คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : The Flying Arrows - 22 -
มีหนึ่งกิจกรรมที่ซีนช่างสรรหามาให้คนอ่านร่วมสนุก
ออกแบบ ‘หน้าปกอัลบั้มของ UNDEAD อัลบั้มที่ 2’
เฉพาะหน้าปกอัลบั้มเท่านั้นนะคะ ขนาดประมาณกล่องซีดี
และขอความละเอียดสูงๆ นิดนึง
(ฮีชอล, ทงเฮ, ซีวอน, คิบอม, คยูฮยอน)
ใครที่ทำถูกใจจะได้รับส่วนลดค่าหนังสือเรื่องนี้ 50 บาท
มีแค่ 1 คนเท่านั้นที่จะได้รางวัลนี้ไป!!!!!!
ส่งผลงานที่ am_zyne@hotmail.com
หมดเขตร่วมสนุก 30 พฤษภาคม 2553
หลังจากที่เวลาผ่านไปสักพักหนึ่ง ทุกๆ คนรวมทั้งฮีชอลและยองอุนก็มารวมตัวกันที่โถงของห้องนั่งเล่น คยูฮยอนยังคงถือไมโครโฟนพูดเจื้อยแจ้วอย่างมีความสุข แต่ก็ยังถูกก่อกวนจากทงเฮที่ชอบนั่งแปะกับเขาอยู่เรื่อยๆ
“ปกติพวกเราจะตื่นเช้ากันนะครับ แต่วันนี้เกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้”
ทงเฮพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ดวงตาที่สดใสหลับพริ้มจนเห็นขนตางอนเรียงกันเป็นแพ มือบางเกาะแขนของคยูฮยอนแน่น แถมยังถูแก้มเนียนกับไหล่ของคยูฮยอนอีกด้วย ซีวอนที่นั่งอยู่ริมสุดจึงมองด้วยความไม่พอใจ แต่ร่างสูงก็ต้องเก็บอาการไว้เพื่อรักษาภาพพจน์ที่ดีของเขาเอง
“คอยดูนะครับ ผมจะทำให้ทุกคนตื่นอย่างเต็มตาภายในสิบวินาทีต่อจากนี้”
คยูฮยอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันไปมองทุกคนที่นั่งอยู่รอบๆ เขา ฮีชอลซุบซิบอะไรบางอย่างกับยองอุน ซีวอนนั่งมองทงเฮที่นั่งซบไหล่เขา ฮยอกแจก็เอาแต่นั่งเหม่อลอย ในขณะที่คิบอมกำลังให้ความสนใจกับสิ่งที่น้องเล็กกำลังพูดอยู่
...แต่ที่แน่ๆ คือไม่มีใครรู้ชะตาชีวิตของตัวเองในนาทีต่อจากนี้
“พวกเราทุกคนจะต้องไปเที่ยวหมู่บ้านซงจียองสามวันสองคืนเพื่อสร้างความทรงจำดีๆ กับฮยอกแจ”
“จะบ้าหรือไงคยูฮยอน ไกลขนาดนั้น ทำอะไรไม่ปรึกษากันบ้างเลย”
ฮีชอลแผดเสียงออกมาเป็นคนแรก จากที่ปรือตาอยู่นานเพราะความง่วงนอนก็เหลือกตาใส่น้องเล็กจนดวงตาคู่สวยแทบจะถลนออกมาจากเบ้าอยู่รอมร่อ
“ใครจะไปก็ไปเถอะ ฉันไม่ไปด้วยหรอก”
“เราไม่จำเป็นต้องไปสร้างความทรงจำที่อื่นนี่นา ในหอพักของเราก็เกิดความทรงจำดีๆ ได้เหมือนกัน”
ทงเฮและซีวอนพูดเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย แต่คยูฮยอนก็ยังเอาแต่ยิ้มกว้างเพราะกล้องตัวใหญ่กำลังจับภาพมาที่เขา ฮยอกแจเอียงศีรษะอย่างสงสัย เขาขยับตัวเข้ามาใกล้คยูฮยอนก่อนจะกระตุกแขนเสื้อของร่างสูงเบาๆ
