e x o✿even though - แม้ว่า .. { kai x baek }

ลำดับตอนที่ #3 : ✿even though – {II} 100%

“อ่ากิจกรรมพี่ก็ไม่มีอะไรมากนะครับ ..”  หลังจากที่พวกผมพากันแนะนำตัวกับพี่เขาไปแล้ว  เสียงเล็กดังเจื้อแจ้วไม่หยุดขณะที่พี่แบคกกำลังอธิบายวิธีการปาลูกโป่งอย่างจริงจังอยู่นั้น แต่เนื้อหาที่เขาพูดนั้นไม่ได้เข้าหูผมซักเท่าไหร่หรอก อารมณ์ตอนนี้เหมือนอยู่กลางทุ้งดอกไม้ที่มีเพียงผมแล้วพี่แบคฮยอนอยู่สองคนเท่านั้น ผมมองอีกคนตาไม่กระพริบ คนตัวเล็กมีผิวขาวเนียนดังน้ำนมผมสีค่อนข้างจะแดงของอีกคนรับกับใบหน้าหวานได้ดีมาก ริมฝีปากชมพูก็ยังพูดไม่หยุด  น่ารักไปหมดเลย ..

“นี่น้องครับ น้องจงอิน”  ผมสะดุ้งขึ้นเบาๆหลังจากได้ยินเสียงหวานนั้นอยู่ข้างหู พอหันไปมองก็เห็นหน้าพี่ใบหน้าหวานของพี่แบคฮยอนอยู่ข้างๆทำเอาผมแทบจะหัวใจวายตาย

วันนี้กี่รอบแล้วครับที่หัวใจผมเต้นไม่ปกติแบบนี้ อาการแบบนี้มันคืออะไรกันนะ “เหม่ออะไรหืมจงอิน” พี่แบคพูดพลางยิ้มออกมาบางๆ นั่นซินี่ผมเหม่ออะไร “นี่ได้ฟังที่พี่พูดไปบ้างไหมเนี่ย”  ผมมองใบหน้าหวานอีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังพูดกับผม .. พูดกับผมกับผมกับผม  “ฟังครับ พี่บอกว่าให้บีบลูกโป่งให้แตกให้มากที่สุด”  เงียบบบ ตอนนี้คนรอบข้างเงียบกันหมด พี่แบคมองหน้าผมอย่างพยายามกลั้นขำให้มากที่สุด นี่ผมพูดอะไรผิดหรอ ?  “จงอินฟังพี่พูดจริงหรือเปล่าเนี่ย พี่ให้เอาลูกดอกปาลูกโป่งให้แตกต่างหากละไม่ได้ให้ใช้มือบีบ”  ตายละนี่ผมกลายเป็นตัวตลกไปแล้วหรือเปล่า

“แต่เกมนี้ไม่ใช่หมูๆนะ พี่จะให้น้องๆปิดตาด้วยสีดำนี่”  พี่แบคฮยอนชูผ้าสีดำผืนยาวขึ้นมา” ใครปาลูกโป่งให้แตกได้น้อยที่สุด หวังว่าคงรู้นะว่าต้องเจออะไร” หลังจากพูดจบพี่แบคก็ชี้ไปที่ชามใบโตที่มีบางสิ่งบองอย่างสีเหลืองเละๆเหลืองๆอยู่เต็มชาม กลิ่นๆเหม็นๆของมันทำเอาผมอยากอ้วก ชิบหายละฟักทอง ..   เพราะคุณนายคิมเลี้ยงมาด้วยหมูตลอด จริงผักก็กินได้แหละ แต่ไอนี่ไม่โอเคเลยอะ แล้วเสือกเป็นฟักทองบดเละๆอีก เกมนี้ผมต้องไม่แพ้ แม่พระช่วยลูกช้างด้วยสาธุ นี่ถ้าไม่ติดว่าคนเยอะผมจะลงไปกราบชามฟักทองตรงหน้าละ อย่าได้เจอะเจอกันเลนเถอะจงอินขอร้อง

