ดั่งคำสัญญา

ข้อมูลเบื้องต้น

คำสัญญา สิ่งที่ช่วยเตือนความจำของเราให้ทำสิ่งนั้นให้ได้จริง

เนื้อเรื่อง

“หมอกฟ้า”!! “รอนานมั้ย”
“ก็พอสมควร ว่าแต่ทำไมวันนี้ช้าจังอ่ะ”
“อืม ...พอดีวันนี้เป็นเวรทำความสะอาดห้องนะ” “ว่าแต่เรากลับบ้านกันเถอะเย็นแล้ว”
ตลอดทางที่เดินกลับบ้านเขาจับมือฉันไว้ตลอดเลยรู้มั้ยมันทำให้ใจฉันเต้นแรงเป็นบ้าเลยล่ะ เฮ้อ...ความรู้สึกแบบนี้ที่เป็นทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขาจะใช่ความรักหรือป่าวน่ะ แล้วเธอก็ต้องหลุดออกจากห้วงความคิดเมื่อได้ยินเสียงคนเรียกชื่อของเธอ
“หมอกฟ้า” “หมอก”
“หือ …. มีไรเหรอ ?”
“คือว่า .....เอ่อเรามีอะไรจะบอกเธอน่ะ”
“อะไรเหรอ ?” ฉันเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“คือว่านนท์ ........ “ ฉันซึ่งกำลังจ้องมองเขาอยู่เมื่อเขาจ้องมองฉันกลับมาบ้าง ฉันก็ต้องหลบสายตาเขาทันที(ก็มันเขินนี่นา)
เขารวบมือของทั้งสองข้างของฉันมาวางไว้ที่หน้าอกของเขา ส่วนฉันก็ได้แต่ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเขา
“เงยหน้ามองกันหน่อยสิฉันอยากมองหน้าเธอชัดๆ” ฉันเงยหน้าขึ้นตามที่เขาขอ
“ฉันชอบเธอน่ะ” เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้นมาว่า “แล้วหมอกล่ะชอบเราบ้างมั้ย”
เอ่อ.....แค่นายสารภาพรักกับฉันๆก็อึ้งแล้วก็เขินจะแย่ นี่นายยังจะถามอีกว่าชอบนายมั้งรึป่าวแล้วใครจะกล้าตอบล่ะ
“ ว่าไงล่ะ” “ชอบเราบ้างมั้ย”
“อื้อ” ฉันพยักหน้าตอบ เพราะไม่กล้าพูดออกไปก็มันอายนี่นา
“หมอกได้แต่พยักหน้า แล้วนนท์จะรู้เหรอว่าหมอกชอบเรารึป่าว”
“ฉันก็ชอบนายเหมือนกัน”
“ จริงน่ะ” ฉันยิ้มให้แทนคำตอบ แล้วเขาก็ยื่นหน้ามาหอมแก้มฉัน ก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอดไว้หลวมๆ
ถึงบ้านแล้ว ฉันเข้าบ้านก่อนนะ
“แล้วพรุ่งนี้เราจะมาหานะ”
“มาทำไมไม่อยู่บ้านอ่านหนังสือล่ะจะสอบแล้วนะ” “ ก็จะมาอ่านเป็นเพื่อนหมอกไง”
และเวลาแห่งการสอบปลายภาคเรียนสุดท้ายก็มาถึง การสอบในแต่ละวันดำเนินไปอย่างรวดเร็วจนมาถึงวันสุดท้ายของการสอบที่ใครหลายๆคนอยากให้เวลาผ่านไปช้าๆเพราะจะได้มีเวลาอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้อยู่กับเพื่อนๆนานๆเนื่องจากพอจบมัธยมต้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนที่อื่น
“หมอกฟ้า!!! ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยนะ”
“ไว้คุยตอนเรากลับบ้านไม่ได้เหรอ “ “หมอกขอคุยกับเพื่อนๆก่อน”
“ไม่ได้มันสำคัญมากจริงๆนะ”
“สำคัญมากเลยเหรอ” เขาได้แต่พยักหน้าตอบ
“งั้นก็ได้” ฉันกับเขาเดินมานั่งคุยกันที่ม้าหินอ่อนหลังโรงเรียนซึ่งเราจะมานั่งคุย อ่านหนังสือกันที่นี่ประจำเลยและวันนี้ก็คงเป็นวันสุดท้ายที่จะได้มานั่งแล้วด้วย
“มีเรื่องสำคัญอะไรจะคุยกับหมอกเหรอ?”