“ไปไหนเหรอ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลยล่ะ”
“ผมจะให้เวลาทุกคนยี่สิบนาทีนะครับ ภายในยี่สิบนาทีนี้ทุกคนต้องอาบน้ำและจัดกระเป๋าให้เรียบร้อย”
“แค่ยี่สิบนาที ฉันยังอาบน้ำไม่เสร็จหรอก”
ทงเฮโวยวาย และฮีชอลก็วิ่งไปรอบๆ หอพักอย่างเอาแต่ใจ การก่อม็อบประท้วงเล็กๆ เริ่มเกิดขึ้นในหอพักของวง UNDEAD แล้ว ในขณะที่คนดูที่เป็นแฟนคลับมักจะมองว่าความวุ่นวายเหล่านี้ของศิลปินที่ตัวเองรักเป็นเรื่องสนุกสนาน แต่ในความเป็นจริงแล้วมันเป็นสถานการณ์ที่ตึงเครียดเหลือเกิน
การถ่ายทำต้องหยุดพักชั่วขณะ พวกเขาให้เวลาสมาชิกทุกคนใน UNDEAD รวมทั้งฮยอกแจอาบน้ำเตรียมตัวถึงสองชั่วโมง โดยชั่วโมงแรกเหมือนจะเป็นการถกเถียงกันในวงเสียมากกว่า
“ฉันไม่ไปนะ ยังไงก็ไม่ไปเด็ดขาด อินเตอร์เน็ตก็ไม่มี หมู่บ้านก็ชนบทไม่มีสถานบันเทิงอะไรเลย แล้วฉันจะอยู่ได้ยังไง”
ยองอุนรีบปฏิเสธ แต่คยูฮยอนก็ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ใส่ใจ เขายังคงคลี่ยิ้มอย่างผู้ชนะที่สามารถทำให้ผู้อื่นวุ่นวายใจได้มากขนาดนี้
“ฉันก็ไม่ไปเหมือนกัน พรุ่งนี้ฉันมีนัดดื่มกับฮงกิแล้ว”
ฮีชอลขึ้นไปนั่งกอดอกบนโซฟาด้วยความเอาแต่ใจ คนที่คนสวยพูดถึงเป็นนักร้องนำของวงร็อคชื่อดังของประเทศเกาหลี ทั้งคู่มักจะนัดสังสรรค์กันอยู่บ่อยๆ ฮีชอลเบ้ปากก่อนจะนั่งไขว้ห้างด้วยความถือตัว ทว่าคำพูดของคยูฮยอนก็ทำให้หัวหน้าวงแยกขาออกจากกันแทบจะไม่ทัน
“ผมโทรศัพท์ไปยกเลิกนัดให้ทุกคนแล้วครับ ส่วนฮยอกแจ ผมก็ส่งจดหมายไปที่มหาวิทยาลัยให้แล้ว ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน”
ทุกคนอ้าปากค้างที่น้องเล็กที่แสนดีของพวกเขาจัดการอะไรได้รอบคอบมากขนาดนี้ คิบอมเองก็ไม่พอใจอยู่ลึกๆ เหมือนกัน คนป่วยแขนหักที่ถูกเข้าเฝือกอย่างเขาไปเที่ยวแบบนั้นจะไปสนุกได้อย่างไร ทว่าร่างสูงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินเข้าไปจัดกระเป๋าเสื้อผ้าในห้องนอน
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
ในที่สุดอีกสองชั่วโมงต่อมาวง UNDEAD ทั้งหมดหกคนรวมฮยอกแจและผู้จัดการปาร์คเป็นแปดคนก็เดินทางมาถึงหมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่งจนได้
“ฮ่าๆๆ เหมือนรายการแฟมิลี่เอาท์ติ้งเลย ฮ้า...อากาศที่นี่บริสุทธิ์จัง ว่าไหมซีวอน?”
