[SF] Looking for you ,(KrisYeol ft.exo)

ลำดับตอนที่ #1 : โรคกลัวฝน 1

โรคกลัวฝน 1

ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมพอถึงหน้าฝนทีไรผมจะต้องรู้สึกว้าเหว่ทุกที ถึงผมจะมีเพื่อนแต่ก็รู้สึกมันขาดอะไรบางอย่างอ่ะนะ จะพูดว่าขาดคนรักหรอ มันดูเป็นพวกขาดแฟนไม่ได้ยังไงไม่รู้ ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยมีแฟนนะ ผมน่ะคาสโนว่าตัวพ่อเลยล่ะ(อวยตัวเองเข้าไป) แต่พอผมพบเขาคนนั้นก็ทำให้ความเป็นคาสโนว่าของผมหายไปเลยล่ะ นั่นสิทำไมต้องคนนี้นะ....ผมก็หาเหตุผลไม่ได้เหมือนกัน
 

“เฮ้ย! ไอ้คริส มึงจะยืนเหม่ออีกนานมั้ยวะ รถเมล์มาแล้วนะโว้ย!!” เสียงไอ้เถามันเตือนสติผมให้หลุดออกจากภวังค์ มันเป็นเพื่อนซี้ผมเองแหล่ะ เราพักอยู่บ้านเช่าเดียวกัน(อย่าคิดอะไรนะ-..-)
 

“เมื่อกี้กูเหม่อหรอ”
 

“เอ๊า! มัวคิดถึงใครอยู่ล่ะมึง อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ อย่างมึงมันต้องเหม่อด้วยหรอวะ วันๆมีแต่สาวๆมาให้เลือกไม่ซ้ำหน้า กูเห็นแล้วไม่อยากจะเป็นเดือนมหา’ลัยเหมือนมึงเล้ยยย วันๆต้องคอยรับของจากพวกผู้หญิง บรื๋ออ ดูวุ่นวายว่ะ เออ! แล้วเมื่อกี้มึงเหม่ออะไรอยู่วะ? แหนะ ไปปิ๊งใครอีกละเพื่อนกู หึ”   เอิ่ม ถ้าไอ้เถามันจะบ่นยาวมาซะขนาดนี้ คงหงุดหงิดที่เห็นผมมีพฤติกรรมเปลี่ยนไปจริงๆแหล่ะ
 

“เออๆ ขึ้นรถเมล์ก่อนเหอะ ไว้ถึงบ้านแล้วจะเล่าให้ฟัง”
 

“เออๆ นี่ก็หน้าฝนด้วย ร่มมันเกะกะชะมัดเลย @#&$#++**!$” ไอ้เถามันบ่นอะไรผมไม่ได้ฟังแล้วล่ะ เฮ้อออ ช่วงหน้าฝนทีไรผมไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลย อาจจะเป็นเพราะอากาศมันน่านอนอะนะ ไม่ใช่หรอก ผมก็แค่มีอดีตที่ไม่น่าจดจำเกี่ยวกับหน้าฝนน่ะ อยากรู้ล่ะสิ ไว้จะเล่าให้ฟัง เพราะตอนนี้ผมต้องลงรถเมล์แล้วล่ะ
 

ผมกับไอ้เถาเดินต่อจากป้ายรถเมล์อีกนิดหน่อยก็ถึงบ้านเช่าแล้วแหล่ะ มันอารมณ์คล้ายๆพวกบ้านพักตามเขื่อนครับ แต่ชั้นดีเลยนะ บรรยากาศดีมาก ตั้งแต่ที่ผม(ที่เป็นคนจีนหล่อแบบตะวันตก)ย้ายมาจากแคนนาดาชีวิตผมก็เปลี่ยนไปเลยล่ะ ก็วันๆพูดแต่อังกฤษย้ายมาเกาหลีก็ต้องพูดเกาหลี สับสนพอควรนะครับ แต่มีอะไรที่ไอ้คริสทำไม่ได้บ้างล่ะ อิอิ อ๋อลืมบอกไป ไอ้เถามันเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนน่ะครับ พอเห็นว่าเป็นคนจีนเหมือนกันพวกเราเลยสนิทกันเลย แหะๆ^^ (ไรเตอร์มันแอบจิ้นเถาคริสรึป่าววะ-0-)
 

