Coffee shop

ข้อมูลเบื้องต้น

เราเป็นเด็กอายุ 12 เราพึ่งเคยแต่งฟิคเป็นครั้งแรก 
เราเป็นเด็กอ่อนภาษาไทย ดังนั้นถ้าพิมผิดตรงไหนบอกเราด้วยน้าขอร้องเลย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...สุดท้ายนี้เราหวังเป็นอย่ายิ่งว่า นักอ่านที่หน้าตาดีประหนึ่งนางแบบทุกท่านจะเม้นให้เด็กตาดำๆคนนี้นะคะ http://www.sadmuffin.net/cherrybam/myspacelayouts/girly2/187.gif

เนื้อเรื่อง

Coffee Shop

ชเว จุนฮงไม่ชอบแดกกาแฟ 

เหตุผลเหรอ ไม่มีอ่ะไม่ชอบคือไม่ชอบ จอบอนะ

 ...แต่ถึงจะว่าอย่างงั้นเดี๋ยวนี้ผมก็ไปนั่งหน้าสลอนที่ร้านกาแฟทุกวันแหล่ะ...

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 . . ก็ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เข้าร้านกาแฟหรอกครับ คือแบบเป็นผู้ชายหล่อรักสุขภาพอ่ะครับเลยไม่แดก แต่คือวันนั้นอ่ะ ผมกับเพื่อนนัดกันไปเที่ยวโดยสถานที่นัดคือร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัยแถวบ้านผม แล้วเพื่อนมันมาสาย

...ไม่ได้สายแบบ 10 นาทีอะไรอย่างงั้นนะครับ นี่สายแบบล่อไปครึ่งวัน --"...

มันเลยบอกให้ผมไปรอในร้านกาแฟก่อน ครับ ผมไม่ชอบกาแฟแล้วยังให้ผมไปรอในร้านกาแฟอีก คือ ดีงามครับ#ประชด --" แล้วผมก็เลยต้องจำใจไปรอในร้านกาแฟ  ผมเปิดประตูเข้าไปกลิ่นกาแฟก็ลอยมาประทะหน้าผมในทันที ฟีลตอนนั้นคืออยากออกไปนอกร้านมาก!! คือไม่ชอบ ไม่ชอบทุกอย่างที่เกี่ยวกับกาแฟ!! ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจะสั่งเครื่องดื่มมานั่งทานเพื่อจะได้ไม่เป็นการเสียมารยาทอะไรอย่างงั้น แต่มันขายแต่กาแฟอ่ะ!! ผมเลยเปลี่ยนเป้าหมายจากการเดินไปที่เคาน์เตอร์โดยเดินไปที่โต๊ะแทน

โครม!!

 แล้วผมก็ชนเข้ากับใครคนนึง ตอนแรกผมกะจะแรปด่าเค้าแล้วแหล่ะ แต่พอเห็นใบหน้าที่ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วนั้นบอกตรงๆนะ

...ผมลืมสิ่งที่ผมจะพูดไปเลย...

 .

 .

 .

 .

 .

 ...และเค้าคนนั้นแหล่ะครับที่ทำให้ผมมานั่งอยู่ในร้านกาแฟที่ผมนั้นเกลียดแสนเกลียดได้จนถึงตอนนี้ ถามว่ารู้ชื่อมั้ย...ตอบเลยว่าไม่รู้ครับ แต่ก็ชอบไปแล้วน่ะคุณเข้าใจฟีลผมป่ะ

....ชอบเวลาที่เค้าชงกาแฟ...

....ชอบรอยยิ้มของเค้าที่มีให้ลูกค้าเสมอ....

....ชอบเสียงหวานๆของเค้า..

....ชอบส่วนสูงที่แลดูจะพอดีกับ จุนฮง คนนี้...

 สรุปแล้วก็ชอบทุกอย่างที่เป็นเค้านั่นแหล่ะ (///)

"หวัดดี"มีเสียงนึงแทรกมาในความคิดผม ผมหันหน้าไปตามเสียงช้าๆและพบว่ามันคือเสียงของพี่ชายคนรองของผม คิม ฮิมชาน คนหน้าแพะ --"

 ...อ้อ ลืมบอก ผมเป็นน้องเล็กสุดน่ะครับ...