ฮีชอลที่ตอนแรกเหมือนจะไม่อยากมาเที่ยวมากที่สุด ในเวลานี้กลับแสดงท่าทางตื่นเต้นมากที่สุด หัวหน้าวงกอดคอซีวอนที่สูงกว่าตัวเองไว้แน่น ซีวอนไม่ได้ขานรับ แต่ก็พยักหน้าแทนคำตอบเรียบร้อย
“มันจะเหมือนกว่านี้นะถ้าพวกเราต้องทำอาหารกันเอง”
ทงเฮลากกระเป๋าลงมาจากรถ ก่อนจะมองไปรอบๆ หมู่บ้าน มีชาวบ้านสิบกว่าคนมาดูหน้าดาราอย่างพวกเขา ทงเฮโค้งทักทายเก้าสิบองศา ก่อนจะสะดุดกึกเมื่อเสียงของคยูฮยอนดังขึ้น
“แล้วใครว่าพวกเราจะไม่ทำอาหารกันเองล่ะครับ”
“แต่ฉันทำอาหารไม่เป็นนะ”
ทงเฮรีบออกตัว ฮีชอลและซีวอนก็หันมามองหน้าน้องเล็กเช่นเดียวกัน
“ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะคยูฮยอน ฉันจะได้แวะซื้ออาหารสำเร็จรูปที่ซูเปอร์มาเก็ต”
ซีวอนเอ่ยถามอย่างหมดอารมณ์ ยองอุนเดินมาตรงหน้าคยูฮยอน ร่างหนาปรายตาไปมองฮยอกแจที่สะพายกระเป๋าลงมาจากด้านในสุดของรถ ก่อนจะนึกอะไรดีๆ ออก
“งั้นก็ให้ฮยอกแจทำอาหารแล้วกัน เขาทำอาหารเก่งไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ได้ครับ ถ้าจะสร้างความทรงจำร่วมกัน เราทุกคนก็จะต้องช่วยกันทำอาหารด้วย”
คยูฮยอนอธิบายความหมายของการมาท่องเที่ยวครั้งนี้ให้ทุกคนเข้าใจ แต่ละคนจึงพากันทำหน้าบูดเบี้ยวอย่างหมดอารมณ์ จะกลับไปโซลตอนนี้ก็คงไม่ได้แล้ว โทรศัพท์มือถือก็ใช้งานไม่ได้เพราะไม่มีสัญญาณ แถมรถยนต์ที่พวกเขานั่งมาก็เคลื่อนตัวออกไปตั้งนานแล้ว ในเวลานี้คงทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินไปยังที่พักที่ทีมงานเตรียมไว้ให้
“นี่มันรายการอะไรกันแน่เนี่ย”
คิบอมบ่นอุบอิบ เขาถือกระเป๋าด้วยมือข้างขวาเพียงข้างเดียว คยูฮยอนจึงดึงกระเป๋าจากรุ่นพี่มาช่วยถือไว้ให้ ฮยอกแจที่เดินรั้งท้ายคู่กับผู้จัดการปาร์คจึงมองตามคยูฮยอนและคิบอมพลางครุ่นคิดไปด้วย
เพราะนายทำดีกับทุกคนแบบนี้สินะ ทำดีโดยไม่ได้คิดอะไร รวมทั้งฉันด้วย
ฮยอกแจส่ายหน้ารัวกับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง ฮยอกแจไม่อยากจะคิดว่าคยูฮยอนไม่ได้รักเขาแล้ว แม้ความจริงจะเป็นแบบนั้น แต่ฮยอกแจก็ไม่อยากจะเชื่อมันเลย
...ทั้งเรื่องซองมินที่เป็นคนรักใหม่ของคยูฮยอน รวมทั้งแผนการที่เลวร้ายมากที่สุดที่ฮยอกแจจะต้องทำให้สำเร็จก่อนที่จะกลับไปโซล
แค่คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ มากมายในสมอง ดวงตาของฮยอกแจก็ร้อนผ่าว น้ำตาใสๆ เอ่อคลอที่ดวงตากลมโต เขาก้มหน้างุดหากแต่มันก็ไม่สามารถเล็ดลอดสายตาของผู้จัดการปาร์คไปได้
“เป็นอะไรหรือเปล่าฮยอกแจ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงร้องไห้ล่ะ”
จองซูแตะไหล่ของร่างบางด้วยความตกใจ ท่าทางเคร่งเครียดของฮยอกแจฉายออกมาทางแววตาอย่างเห็นได้ชัด ฮยอกแจส่ายหน้าไปมาอย่างปฏิเสธ แต่เมื่อคยูฮยอนและคิบอมที่เดินนำหน้าเขาไปไม่กี่ก้าวหันกลับมามอง ทำนบน้ำตาที่ฮยอกแจพยายามเก็บกลั้นเอาไว้ก็ทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก
“ผะ...ผมคิด...คิดถึงบ้านน่ะครับ...ไม่มีอะไรหรอก”
“โธ่เอ๊ย!! นึกว่ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจเสียอีก”
จองซูลูบผมนุ่มของฮยอกแจอย่างเอ็นดู ไม่น่าเชื่อว่าคนร่าเริงแบบฮยอกแจก็จะมีอารมณ์อ่อนไหวแบบนี้ด้วย แต่คยูฮยอนที่คุ้นเคยกับหน้าตาแบบนั้น เขารู้ดีว่าฮยอกแจไม่ได้ร้องไห้เพียงเพราะคิดถึงบ้านแน่ๆ บางทีมันอาจจะเกี่ยวข้องกับหน้าที่ที่ฮยอกแจทำอยู่ หรืออาจจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับเขาก็ได้
“คยูฮยอน นายพอจะรู้ไหมว่าฮยอกแจเขาเป็นอะไร”
คิบอมกระซิบถามน้องเล็ก แต่คยูฮยอนได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ แม้คิบอมจะไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮยอกแจ แต่เขาก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ ฮยอกแจใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆ จู่ๆ คนตัวเล็กก็คิดตื้นๆ ว่าการมีชีวิตอยู่ของเขามันเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน
“พี่จองซูครับ”
“หืม? ว่าไงเหรอ?”
