คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : -Chapter 10-
Male Pregnant
-Chapter 10-
จินอูมองแทฮยอนที่กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงคนไข้อย่างพิจารณา หลายวันมานี้ร่างบางมีสีหน้าที่ดีขึ้นมากจนผิดหูผิดตา อาจจะเป็นเพราะเริ่มทานได้เยอะขึ้น และได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ พักนี้เขาถึงได้ยินเสียงใสๆจากคนตรงหน้าบ่อยขึ้นตามไปด้วย
“ ไม่เอาตัวนี้ ” แทฮยอนว่าพลางส่ายหน้าน้อยๆให้กับหน้าจอโทรศัพท์ในมือที่เปิดโหมดวีดีโอเอาไว้
‘ งั้นเอาตัวนี้มั้ย น่ารักน้า ’ เสียงทุ้มตอบกลับมา ก่อนจะเห็นปลายสายชูเสื้อฮู้ดยาวเล่นลายแนวขวางสีขาวสลับดำขึ้นให้ดูผ่านทางหน้าจอ
“ จะบ้าเหรอ มินโฮ นั่นมันของผู้หญิง!! ” แทฮยอนรีบปฏิเสธ
‘ อ่าวเหรอ แต่ไซส์มันน่าจะพอดีกับตัวนายเลยนะ อีกอย่างฉันว่ามันเหมาะกับนายมากๆเลยด้วย ’ มินโฮทำเสียงเสียดายผ่านมาตามสาย
“ ก็ฉันไม่ชอบนี่ ” ร่างบางยู่หน้าใส่ “ นายเดินไปร้านข้างๆเลย ร้านนี้ไม่เอาแล้ว ”
‘ คร้าบๆ ไม่เอาก็ไม่เอา ’ มินโฮตอบ ก่อนนำชุดไปแขวนไว้ที่ราวเหมือนเดิม แล้วเดินเปลี่ยนร้านเป็นรอบที่ 10 ของวัน
“ ตัวนั้นๆ ไม่ใช่สิ นายดูไม่เป็นเหรอ นั่นมันของผู้หญิง.. ไม่เอา เอาตัวนู้น นั่นแหละๆ อืม ก็เท่ดีนะ แต่สีมันจืดๆไปหน่อย... ”
เสียงบ่นงุ้งงิ้งของแทฮยอนยังคงมีให้ได้ยินต่อไป แต่จินอูก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก เพราะมันก็ผ่านมาตั้งสาม-สี่ชั่วโมงแล้วที่เพื่อนของเขาเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาคุยกับอีกคนผ่านทางมือถือเครื่องจิ๋วนั่น ทั้งที่เขาขอร้องให้วางสายก็แล้ว บังคับให้นอนก็แล้ว ริบมือถือมาก็แล้ว แต่แทฮยอนก็ยังรั้นจะโทรหามินโฮอีกจนได้ ทำเอาหัวหน้าทีมอย่างเขาต้องกลายสภาพเป็นหัวหลักหัวตอไปโดยปริยาย
คงต้องโทษมินโฮที่ฉลาดเป็นกรด เขาไม่ให้หมอนั่นมาเยี่ยมแทฮยอน มันก็แก้เกมกลับได้ทันทีด้วยการเอาระบบ ‘ พาช็อปปิ้งผ่านมือถือ ’ มาเป็นตัวหลอกล่อให้ร่างบางรับสายตัวเองได้อย่างง่ายดาย เพราะรู้ดีว่า ‘ โรคโหยหาการช็อปปิ้ง ’ ของแทฮยอนมันจะกำเริบหนักแค่ไหนในเวลาที่เจ้าตัวทำได้แค่นอนแหมบอยู่กับเตียงอย่างนี้
จุดอ่อนของแทฮยอนจึงเป็นช่องทางให้มินโฮเป็นฝ่ายเข้าหาได้ง่ายๆ จินอูยังแปลกใจไม่หายที่ตอนแรกเห็นแทฮยอนกระตือรือร้นรับสายมินโฮถึงขนาดนั้น เพิ่งมาถึงบางอ้อเอาตอนที่เห็นภาพร่างสูงที่อยู่ปลายสายเอาแต่วิ่งวุ่นเข้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนมนู่นนี่นั่นตามคำสั่งของเพื่อนเขาจนขาขวิดในหน้าจอ
“ หลายตัวแล้วนี่ พอได้แล้วมั้ง ” จินอูยื่นหน้าเข้าไปดูจอมือถือก่อนปรามขึ้น เพราะเห็นว่าสารพัดถุงแบรนด์เนมเริ่มจะล้นมือมินโฮและตอนนี้ก็น่าจะถึงเวลาที่คนท้องควรจะพักผ่อนได้แล้วด้วย
“ ยังไม่ครบเลย จินอู หมอนี่สัญญาว่าจะซื้อให้ฉันสิบตัว ” แทฮยอนค้าน ก่อนชักมือถือหลบไปอีกทางอย่างหวาดระแวง เพราะกลัวว่าจินอูจะมาริบมันกลับไปอีก
“ ที่เหลือค่อยให้มินโฮพาไปเลือกที่ห้างวันหลังไม่ดีกว่าเหรอ ตอนนี้นายควรจะนอนได้แล้วนะ ไม่สงสารตัวเองก็สงสารลูกในท้องซะบ้างสิ ” จินอูหว่านล้อมพร้อมแจงเหตุผลไปในตัว
“ นี่มันแค่บ่ายสองเองนะ นายจะให้ฉันนอนอะไรนักหนา ” แทฮยอนอิดออด
“ ตามปกติคนท้องควรนอนกลางวันอยู่แล้ว อีกอย่างร่างกายนายก็ยังไม่แข็งแรงดีเลยด้วย ยิ่งต้องพักผ่อนเยอะๆ ไม่ใช่เอาเวลามาคุยโทรศัพท์แบบนี้ เข้าใจมั้ย!! ” จินอูว่า
“ แต่ฉันไม่ง่วงนี่ ” แทฮยอนเถียงกลับทันที เพราะสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาใช้ชีวิตได้อย่างไร้ค่าสุดๆ ถ้าไม่กินก็เอาแต่นอน หรือถ้าไม่นอนก็เอาแต่อาเจียน ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง จนแทฮยอนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองชักเหมือนคนเป็นง่อยเข้าไปทุกที
