คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : The Flying Arrows - WonHae Special -
หลังจากกลับมาจากการแสดงคอนเสิร์ตที่ประเทศไทย ซีวอนก็รู้สึกหัวเสียทุกครั้งที่เข้าอินเทอร์เน็ต ภาพมากมายจากแฟนคลับมีแต่คู่ของคยูเฮและวอนซิน [ซินหรือซินเดอเรลล่าคือชื่อที่แฟนคลับตั้งให้หัวหน้าวง] นานๆ ครั้งจะมีวอนเฮโผล่มาบ้าง มันอาจจะดูสนุกสนานที่จับคู่ให้พวกเขาแบบนี้ แต่กับซีวอนที่รู้ว่าความจริงเป็นยังไงกลับขำไม่ออกเลยสักนิด
“พี่ซีวอน ทำอะไรอยู่เหรอ”
คิบอมเดินมานั่งตรงโซฟา เขาถือข้าวโพดมาฝักใหญ่และค่อยๆ แทะออกทีละเม็ดอย่างกับเด็กๆ
“ดูรูปจากคอนเสิร์ตที่ไทยน่ะสิ เซ็งชะมัดเลย”
“คอนเสิร์ตที่นั่นสนุกจะตาย ผมยังคิดถึงมันอยู่เลย”
“แต่ฉันไม่นี่”
ซีวอนเบ้ปากเมื่อเลื่อนลงมาเห็นภาพของคยูเฮ คิบอมจึงหัวเราะเบาๆ กับท่าทางที่ขัดกับหุ่นของซีวอน วันนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ไม่ว่าใครจะทำอะไรก็ดูเป็นเรื่องดีสำหรับคิบอมทุกอย่าง ขนาดทงเฮที่ไม่ทำความสะอาดห้องทั้งๆ ที่เป็นเวร คิบอมยังไม่ว่าอะไรรุ่นพี่เลยสักนิดเดียว แถมยังจับเครื่องดูดฝุ่นมาทำความสะอาดอย่างมีความสุขอีกด้วย
...ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน ก็ไม่เหลือแววความโศกเศร้าเลยสักนิด
“โอ๊ะ!! นั่นมันรูปวอนบอมนี่ อา...ผมเหมาะที่จะเป็นเคะตรงไหน”
คิบอมชี้ไปยังรูปที่ปรากฏอยู่บนจอคอมพิวเตอร์ ทงเฮที่เดินเตะขาราวกับคนขี้เกียจเดินจึงมานั่งพิงรุ่นน้องก่อนจะซบศีรษะลงบนไหล่ของคิบอม
“ถึงนายจะดูอวบๆ แบบนี้ แต่พอผมยาวขึ้นมาหน่อย ใบหน้าหวานๆ ของนายก็ฉายแววความเคะออกมาทันทีเลย”
ทงเฮอธิบายพร้อมกับทำมือประกอบไปด้วย คิบอมจึงพองลมจนแก้มของเขาป่องยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
“ผมจะโกรธแล้วนะพี่ทงเฮ”
“ฮี่ๆ นายโกรธฉันไม่ลงหรอก ฉันออกจะน่ารัก จริงไหมซีวอน?”