"มีไร" ผมตอบไปอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ ก็น่ะ ผมค่อนข้างสนิทนี่นาเลยตอบไปแบบนั้น "พูดให้ดีๆหน่อยก็ได้มั้ง แล้วมาทำอะไรที่นี่ว่ะ เห็นบอกเกลียดกาแฟหนักหนาไง เอ๊ะ ?! หรือว่ามาเหล่สาวที่นี่ ไม่บอกกันมั่งเลย จะเก็บไว้คนเดียวหรือไง ห๊า !!" คำพูดมากมายพรั่งพรูออกมาจากปากพี่รองของผม ผมไม่ได้แคร์อะไรมากจึงตอบไปแบยส่งๆว่า "ก็ประมาณนั้น" "ห๊า!!!แกเหล่สาวเป็นกับเค้าแล้วเหรอเห็นปกติคลุกตัวอยู่แต่กับพวกผู้ชาย เปลี่ยนรสนิ..."ผมเอามืออุดปากเน่าๆของพี่รองไว้ เพราะไม่อย่างนั้นผมคาดว่า...ผมอาจจะต้องอับอายไปถึงชาติหน้า ก็ดูมันพูดดิ คนอื่นจะเข้าใจว่าผมเป็นเกย์เอานะครับ --" ความจริงแล้วไอ้ที่พี่มันพูดก็จริงอยู่ก็ผมเป็นแรปเปอร์ของวง killer พวกเราทำงานที่ผับแห่งหนึ่ง สมาชิกในวงมี 6 คน ไม่ขออธิบายนะครับว่าทำอะไรบ้าง แต่แรปเปอร์อย่างผมไม่ค่อยมีบทบาทหรอกครับ ผมก็เลยหาอะไรอย่างอื่นทำแทน ซึ่งตอนนี้ยังหาไม่ได้ครับ...อืม ผมว่างงานเลยมีเวลามาจ้องคนได้เป็นวันๆไง "ไอ้สัดพี่ครับ พูดเบาๆหน่อยก็ได้เห็นมั้ยคนมองทั้งร้านแล้ว" ผมพูดพร้อมมองไปรอบๆร้านที่ตอนนี้ค่อนข้างสนใจโต๊ะผม แต่พอคนพวกนั้นเห็นสายตาของผมแล้วก็นั่นแหล่ะครับ หันหลังกลับไปที่โต๊ะของตนเองทันที "เออจริงว่ะ ขอโทดๆ" พี่แพะพูดพร้อมตบบ่าผมเบาๆ "แล้วพี่ล่ะมาทำอะไรครับ?"ผมตั้งคำถามกลับไปบ้างพี่เค้ามองหน้าผมแบบจริงจังแลเวถามผมว่า "มาทำงานที่นี่ไหม?" "ไม่ครับ" "โหยยย..ไม่คิดจะพิจรณาหน่อยเลย?มึงว่างงานอยู่นะเว้ย" "พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบกาแฟแล้วให้ผมมาทำงานร้านกาแฟเนี่ยนะ?ผมรู้นะครับว่าพี่ฉลาดน้อยแต่พี่ก็ช่วยใช้ความคิดนิดนึงก็ได้มั้ง -*-" ผมด่าพี่ทางอ้อมไปพี่มันคงไม่รู้ตัวหรอกครับผมว่านะ "โห่ คนอุตส่าห์เป็นห่วงกลัวไม่มีงานทำ เออแกไม่ทำก็ไม่เป็นไรพี่จะได้โทรไปยกเลิกนัดกับยองแจ" ยองแจ?ใครว่ะครับด้วยความสงสัยที่ไม่อาจจะเก็บได้ผมจึงถามออกไป "ใครคือยองแจว่ะครับ?" "เจ้าของร้านกาแฟนี้ไงมึงมานั่งทุกวันไม่รู้เลย?" "ก็เออสิครับ"ถ้ารู้จะถามไหมไอควายเอ้ย ประโยคหลังนี่ผมไม่ได้พูดไปนะครับ  "โง่จริงๆ นู่นไงยองแจเห็นไหม?"พี่ผมด่าผมแล้วส่ายหัวเบาๆจากนั้นก็ชี้ไปที่คนที่กำลังยิ้มให้ลูกค้าพร้อมกับพูดคุยอย่างเป็นมิตร

...เอ๊ะหน้ามันคุ้นๆยังไงชอบกล...

อ๋อรู้แล้วเจ้าของรอยยิ้มสะกดโลกนี่หว่า 555 เอ๊ะ?!เดี๋ยว เจ้าของรอยยิ้มสะกดโลกนั่นชื่อยองแจเหรอ ??!! กรี๊ดดดในที่สุดกูก็รู้แล้ววววว ดีจายยยย "มองอะไรนานขนาดนั้น ตัวเขาพรุนหมดแล้วครับไอ้คุณน้อง" เสียงใครว่ะขัดมโนกูอีกล่ะ อ๋อผมนั่งกับพี่แพะมันก็เสียงพี่แพะดิ เออเนอะ

...จะบอกว่าถ้าโดนจ้องแล้วเขาจะพรุน ตัวเค้าพรุนจนไม่เหลือซากนานแล้วครับไอ้พี่แพะ...

