คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Sorry,My Juliette - Chapter 14
Chapter 14
หลังจากจองซูกลับมาถึงบ้านได้ไม่นาน เขาก็เห็นซองมินออกไปยืนชะเง้อมองหาใครอยู่หน้าบ้าน จองซูว่าจะเอ่ยถามน้องชายคนเล็ก แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะตะโกนออกไป
วันนี้เขาต้องทำงานส่งลูกค้าจนแทบไม่มีเวลาพักเลย
“รยออุค!” ซองมินตะโกนเรียกชื่อหลานชายของฮีชอลอยู่หน้าบ้าน
ตอนแรกจองซูก็จะไม่ใส่ใจ
หากแต่เสียงร้องไห้ของรยออุคกลับดังเข้ามาในบ้าน
“ฮือๆๆ อาฮีชอล...ฮึก...ฉันจะทำยังไงดีซองมิน”
เพียงแค่ได้ยินคำว่าฮีชอลเท่านั้น จองซูก็รีบวิ่งออกไปหน้าบ้านทันที
“ฮีชอลเป็นอะไรเหรอรยออุค?”
“ฮึก...ไม่รู้ครับ...เขาท้องเสียหนักมาก...ผมทำอะไรไม่ถูกเลย...ฮือๆ”
“แล้วกินอะไรกันถึงได้ท้องเสีย?”
“เอ่อ...”
รยออุคเบิกตากว้าง หันไปมองซองมินที่ยืนอึ้งเหมือนกัน ก็พวกเขาวางยาถ่ายฮีชอลน่ะสิ แล้วจะให้ตอบคำว่าฮีชอลกินอะไรเข้าไปได้ยังไง ไม่ได้เตรียมคำตอบไว้ก่อนเสียด้วย
“ฮือๆๆ” สุดท้ายก็ทำเพียงแค่ร้องไห้ออกไปเท่านั้น
จองซูไม่ได้ถามเด็กๆ อีก เขารีบขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านของฮีชอลทันที
สิบนาทีต่อมา...
“คิม ฮีชอล!” จองซูตะโกนเรียกเจ้าของบ้านเสียงดังลั่น สักพักร่างโปร่งก็คลานออกมาจากห้องน้ำอย่างทุลักทุเล
“เข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง?” ฮีชอลถามเสียงแข็ง
“อย่าเพิ่งมาโกรธกันตอนนี้ได้ไหม รีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ” จองซูบอกพลางเดินเข้าไปประคองร่างโปร่งไว้ หากแต่ฮีชอลกลับสะบัดออก
“อย่ามายุ่ง!”
“เลิกดื้อสักทีได้ไหมฮีชอล!” จองซูตะโกนบอก หากแต่ฮีชอลกลับวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปอีกครั้ง
ปังๆๆ
“ออกมาคุยให้รู้เรื่องนะ ไปโรงพยาบาลกับฉันเดี๋ยวนี้!”
“ฉันไม่ไป ฉันปวดท้อง” ฮีชอลส่งเสียงครวญครางออกมาจากห้องน้ำ จองซูแทบยืนไม่ติด เป็นห่วงคนข้างในจนทำอะไรไม่ถูกเลย
แต่ฮีชอลก็ดื้อเหลือเกิน
“นายไม่รู้หรือไงว่ารยออุคกับซองมินมันวางแผนแกล้งฉัน มันอยากให้นายมาหาฉันที่บ้าน”
ฮีชอลตะโกนออกมาบอก จองซูพูดไม่ออก ถึงว่าล่ะ ทำไมซองมินถึงได้ทำตัวแปลกๆ ตั้งแต่เขากลับบ้านไป
“เรื่องแกล้งมันไม่สำคัญหรอก ตอนนี้นายควรจะรีบไปโรงพยาบาล”
“ฉัน...ไม่...ไป!” ฮีชอลเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ดื้อไม่เคยเปลี่ยน”
“มันเรื่องของฉัน กลับไปได้แล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย” ฮีชอลบอกพลางผลักอีกฝ่ายให้ออกจากบ้านของตัวเอง จองซูคิดว่าฮีชอลควรจะรับความหวังดีจากเขาบ้าง
ทั้งๆ ที่เขาเป็นห่วง
แต่กลับได้รับคำปฏิเสธแบบไร้เยื่อใย
“ฉันขอโทษแล้วกันที่รบกวน อุตส่าห์ซื้อยามาให้ กินด้วยล่ะ...เดี๋ยวตาย!”