“ ไม่ง่วงก็ต้องนอน เอามือถือมานี่เดี๋ยวนี้ ” จินอูว่าเสียงดุ ก่อนยื่นแขนข้ามตัวแทฮยอนเพื่อแย่งโทรศัพท์จากมือร่างบาง
“ ไม่!! อย่ามายุ่งกับฉันนะ จินอู ” แทฮยอนกอดมือถือเอาไว้แนบอกอย่างหวงแหนสุดชีวิต อารมณ์ของคนที่รักการช็อปปิ้งเป็นชีวิตจิตใจ แต่ร่างกายดันไม่เอื้ออำนวย เพราะลำพังแค่จะเดินลุกออกจากเตียงยังทำได้ยากเย็น ประสาอะไรกับจะให้ถ่อไปถึงห้าง จึงมีเพียงบุคคลที่อยู่ปลายสายเท่านั้นที่เป็นดั่งแสงสว่างแห่งความหวังจุดเล็กๆที่ผุดขึ้นกลางใจดวงน้อยๆของนัมแทฮยอนในตอนนี้
“ พอมีมินโฮ นายก็ไม่แคร์ฉันเลยใช่มั้ย เอาเลย เชิญคุยกันตามสบาย เพราะที่ฉันพูดไป ฉันก็แค่เป็นห่วงนายเท่านั้นแหละ แทฮยอน ” จินอูแกล้งพูดตัดพ้อ ก่อนสะบัดหน้าบึ้งๆหนีไปอีกทางด้วยอาการที่แสร้งว่างอนจัด
“ ฉันไม่ได้ไม่แคร์นายนะ ฉันก็แค่มีความสุขที่ได้ช็อปปิ้งเท่านั้นเอง เพราะตั้งแต่เริ่มกินยานั่นเข้าไปฉันก็ไม่มีโอกาสได้ไปไหนอีกเลย นายก็รู้ใช่มั้ยว่าเพราะอะไร… นั่นแหละ ฉันก็เลยดีใจมากไปหน่อย แต่ถ้ามันทำให้นายคิดแบบนั้น …ฉันจะวางสายแล้วนอนตามที่นายต้องการก็ได้ ” แทฮยอนร่ายยาวก่อนลงท้ายประโยคด้วยเสียงสั่นเครือเรียกคะแนนสงสารจากท่านหัวหน้าทีมไปเต็มๆ
“ เอ่อ.. ถ้ายังไม่ง่วงก็ไม่ต้องนอนก็ได้มั้ง ” จินอูกลับลำแทบไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงสั่นๆของแทฮยอนเข้า เขารู้สึกว่าตัวเองคงจะใจร้ายเกินไปถ้าจะบังคับอีกฝ่ายถึงขนาดนั้น เพราะอันที่จริงแล้ว ตัวการสำคัญที่พรากเวลาส่วนตัวอันมีค่าของแทฮยอนไปก็มาจากโครงการที่เขาคิดขึ้นนี่ล่ะ
“ คนท้องต้องนอนกลางวันไม่ใช่เหรอ ฉันจะพยายามข่มตาให้หลับแล้วกัน ” แทฮยอนย้อนถาม ก่อนฟุบตัวลงนอนหันหลังให้อีกฝ่ายด้วยท่าทางเซื่องซึม
“ แทฮยอน ฉันขอโทษที่ฉันบังคับนายมากเกินไป ” จินอูแอบรู้สึกเหวอเล็กๆที่อุตส่าห์วางแผนงอนเขาซะดิบดี แต่ดันโดนเขางอนกลับมาเต็มๆเสียนี่
“ …………………….. ” แทฮยอนไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่แผ่นหลังเล็กแสนหดหู่ที่สะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะเนิบนาบนั่นก็ทำเอาจินอูอดรู้สึกผิดไม่ได้
“ โอเค ฉันให้นายคุยต่อก็ได้ ” ใจจริงจินอูก็พอรู้อยู่หรอกว่าแทฮยอนกำลังประชด แต่เขาต้องการให้อีกฝ่ายได้ผ่อนคลายมากกว่า จึงยอมลงให้แต่โดยดี
“ จริงนะ เย่ จินอูใจดีที่สุดในสามโลก ” แทฮยอนรีบหันกลับมากอดจินอูไว้แน่นด้วยใบหน้าแป้นแล้นที่ส่งยิ้มร่ามาให้อย่างดีใจ ไม่เหลือเค้าของไอ้มนุษย์เซื่องซึมอย่างเมื่อครู่เลยสักนิด
ก็น่ารักแบบนี้น่ะซี่ ใครมันจะไปกล้าขัดใจได้ลงคอล่ะ
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
มินโฮกำลังใช้สายตาสอดส่องหาใครบางคนท่ามกลางความวุ่นวายของนักศึกษาไม่ต่ำกว่าสี่สิบคนที่เพิ่งเลิกคลาสแล้วทยอยกันเดินออกมาจากห้องเรียน
เนิ่นนานเหลือเกินในความคิดของมินโฮที่เขาไม่ได้เห็นหน้าแทฮยอน เป็นเวลากว่าสัปดาห์แล้วที่เขาได้แต่คุยกับร่างบางที่แสนคิดถึงจนแทบจะขาดใจผ่านทางโทรศัพท์เพียงเท่านั้น ซ้ำร้ายยังมีอุปสรรคตัวเบ้งๆเป็นผู้ทรงอิทธิพลมืดอันดับหนึ่งของเรื่องที่มีชื่ออักษรย่อ ค.จ.อ. ที่เอาแต่คอยขัดขวางเขาอยู่ตลอดเวลาอีกด้วย
แต่ไม่นานเกินรอ หน้าหวานๆตัวขาวๆของคนที่มินโฮกำลังรอคอยก็มาปรากฏตรงหน้าเขาพร้อมๆกับ ค.จ.อ. เจ้าเก่าที่ยังคอยตามประกบร่างบางไม่ห่างเหมือนเดิม
“ แทฮยอน ฉันมารับไปทานกลางวัน ” มินโฮยิ้มเผล่พลางลอบมองร่างตรงหน้าอย่างพิจารณา ไม่เจอกันแค่อาทิตย์เดียว แต่ผิวพรรณของแทฮยอนกลับเปล่งปลั่งดูมีน้ำมีนวลขึ้นจนผิดหูผิดตา เดิมที่ว่าขาวหมวย สวยเอ็กซ์ น่ารักน่าเอ็นดูอยู่แล้ว ตอนนี้ก็กลายเป็นน่ารัดน่าฟัดไปกันใหญ่
“ อิโธ่!! ร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยเดินมารับ ” เจ้าของนามย่อ ค.จ.อ. แขวะ
“ นายไม่ต้องน้อยใจไปหรอก จินอู พี่ท็อปเขารอนายอยู่ที่โรงอาหารแน่ะ ” มินโฮแกล้งพูด
“ ใครว่าฉันน้อยใจ ไอ้ตูดนี่!! ” จินอูตอบกลับด้วยสรรพนามแสนน่ารักน่าชัง (?)