 "ไม่พรุนหรอกพี่ เออแล้วไปรู้จักกับเขาตอนไหนอ่ะ" "ก็ยองแจอ่ะเป็นสายรหัสกับพี่รู้สึกว่าตอนนี้จะอยู่ปี 3 มั้ง" "คณะไรวะพี่" ผมถามต่อไปเรื่อยๆ ก็แหมแหล่งข้อมูลอยู่ตรงหน้าแล้วต้องล้วงมาให้ถึงที่สุดครับ   "คณะบริหารธุรกิจไง ไอฟายยยย" "พี่ยองแจมีเพื่อนสนิทป่ะ" "มีดิ รู้สึกจะชื่อ จอง แดฮยอน มั้ง ถ้ากูจำไม่ผิดก็ตามนี้แหล่ะ"    "อ้าว สวัสดีครับพี่ฮิมชาน ขอโทษนะครับที่ให้นั่งรอแต่ว่าลูกค้าคนเมื่อกี้มีปัญหานิดหน่อยน่ะครับ แหะๆ" จู่ๆก็คนเพิ่มเข้ามาในบทสนทนา ผมหันไปตามเสียงช้าๆแล้วก็เจอ

...นางฟ้ามานั่งข้าง...

 "อ่า..ไม่เป็นไรๆพี่ไม่มีธุระอะไรแล้วแหล่ะขอโทษนะที่โทรนัดให้เสีย..." ผมเอามืออุดปากพี่ผมไว้อีกครั้ง เพราะ สมองผมพึ่งสั่งการเมื่อกี้ว่า 'ถ้ามาทำงานที่นี่ก็จะได้ใกล้ชิดมากกว่าเดิม' "พี่ครับพี่จะหางานให้ผมทำไม่ใช่เหรอ มาปฏิเสธได้ไง" ผมออกไปนั่นทำให้พี่ผมงงมากกว่าเดิม ผมจึงเอามือออกจากปากพี่เค้าแล้วไปกระซิบข้างหูว่า 'พี่ผมเปลี่ยนใจแล้ว' พี่ผมเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงว่า 'เปลี่ยนใจแน่เหรอ?' ผมพนักหน้าอย่างแน่วแน่ พี่ผมเลยพูดกับคนที่สังเกตเหตุการ์ณมาโดยตลอดแต่ไม่พูดอะไรได้แต่หัวเราะน้อยๆอย่างคนสวยเค้าทำกัน "ยองแจ...พี่จะมาคุยกับเราเรื่องจุนฮง" นางฟ้าของผมคิ้วขมวดเป็นโบว์เลยครับ พี่ผมเห็นดังนั้นจึงรีบขยายความทันที "คือ ไอ้จุนฮงมันไม่มีงานทำน่ะ ยองแจช่วยหางานในร้านให้มันทำหน่อยได้ไหม?" นางฟ้าทำหน้าเหมือนคนกำลังใช้ความติดอย่างหนักเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยคำพูดเสียงสดใสออกมาว่า "ได้สิครับ แต่เป็นเด็กเสิร์ฟนะไหวรึเปล่าจ้ะ" นางฟ้าหันไปพูดกับพี่ผมเล็กน้อยก่อนจะหันมาทำตาขยิบอย่างขี้เล่นใส่ผม

 ...ทำงี้เดี๋ยวพ่อก็จับกดซะหรอก...

 "ไหวครับไหว" พี่ผมทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่ผมตอบตกลงในทันที ก็ปกติถ้าไม่ใช่งานที่เกี่ยวกับดนตรีผมจะเก็บกลับไปคิดเป็นอาทิตย์เลยนะครับบอกให้ "งั้นเริ่มงานพรุ่งนี้ 7 โมงเช้าอย่ามาสายนะครับ " นางฟ้าพูดจบก็โปรยยิ้มให้ผม

...โปรดอย่ายิ้มเลยครับใจผมสั่นเกิน 7 ริกเตอร์แล้วครับ...

