ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Marry me? : 4
MARRY ME?
4
[Tao's part]
ในที่สุด ในที่สุด ในที่สุดดดดดดด! ผมกังฟูแพนด้าแห่งกรุงโซล ก็ได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการสักทีครับ! ผมเป็นเพื่อนสุดหล่อลากกระจากใจของอู๋อี้ฟาน ทุกคนคงรู้จักผมกันแล้วสินะครับ ก็แหม ด้วยหน้าตาที่เป็นเอกลักษณ์ของอาเทาผู้นี้ ต้องเข้าใจหน่อยนะครับ เรื่องนี้ผมไม่ได้เป็นพระเอกผมเลยต้องโม้ไว้เยอะๆ แต่เคยได้ยินมั้ยครับ ว่าพระรองจะมีคนชอบเยอะกว่าพระเอกน่ะ -3- ผมก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นนะครับ ฮ่าๆๆ
เอาล่ะ ผมได้แนะนำตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว (แนะนำตัวหรือหลงตัวเอง) วันนี้ผมมีนัดกับแม่กวางลู่สุดสวยแห่งปักกิ่งครับ เพื่อนเกลอผมเอง แต่น่าเสียดายที่คริสมันมาไม่ได้ เอ๊ะ หรือผมไม่ได้ชวนมัน ช่างมันเถอะครับ เอาเป็นว่า วันนี้เป็นวันของผมกับเสี่ยวลู่ ผมอยากได้กุชชี่สักใบซะแล้วล่ะ -..-
แล้วเมื่อคืนผมบอกลูฮานไว้ว่าจะเล่าเรื่องคริสกับชานยอลใช่มั้ยครับ จริงๆผมก็ไม่มีอะไรจะเล่าหรอก เพราะผมก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับสองคนนั้นมากนัก รู้แค่ว่าตอนเด็กตัวติดกันอย่างกับปลิง แต่ผมอดสงสัยไม่ได้อยู่ดี ผมว่ายังไงสองคนนั้นก็ต้องมีซัมติงกัน ใครกันจะทนอยู่ด้วยกันขนาดนั้น มันน่าแปลกมั้ยล่ะครับ?
ผมพล่ามมานานมากแล้วครับ ตอนนี้เป็นเวลาประมาณ10โมงกว่าๆครับ ผมนั่งรอลูฮานอยู่หน้าคอนโดของเขามาประมาณ 20 นาทีแล้วครับ ไอ้คอนโดมันก็สวยอยู่หรอก หรูระดับ18ดาว ค่าเช่าไม่ต้องพูดถึงหรอกครับ ลู่มันรวยซะยิ่งกว่าอะไร
ผมต่อโทรศัพท์หาไอ้เพื่อนคนสวยทันที นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วครับ ทำไมยังไม่ลงมาสักที
ตู๊ด ตู๊ดดดดด
(ฮัลโหล) ไม่นานลูฮานก็รับโทรศัพท์ครับ
“นี่มันกี่โมงแล้ว เมื่อไหร่จะเสร็จครับแม่คนสวยยยยยย” โอ้ยย ผมไม่อยากจะบ่นมากหรอกนะ ตามปกติผมก็เป็นคนบ่นเยอะอยู่แล้วไม่อยากจะพูดหรอก= =
(อืมมมม.... นายนัด9.30ไม่ใช่หรอ?)
“ตอนนี้10.20แล้วครับ” ให้ตายเถอะ นี่ลูฮานแต่งตัวจนไม่คิดจะมองนาฬิกาเลยใช่มั้ยครับ = =
(อะ..อ้าวหรอ..O.O) เจ้าของเสียงหวานดูจะตกใจเล็กน้อยนะครับ นี่ผมอุตส่าห์มาหลังเวลานัดตั้งครึ่งชั่วโมง เพราะรู้ว่าเจ้านี่ช้าอยู่แล้ว นี่รู้สึกยิ่งแก่จะยิ่งทำอะไรช้าลงนะครับ เฮ้ออออ คนหล่อเหนื่อยใจจจ
“เงยหน้ามองนาฬิกาไป โว๊ะ จะเสร็จรึยังเนี่ย”
(ฮือออออ อาเทา ฉันขอโทษน้า ขึ้นมาบนห้องก่อนๆๆๆ)
“นี่ยังจะมาทำเสียงร้องไห้อีก เออๆ ห้องเบอร์อะไร วันนี้ต้องเลี้ยงข้าวฉันด้วย โทษฐานผิดนัด ชิ”
(โอเคๆๆ มาเลย ห้อง909)
“คร้าบบบบบบบบบบบบ”
ไม่รอช้าผมก็สาวเท้าไปทางประตูขึ้นลิฟท์ ....แล้วประตูก็เปิดไม่ออก = = เพราะอะไรน่ะเหรอ.....ผมก้มมองสำรวจประตูที่อยู่ตรงหน้า.. นั่นไง เดาไว้ไม่ผิดเลย มันต้องใช้คีย์การ์ดครับ! แล้วผมจะเอาคีย์การ์ดมาจากไหน!
