว่าตนเองไม่ได้สนใจในสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว

“ก็มีอยู่แค่2ท่านที่กล้าทำไม่ใช่หรอไงล่ะพ่อหนุ่ม อีกตนยังอยู่ที่บ้านเกิดแต่กำลังจะตามมา”

“ฝีมือเจ้านั่นแหละ ไม่ใช่ผมสักนิด ผมก็แค่โปรยสะเก็ดไฟแค่นิดเดียวเอง”

ฮิมชานใช้มือของตนเองกุมขมับทันทีที่รู้ถึงกรรมวิธีการฆ่าสายพันธุ์ที่เป็นศัตรูกันอย่างคราสสิค จริงอยู่ที่ไรแคนท์จะมีความรวดเร็วและปราดเปรียวสูง แต่ก็ไม่มากเท่าแวมไพร์ แวมไพร์ความเคลื่อนไหวอาจจะไม่เร็วเท่าไลแคนท์นักแต่จงอย่าลืมว่าพวกเขามีความสามารถเหนือกว่าไลแคนท์แทบจะทุกอย่าง

“เอิ่ม....ขอโทษฮะท่านบาทหลวง”

เสียงของผู้มาใหม่ทำให้ประโยคสนทนาของบาทหลวงและเด็กตัวสูงที่กำลังคุยกันอย่างอกรสออกชาติหยุดลงไปชั่วขณะ ก่อนจะหันไปทางต้นเสียงที่อยู่ตรงประตูบานใหญ่ของวิหารบูคาเรสต์ เผยให้เห็นชายหนุ่มตัวเล็กที่หน้าตาจิ้มลิ้มดวงตาสีอัลเซลนัด ปากสีชมพูระเรื่อที่มองยังไงก็เป็นคนที่สุขภาพดี ที่กำลังเดินตรงมายังแท่นบูชาที่ตัวแทนของพระเยซูคริสกำลังยืนสนทนากับคนร่างสูง ในมือก็ถือคัมภีร์เล่มโตติดตัวมาด้วย

“ผมเอาพระคัมภีย์มาคืนน่ะฮะ” คนตัวเล็กยื่นคำภีย์ให้กับผู้ดูแลวิหารแล้วยิ้มจนตาหยี เชกเช่นเดียวกับฮิมชานที่ยื่นมือรับคัมภีย์เอาไว้และจึงยิ้มตอบ

 “อ่านจบแล้วหรอ?”

“เล่มมันหนาเกินไปน่ะฮะ ผมอ่านไม่จบหรอกแหะๆ”

“อ่อ”

“อ่า..แล้วก็นี่ฮะบาทหลวง Plasma fruit ที่ให้ผมช่วยหาให้” คนหน้าสวยยื่นผลไม้สีแดงที่คล้ายลูกแอปเปิ้ลให้กับฮิมชานอีกครั้ง ด่อนจะอธิบายสรรพคุณตามที่คนสั่งต้องการ

“ไอ้เจ้าผลไม้คล้ายๆแอปเปิ้ลแต่ข้างในเหมือนกับเสาวรสที่ท่านบาทหลวงถามถึงมันชื่อว่า Plasma fruit น่ะฮะ มันชอบขึ้นตามสุสาน ผู้คนที่เห็นต้นไม้พวกนี้แถวๆนั้นก็ไม่ค่อยเข้าใกล้หรอก ส่วนรสชาติผมว่ามันค่อนข้างห่วยแตกนะ”  น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของคนตัวเล็กที่อธิบายผลไม้สีเลือดที่ตนเองก็ไม่ค่อยรู้เพราะไม่อยากจะศึกษาบอกไปเรื่อยๆจนลืมว่าในที่นี้มันไม่ได้มีแค่เจ้าตัวเล็กกับบาทหลวงแค่สองคน ผิดกับอีกฝ่ายที่กลับมองคนชั่งพูดอย่างไม่กระพริบตาบวกกลับสายตาที่เรียบเฉย

ชานยอลไม่ชอบรอยยิ้มนั้น......

“อ่า..ผมว่า ผมต้องกลับก่อนแล้วล่ะ เพราะที่คลินิกยังมีคนไข้รอทำแผลอยู่น่ะฮะ” คุณหมอตัวเล็กที่แอบเผลอไปเห็นสีหน้าและสายตาของคนร่างสูงเข้า จึงต้องรีบหลบสายตาและขอตัวกลับก่อน  ผู้เป็นบาทหลวงจึงได้แต่พยักหน้ารับรู้เท่านั้น

 

“ขอให้พระผู้เป็นเจ้าคุ้มครอง...คุณหมอเบคยอน”

“อย่ามาหวงไม่เข้าเรื่อง ชานยอล อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าในสมองนายกำลังคิดอะไรอยู่”
 

“.........”

“รู้ว่าเกลียดรอยยิ้มแบบนั้น แล้วนายทำอะไรได้”

“.......”