คำถามเรียบๆ ของทงเฮทำเอาซีวอนสะอึก คิบอมเดินงอนตุ๊บป่องหายไปทางห้องครัว จึงเหลือเพียงซีวอนกับทงเฮเท่านั้นที่นั่งอยู่กันตามลำพัง ซีวอนรีบย่อหน้าจอรูปภาพทั้งหลายแหล่ที่เขากำลังดูอยู่ลงทาสก์บาร์ด้านล่างอย่างรวดเร็ว แต่ทงเฮจอมสงสัยก็ยังทันเห็นรูปเมื่อครู่นี้
“เอ๊ะ!! นายดูอะไรอยู่เหรอซีวอน”
“ดูภาพคอนเสิร์ตที่ไทยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“จริงเหรอ? ขอดูบ้างสิ ภาพของฉันออกมาหล่อหรือเปล่า”
แววตาของทงเฮเป็นประกายเมื่อจ้องไปที่จอคอมพิวเตอร์ ซีวอนได้แต่ชำเลืองมองคนน่ารักอย่างหวาดๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยมาจากทงเฮ มันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม แต่มันเป็นกลิ่นกายของคนตัวเล็กที่ซีวอนจำได้เป็นอย่างดี
“เอ๋? นี่มันบอร์ดคู่วายนี่นา”
ทงเฮเอียงคอถามอย่างแปลกใจ ถึงแม้ว่าจะมีหลายคู่รวมอยู่ในบอร์ดก็เหอะ แต่ซีวอนก็ยังร้อนเนื้อร้อนตัวอยู่ดี
“ภาพในนี้ไม่ค่อยสวยหรอก ดูจากบอร์ดอื่นดีกว่า”
ซีวอนรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เขาปิดหน้าต่างนั้นแล้วเปิดขึ้นมาใหม่แทนที่จะใส่ชื่อเว็บไซต์ใหม่แทนที่เว็บไซต์เดิมไปเลย และถึงแม้ว่าทงเฮจะเป็นคนที่ร่าเริงและดูเหมือนจะไม่คิดอะไรมาก ร่างบางก็ยังสังเกตอาการประหลาดๆ ของซีวอนได้ดี
“แล้วคยูฮยอนไม่อยู่หรือไง”
ซีวอนรีบถามกลบเกลื่อนก่อนที่หัวใจของเขาจะเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้
“วันนี้คยูฮยอนไปทำใบขับขี่น่ะ”
“อืม”
ซีวอนพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ใส่ใจกับคำตอบเลยสักนิดเดียว แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมไปทั่วพื้นที่อีกครั้ง
“...เราไปเที่ยวกันไหม”
แทนที่จะเป็นซีวอน กลับเป็นทงเฮที่เอ่ยประโยคนั้นออกมาก่อน และไม่ทันที่จะต้องคิดอะไรให้มาก ซีวอนก็ตกปากรับคำทันที
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
ชั่วโมงต่อมาซีวอนและทงเฮก็มาเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวๆ ทงแดมุน พวกเขาไม่ได้ปิดหน้าปิดตาเพื่อหลบปาปารัสซี่ ตรงกันข้าม ทั้งคู่อยู่ในชุดลำลองสบายๆ รับฤดูใบไม้ผลิ สีสันที่สดใสของเสื้อผ้าทำให้ทั้งคู่รู้สึกอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก
...ถึงแม้ว่าซีวอนจะอารมณ์ดีมากกว่าทงเฮอยู่นิดหน่อยก็เถอะ
“อา..หิวน้ำจัง เราแวะค็อฟฟี่ช็อปตรงนั้นสักพักเถอะ”
ทงเฮเสนอความคิดพลางชี้นิ้วไปยังค็อฟฟี่ช็อปที่อยู่ตรงหัวมุมถนน ซีวอนจึงผายมือให้ร่างเล็กเดินนำเขาไปก่อน ทำราวกับว่าทงเฮเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ของเขาแทนที่จะเป็นพี่ชายที่เขาเคารพนับถือ
หลังจากที่ทั้งคู่เดินเข้าไปในร้าน พนักงานสาวก็ผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นไอดอลชื่อดัง เธอปรับท่าทางให้เป็นปกติก่อนจะรีบวิ่งเหยาะๆ มาบริการลูกค้าอย่างกระตือรือร้น
“รับอะไรดีคะ”
“ผม//ผมขอ...อ๊ะ...นายสั่งก่อนสิ”
ซีวอนผายมืออีกครั้งเมื่อพวกเขาพูดพร้อมกัน ทงเฮจึงเป็นคนที่สั่งเครื่องดื่มก่อน
“ผมขอชาแอปเปิ้ลนะครับ”
“คาปูชิโน่ปั่นครับ”
“หืม?”
ทงเฮเลิกคิ้วถามทันทีเมื่อซีวอนสั่งเครื่องดื่มเสร็จ พนักงานรับออเดอร์แล้วรีบเดินหลบไปหลังร้านก่อนที่หัวใจของเธอจะวายไปเสียก่อน การสนทนาระหว่างทงเฮและซีวอนจึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
“ปกตินายไม่ได้กินคาปูชิโน่นี่ ทำไมวันนี้?”