“ ฉันว่าเราเดินไปคุยไปกันมั้ย ” เมื่อเห็นว่าบทสนทนาชักจะยืดยาวไปกันใหญ่ แทฮยอนจึงรีบตัดบท เพราะตอนนี้เขากำลังหิวจัดได้ที่ หากชักช้ากว่านี้แค่อีกสักนาทีเดียว น้ำย่อยในกระเพาะคงได้ลามไปย่อยไอ้ตัวน้อยในท้องเขาด้วยแน่ๆ
“ หิวเหรอแทฮยอน งั้นเรารีบไปกันเถอะ ” มินโฮถามอย่างรู้ใจก่อนรี่เข้าไปประคองร่างบางพาเดินไปด้วยกัน
“ อย่ามาจับตัวฉันนะ ถอยออกไปเลยด้วย ” แทฮยอนตวาดแหว ก่อนดันอกล่ำๆของมินโฮสร้างระยะห่างระหว่างตัวเองกับอีกคนเอาไว้เสียดิบดี
“ โธ่ เดี๋ยวเกิดนายเดินสะดุดหกล้มขึ้นมาจะแย่เอานา ” มินโฮใช้เหตุผลเข้าหลอกล่อ
“ ฉันไม่ใช่คนซุ่มซ่าม ” แทฮยอนเดินกระทืบเท้าห่างออกไปอย่างรำคาญในความวุ่นวายเกินเหตุของอีกฝ่าย
“ อย่าเดินเร็วนักซี่ เดี๋ยวลูกหลุดน้า แทฮยอน ” มินโฮตะโกนไล่หลัง
“ ไอ้บ้านี่ พูดออกมาแบบนี้ได้ไง เดี๋ยวใครได้ยินเข้าก็รู้กันหมดพอดีว่าฉันท้อ...เอิ่ม.. นั่นน่ะ ” แทฮยอนรีบหันมาใช้ฝ่ามือตะปบปากของมินโฮเอาไว้ในทันที ก่อนกระซิบลอดไรฟันด้วยอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
“ ว้าว มือนายนี่ทั้งนุ่มทั้งหอมเลย ” นอกจากจะไม่สนใจท่าทางขึงขังของแทฮยอนแล้ว มินโฮยังมีแก่ใจจับมือขาวๆของร่างบางขึ้นมาคว่ำลงบนมือของตัวเอง แล้วส่งริมฝีปากอุ่นๆลงไปแตะที่หลังมือของอีกฝ่ายเสียอีกต่างหาก
“ ย๊ากกกก ไอ้หื่น แกตายซะเถอะ ” แทฮยอนใช้มือข้างที่เหลือฟันฉับลงบนต้นคอของมินโฮสุดแรงเกิด จนอีกฝ่ายถึงกับเสียหลักล้มลงไปนอนพังพาบอยู่กับพื้น
“ สมควร ” จินอูหัวเราะร่าก่อนเดินตามไปสมทบกับแทฮยอนที่เดินนำไปไกลลิ่ว ทิ้งร่างสูงให้นอนวัดพื้นต่อไปอยู่คนเดียวอย่างไม่ไยดี
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
มินโฮที่เดินกุมคอมองตาขวางมาแต่ไกลทำเอาแทฮยอนเกือบหลุดหัวเราะ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหุบยิ้มแล้วเก๊กหน้าขรึมเหมือนเดิมเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินมาทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามตัวเอง
“ แทฮยอนใจร้าย ฉันอุตส่าห์จะพานายไปเที่ยวนะ ” มินโฮตัดพ้อ
“ อะไร เที่ยวไหน ” แทฮยอนถามอย่างตื่นเต้นตามประสาคนที่ไม่ได้ออกจากหอไปที่อื่นนอกจากมหาวิทยาลัยกับโรงพยาบาลมาเป็นเวลาหลายเดือน
“ ก็ไม่ได้ไปไกลมากนักหรอก พอดีได้ที่พักมาฟรีน่ะ อยากไปรึเปล่าล่ะ ” มินโฮว่า ก่อนกางแผ่นพับโฆษณารีสอร์ทในมือออกให้ดูโดยทั่วถึงกัน
อันที่จริงจะว่าฟรีก็ไม่ถูกซะทีเดียว คงต้องเริ่มท้าวความเอาตั้งแต่ตอนที่เขาหมดตัวไปกับสารพัดแบรนด์เนมของแทฮยอนนั่นล่ะ มินโฮถึงต้องหางานพิเศษทำเพื่อชดเชยเงินถูกที่ใช้ไป โดยการรับจ๊อบเดินแฟชั่นโชว์ให้พวกคณะศิลปกรรม เดินไปเดินมาได้ดิบได้ดี มีงานทั้งนอกทั้งในเข้าไม่หยุด ได้ทั้งเงินทั้งของรางวัลมาเพียบ
ของรางวัลที่ว่าก็มีตั้งแต่หรูๆอย่างตั๋วเครื่องบินไปกลับเกาหลี - นิวซีแลนด์ยันธรรมดายาจกอย่างตั๋วดื่มฟรีร้านนมเย็นของป้าหน้ามหาวิทยาลัย แต่ที่มินโฮเห็นว่าเหมาะกับแทฮยอนมากที่สุด ก็น่าจะเป็นที่พักในรีสอร์ทริมทะเลอย่างที่ว่าไปนี่ล่ะ
ผืนทะเล ท้องฟ้า หาดทราย สายลมเย็นๆ บรรยากาศสบายๆ เหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจ ที่พักก็สวยงามสะดวกสบาย แถมใช้เวลาเดินทางเพียง 2 ชั่วโมงก็ถึงที่หมาย
เหมาะกับคนท้องอย่างกับอะไรดี
“ เสาร์-อาทิตย์นี้ พวกนายจะไปด้วยกันมั้ยล่ะ เอ่อ ถ้ายังไงผมชวนพี่ท็อปไปเที่ยวกับพวกเราด้วยนะครับ ” มินโฮหันไปถามคนที่เหลือนอกจากแทฮยอน เพราะสังเกตจากสายตาวิบวับตอนที่ได้เห็นตัวบ้านพักสุดหรูในแผ่นพับนั่นก็คงไม่ต้องถามแล้วล่ะว่าเจ้าตัวจะตกลงไปกับเขาหรือไม่
