ทะลุมิติทะลุใจอ๋อง

ตอนที่ 4 : ตื่นจากฝัน

“เย่หนิงตื่น!” ปิงปิงเขย่าตัวเพื่อนสาว

“พี่เสี่ยวเสี้ยนขออีกนิด” หญิงสาวดึงผ้าห่มปิดหน้า

“เสี่ยวเสี้ยนอะไร นี่เช้าแล้วนะ!” ให้ตายซิเธอนั่งดักจับเจ้าทากเลือดแทบตายแต่เพื่อนเธอดันมานอนกอดนิยายหลับคาโซฟา

“ปิงปิง”

“ใช่!”

“จับเจ้าของทากเลือดได้แล้ว?” เย่หนิงขยี้ตาก่อนลุกบิดขี้เกียจ

หลังจากที่ส่งโปรแกรม HIV ไปจัดการทากเลือดในระบบโรงพยาบาลเจเค แต่พวกเธอพลาดที่ไม่สามารถส่งโปรแกรม HIV ตามทำลายต้นทาง ได้แต่ส่งตัวไวรัสสวนทางตามหาแหล่งต้นตอทากเลือด

“ยัง เจ้าแฮกเกอร์คนนี้เก่งไม่ใช่ย่อยถึงหนีออกจากค่ายกล 7 ทิวาได้”

“สามารถหลุดออกจากมือแกได้นี่คงเซียนจริงๆ” เย่หนิงพยักหน้า

“เมื่อกี้แกละเมอพี่เสี่ยวเสี้ยน ใครหรือ?”

“ฉันฝันละแก”

“ฝัน?”

“ใช่ ฝันเหมือนจริงมากเลย ฝันว่าทะลุมิติไปอยู่ในร่างพระชายาอ๋อง หล่อมากเลยแก” เย่หนิงนึกถึงหน้าดุๆของผู้ชายในฝันแล้วอดยิ้มแก้มปริไม่ได้

“อ่านนิยายมากไปแล้วแกลดๆบ้าง”

“ไม่รู้นะแก แต่ฉันอยากหลับไปไม่ตื่นเลยเจอผู้ชายแบบนั้น”

เย่หนิงรู้สึกฝันหนึ่งตื่นของเธอราวกับเกิดจริง ทั้งกลิ่น รส สัมผัสล้วนตราตรึงในความทรงจำ

“แกควรหาแฟนในโลกแห่งความจริงนะเย่หนิง” ปิงปิงเริ่มเป็นห่วงเพื่อน

“แฟนมันหายากกว่าเงิน” เย่หนิงยักไหล่ อยู่มาจนอายุ 34 ปี ไม่มีตัวผู้เฉียดผ่านมาให้ชื่นใจเลย

“คุณหลินหล่อมากนะแกลองไปพบดูไหม” ปิงปิงกระตุ้นความสนใจเพื่อน ที่จริงเพื่อนของเธอหุ่นดี หน้าสวย ความรู้ดี เสียอย่างเดียวปากไวแล้วก็ซาดิสม์นิดหน่อย

“ดีจริงไม่รอดเหลือมาถึงมือฉันหรอก สงสัยไม่แท้” ผู้ชายแท้ๆที่ไหนจะโสดมาจนอายุจะ 40

“คือ คุณหลินค่อนข้างน่ากลัว แต่นี่มันรสนิยมแกเลยไหม ดุ หล่อ รวย” ปิงปิงนึกถึงหน้าโหดๆของเจ้าของโรงพยายาลเจเคแล้วขนลุก คนอะไรหน้าเหี้ยมตลอดเวลา ยังดีที่หน้าหล่อและรวยไม่งั้นคงไม่มีใครเข้าใกล้

“แกฉันไม่ได้โรคจิตนะ แค่ชอบผู้ชายดิบๆจิตๆในนิยายไม่ใช่ชอบในโลกแห่งความจริง” 

“ก็นึกว่าแกบ้า” ปิงปิงยิ้มแห้งๆ

“ง่วงๆ แกตามทากเลือดต่อไป เดี๋ยวฉันนอนอีกงีบตื่นมาค่อยช่วยแกทำงาน” ทำไมมันง่วงนอนขนาดนี้นะ

“เย่หนิงแกพึ่งตื่นนะ!”

