คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ไกลแค่ไหนคือใกล้ ; So far 3 [END]
ไกลแค่ไหนคือใกล้ ; So far 3
Kris’s part
หลังจากที่ผมเห็นไอ้เอ๋อเดินออกไปข้างนอก มันบอกว่าอยากออกไปสูดอากาศสักแป๊ป เอาเถอะผมเลยปล่อยให้เขาไป แล้วสักพักผมก็ไปเข้าห้องน้ำ..ไม่ได้เมา..ไม่ได้ไปทำธุระส่วนตัว แต่ผมเดินเลยขึ้นไปบนดาดฟ้าของร้าน..ไปปล่อยให้ตัวเองได้อยู่ในความคิดของตัวเองสักพัก..เมื่อกี้นายบอกว่าอะไรนะชานยอล นายไม่อยากให้ฉันไป? ทำไมนายไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ล่ะ ฉันตัดสินใจไปเรียนต่อแคนนาดาเพราะไม่อยากให้ฉันรู้สึกเกินเลยไปกับนายอีก
“โหววว กูไม่รู้ว่ามึงก็มีมุมดราม่ากับเขาได้ด้วยนะไอ้คริส” ไอ้แพนด้ากวนบาทามันเต้นจนเบื่อแล้วหรอ ตามผมขึ้นมาถึงนี่
“ตามกูมาทำไม”
“ตามมาเป็นพ่อสื่อ”
“บ้านมึงสิ”
“เออบ้านกูนั่นแหละเขาเรียกพ่อสื่อ”
“อะไรของมึงวะ” ไอ้เพื่อนคนนี้มันรู้ใจผมตลอดเลย
“ไม่ต้อง กูรู้ ฉลาดอย่างมึงน่าจะรู้อยู่แก่ใจ”
“เออ” ผมไม่สนใจมันมากหรอกครับ ช่วยลงไปเถอะ อยากอยู่คนเดียวโว้ย
เถาเดินมายืนข้างๆผม
“นายนี่น้าา ปากแข็งซะไม่มี”
“มึงเงียบไปเหอะ”
“อีก1อาทิตย์เองน้าาา”
“บอกให้เงียบไง”
“เดี๋ยวก็ไม่เจอกันตั้ง 4 ปี”
“มึงจะหยุดมั้ย”
“แล้วหลังจากนั้นไม่รู้จะได้เจอกันรึป่าวด้วย ถึงตอนนั้นพวกเราก็ต้องแยกย้ายไปทางใครทางมัน”
“มึงจะหยุดไม่หยุด” ผมอยากจะเตะไอ้บ้านี่ลงไปจากดาดฟ้าจริงๆ
“เห็นนะว่าแอบมองเขาคุยกันหน้าร้านน่ะ”
“...” ไอ้บ้านี่ไม่น่าเห็นนะ ไปกังฟูแพนด้าอยู่ไม่ใช่หรอ
“หึงอะดิ”
“...”
“แทงใจดำใช่มะ ถึงไคจะมีคยองซูแล้วแต่ใช่ว่าจะเปลี่ยนใจไม่ได้”
“มึงออกไปได้ปะ”
เถาเงียบไปอึดใจหนึ่งแล้วถอนหายใจออกมา
“ระวังจะต้องรออีก4ปี ถึงเขาจะไม่ได้คิดเหมือนเราแต่บอกให้เขารู้มันดีกว่า”
เถาเดินกลับลงไปที่บาร์ ทิ้งให้ผมอยู่ในความคิดของตัวเองสักพัก..