“ ก็ต้องไปอยู่แล้วล่ะ ให้แทฮยอนไปกับแกสองคนจะต่างอะไรกับฝากปลาย่างไว้กับแมวล่ะ ” จินอูตอบรับเสียงเขียวอย่างหมดทางเลือก หลังจากสังเกตสีหน้าจนค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าเพื่อนคนสวยของเขาต้องยอมตกลงใจไปกับไอ้บ้าห้าร้อยที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาแน่ๆ
ไอ้อยากเที่ยวน่ะไม่ได้อยากเลยสักนิด แต่ติดที่ต้องไปทำหน้าที่เป็นไม้กันหมาบ้านิสัยเสียบางตัวนั่นล่ะ คิมจินอูก็เลยเลี่ยงไม่ได้
“ ถ้าจินอูไป พี่ก็ไปด้วย ” ซึงฮยอนบอกมินโฮ ก่อนหันกลับไปเล่นปูไต่(?)กับรุ่นน้องที่รักต่อ
“ พี่ท็อปไม่มีงานเหรอครับ ” จินอูถามพร้อมกับสะบัดแขนทิ้งอย่างไม่ไยดี
“ เดี๋ยวฝากคนอื่นเข้าเวรแทนก็ได้นี่ ได้ไปเที่ยวกับจินอูทั้งทีจะพลาดได้ไง ” คุณหมอหนุ่มส่งยิ้มกว้างให้
“ เปล่า ผมไม่ได้หมายถึงเสาร์-อาทิตย์นี้ แต่ผมหมายถึงตอนนี้อะ พี่ไม่มีงานทำเหรอครับ ” จินอูมองกลับด้วยสายตาเหนื่อยหน่ายใจกับลูกชายผอ.โรงพยาบาลใหญ่ที่มีเวลาว่างถ่อขับรถมานั่งกินข้าวที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัยกับเขาได้ทุกวี่ทุกวัน
“ ตกลงว่าพี่ท็อปกับจินอูไปนะ ” พอเห็นว่าบทสนทนาชักเริ่มมีประเด็นปัญหาครอบครัวเข้ามาสอดแทรก มินโฮจึงรีบตัดบทเพราะกลัวจะยาว ก่อนหันไปหาอีกคู่ที่นั่งอยู่ถัดไปจากเขา “ แล้วพวกนายล่ะ ว่าไง ”
“ ฮันบินอยากไปเปล่าล่ะ ” จีวอนขอความเห็นคนรัก
“ ถ้าพี่แทฮยอนไป ผมก็ต้องไปอยู่แล้ว ” ฮันบินตอบด้วยสีหน้าประหนึ่งว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไรเลยสักนิดที่เด็กชายอายุ 20 ต้องนอนกอดพี่ชายอายุ 22 ปีของตัวเองทุกคืน
มันไม่แปลกก็จริง แต่ในหัวของคิมจีวอนคนนี้กลับมีช็อตสุดแสนอีโรติกของสองพี่น้องชาย-ชายที่มีสัมพันธ์สวาทกันบนเตียงแวบขึ้นมากลางสมองเลยว่ะครับ พี่น้อง
“ อาฮะ งั้นก็เป็นอันว่าพวกเราหกคนไปกันทุกคนนะ ” มินโฮกล่าวสรุปบวกตัดสินใจแทนจีวอนไปในตัว หลังจากเห็นสีหน้าเพ้อๆของเพื่อนตัวเองที่น่ากลัวว่ามันคงกำลังจินตนาการอะไรสักอย่างเกี่ยวกับฮันบินที่รักของมันไปจนถึงโลกหน้าแล้วล่ะมั้ง
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“ โอ-น้อย-ออก!!!! ” หกเสียงประสานกันสนั่นหน้าบ้านพักขนาดใหญ่ใจกลางรีสอร์ทสุด
หรูริมทะเล ก่อนที่ผลลัพธ์จะออกมาเป็นมินโฮกับจีวอนซึ่งเป็นสองคนแรกที่ต้องออกนอกวงไปเพราะดันทะลึ่งหงายมือกันอยู่สองคน
“ โอ-น้อย-ออก!!!! ” รอบนี้เพียงสี่เสียงที่ตะโกนขึ้นพร้อมกัน ก่อนผลจะออกมาเป็นสองพี่น้องแทฮยอนกับฮันบินกลายเป็นผู้ออกนอกวงตามไปติดๆ เหลือเพียงซึงฮยอนกับจินอูเพียงสองคนเท่านั้น
“ เป่า-ยิ้ง-ฉุบ!!” ทั้งสองคนตะโกนขึ้นพร้อมกัน ก่อนผลจะออกมาเป็นจินอูที่เป็นฝ่ายยิ้มร่าเพราะได้ชัยชนะมาครอง
“ งั้นแปลว่าฉันกับมินโฮที่ออกสองคนแรก ต้องเป่ายิงฉุบกันเพื่อหาคนชนะที่จะได้เลือกรูมเมทก่อนใช่มั้ย ” เมื่อเห็นว่าจินอูชนะ จีวอนก็รีบมั่วกติกาขึ้นมาใช้เองในทันที
“ คนออกก่อนต้องแพ้ต่างหาก นายไม่ต้องมาโมเมเลยจีวอน ” จินอูรีบค้านอย่างรักษาสิทธิ์
“ อ้าว แต่เราก็ยังไม่ได้บอกเลยสักคำเลยนี่ว่าคนที่เหลือเป็นคนสุดท้ายต้องเป็นผู้ชนะ ” มินโฮว่าอย่างไม่ยอม
“ นั่นสิ เพราะงั้น ให้พวกเราเลือกรูมเมทกันก่อนน่ะถูกแล้ว ” จีวอนยังคงใช้ความหน้าด้านในการหาผลประโยชน์เข้าตัวต่อไป
