คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : {o n l y u} - `intro
ONLY YOU
INTRO
“ชานยอล”
“หืม”
“อันนี้สวยไหม”
ผมเอ่ยถามบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของผมออกไปในขณะนี้เรากำลังเดินเล่นกันอยู่ตลาดนัดย่านคังนัมหลังจากที่เลิกเรียนกันแล้ว รอบข้างผมมีของขายเยอะแยะไปหมดซึ่งสิ่งที่ดึงดูดผมอยู่ไม่น้อยก็คงจะเป็นเจ้าสร้อยคู่เส้นนี้แหละ
“ก็สวยดี” ร่างสูงตอบผมโดยไม่หันหน้ามามองแม้แต่น้อย สายตาของเขาจับจ้องไปทั่วโดยไม่สนใจผมเลยซักนิดในขณะที่เราเจอกันตั้งแต่เช้าผมแทบจะนับคำพูดที่เขาคุยกับผมได้เลย มือใหญ่ที่ล้วงกระเป๋าอยู่นั้นมันควรจะมากุมอยู่ที่มือผมไม่ใช่หรอ ..
“แล้วนายชอบไหมละ” ผมถามพลางสะกิดที่ต้นแขนของเขาเบาๆ ชานยอลหันมามองค้อนใส่ผมด้วยสายตาที่ไม่พอใจซักเท่าไหร่ ซ้ำยังทำปากจิ๊จ๊ะใส่ผมอีก
“ก็บอกว่าสวยไง จะถามมากทำไม”
“แล้วนายจะสนใจหน่อยไม่ได้หรือไง” ผมมองอีกคนด้วยสายตาน้อยใจอย่างปิดไม่มิดก่อนจะสะกิดไปที่ต้นแขนนั่นเบาๆ ทำให้ชานยอลยิ่งหน้าบึ้งลงไปอีกสายตานั่นทำให้ผมรู้ได้เลยว่าเขากำลัง ‘รำคาญ’ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราทะเลาะกันแบบนี้บ่อยแค่ไหนแล้ว
“น่ารำคาญจริงๆเลย”
“...”
ทันทีที่คำพูดทำร้ายจิตใจนั่นได้ออกมาจากปากของเขา ทำให้ผมแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง แต่ผมก็ควรจะชินกับมันได้แล้วกับความรักของผมและเขา ความรักที่มันเริ่มสั่นคลอน ไม่มั่นคง ไม่หวานชื่นเหมือนแต่ก่อนแล้ว ผมเดินออกมาจากร้านค้าด้วยสายตาเหม่อลอย หลังจากที่ชานยอลได้เดินหายไปไหนแล้วผมก็ไม่รู้ ทำไมต้องเดินหนีไปด้วย มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่สำคัญ ไม่มีค่าพอเลยที่เขาจะสนใจ ผมไม่รู้ว่าชานยอลหายไปไหนเลยเลือกที่จะกลับมาที่คอนโดหวังจะได้พบกับเขาแล้วปรับความเข้าใจกันแต่ก็กลับพบเพียงความว่างเปล่า ชานยอลยังไม่กลับมา ..
‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามาตถติดต่อได้ในขณะนี้’
สองมือของผมกำกันแน่นจนเจ็บไปหมด แต่คงไม่เจ็บเท่ากับที่หัวใจตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันอ่อนแอลงทุกวันหลังจากที่พยายามโทรหาชานยอลตั้งแต่ที่เขาหายไปตอนนี้ก็เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว น้ำตาไหลเปอะเปื้อนแก้มไป ตาแดงก่ำไปหมดนั่นแสบอยู่ไม่น้อยคงเพราะแรงขยี้นั้นมันมากไปหน่อย ผมซุกหน้าลงกับเข่าตัวเองพยายามอย่างมากที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลลงมาอีก
“ชานยอลรักแบคฮยอนนะครับ..”
“แบคฮยนก็รักชานยอลเหมือนกันนะ”
ภาพในความทรงจำทั้งหลาย อยู่ๆก็เข้ามาในหัวของผมวันที่เรารักกัน วันที่เราหัวเราะด้วยกัน มีความสุขด้วยกัน วันเวลาเหล่านั้นหายไปไหนมันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ นานเท่าไหร่แล้วที่ความรักของเราย่ำแย่ลงขนาดนี้ รอยยิ้มที่เคยมีมันหายไปไหน วันคืนเก่าๆที่เราเคยรักกันนอนกอดกันไปเที่ยวด้วยกันนั้นมันหายไปไหนแล้วคำพูดจากปากนั่นที่เคยบอกว่ารักผมหวงผมมากขนาดไหน ในตอนนี้แค่หน้าผมเขายังไม่อยากจะมองเลยด้วยซ้ำ
ผมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างหลังจากที่อาบน้ำเสร็จได้ซักพัก ท้องฟ้ามืดมิดจนมองเห็นดวงดาวได้อย่างชัดเจน บรรยากาศแบบนี้ถ้าได้อยู่กับแฟนก็คงจะดี ผมยิ้มขึ้นมานิดๆเมื่อนึกถึงอ้อมกอดอบอุ่นของอีกคนที่เคยโอบกอดผมเอาไว้ในขณะที่เรานอนมองดาวด้วยกัน ก่อนจะต้องหุบยิ้มลงเมื่อนึกถึงความเป็นจริง ความเป็นจริงที่ว่า .. ชานยอลคนเดิมหายไปแล้ว
คู่ของเราเคยเป็นคู่ที่หลายๆคนอิฉฉา ชานยอลเป็นคนที่เอาใจใส่ในทุกๆเรื่อง ตั้งแต่วันที่เราตกลงคบกันนี่ก็ผ่านมาสองปีแล้ว ความทรงจำมากมายต่างๆยังไม่เคยหายไปไหนทุกช่วงเวลาทุกการกระทำของเขา ผมจดจำได้เสมอ แต่เขาคงลืมมันไปหมดแล้ว
เอี้ยด ..