“คืออย่างนี้นะเราต้องไปเรียนที่อเมริกานะ พ่อเราต้องย้ายไปทำงานที่นั้นเราก็ต้องย้ายตามไปด้วย”
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ ?” ฉันถามเขา “ไม่ได้หรอกหมอก” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
“ นายจะไปเมื่อไหร่ แล้วถ้านายไปแล้วนายจะลืมฉันมั้ย”
“เราต้องออกเดินทางคืนนี้นะ “
“ทำไมมันเร็วอย่างนี้ล่ะ”
“เราก็ไม่รู้เหมือนกันพ่อก็เพิ่งบอกเราเมื่อวานนี้เอง” “อ้อ..แล้วเราก็ไม่มีทางลืมเธอหรอกนะ ใครจะลืมแฟนตัวเองได้ลงล่ะ”
“แน่น่ะ “ “ แน่ซะยิ่งกว่าแน่อีก สัญญาก็ได้ว่าเราจะไม่ลืมหมอกเด็ดขาด” และเขาก็เอนหัวมาพิงไหล่ฉันแล้วเอ่ยต่อว่า “ สักวันฉันจะกลับมาหาเธอนะ เธอคือรักแรกและจะเป็นรักเดียวของฉันด้วย และเราจะมาขอหมอกแต่งงานนะ” ฉันยิ้มให้กับคำพูดของเขา วานนท์นายก็เหมือนกันนะนายก็คือรักแรกของฉันและจะเป็นรักสุดท้ายของฉันด้วย
ฉันยังจำเรื่องราว คำพูดในตอนนั้นได้เสมอมารวมถึงคำสัญญาของนายด้วยนะ แม้เวลาจะผ่านมานานถึง10ปีแล้วก็ตาม แม้จะมีผู้คนผ่านเข้ามามากมายในชีวิตแต่ไม่มีแม้แต่วินาทีเดียวที่ฉันจะลืมนาย ฉันยังรอการกลับมาของนายเสมอไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ก็จะรอ
“หมอกฟ้า นั่งคิดอะไรอยู่เหรอ เห็นนั่งเหม่ออยู่นานสองนานแล้ว” เสียง ใบบัว มัณฑนากรสาวเพื่อนร่วมงานฉันถามขึ้น
“ ก็คิดถึงเรื่องเก่าๆน่ะไม่มีอะไรหรอก” “แล้ววันนี้ไม่มีนัดคุยงานกับลูกค้าเหรอ”
“ มี แต่ลูกค้าโทรมาเลื่อนนัดน่ะ “ “ เออ บอสให้มาตามไปพบน่ะเห็นว่าจะคุยเกี่ยวกับเรื่องโปรเจกต์ใหม่น่ะ”
“ อือ ขอบใจนะ งั้นฉันเข้าไปหาบอสก่อนนะ”
“บอสเรียกหมอกมามีอะไรเหรอค่ะ” ฉันพูดพลางนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“คือมีโครงการใหม่ของสไตล์กรุ๊ปน่ะ หมอกสนใจทำรึป่าว”
“เอ๋ !! บอสค่ะ เรายังไม่เคยทำงานให้บริษัทนี้เลยนี่คะ”
“พี่รู้สึกว่าเขาเพิ่งมาเปิดสาขาที่เมืองไทยน่ะ แล้วเขาก็เจาะจงให้บริษัทเราทำโครงการนี้โดยเฉพาะเลยน่ะ” ว่าไงสนใจทำมั้ย
“ค่ะ ตกลงหมอกรับโปรเจกต์นี้ “ “ว่าแต่ต้องไปคุยงานเมื่อไรเหรอค่ะ?”
