ทะลุมิติทะลุใจอ๋อง

ตอนที่ 5 : เสแสร้ง ตอนต้น

เท้าของอ๋องลี่หยางเหยียบลงจากรถม้าอย่างมั่นคงมือยื่นประคองสตรีผู้หนึ่ง นางกำนัลในวังล้วนแอบเงยหน้ามองสตรีผู้โชคร้ายแต่งเข้าจวนอ๋องลี่หยาง ทุกคนล้วนเป็นผู้แพ้จากการลงพนันขันต่อบุตรีเสนาบดีจะสามารถมีลมหายใจได้เลยกี่วันหลังจากเข้าหอ

“ดูทุกคนสนใจหม่อมฉันเหลือเกิน” เย่หนิงส่งยิ้ม

“เดินไปเงียบๆ” อ๋องลี่หยางทำตาดุใส่คนข้างตัว

ทั้งคู่เดินผ่านเส้นทางจนเข้าถึงโถงใหญ่ บนบัลลังก์มังกรสีทองอร่ามมีบุรุษผู้อยู่เหนือคนนับแสนบัลลังก์หงส์มีสตรีงดงามคลี่ยิ้มมองคนทั้งคู่ เย่หนิงแอบมองเหล่าคนตรงหน้า สตรีที่นั่งถัดลงมาจากโอรสสวรรค์ส่งยิ้มให้เธอสตรีผู้นี้คงเป็นกุ้ยเฟย หญิงสาวส่งยิ้มตาหยีให้กุ้ยเฟย

“อ๋องลี่หยางไม่เคยพาเจ้ามาพบพวกเรา วันนี้เป็นโอกาสอันดีที่เจ้าหายป่วยจึงได้ให้อ๋องลี่หยางพามาพบ” ฮ่องเต้มองน้องสะใภ้แล้วรู้สึกโล่งใจ อย่างน้อยก็ยังมีลมหายใจ หากนางตายไปก็จะกลายเป็นสตรีรายที่ 3 ที่ตายเพราะดวงพิฆาตสตรีของอนุชา

“เย่หนิง” เสนาบดีเมื่อเห็นบุตรสาวก็รีบเดินออกมาจับมือด้วยความคิดถึง

“พ่อกับแม่ได้ยินว่าเจ้าหายป่วยใจนึกอยากพบหน้ามาตลอด วันนี้แค่ได้เห็นเจ้ายังอยู่ดีก็มีความสุขแล้ว”

“ลูกอยู่ที่จวนท่านอ๋องล้วนไม่ลำบาก ท่านอ๋องรักและถนอมลูกนักขอให้บิดาสบายใจ”

“กุ้ยเฟยเจ้าลงไปพบน้องสาวเจ้าเสียซิ” ฮองเฮาอนุญาตให้กุ้ยเฟยลงไปหาน้องสาว กุ้ยเฟยเมื่อได้รับอนุญาตจึงรีบเดินลงไปสวมกอดน้องสาวทันที

“เจ้าสบายดีหรือไม่?”

“สบายดีเพคะกุ้ยเฟย” เย่หนิงรับรู้ได้ว่าเจ้าของร่างคงเป็นที่รักของครอบครัวมาก แต่แสดงความรักความห่วงใยขนาดนี้สามีของเธอไม่โมโหจนคิ้วกระตุกหรือ

“พวกท่านคงไม่ได้คิดว่าเราจะแต่งบุตรีพวกท่านไปฆ่าหรอกใช่หรือไม่?” อ๋องลี่หยางอดไม่ได้จึงเอ่ยปากขึ้น

พวกเจ้าทำอย่างกับเราเป็นพญายมจะมาลักลูกปัญญาอ่อนของพวกเจ้าไปอย่างไรอย่างนั้น!

“บิดา กุ้ยเฟย ท่านอ๋องถนอมลูก ทุกวันนั่งชมท้องฟ้าป้อนขนมชมดาว ลูกมีความสุขยิ่งนัก” ทุกคนในห้องโถงเมื่อได้ยินคำชื่นชมอ๋องลี่หยางจากปากพระชายาเย่หนิงก็รีบเบนสายตาไม่เชื่อไปยังบุรุษที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“เป็นความจริงดั่งพระชายาว่ามา?” ฮ่องเต้มองไปยังอนุชา ฟ้าถล่มก่อนเถอะอนุชาตัวดีจะทำเช่นนางกล่าวมา

“...” อ๋องลี่หยางมองพระชายา หากสายตาเป็นดาบฆ่าคนได้เย่หนิงคงถูกแทงตายไปหลายครั้งแล้ว

“จริงนะเพคะ อะ มุมปากท่านพี่เปื้อน” เย่หนิงยกผ้าเช็ดหน้าค่อยๆเช็ดมุมปากของชายหนุ่ม

อ๋องลี่หยางรีบยกมือจับข้อมือของหญิงสาวเพื่อหยุดการกระทำที่น่ารังเกียจแต่เย่หนิงก็แสร้งหมุนตัวเซล้มในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

“ขอบคุณท่านพี่ที่ช่วยรับหนิงเอ๋อร์” อ๋องลี่หยางตัวแข็งค้างทันที

ทุกสายตามองทั้งคู่ไม่วางตา ภาพตรงหน้าราวกับคู่บุพเพแต่ความจริงมีเพียงคู่เสแสร้งที่รู้

“สามีหากท่านปล่อยข้าล้มก้นกระแทกพื้นรับรองข้าดึงผ้าผูกเอวกางเกงท่านกองกับพื้นแน่!” เย่หนิงไม่ขู่ปากเปล่ายังกระตุกปลายผ้าผูกเอวเบาๆเตือน

“เจ้า!”

“ทำตัวเป็นเด็กดีแล้วคืนนี้จะให้รางวัล”

“คืนนี้เราจะได้เห็นดีกัน!” อ๋องลี่หยางก้มหน้ากระซิบข้างหูนางมารตัวน้อย

ฮองเฮาอดกระแอมทำลายภาพหวานตรงหน้าไม่ได้ นางเรียกเย่หนิงไปรับของรับขวัญ

“กำไลหยกคู่นี้เรามอบให้ถือเป็นสิ่งรับขวัญน้องสะใภ้”

“ขอบพระทัยเพคะ” เย่หนิงยิ้มแก้มบุ๋ม

“วันหลังอ๋องลี่หยางก็พาพระชายาเข้าวังมาพบกุ้ยเฟยให้บ่อย” ฮ่องเต้กล่าวกับอนุชา

“พ่ะย่ะค่ะ” อ๋องลี่หยางกัดฟันตอบฮ่องเต้

ชายหนุ่มมองนางมารตัวน้อยข้างๆตัว หากคืนนี้ถ้าไม่สั่งสอนวันหลังได้แผลงฤทธิ์มากไปกว่านี้แน่!