คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Tha Flying Arrows - 01 -
ที่ด้านหลังเวที Inkikayo ของสถานี SBS ห้องพักของศิลปินต่างเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ทั้งเสื้อผ้าหน้าผมจะต้องเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว ช่างแต่งหน้าที่ยืนอยู่หน้ากระจกปาดเหงื่อแล้วปาดเหงื่ออีกกับความเอาแต่ใจของหัวหน้าวงอย่าง ‘คิม ฮีชอล’ ไม่ว่าจะแต่งหน้าหรือทำผมอย่างไร เจ้าตัวก็คอยแต่จะแก้ไขตามใจตัวเองอยู่เรื่อย และคนที่ถูกผู้จัดการดุก็มีแต่คนเบื้องหลังคนนี้นี่แหละ
“คุณฮีชอลครับ ผมรู้นะว่าคุณเอาผมลงมาปิดตาไว้เพราะไม่อยากหันไปมองกล้อง แต่ช่วยเห็นใจผมด้วยเถอะ ผมยังไม่อยากตกงาน”
‘อี ซองมิน’ สไตล์ลิสท์และช่างแต่งหน้าประจำวงดนตรีร็อกชื่อดังว่า ‘UNDEAD’ กำลังจัดแต่งทรงผมของหัวหน้าวงในตำแหน่งมือคีย์บอร์ดเป็นรอบที่ห้าของวันนี้แล้ว ให้ตายสิ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าคนๆ นี้จะสามารถเป็นหัวหน้าวงได้ เขายังไม่มีความสามารถพอที่จะดูแลความประพฤติของตัวเองเลยด้วยซ้ำ
“จะบ่นอะไรนักหนา น้ำลายกระเด็นใส่หน้าฉันหมดแล้ว สกปรกชะมัด!!”
เจ้าของน้ำเสียงทุ้มหยิบทิชชู่จากที่วางของหน้ากระจกขึ้นมาซับใบหน้าของตัวเองด้วยท่าทางรังเกียจซองมินเสียเหลือเกิน สไตล์ลิสท์ตัวเล็กอยากจะทึ้งผมผู้ชายคนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยจริงๆ เขากัดฟันกรอด แต่ก็ยังทำผมให้ฮีชอลต่อไปเรื่อยๆ รวมถึงเช็คความเรียบร้อยของเครื่องสำอางค์บนใบหน้าที่ละเลงไปแล้วตั้งแต่ก่อนเที่ยง นักร้องนำของวงที่นั่งถัดไปเพียงหนึ่งเก้าอี้ปรายตามามองอย่างไร้ความหมาย ก่อนจะยืนขึ้นแล้วเดินออกไปสนทนากับสมาชิกอีกคน
“พี่ทงเฮ วันนี้เราเล่นแบบรีมิกซ์ อย่าลืมเปลี่ยนโน้ตท่อนสุดท้ายด้วยนะ”
“แหม!! คยูฮยอน เก็บไว้บอกตัวเองก่อนเหอะ ฉันกลัวว่านายจะร้องเนื้อเดิมน่ะสิ”
‘อี ทงเฮ’ สมาชิกในวงที่คอยทำหน้าที่เล่นกีตาร์และมีหน้าตาอันหล่อเหลาเป็นสัญลักษณ์ของวงอีกด้วย ส่วนอีกคนคือสมาชิกน้องเล็กที่เป็นนักร้องนำ ‘โจ คยูฮยอน’ น้ำเสียงของเขาสามารถถึงดูดให้เหล่าพี่สาวทั้งหลายพากันโดดงานเพื่อมาชมคอนเสิร์ตเลยทีเดียว ไม่ว่าเขาจะร้องเพลงให้สุข เศร้า เหงาหรือซึ้ง ก็ล้วนแต่สะกดอารมณ์ของผู้ฟังให้คล้อยตามทั้งสิ้นทั้งๆ ที่คยูฮยอนเองยังไม่เคยรู้สึกเหมือนในเพลงเลยสักนิดเดียว
สไตล์ลิสท์คนเดิมยังคงเดินวนเวียนป้วนเปี้ยนอยู่รอบๆ ศิลปินทั้งห้า ‘คิม คิบอม’ ผู้ซึ่งมีความสามารถในการเล่นกีตาร์เบสกำลังเช็คเครื่องดนตรีของเขาอย่างเอาจริงเอาจัง ซองมินเดินมาเช็คความเรียบร้อยของคิบอมอีกครั้ง คิบอมจึงเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับสายตาดุดันจนคนตัวเล็กสะดุ้ง