จองซูโยนถุงยาที่เขาแวะซื้อก่อนจะมาที่นี่ ร่างโปร่งเดินออกไปจากบ้าน ทิ้งเพียงฮีชอลที่ก้มลงหยิบถุงยาขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิด
“ขอบคุณนะจองซู ขอบคุณที่ยังดีกับฉัน แม้ว่าจะยังมีอะไรกั้นระหว่างเราก็ตาม”
พรุ่งนี้แล้วสินะที่คยูฮยอนจะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับยองอุน
ถ้าหากเป็นคนอื่น มันคงจะให้ความรู้สึกที่ตื่นเต้น ให้ความรู้สึกพองโตที่หัวใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ตอนนี้คยูฮยอนกลับรู้สึกเปล่าเปลี่ยว ไม่เหลืออะไรอยู่ข้างในอกเลย
แม้แต่หัวใจ
คยูฮยอนก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันกำลังเต้นอยู่
เพราะพรุ่งนี้ต้องแต่งงานกันแล้ว ยองอุนจึงออกไปนอนบ้านเพื่อนที่รู้จักกันตอนอยู่ในกรมทหาร คยูฮยอนจึงต้องอยู่ที่บ้านเพียงลำพัง
คยูฮยอนไม่ได้พบหน้าซีวอนมาเป็นอาทิตย์แล้วตั้งแต่วันนั้นที่ร้านตัดชุดแต่งงาน
ถ้าซีวอนมาหาเขาบ้างก็คงจะดี
และดูเหมือนสวรรค์จะเห็นความปรารถนานั้น พระเจ้าคงต้องการส่งคนที่ดีที่สุดมาร่วมแสดงความยินดีในวันที่สำคัญที่สุดของชีวิต
“ซีวอน”
คยูฮยอนวิ่งออกไปหน้าบ้านเมื่อเห็นซีวอนกำลังจะเดินกลับไป
“ซีวอน...อย่าเพิ่งไป” คยูฮยอนกอดเอวสอบจากทางด้านหลัง คนตัวสูงก้าวขาไม่ออกอีกแล้ว ร่างที่แนบชิดกับแผ่นหลังของซีวอนทำให้เขารู้ดีว่า...อีกฝ่ายกำลังร้องไห้
“พรุ่งนี้คุณจะแต่งงานแล้วนะ อย่าร้องไห้เลย” ซีวอนบอก แล้วหันกลับมาหาคยูฮยอนช้าๆ
“ฉันคิดถึงนาย”
“ไม่ได้หรอกคยูฮยอน คุณกำลังจะแต่งงาน ต่อไปนี้ห้ามคิดถึงคนอื่นที่ไม่ใช่สามีของตัวเอง”
“ฮึก...แต่ฉันคิดถึง ฉันคิดถึงซีวอนมากจริงๆ”
คยูฮยอนยืนนิ่ง รู้ตัวว่าไม่สมควรหากจะโผเข้ากอดคนตรงหน้าเอาไว้ ถ้าวันนี้ได้กอด เขาอาจจะปล่อยมือจากซีวอนไปไม่ได้อีกแล้ว
แต่ถึงกอดไม่ได้ ขอให้คยูฮยอนได้บอกความรู้สึกของตัวเองก็ยังดี
“ผมรู้ว่ามันไม่สมควรที่จะพูดกับว่าที่ภรรยาของคนอื่น และไม่สมควรที่จะทำแบบนี้”
“...”
“แต่ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน”
ซีวอนพูดจบก็รั้งร่างโปร่งเข้าไปกอดไว้แน่น เขากดจมูกไปกับไหล่ที่สั่นสะท้าน ซีวอนจะปลอบใจคยูฮยอนเป็นครั้งสุดท้าย เพราะหลังจากวันนี้ หน้าที่ปลอบใจคยูฮยอนก็จะไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว
“ผมดีใจจริงๆ ที่คุณจะได้แต่งงาน” ซีวอนผละออกแล้วเอ่ยบอกกับคนตรงหน้า มือหนายังคงเกลี่ยน้ำตาใสที่เปรอะเปื้อนแก้มเนียน
“ฉันขอโทษ”
“คยูฮยอนอย่าพูดคำว่าขอโทษอีก อย่าพูดคำนี้ไม่ว่ากับใครก็ตาม คุณ...ไม่เคยผิดนะ มันเป็นโชคชะตา”
“แต่ว่า...”