            พวกเราก็เดินมาถึงบ้านสักที บ้านเลขที่224ครับ บ้านของที่นี่แบ่งเป็นโซนๆครับ โซนละ3หลัง โซนของผมก็มีเพื่อนบ้านแล้วหลังนึงครับ เหลืออีกหลังนึงยังว่างอยู่ นี่ถ้าสภาพบ้านมันเก่าผมคงหลอนน่ะครับ แต่ก็อย่างที่บอก ผมเลือกบ้านพักนะครับ มันต้องดี เลิศหรู เหมาะกับผู้ชายไฮโซอย่างผม(?)

            ตอนนี้เป็นเวลาประมาณ1ทุ่มได้ ฝนยังคงตกอยู่ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดเลย ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่นครับ หูก็ใส่หูฟังฟังเพลงไปพลางๆ ไอ้เถามันกำลังเป็นพ่อบ้านทำอาหารเย็นให้อยู่ครับ แหะๆ
 

            “เฮ้ยไอ้เถา! วันนี้มึงทำไรกินวะ” ผมรู้สึกว่ากลิ่นมันไม่คุ้นจมูกเลยครับ ปกติไอ้เถามันทำอยู่ไม่กี่อย่างหรอกครับอย่างเช่น บะหมี่สำเร็จรูป(นั่นเรียกทำอาหารหรอลูก-0-) กับ ซุปมักกะโรนี ส่วนอาหารเช้า..วันไหนไม่มีเรียนคาบแรกก็แบบอเมริกันเลยครับ (จัดเต็มอ่ะเฮีย) แต่ถ้ามีเรียนตอนเช้าก็โจ๊กเลย ง่ายดี
 

            “กูกำลังลองสตูลิ้นวัวสูตรใหม่เว่ยยย เป็นไงมึง หอมใช่ป่ะล่ะ ไหนๆพรุ่งนี้ก็วันหยุดแล้วกูเลยจัดให้มึงสักจาน วันนี้ตอนเรียนกฎหมายกูเบื่อมากเลยนั่งอ่านตำราอาหาร มึงต้องลองๆ กูชิมแล้ว เหมือนขึ้นสวรรค์เลยมึง” ไอ้เถามันบ่นบ้าบออะไรของมัน เวลาเรียนมานั่งเปิดตำราอาหารเนี่ยนะ เอาวะเพื่อนผม- -*
 

            “เออๆกูเข้าใจแล้วว่ามึงเป็นพวกอารมณ์สุนทรีกับการทำอาหาร” เพื่อนผมมันก็น่ารักอย่างงี้อ่ะนะ แต่น่ารักได้ไม่เท่าที่รัก(?)ของผมหรอก ..แล้วไอ้เถามันก็หายเข้าไปในห้องครัวเหมือนเดิม - -
 

            ผมนั่งอ่านหนังสือต่อไปครับ ชีวิตมันเบื่อครับ ไอ้กลิ่นสตูลิ้นวัวอะไรของเถามันก็เตะจมูกผมเรื่อยๆน่ะครับ ว่าไปก็หอมดีนะ แต่ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปในห้องครัว...ตาเจ้ากรรมก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง!

เฮ้ยย! ไอ้บ้านที่ไม่มีใครเช่ามันเปิดไฟ!! ต้องมีคนมาอยู่แล้วแน่ๆ ไปทักทายเพื่อนบ้านหน่อยดีกว่า ^_^

To Be Continue

PS1. อัพตอนแรก เรื่องแรก ย๊ากกกกกก เป็นยังไงกันบ้าง เม้นท์ให้กำลังใจด้วยน้า

PS2. ได้แรงบันดาลใจมากจากเพลงโรคกลัวฝนของDr.Fuuค้า อิอิ

:)  Shalunla