คอนโดเดียวกัน ห้อง 809
“เฮ้ยพวกมึงงงงงงง พวกมึงงงง พวกมึ๊งงงงงงงง”
“โอ้ยยยยย เป็นอะไรมากมั้ย ใครทำมึงท้องอีกวะ ฮ่วยยยยยยย” คิมจง
อิน หรือที่รู้จักกันในนาม ไค ผู้มีผิวสีสุดแสนเสน่ห์เอ่ยขึ้นเมื่อไอ้เพื่อนสนิท
เรียกซะดังสนั่นห้อง
“กูไม่ได้ท้องโว้ยยยยย”
“แล้วอะไร มึงไปทำคนอื่นท้องรึไงวะ” ไคยังคงตะโกนออกมาจากห้องครัวเพราะเจ้าตัวยังคงง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้าให้เพื่อนๆกิน
“บ้าไม่ใช่โว้ยยยยยยยยย”
“เอ๊า รีบบอกมาเร็วๆ กูต้มซุปอยู่เนี่ย เดี๋ยวไหม้”
“เฮ้ยไอ้เซฮุนเงียบๆดิวะ กูดูโปเกม่อนอยู่เว่ย” แบคฮยอนที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่การ์ตูนเรื่องโปรดพูดขึ้นเมื่อรู้สึกว่าไอ้คนขี้โวยวายชักจะทำให้เขาดูการ์ตูนไม่รู้เรื่อง
“ไค น้ำลายมึงกระเด็นใส่ซุปกูหมดละ วันนี้ข้าวเช้ามันจะไม่อร่อยเพราะมึงทำนั่นแหละ” ดีโอที่กำลังหย่อนเสื้อผ้าลงเครื่องซักผ้าพูดเสริมขึ้นบ้าง
“มึงมีตาทิพย์รึไงวะ มองทะลุจากห้องซักผ้าเข้ามาถึงห้องครัวได้เนี่ย แว๊กกกกกก ซุปไหม้แล้วคุณมึงงงงงง”
“นั่นไง จนได้สินะ กูไม่น่าให้มึงทำอาหารวันนี้เล้ยยยยยย” ดีโอกดปุ่มซักผ้าเสร็จแล้วก็รีบวิ่งมาที่ห้องครัวทันที ให้ตายเถอะ เช้านี้มันคึกคักกว่าทุกวันเพราะไอ้ไคมันอาสาทำอาหารเช้าให้เพื่อนๆ
“พวกมึงจะเสียงดังกันอีกนานมั้ย กูดูการ์ตูนไม่รู้เรื่องโว้ย” แบคฮยอนเริ่มหัวเสียกับเพื่อนของเขา จะกี่ชาติเขาก็ไม่ชินกับความขี้โวยวายของเพื่อนในกลุ่ม = =
“ไอ้เชี่ยแบคฮยอน มึงก็ไปซื้อแผ่นมาดูสิโว้ยยยยย” เสียงทุ้มตะโกนออกมาจากห้องครัว เข้าเต็มสองรูหูของคนที่นั่งอยู่หน้าทีวี
“ซุปไหม้ไม่ใช่หรอมึง เงียบไปเลยย!!”
“พวกมึงเงียบไปให้หมด! กูขอพูดก่อนนนนนนนนนนน” เซฮุนที่หายหัวมานานเพราะหาจังหวะพูดแทรกไม่ได้ เอ่ยขึ้นอีกครั้ง มันต้องไม่จบลงแบบนี้!
“ไอ้ฮุน มึงเงียบไปดีๆก็ดีละ โว๊ะ” แบคฮยอนหันไปเอ็ดคนที่โวยวายรองลงมาจากไค = =
“ไอ้ฮุน มึงมีไรรีบๆพูดมา” ดีโอกับไคเดินออกมาพร้อมถ้วยซุป(ไหม้ๆ) มาวางไว้บนโต๊ะหน้าทีวี
“พวกมึง” เซฮุนเอ่ยปากขึ้นเมื่อหาช่องว่างในการพูดแทรกได้
“O.O” ตาทั้งสามคู่จับจ้องไปที่เจ้าของเสียง
...
...
...
...
...
...
“กางเกงในกูหาย!!!!”