ซีวอนส่ายหน้าช้าๆ ทำให้คยูฮยอนเม้มปากแน่น มือบางเลื่อนไปจับมือแข็งแกร่งของซีวอนเอาไว้แน่น แล้วเอ่ยคำ
“ชาตินี้ฉันอาจจะแต่งงานกับนายไม่ได้ แต่ถ้าชาติหน้ามีจริง เรามาเกิดเป็นคนรักกันนะ ฉันจะรักซีวอนให้มากที่สุด รักเพียงคนเดียว และฉันจะแต่งงานกับซีวอนคนเดียวเท่านั้น”
“อย่าเลยคยูฮยอน”
ร่างสูงปฏิเสธ รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้
“ท...ทำไมล่ะ?”
“เพราะถ้าชาตินี้คุณได้แต่งงานกับเขา ชาติหน้าคุณก็คงเกิดมาพบเขาอีก”
“...”
“ถ้าชาติหน้ามีจริง เราอย่ามารู้จักกันอีกเลยนะ ถ้าคุณเจอผม คุณก็ช่วยทำเป็นไม่เห็น แต่ถ้าเห็นแล้ว...ก็ช่วยวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด พวกเราจะได้ไม่ต้องมาเจ็บปวดกันอีก”
คยูฮยอนเอาแต่ปิดปากร้องไห้ ซีวอนดึงมือแกร่งของตัวเองออกอย่างจำใจ เขาควรจะพูดแสดงความยินดีให้กับคยูฮยอนอีกสักนิด แต่ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว
วันนี้ฮยอกแจว่าจะชวนซีวอนออกไปหาทงเฮด้วย แต่ซีวอนออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า ฮยอกแจจึงไปพบทงเฮพร้อมกับคิบอมเพียงสองคนเท่านั้น
แค่ทงเฮได้ยินเสียงรถยนต์ของฮยอกแจจอดที่หน้าบ้านของตัวเอง ร่างบางก็รีบวิ่งออกมาต้อนรับอย่างดีใจ
คิดย้อนไปถึงวันแรกๆ ที่มาหาทงเฮก็นึกขำ
ทงเฮไม่ยอมแม้แต่จะเปิดประตูบ้านให้เขาเลยด้วยซ้ำ
“มีอะไรหรือเปล่า ยิ้มกว้างเชียว” ฮยอกแจเอ่ยทัก ก่อนจะหันไปสบตากับคิบอมแวบหนึ่ง
“มีข่าวดีมาบอก!” ทงเฮว่า ก่อนจะพาฮยอกแจเข้าไปในบ้าน
“พบโรงพยาบาลนั้นแล้วเหรอ?” ฮยอกแจถามตามที่ใจรู้สึกแบบนั้น
“คิบอมล่ะ? คิบอมอยู่แถวนี้หรือเปล่า?”
ทงเฮไม่ได้ตอบ แต่หันมาถามหาร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ กับฮยอกแจนี่เอง
“เขาอยู่ข้างๆ ผม”
“แล้ววันนี้ซีวอนไม่มาด้วยเหรอ?”