ตอนนี้พี่แบคฮยอนกำลังไล่ปิดตาพวกผมอยู่ เซฮุนซึ่งยืนอยู่ข้างๆผมไม่มีทาที่กังวลอะไรเลย ต่างจากผมมากที่ตอนนี้แทบจะตายห่าละ ไม่นานนักผมก็สัมผัสได้ถึงแผ่นผ้าพืนหนาที่มาปิดตาผมไว้ “อ่าจงอินหลับตานะ” พี่แบคฮยอนขยับเข้ามาแนบชิดผมแล้วจับปมผ้าผูกกันเบาๆ กลิ่นหอมอ่อนๆของแป้งเด็กลอยมาเตะจมูกผม หอมจัง ..  “อย่าแอบมองนะรู้ไหม” เสียงหวานพูดขึ้นเบาๆ ก่อนที่มือเล็กอีกคนจะมาดึงแขนผมให้เดินตามเขาไปที่ไหนซักที่ที่ผมเองก็ไม่อาจจะรู้ได้  ปั้ง!  “กรี๊ดดด !!!”  เสียงลูกโป่งแตกบวกกับเสียงกรี๊ดใครซักคนนึงทำให้ผมสัมผัสได้ถึงแรงสะดุ้งจากคนข้างๆผม จะเป็นใครไปไม่ได้หรอกครับนอกจากพี่แบคฮยอน

ไอห่าใครมากรี๊ดวะแค่ลูกโป่งแตก “ตกใจหรอครับพี่” ผมหันไปถามอีกคน ตอนนี้ผมไม่รู้หรอกว่าพี่เขาทำหน้ายังไง แต่สัมผัสที่เกาะแขนผมเอาไว้ทำให้ผมรู้ได้ว่าตอนนี้เขายังคงอยู่ข้างๆผม “บ้าน่า พี่คุมฐานนี้มาทั้งวัน จะให้ตกใจละไรละหืม” เสียงหวานเอ่ยออกมาพลางหัวเราะเบาๆ ก็นะพี่เขาอยู่มาทั้งวันคงจะชินแล้วหละ  ซักพักโลหะเล็กๆเรียวๆคาดว่าจะเป็นลูกดอกถูกยัดมาในมือของผม เอาละ“ปาดีๆนะจงอิน” เสียงพี่แบคเอ่ยขึ้นข้างๆหูผม เสียงลูกโป่งยังคงดังอยู่ต่อเนื่อง ผมปาลูกดอกไปจนหมดแต่ก็ไม่รู้หรอกว่าโดนไปกี่ลูกบ้าง เสียงลูกโป่งดังไปทั่วจนตอนนี้ผมแยกแยะอะไรไม่ได้เลย  หรือบางที .. ผมอาจจะปาไม่โดนเลยซักลูกก็ได้

เมื่อครบกำหนดเวลา ผมก็ถอดผ้าปิดตาออก กระพริบตาถี่ๆหลายทีให้ชินกับแสงสว่าง หลังจากที่โดนปิดตามาเกือบสองนาที ทำเอาผมปรับสภาพตัวเองแทบไม่ทัน ผมมองไปที่ลูกโป่งตรงหน้า ซึ่งมันมีอยู่หลายสิบลูก ก่อนมองเห็นช่องโหว่เล็กน้อยที่เป็นตัวบ่งบอกให้ลูกว่าผมปาโดนไปกี่ลูกนั้นทำเอาผมงึดอยู่ไม่น้อย สองลูก  ผมหันไปมองฝั่งของคนอื่นแล้วหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม ขี้หมูขี้หมาอย่างไอฮุนมันทำแตกไปห้าลูก ขนาดนาอึนยังได้ตั้งสามลูก

ผมหันไปมองซ้ายมือตัวเอง เห็นพี่แบคกำลังถือชามฟักทองเละๆเดินมา ชิบหายละ ..