“ก็มากับนายไง เลยอยากลองอะไรแปลกใหม่บ้าง ว่าแต่...นายจำได้ด้วยเหรอว่าฉันชอบอะไร”
ซีวอนถามเพื่อลองใจคนตัวเล็กเท่านั้น แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้เขาหัวใจพองโตเพราะมันเกินความคาดหมายเหลือเกิน
“ฉันรู้ทุกๆ เรื่องของนายนั่นแหละ”
เพียงไม่นาน ชาแอปเปิ้ลและกาแฟคาปูชิโน่ปั่นก็ถูกนำมาเสิร์ฟ ทั้งคู่รับมาและแลกกันชิมของอีกฝ่ายอย่างสนุกสนาน ซีวอนรู้สึกว่าชีวิตของเขาช่างมีค่าเหลือเกินที่ได้มาเที่ยวกับทงเฮแบบนี้ ทงเฮอาจจะไม่ได้คิดอะไร แต่สำหรับเขาแล้วมันเป็นวันที่มีความหมายและจะเป็นวันที่อยู่ในความทรงจำของเขาตลอดไป
“รู้อะไรไหมซีวอน คยูฮยอนไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับฉันเลยนะ เขาไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่ฉัน ไม่สนใจว่าฉันจะต้องการอะไร คยูฮยอนออกจะเอาแต่ใจตัวเองด้วยซ้ำ”
“แต่นายก็ยังรักเขา”
ซีวอนบอกเสียงเศร้า ทำให้ทงเฮที่นั่งบ่นเรื่องคนรักให้เพื่อนร่วมวงฟังสะดุ้งขึ้นมาอย่างรู้ตัว เขาสบายใจเหลือเกินเมื่อได้พูดคุยกับซีวอน สบายใจจนกระทั่งลืมไปแล้วว่าซีวอนคิดอะไรกับเขาเกินกว่าเพื่อนกัน
“ฉันอิ่มแล้วล่ะ ไปกันเถอะ”
ทงเฮเลื่อนแก้วออกห่างจากตัวเอง พวกเขาเถียงกันว่าใครจะเป็นคนจ่ายเงินอยู่พักใหญ่ จนในที่สุดซีวอนก็ชนะและเป็นผู้ออกเงินจนได้โดยให้เหตุผลว่าวันหน้าทงเฮค่อยเลี้ยงเขาคืน
ทั้งคู่ออกมาเดินตามถนนอีกครั้ง วันนี้มีคนเยอะมากผิดปกติ ทงเฮจึงรีบฉวยมือของซีวอนมาเกาะไว้เพราะกลัวหลง
“หืม?”
ซีวอนหันมามองมือของตัวเองอย่างตกใจ ก่อนจะได้รับรอยยิ้มหวานจากทงเฮจนเขาแทบเคลิ้ม มือหนาเปลี่ยนมากุมมือทงเฮแทน ก่อนจะเดินออกไปพร้อมๆ กัน
“ฮ้า~ ฉันเคยมาซื้อของร้านนี้กับคยูฮยอนด้วยล่ะ มันสนุกมากเลย เข้าไปข้างในกันเถอะ”
“ร้านพันวอนเนี่ยนะ?”