คำถามของทงเฮทำให้คิบอมและฮยอกแจหุบยิ้ม ฮยอกแจทำหน้าไม่ถูกเมื่อหันไปเจอสีหน้าเศร้าๆ ของคิบอม ส่วนทงเฮก็เอาแต่เลิกคิ้วถามหาเพื่อนสนิทของฮยอกแจที่วันนี้ไม่มาด้วยกัน
“ซีวอนมีธุระน่ะ”
“งั้นเหรอ? ผมจะขอบคุณเขาสักหน่อย เส้นผมบังภูเขาแท้ๆ เชียว โรงพยาบาลที่ผมออกมาวันนั้นคือโรงพยาบาลใกล้ๆ นี่เอง”
“คิบอม...ได้ยินชัดเจนแล้วใช่ไหม?” ฮยอกแจหันไปบอกคิบอมที่ยังมองแต่หน้าทงเฮไม่ละสายตาไปไหน
“เพราะคุณแท้ๆ ที่ช่วยผมกับทงเฮมาโดยตลอด”
“เพราะความรักที่คุณมีให้ทงเฮต่างหากล่ะ” ฮยอกแจเอ่ยสวนกลับไป
“ผมจะขอบคุณคุณยังไงดี”
“ยังไม่ถึงเวลาที่จะมาขอบคุณหรอกคิบอม เราควรจะรีบไปโรงพยาบาลกันเดี๋ยวนี้เลย”
คิบอมพยักหน้ารับรู้ ฮยอกแจจึงไปหันไปบอกทงเฮบ้าง
“ไปกันเถอะทงเฮ ไปถามว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้น”
ฮยอกแจคว้าแขนเรียวของอีกฝ่าย ทว่าทงเฮกลับชักมือออก
“ยังไม่ไปวันนี้ได้ไหม?”
“ทำไมล่ะ?” นั่นคิบอมถาม แต่ทงเฮกลับไม่ได้รับรู้
“ทำไมล่ะทงเฮ คุณไม่อยากรู้เหรอ?” ฮยอกแจเอ่ยถามออกไปบ้าง ถ้าเป็นเขา เขาคงจะรีบวิ่งออกไปโรงพยาบาลอย่างไม่คิดชีวิต
สิ่งที่อึดอัดใจมาตลอดหลายเดือนจะได้จบๆ ไปเสียที
“ผมอยากให้ซีวอนไปกับเราด้วย”
คำตอบของทงเฮทำให้คิบอมกับฮยอกแจพูดอะไรไม่ออก คิบอมพยายามฝืนยิ้ม แต่ฮยอกแจแม้จะพยายามแล้วก็ฝืนยิ้มออกไปไม่ได้
“ไม่เป็นไร...ผมไม่เป็นไรจริงๆ”
คิบอมหันมาบอกเขา ฮยอกแจอยากจะเอื้อมมือไปสอดประสานกับมือหนาของคิบอมเพื่อให้กำลังใจ แต่ในเมื่อทงเฮยืนอยู่ตรงนี้
แม้ทงเฮจะมองไม่เห็น
แต่ฮยอกแจก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดีที่แอบรักคนที่มีเจ้าของแล้ว
“บอกทงเฮไปเถอะว่ารอซีวอนก่อน แล้วค่อยไปโรงพยาบาลกันก็ได้”
ฮยอกแจบอกคำๆ นั้นของคิบอมให้ทงเฮฟัง แต่เพราะทงเฮไม่รู้ว่าเขาจะกอดคิบอมได้อย่างไร เขาจึงโผเข้ากอดฮยอกแจแทน
“ขอบคุณนะฮยอกแจ ขอบคุณมากๆ เลย คุณเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ”
เพื่อนที่ดี...
คำนั้นทำให้ฮยอกแจยิ่งรู้สึกผิดต่อคนตรงหน้า
“ฝากไปกอดคิบอมแทนผมที”
ทงเฮผละออก แต่ฮยอกแจกลับยืนตัวแข็งทื่อ ทงเฮคงไม่ได้คิดอะไรที่พูดออกมาแบบนั้น แต่ฮยอกแจคิด คิดไม่ซื่อกับคิบอมมาโดยตลอด
คิบอมเดินเข้ามาหาฮยอกแจแล้วดึงร่างบางเข้าไปกอดไว้แน่น
เพราะคิบอมได้ยินคำพูดของทงเฮอย่างชัดถ้อยชัดคำ
หากแต่...
“ไม่ใช่เพราะผมอยากกอดคุณแทนทงเฮหรอกนะ แต่ผมต้องการกอดคุณแทนความรู้สึกขอบคุณทั้งหมดของผมเอง”
“คิ...”
เสียงของฮยอกแจขาดห้วงลงเมื่อคิบอมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น คิบอมไม่ได้กอดทงเฮผ่านเขา
แต่คิบอมกำลังกอดผู้ชายคนนี้
โอบกอดผู้ชายที่ชื่อว่า...อี ฮยอกแจ
To be continue...
ความคิดเห็น