“ผมว่าผมบอกพี่ไปหลายครั้งแล้วนะว่าถ้าผมซ้อมอยู่ อย่าเพิ่งมายุ่ง”
คิบอมพ่นลมร้อนๆ ออกมาทางริมฝีปากอิ่มของเขา ก่อนจะก้มลงไปให้ความสนใจกับการปรับสายเบสอีกครั้ง ท่าทางเย็นชาไม่สนใจโลกเป็นภาพลักษณ์ของผู้ชายคนนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และนั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้แฟนคลับจำนวนมากต่างพากันหลงใหลในตัวเขา ซองมินรู้ว่ายืนตรงนี้ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาจึงเดินเข้าไปเกาะแขนของสมาชิกอีกคนหนึ่ง สมาชิกที่แสนจะเป็นสุภาพบุรุษแตกต่างจากคนอื่นในวงโดยสิ้นเชิง
“คุณซีวอน เสื้อตัวนี้มันเป็นของไลฟ์เมื่อวานนี้นี่ครับ คุณใส่ผิดตัวหรือเปล่า”
“หืม? จริงเหรอครับ”
‘ชเว ซีวอน’ ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่หล่อเหลาคมคายราวกับหลุดออกมาจากเจ้าชายในหนังสือนวนิยายคลาสสิกหันไปมองตัวเองในกระจกอย่างพิจารณา ก่อนจะหันมาเอียงคอถามสไตล์ลิสท์อีกครั้ง
“ชุดเมื่อวานมันมีดอกไม้ติดตรงนี้ แต่วันนี้ไม่มีครับ”
ซองมินใช้นิ้วเรียวจิ้มหน้าอกของซีวอนเบาๆ พลางยิ้มอย่างขี้เล่น ก่อนจะแกะเข็มกลัดดอกไม้ที่ติดอยู่หน้าอกด้านซ้ายของซีวอนออกอย่างระมัดระวัง แต่แทนที่คนตัวเล็กจะรู้สึกเขิน เขากลับทำให้หัวใจของตำแหน่งมือกลองวง UNDEAD เต้นถี่แรงขึ้น ทั้งคู่ต่างจ้องมองหน้ากันและกัน ไม่มีใครยอมหลบสายตาของใครก่อน จนกระทั่งใครบางคนเดินมาแทรกกลางอย่างขัดจังหวะ
“เด็กๆ อีกห้านาทีจะต้องขึ้นเวทีแล้วนะ ใครยังไม่เข้าห้องน้ำ รีบไปเข้าด่วนๆ เลย”
‘ปาร์ค จองซู’ ผู้จัดการคนเก่งเรียกสมาชิกทั้งห้าคนของวง UNDEAD มายืนรวมตัวกัน ทงเฮรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะมายืนรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ทุกคนเอามือประสานกันไว้แล้วตะโกนเสียงเชียร์เพื่อเรียกกำลังใจ ในขณะที่คยูฮยอนส่งเสียง ‘อาๆ’ ออกมาเพื่อทดสอบเสียง และเมื่อห้านาทีผ่านพ้นไป สตาฟก็เข้ามาเรียกพวกเขาขึ้นไปบนเวที เหลือเพียงซองมินและจองซูเท่านั้นที่ยืนระบายรอยยิ้มชื่นชมกับความงดงามของเทพบุตรทั้งห้าอยู่ด้านหลัง
เมื่อฮีชอล , คิบอม , ทงเฮ , ซีวอน , และคยูฮยอนเดินขึ้นมายืนประจำตำแหน่งของตัวเองแล้ว เสียงกรีดร้องจาก ‘กลีบดอกไม้’ ทั้งหลายก็ดังกระหึ่มไปทั่วทั้งห้องส่ง กลีบดอกไม้เป็นชื่อของแฟนคลับที่หัวหน้าวงคิม ฮีชอลเป็นคนตั้งขึ้นมาด้วยความตั้งใจ กลีบดอกไม้ที่สวยงาม แม้จะแห้งเหี่ยวได้ง่ายแต่ก็ยังสวยงาม แม้จะบอบบางแต่ก็ยังสวยงาม เพราะมีกลีบดอกไม้จึงทำให้วง UNDEAD ไม่มีวันตายเหมือนชื่อของวงนั่นเอง
