{Shot fic Yaio}Chistmas lover...[ChangMin&KyuHyun]

ข้อมูลเบื้องต้น

เชียร์คู่นี้สุดๆ(อิอิ)
Shot fic เรื่องแรก ยังไงก็ฝากด้วยนะค่ะ ^^"



แล้วพบกันเรื่องต่อไปค่ะ ^O^

ป.ล. ใครเมนต์ขอให้สวยวันสวยคืน -..-

เนื้อเรื่อง

     สวัสดีครับ ผม ชิม ชางมิน หรือเจ้าชายน้อย แห่งDong Bang Shin Gi นั้นแหละครับ

ตอนนี้พวกเรากำลังเดินทางไปอัดรายการกันอยู่ครับ โดยเราเป็นแขกรับเชิญของรายการหนึ่งซึ่งมีแขกประจำอยู่แล้วคือวง SuJu

“ชางมิน ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษเลยนะ”

“พี่ยูชอนอ่า”พี่อ่ะ ชอบแซวผมตลอดแหละ

แต่ไม่เถียงหรอกครับ เพราะว่าผมอารมณ์ดีจริงๆนั้นแหละ

หุหุ ทำไมน่ะหรอ....ไม่บอก

สตูดิโอ

“hEy! Yo! TVXQ”ฮยอกแจเพื่อนรักของพี่จุนซูทักทันที่ ที่เห็นพวกผม

“ว่าไงฮยอกแจ คิดถึงแกมากมาย”ว่าแล้วพี่จุนซูก็วิ่งเข้าไปกอดกับพี่ฮยอกแจ

“อะแฮ่ม” ผมว่าแล้ว กอดนิดกอดหน่อยก็ไม่ได้หรอก พี่ยูชอนแกหวง

ผมมองไล่ไปที่สามชิก Super Junior แต่ละคนที่ตอนนี้กำลังยืนคุยกันอยู่

พี่จองซูกับพี่คังอินก็ยังคงดูสวีทหวานแหววอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง

พี่ซีวอนกับเจ๊ซินก็ยังดูรักกันดีนะ

เยเรียวนี่ไม่ต้องพูดถึงครับ น้ำตาลเรียกพี่แล้ว

ผมเห็นพี่ดงเฮกำลังจ้อกับพี่ซองมินอย่างสนุกปากเชียว โดยมีพี่คิบอมนั่งคุมอยู่ข้างหลัง

ตอนนี้ผมมองไล่ไปเรื่อยๆ จนไปหยุดอยู่ที่ร่างบางร่างหนึ่ง ที่กำลังกินน้ำอยู่

โจ คยูฮยอน น่ารักแม้กระทั้งตอนกำลังกินน้ำ ><

เอ๊ะ! ดูเหมือนเค้าจะเห็นผมแล้วแหละครับ ผมยิ้มหวาน(?)ไปให้

“เชอะ”ช๊อคครับ คนสวยงอลผมแล้วอ่า

ทำไม ผมทำอะไรผิด หือๆ

ผมเดินไปหาเค้า

“เอ่อ...หวัดดี”โอยยยยย ผมเข้าใจแล้วครับว่าทำไมคนอื่นชอบด่าผมว่าเรื่องแบบนี้ผมโง๊โง่ ผมก็ว่างั้นแหละ T^T

“หวัดดี”ร่างบางตอบกับมาน้ำเสียงงอลๆ

“อ่า...แผลเป็นยังไงบ้าง”ใช่ครับ คยูพึ่งออกจากโรงพยาบาลมาหลังจากประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น

ครั้งที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมาก มากถึงมากที่สุด ผมโกรธคนที่ทำ คนที่มันทำให้คยูต้องนอนรักษาตัวแรมเดือน คนที่ทำให้คนที่...ผมรัก เจ็บ  แต่ที่โกรธที่สุดคือตัวเอง...ผมไม่ได้มาเยี่ยมเค้าเลยสักครั้งตลอดเวลาที่เค้านอนพักฟื้น เพราะตารางงานของพวกเรานั้นแน่เอี๊ยดมาก เวลาจะโทรศัพท์ยังไม่มีเลย