..แล้วประโยคของแบคฮยอนเมื่อค่ำก็ย้อนกลับเข้ามาในหัว
“คริส นายก็จะไปแคนนาดาแล้วนี่ จะทำอะไรรีบทำล่ะ ฮิฮิ”
1สัปดาห์ผ่านไป
สนามบิน
“ไอ้คริส โชคดีนะเว่ย ภาษามึงดีอยู่แล้วกูไม่ห่วงมึงว่ะ”
“เฮ้ยไอ้คริส ขอของฝากกูเดือนละอย่างนะเว่ย”
“เออฝากกูด้วย”
“ถ่ายรูปมาให้ดูด้วยนะ”
“ทำไมชานยอลยังไม่มาวะ” เซฮุนพูดพลางมองหาคนหัวหยอย
“เดี๋ยวก็มาน่า คงตื่นสาย” ลูฮานบอกคนรัก
“เฮ้ยขอโทษที กูมาแล้วๆ” ไม่ทันไรคนที่ถูกพูดถึงก็ปรากฏตัวขึ้น คริสเดินเข้าไปหาชานยอล ทั้งสองยืนมองหน้ากันสักพัก ไม่มีใครพูดอะไร สร้างบรรยากาศอึดอัดไม่น้อย เหล่าเพื่อนๆเลยต้องเดินไปรอชานยอลที่ร้านพิซซ่า
“ปล่อยให้เขาคุยกันสองคนสิลูฮาน จะเดินกลับไปทำไม” เซฮุนบอกคนรักที่กำลังฉุดกระชากลากถู
“ก็ได้ ฮุนอะ -3-”
อีกด้านหนึ่ง
“....”
“....”
“....”
....ยังคงเงียบ...
“ชานยอล/คริส”
“....”
“คริส..นายพูดก่อน”
“ไม่..นายนั่นแหละต้องพูดก่อนชานยอล”
“ไม่เอานายนั่นแหละ”
“...” คริสก้มหน้าลงแล้วเงยหน้าขึ้นมาอีกที ดวงตาคมจ้องเข้าไปในตากลมใส กุมมือทั้งสองข้างของชานยอล
“ฉันไม่อยู่...”
‘ผู้โดยสารสายการบินxxx เที่ยวบินที่ XX502 กรุณาขึ้นเครื่องที่gate 1ค่ะ’
“นายดูแลตัวเองด้วยนะ” คริสพูดประโยคสุดท้ายของตัวเอง แล้วบีบมือชานยอล1ครั้ง จากนั้นค่อยๆปล่อยมือของอีกคน แล้วหันหลังเดินเข้าเกทไป
ผ่านไป 3 วิ
เขาจะไปแล้วนะชานยอล..นายจะไม่ได้เห็นเขาอีก4ปีนะ..
“คริส” ชานยอลเรียกชื่อคนที่กำลังจะจากเขาไป คริสหันกลับมา ดวงคมแสดงความรู้สึกออกมาทั้งหมด..ไม่อยากจากไปเลย
ชานยอลเดินเข้าไปหาแล้วริมฝีปากสัมผัสกับริมฝีปากอีกคน เป็นจูบที่ไม่ลึกซึ้ง แต่มีความหมาย “ฉันรักนาย” ชานยอลตัดสินใจบอกไปถึงแม้คนที่อยู่ตรงหน้าจะไม่คิดเหมือนเขา แต่ขอแค่เขาได้บอกมันออกไป คำตอบของอีกคนจะเป็นยังไงก็ช่าง เขารู้แล้วว่าตอนนี้เขารักอู๋อี้ฟาน
จบประโยคคริสดึงคนร่างบางเข้าไปกอดไว้เหมือนไม่อยากจากคนนี้ไปไหน
“ทำไมนายมาพูดเอาตอนที่ฉันกำลังจะไปล่ะ นายแกล้งฉันหรอชานยอล ไอ้เพื่อนเลว”
“ฉันไม่เคยคิดเป็นเพื่อนนาย..ฮึก” คนที่อยู่ในอ้อมกอดสะอื้นออกมา
คริสดึงตัวชานยอลออกมาให้เผชิญหน้ากับตนเอง มือปาดน้ำตาที่ไหลลงมาบนแก้มใส
“ฉันก็ไม่เคยคิดเป็นเพื่อนนายเหมือนกัน” คริสกดจูบที่หน้าผากมนและจ้องเข้าไปในดวงตาโตที่เอ่อไปด้วยน้ำตา
“ฉันก็รักนายปาร์ค ชานยอล รอฉันได้มั้ย”
“รอไปถึงชาติหน้าเลยไอ้คริสบ้า” ชานยอลโผเข้ากอดคริสอีกรอบ วันนี้เหมือนเขาถูกรางวัลร้อยล้านเลย
‘ผู้โดยสารสายการบินxxx เที่ยวบินที่ XX502 กรุณาขึ้นเครื่องที่gate 1ค่ะ’
“ฉันไปนะ ถึงแล้วจะโทรมาบอกนครับที่รัก” คริสหอมแก้มชานยอลหนึ่งที ...