ตอนนี้ผมกำลังนั่งหน้ามึนอยู่ข้างๆซุ้มปาลูกโป่ง พี่แบคฮยอนนั่งพัดอยู่ๆ “ไหวไหมเนี่ยเรา อ่ะกินน้ำหน่อย” มือเล็กยื่นขวดน้ำมาตรงหน้าผมก่อนที่ผมจะรับมันมาดืม ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลย ต่อให้แม่งเป็นฟักทองทองคำก็ไม่เอา  หลังจากกินไอฟักทองเน่านั่นไปได้ไม่กี้คำอ้วกผมก็แทบจะพุ่งอีกครั้ง รสชาติแม่งแย่กว่าขี้นกของไอคยองซูเมื่อตอนเที่ยงอีก

 ผมนั่งมองไอเทาตีแบตเล่นอยู่กับจงแดตรงสนามบอลก่อนจะนึกเรื่องบางเรื่องขึ้นได้แล้ว “พี่ครับ เรื่องเมื่อตอนพักผมขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ผมพูดอย่างรู้สึกผิด ใบหน้าพี่แบคตอนนั้นยังค้างอยู่ในหัวผมเลย ผมแอบเห็นรอยช้ำที่แขนพี่เขาด้วยแหละ  “ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าคิดมากเลยพี่แข็งแรงจะตาย”  เสียงพูดเบาๆของอีกคน มักจะทำให้ผมใจสั่นอยู่ตลอดเลย แค่ได้ยินเสียงเขาผมก็รู้สึกวาบๆหวิวๆไปทั้งตัว

 เห้ยย จงอินเป็นไงบ้าง เสียงคยองซูดังขึ้นก่อนที่มันจะวิ่งมานั่งข้างๆผม โดยมีเซฮุนตามมาอีกคน  “พี่ฝากดูแลจงอินด้วยนะ เดี๋ยวพี่ต้องรีบไปก่อนหนะ ยังไม่ได้เก็บซุ้มเลย” พี่แบคหันมายิ้มให้ผมก่อนจะตบบ่าผมสองสามทีแล้วลุกไป  “โหยไม่ยักรู้ว่านายไม่ชอบกินฟักทอง” เซฮุนขำลั่นทำเอาผมรู้สึกเคืองมันอยู่หน่อยๆ แม่งไม่ใช่แค่ฟักทองบดนะ พี่แกใส่เกลือขนาดที่ว่าไตผมแหกได้ นี่ยังไม่นับโยเกิตกับน้ำสับประรดที่พี่แกใส่ลงไปอีกอะ รสเชี้ยมาก  “อย่าพูดมากดิ้ไอตี๋ เดี๋ยวเอาปูเค็มฟาดหน้า” “แหม๋ โหดจังนะจงอินเนี่ย” คยองซูพูดขึ้นก่อนจะตีแขนผมเบาๆ 

“นี่รู้ปะ ด่านพี่แบคอะเราก็แพ้นะ แต่ไม่โดนกินฟักทองอะของเราเป็นมันบด”  ไอคยองซูพูดก่อนจะทำหน้าสะอิดสะเอียนใส่ผม โหยไอคยองซูโดนไม่หนักวะ มันบดผมก็กินได้วะ “แต่พี่เขาใส่น้ำส้มสายชูด้วยอะ” ประโยคหลังของมันทำเอาผมเบะหน้า นึกแล้วอยากจะอ้วกอีกรอบ  .. พี่แบคนี่ไม่สมควรจะเป็นแม่ศรีเรือนเลยซักนิด ผมอยากรู้ว่าเขาทำอาหารเป็นไหม