“ไอ้ห่าา มึงจะบอกกูทำแป๊ะอะไรรรรรรรรรร” ไคโวยวายขึ้นมาคนแรก
“สีอะไรวะ” แบคฮยอนเอ่ยถามขึ้น เหมือนเขาจะนึกอะไรออกบางอย่าง
“สีน้ำเงิน”
“เฮ้ย เหมือนกูเคยเห็น!”
“ไอ้แบค มึงแน่ใจหรอ กางเกงในสีน้ำเงินมันโหลจะตายไป แค่ของกูนะ สีน้ำเงินมีประมาณ5ตัวละ” ไคพูดขัดขึ้น
“ไอ้ไค มึงขโมยของไอ้ฮุนไปสินะ” แบคถามแทรกขึ้น ตอนนี้สีหน้าทุกคนครุ่นคิดมาก
“จะบ้าเหรอมึง ไซส์เดียวกันที่ไหนเล่า”
“ไอ้ไค มึงเอาของกูไปใช่มั้ย ให้กูค้นตู้มึงเดี๋ยวนี้นะเว่ย” เซฮุนชี้หน้าไอ้เพื่อนสนิทราวกับจะฆ่ากัน - -
“กูไม่ได้เอาไปโว้ยยยยยย”
“นี่พวกมึงจะเถียงกันทำไมวะ กางเกงในหายไปตัวเดียวเอง” ดีโอที่นั่งกินซุปฟังเพื่อนๆพูดอยู่นานเริ่มหมดความอดทน
“ก็ตัวนั้นตัวโปรดกูอ่ะ” เซฮุนหันไปทำหน้าตาน่าสงสารใส่ดีโอ
“มึงก็ไปซื้อใหม่ จบ” ดีโอว่าพลางยกถ้วยซุปของตัวเองหายเข้าห้องครัวไป
“วันนี้ดีโอมันหงุดหงิดอะไรวะ ฮ่วย” ไคว่าพลางหยิบถ้วยซุปขึ้นมากินบ้าง
“ใครทำซุปวะ รสชาติอย่างกับน้ำเต้าหู้บูด” แบคฮยอนที่เพิ่งตักซุปใส่ปากคำแรกพูดออกมาอย่างหัวเสีย
“น้ำเต้าหู้บูดแถมไหม้ด้วย” เซฮุนพูดเสริมขึ้น สีหน้าแต่ละคนก็ไม่ต่างกับไปดมอึหมา =[]=
“น้ำเต้าหู้ผสมน้ำลายไก่ใช่มั้ยมึง เปิดร้านอาหารได้เลยว่ะ” แบคฮยอนพูดต่อ
“นี่พวกมึงจะด่าคนทำก็ด่าให้มันเนียนๆสิวะ!”
“ไอ้ไค วันหลังกูไม่รบกวนมึงทำอาหารละนะ @_@” แบคฮยอนลุกจากโต๊ะเดินเข้าห้องครัวไปอีกคน
“เออ ไค มึงไปให้ดีโอสอนใหม่เถอะ” เซฮุนลุกไปแล้วเดินตามแบคฮยอนเข้าไปในครัวอีกคน ซึ่งดีโอก็เดินออกมาจากห้องครัวพอดี
“เป็นไงล่ะ ซุปไหม้ๆอร่อยมั้ย”
“นี่มึงก็อีกคนหรอโด้ =____=”
“เอาถ้วยมา เดี๋ยวกูเอาไปล้างให้”
“เออๆ ขอบใจ” คนตัวสูงยื่นถ้วยให้อีกคน ทั้งสองสบตากันสักพัก ก่อนที่....