เสียงประตูปลุกผมหลุดจากภวังค์ ก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเดิมๆของเขา ใบหน้าที่บูดบึงอยู่ตลอดเวลา ชานยอลเดินเข้ามาในห้องโดยไม่สนใจผมเลยซักนิดก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป
“กินอะไรมาหรือยัง”
“...”
“หิวไหมยอล เดี๋ยวเค้าต้มรามยอนให้”
“..”
ไม่มีเสียงใดตอบออกมา ทุกวันนี้ผมก็อยู่เหมือนเป็นธาตุอากาศเหมือนไม่มีตัวตน ผมเดินเข้าห้องครัวด้วยความเคยชิน ชานยอลมักจะกลับบ้านดึกดื่นแบบนี้บ่อยครั้ง แล้วแน่นอนเขาไม่ชอบกินข้าวนอกบ้านนักหรอกผมรู้ดี ผมรู้เรื่องของเขาไปหมดซะทุกเรื่องคงเป็นเพราะผมใส่ใจเขามากละมั้ง ผมเปิดดูตู้เก็บของเพื่อหาวัตถุดิบชั้นเลิศ ซึ่งจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากรามยอน
“ชานยอลมากินก่อนซิ” ผมเอ่ยเรียกอีกคนหลังจากที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ ชานยอลใส่เพียงบ๊อกเซอตัวเดียว และนั่นก็เป็นภาพที่คุ้นตาสำหรับผมเพราะเขามักจะบ่นเสมอว่าเขาเป็นคนขี้ร้อน ซึ่งต่างจากผมที่เป็นคนแพ้อากาศเย็นๆ
ผมดึงแขนอีกคนมานั่งที่โต้ะกินข้าวก่อนจะหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผมให้อีกคนเบาๆ “หนาวไหมยอล” ผมเอ่ยถามอีกคนด้วยความเป็นห่วง อากาศตอนนี้เย็นมากแต่ชานยอลไม่ยอมใส่เสื้อผ้าทำให้ผมกลัวว่าเขาจะไม่สบาย แรงสั่นน้อยๆจากใบหน้าอีกคนตอบผมได้อย่างดี ร่างสูงยังคงนั่งกินรามยอนนิ่งๆโดยไม่พูดอะไรออกมา เขาคงหิวมากหรือไม่ก็ไม่มีอะไรจะพูดนั่นแหละ
หลังจากที่เช็ดผมของอีกคนจนเริ่มแห้งลงแล้ว ผมก็มานั่งลงข้างๆเขาพลางลูบไปที่มือหนานั่นเบาๆอย่างที่ผมชอบทำบ่อยๆ สายตาของผมมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของอีกคนก่อนจะนึกถึงวันเก่าๆ ใบหน้าบูดบึ้งที่เคยมีแต่รอยยิ้มปะปรายนั้น ตอนนี้มันหายไปหมดแล้ว
ชานยอลช้อนสายตามองมาที่ผมเล็กน้อยทำให้ผมต้องรีบปล่อยมือของเขาออก “อ่า อิ่มหรือยัง” ผมถามอีกคนเพื่อกลบเกลื่อนใบหน้าของผมที่ตอนนีรู้สึกจะเริ่มมีน้ำใสๆออกมาจากขอบตาแล้ว การนึกถึงอดีตมันควรจะทำให้ผมมีความสุขไม่ใช่หรอก แต่ทำมันทำให้ผมรู้สึกแย่กันนะ
“อิ่มแล้ว” ร่างสูงพูดขึ้นมานิ่งๆพลางยกเอาชามไปล้างอย่างทีเขาทำบ่อยๆหลังจากที่กินเสร็จ นี่ซินะนิสัยของชานยอลที่ไม่เคยเปลี่ยนไป นิสัยรักสะอาดแบบนี้
“งั้นไปแปรงฟันแล้วมานอนกัน”
“อืม”
ผมลุกขึ้นจัดการกับเศษขยะบนโต๊ะจนหมดก่อนจะเดินไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนด้วยความเหน็ดเหนื่อย เหนื่อยกายยังพอว่า แต่เหนื่อยใจนี่ซิ .. ผมหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ดวงดาวยังส่องสว่างสวยงามนั่นทำให้ผมนึกย้อนไปในอดีต ในตอนที่ความรักของผมกับเขา ยังสดใสอยู่ ..
TBC
:) Shalunla
ความคิดเห็น