‘ติ๊ด’   เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น ผมลุกออกมาจากพวกไอคยองซูแล้วกดรับสายคุณแม่สุดที่รักทันที “ว่าไงตัวเอง เค้าเลิกเรียนแล้วนะ”  คุณนายคิมซึ่งซักพักก็วนรถเข้ามารับผม ผมสังเกตุได้ว่ารอบตัวรถมีรอยบุบอยู่มาก หวังว่าคงไม่รุนแรงมากนะ พี่แกชอบซิ่งตลอดนี่เขาให้ใบขับขี่มาได้ยังไง ผมยังเกร็งๆเลยที่ต้องนั่งรถที่พี่แกขับ บ่องตง เสียวมากครับ ..  หลังจากนั้นที่ขึ้นรถแม่ก็ถามผมมากมายเกี่ยวกับเรื่องในมหาลัยวันนี้ ซึ่งผมเองก็ขี้เกียจตอบ ได้แต่อือๆออๆไปอย่างงั้นวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้วไม่มีแรงจะตอบคำถามอะไรทั้งนั้นแหละ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งเตือนว่ามีคนทักไลน์เข้ามา จะมีใครอีกละก็คยองซูนั่นแหละ เออลืมบอกไปครับผมกับมันแลกไลน์กันไว้ด้วยแหละ และแน่นอนว่าผมไม่ได้เป็นคนขอ “ตัวเองพรุ่งนี้ไม่ต้องไปรับไปส่งเค้าแล้วนะ” ผมหันไปบอกกับแม่สุดที่รัก ก็ไอคยองซูแม่งล้อผมว่าลูกแหง่วะ .. เพื่อนเวร ถามว่าอายไหม บอกเลยว่าอายมากครับมันคงเห็นตอนผมขึ้นรถแม่มาซินะ แต่ทำไงได้ตอนนี้ใบหน้าของผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในโลกแลดูนอยด์อยู่ไม่น้อย แม่ไม่ได้ตอบอะไรอีกเลย แต่ผมก็หวังว่าท่านคงเข้าใจ  

‘อย่าลืมนะ พรุ่งนี้ต้องตามหาตัวพี่รหัส’  ไอคยองซูยังคงส่งข้อความมาหาผมไม่หยุด พี่รหัสไรวะ จะว่าไปวันก่อนมีคนส่งกระดาษแผ่นนึงมาทางไปรษณีย์ แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรมากนักเลยยัดๆใส่กระเป่ากางเกงไปซึ่งคุณนายคิมเอาไปซักเรียบร้อย .. นั่นคงเป็นคำใบ้พี่รหัสซินะ หลังจากที่ผมคุยกับมันตลอดช่วงตอนเย็นนั้น ผมก็เริ่มรู้สึกหนักตาเบาๆ ง่วงแล้วครับ วันนี้ตะลุยมากจริงอะ พรุ่งนี้อาจจะขี้แตกได้เพราะไอฟักทองมหาปะลัยนั่น

ผมวางโทรศัพท์คู่ใจลงใต้หมอนก่อนจะหันไปกอดหมอนข้างแล้วซุกหน้าลงไป ใบหน้าของพี่แบคยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยนึกถึงใครบ่อยขนาดนี้ ตอนนี้ผมอยากเจอเขาจัง สัมผัสที่แขนผมยังไม่หายไปไหน ตายละนี่ผมเป็นอะไรเนี่ย ......

เช้านี้ผมมามหาลัยไวกว่าปกติมากอาจเพราะเมื่อเช้าไอคยองซูโทรกระหน่ำจนโทรศัพท์ผมเกือบค้าง โชคดีหน่อยที่ฟักทองมหาปะลัยนั่นไม่ได้ทำพิษกับลำไส้ของผมซักเท่าไหร่ “อ่าวไอตี๋” ผมตะโกนเรียกไอฮุนที่ตอนนี้มันกำลังยืนอยู่หน้ามหาลัยกับผู้ชายอีกคนนึง ตัวสูงๆหน้าตาดูมีอายุอยู่เล็กน้อย คงเป็นพ่อมันมั้ง ไอฮุนหันมามองหน้าผมด้วยใบหน้าที่ดูจะตกใจอยู่ไม่น้อย ก่อนที่มันจะหันไปพูดกับอีกคนซึ่งผมเองก็ได้ยินแต่ไม่ใส่ใจนักหรอก “พี่คริสครับกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วผมจะไปหา”  หลังจากพูดคุยกับไอสูงๆคนนั้นของมันแล้วมันก็รีบวิ่งมาหาผมด้วยใบหน้าร่าเริงเหมือนที่มันชอบทำ ไอนี่มันเดาอารมณ์ยากวะ

“อ่าเมื่อกี้พี่มาส่งหน่ะ ..”  ไอฮุนพูดทำลายความเงียบขึ้น หลังจากที่เราเดินมาตามทางเข้ามหาลัยผมก็ไม่ได้คุยกับมันอีกเลยมันก็น่าอึดอัดอยู่ไม่น้อย “อืม แล้วไง” ผมตอบไปโดยสายตาตอนนี้มองไปทั่วมหาลัย ผมหาไอคยองซูไม่เจอ “ก็ป่าว กลัวนายจะเข้าใจผิดอ่ะ” ไอฮุนยังคงพูดต่อ มันคิดมากหรอ ผมยังไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ ผมเลยเลือกที่จะเงียบๆเอาไว้แทน