 เช้าวันต่อมา

ณ.เวลา 6 นาฬิกา 30 นาที

 ก๊อกๆๆๆ !! "เข้ามาเลยประตูไม่ได้ล็อค" ผมตะโกนบอกคนที่เคาะประตูอยู่ข้างนอกให้เปิดเข้ามาได้เลย "ไอ้ชเวรีบไปอาบ...เชร้ดดดดดดดดดด!!!" พบว่ามันคือไอ้พี่แพะเปิดประตูเข้ามาหาผมเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับกลืนคำพูดเหล่านั้นไปแล้วทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผมจะถือมีดไล่แทงมันอย่างไงอย่างงั้น --' "จะตกใจอะไรหนักหนาครับไอ้คุณพี่แพะ" ผมพูดพร้อมทำหน้าเอือมระอาใส่มัน "มะ.....มึงตื่นเช้า !!!" "ก็เออดินี่มัน 6:30 น.นะไม่ใช่เที่ยงจะได้สาย --  "มึงตื่นเช้าาา !!! มึงรู้ป่ะนี่มันเรื่องที่โครตเหลือเชื่อเลยอ้ะ !!" ยังมันยังคงตะโกนใส่หน้าผมต่อไป เออ ดีงามครับดีงาม "หลบไปดิจะรีบไปทำงาน" ผมปลีกตัวออกมาจากไอ้พี่แพะและตรงไปที่ร้านกาแฟทันที

ณ.ร้านกาแฟ

“จุนฮงมาเช้าจังเลยน้า สายหน่อยก็ได้ผมไม่ไล่ออกหรอก” ผมผลักประตูบานใสเข้าไปก็เจอคนตัวเล็กกำลังเตรียมส่วนผสมในการทำกาแฟอยู่

....จะบอกว่าโครตโมเอะเลยว่ะแมร่งงงงงงง....

“นี่ผมเรียนจบแล้วนะครับคุณ ยองแจ” ผมพูดให้ยองแจฟัง ยองแจทำหน้าตกใจไม่น้อยแต่ไม่นานเค้าก็เปลี่ยนมาทำหน้าในสภาพปกติและกล่าวขอโทษผมยกใหญ่ ผมได้แต่บอกว่าไม่เป็นไร

.

.

.

.

.

.

.

.... 1อาทิตย์ผ่านไป

ครับผมทำงานที่นี่มาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วครับ ผมยังไม่ได้พูดความรู้สึกที่มีกับยองแจไปแต่ผมมั่นใจนะว่า

ผมรักเค้าเข้าให้แล้ว

คือ ตอนแรกมันแค่ชอบเฉยๆอ่ะแต่พอได้มาอยู่ใกล้ๆอย่างงี้

...หัวใจผมบอกมาว่าคนนี้อ่ะใช่เลย...

“ยองแจ เสร็จจากนี่แล้วไปกินไอติมกันไหม ??” ผมชวนยองแจในขณะที่เจ้าตัวกำลังล้างจานอยู่ ยองแจล้างมือตัวเองกับซิงค์แล้วบอกกับผมว่า “ผมไปแน่ ถ้าพี่จุนฮงเลี้ยงผม” ยองแจพูดพร้อมกับยิ้มหวาน “โอเค เลิกงานเจอกันนะหมูน้อย” “ย๊า !!! อย่ามาเรียกผมอย่างงั้นนะไอ้พี่จุนฮงงงง”

เย็นวันนั้น

“ป่ะ ยองแจไปกัน” ผมเก็บชุดยูนิฟรอมใส่กระเป๋าและออกแรงดึงคนตัวเล็กให้เดินไปด้วยกัน ยองแจปัดมือผมออกแล้วบอกให้ผมรอก่อนเขากำลังเก็บของอยู่

ผมตั้งใจว่าวันนี้ผมะสารภาพรักกับยองแหล่ะ อืม ผมมั่นใจแล้วนี่นาว่าผมจะรักคนคนนี้เพียงคนเดียว

“รีบๆเหอะน่าจะทุ่มนึงแล้วนะ” ผมเร่งยองแจให้เก็บของเร็วขึ้น “พี่จะรีบอะไรหนักหนาเล่า ร้านไอติมก็อย่ตรงข้ามเนี่ยมันไม่เดินหนีไปไหนหรอกป้ะ” ยองแจขึ้นเสียงประชดน้อยๆก่อนจะสะพายเป้ขึ้นบ่าแล้วเดินนำหน้าผมออกไป

ณ.ร้านไอติม

“ไหนจะกินอะไรไปสั่งเลยไปเดี๋ยวจ่ายเอง” พอผมพูดประโยคนั้นจบเท่านั้นแหล่ะ ยองแจแทบจะกระโจนเข้าตู้ไอศกรีม ผมแอบเห็นแววตาของยองแจที่จ้องมองไอติมในตู้ด้วยมันเป็นแววตาแบบ เด็กได้ของเล่นที่อยากได้อ่ะ ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะในสุดของร้าน

...มุมโรแมนติกดีเหมาะแก่การสรภาพรัก<3...