“มึงๆๆๆๆๆ วันนี้พิซซ่าลดเว่ยยยยย กิน1ถาดแถมอีกถาด ไปกินกันมั้ยๆๆ กรี๊ดด” แบคฮยอนวิ่งแจ้นออกมาจากห้องครัว ในมือถือไอโฟนเปิดหน้าเว็บให้เพื่อนๆดู
“อ่ะ..เออๆๆ ไปดิ ชวนไอ้ยอลไปด้วยๆ” ไคพูดขึ้นเพื่อกลบเกลื่อนวินาทีเมื่อกี้ แต่ตาก็ยังเหลือบมองคนตัวเล็กอีกคนที่เบือนหน้าหนีไป
“ไอ้ไค มึงคุยกับกูหรือมึงคุยกับโด้วะห๊ะ” แบคฮยอนเขกหัวไคไปทีนึง
“กูก็คุยกับพวกมึงน่ะแหละ โว๊ะ”
“ไปมั้ย เดี๋ยวกูบอกให้ไอ้ฮุนโทรถามยอล” แบคฮยอนเอ่ยถามขึ้นอีกรอบ
“ไอ้ยอลยังไม่ตื่นเลยว่ะ ไม่รับโทรศัพท์” เซฮุนเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับส่ายหัวไปมา
“อ่าว สงสัยเมื่อคืนหักโหมไปหน่อย หุหุหุหุหุหุหุ แล้ววันนี้พวกมึงว่างกันมั้ย ไปกินวันนี้เลย กูอยากกินนนน TwT” แบคฮยอนเอ่ยถามทุกคนอีกครั้ง OwO
“วันนี้กูต้องไปเฝ้าร้าน” ดีโอเอ่ยขึ้น
“หูย ก็เงี้ยตลอดดดดด ตารางแน่นนะมึง” เซฮุนเอ่ยขึ้นบ้าง ใช่แล้ว เขาทั้งสี่คนรวมถึงชานยอลเรียนคณะนิเทศน์มาด้วยกัน แต่คนละสาขาเท่านั้นเอง เซฮุน แบคฮยอน เรียนสาขาวารสาร ดีโอกับชานยอลเรียนสาขาการภาพยนต์ แต่พอดีโอจบออกมาก็ไปเปิดร้านเค้กซะยังงั้น เพราะรักในการทำอาหารและขนม ส่วนไคเรียนด้านการโฆษณา
“เอาน่า คนมันเก่งก็เงี้ยอะนะ” ดีโอหันไปยักคิ้วให้เพื่อนๆของเขาก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปแต่งตัวเพื่อนเตรียมไปทำงาน
“เรียนจบแล้วก็ได้งานเลย อีกคนก็แต่งงานเลย ดูกูดิ แฟนสักคนก็ไม่มี” ไคบ่นพึมพำ
“แต่พวกมึงมีงานทำกันทุกคนแล้วนี่ กูรอรีเควสไปต่างประเทศ ฮิฮิ” แบคฮยอนยิ้มร่าแล้วหันหลังเดินเข้าห้องไปอีกคน
“เฮ้ยแบค สรุปจะไปมั้ยวะ” เซฮุนตะโกนไล่หลังคนตัวเตี้ย
“ไปดิวะ เดี๋ยวค่อยไปกินกับดีโออีกทีก็ได้ ไอ้ยอลด้วย”
“เออๆ กูไปแต่งตัวแปป” ไคพูดขึ้นและเดินเข้าห้องตัวเองบ้าง
“ไอ้ไค กูขอเข้าห้องมึงหน่อยดิ” คำพูดของเซฮุนทำเอาคนที่กำลังจะเข้าห้องต้องชะงักเท้า
“ทำไมวะ เฮ้ย! หรือมึงจะทำอะไรกู!!! O[]O” ไคหันมาทำหน้าตาเหลอหลาอย่างกับแม่ไก่ทำไข่ที่กกไว้หาย -__- เซฮุนได้แต่มองหน้าเพื่อนของตนแบบเอือมๆและส่ายหน้าเบาๆ
“กูจะไปหากางเกงในโว้ย!”
หน้าร้าน The pizza company
“อาเทาาาาา มันมีโปรโมชั่นแถมด้วยอ่ะ ไปกินเถอะะะ นะๆ” ลูฮานที่อยู่ในชุดสบายๆ ผมสีบลอนด์ไม่ได้ถูกจัดทรงมากนัก เดินวนไปวนมาอยู่หน้าร้านพิซซ่า
“นี่ เรามีแค่2คนนะ จะกินกันคนละถาดรึไงงงง พุงแตกตายก่อน ฉันไม่ใช่คนฝรั่งนะ ที่จะกินทีคนละถาดน่ะ” เทาที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามมีจักเก็ตยีนสวมทับคู่กับกางเกงยีนส์ราคาแพง ทรงผมไม่ได้เซ็ทอะไรมาก ยังคงลากแขนเพื่อนสนิทสาว(?) ที่ทำท่าจะกินพิซซ่าซื้อ1แถม1ให้ได้
“ก็ไม่ต้องกินแบบแถมก็ได้นิ ฉันอยากกินพิซซ่าอ่ะ T^T” ลูฮานเข้ามาเกาะแขนอีกคนแล้วใช้บทอ้อนสุดชีวิตแบบที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน - -;
“แล้วตอนนี้หิวรึยังล่ะ”
“นายจะกินหรอ *O*”
“ก็ยอมกินแล้วเนี่ย ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้เลย ถือว่าเพิ่งกลับมาจากจีนละกัน อ้อ อีกอย่างนะ นายจ่ายไม่ใช่หรอลู่^^”
“อ่ะ... เออน่ะ ฉันจ่ายก็ได้! ไปกินกันนนนนนนน” คนตัวบางพยายามจะลากแขนอีกคนเข้าร้านอีกครั้ง
“เออๆๆ” เทายอมเดินตามคนสวยเข้าไปในร้านอย่างว่าง่าย
...