“ยังอุส่าต์จำได้ด้วยหรอ ว่าผมเข้าโรงพยาบาลแรมเดือน”คยูพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“ขอโทษนะ”ผมพูดเสียงแผ่วเบา

ตอนนี้พวกพี่ๆเริ่มทยอยเดินไปแต่งหน้าแต่งตัวกันแล้ว

จึงเหลือแค่พวกผม 2 คนที่ยังอยู่ที่ลานนี้อยู่

“ขอโทษอะไร”

“ขอโทษ ทุกอย่าง...ขอโทษที่ไปเยี่ยมไม่ได้ ขอโทษที่ไม่มีเวลาให้ ขอโทษที่ทำให้ต้องร้องไห้ ขอโทษที่ทำทิ้งให้ต้องนอนคนเดียว”ผมพูดตามที่ผมคิดทุกอย่าง

“ไม่จำเป็นหรอก เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อยจะขอโทษทำไมมากมาย”เค้าจะรู้ไม๊นะว่าแต่ละคำมันกรีดลึกลงไปถึงหัวใจผมเลยแหละ

เจ็บมากๆเลยครับ เจ็บกับคำพูดของคนคนนี้

“เรา...ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆหรอ?”ผมถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มให้นิ่งที่สุด ผมไม่อยากให้เค้ารู้หรอกครับว่าตอนนี้หัวใจของผมมันร้องไห้หนักมากแค่ไหน

“ชางมิน คยูฮยอน ไปแต่งหน้าเร็ว”พี่สตาฟตะโกนเรียกพวกเราครับ

ผมเลยจำต้องเดินไปอย่างเสียมิได้จริงๆ

.

.

.

การอัดรายการผ่านไปด้วยดีครับ คิดว่านะ...

แต่ละคู่สวีทกันจนน่าอิจฉา

ส่วนผมกับคยูน่ะหรอ หึ ไม่ต้องพูดเลยครับ แค่มองหน้ากันยังมองแทบไม่ติดเลย

.

.

.

พออัดรายการเสร็จพรุ่งนี้ พวกผมได้หยุดหนึ่งวันครับ ^O^ ดีใจจังเลย

หยุดเนื่องในโอกาสวันคริสมาสไงครับ วันนี้ วันที่ 24 ธันวา พรุ่งนี้คือวันที่พวกเรารอคอย

.

.

“อ่า เหนื่อยจังเลย ในที่สุดก็ได้กลับคอนโดแสนสุขของเราแล้วเนอะ”ม๊าแจพูดกับปะป๊ายุนครับ

“นี่ ชางมินเป็นอะไรไปน่ะ ได้หยุดทั้งที ไม่ยินดีหน่อยหรอ?”พี่จุนซูถาม

“อืม”

“เป็นอะไรไปล่ะ ทะเลาะกันหรอ เดี๋ยวพี่จัดการให้”ว่าแล้วพี่ชายสุดที่เลิฟของผมก็วิ่งไปหาพี่จองซูแล้วกระซิบกระซาบอะไรกันซักอย่าง

“นี่ทุกคน คืนนี้ไปฉลองกันที่บ้านพวกฉันกันนะ”พี่จองซูตะโกนขึ้นมา

แล้วก็ตามด้วยเสียงเฮของเหล่าพองเพื่อนทั้งหลายครับ

ผมมองคยูนิดนึง เราสบตากันแปปเดียวครับ แล้วเค้าก็เดินหนีผมไปเลย

คราวนี้ผมจะไม่ยอมวิ่งตามเค้าอย่างเดียวแล้วครับ

พอกันที

ผมวิ่งตามร่างบางที่เดินออกนอกประตูไป

ตอนนี้ข้างนอกหิมะตกแล้วครับ หนาวมากๆเลย แค่หายใจก็เป็นไอแล้ว

แล้วเค้าไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวออกมาสะด้วยโอ้ยยย

ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
”คยู”ผมเรียกเค้า

แล้ววิ่งไปกอดจากด้านหลัง

“ท...ทำไม”