“ไปเถอะน่า”
ทงเฮไม่ได้หันไปมองหน้าของซีวอนเลยแม้แต่นิด เขารีบเดินนำร่างสูงเข้าไปในร้านที่ของทุกอย่างมีราคาแค่หนึ่งพันวอนเท่านั้น เป็นของน่ารักๆ และของใช้บางอย่างที่มีราคาถูก
ซีวอนไม่รู้หรอกว่าการช็อปปิ้งในร้านแบบนี้มันสนุกตรงไหน แต่พอได้เข้ามาอยู่ด้านในแล้วได้เห็นทงเฮยิ้มและเดินไปเดินมาอย่างร่าเริง นั่นล่ะที่เป็นความสุขของเขา
“ซีวอน มาทางนี้สิ มีสติ๊กเกอร์กับการ์ดของพวกเราด้วยนะ”
ทงเฮกวักมือไปทางมุมหนึ่งของร้าน มีสติ๊กเกอร์รูปการ์ตูนของวง UNDEAD อยู่เต็มไปหมด ร่างบางผลิกแผงสติ๊กเกอร์ไปมาก่อนจะเลือกสติ๊กเกอร์ประจำตัวของแต่ละคนมาไว้
“เอารูปพี่ฮีชอลผมสีแดงสิ ทรงนี้เหมือนพี่ฮีชอลมากๆ เลย”
ซีวอนแนะนำพลางชี้นิ้วไปยังสติ๊กเกอร์เหล่านั้น
“จริงด้วยสิ แต่พี่ฮีชอลเห็นก็จะต้องโมโหแน่ๆ เลย”
“ฮ่าๆ ยิ่งโมโหก็ยิ่งดูเหมือนในรูปนี้เข้าไปใหญ่ ซื้อเลยๆ”
“อื้ม งั้นฉันจะซื้อสติ๊กเกอร์ของพี่ฮีชอลกับคิบอมแล้วกัน”
ทงเฮเลือกสติ๊กเกอร์มาสองอัน ก่อนจะเดินถัดไปอีกก้าวเพื่อเลือกการ์ดรูปของเขา ของคยูฮยอนและของซีวอนด้วย
“เอ๋? ทำไมไม่มีการ์ดของนายเลยล่ะซีวอน”
ทงเฮพยายามหาการ์ดที่มีรูปซีวอน แต่พบว่ามันไม่เหลือเลยสักนิด เขาเลยเปลี่ยนใจจะมาซื้อสติ๊กเกอร์แทน แต่สติ๊กเกอร์ของซีวอนก็ไม่มีแล้วเช่นกัน ทงเฮจึงซื้อได้แต่สติ๊กเกอร์ของฮีชอลและคิบอม กับการ์ดของคยูฮยอนกับเขาเองเท่านั้น
“อย่าเสียใจนะซีวอน เพราะของนายขายดีมากๆ ต่างหากล่ะ มันเลยไม่มีเหลือให้พวกเราซื้อ”
“ไม่ได้เสียใจสักหน่อย ฉันไม่ใช่เด็กๆ ที่จะมาคิดมากแบบนั้นหรอกน่า”
ซีวอนแก้ตัวทั้งๆ ที่ในใจเขาก็รู้สึกเศร้าอยู่ไม่น้อย แม้แต่การ์ดของเขาคู่กับทงเฮยังไม่มีเลย สงสัยชาตินี้จะหมดหวังแล้วจริงๆ
“ฉันซื้อถุงเท้าไปฝากคยูฮยอนด้วยดีกว่า อ๊ะ...ปากกานี่ก็น่าซื้อจัง”
สรุปแล้วทงเฮก็เลือกของมากมายไปฝากคยูฮยอนคนรักของเขา ซีวอนได้แต่เดินตามอย่างเงียบๆ เท่านั้น ร่างสูงรู้ดีว่าเขาไม่มีค่าอะไรให้ทงเฮชอบ ถึงเขาจะรวยกว่าคยูฮยอน หล่อกว่าคยูฮยอน แต่คยูฮยอนก็โชคดีกว่าตรงที่ได้หัวใจของทงเฮไปครอบครอง
...คยูฮยอนเป็นคนที่โชคดีจริงๆ
“เดี๋ยวฉันจะแวะไปซื้อไหมพรม แล้วเราค่อยกลับหอกันนะ”
ซีวอนพยักหน้า ตอนนี้เขาไม่มีจิตใจจะทำอะไรอีกแล้ว ทงเฮยังคงมีความสุขอย่างไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้ทำให้หัวใจของใครบางคนเจ็บปวดมากเพียงใด
“ใกล้ถึงฤดูหนาวแล้ว ฉันควรจะถักผ้าพันคอให้คยูฮยอน”
“อืม”
“แปลกๆ แฮะ ซีวอน...นายควรจะอ้อนให้ฉันถักผ้าพันคอให้นายสิ นายกับคยูฮยอนเป็นสมาชิก UNDEAD เหมือนกัน แต่ฉันเลือกถักผ้าพันคอให้คยูฮยอนคนเดียว นายไม่น้อยใจบ้างเหรอ”