...
...
...
...
“รับเป็นโปรโมชั่นซื้อ1แถม1มั้ยครับ”
“ครับ”
“เอาเป็นพิซซ่าหน้าอะไรดีครับ มีหน้าใหม่ &*@#%+@=//:!#$*^>/\’&”
“เฮ้ยไอ้ฮุน มึงมองอะไรวะ” ไคเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนสนิทละจากเมนู มองไปยังอีกโต๊ะหนึ่งที่อยู่ห่างกันไม่มาก ไคตัดสินใจให้แบคฮ
ยอนสั่งอาหารไปก่อน ส่วนตัวเองก็หันมาสังเกตอาการของเพื่อนข้างๆ
“.....”
“ไอ้คุณเซฮุนครับ”
“รายการที่สั่งถูกต้องนะครับ รอพิซซ่าสักครู่ครับ” กล่าวจบพนักงานก็เดินหายไป
“เฮ้ยพวกมึง ทำไมไม่ช่วยกูสั่งบ้างวะ เดี๋ยวอาหารมาไม่ถูกปากกูไม่รู้นะเว่ย” เมื่อสั่งอาหารเสร็จแบคฮยอนก็หันว่าเอ็ดเพื่อนๆ อะไรคือการปล่อยให้เขาสั่งอาหารคนเดียว - - ปกติเซฮุนจะเป็นคนสั่งด้วยเพราะรายนั้นเรื่องมากสุดๆ แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้น
“....”
“เฮ้ยไอ้ฮุน มึงมองอะไรวะ บอกกูมาดิไอ้ฟายยยยยยย” ไคยังคงพูดกรอกหูเซฮุนต่อไป ไม่สนใจแบคฮยอนเลยสักนิด
“โหมึง นางฟ้าหรือเทวดามาเกิดวะ..” เซฮุนเอ่ยออกมาเบาๆแต่ก็พอที่จะทำให้อีกสองคนได้ยิน ไคกับแบคฮยอนมองหน้ากันก่อนที่หันไปทางที่เซฮุนมองพร้อมกัน
“มึง ....คนนี้กูจอง” เซฮุนเอ่ยออกมาด้วยสายตาลุกวาว
“อะไรของพวกมึงเนี่ยยยยย ไปมองเขาทำไมวะ” ไคที่ดูเหมือนจะได้สติอยู่คนเดียวหันมาถามเพื่อนๆที่กำลังเพ้อ = =
“ไอ้พวกบ้า เทวดานางฟ้าที่ไหนวะ แบดสุดๆเลยอ่ะ >.<” แบคฮยอนพูดออกมาบ้าง ตอนนี้สายตาทั้ง2คู่จับจ้องไปที่โต๊ะตัวเดียวกันหมด
“นี่พวกมึง รักแรกพบไม่มีจริงหรอกนะ” ไคมองแบคฮยอนกับเซฮุนสลับกันไปมา ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมสองคนนี้จะต้องมาแอบมองคนธรรมดาๆสองคนที่นั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่งด้วย คนที่เขาแอบชอบยังจะน่ารักกว่าตั้งเยอะ
“มึงว่าเขาจะเห็นเราตอนเดินเข้ามาในร้านมั้ยแบค” เซฮุนยังคงพูดต่อไป สายตาก็ไม่ละจากโต๊ะนั้นเลย
“กูไม่รู้ว่ะ เห็นก็ดีนะ กูออกจะหน้าตาดีขนาดนี้ เห็นทีต้องสะดุดอ่ะมึง” แบคฮยอนตอบกลับเซฮุนแต่ตาของทั้งสองก็คงยังอยู่ที่เดิม
"สะดุดกับขี้ควายสิมึง" ไคบ่นพึมพำออกมาเบาๆ นี่เพื่อนเขาสองคนเป็นอะไรมากมั้ย อยู่ด้วยกันมาจะสิบปี(เวอร์) ไม่เห็นจะออกอาการหลงคนแปลกหน้าได้ขนาดนี้
“กูจะไม่ทนนะ น่ารักว่ะ”
“เออ น่าจะจีบให้รู้แล้วรู้รอด”
“มึงก็จีบดิวะแบค หน้าตามึงดีไม่ใช่หรอ”
“เขาดูฮ๊อทมากเลยอ่ะมึง อร๊างงงงง”
“นี่พวกมึง เลิกเพ้อสักทีเถอะ อาหารมาเต็มโต๊ะละเนี่ย!!!!!” ไคที่โดนเพื่อนๆเมินมานานสองนานเอ่ยขึ้นเตือนสติเพื่อนอีกครั้ง นี่เพื่อนเขานับวันจะสะดิ้งขึ้นทุกวัน
“โหยมึง หล่อมากอ้ะ กรี๊ดดดด”
“สวยว่ะ..ขนาดกินสปาเก็ตตี้นะ..ผ่องมาก..อยากไปเช็ดปากให้ชิบเป๋ง..”