ไม่นานนักไอคยองซูที่มาช้ากว่าใครเพื่อนก็วิ่งเข้ามาตรงกลางระหว่างผมกับไอฮุน ยอมรับว่าตอนนี้ผมสนิทกับพวกมันมาก แทบจะเล่นหัวกันได้ละ พวกเราเดินมาที่โรงยิมของมหาลัยเพื่อร่วมกิจกรรมอีกครั้ง เช้านี้พวกผมต้องตามหาตัวพี่รหัสไม่เจอ ไม่งั้นจะโดนลงโทษ ไอคยองซูที่เจอพี่รหัสของมันตั้งแต่ที่มันมาถึงมหาลัยแล้ว ไอนี่มันก็เก่งเกินครับ พี่รหัสของมันชื่อพี่อี้ชิงไอคยองซูดูจะเห่อพี่รหัสของมันมาก เห็นชอบถามนู่นถามนี้อยู่ตลอด พี่อี้ชิงมาจากจีนครับสำเนียงพี่เขาคล้ายเทาเลย คาดว่าจะมาจากประเทศเดียวกัน “เห็นพี่จีน่าบอกว่าถ้าไม่เจอตัวพี่รหัสต้องไปเต้นหน้าป้ายมหาลัย” ไอคยองซูที่รับฟังเรื่องนี้มาจากพี่อีชิ้งเลยเอามาบอกผมอีกที เห้อ .. แล้วผมจะหาพี่รหัสยังไงวะ

หลังจากนั้นทั้งวันผมก็ใช้เวลาในการตามหาตัวพี่รหัสอยู่ แม่งหายากเว่อร์ครับคณะนิเทศน์ไม่ได้มีนักศึกษาแค่สามสี่คนนะ “จงอินหาพี่รหัสเจอหรือยัง”  ตอนนี้ผมกับเซฮุนนั่งอยู่ในศาลาของมหาลัย ไอคยองซูไปลั้ลลากับพี่รหัสของมันเรียบร้อย รู้สึกจะเข้ากันได้ดีเหลือเกินนะ “ยังอะ”  ผมตอน ตอนนี้ในศาลามีแค่เราสองคนเท่านั้น คนอื่นเขาหายไปไหนกันหมดผมก็ไม่รู้

“จงอินเคยมีแฟนปะ” อยู่ดีๆไอฮุนก็ถามคำถาม ที่ไม่เคยมีใครถามผมมาตลอดเวลาสิบเก้าปีที่เกิดมา แฟนงั้นหรอ  “ไม่อะ จะมีไปทำไม” ผมหันไปตอบมัน ไอฮุนมองหน้าผมอยู่อย่างงั้น วันนี้มันเมาปะวะ “แล้วเคยชอบใครมะ แบบ รู้สึกดีด้วยอะไรเงี้ยอะ” ไอฮุนยังคงถามต่อ สายตาของมันไม่ละไปจากผมเลยซักนิด ทำให้ผมรู้สึกเหมือนโดนคาดคั้นเอาคำตอบ “อืม ก็มีมั้ง” อยู่ดีๆใบหน้าของพี่แบคฮยอนก็ลอยขึ้นมาในหัวผมอีกครั้ง ทำไมเขามีอิทธิพลกับผมขนาดนี้นะทั้งที่ผมกับเขาเคยคุยกันแค่ไม่กี่ครั้งด้วยซ้ำ แทบจะนับคำพูดได้ ..