“ก็ตื่นมาฟังแกบ่นไง เมื่อคืนอ่านนิยายจนนอนดึก ขอนอนต่อเหอะ” เย่หนิงตบๆหมอนบนโซฟาก่อนล้มหัวลงนอนไม่สนใจเพื่อน

“พระชายาเพคะ” เสียงรบกวนพยายามปลุกหญิงสาวอีกครั้ง

อะไรวะปลุกอะไรนักหนา! เย่หนิงบิดตัวเอาหมอนปิดหูหนีเสียงรบกวน

“พระชายา!”

พระชายา เอ๋ะ! เย่หนิงสะดุ้งตัวลุกพรวดขึ้น

“พระชายาวันนี้ท่านต้องเข้าวังกับท่านอ๋องนะเพคะ!”  เสี่ยวเสี้ยนรีบกุลีกุจอเรียกสาวใช้คนอื่นมาช่วยพระชายาแต่งตัว

“เข้าวัง?” เย่หนิงพยายามไล่เลียงลำดับ เมื่อกี้เธอยังนอนอยู่ที่ห้องทำงาน แล้วตอนนี้มันในฝันหรือเรื่องจริงกันนะ!

“ใช่เพคะ เข้าวัง ท่านอ๋องทรงรอท่านตื่นอยู่” เสี่ยวเสี้ยนอยากร้องไห้ ท่านอ๋องนั่งหน้าดุอยู่ที่โถงจนพวกบ่าวล้วนตัวสั่น นี่ถ้าพระชายาไม่ลุกขึ้นมีหวังบ่าวน้อยใหญ่ได้ถูกโบยหลังลายแน่

“พระชายายังแต่งตัวไม่เสร็จอีกหรือ!” อ๋องลี่หยางตะคอกบ่าวที่ยืนตัวสั่น

ทำไมเขาต้องมานั่งรอสตรีน่ารำคาญด้วย ชายหนุ่มครุ่นคิดถึงตัวต้นเหตุให้เขาต้องมาเผชิญชะตากรรมเช่นนี้ ใบหน้าแรกที่คิดถึงได้คือฮ่องเต้

“อ๋องลี่หยางนี่ก็จะย่าง 30 อยู่แล้วอนุ เมียบ่าว แม้แต่พระชายาเจ้าก็ไม่มีแล้วจะให้เรามีหน้าไปพบเสด็จพ่อเสด็จแม่บนสวรรค์ได้อย่างไร” ฮ่องเต้เริ่มคร่ำครวญบ่นอนุชา

“ใครว่าหม่อมฉันไม่อยากมี เมื่อแปดปีก่อนพระชายาคนแรกตายขณะส่งตัว คนที่สองขณะแลกเปลี่ยนใบเกิด คนที่สามแค่ได้ยินว่าจะต้องหมั้นกับหม่อมฉันก็หนีบวช นี่ไม่รวมสตรีในจวนที่ไม่กล้าแม้แต่เดินเฉียดเรือนนอนหม่อมฉัน” อ๋องลี่หยางตอบเสียงเรียบราวกับไม่เคยมีเรื่องใดเกิดขึ้น

“ลี่หยาง”

“ไม่แต่งก็ดีหม่อมฉันรำคาญสตรี แค่หม่อมฉันจ้องมองหน่อยก็เป็นลมไม่ก็ร่ำไห้”

ฮ่องเต้รู้สึกหนักใจกับน้องชายคนนี้นัก น้องชายร่วมอุทรผู้นี้ทำหน้าขึงขังจริงจังตลอดเวลาสตรีที่ไหนจะกล้าเข้าใกล้ เขาอยากบอกน้องชายหัวแข็งผู้นี้ให้ขยันแจกยิ้มบ้างสตรีเหล่านั้นคงไม่เป็นลมหรือร้องไห้ดั่งพบหน้าพญายมแน่

“อย่างไรเจ้าก็ต้องแต่ง!” ฮ่องเต้ตัดสินใจยังไงก็ต้องบังคับน้องชายแต่งงานให้ได้

“หากเสด็จพี่หาสตรีที่กล้าแต่งเข้าจวนหม่อมฉันได้ก็ลองดู!”