“ไอ้เพื่อนเพ้อเจ้อ ฮ่วยยยยยยยย มึงจะเพ้อกันหาชานมไข่มุกหรอวะไอ้ฮุน ไอ้แบค มึงไม่ต้องมาสะดิ้งแถวนี้ หน้าตาอย่างมึงใครจะมองวะครับ เชิญโสดไปเถอะ!” ไคเขย่าตัวเซฮุนที่ตอนนี้เหมือนน้ำลายมันใกล้จะไหลออกมาเต็มที พร้อมกับเอื้อมมือหยิบทิชชู่มาขยำแล้วปาใส่หน้าแบคฮยอนที่สายตากำลังเลื่อนลอยกลายเป็นแม่หมาน้อยอยากได้ทอง(?)
“O.O”
“มึงจะมาแบ๊วหาอะไรกันวะ จะแดกไม่แดกหาา!!!”
...
...
...
...
“นี่ลู่ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนมีคนมองเราอยู่ตลอดเวลาเลยวะ”
“ผีตามหรอนาย O.O” ลูฮานที่เพิ่งเงยหน้ามาจากจานสปาเก็ตตี้เอียงคอเล็กน้อยเป็นเชิงถาม
“ผีตามบ้านนายสิวะ” คนผมดำว่าพลางเอาพิซซ่าเข้าปาก
“แล้วอะไรล่ะ นายไปแอบมองคนอื่นล่ะสิไม่ว่า ฮิๆ >____<” ลูฮานไม่สนใจกับคำพูดของคนตรงหน้ามากนักเพราะกำลังให้ความสนใจอยู่กับการกิน
“ไม่เห็นจะมีใครสะดุดตาสักนิด”
“หูยยยยย แล้วนี่ที่จะเล่าเรื่องคริสอ่ะ เล่ามาสิๆ”
“เดี๋ยวค่อยเล่าน่า ตอนนี้ขอกินก่อน” เทาพูดในขณะที่กัดพิซซ่าชิ้นเดิม
เวลาผ่านไปสักพัก
“อ่ะ ชิ้นสุดท้าย กินให้หมดดดด แฟนสวยยยย~” ลูฮานยื่นพิซซ่าชิ้นสุดท้ายให้เพื่อนสนิท
“อ่าว นายอิ่มแล้วเรอะ?” เทามองหน้าอีกคน ปกติแล้วลูฮานจะเป็นคนกินชิ้นสุดท้ายเพราะอยากได้แฟนหล่อๆ - -
“แฟนฉันน่าจะหล่อพอแล้วล่ะ”
“หืม? มีแฟนแล้ววววววว!!!!! O,O!!!!!!!” เทาแทบจะคายพิซซ่าที่เพิ่งกัดเข้าไปออกมา นี่แทบจะไม่เชื่อหูตัวเองเลย เรื่องมากอย่างลูฮาน ใครกันได้ใจเพื่อนเขาไปครอง = =
“บ้า ไม่มี ฉันยังโสดวันยังค่ำ”
“เมื่อกี้พูดมาซะ นึกว่าไปแอบคบใคร โธ่ ใจหายหมด” เทาถอนหายใจออกมายาวยืด
“ฮ่าๆๆๆ ฟังดีๆซี่ ฉันใช้คำว่า 'น่าจะ' นะ” ลูฮานขำออกมาเล็กๆก่อนจะหยิบแก้วโค้กไปดูด
“คร๊าบบบ แม่คูณณณณณ”
“ทำยังไงให้มีคนมาจีบอ่ะ?” คนถามจ้องไปที่เทาแบบสงสัยสุดขีด ก็แน่สิ เกิดมา22ปีแล้วยังไม่มีแฟนคนแรกเลย เทาไม่ได้พูดอะไรพลางลุกจากโต๊ะพร้อมถือใบเสร็จไปจ่ายเงินค่าอาหาร ทำเอาลูฮานต้องลุกตามไปด้วย
“ก็ไม่ไปอ่อยใครนี่หว่า” ร่างสูงเอ่ยขึ้นหลังจากที่จ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย...เขาได้บัตรลดมายัดใส่กระเป๋าคริสอีกแล้ว =_____=
“ไปอ่อยทำไมเล่า ชิ -3-“
“ระวังจะขึ้นคานนะ หึหึ”
“ไม่หรอกย่ะ :P เอ๊ะ ไหนนายบอกจะให้ฉันเลี้ยงไง” ลูฮานเอ่ยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาต้องเป็นคนจ่ายค่าอาหารมื้อนี้
“จะบ้าหรอ ฉันพูดเล่นน่า^^”
“เพื่อนใครเนี่ยยยยย น่าจ้างมาเป็นแฟนน คึ” ลูฮานหยิกแก้มเทาทีนึงแล้วทั้งสองก็เดินออกจากร้านไป
“ปากหวานตลอดเพื่อนคนนี้ ฮ่าๆ”
“แพนด้า! กินเค้กมั้ย”
“เอาดิๆ”
....