หลังจากนั้นผมกับไอฮุนต่างก็เงียบกันทั้งคู่ ไอฮุนดูเหมือนจะมีคำถาม แต่มันไม่ถามออกมัน หรือมันจะไปกล้าถามผมก็ไม่รู้ พวกพี่ๆเรียกรวมตัวอีกครั้ง ไอฮุนวิ่งไปหาพี่รหัสของมัน แล้วคยองซูตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา นี่มันหายไปไหนของมัน “ใครยังหาพี่รหัสไม่เจอบ้างไหมเนี่ยย” เสียงใสๆของพี่จีน่าตะโกนไปทั่วโรงยิมของมหาลัย ผมยกมือขึ้นอย่างยอมรับ ก็นะมันหาไม่เจอนี่จะให้ทำไง “น้องจงอิน กับน้องเทายังหาพี่รหัสไม่เจอ ฉะนั้น .. น้องต้องโดนทำโทษนะคะ” ทุกคนในยิมต่างมองมาที่ผมกับเทา ตั้งแต่เข้ารั้วมหาลัยผมรู้สึกจะซวยบ่อยเหลือเกิน

“ไก่ย่างถูกเผา เฮ้ ไก่ย่างถูกเผา !”  ตอนนี้ผมกับเทากำลังวาดลวดลายไก่ย่างอยู่ที่หน้ามหาลัย นี่ก็รอบที่ห้าแล้วนะ  เพื่อนๆพี่ๆมากมายไม่ใช่แค่ในคณะนิเทศน์ก็มายืนล้อมกันใหญ่อย่างกับได้รอซื้อของลดราคา น่าอายชะมัดเลย  “เอ้าพอแล้วๆ เลิกแกล้งน้องรหัสผมได้แล้วครับเจ้จีน่า” เสียงของคนๆนึงดังขึ้นเรียกความสนใจจากผมกับเทาให้หันไปมอง  แม่เจ้า พี่เขาหน้าเด็กกว่าผมอีกพี่คนนั้นเดินมาดึงผมออกมาจากหน้าป้ายมหาลัย

“สวัสดีครับน้องจงอิน พี่ซิวหมินเป็นพี่รหัสของน้องเองครับ”  พี่หมินพูดขึ้น  “ครับ ฝากตัวด้วยครับ”  ผมโค้งให้พี่เขาอย่างน้อยก็ควรจะเคารพรุ่นพี่บ้างแหละนะ ผมหันไปมองเทาตอนนี้มันกำลังคุยกับพี่รหัสของมันอยู่ เป็นผู้หญิงสวยใช่เล่นนะ แต่ผมก็ไม่ค่อยสนใจหรอกแค่อยากรู้เฉยๆ  “แล้วคำใบ้ที่พี่ส่งไปหนะ ไม่อ่านมันเลยหรือไง”  พี่หมินพูดขึ้นอีกครั้งด้วยใบหน้าเซ็งๆ เขาคงรอให้ผมตมหาตัวเขาอยู่แหละมั้ง  “เอ่อ .. ผมไม่ได้อ่านอะครับขอโทษ” ผมตอบอย่างรู้สึกผิด เขาจะงอนผมไหมเนี่ย

หลังจากนั้นพี่หมินก็แนะนำเรื่องในมหาลัยให้ผมฟัง กฎนู่นนี่นั่นบลาๆ ผมก็ไม่ได้ฟังหรอก จนพี่เขาพูดจนเหนื่อยนั่นแหละ เขาถึงได้ลากลับบ้านไป พี่เขาพูดเยอะมากอะครับ

“นี่จงอินเต้นไก่ย่างเหนื่อยไหม” พี่แบคฮยอนเดินมาหาผมแล้วถามด้วยรอยยิ้มอย่างที่เขาชอบทำอยู่ตลอด ตอนนี้อายเล็กน้อยครับ ไม่เล็กละอายชิบหายเลย เขาต้องเห็นตอนผมเต้นไก่ย่างแน่ๆ “ไม่เหนื่อยหรอกครับแต่อายมากกว่านะ” หลังจากพี่หมินแยกตัวไปตอนนี้ผมก็อยู่คนเดียวเพราะไอคยองซูกับไอฮุนหายไปกับธาตุอากาศซะแล้ว ผมนั่งกอดเข่าอยู่ใต้ต้นก้ามปูโดยที่พี่แบคก็ค่อยๆล้มตัวลงมานั่งข้างๆผม ตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้วผมดูเวลาล่าสุดมันก็ประมาณสี่โมงครึ่ง “นายเต้นน่ารักดีออก ไก่อะไรไม่รู้ชอบทำหน้ามึน” หัวใจผมเต้นแรงอีกครั้ง คำชมของพี่เขาไม่ใช่คำชมที่ดีเลิศอะไรหรอก จริงๆมันไม่ใช่คำชมด้วยซ้ำ แต่เมื่อคนที่พูดคือพี่แบคฮยอนแล้ว มันกลับน่าฟังขึ้นเยอะ