“ ทุเรศน่า จีวอน ถ้านายพูดแบบนี้ผลลัพธ์มันก็เห็นๆกันอยู่แล้วนี่ ถ้านายชนะนายจะเลือกฮันบิน หรือถ้าไม่ มินโฮจะเป็นฝ่ายเลือกแทฮยอนแทน สุดท้ายผลมันก็ออกมาเหมือนๆกัน ” เหมือนๆกันที่ว่านี่หมายถึงไม่ว่าทางใดคิมจินอูก็มีอันต้องระเห็จไปนอนคู่กับพี่ท็อปอยู่วันยังค่ำยังไงล่ะ
ไม่นะ!! พรหมจรรย์ของคิมจินอูคนนี้ราคาแพงนะเฟ้ย ใครจะยอมเสียไปง่ายๆล่ะ
“ โอเคๆ งั้นเรายกสิทธิ์ให้นายเป็นคนเลือกก่อนก็ได้ แต่เลือกดีๆหน่อยละกัน เพราะไม่ว่านายจะเลือกปล่อยมือจากแทฮยอนหรือฮันบิน มันก็ดูใจร้ายพอๆกันนั่นแหละ ” มินโฮพูดให้ได้ยินกันแค่สองคนในท้ายประโยค
จุดอ่อนของจินอูคือความใจดี แน่นอนว่าคนใจดีต้องไม่อยากดูใจร้ายในสายตาใครๆ และมินโฮก็รู้ถึงนิสัยข้อนั้นของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี
ภายในบ้านพักแห่งนี้ถูกแบ่งเป็นสามห้องนอนสำหรับคนสามคู่พอดีเป๊ะ ดังนั้นเพื่อความยุติธรรมพวกเขาทั้งหกจึงได้แบ่งห้องด้วยการโอน้อยออกเพื่อเลือกรูมเมทกัน
ถ้าจินอูเลือกแทฮยอน ฮันบินที่ยังเวอร์จิ้นอาจตกอยู่ในภาวะฉุกเฉินเมื่อต้องอยู่ห้องเดียวกับจีวอน กลับกันถ้าเลือกฮันบิน แน่นอนว่าแทฮยอนจะต้องเป็นฝ่ายมานอนห้องเดียวกับมินโฮ นั่นก็เท่ากับเป็นการส่งเนื้อเข้าปากเสือชัดๆ ส่วนถ้าจะเลือกมินโฮหรือจีวอน ก็แน่นอนว่า ในสองพี่น้องก็ยังคงต้องมีคนใดคนหนึ่งไม่พ้นจากภาวะฉุกเฉินอยู่ดี
ไม่ว่าจะเลือกทางไหน จินอูก็ยังคงต้องโดนตราหน้าว่าเป็นคนใจร้ายอยู่วันยังค่ำ
“ เออๆๆ งั้นพวกแกเลือกกันไปเลยแล้วกัน ฉันทำอะไรไม่ได้แล้วนี่ ” จินอูยอมแพ้เพราะตัดสินใจเลือกช่วยใครคนใดคนหนึ่งไม่ได้จริงๆ และเห็นว่าหากรั้นต่อไปก็คงไร้ประโยชน์ ในเมื่อไอ้สองเมะมันเล่นเตรียมแผนกันมาล่วงหน้าเสียดิบดีขนาดนี้แล้ว ก่อนเดินสะบัดก้นหนีไปอีกทางอย่างงอนๆ ร้อนถึงซึงฮยอนที่ต้องรีบเดินตามไปง้อโดยเร็วไว
“ งั้นก็มาเป่ายิงฉุบกันเถอะ ไอ้จีวอนเพื่อนเลิฟ ” มินโฮชักชวนด้วยน้ำเสียงสบายอกสบายใจ หลังจากเกลี่ยกล่อมจินอูเป็นผลสำเร็จตามคาด
ต่อให้ผลโอน้อยออกจะเป็นยังไง แต่มินโฮก็แน่ใจว่าพวกเขาจะสามารถจัดการทุกอย่างให้มันลงตัวในแบบของมันได้อยู่ดีนั่นล่ะ
จีวอนถนัดสร้างสถานการณ์ ส่วนมินโฮถนัดพูดโน้มน้าวใจ สองพลังรวมกันก็แข็งแกร่งเกินพอที่จะพลิกขาวให้เป็นดำได้ง่ายดายราวพลิกฝ่ามือแบบนี้
“ ไปตายซะ ไอ้พวกหื่น ” เสียงจินอูตวาดแหวออกมาจากภายในตัวบ้าน ทำเอามินโฮได้แต่ทำหน้าปูเลี่ยนๆอย่างนึกคำเถียงไม่ออก
หื่นแล้วทำไมล่ะ มาเที่ยวทั้งที จะขอนอนกอดเมียบ้างไม่ได้รึไงฟะ
“ เออ ว่าแต่ไอ้แทฮยอนมันไปไหนของมันวะ ” จีวอนหันซ้ายหันขวาถามหาเพื่อนร่างบางของตัวเองที่ถ้าจำไม่ผิดก็เหมือนจะรู้สึกตะหงิดๆว่ามันน่าจะเฟดตัวเองออกไปตั้งแต่ช่วงโอน้อยออกเสร็จนั่นล่ะ
“ เออว่ะ ” มินโฮอุทานอย่างเพิ่งรู้สึกตัวก่อนจะรีบจ้ำอ้าวเดินหาไปรอบบ้าน สุดท้ายก็มาเจอคนที่ตามหานอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาหน้าห้องนอนนั่นเอง
ดวงตาคู่สวยหลับพริ้มเผยให้เห็นแพขนตาสีเข้มตัดกับผิวเนื้อขาวเนียนของใบหน้าได้เด่นชัด พวงแก้มนุ่มนิ่มน่าสัมผัส ริมฝีปากสีชมพูเผยอออกน้อยๆ ผิวพรรณนวลเนียนผุดผาดขาวใสไม่มีแม้รอยขีดข่วน ข้อมือและท่อนขาภายใต้ชุดลำลองแบบสบายๆดูเรียวเล็กจนไม่น่าเชื่อว่าเจ้าของๆมันจะเป็นผู้ชาย
มินโฮยืนนิ่งเหม่อมองภาพตรงหน้าอย่างเผลอไผล หัวใจเขาเต้นเป็นจังหวะแปลกๆอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน มันเต้นเร็วกว่าทุกครั้ง เต้นเร็วเสียจนมินโฮได้แต่พยายามนึกเข้าข้างตัวเองว่ามันคงเป็นผลมาจากการเดินหาแทฮยอนรอบบ้านเมื่อครู่แค่นั้น ไม่ใช่เหตุผลอื่นใด