....
....
....
“เซฮุน มึงใจลอยขนาดนั้นเลยหรอวะ แม่นั่นมันสวยสะดุดตามึงมากมายขนาดนั้นเลย? โหย พูดแล้วก็ขนลุกว่ะ ตุ๊ดๆอย่างมึงเนี่ยนะจะเมะใส่คนอื่นเขาได้ กูว่ามึงบ้าแล้ว แล้วอีกอย่างนะ กูเห็นละแม่งก็ธรรมดาเหมือนคนทั่วไปละวะ มีแขนมีขา ครบ32เหมือนกับคนอื่น ก็แค่หน้าหวานป่ะวะ นี่มึงชักจะเป็นเอามานะ ตอนกินพิซซ่านี่มึงทำหน้าเหมือนจะกินเขาอ่ะ เออไอ้แบคก็อีกคน นายนั่นใต้ตาดำอย่างกับหมีแพนด้า นี่สเป็คมึงหรอวะ กูยังหล่อกว่าอ่ะไม่อยากจะพูด เห็นละแม่..”
“ไอ้ไค นี่มึงบ่นจบยังวะ” เซฮุนหันมาถาม
“กูบ่นอะไรวะ กูก็แค่บ่น” =[]=
“อะไรของมึงวะไค พิซซ่ามันใส่ยาอะไรไว้เปล่าวะ มึงถึงได้บ่นเยอะขนาดนี้” แบคฮยอนพูดขึ้นอีกคน
“ก็กูน้อยใจพวกมึงอ่ะ นั่งกินโต๊ะเดียวกับกูแต่สายตามึงสองคนนี่ไปอยู่โต๊ะอื่น ปล่อยให้กูพูดคนเดียวอยู่ได้ T^T”
“โอ๋นะๆๆๆๆ เฮ้ย O.o” แบคฮยอนเหมือนจะสะดุดตากับอะไรบางอย่างเมื่อทั้งสามคนเดินผ่านร้านเค้กหอมหวานที่ชื่อ Mr.Jones
“นั่นไง สายตาเพ้อๆแบบนั้นมันมาอีกแล้ว T^T” ไคกำลังจะหันไปพูดกับเซฮุน แต่ผลก็เหมือนเดิม เซฮุนและแบคฮยอนหลุดเข้าไปในห้วงความเพ้อของตัวเองเรียบร้อย
“ไอ้แบค ลุย มึงเข้าไปในร้านเลย” เซฮุนสะกิดแบคฮยอนพร้อมกับเอ่ยออกมาเบาๆ
“เออไปเว่ย ไอ้ไค ไปกินเค้กกัน” อย่างน้อยก็ยังดีนะ ที่แบคฮยอนยังไม่ลืมเพื่อนใสซื่อ(?) อย่างไค
“ปากมึงบอกกินเค้กแต่ตามึงไม่ได้มองเค้กเล้ยยยยยย ไอ้เพื่อนเวรรร!!!!” พูดไปก็โดนเพื่อนสองคนลากเข้าร้านไปหาโต๊ะที่มุมดีพอจะนั่งมองให้เพ้อต่อได้
.....
.....
“พวกมึงจะแดกเค้ก หรือจะนั่งมองคนแปลกหน้าสองคนนั่น” ไคเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเค้กในจานของเขาหมดแล้ว แต่ของเพื่อนทั้งสองยังไม่หายไปไหนเลย ไม่มีแม้แต่รอยส้อมจิ้ม = =
“แบบนี้เขาเรียกพรหมลิขิตรึเปล่าวะ...นั่งร้านพิซซ่าร้านเดียวกันแถมยังมากินเค้กร้านเดียวกันอีกอ่ะมึง >.<”
“มึงนั่นแหละตามเขาเข้ามาไอ้แบค” ไคว่าพลางเท้าคางมองไอ้เพื่อนที่กลายเป็นคนเพ้อทั้งสองคน
“บังเอิญหลายๆครั้งแบบนี้ต้องเรียกพรหมลิขิตแล้วเว่ย =w=”
“ไอ้ฮุน บังเอิญหลายๆครั้งคือโอกาสเว่ย มั่วอีกละ”
“ท่ากินเค้กยังน่ารักอ่ะ~”
“ขนาดแค่กดโทรศัพท์ยังหล่ออ่ะ อึ๊ย~”
“พวกมึงเลิกเพ้อกันได้รึยังวะ บางทีเขาอาจจะเป็นแฟนกันก็ได้นะเว่ย”
“รู้สึกจะชื่อปาร์คชานยอลนะ หรืออะไรชานๆนี่แหละ สักอย่าง จำไม่ได้”
...!!!!