ไม่ช้าแม่สื่อทั้งเมืองหลวงก็ถูกเชิญเข้าวังเพื่อค้นหาสตรีให้แก่อ๋องลี่หยาง

“หม่อมฉันไม่สามารถเพคะ” แม่สื่อทั้งหลายพากันตัวสั่นเมื่อรู้ว่าต้องสื่อให้ผู้ใด พวกนางไร้ความสามารถ สตรีดีงามทีไหนกล้าแต่งเข้าจวนอ๋องผู้มีชื่อเรื่องพิฆาตสตรี

“พวกเจ้านี้มัน” ฮองเฮาถอนหายใจ นางได้รับคำขอร้องจากฮ่องเต้ให้หาสาวงามมาแต่งให้อ๋องลี่หยางในยี่สิบวัน นี่ผ่านไปห้าวันยังไม่มีซักรายชื่อ

“ฮองเฮาเพคะ กุ้ยเฟยมีน้องสาวร่วมอุทรอยู่หนึ่งคน” เสียนเฟยแอบกระซิบฮองเฮา

“เสียนเฟย!” กุ้ยเฟยเมื่อได้ยินที่เสียนเฟยพูดก็หันควับทันที

“น้องสาวของหม่อมฉันป่วยนะเพคะ!”

น้องสาวผู้น่ารักของนางสติปัญญาเท่าเด็กสามขวบจะยอมปล่อยให้มาเจอชะตากรรมสามีโหดร้ายได้อย่างไร!

“ที่เราได้ยินมาแค่นางคล้ายเด็กนอกนั้นก็ไม่มีปัญหาใด” เสียนเฟยจีบปากจีบคอพูด

“ฮองเฮาน้องหม่อมฉันยังไม่รู้ความเกรงว่า...”

”เป็นเรื่องที่ดี! จะมีใครเหมาะสมเท่าบุตรีเสนาบดีอีก ที่สำคัญนางยังเป็นน้องกุ้ยเฟยคิดว่าเหมาะสมกับอ๋องลี่หยางนัก” ฮองเฮาเมื่อหาที่โยนเผือกร้อนได้จึงรีบปิดทางออกของกุ้ยเฟย

กุ้ยเฟยได้แต่จิกเล็บกับเสื้อผ้า น้องสาวที่น่ารักของนางต้องถูกจับแต่งเข้าจวนผู้มีดวงพิฆาตสตรีคิดแล้วแค้นเสียนเฟยตัวต้นคิดนัก!

“สามี” เสียงหวานทำให้ชายหนุ่มหลุดออกจากความคิด เมื่ออ๋องลี่หยางลืมตาภาพตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถละสายตาได้

“สามี?” เย่หนิงใช้มือโบกไปมาข้างหน้าของชายหนุ่ม

“เจ้า…”

หญิงสาวในชุดสีเขียวขับให้ใบหน้าดูอ่อนหวานยิ่งขึ้น ริมฝีปากรูปกระจับเจื้อยแจ้วน่าฟังนัก สมกับที่เป็นน้องสาวของกุ้ยเฟยจริงๆ ชายหนุ่มตกใจกับความคิดของตนเองจนแทบหล่นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่

“สามีมองภรรยาไม่วางตาเช่นนี้ก่อนไปเอาซักรอบไหม?” เย่หนิงอดแหย่คนตรงหน้าไม่ได้

“หุบปาก!” อ๋องลี่หยางลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินจ้ำๆนำหน้าหญิงสาว เย่หนิงค่อยๆเดินตามหลัง เธอแอบเห็นหลังใบหูของชายหนุ่มออกสีแดงเรือเล็กน้อยจึงอดหัวเราะคิกไม่ได้

บ่าวยอมเปลี่ยนจากรับเป็นรุกก็ได้นะคะหากจะน่ารักขนาดนี้