คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : [Special] ไกลแค่ไหนคือใกล้
[Special] ไกลแค่ไหนคือใกล้
Chanyeol’s part
ในที่สุดวันที่ผมรอคอยก็มาถึงแล้ววว >_< 4ปีที่รอคอยมานานยาวเหมือนระยะทางจากโลกไปถึงดาวยูเรนัส ตอนนี้เป็นเวลาประมาณ8โมงครับ สุดที่รักของผมบอกว่าเครื่องจะลงตอน11โมง กว่าจะได้กระเป๋าก็คงใกล้ๆเที่ยงแล้วหล่ะ เช้านี้ช่างเป็นเช้าที่มีความสุขจริงๆเลยยย>///<
วันนี้ผมนัดเพื่อนๆในแก๊งซ์ของพวกเรามาทุกคนเลยครับบบ อ๋อลืมบอกไป ไอ้หมาแบคมันก็กลับมาแล้วนะครับ เหมือนมันจะไปค้นพบตัวเองที่สวิตเซอร์แลนด์เลยล่ะครับ กลับมาเคะแตกมาก ผมยังจำได้วันที่มันลงเครื่องแล้วพวกเราไปรับกันมันแต่งตัวได้แรดมากครับ กรีดอายลายน์เนอร์หนาๆ แถมยังใส่ขาสั้นอีกด้วย เสื้อก็เป็นเสื้อกล้ามแล้วใส่จักเก็ตทับ เห็นแล้วเอือมมากครับ ดีนะเนี่ยที่มันไม่หิ้วแฟนกลับมาด้วย ไม่งั้นไอ้เถามันต้องเสียใจตายแน่ๆ อุ๊บส์ เมื่อกี้ผมหลุดปากอะไรออกไป OxO เอาเถอะ ไรเตอร์คนนี้ก็เอาแต่คู่เดิมๆแหละ เทาแบคอยู่ได้ เปลี่ยนคู่มั่งก็ได้นะครับ (ไรเตอร์ : ก็ฉันชอบของฉันยังงี้นี่ เดี๋ยวให้เฮียหิ้วแฟนใหม่กลับมาเลย)
หลังจากที่ผมบ่นมานานผมก็ลุกออกจากเตียงไปทำกิจวัตรในห้องน้ำ วันนี้ผมจะแต่งตัวยังไงดีน้า คิดไม่ออกเลย เรียกไอ้แบคมาเลือกชุดให้ดีกว่า รู้สึกว่าวันนี้มันเป็นวันพิเศษมากๆเลยล่ะ ถึงแม้ว่าจะสไกป์คุยกับคริสทุกวันอะนะ แต่มันก็อดใจรอจะเจอตัวจริงไม่ได้ >_<
ว่าแล้วผมก็กดโทรศัพท์โทรหาหมาน้อยสุดน่ารักของผมทันที
(ฮัลโหล)
“ฮัลโหลแบค มาช่วยฉันเลือกชุดหน่อยดิ”
(หาา นี่ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ)
“มาอาบบ้านฉันก็ได้ มาเร็วๆๆๆ ฉันตื่นเต้นนนน”
(โอ๊ยไอ้กะแดะ ทำเหมือนจะไปเจอไอดอล ถุยยย)
“อะไรยะนังแรดดดด -0-” บังอาจมาว่าผมกะแดะมันต้องเจอยังงี้!!
(โอ๋ๆ รักหรอกจึงหยอกเล่น~)
“มาเร็วๆเลย เดินมาก็ได้ บ้านอยู่ห่างกันไม่กี่เมตร” คือบ้านผมกับบ้านแบคฮยอนมันอยู่หมู่บ้านเดียวกันน่ะครับ แต่บ้านของเราสองคนมีบ้านของคนอื่นกั้นเอาไว้
(ย่ะ กำลังหยิบของอยู่)
“ของอะไรฟร่ะ มาใช้ของฉันก็ได้”
(ไม่ได้ ต้องใช้โฟมล้างหน้าที่ซื้อมาจากสวิตเท่านั้น ส่วนสบู่ก็เป็นสบู่นมแกะ ผ้าเช็ดตัวก็ต้องเป็นขนพิเศษ แล้วก็ต้องเอาที่หนีบผมไปด้วย อ๋อใช่ ที่สำคัญคืออายลายน์เนอร์กับรองพื้นนิดหน่อย%$#)=!@^’;*&#+(&%$#) มันพูดอะไรของมันเนี่ยยยยย!!! ตั้งแต่กลับมานายเป็นคนถนอมตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่แบคคคคค =[]=!!
