คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Sorry,My Juliette - Chapter 12
Chapter 12
หลายวันมาแล้วที่ฮยอกแจไม่ได้พบกับคิบอม ฮยอกแจไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงหายตัวไปแบบนั้น แต่ตอนนี้ฮยอกแจไม่กลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว
เขารักคิบอม
ฮยอกแจรักคิบอมมากจริงๆ
“ฮยอกแจ” ทงเฮแตะมือบางที่เอาแต่นั่งเงียบมาตลอดเวลาที่มาอยู่บ้านของเขา ฮยอกแจสะดุ้งเฮือกและหลุดออกจากภวังค์ เขาจ้องหน้าทงเฮแล้วเอ่ยถาม
“คุณบอกว่ารู้สึกแปลกๆ มาหนึ่งเดือนแล้วใช่ไหม”
“ใช่” ทงเฮตอบพร้อมกับพยักหน้า
“มันเกิดขึ้นตั้งแต่วันที่เท่าไร”
“ผมไม่แน่ใจ ขอดูปฏิทินหน่อยสิ” ทงเฮบอกกับฮยอกแจเพราะเขาทิ้งปฏิทินในบ้านไปจนหมดแล้ว ฮยอกแจจึงหยิบโทรศัพท์มือถือให้คนตรงหน้าดู
ทงเฮกดไล่วันย้อนกลับไปทีละวัน...ทีละวัน...
จนกระทั่งวันนั้น
“อาจจะเป็นวันที่ 5 เมษา”
“หลังจากวันสุดท้ายที่คุณเขียนไดอารี่น่ะเหรอ”
ทงเฮไม่แน่ใจอะไรไปมากกว่านั้น แต่ที่ฮยอกแจจำได้แม่นยำเพราะวันสุดท้ายที่ทงเฮเขียนไดอารี่เป็นวันเกิดของเขาเอง เป็นวันที่ฮยอกแจซื้อเจ้าแคนดี้มา
แล้วหลังจากนั้นไม่กี่วัน เขาก็ได้พบกับคิบอม
“คุณจำได้ไหมว่าคืนวันที่ 4 เกิดอะไรขึ้น” คำตอบของทงเฮคือส่ายหน้าช้าๆ
“ผมจำได้แค่ว่า...ผมตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล”
“โรงพยาบาลอะไร?!”
ฮยอกแจเอ่ยถามด้วยใจที่เต้นระทึก บางทีคำตอบทุกอย่างมันอาจจะอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนั้นก็ได้ แต่ทงเฮกลับส่ายหน้าอีกครั้ง ทงเฮนึกไม่ออกเลยว่าโรงพยาบาลที่เขาตื่นขึ้นมาคือที่ไหนกันแน่
ความตกใจทำให้ทงเฮรีบวิ่งออกมาจากที่นั่นและนั่งแท็กซี่กลับมาที่บ้าน
“มันอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อยในการตามหาว่าคุณเคยแอดมิดเข้าโรงพยาบาลไหน แต่ไม่ต้องห่วงนะทงเฮ ผมจะอยู่ข้างๆ คุณ”
ฮยอกแจเอื้อมมือไปกุมมือที่สั่นเทาของทงเฮเอาไว้ เขาเคยสงสารคิบอมมากที่สุด แต่ตอนนี้ฮยอกแจเห็นแล้วว่าอี ทงเฮต่างหากคือคนที่น่าสงสารมากที่สุด
แม้ฮยอกแจจะเจ็บปวดแค่ไหน แต่เขาก็จะช่วยคิบอมกับทงเฮให้ได้
ฮยอกแจกลับมาที่บ้านในตอนหัวค่ำ วันนี้มีการแสดงที่โรงเรียนของซองมินและรยออุค ฮีชอลและจองซูจึงพากันไปถ่ายรูปร่วมกับน้องๆ หลานๆ ในบ้านจึงมีเพียงซีวอนที่นั่งคิดอะไรเงียบๆ อยู่คนเดียวเท่านั้น
“ซีวอน...” ฮยอกแจเอ่ยเรียกเพื่อนสนิทพลางนั่งลงข้างๆ กัน
“ไปไหนมาเหรอ นึกว่านายไปงานโรงเรียนของซองมินกับรยออุคเสียอีก”
“เอ่อ...ฉันไปทำธุระมาน่ะ”
ฮยอกแจตอบเลี่ยงๆ ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องของทงเฮกับคิบอมเพราะกลัวว่าเพื่อนจะตกใจ และคิดว่าเขาบ้า
“นาย...เชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหมฮยอกแจ”
ซีวอนหันมาถาม แววตาของเขาไม่มีความสุขเลย ฮยอกแจมัวแต่สนใจเรื่องของคิบอมกับทงเฮจนลืมนึกไปเลยว่าตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยเห็นแฟนของซีวอนมาที่บ้านอีก และดูเหมือนว่าเรื่องแต่งงานก็จะเงียบหายไปด้วย
“แล้วนายล่ะ? นายเชื่อหรือเปล่า?” ฮยอกแจย้อนถามกลับไปบ้าง
“ฉันเชื่อ แต่ว่าพรหมลิขิตทำให้เราได้มาเจอกันเท่านั้น แต่ไม่ได้ทำให้เรารักกัน”
“หมายถึง...คยูฮยอนเหรอ?”
ซีวอนพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะหันไปมองทางอื่นแล้วเม้มปากแน่น ฮยอกแจรู้สึกว่ารอบๆ ตัวของเขามีแต่คนที่มีความทุกข์ใจ ฮยอกแจอยากทำให้ทุกคนหายจากความเศร้าเหล่านั้น
แต่เขาก็ตระหนักดีว่า...ตัวเองเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งเท่านั้น
“สำหรับบางคน ความรักอาจจะเป็นทุกอย่าง แต่ถ้าไม่มีความรักก็ไม่ใช่ว่าเราจะตายเสียหน่อย” ฮยอกแจยื่นมือไปแตะแขนแกร่งของซีวอน
“แต่ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย”
“ซีวอน...”
“จริงๆ นะฮยอกแจ ฉันรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ฉันไม่รู้ว่าจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีคยูฮยอน”
ฮยอกแจไม่ได้พูดอะไรต่อ ซีวอนคงไม่ได้คิดสั้น ถึงแม้ว่าร่างสูงจะเสียใจแค่ไหน ฮยอกแจก็รู้ดีว่าซีวอนจะไม่ทำร้ายตัวเองเด็ดขาด จู่ๆ ฮยอกแจก็นึกถึงทงเฮขึ้นมา บางทีการที่ซีวอนไปพบทงเฮอาจจะทำให้มุมมองของซีวอนเปลี่ยนไปก็ได้
“พรุ่งนี้นายไปกับฉันนะ” ฮยอกแจเอ่ยบอกทำให้คนตัวสูงหันมาเลิกคิ้วถาม
“ไปไหน?”
“ไปหาเพื่อนคนหนึ่ง เขาเป็นคนที่น่าสงสารมาก คนรักเขาจากไปแล้ว และเหมือนเขาจะเสียใจจนความจำเสื่อม แต่เขาก็ยังอยู่ได้ นายไปหาเขาพร้อมฉันนะซีวอน”
ที่โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง ซองมินและรยออุคเต้นโคฟเวอร์แดนซ์ร่วมกับเพื่อนๆ อยู่บนเวที จองซูและฮีชอลยืนเบียดไหล่กันอยู่หน้าเวที เขาต้องการจะถ่ายภาพของน้องชายและหลานชายของตัวเองให้ออกมาดีที่สุด
“นายจะมาเบียดฉันทำไมจองซู” ฮีชอลหันมาตวัดเสียงถาม
“ใครกันแน่ที่เบียด ถอยไปนะ ฉันจะถ่ายรูปซองมิน”
“แต่ฉันจะถ่ายวิดีโอหลานชายของฉัน นายนั่นแหละที่ถอยไป”
“คิม ฮีชอล!” จองซูตะโกนเรียกชื่อของอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงใจผู้ปกครองคนอื่น
“ทำไม...ปาร์ค จองซู!”