ทงเฮพูดจาเจื้อยแจ้ว พลางมือก็หยิบไหมพรมสีเขียวมาถือไว้ ซีวอนยิ้มก่อนจะหยิบไหมพรมสีน้ำเงินไปไว้ในมือของทงเฮบ้าง
“แล้วใครบอกว่าฉันจะไม่ให้นายถักล่ะ ฉันแค่กำลังเลือกไหมพรมอยู่ต่างหาก”
ซีวอนยิ้มจนตาเป็นเส้นโค้ง นั่นจึงทำให้อารมณ์ของทงเฮดีขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนก่อนหน้านี้
“นายนี่ร้ายจริงๆ”
ทงเฮทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ พวกเขาเดินทางกลับไปยังหอพักก่อนที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดินพอดี
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
เมื่อถึงหอพัก คยูฮยอนที่กลับมาจากการไปสอบใบขับขี่ก็มาเปิดประตูต้อนรับอย่างรวดเร็ว มือหนาคว้าถุงจากมือของทงเฮไปถือไว้ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมา
“ไปเที่ยวที่ไหนกันมา ทำไมไม่ชวนกันบ้างเลย”
“ก็นายไม่ว่าง”
“แล้วของฝากผมล่ะ มีของฝากของผมหรือเปล่า”
ทงเฮหน้ามุ่ยเมื่อคนรักของเขาถามถึงแต่ของฝากแทนที่จะถามว่าเขาเหนื่อยไหมแล้วหาน้ำมาให้ดื่ม ซีวอนที่รับหน้าที่ถือถุงไหมพรมรีบเดินหลบไปอีกทางเพื่อเอาไหมพรมไปซ่อนไว้ เขาต้องช่วยเป็นกำลังใจให้ทงเฮถักไหมพรมเสร็จก่อนฤดูหนาว เพราะยิ่งทงเฮถักผ้าพันคอของคยูฮยอนเสร็จเร็วมากเท่าไร ผ้าพันคอของเขาก็จะเริ่มทำเร็วมากเท่านั้น และถึงแม้ทงเฮจะถักผ้าพันคอเสร็จไม่ทันฤดูหนาวปีนี้ ซีวอนก็จะสวมมันในฤดูหนาวปีหน้าและปีต่อๆ ไปอย่างแน่นอน
“ว้าว~ ที่รักซื้อของมาฝากผมเยอะแยะเลย อย่างนี้ต้องให้รางวัล”
“ไม่เอาหรอก ฉันไม่อยากให้รางวัล”
“แต่ผมอยากให้นี่นา”
“บอกว่าไม่อยากได้ไง เด็กบ้า!!”
ซีวอนมองตามคู่รักที่หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน เขาเดินเข้าไปหาน้ำเย็นๆ ในห้องครัวมาดื่ม ก่อนจะเห็นคิบอมที่นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวในห้องครัว ซีวอนได้แต่สงสัยว่าตั้งแต่ที่เขาออกไปจนกระทั่งกลับเข้ามาในหอพัก คิบอมได้เดินออกไปจากห้องครัวบ้างหรือยัง
“ยิ้มอะไรของนายคิบอม”
“เปล่าสักหน่อย ก็แค่วันนี้เราต้องไปซ้อมดนตรีที่บริษัท”
“เฮ้อ~”
ซีวอนถอนหายใจอย่างปลงๆ ตั้งแต่ที่มีผู้จัดการคนใหม่เข้ามาทำงาน ดูเหมือนคิบอมจะกระตือรือร้นกว่าใคร เขายิ้มทั้งวันจนแทบจะเป็นบ้าไปอยู่แล้ว
“แล้วทำไมพี่ทำหน้าบูดแบบนั้น ต้องไปแสดงละครที่ไหนหรือไง”
“ถ้าฉันแสดงละครด้วยหน้าตาแบบนี้ ฉันคงได้รางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมไปแล้ว”
ซีวอนยกขวดน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อให้หัวใจของเขาได้เย็นขึ้นมาบ้าง คิบอมมองดูรุ่นพี่ในวงแล้วก็ยิ้มออกมาอีกหนึ่งครั้ง
“ความรักมันก็เป็นแบบนี้แหละน้า...”
พอพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ซีวอนมองตามอย่างปลงๆ ตั้งแต่กลับมาจากการไปแสดงคอนเสิร์ตที่ไทย คิม คิบอมเปลี่ยนไปมากจริงๆ
“ฉันรู้ว่าความรักเป็นแบบนี้ แต่นายไม่เข้าใจหรือไงคิบอมว่าเราไม่เคยบังคับหัวใจตัวเองได้เลย”
ซีวอนบอกกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจด้วยความเศร้า สักพักหัวหน้าวงก็เดินเข้ามาในห้องครัวพร้อมกับกระดาษในมือหลายแผ่น
“อ๊ะ!! ซีวอน...”
หัวหน้าวงมองซีวอนด้วยท่าทางแปลกๆ เขามีท่าทีเขินอายและใบหน้าก็แดงก่ำไปจนถึงกกหู ก่อนจะฉวยน้ำจากมือของซีวอนไปดื่มจนหมด แล้วรีบเดินหนีไปราวกับหลบหน้า แต่ซีวอนก็รั้งข้อมือบางเอาไว้
“อ๊ะ!! น...นายจะทำอะไรน่ะ”
“ผมน่าจะถามพี่มากกว่า พี่เป็นอะไรไป”
“ป...เปล่า”
ฮีชอลส่ายหน้าระรัว เขาซ่อนกระดาษเหล่านั้นไว้ด้านหลังทำให้ต่อมความอยากรู้อยากเห็นของซีวอนพากันทำงานอย่างพร้อมใจ ซีวอนเอามืออ้อมไปด้านหลังเพื่อหยิบกระดาษพวกนั้นมาดู หากแต่ท่าทางที่เหมือนโอบกอดกันกลับทำให้ฮีชอลตัวแข็งที่
“นี่มัน...ฟิกชั่นวอนซินนี่ พี่อ่านอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ”
“ก็แค่แฟนคลับส่งมาอ่านให้น่ะ”
ฮีชอลฉวยกลับไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินหนีกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง หากแต่ซีวอนก็โพล่งขึ้นเสียงดังจนขาเรียวหยุดกึก
“เรามาลองคบกันเหมือนในฟิกไหมล่ะครับ”
คำถามของซีวอนไม่ได้รับคำตอบจากปากของฮีชอล มีเพียงรอยยิ้มกว้างเท่านั้นที่ส่งกลับมา หลังจากนี้จะเป็นยังไงคงไม่มีใครรู้และสามารถตอบได้ เพราะเหมือนกับที่คิบอมบอก ความรักมันก็เป็นแบบนี้ คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป เกิดขึ้นเมื่อไรไม่รู้ตัว และก็ไม่สามารถยับยั้งชั่งใจตัวเองให้หยุดรักได้เช่นเดียวกัน
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
Talk with Lee Seen
อ่า...เนื่องจากคอมเม้นท์นี่ค่ะ
| ||||
| ||||
Name : luv eun [ IP : 58.9.99.237 ] | ||||
ต้องขอบคุณ คุณ luv eun ที่ทำให้เรามีโอกาสได้อ่านสเปของวอนเฮกัน
หลังจากที่ไรท์เตอร์โดนแฟนฟิกเรียกหาหลายวันว่าทำไมถึงให้จบแบบนี้!!
แต่สุดท้ายไรท์เตอร์ซีนก็กลับมาไขข้อข้องใจแล้ว
ถ้าอยากรู้ว่าทำไมคิบอมมันถึงเพ้อได้ขนาดนี้
ติดตามได้ในสเปของอึนบอมในตอนต่อไปนะคะ
ส่วนตอนนี้ขอคอมเม้นท์สักหน่อยจ้า....
ความคิดเห็น