“เออๆ อะไรก็ช่างเถอะ มาเร็วๆ!” ปิ๊บ! ผมตัดสายทิ้งไป ไม่อยากจะฟังศัพท์ที่น่าปวดหัวจากมันเล้ยย เอ่อ..ผมคิดผิดรึเปล่าที่ให้แบคมาเลือกชุดให้ ผมต้องตายแน่ๆเลยอ่ะ ไม่นะ คริสจะเห็นชานยอลแรดไม่ได้น้าา โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ TOT
นั่งสงบสติอยู่สักพักผมก็เดินเข้าห้องครัวไปหาอาหารเช้า อืม...กินขนมปังจุ่มนมละกัน ง่ายดี>_<
ติ๊งหน่อง~
รับรองว่าต้องไปไอ้แบคแน่ๆ ผมเดินไปเปิดประตูให้แต่แล้วก็ต้องตกใจ เพราะมันกลับเป็น....
“เฮ้ยชานยอล วันนี้กูขอมาหาข้าวเช้ากินหน่อยดิ”
“บ้านกูไม่มียอดไผ่โฟร้ยยยย”
“ปากนะมึง วันนี้วันพิเศษของมึงนี่ กูก็หมดความสำคัญ T^T” ไอ้เถามันเป็นบ้าอะไรของมันสิ แต่งตัวซะเตรียมจะไปสนามบินตั้งแต่8โมงยังไม่ครึ่ง นี่นายรีบไปมั้ยยย!!
“แล้วมึงไม่ไปสอนกังฟูหรอ ตอนเช้ามึงมีสอนนี่” ผมพูดพลางปิดประตูเมื่อไอ้แพนด้ามันเดินเข้ามาหย่อนตูดลงบนโซฟาตัวนิ่มเรียบร้อย-*-
“เหอะ วันนี้นักเรียนกูลา” ไอ้แพนด้ามันนั่งเปิดทีวีดูไปเรื่อยๆ ตาก็จ้อง ปากก็พูด ทำเหมือนนี่เป็นบ้านมัน -*-
“อ๋อ แล้วจะกินไร กูมีแค่ขนมปังกับนม-*-”
“มีไข่ดาวมะ”
“ไปทำเองปะ..”
ติ๊งหน่อง~
ผมหวังว่ามันจะเป็นแบคแล้วนะ- - ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วล่ะสิ เพื่อนผมแต่ละคนก็ทำงานกันหมดแล้ว อ่ะแหนะ อยากรู้ล่ะสิผมทำงานอะไร ผมเป็นสถาปนิกครับ>_< ส่วนเซฮุนกับลูฮานก็ไปเปิดร้านขายชานมชื่อดังมีสาขาอยู่ล้านแปด=O=; จงอินก็ไปเป็นนายแบบ ไม่อยากจะเชื่อว่าหน้าตาอย่างมันผิวแทนๆปากหนาๆจะได้งานอะไรที่เลิศหรูขนาดนั้น ส่วนไอ้โด้ก็ไม่ต้องพูดถึง เป็นแม่ศรีเรือนไปแล้วครับพี่น้องง -0- คือผมดูจะอโลนนิดๆใช่มะ -*- แบคมันกลับมามันก็เป็นพวกออกแบบเสื้อผ้า สมกับนิสัยมันเลย-*- ส่วนคนสุดท้ายก็คือไอ้แพนด้าขี้โม้ก็เป็นครูสอนกังฟูตามนั้นแหละครับ ^_^
ผมเดินไปเปิดประตูให้หวังว่าจะเป็นแบคฮยอน แต่มันก็ไม่ใช่เหมือนเดิม -*-
“เป็นยังไงบ้างชานยอล อ่ะฉันทำชานมไข่มุกมาฝาก” ลูฮานที่ยืนดูดชานมจ๊วบๆก็ยื่นแก้วชานมไข่มุกมาให้ผม
“ขอบคุณน้า” ผมรับมาเตรียมจะสวาปาม แต่...
ฟึบ! ไอ้บ้าเถามันหยิบจากมือผมไปต่อหน้าต่อตาาาา=[]=!!