“ นายคงเหนื่อยมากสินะ ” มินโฮพึมพำกับร่างที่กำลังหลับใหล ก่อนค่อยๆทรุดตัวลงนั่งตรงพื้นหน้าโซฟา
โชคร้ายที่วันนี้เป็นวันศุกร์ที่มีเรียนทั้งวัน กว่าที่พวกเขาจะได้ฤกษ์ออกเดินทางมาที่นี่ก็เย็นย่ำใกล้ค่ำเต็มที มินโฮแอบสังเกตเห็นท่าทางเพลียๆของแทฮยอนมาตั้งแต่เมื่อเย็นแล้วก็ได้แต่นึกสงสาร เรียนมาทั้งวันว่าหนักแล้ว แต่ต้องมาเจอกับอาการแพ้ท้องผสมเมารถเข้าไปอีกนี่ ถ้าไม่ใช่ว่ากระหายอยากเที่ยวจริงๆก็คงไม่ดันทุรังขนาดนี้หรอก
มินโฮเฝ้ามองแผ่นอกบางกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจของอีกฝ่ายอย่างเพลินตา พลางไล่สายตาไปเรื่อยเปื่อยก่อนที่จะมาสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างตรงบริเวณท้องน้อยของอีกฝ่าย
“ มันนูนขึ้นมานิดนึงแล้วใช่มั้ยล่า ผมก็เพิ่งเห็นเมื่อวันก่อนนี้เอง ” ฮันบินถามเสียงร่า ตามมาด้วยเจ้าของเสียงที่กระโดดเข้ามานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ด้านข้างด้วยความรวดเร็ว
“ อื้ม จริงด้วย เพิ่งสังเกตแฮะ ” มินโฮตอบอย่างตื่นเต้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุทำให้พื้นที่ตรงนั้นมันนูนขึ้นมามากกว่าบริเวณอื่น
ถ้าไม่ใช่เพราะยาของจินอูบวกกับความเชี่ยวชาญในเรื่องบนเตียงของเขาก็คงไม่สามารถทำให้ผู้ชายธรรมดาๆอย่างแทฮยอนป่องขึ้นมาได้ร๊อก!!
“ นี่น่ะ ลูกของพี่มินโฮกับพี่แทฮยอน แล้วก็เป็นหลานของผมเลยน้า ” ฮันบินพูดด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนใช้มือลูบลงบนหน้าท้องนูนๆของพี่ชายตัวเอง “ พี่มินโฮก็ทำด้วยสิฮะ ” เด็กน้อยไม่พูดเปล่า แต่ยังจับมือของมินโฮขึ้นมาวางบนหน้าท้องแทฮยอนให้เสร็จสรรพเสียอีก
“ จะดีเหรอ เดี๋ยวแทฮยอนว่าเอา ” เพราะวันก่อนแค่ฉวยโอกาสจูบหลังมือยังโดนอีกฝ่ายฟาดมาซะคอเคล็ดไปหลายวัน ไอ้เราก็เห็นแขนลีบๆ เลยไม่คิดว่าจะแรงเยอะขนาดนั้น
“ ไม่เป็นไรหรอกฮะ ลองถ้าเพลียจัดขนาดนี้ รับรองตื่นยากแน่ๆ ” และแล้วฮันบินก็บังคับมือมินโฮให้ไล้ลงบนท้องน้อยของพี่ชายตัวเองไปมาอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับเด็กที่กำลังเห่อของเล่นใหม่ไม่มีผิด
ความรู้สึกแรกหลังสัมผัสโดนหน้าท้องกลมๆเป็นความรู้สึกที่หาคำอธิบายแน่ชัดไม่ได้ แต่พอจะจำกัดความได้ว่า ‘ รู้สึกดีจนเหมือนน้ำตาจะไหลออกมาเลยล่ะ ’
ทุกคน!!! สงสัยความรู้สึกของคนเป็นพ่อของผมจะเพิ่งถูกกระตุ้นว่ะครับ
“ แว้กกกก ไอ้เชี่ยมินโฮ มึงปล่อยมือฮันบินของกูเดี๋ยวนี้น้า ” มีเวลาซึ้งใจได้ไม่นานก็ต้องปล่อยมือด้วยความตกใจ เพราะจีวอนที่ตามมาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดีร้องแหกปากลั่นก่อนจะวิ่งถลาหน้าตั้งสุดชีวิตมานั่งแทรกกลางระหว่างคู่พี่เขยกับน้องเมียเป็นพัลวัน
“ ชี่ย์ เบาๆหน่อย แทฮยอนหลับอยู่น่ะ เห็นมั้ย ” มินโฮส่งเสียงเอ็ดเบาๆพร้อมใช้นิ้วชี้แตะริมฝีปากตัวเองเป็นสัญญาณบอกให้อีกฝ่ายเงียบ ไม่สนจะแก้ตัวเรื่องใครเป็นฝ่ายจับมือใครกันแน่เลยสักนิด
จีวอนทำหน้าเหวออย่างงุนงงก่อนจะหันไปเห็นร่างบางที่เริ่มขยับตัวยุกยิกอยู่บนโซฟาด้วยความรำคาญใจเหมือนคนเพิ่งถูกปลุกให้ตื่น จึงทำได้แค่หันกลับไปส่งสีหน้า ‘ แมร่ง ไม่ทันละ ’ ให้มินโฮอย่างรู้สึกผิดแทน
“ อื้อ.. เอะอะอะไรกัน ” แทฮยอนปรือตาขึ้นถามอย่างงงวย ก่อนพยายามยันตัวลุกขึ้นจากโซฟาด้วยตัวเอง หากไม่เป็นผลสำเร็จเพราะอาการปวดศีรษะและคลื่นไส้ที่รุมเร้าทำให้ยากเกินกว่าจะตั้งตัวเองให้ฉากกับพื้นโลกได้
“ แทฮยอน ไหวมั้ย ” ร่างบางซวนเซจวนจะล้มลงไปบนหมอนอีกครั้งทำเอามินโฮต้องรีบเข้าไปประคองให้นอนลงดีๆพลางถามไถ่อาการด้วยความตกใจ
