คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Sorry,My Juliette - Chapter 19
Chapter 19
ฮยอกแจตามหาหลุมศพของคิบอมมาตลอดทั้งวัน แต่เขาก็หาไม่เจอเลย จะโทรไปบอกทงเฮแต่สุดท้ายก็ลืม บางทีอาจเป็นเพราะความรู้สึกผิดต่อทงเฮทำให้ฮยอกแจยังไม่กล้าสู้หน้าทงเฮตอนนี้ก็ได้
เขาเป็นคนเห็นแก่ตัว
และสักวัน...สวรรค์คงลงโทษคนบาปอย่างเขา
“พี่ฮยอกแจ ไปไหนมา ดูเหนื่อยๆ” ซองมินเดินออกมาจากบ้านแล้วเอ่ยทัก ในมืออวบมีไอศกรีมรสวนิลาโคนหนึ่ง ทั้งๆ ที่คนอื่นเครียดกันหมด แต่ซองมินกลับอยู่บ้านอย่างมีความสุขเพียงคนเดียว
“ซองมิน มานั่งนี่สิ พี่ขอปรึกษาอะไรหน่อย”
“ผมเนี่ยนะ?” ซองมินชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง พอฮยอกแจพยักหน้า น้องชายคนเล็กของบ้านก็ยิ่งงุนงงไปกันใหญ่
“พี่กำลังตามหาผู้ชายคนหนึ่ง เขาประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต พี่อยากรู้ว่าหลุมศพเขาอยู่ที่ไหน แต่ตามหาจนทั่วแล้วก็ยังไม่เจอ”
“เขาอยู่ต่างจังหวัดหรือเปล่า?” ซองมินเลียไอศกรีมแผล็บๆ แล้วหันมาถาม
“เขาเป็นคนโซล”
“แล้วพี่ฮยอกแจแน่ใจเหรอว่าเขาตายแล้ว”
ซองมินถามอีกครั้ง นั่นสินะ ฮยอกแจรู้ได้อย่างไรว่าคิบอมตายแล้วจริงๆ แค่ทงเฮบอก เขาก็ปักใจเชื่อว่าคิบอมไม่มีชีวิตอยู่แล้วอย่างนั้นเหรอ
แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร
“พี่ลองไปตามหาที่โรงพยาบาลดูสิ”
“พี่ควรทำอย่างนั้นเหรอ?” ฮยอกแจไม่รู้จะทำอะไรเลย เขาเหมือนคนไม่มีความคิด เหมือนคนโง่ที่ทำอะไรเองไม่ได้ ตอนนี้สมองมันตื้อไปหมด
สัมผัสนั่นก็ยิ่งตอกย้ำให้รู้สึกผิด
ไม่รู้ว่าจะออกจากความเจ็บปวดนี่ได้อย่างไรกัน
“ผมไปก่อนนะพี่ฮยอกแจ นัดกับรยออุคเอาไว้” พูดจบก็เดินออกไปจากบ้านทันที ฮยอกแจนั่งนิ่ง เขาจะไม่ทำอะไรอย่างไม่มีจุดหมายอีกแล้ว
โชคดีที่วันนี้ไปบ้านของคิบอมมา
ถ้าหากขับรถจากบ้านคิบอมไปตามเส้นทางที่ไปบ้านของทงเฮ โรงพยาบาลที่อยู่แถวๆ นั้นก็อาจจะเป็นโรงพยาบาลที่คิบอมอยู่
ใช่แล้ว...มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ
มันเหมือนปาฏิหาริย์ที่เหตุการณ์หลายๆ อย่างเกิดขึ้นพร้อมกันภายในวันเดียว ฮยอกแจที่มีร่างกายที่สัมผัสได้ กับคิบอมที่มีเพียงกายละเอียดสามารถกอดกัน จูบกัน และมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน
มันอาจจะเป็นเรื่องที่ฮยอกแจโชคดีที่สุดในชีวิต
เขาพบร่างของคิบอมแล้ว
“คิบอม...คุณอยู่แถวนี้หรือเปล่า?”