“เป็นไปได้พรุ่งนี้เลยก็ดีน่ะ”
การคุยกับทางบริษัทสไตล์กรุ๊ปเป็นไปได้ด้วยดี เขาต้องการเน้นให้รีสอร์ทมีในเรื่องของความสบายๆและสะดวก เงียบสงบแล้วก็เป็นธรรมชาติมากที่สุด
โครงการนี้ที่หมอกฟ้ากำลังดูแลการออกแบบตกแต่งอยู่นั้นเป็นไปอย่างราบรื่นซึ่งคาดว่าอีกหนึ่งสัปดาห์น่าจะเสร็จเรียบร้อยดี และมีอีกอย่างที่เธอไม่รู้ก็คือเจ้าของษริษัทนี้คือ ’นายวานนท์ สุวัฒนกิจ’ คนที่เธอรอคอยมาแสนนานนั้นเอง แต่สำหรับ วานนท์แล้วเขาเฝ้ามองตลอดระยะการทำงานของเธอโดยที่เธอไม่รู้เลยและเขาเองก็ตั้งใจไว้ว่าเมื่อไรที่โครงการเสร็จเรียบร้อยเขาจะไปพบเธอและขอเธอแต่งงาน
“บอสค่ะโครงการเสร็จเรียบร้อยแล้วพรุ่งนี้บอสจะไปเปิดงานด้วยกันมั้ยค่ะ” หมอกฟ้าถาม ผู้เป็นเจ้านาย
“คงจะไม่ได้หรอกพอดีพรุ่งนี้พี่ต้องไปคุยงานที่ฝรั่งเศสน่ะ”
“เหรอค่ะ แย่จัง กะจะให้ไปดูผลงานซะหน่อย “ “ งั้นหมอกไปก่อนน่ะค่ะนัดลูกค้าเอาไว้”
วันนี้เป็นวันเปิดโครงการของบริษัทสไตล์กรุ๊ป มีแขกมาร่วมงานมากมายและเธอ ‘หมอกฟ้า’ก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย เธอมาในฐานะที่ออกแบบตกแต่งในโครงการนี้
เมื่อได้เวลาเปิดป้ายโครงการ เธอก็ได้รู้ว่าเจ้าของบริษัทนี้คือ วานนท์ สุวัฒนกิจ คนที่เธอรักและรอคอยการกลับมา แล้วเมื่อเขาขึ้นเวทีกล่าวเปิดงานเสร็จ เขายังพูดด้วยว่า ‘หมอกฟ้าเธอเป็นคนดูแลออกแบบตกแต่งในโครงการนี้และก็ยังเป็นคนรักของเขาด้วย’ เมื่อเธอได้ยินดังนั้นน้ำตาก็ค่อยๆเอ่อล้นออกมา มันเป็นน้ำตาแห่งความปิติยินดีที่วันที่รอคอยการกลับมาของคนที่เธอรักได้สิ้นสุดลงแล้ว
เมื่อวานนท์พูดจบเขาก็ก้าวลงจากเวทีและเดินตรงไปหยุดที่หน้าหมอกฟ้าคนที่เขารักหมดหัวใจ
“หมอกฟ้าผมคิดถึงคุณที่สุดเลยรู้มั้ย”
“หมอกก็คิดถึงคุณค่ะ” พอเธอพูดจบเขาก็ดึงเธอเข้ามากอดด้วยความรักและคิดถึง สักพักแล้วเขาก็ผละออกจากเธอแล้วพูดว่า “แต่งงานกับผมนะหมอกฟ้า”
“ค่ะ หมอกจะแต่งงานกับคุณ” แล้วเขาก็ดึงเธอเข้าไปสวมกอดอีกครั้ง
วันนี้เขาได้ทำตามดั่งเขาคำสัญญาที่ไว้ให้หมอกฟ้าแล้ว และการรอคอยของเธอก็ได้สิ้นสุดลงแล้วเช่นกัน
ความรู้สึกของทั้งคู่ไม่เคยแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ไม่เคยรักกันน้อยลงจะมีแต่จะเพิ่มมากขึ้น มากขึ้น
และทั้งสองคนก็ยังเชื่อว่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนหรือห่างไกลกันสักเพียงใดหากรักที่มีเป็นรักแท้แล้วล่ะก็มันจะไม่มีวันแปรผันไปอย่างแน่นอน