ไคหยุดชะงักไปกับประโยคเมื่อสักครู่ที่ได้ยิน
“เฮ้ยพวกมึง เงียบก่อน” ไครีบจัดการใช้ส้อมตัดเค้กที่อยู่ในจานของเพื่อนทั้งสองคนมาใส่ยัดปากแต่ละคนไว้ เพื่อไม่ให้เกิดเสียงและเขาจะได้แอบฟังได้ง่ายๆ เซฮุนกับแบคฮยอนก็ไม่ใช่คนโง่อะไร แค่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของไคทั้งสองคนก็พอจะรับรู้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น..
“O.O????” ไคเหล่ตาไปที่โต๊ะที่แบคฮยอนกับเซฮุนจ้องอยู่ ทั้งแบคฮยอนกับเซฮุนที่คาบส้อมอยู่ก็คงทำหน้างงต่อไป แต่ก็ไม่ส่งเสียงรบกวนเพราะเห็นสีหน้าไคไม่ใช่เล่นๆ
“อ๋อ สรุปคือคริสแต่งงานกับชานยอล แต่นายไม่รู้เหตุผล เพราะก่อนหน้านี้คริสก็ไม่ได้คบกับชานยอล?”
“ก็พอหมอนั่นกลับมาจากแคนนาดาพ่อก็จับแต่งงานไง ฟังดูละครดีเนอะ โบราณดี = =”
“ฮ่าๆๆๆๆ ไม่หรอก ดูโรแมนติกดีออก O.O แล้วเมื่อไหร่คริสจะบอกฉันเนี่ยยยย”
“นายบุกไปบ้านมันก็จบแล้ว”
“เอ๊ะ เป็นความคิดที่ดีนะ O.O”
“วันนี้ว่าจะเข้าไปหามันสักหน่อย”
หลังจากที่ทั้งสามนั่งฟังมาสักพัก ไคดูเหมือนจะได้สติมากที่สุด เมื่อเห็นคนทั้งสองคนเดินออกจากร้านไปไคก็เรียกพนักงานเก็บเงินทันที
“ไค เกิดไรขึ้นวะ” เซฮุน(ที่เพิ่งได้สติ)เอาส้อมออกจากปากแล้วหันหน้ามาถามไค
“กูว่าวันนี้เราได้เจอชานยอลแล้วว่ะ”
“มึงจะเก๊กหน้าหล่อทำไมวะ คำพูดมึงก็ไม่หล่อละ” แบคฮยอนเอ่ยขึ้นบ้างในขณะที่มือก็หยิบเงินสดมาวางบนโต๊ะ
“กูหล่อโว้ย! ไปกันได้แล้วมึง” ไคลุกขึ้นและเดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากจะคลาดสายตาจากผู้ต้องสงสัย2คนนั้น
“มึงจะไปไหนวะ” เซฮุนที่ทำหน้าเหลอหลาไม่รู้เรื่องรู้ราววิ่งตามไคออกมาจากร้านโดยไม่ลืมที่จะลากแบคฮยอนออกมาด้วย
“ไอ้แบค มึงไปเอารถกูมาดิ๊ กูจะยืนรออยู่หน้าห้าง” ไคโยนกุญแจรถให้แบคฮยอน
“เออๆ อย่าให้คลาดสายตานะมึง ไอ้ฮุนมากับกู” แบคฮยอนพยักหน้ารับแล้วลากเซฮุนขึ้นลิฟท์ไป
“หึ วันนี้ได้เจอกันแล้วเพื่อนรักกกกกก”
TBC.
------------------------------------------------
อันยองค่ะรีดเดอรรรร์~~~ วันนี้ไรท์มาอัพให้เต็มตอนเลยเย้!
สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะ เล่นน้ำกันให้สนุกน้าาาา
เม้นสักนิดไรท์สุขใจ<3
`★APPLE
PIE.
อันยองค่ะรีดเดอรรรร์~~~ วันนี้ไรท์มาอัพให้เต็มตอนเลยเย้!
สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะ เล่นน้ำกันให้สนุกน้าาาา
เม้นสักนิดไรท์สุขใจ<3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น