และเมื่อเสียงไม้กลองจากซีวอนเคาะจังหวะสามครั้ง เสียงกีตาร์จากทงเฮก็ค่อยๆ ดังขึ้นเป็นท่วงทำนอง รับกับเสียงเบสทุ้มนุ่มจากคิบอมและเสียงคีย์บอร์ดอันทรงเสน่ห์จากฮีชอล แสงไฟหลากสีก็เปิดกระพริบหมุนไปมาตามจังหวะของดนตรี กลีบดอกไม้เริ่มโยกย้ายไปตามจังหวะเพลงอยู่ด้านล่าง บ้างก็ถือป้ายไฟ บ้างก็ถือผ้าเชียร์ บางคนถึงกับร้องไห้โฮเมื่อได้เห็นหน้าของสมาชิกแต่ละคนเช่นนี้
มีเพียงคนๆ เดียวเท่านั้นที่ยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น มือเรียวกำลูกโป่งสีเพิร์ลบลูไว้แน่น ลูกโป่งที่เป็นสีประจำวง UNDEAD เล็บคมจิกลงไปที่ลูกโป่งจนแตก แฟนคลับสาววัยรุ่นที่ยืนอยู่ข้างๆ สะดุ้งอย่างตกใจกับการกระทำนั้น แต่ก็ยังยิ้มให้แล้วหันไปส่งเสียงกรี๊ดให้วง UNDEAD ต่อ
เด็กพวกนี้บ้าหรือเปล่านะ กรี๊ดให้พวกศัลยกรรมพลาสติกอยู่ได้
‘อี ฮยอกแจ’ ขบคิดอยู่ในใจ เขาเป็นหนึ่งในผู้ชายเพียงไม่กี่คนที่มาดูการแสดงสดที่นี่ ผู้ชายคนอื่นๆ มาดูเพราะความชื่นชมวงนี้หรือเปล่า ฮยอกแจไม่รู้ แต่เขาไม่ได้มาดูเพราะความพิศวาสในวงดนตรีวงนี้อย่างแน่นอน ร่างบางมองขึ้นไปบนเวทีอีกครั้งอย่างไม่วางตา ผู้ชายทั้งห้าคนนี้ไม่เห็นจะมีความหล่อเลยสักนิด ความสามารถในการเล่นดนตรีก็แบบงูๆ ปลาๆ เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าคนพวกนี้เป็นศิลปินที่โด่งดังได้อย่างไร ฮยอกแจชมการแสดงบนเวทีไปเรื่อยๆ จนกระทั่งผ่านไปได้ครึ่งเพลงจึงกดโทรศัพท์ออกไปหาใครบางคน
“ส่งเข้าไปได้เลย”
หลังจากออกคำสั่งเรียบร้อยแล้ว ร่างบางก็หันหลังแล้วเดินออกมาจากข้างในนั้น ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มอย่างสาแก่ใจ เขาล่ะอยากเห็นใบหน้าของคิบอมตอนเห็นของขวัญเหลือเกิน คงจะปลื้มใจน่าดูเลยสินะ
ในที่สุดการแสดงของวง UNDEAD ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี มีเหงื่อหลายเม็ดผุดพรายบนหน้าผากของแต่ละคน ฮีชอลรู้สึกดีขึ้นเมื่อซองมินเอาผมหน้าขึ้นให้เขา ถ้าผมที่ปิดตาชุ่มไปด้วยเหงื่อมากขนาดนี้คงรู้สึกหงุดหงิดมากเลยทีเดียว ทงเฮเดินกอดคอคิบอมลงมาจากเวที แถมยังหยอกล้อกันอย่างสนิทสนมจนแฟนคลับต่างพากันหงายหลัง เชื่อได้เลยว่าคืนนี้จะต้องมีนิยายหรือไม่ก็คลิปวิดีโอของพวกเขาอัพโหลดขึ้นเว็บอย่างแน่นอน
“เหมือนที่ผมเตือนไว้ไม่มีผิด พี่ทงเฮเล่นผิดโน้ตจริงๆ ด้วย”
คยูฮยอนเดินถอยหลังมาชวนสมาชิกรุ่นพี่คุยด้วย ทงเฮชักสีหน้าใส่ก่อนจะโน้มไปถามคิบอมอย่างเอ็นดู
“นายรู้หรือเปล่าคิบอมว่าฉันเล่นผิดตอนท่อนสุดท้าย”