“ ปวดหัว ” แทฮยอนใช้สองมือกุมขมับตัวเองแน่นด้วยอาการเจ็บร้าวบริเวณศีรษะราวกับมันจะปริออก พลางทำสีหน้าเจ็บปวดเสียจนคนมองได้แต่รู้สึกทรมานใจไปตามๆกัน
“ นายมีไข้นี่!! ” มินโฮใช้หลังมือแตะหน้าผากก่อนว่าออกมาอย่างตื่นตระหนก
“ ฉิบหาย ตัวร้อนจี๋ ” จีวอนลองสัมผัสดูบ้างก่อนพ่นคำอุทานห่ามๆออกมาอย่างลืมตัวว่ามีคนน่ารักนั่งอยู่ด้วยกัน เพราะความตกใจล้วนๆ
“ จีวอน มึงไปตามพี่ท็อปมาเร็ว ” มินโฮสั่งเสียงเข้ม
“ ระหว่างที่กูเดินไป มึงห้ามแต๊ะอั๋งฮันบินอีกนะเว้ย ” จีวอนลุกขึ้นก่อนกำชับ
“ เออ เร็วๆ!!! ” มินโฮตวาดลั่นกลับไปด้วยความร้อนใจ ไม่ยอมรับมุขเพื่อนตัวเองเหมือนอย่างเคย จนจีวอนได้แต่เดินเกาหัวแกรกด้วยความไม่เข้าใจอารมณ์สหายรัก
ที่บทจะคาสโนว่าก็ทำตัวเหมือนไม่เห็นหัวใคร แต่พอบทเริ่มๆจะเห็นหัวใครซักคนขึ้นมา ก็แทคแคร์ไอ้คนที่ว่าซะโอเว่อร์ จนไม่เห็นหัวเพื่อนสนิทที่เคยกอดคอกระโดดน้ำทะเลเล่นกันมาตั้งแต่ปี 1 อย่างคิมจีวอนเลยสักนิด
ใช่ซี่ ก็กรูมันไม่สวย ไม่น่ารักเหมือนไอ้แทฮยอนนี่ มึงถึงได้ชอบใช้อารมณ์กับกรูนัก ไม่มาพะเน้าพะนอ เอาอกเอาใจกรูแบบไอ้แทฮยอนบ้างล่ะ …เออ แล้วกรูจะตัดพ้อไอ้มินโฮไปเพื่ออะไรกันวะนี่?
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“ กินหน่อยน่า นะ ซักคำก็ยังดี ” มินโฮขอร้องแทฮยอนที่อยู่ในสภาพกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมยื่นช้อนซึ่งพูนไปด้วยข้าวต้มที่อุ่นกำลังพอดีจ่อไว้กับปากเรียวที่เม้มสนิท
“ หึ ” คำเดียวสั้นๆก่อนสะบัดหน้าหนีอย่างเอาแต่ใจ
จะหาว่าเอาแต่ใจก็ตามสบายเถอะ!! ใครจะด่าจะว่าอะไรตอนนี้ แทฮยอนก็คงไม่สนอีกแล้วล่ะ หลังจากโดนจับฉีดยาไปเข็มหนึ่ง ต่อด้วยบังคับให้กินยาบ้ายาบอนับจำนวนเม็ดได้เกือบครึ่งโหลเข้าไปแล้ว ตอนนี้นอกจากไข้จะขึ้นจนพาลเอาปวดหัวจี๊ดอย่างกับมีใครคอยเอาค้อนมาทุบตลอดเวลาไม่พอ ยังตามมาติดๆด้วยอาการพะอืดพะอมคลื่นไส้จนแทบไม่ไหวจะทน
แล้วจะให้เขามีแก่ใจมานั่งกระเดือกข้าวฉ่ำๆน้ำเยิ้มๆในมือหมอนี่เข้าไปได้ยังไงกัน? คิดสิ คิด!!
“ ตอนกลางวันก็กินไปนิดเดียวเองไม่ใช่เหรอ ” มินโฮยังคงตื๊อจะป้อนข้าวแทฮยอนต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้
“ ไม่กิน จะนอน อย่ามายุ่ง!! ” แทฮยอนสะบัดเสียงแหบพร่าบอกด้วยสีหน้าที่แสดงให้เห็นกันจะๆไปเลยว่าเขากำลังเหม็นเบื่อคนตรงหน้าเต็มทนแล้ว
“ โอเคคร้าบ นอนก็นอนเนอะ ” มินโฮวางช้อนลงในชามข้าวต้มอย่างยอมแพ้ “ แต่ต้องไปนอนในห้องนะครับ นอนตรงนี้เดี๋ยวยุงกัด ” ว่าจบก็มัดมือชกโดยการช้อนร่างบางขึ้นแนบกับอกเตรียมพาเข้าห้องนอนทันทีแบบไม่ต้องถามความเห็น
“ ชริ ” แทฮยอนได้แต่จิ๊ปากอย่างขัดใจ แต่ก็ไม่มีแรงเหลือให้ทำอะไรไปมากกว่าการยกแขนทั้งสองขึ้นมาคล้องคออีกฝ่ายไว้กันตัวเองตกเพียงเท่านั้น
มินโฮยิ้มกริ่ม ถ้าเป็นแทฮยอนภาคปกติ หากเขาผลีผลามไปอุ้มเข้า คงได้น่วมไปแล้ว แต่นี่กลับยอมนอนนิ่งๆในอ้อมแขนอย่างว่าง่าย แถมยังเอามือโอบรอบคอเขาไว้เสียอีก
แสดงว่าป่วยหนักจริงๆแฮะ
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ค่ำคืนนี้ ห้องนอนทั้งสามของบ้านพักสุดหรูในรีสอร์ทได้ถูกจับจองโดยคนสามคู่ที่ดูโอ้กันมาแบบงงๆแต่กลับลงตัวพอดีด้วยความตั้งใจของไอ้มนุษย์เมะหน้าหื่นไม่สองก็สามคนเป็นอย่างต่ำเนี่ยแหละ
ห้องนอนริมซ้ายสุดที่มองเห็นวิวของทะเลได้ชัดเจนกว่าห้องอื่นๆ ทั้งมีเฟอร์นิเจอร์และเครื่องอำนวยความสะดวกต่างๆเตรียมไว้ให้อย่างครบครัน เรียบๆแต่ก็ดูหรูหรา แต่ถ้าจะมีข้อติจริงๆก็คงจะเป็นตรงที่ห้องออกจะกว้างแต่ดันมีเตียงแค่หลังเดียวนั่นแหละ ที่จินอูโครตจะขัดใจ