“อร่อยจังลู่ ไข่มุกนิ่มจัง ชอบเว่ยย>_<” ดูมันทำหน้าทำตาสิครับ พ่อจะสาปให้เซฮุนกดหัวแกจมดินนน
“ขอเข้าบ้านได้ยังวะ” เซฮุนดูจะอารมณ์ไม่ดีแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ
“อ่าเข้ามาๆๆ เสี่ยวลู่กับไอ้ฮุนกินข้าวเช้ามายัง”
“ยังเลย/ยังหว่ะ” ตอบพร้อมกันเป็นเสียงเดียว-*- มันสมแล้วที่เป็นสามีภรรยากัน
“เออ งั้นให้เถาทำให้กินละกัน” ผมโบ้ยหน้าที่พ่อครัวให้เถาทันที-0-
“แล้วมึงจะไปไหนวะชานยอล” เซฮุนพูดขึ้นมาเมื่อเห็นผมกำลังจะเดินออกจากบ้าน
“ไปตามแบคอ่ะดิ แม่งบ้านก็อยู่แค่นี้เมื่อไหร่จะมาวะ”
ติ๊งหน่อง~
“คงมาแล้วมั้ง ลองไปดูสิ” ลูฮานที่นั่งทำหน้าใสซื่ออยู่บนตักเซฮุนหันมาบอกผม
“ฉันก็หวังว่าจะเป็นยังงั้น” ผมเดินไปเปิดประตู
“ขอโทษที่ให้รอนานนนนนน ฉันลืมไปว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยทำมาด้วยอ่ะ^w^” โอ้ว-0- วันนี้ทุกคนมีปัญหาอะไรกับข้าวเช้ารึเปล่าครับเนี่ย
“โถ่แบค นายไม่น่าทำมาเล้ยย ไอ้เถามันไปเป็นพ่อครัวแล้วเนี่ย”
“อ้าว เซฮุนลูฮาน สวัสดี><”
“ดีจ้า ทำไมวันนี้ทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านชานยอลล่ะ” ลูฮานหันมาทำตาบ๊องแบ๋วเอียงคอนิดนึงเป็นเชิงถาม
“ฉันจะรู้มั้ยยยยย!! ไปถามกันเองเซ่ ไปแบค ขึ้นห้องฉันได้แล้ววว” TOT วันนี้มันวันอะไรของผมเนี่ย แทนที่จะได้แต่งตัวแล้วออกจากบ้านไปสนามบินอย่างราบรื่นกลับต้องมาเจอไอ้เพื่อนแสนวุ่นวายพวกนี้ โฮกกกก เอาเถอะชานยอล อดเปรี้ยวไว้กินหวาน(?)
ผมลากแบคฮยอนขึ้นมาถึงห้องนอนก่อนที่มันจะจัดการวางเครื่องสำอางและสารพัดสิ่งเสริมความงามไว้บนเตียงผม -*-
“วันนี้นายอยากแต่งตัวแนวไหน” แบคฮยอนหันมาถามผมด้วยหน้าตาใสซื่อ ตานายตอนไม่ขีดอายน์ลายเนอร์มันเล็กจริงๆนะ น่าสงสารจริงๆ รู้สึกตัวเองมีบุญที่เกิดมาตาโต
“ก็แนวฉันอ่ะ แต่รู้สึกว่าเสื้อผ้ามันหมดตู้ T^T”
“งั้นจัดเลย นายอาบน้ำแล้วใช่มั้ย”
“อืม”
“เออ งั้นฉันขออาบก่อนแล้วเดี๋ยวออกมาเลือกให้” ไอ้เพื่อนเลววววว TOT
ไม่นานแบคฮยอนก็อาบน้ำเสร็จและจัดการเลือกเสื้อผ้าให้ผมเรียบร้อย เอ่อ มันก็โอเคนะ เพราะผมดักคอมันว่าผมไม่อยากใส่ขาสั้น -*- มันดู..เปิดเผยตัวเองเกินไป แหะๆ เอาเถอะๆ แต่เสื้อผมก็ใส่เป็นเสื้อกล้ามแล้วใส่เสื้อคลุมลายสก๊อตสีเหลืองเอาไว้ควบกับกางเกงขาเดฟสีเหลือง=[]=! เชื่อแล้วว่าแบคฮยอนมันสไตลิสมากครับ
“ชานยอล มาขีดอาย”
“หาาาา!!! ไม่ขีดโว้ย”
“ทำไมล่ะ เคะอย่างนายมองระยะพันเมตรก็รู้ว่าเคะ”
“ฉันสูงนะเว่ยย นายนั่นแหละ จะมองจากมุมไหนของโลกก็เคะ”
“ชิ มานี่เลยยยย” แล้วแบคฮยอนก็ลากผมไปนั่งอยู่หน้ากระจก -*-
“ไม่ขีดๆๆๆๆ ฉันไม่ขีด ขอร้องนะแบคที่น่ารักT^T”
“ฮึ งั้นเดี๋ยวฉันทำผมให้” โอ้คุณพระ-0- ชานยอลจะเกิดหรือดับครับเนี่ย
และในที่สุดก็เป็นเวลาประมาณ10โมงครึ่งแล้วครับ ผมเดินลงมาโดยที่มีแบคฮยอนเดินตามลงมาด้วย แล้วก็เห็นแขกไม่ได้รับเชิญทั้งหมดกำลังนั่งเล่นเกมวีของผมอย่างสนุกสนาน -*-
“ไอ้ฮุนคราวนี้มึงไม่รอดแน่ เสร็จกู!! เอาเต่าแดงไปกินหน่อยย”
“พวกมึงเงียบไปเลยทั้งคู่ คนที่จะเข้าเส้นชัยคนแรกคือแพนด้าผู้โรแมนติกเท่านั้นน!!”