“หนาวไม๊”ผมถาม

“ม...ไม่”ยังจะปากแข็งอีก แค่ตอบก็ปากสั่นแล้ว

ผมเอาหัวไปพิงที่ไหล่ของร่างบางเบาๆ

“เอ๊ะ! เอาหัวออกไปนะ มันหนัก”ผมไม่ฟังแล้ว

“ได้โปรด...อยู่อย่างนี้อีกซักพักเถอะนะ”ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้า

“คิดถึงจังเลย คิดถึงกลิ่นหอมๆนี้จัง คิดถึงความอบอุ่นแบบนี้ที่สุดเลย”ผมพูด ทุกคำพูดล้วนออกมาจากใจ

“ฮึก...ฮือ”ผมรู้สึกได้ถึงน้ำตาๆที่ค่อยๆไหลลงมาตามแก้มเนียนใส

“ร้องทำไม ผมขอโทษนะ มันไม่ว่างจริงๆ”ผมตอบไป

“ฮือ...คนบ้า ฮืออออ ใครกันแน่ที่ปากแข็ง ยังไม่เข้าใจอีกหรอ! เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ จะมาบอกว่าคิดถึงแล้วนี้ได้ยังไง ฮืออออ”ร่างบางหันมาถุบอกผมแล้วปล่อยโฮออกมา...

...ติ๊ดดดดดดด สมองประมวลผม 0.10 วินาที....

“อ่า...ผมขอโทษนะ ผมรักคยูที่สุดเลย”ผมกระชัดอ้อมกอดให้แน่ขึ้น

ตอนนี้ร่างบางซุกหน้ากับอกแกร่ง

“ฮืออออ...ตาบ้าเอ้ย...ไม่มีความโรแมนติกซะเลย...โง่จริงๆเลย ฮือออ”

“หนาวไม๊”ผมถาม

“ไม่หนาวหรอก...นายล่ะ หนาวไม๊”ร่างบางถาม แล้วค่อยๆคลายผ้าพันคอของตนแล้วนำไปคล้องคอร่างสูง

“ไม่หนาวหรอก ให้ผมอยู่อย่างนี้ทั้งวันก็ได้นะ แค่คยูหายโกรธ”ผมพูดไป

“แหวะ น้ำเน่า”ยิ้มแล้ว คยูยิ้มแล้ว ดีใจจัง

จุ๊บ

น่ารักไปแล้ว ผมเลยขโมยหอมแก้มร่างบางไปทีนึง

“เฮ!! จะหวานกันอีกนานไม๊ เห็นแล้วเลี่ยน เค้าจะไปฉลองกันแล้วเดี๋ยวก็ทิ้งซะหรอก”พี่คังอินตะโกนมา

“คร๊าบบบ ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”ผมตะโกนไปแล้วจูงมือร่างบางวิ่งขึ้นรถ

.

.

.

At Party!!

“เอ้า ดื่มมมม!!”คังอินตะโกนเสียงดังพร้อมกับ เสียงแก้วกรทบกันตามมา เบาๆหลายครั้ง

ตอนนี้พวกเราอยู่กันที่บ้านซีวอนครับ พ่อแม่ซีวอนไม่อยู่หรอกครับ พวกเค้าไปฮันนีมูนครั้งที่ 18 กันที่ออสเตเรีย กันอยู่ครับ พวกผมจึงยึดบ้านเลย 555+

“ชางมิน เห็น ฮยอกแจไม๊อ่า”พี่จุนซูเดินมาถามผม

“อะไรอ่ะ! ที่รักถามหาแต่ไอไก่ ไม่คิดจะถามหาผมบ้างหรอ!”พี่ยูชอน ที่นั่งอยู่ค่างๆผมโวยวายขึ้น