แต่มีหรือที่ฮีชอลจะยอมแพ้ จองซูตะโกนได้ เขาเองก็ตะโกนได้เหมือนกัน ทั้งคู่ทะเลาะกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งการแสดงจบลง ในที่สุดก็ถ่ายรูปหลานและน้องของตัวเองได้แค่ไม่กี่ภาพเท่านั้น
“สวัสดีครับอาฮีชอล” ซองมินโค้งศีรษะทักทายฮีชอล พลางกอดเอวของจองซูแน่น
“พี่จองซู สวัสดีครับ” รยออุคก็เดินมาโค้งศีรษะให้จองซูแล้วเดินไปยืนฝั่งเดียวกับฮีชอลเช่นเดียวกัน
“แสดงกันเสร็จแล้วเหรอ?” ฮีชอลหันไปเอ่ยถามหลานชายของตัวเอง
“ใช่แล้วครับ” รยออุคตอบ
“แต่อายังไม่ได้ถ่ายวิดีโอรยออุคเลยอ่ะ”
“ก็อาฮีชอลมัวแต่ทะเลาะกับพี่จองซูนี่ครับ”
ซองมินเอ่ยบอก ก่อนจะหันไปหารยออุคและส่งเสียงหัวเราะให้แก่กัน แต่ฮีชอลกลับหันมามองจองซูแล้วต่อว่าขึ้นด้วยความหงุดหงิด
“เพราะนายคนเดียวที่ทำให้ฉันไม่ได้ถ่ายวิดีโอ”
“นายนั่นแหละที่ทำให้ฉันไม่ได้ถ่ายรูปซองมิน”
“เพราะนายนั่นแหละจองซู”
“เพราะนายต่างหาก”
ทั้งคู่ทะเลาะกันเป็นเด็กๆ จนซองมินกับรยออุคต้องดึงแขนพี่ชายออกไปขึ้นรถกันคนละทาง บางทีความบาดหมางที่ยืดเยื้อมาหลายปีคงต้องมีมือที่สามเข้ามาช่วยแก้ไขบ้างแล้ว
ขืนให้ฮีชอลและจองซูปรับความเข้าใจกันเอง
คงได้ทะเลาะกันไปจนถึงชาติหน้าแน่ๆ
“คยูฮยอน อาทิตย์หน้าเราก็จะแต่งงานกันแล้วนะ”
ยองอุนเอ่ยขึ้น แต่ก่อนจะถึงวันนั้นพวกเขายังต้องซื้อแหวน จัดเตรียมสถานที่และเชิญคนรู้จักมาให้ครบถ้วน อีกทั้งยองอุนยังอยากตกแต่งบ้านใหม่ให้คยูฮยอนอีกด้วย
สีเขียวที่คยูฮยอนชอบมันซีดจางลงไปตามกาลเวลา
ยองอุนอยากจะทำทุกๆ อย่างให้มันกลับมาสดใสอีกครั้ง
“เราจะต้องมีความสุขกันมากๆ ใช่ไหมครับ?”
“แน่นอนอยู่แล้ว พี่จะทำให้คยูฮยอนเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก”
“ผมก็คิดว่าอย่างนั้น”
คยูฮยอนเอนศีรษะซบลงกับไหล่แข็งแรงของยองอุน แต่ดวงตาคู่หม่นกลับก้มดูหน้าจอโทรศัพท์หลายต่อหลายครั้ง ถึงแม้จะเป็นแค่เบอร์สาธารณะ แต่มันก็ทำให้คยูฮยอนมีความหวัง
เขาอยากให้เบอร์นั้นโทรเข้ามาอีก
แต่มันกลับไม่มีเลย
“หลังจากแต่งงาน เราไปฮันนีมูนกันนะ” ยองอุนว่า แต่คยูฮยอนกลับไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ
ถ้ามีใครสักคนที่ไม่ดี มันคงทำให้คยูฮยอนเลือกง่ายกว่านี้
แต่ยองอุนก็รักเขา และซีวอนก็แสนดีเหลือเกิน
คยูฮยอนอยากจะรักผู้ชายทั้งสองคนนี้ไปพร้อมๆ กัน แต่ความจริงมันก็คือความจริงวันยังค่ำ เขาไม่มีทางจะมอบความรักให้กับคนสองคนพร้อมกันได้
“คยูฮยอน!” เสียงเรียกของยองอุนทำให้คยูฮยอนสะดุ้งเฮือก
“วะ...ว่าไงครับ?”
“พี่บอกว่า...เราไปฮันนีมูนกันนะ”
“ได้สิครับ พี่ยองอุนอยากไปที่ไหนล่ะครับ ผมไปได้หมด”
คยูฮยอนบอกเหมือนคนที่ไร้ซึ่งวิญญาณ ยองอุนไม่ได้พูดต่อ รู้สึกเหมือนโดนตีแสกหน้า เขาอยากให้คยูฮยอนเป็นฝ่ายเลือกว่าจะไปฮันนีมูนกันที่ไหน อยากให้คยูฮยอนตื่นเต้นกับการไปท่องเที่ยวหลังแต่งงานของพวกเขา
แต่คยูฮยอนไม่มีความสุขเลย
และ...คิม ยองอุนก็ไม่ได้มีความสุขกับการครอบครองร่างที่ไร้หัวใจของคยูฮยอนเช่นเดียวกัน
To be continue…
ความคิดเห็น