“มึงไปเดินชายหาดของมึงเลยไปปปป!!”
((=[]=! ) สภาพบ้านของผมตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับบ้านเด็กเล่นแล้วครับทุกคนนน
“พวกมึ๊งงงงงง =[]=!” ผมร้องเรียกให้ไอ้เพื่อนวอนตีนทั้งหลายมันหันมา แต่..
“ไอ้ไค มึงต้องโดนกูชนจนตกเหวไปข้างนึง!”
“ฝันไปเหอะมึง เฮ้ยเชี่ย! ไอ้เถามันแซงไปแล้วว”
“ไม่สนโว้ยย เป้าหมายของกูคือดันมึงตกเหว”
ไอ้บ้าพวกนี้นี่มันไม่ฟังเจ้าบ้านเลยยยยยย โฮกกกกกกกกกกกTTOTT
“นี่พวกมึงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!” จะต้องให้ตะโกนจนบ้านแตกใช่มั้ยฟร่ะ
“O.o”
“o.O”
“O[]O”
“._.”
“=_=”
ดูหน้าแต่ละคนสิครับ-*- สองคนข้างล่างนี่เป็นหน้าของดีโอกับลูฮานที่นั่งเชียร์แฟนตัวเองเล่นเกมอย่างสนุกสนานไม่แพ้กัน
“เลิกเล่นได้แล้วววว ค่าไฟกูขึ้นโว้ย”
“รวยนักอย่ามาขี้เหนียวหน่อยเลยยยยย” ไอ้ไก่เหี่ยว- - มาถึงก็ปากดีเลยนะ
“หรออออ กูเก็บไว้ใช้สอยภายภาคหน้า-*-”
“เดี๋ยวคริสมันก็ให้มึงหมดแล้วว” เถาช่วยเสริมอีกคน อ๊ากกกกกก ไอ้เพื่อนบ้าาา
“=////=” ใครก็ได้ช่วยบอกมันทีว่าแฟนกับสามีมันไม่เหมือนกัน - -*
“นั่น เขินอีกละ แหมวันนี้มันวันพิเศษของมันนี่นา ฮิ้วว” ไอ้ไคมันยังไม่เลิกครับ -*-
“สร้อยเส้นนั้นอ่ะ อย่าลืมใส่” เซฮุนพูดขึ้นมา
อ๊ะ จริงด้วย สร้อยที่ผมเก็บไว้ใต้หมอนตลอด4ปีที่ผ่านมา>_<
“ฉันเอาลงมาให้แล้วย่ะ” แบคกี้ที่น่ารักของผมมมมม >_< นายช่างเป็นคนดีอะไรเช่นนี้
“ไปกันรึยัง แล้วจะเอารถไปกันยังไง” เถาถามขึ้น
“เอาไปสองคันมั้ย เดี๋ยวกูขับให้ส่วนอีกคันก็ให้เอาของไอ้ไคไป” เซฮุนเสนอ ก็ดีนะ
“ตามนี้ละกัน! ไปเถอะเพื่อนๆ Let’s go>_<” แล้วผมก็ลากไอ้แบคขึ้นรถเซฮุนไปก่อน ไม่อยากจะนั่งกับไคเท่าไหร่อะนะ ไม่งั้นมีหวังโดนมันล้อจนผมไม่ต้องเจอสุดที่รักของผมแน่ -*-
To Be Continue
ไรเตอร์กลับมาแล้วววว ยู้ฮูวว ยังมีคนรอไรเตอร์อยู่รึเปล่าเอ่ยย ตอนนี้มาเรียกน้ำย่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะลงสนองนีดส์ให้ อิอิ >_<
1เม้น1กำลังใจ<3
ความคิดเห็น