ฮยอกแจเกาะกระจกห้องไอซียู มองดูร่างหนาที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย นั่นคิบอมจริงๆ ด้วย คิบอมที่ดูซูบผอมและมีเครื่องช่วยหายใจรวมทั้งเครื่องมือการแพทย์อยู่รอบๆ ตัว
คิบอมจะเจ็บมากไหม
เขาจะทรมานหรือเปล่าที่ต้องนอนอยู่ในห้องแคบๆ แบบนั้น
“คิบอม...ผมเจอคุณแล้วคิม คิบอม”
ฮยอกแจหันไปมองรอบๆ ตัว เขาเห็นแผ่นหลังของคิบอมอยู่ไกลออกไป เหมือนร่างสูงจะไม่ได้ยินที่เขาเรียกเลย ฮยอกแจพยายามจะวิ่งฝ่าฝูงชนออกไปหาคิบอม ทว่าคิบอมกลับหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
ร่างหนาที่นอนอยู่ในห้องไอซียูกระตุกราวกับมีอะไรบางอย่างกดทับลงมา แพทย์และพยาบาลต่างวิ่งกรูกันเข้ามาดู ฮยอกแจเป็นห่วงคิบอมมากเหลือเกิน แต่อย่างน้อยคิบอมก็ถึงมือหมอแล้ว
สิ่งที่เขาทำในตอนนี้คือโทรศัพท์ไปบอกข่าวดีกับทงเฮ
ทว่าทงเฮไม่รับสาย
ฮยอแจจึงโทรหาเพื่อนสนิทของตัวเองแทน
“ซีวอน...ฉันเจอคิบอมแล้ว ฉันเจอเขาแล้วนะ”
[สุสานเขาอยู่ที่ไหน ฉันจะได้ไปรับทงเฮไปหาคิบอม]
ฮยอกแจถือโทรศัพท์ค้างเอาไว้ ถ้าซีวอนพูดแบบนี้นั่นหมายความว่าซีวอนไม่ได้อยู่ที่บ้านของทงเฮอย่างนั้นเหรอ
“ซีวอน...คิบอมยังไม่ตายนะ” ฮยอกแจรีบแจ้งข่าวก่อนที่เพื่อนจะกดวางสาย
[งั้นดีเลย ถ้าทงเฮรู้ เขาคงมีความสุขมากแน่ๆ แค่นี้ก่อนนะ ถ้าฉันออกจากบ้านทงเฮแล้วจะโทรหานายอีกที]
ฮยอกแจกำลังจะบอกว่าเมื่อครู่เขาโทรไปหาทงเฮแล้วแต่ทงเฮไม่รับสาย ฮยอกแจกลัว กลัวว่าจะเกิดอะไรไม่ดีกับทงเฮ เขาจึงรีบออกจากโรงพยาบาลไปที่บ้านของทงเฮโดยเร็วที่สุด
ซีวอนเข้ามาในบ้าน เครื่องปรับอากาศในห้องนอนของทงเฮยังเปิดอยู่เช่นคืนก่อน ซีวอนแทบใจหาย ทว่าเมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้าไปกลับไม่พบใครนอนอยู่บนเตียงเลย
“ทงเฮ...คุณอยู่ที่ไหน?!” ร่างสูงเริ่มตะโกนถามอย่างใจสั่น
เสียงน้ำในห้องน้ำถูกเปิดทิ้งเอาไว้ ซีวอนอยากจะบ่นทงเฮเหลือเกินว่าออกไปข้างนอกก็ไม่คิดจะปิดน้ำบ้างเลย ทว่าเมื่อเปิดประตูเข้าไป ตาคมกลับเบิกกว้าง
“ทงเฮ!!!” ซีวอนก้าวขาแทบไม่ออก ร่างของทงเฮนอนแน่นิ่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากร่างกายของทงเฮเรื่อยๆ จนร่างบางซีดเผือด
ซีวอนเข้าไปประคองร่างทงเฮเอาไว้ เขากำลังจะพาทงเฮไปโรงพยาบาล แต่เมื่อโอบอุ้มร่างของทงเฮได้เท่านั้น ซีวอนก็รู้ได้ทันทีเลยว่า...
ทงเฮตายแล้ว
“ซีวอน!” ฮยอกแจวิ่งเข้ามาในห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเพื่อนสนิท เมื่อเห็นว่าซีวอนกอดร่างที่ไร้วิญญาณของทงเฮเอาไว้ ฮยอกแจก็ยกมือปิดปากแทบไม่ทัน
“ฮยอกแจ...ทงเฮตายแล้ว...ทงเฮฆ่าตัวตายอีกแล้ว”
“อีกแล้ว?” ฮยอกแจเอียงคอถาม
“ฮึก...เขาฆ่าตัวตายมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ตอนนั้นเลือดมันแห้งไปก่อน ฉันน่าจะอยู่กับทงเฮ ฉันไม่น่าออกไปข้างนอกเลย”
ซีวอนกอดร่างของทงเฮแล้วร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิด พวกเขาช้าไปแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น ทั้งๆ ที่เรื่องทุกอย่างมันกำลังจะจบลง แต่ทงเฮก็มาด่วนจากไปเสียก่อน
ฮยอกแจมองเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางไว้อยู่ตรงที่วางสบู่ เขาจึงไปหยิบมาแล้วเปิดออกอ่าน
มันเป็นลายมือของทงเฮ ฮยอกแจจำได้ดี
คิบอมคนรักของผมตายไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร
ผมอยากมีชีวิตอยู่กับคิบอม ถ้าผมตาย...ผมกับคิบอมก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป
ลาก่อนฮยอกแจ ลาก่อนซีวอน พวกคุณคือเพื่อนที่ดีที่สุดของผม
จาก...ทงเฮ
To be continue…
ตอนนี้ทำไมสั้น? คนแต่งก็งงเหมือนกันค่ะ
ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้วนะค้า...
ความคิดเห็น