หลังจากที่ผมนั่งลงไม่นานยองแจก็เดินมาพร้อมถ้วยไอศกรีมชาเขียวอันเบ่อเร่อ แววตาที่ยองแจจ้องมองมันแววตาของยองแจเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ยังไงอย่างงั้น ใช่ มันน่ารักมากๆเลยล่ะครับ -//-

“ยองแจพี่มีไรจะบอกเราด้วยแหล่ะ” ผมมองยองแจด้วยสายตามุ่งมั่น แต่ยองแจก็ยังคงสนใจกับไอศกรีมชาเขียวต่อไป อืม ทำดีครับทำดี -@-

“มีไรเหยอ” ยองแจพูดพร้อมจ้องมองมาที่ผมด้วยแววตาที่จะคาดคั้นคำตอบ

“พี่ชอบยองแจนะ ชอบมากๆ ชอบมานานแล้ว เป็นแฟนกับพี่นะครับ” ผมกลั้นใจพูดออกไปดูยองแจจะอึ้งไม่น้อย เขาหัวเราะเสียงดังลั่นร้านแล้วถามผมว่า “พี่อย่าเล่นอะไรแบบนี้เด่ะ ผมไม่ขำนะครับ -3- “

...แล้วใครขำละครับ...

“พี่ไม่ได้เล่นนะยองแจ พี่รักยองแจจริงๆ” ผมพูดอีกครั้ง ยองแจอายจนหน้าแดงลามไปถึงหู ยองแจก้มหน้างุดพร้อมกับบ่นอะไรพรึมพรัมกับตัวเองคนเดียว

“คบกับพี่นะ”

“ผมไม่สามารถให้คำตอบกับพี่ได้ในตอนนี้ผมขอกลับไปทวบทวนเรื่องของเราสักหน่อย แล้วผมจะให้คำตอบพรุ่งนี้นะครับ” ยองแจพูดแค่นั้นแล้วเดินออกไปนอกร้านเลยทันที

เช้าวันต่อมา

ณ.เวลา ตีห้าห้าสิบห้านาที

“ยองแจจะมากี่โมงว่ะ” ผมเดินวนไปวนมารอบห้องแล้วถามตัวเองซ้ำด้วยคำถามเดิมๆ เช่น

“ยองแจจะมากี่โมงว่ะ”

“ใส่ชุดนี้ไปจะโอเคมั้ย”

“คำตอบที่ได้จะเป็นไงว่ะ”

และบลาบลาบลา เอาจริงๆผมโครตกังวลเรื่องนี้เลยอ่ะไม่อยากจิบอกก

ณ.เวลา เจ็ดโมงตรง

ผมรีบสปีดตัวออกจากห้องแล้วไปแปะโน้ตที่เขียนไว้ตั้งแต่เมื่อคืนไว้ที่โต๊ะอาหาร แล้วหยิบรองเท้าคู่ใจแล้ววิ่งออกบ้านตรงไปที่ร้านกาแฟ สถานที่ที่จะกำหนดชะตาความรักของผม

.

.

.

.

.

…ณ.ร้านกาแฟ

ผมเปิดประตูบานใสและเข้าไปในตัวร้านด้วยความเร่งรีบแล้วผมก็เจอยองแจที่มารออยู่ก่อนแล้ว

“คำตอบของผมจะตอบพร้อมกับลาเต้คาราเมลแก้วนี้”

“...” ผมเงียบและตั้งใจฟังมาก

“ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์มาชอบผมทั้งๆที่พี่เป็นนักร้องอยู่ในผับแถมยังมีแฟนคลับตั้งเยอะ” รู้ด้วย ??

“...” มันเหมือนจะปฏิเสธยังไงไม่รู้แหะ

“กาแฟแก้วนี้จะเป็นแก้วสุดท้ายที่ผมชงให้พี่ในฐานะพี่น้อง ทานให้อร่อยนะครับ” ปฏิเสธชัดเจน ผมเตรียมจะก้าวขาออกจากร้าน แต่ยองแจกลับดึงมือผมไว้แล้วกระซิบข้างหูของผมว่า

“เพราะต่อไปนี้ผมจะชงให้พี่ในฐานะ คนรัก”

END