“ไก่หล่อไง”  ผมหันไปตอบพล้างยิ้มทะเล้นไปให้พี่แบค พี่แบคเห็นอย่างงั้นก็เบะปากใส่ผมแล้วก็หาว่าผมโม้อย่างงั้นอย่างงี้ ..น่ารักจริงๆเลยคนอะไรเนี่ย ผมยิ้มตามไปกับรอยยิ้มของอีกคน พี่แบคยังคงพูดไม่หยุดแต่ตอนนี้เหมือนเวลาหยุดเดินไปแล้ว รอบข้างผมมีแต่ความเงียบ ในหัวผมมีแต่ใบหน้าและเสียงหวานๆของคนตัวเล็กข้างนี่  “จงอิน  นี่ๆฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ย”  มือเล็กๆนั้นตีมาที่ต้นแขนผมเบาๆทำให้ผมหลุดจากภวังค์ “ครับๆ” ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบพี่แบคไป  “เดี๋ยวพี่ต้องไปแล้วนะ นายก็กลับได้แล้วรู้ไหม”  “ครับรู้แล้วครับ”  ผมตอบอีกคนไปแบบมึนๆ นี่ผมมึนอีกแล้วนะเนี่ย ก่อนที่พี่แบคจะลุกออกไป เขาก็หันมายิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มละลายใจนั่นอีกครั้ง หวั่นไหวนะครับ

‘นี่จงอิน มาที่ร้านชานมหน้ามหาลัยด่วนน’   คองซูส่งไลน์เข้ามาอีกแล้ว นี่หายไปทั้งวันแล้วยังจะมาบังคับให้ผมไปนู่นไปนี่อีกหรอ เห้อคนเรา

ผมเดินออกมาตามทางเดินของมหาลัย เพื่อตามหาไอร้านชานั่น ไอคยองซูบอกแค่ว่าร้านชาในมหาลัย แล้วคิดว่ามหาลัยมันเล็กมากหรอก เห้อ ชักจะปวดขาแล้ว ตอนนี้ผมเดินไปทั่วมหาลัย ก่อนที่สายตาจะสะดุดเข้ากับร่างที่คุ้นเคยของใครคนนึง พี่แบคฮยอน เขากำลังยืนอยู่หน้าตึกวิศวะ เหมือนจะรอใครซักคนอยู่  พี่เขามาทำอะไรที่นี่นะ ?

‘อยู่ไหนแล้วไอดำ’ คยองซูยังคงส่งไลน์มาไม่หยุด หารู้ไม่ว่าตอนนี้ผมกำลังหาทางไปร้านชานั่นให้เร็วที่สุดแล้ว แต่มันหาไม่เจอเว้ย ผมก้มหน้าลงก่อนจะกดตอบข้อความของมัน ‘หลงทางวะ มารับหน้าตึกวิศวะดิ’ เมื่อตอบข้อความเสร็จ ผมก็เงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะชวนให้พี่แบคฮยอนไปด้วยกันนั้น ก็ได้เห็นพี่ชานยอลเดินลงมาจากตึกวิศวะ พี่ชานยอลเดินเข้าไปกอดคอพี่แบคฮยอนอย่างสนิทสนมก่อนที่พวกเขาสองคนจะเดินออกนอกรั้วมหาลัยไป  เขาคงสนิทกันมากเลยซินะ ..

 หลังจากนั้นไม่นานไอคยองซูก็มาถึงหน้าตึกวิศวะ “ไอจงอิน” เสียงคยองซูดังขึ้นทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง เห็นไอคยองซูเดินถือแก้วชานมมากับไอฮุนอยู่ หน้าไอฮุนดูมีความสุขมากที่ได้กินชานมไข่มุกนั่น

TBC

:)� Shalunla