Elgent Devil (ปราสาทมายา)

ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิตใหม่

            "ที่นี่ที่ไหน?" หญิงสาวตื่นขึ้นมาพบว่าตนอยู่ที่ห้องสไตล์บาโร้ค สีงาช้าง"หรือจะเป็นสวรรค์ ฉันตายแล้วหรือ"
             "ไม่ คุณยังคงมีชีวิตอยู่" คนผมสีบอนด์มาพร้อมกับแก้วที่บรรจุยาไว้ "ฉันชื่อเจสสิก้า  เป็นเมทอยู่ที่นี่ คุณเรียกใช้ได้ตลอกเวลาเลยนะคะ"
              "ขอบคุณค่ะ แต่ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" เธอทำหน้าตาตื่น 
             เจสสิก้ายิ้มนิดๆ "คุณเรอัล กับ คุณแมนเดลล่า พบคุณ นอนจมกองเลือดอยู่ในสวน อีเดน ค่ะ เมื่อคืนน่ะตัวคุณมีแต่เลือด ดิฉันนึกว่าคงจะไม่รอด แต่คุณรู้ไหมคะ?"
              "อะไรหรือ?"
               "คุณๆเขาพาหมอ มารักษาคุณ หมอคนนี้เก่งมากเลย คุณถึงได้ฟื้นตัวเร็วแบบนี้" เจสสิก้าพูดอย่างภูมิอกภูมิใจ "คุณชื่ออะไรคะ"
               "แคลลีนค่ะ"
              "น่ารักดีนะคะ นี่ค่ะ ยาก่อนอาหาร" เธอยื่นแก้วมาให้ "อีกครึ่งชั่วโมง ฉันจะนำอาหารเช้าขึ้นมาให้นะคะ"
               "ขอบใจจ๊ะ" เธอยิ้มก่อนที่ เจสสิกาจะยิ้มตอบ แล้วออกไปจากห้อง

               
                ชายผิวขาวร่างสูงเปิดประตูเข้ามา ทำให้เธอตกใจ จนเกือบจะตกเตียง
                "ผมขอโทษ" เขาว่า "ผมเรอัล"
                เธอทำท่าโล่งใจ ก่อนที่จะบอกชื่อ "ฉัน แคลลีนค่ะ ขอบคุณ มากที่ช่วยฉัน"
                "ครับ.. แล้วคุณไปทำอะไรแถวนั้น  เมื่อคืนน่ะ"
               "ฉันถูกขังไว้ที่หอคอย" เธอตัดสินใจว่าจะพูดเพียงเท่านี้ 
                "ใครจับคุณขัง ที่สวนของท่านลอร์ดลีโอนาร์ด ใครๆเขาก็รู้ว่าอีเดน ห้ามคนนอกเข้า" ชายคนนั้นเล่า
                "ฉันไม่รู้ แต่ขอร้อง คุณอย่าได้บอกเรื่องของฉัน ให้ท่านลอร์ด อะไรนั่นรู้เลย" เธอพูดขึ้น "นะคะ คุณจะให้ฉันไปทำอะไรที่ไหน ฉันก็ไป ขอร้องล่ะ"
                 "ครับ ครับ  จะไม่มีใครรู้นอกจาก พวกเรา" เขาสัญญาเพื่อความมั่นใจของเธอ "เดี๋ยวทานข้าวเสร็จ ผมจะพาคุณชมปราสาท"
                "ค่ะ" เธอกล่าว แม้นว่าเธอจะดูเหมือนไม่เต็มใจนัก


                อาหารเช้าของเธอมีซุปเห็ด กับ ขนมปังไส้แฮม พร้อมน้ำองุ่น 1 แก้ว โดยปกติแล้วคนบ้านนี้จะต้อนรับแขกด้วยการทานร่วมโต๊ะ แต่ครั้งนี้เป็นกรณียกเว้น เพราะเธอป่วยอยู่

               "ขอโทษนะคะที่ช้าหน่อย" เจสสิกาพูดขึ้น
               "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  แค่นี้ก็มากเกินไปแล้ว ลำบากพวกคุณเปล่าๆ"
               " ไม่ลำบากหรอกค่ะ" เจสสิก้าแย้ง "บ้านนี้ไม่ค่อยมีใครเจ็ ใครป่วย อาหารอ่อนๆแบบนี้น่ะไม่มีใครซื้อมา"
                "แสดงว่าลำบากพวกคุณ จริงๆ"
                "อย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะ"
   
              ขณะนั้นเสียงประตูห้องดังขึ้น เจสสิกาจึงไปเปิดประตู
                  "คุณ คริส ทำไมเหรอคะ" เจสสิกาถามชายร่างสูงตาคม
                คริสนำเสื้อผ้ามาให้ "ของคุณเค้า คุณเรอัล ฝากมาให้"
                   เจสสิกา รับเสื้อผ้าชุดนั้นก่อนจะนำมาให้ แคลลีน
                "คริส เป็นพ่อบ้านที่นี่น่ะค่ะ" เธอนำชุดเดรสสีชมพู ไปแขวน "คุณ เรอัลฝากมาให้ค่ะ "
               แคลลีน พิจารณะ ดูชุดเดรสสั้น สีชมพู แขนตุ๊กตา ตัวนั้น "เธอกลับไปทำงานก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวฉัน จัดการของพวกนี้เอง"
                 "ไม่ได้หรอกค่ะ คุณยังไม่คุ้นกับที่นี่  เดี๋ยวหลง"