“พี่รู้ไหมว่าคนเราเกิดมาทำไม”
ฮยอกแจเอ่ยถามผู้จัดการปาร์ค ฮยอกแจเคยถูกเด็กผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งถามคำถามนี้เมื่อหลายปีมาแล้ว แม้เวลาจะผ่านไปนานจนเด็กคนนั้นตัวสูงกว่าเขา แต่ฮยอกแจก็ยังจำคำตอบของตัวเองได้เป็นอย่างดี
‘สำหรับฉัน...ก็ต้องเกิดมาเพื่อทำอาหารอร่อยๆ ให้นายกินยังไงล่ะ’
‘งั้นสำหรับผม...ก็ต้องเกิดมาเพื่อกินอาหารฝีมือพี่ฮยอกแจน่ะสิ’
เรื่องราววันนั้นจบลงด้วยเสียงหัวเราะ แต่วันนี้กลับมีแต่ความเงียบงัน จองซูขมวดคิ้วเป็นปมแน่นที่ถูกเด็กอย่างฮยอกแจเอ่ยถามคำถามเช่นนี้ เพราะสำหรับคนอย่างจองซูแล้ว เขาคิดว่าตัวเองโตเกินกว่าที่จะมาคิดเรื่องราวไร้สาระแบบนี้ ไม่ใช่มานั่งคิดว่าเกิดมาทำไม แต่เมื่อเกิดมาแล้วก็ควรที่จะใช้ชีวิตให้มีความสุข นั่นแหละคือความคิดของเขา
“ถามอะไรก็ไม่รู้ รีบๆ เดินเถอะ”
จองซูดันแขนฮยอกแจให้รีบเดินไปตามทางเล็กๆ ข้างหน้า ฮยอกแจไม่ตอบอะไร เขาเพียงแต่คิดว่าทางเดินในชีวิตเขาก็มีแค่ทางแคบๆ ให้เดินเหมือนทางข้างหน้านี้เช่นกัน
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
Talk with Lee Seen
หลังจากที่แจ้งข่าวไปว่าวันนั้นป่วย ตอนนี้ซีนออกจากรพ.แล้วนะคะ
โค-ตะ-ระ-ทรมานเลย ถ้าเป็นไปได้ ทุกคนอย่าได้เจ็บป่วยเลยนะคะ แม้เล็กน้อยก็อย่าเป็นเลย
เรื่องนี้น่าจะประมาณ 30 ตอนจบ (อาจจะ35 ตอนถ้าซีนยังลีลา) ซีนคิดตอนจบเอาไว้แล้ว
แต่ว่าตอนจบในอินเทอร์เน็ตกับตอนจบในหนังสือจะแตกต่างกันเล็กน้อย(ทางอารมณ์)
ยังไงก็ช่วยติดตามด้วยนะคะ รับรองว่าต่อจากนี้จะค่อยๆ เข้มข้นขึ้นแน่นอนค่ะ
ในเร็วๆ นี้จะเฉลยแล้วว่าใครเป็นหัวหน้าแอนตี้แฟน
ความคิดเห็น