“เดินทางดีๆนะ”
“เดี๋ยวชานยอล”...คริสถอดสร้อยของเขาที่เป็นรูปตัวKออกมาแล้วสวมให้ชานยอล
“ใส่ไว้ตลอดเวลานะ จะได้หายคิดถึง”
“อื้อ ไปได้แล้ว เดี๋ยวตกเครื่องบินหรอก คิกคิก”
“ตกก็ดีสิ จะได้อยู่กับนาย”
“ไอ้บ้า-3-” คริสหันมายิ้มให้หนึ่งทีก่อนจะหันหลังเดินเข้าเกทไป
“ชานยอลรักคริสน้าาาาาาาาา” ชานยอลตะโกนไล่หลังทำเอาอีกคนต้องหันกลับมาอีกรอบแล้วชี้หน้าหน้าตาบ่งบอกประมาณว่า ‘ไว้กลับมาโดนแน่’
Flashback ; Chanyeol’s part
ผมยิ้มร่าก่อนจะเดินกลับไปที่ร้านพิซซ่าที่เพื่อนๆเขารออยู่ เอ๊ะ ตูดใครมันยื่นออกมาจากหลังป้ายนั่น ดูก็รู้ เพื่อนผมชัวร์ ตูดไก่แบบนั้นมีคนเดียว!!
“เฮ้ยชิบหาย ไอ้ยอลมันเดินมาแล้วพวกมึงกลับไปเฝ้าโต๊ะที่ร้านดิวะ”
“มึงอย่าพูดดังดิวะไอ้ไค”
“เดี๋ยวมันกลับไปไม่เจอใครนะเว่ยยยย เซฮุนกับเสี่ยวลู่กลับไปก่อนไปๆ”
นี่พวกมันแอบดูผมหรอ!!!!!! โอ้ยยย สุดท้ายแล้วพระเจ้าก็กลั่นแกล้งปาร์ค ชานยอลอยู่ดี ฮื่อ อย่าคิดว่าพวกแกจะรอดไปได้ไอ้เพื่อนบ้า!!
“พวกมึงทั้งหมดนั่นแหล่ะกลับไปพร้อมกู”
((((( !!!!O[]O) ((((( !!!!O[]O) ((((( !!!!O[]O)
“ชานยอลลลลลลลลลลลลล!!!!!!!!” ทุกคนประสานเสียงออกมาพร้อมกัน ดูหน้าแต่ละคนสิ- - อยากจะถ่ายรูปเก็บไว้มาก ยิ่งกว่าเจอผีอีก(ด่าตัวเองทำไมคะยอล) เฮ้ย นี่ผมไม่ได้ด่าตัวเองนะ แค่จะบอกว่าน่าตามันอุบาทว์มาก
“เออกูเอง ไอ้ไค มึงหัวโจกใช่มั้ย ทำไมทำหน้าเหมือนไก่ตาแตกแบบนั้นล่ะ คยองซูนายช่วยจัดการแฟนนายดิ๊ ไอ้ฮุนแกขำอะไร ไปกินพิซซ่ากันได้แล้ว ฉันหิวจะตายแล้วโว้ยยยยยยยย”
“หูยยยยย ฉันก็รักนายปาร์ค ชานยอล รอฉันได้มั้ย~ แหวะจะอ้วก”
“ไอ้เถาเงียบไปเลย” เพื่อนๆดูสนุกกับการแกล้งผมนะ- -*
“แหน่ะ ชานยอลลลลล ใส่สร้อยอะไรมาอ่ะ อุ๊บส์ ตัวKย่อมาจากชื่อใครน้าาาา” ลูฮานก็เอาด้วยอีกคนแล้ว-0-
“ฉันไม่อยู่...นายดูแลตัวเองด้วยนะ~” ไคพูดพลางทำท่าจับมือคยองซู ไอ้บ้าพวกนี้มันเห็นทุกช็อตเลยหรอออออ ย๊ากกกกกกกกกกกก คริสช่วยเค้าด้วยยย T^T
“พวกมึงงงงงงงงง!!!! TT[]TT”
THE END
เย้ๆๆๆ จบแล้วววว ตอนนี้ไรเตอร์กำลังจะลงฟิคยาวแล้วนะทุกคนนนน ฮี่ฮ่าาาาาาาา
อย่าเพิ่งทิ้งไรเตอร์ไปไหนนะจุ๊บๆ
ความคิดเห็น