“คุณหมอตัวน้อยคนนั้นเขาจำอะไรไม่ได้แล้วชานยอล ความทรงจำในระยะเวลานั้นมันหายไป”

“ผมจะเอาความจำกลับมา”  รอยยิ้มเย็นๆถูกแสดงออกมายังใบหน้าคมของร่างสูง จนบทหลวงจอมปลอมอย่างฮิมชานยังต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ เพราะนิสัยที่ดื้อรั้นและตลกร้ายของปาร์คชานยอล

“มนุษย์หนอมนุษย์ ชอบรื้อฟื้นอะไรเก่าๆขึ้นมาให้มันเจ็บปวด”

“แต่ข้าหาใช่เป็นมนุษย์ไม่ เฉกเช่นเดียวกับท่าน คิมฮิมชาน”  

“เห้อ...เอาเถอะท่านบุรุษที่ได้มาซึ่งความอมตะ ข้าไม่คิดจักเสวนาเรื่องเลือดเนื้อ หรืออดีตอะไรกับท่านแล้วล่ะ เพราะตัวข้ากำลังอยู่ในหน้าที่บาทหลวง....ที่เป็นตัวแทนของพระผู้เป็นเจ้า ที่...เอิ่ม...ต้องคอยอบรมสั่งสอนให้มนุษย์และสัตว์โลกเป็นคนดี”  บาทหลวงผู้จาอ้อมแอ้มพร้อมกับเปรยสายตาไปยังไม้กางเขนที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างหลังแท่นบูชาขนาดใหญ่ สร้างรอยยิ้มให้กับชานยอลไม่มากก็น้อย บาทหลวงผู้นี้กระทำความผิดครั้งใหญ่ที่บังเอิญไปปลดตำแหน่งบาทหลวงคนเก่าแล้วตนเองก็สวมรอยเป็นซะเอง ตระกูลของพวกเขา เป็นพวกเลือดบริสุทธิ์ พวกเขาไม่กลัวไม้กางเขน เนื้อตัวแตะต้องกับแสงแดดได้ จึงไม่ต้องแปลกใจนักหรอกที่ทำไมผู้นำเผ่าพันธุ์อัมตะอย่างฮิมชานถึงได้มาเริงร่าอยู่ในวิหารแห่งนี้ได้

“ว่าแต่ ท่านบอกว่าเจ้านั่นเป็นหมอ?” ชานยอลถามข้อสงสัยที่เกี่ยวกับคนที่จากไปเมื่อสักครู่ จนเหมือนผู้คุมวิหารจะเริ่มรำคาญกับสำนวนที่ห่างเหิน

“โอ๊ย! เลิกพูดจาสำนวนโวหารเถอะ ลำบากลิ้นและการกลั่นกรอง เมื่อกี้ถามว่าอะไรนะ เบคยอนนะหรอ?”

“....” ชาลยอนพยักหน้าตอบแทนคำพูด

“ใช่เป็นคุณหมอ หน้าสวย รักษาผู้คนในเมืองนี้น่ะ โดยเฉพาะพวกฮันเตอร์ รู้แล้วยังจะถาม”

“ถามเอาไว้ ทบทวนความจำ...ไม่เหมือนเจ้านั่นที่ชอบลืม”

“ลืม?”

“พยอนเบคยอนชอบลืม ชอบทำเป็นลืม”

“พยอนเบคยอนชอบลืมว่า ตนเองนั้นเป็นของใคร”  รอยยิ้มสดใสปรากฏบนใบหน้าของชานยอลอีกครั้งเมื่อนึกถึงหน้าคุณหมอที่เขาเรียกชื่อบ่อยๆ ผิดกับญาติผู้พี่ที่ทำหน้าปลงตก

เพราะภายใต้รอยยิ้มที่เหมือนกับคนอารมณ์ดีตลอดเวลา การพูดจาที่บ่งบอกว่าเป็นคนที่สุภาพรวมถึงแสดงความเป็น ‘สุภาพบุรุษ’
 

แววตาขี้เล่นในบางครั้งจนใครๆอาจจะเผลอหลงใหลไปกับแววตาและรอยยิ้มเหล่านั้น.....

แต่ใครจะไปรู้ว่า ลึกๆลงไปแล้ว....

มันตรงกันข้ามทุกอย่าง.......เพราะสิ่งเบื้องหน้าที่เห็นๆกัน

มันคือฉากๆหนึ่ง ที่สร้างเอาไว้เผื่อให้เหยื่อของเขาตายใจ......

แท้จริงแล้ว หมอนั่นเหมือนกับความมืด ดวงตาเย็นชาเหมือนกับศพที่นอนอยู่โลง รอวันที่จะฝังลงดิน

หัวใจของนั่นเหมือนทำมาจากเงินเย็น เหมือนกับประบอกปืนที่มักจะสถิตอยู่ในอุ้งมือหนา

เขาเหมือนกับคนโรคจิต ที่งานอดิเรกคือมองดูเหยื่อของตนเองถูกทำลายด้วยน้ำมือของตนเองเมื่อมีใครรับรู้ถึงเบื้องหลังของเขา

และที่สำคัญกว่านั้น...





หัวใจของปาร์คชานยอลหยุดเต้นไปนานแล้ว


TBC...


เล็กจะบอกว่า:: อีกไม่กี้วันเน็ตหอจะหมดชั่วโมงในอีกไม่ช้า  เราอาจจะไม่ได้อัพยาว ชานยอลมันออกมาแล้ว!!! ใครเมนชานยอล ขอโทษด้วยที่ทำกับเอ๋อแบบนั้น ทั้งๆที่มันก็เป็นหนึ่งในเมนหลักของเล็กเช่นกัน #ห๊ะ  เล็กสนับสนุนให้เมนตัวเองหล่อเลวกันทุกคน #ห๊ะ เล็กว่าเราอาจจะไม่หวังในคอมเม้นเย๊อะๆแล้วนะ เพียงแค่ กระจายโทรโข่งบอกกล่าวกันให้มาอ่าน มาเสพของเล็กบ้างนะคะ เม้นบ้างอะไรบ้าง#ห๊ะ เรทมันจะเพิ่มขึ้นตามความเถื่อนของฟิค - -*

    อีกเรื่องหนึ่งที่อยากให้อ่านก่อน ไม่งั้นอาจจะไม่รู้เรื่อง จริงๆนะ

THE★ FARRY