คิบอมส่ายหน้าพลางยิ้มจนแก้มป่อง เขาหลบสายตาของทงเฮด้วยความเขินอาย ก่อนจะจับท่อนแขนของทงเฮออกไปจากไหล่ของตัวเองแล้วเลี่ยงไปนั่งข้างๆ ซีวอนที่โซฟาด้วยความเหนื่อยล้า
“เพราะพี่เล่นผิดไปหนึ่งจังหวะ เลยทำให้ผมเสียสมาธิในการร้องไปด้วย”
“เฮ้ย!! อย่ามาโทษฉันนะ นายมันเป็นเด็กสมาธิสั้นต่างหากคยูฮยอน”
ทงเฮและคยูฮยอนยังคงต่อเถียงกันอยู่เรื่อยๆ อย่างไม่ยอมแพ้ ในขณะเดียวผู้จัดการจองซูก็เดินเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับกล่องของขวัญขนาดกว้างยาวเท่าๆ กับกระดาษเอสี่ รุ่นพี่ผู้จัดการเดินดุ่มๆ ตรงมาที่คิบอมอย่างอารมณ์ดีแล้วยื่นกล่องของขวัญให้
“อ่ะนี่!! มีแฟนคลับส่งของมาให้”
“ของผมเหรอครับ?”
คิบอมถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ เมื่อจองซูพยักหน้า เขาจึงรับกล่องของขวัญนั้นมา ก่อนจะเปิดออกตามคำเชียร์ของรุ่นพี่ในวง รวมถึงสมาชิกน้องเล็กอย่างคยูฮยอนด้วย ทุกคนต่างอิจฉาคิบอมที่ได้รับความรักมากกว่าคนอื่น แต่เหนือสิ่งอื่นใดความอิจฉานั้นก็เป็นความชื่นชมของทุกๆ คนด้วย เพราะถ้าคิบอมได้รับความนิยมมาก ก็หมายความว่าวง UNDEAD ก็ได้รับความนิยมมากไปด้วยเช่นกัน กระดาษห่อของขวัญลายสวยงามกำลังถูกคิบอมฉีกออกอย่างระมัดระวัง และเมื่อคิบอมค่อยๆ เปิดกล่องออกมา
“น...นี่มัน!?!!”
คิบอมองสิ่งของที่อยู่ในกล่องของขวัญด้วยความตกใจ สมาชิกคนอื่นๆ ในวงก็ตกตะลึงไปกับของชิ้นนั้นเช่นกัน แม้กระทั่งสไตล์ลิสท์ซองมินที่กำลังเก็บเสื้อผ้าก็ต้องหันมาให้ความสนใจด้วย ทุกคนต่างตกอยู่ในความเงียบ ก่อนที่ซีวอนที่มีสติที่สุดจะดึงข้อมือของคิบอมเข้าหาตัวเองแล้วปิดตาของร่างหนาเอาไว้
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
Talk with Lee Seen
ฟิกเรื่องใหม่คลอดออกมาด้วยความหน้าด้านค่ะ
เรื่องเก่ายังแต่งไม่จบเลย ตั้งสองเรื่องแน่ะ
แต่สองเรื่องนั้นก็ไม่ค่อยมีคนอ่านแล้วไม่ใช่เหรอ?? (น้อยใจๆ)
เรื่องนี้ออกแนวเครียด & จิตนิดนึงนะคะ
พอจะเดาออกใช่ไหมว่าใครเป็น ANTI-FAN ของ UNDEAD
แล้ว ANTI-FAN คนนี้จะเปลี่ยนใจมารักกับคนในวงได้ยังไง?
ทำไม ANTI-FAN ถึงรู้ข้อมูลอย่างรู้ลึกรู้จริงขนาดนั้น?
มีสายหรือเปล่า? ทำไมถึงต้องเอาเวลาทั้งชีวิตมาตามรังควานวงนี้?
เหตุเกิดจากอะไร? และเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ช่วยติดตามด้วยนะคะ
กับ The Flying Arrows
หมายเหตุ** The Flying Arrows หมายถึง ลูกธนูที่ถูกยิงมาใส่ด้านหลังของเหล่าคนบันเทิง
ความเจ็บปวดจากการกลั่นแกล้งและทำลายทั้งหลายกำลังเข้ามาอยู่ในฟิกเรื่องนี้แล้ว
ความคิดเห็น