“ก็ฉันเห็นนายนั่งอยู่นี่แล้วไง ทำไมต้องตามหาอ่ะ”โห่ พี่โลมาของผมตอบได้ใส่ซื่อและเจ็บปวดดีมากครับ

ข้าน้อย ชิม ชางมินขอคาราวะ

“55555”ตามด้วยเสียงหัวเราะของผมและอีกหลายๆคนที่อยู่ในเหตุการณ์

“ถ้าเป็นพี่ฮยอกแจ รู้สึกว่าผมจะเห็นพี่เค้าเดินขึ้นห้องไปกับพี่ฮันแล้วมั้งครับ”ผมตอบไป

“หรอ ว้า~”พี่โลมาถอนหายใจอย่างเสียดายสุดๆ

“เอาน่าๆๆ เค้าไปสวีทกัน งั้นเรามาสวีทกันบ้างดีไม๊จ๊ะ ที่รัก”ว่าแร้วพี่ยูชอนก็เดินไปโอบไหล่พี่จุนซู ที่ตอนนี้ยืนคอตกอยู่

แล้วพี่ยูชอนก็พาพี่จุนซูออกไปเดินเล่นที่สวน - -“ ตกลงพี่เค้าเป็นแฟนหรือสัตว์เลี้ยงเนี้ย ผมเริ่มงง - -

พอมองไปรอบๆ...ผู้คนก็เริ่มซาลงเรื่อยๆ แต่ละคนก็แยกย้ายกันขึ้นห้องไปสวีทกันหมดแล้ว

“อ้าว ไปไหนกันหมดแล้วอ่ะ”เสียงนุ่มๆของคนที่ผมอยากเจอที่สุดตอนนี้ดังขึ้น

ตั้งแต่ปาตี้เริ่ม เรายังไม่ได้คุยกันเลย -*- พวกพี่ๆอ่ะ แกล้งพวกผม -0-*

เอาที่รักของผมไปไว้อีกทีนึงซะงั้น แล้วผมก็เลยต้องนั่งเป็นหมาเหงาอยู่ที่โซฟาคนเดียวท่ามกลาง พวกพี่ๆที่นั่งสวีทกันน้ำตาลเรียกพี่ T^T

“เค้าขึ้นห้องกันไปหมดแล้วอ่า”ผมตอบ

“อ้าวหรอ”คยูตอบงงๆ ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆผม

“เหออออ”เสียงถอนหายใจยาวหนึ่งทีก่อนคยูจะค่อยๆเอินหัวมาพิงไหล่ผม

ผมโอบไหล่ของร่างบางเบาๆ

ริมฝีปากอุ่นๆประทับเบาๆที่หน้าผากมนของร่างบาง

“เบื่อไม๊?”ผมถาม

“เบื่ออะไร?”

“เบื่อหลายๆอย่าง...เบื่อที่ผมทำอะไรหวานๆไม่ค่อยเป็น หรือเบื่อที่ต้องรอ หรือ เบื่อที่ผมทำอะไรให้ไม่ค่อยได้”ผมถาม

ร่างบางในอ้อมกอดส่ายหน้าอย่างเร็ว

“ไม่ๆ อย่าพูดอย่างนั้นซิ”ร่างบางยื่นมือเรียวมาจับหน้าผมให้หันไปสบตา

“ฉันรักนายที่นายเป็นนาย รักที่นายเป็นชิม ชางมิน”

“ขอบคุณนะ”ผมว่าแล้วรวบตัวร่างบางมากอด

“อือ”

“ผมรักคยูนะ”ผมกระซิบบอกข้างๆหู

“อืม ฉันก็รักนาย”

ว่าแล้ว ริมฝีปากหนาก็ประทับลงที่ริมฝีปากบางทันที

มันเป็นจูบที่เนินนาน และหวานหอม... จูบที่เต็มไปด้วยความรักที่ยากจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด

Shot fic ของข้าน้อย ยังไงก็ฝากด้วยนะค่ะ ^O^!!