“ เอิ่ม พี่ท็อป คือ... ” เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว จินอูส่งเสียงงึมงำเรียกชื่ออีกคนในความมืดบนเตียงนอนขนาดซุปเปอร์คิงไซส์ ด้วยความยาว 7 x 7 ฟุต ซึ่งเป็นขนาดกว้างขวางเหลือเฟือที่จะให้ผู้ชายตัวใหญ่ๆซักสองคนลงมานอนกลิ้งเกลือกเล่นกันได้อย่างสบายๆ
ทั้งที่พื้นที่มีออกกว้าง แล้วไฉนไอ้ผู้ชายตัวใหญ่ตัวข้างๆมันยังจะต้องมานอนเบียดเขาซะแทบจะตกเตียงแบบนี้ด้วยว้า
“ อะไรเหรอ ” ซึงฮยอนส่งเสียงขานรับเบาๆข้างหูคนรักที่นอนตัวแข็งทื่อในชุดนอนลายทางแสนน่ารัก
“ พี่เถิบไปหน่อยได้มั้ยอะครับ ” จินอูที่นอนตัวลีบบอกเสียงแผ่ว รู้สึกสยิวกิ้วใช่เล่นที่อีกฝ่ายทำแบบนั้นกับตัวเอง
“ ไม่เอา อยากนอนใกล้ๆคนตัวหอม ” ร่างสูงว่าพลางกระเถิบตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากกว่าเดิม ก่อนฉวยโอกาสฝังจมูกลงกับลำคอเรียวแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ
“ อืม.. พี่ท็อปอย่าเอาแต่ใจสิครับ ” ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ท็อปคนนี้เป็นผู้ล่วงรู้ความลับของโครงการ เขาคงถีบร่างยักษ์ๆนี่ตกเตียงไปแล้ว ดังนั้นเพื่อความสำเร็จของโครงการ จินอูจึงพยายามข่มใจตัวเองให้พูดจาหวานๆ ทำท่าทางสะดีดสะดิ้งน้อยๆตามแบบฉบับอุเคะในฝันที่เคยศึกษามาจากตำราลึกลับ(?)ของพี่สาวข้างบ้านเมื่อสมัยประถม
“ ถ้าจินอูไม่ให้พี่เอาแต่ใจ งั้นก็คงต้องขอเอาตัวไปด้วยนะ ” น่าน มุขหน้าด้านแบบนี้พี่ท่านก็กล้าเล่นซะด้วย เอากับเขาสิ
พี่ท็อปก็เป็นแบบนี้ตลอดจนจินอูเริ่มปลงตก เห็นทีคืนนี้ เวอร์จิ้นของเขาคงจะรักษาเอาไว้ได้ยากเต็มทน อันที่จริงเขาเป็นผู้ชาย คงไม่ต้องหวงอะไรมาก แล้วอีกอย่างพี่ท็อปเองก็หล่อดี!! แต่ไอ้ครั้นจะให้ไปง่ายนักก็คงไม่ได้ เดี๋ยวมันจะไม่ขลัง!!
“ ถ้าพี่ทำอะไรผม ผมจะโกรธจริงๆนะ ” จินอูทำเสียงกระเง้ากระงอดอย่างแสนงอนตามหนังสือเล่มที่อ่านมาเป๊ะๆ เอาสิ คนอย่างคิมจินอูมันก็มีมารยาเป็นเหมือนกันนะเฟ้ย ถึงจะลอกมาจากตำราทั้งดุ้นก็เถอะ!!
“ ไม่ทำอะไรหรอกคร้าบ แค่จะขอกอดไว้เฉยๆเอง ” ซึงฮยอนพูดพลางโอบเอวอีกฝ่ายลากเข้าหาอกล่ำๆของตัวเองภายใต้ชุดนอนสีเข้มอย่างรวดเร็ว
“ แค่กอดจริงๆนะ ” เอาวะ โดนกอดไม่เสียหายอะไร เราก็ผู้ชาย อีกฝ่ายก็ผู้ชายเหมือนกัน รุ่นพี่นอนกอดรุ่นน้องไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย แมนจะตาย!!!
แต่ทำไมหัวใจต้องเต้นโครมครามด้วยวะ คิมจินอู
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ห้องนอนถัดมาถูกจับจองโดยจีวอนและฮันบิน แม้จะเป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้ว แต่ในห้องนอนกลับว่างเปล่า ไม่มีเจ้าของห้องทั้งสองอยู่บนเตียงนุ่มๆอย่างที่ควรจะเป็น
“ อืม พ...พี่จีวอน อื้อ..อืม.. ” ฮันบินส่งเสียงครางหวาน ดวงตาฉ่ำเยิ้มช้อนมองคนที่มอบจุมพิตอันแสนเร่าร้อนให้กับตัวเองด้วยความหลงใหล
เรียวลิ้นที่ตวัดพันเกี่ยวกันอยู่ในโพรงปากร้อนอย่างชำนิชำนาญ สร้างความรู้สึกแปลกใหม่ให้กับเด็กน้อยได้เป็นอย่างดี ฮันบินบิดชายเสื้อชุดนอนของคนสูงวัยกว่าด้วยความเสียวซ่านจัดเสียจนเกือบทำเนื้อผ้าสีสวยหลุดติดมือมาด้วย
“ หื้อ... ” เสียงครางขัดใจของคนตัวเล็กเกิดขึ้นในทันทีที่จีวอนทำท่าจะผละออก เด็กน้อยมีท่าทางเสียดายออกมาอย่างเห็นได้ชัด ดูน่ารักเสียจนจีวอนอดใจไม่ไหวต้องเอามือที่ช้อนอยู่ตรงท้ายทอยของอีกฝ่ายย้ายที่ขึ้นมายีหัวกลมๆนั่นเบาๆ
“ เท่านี้ก่อนนะครับ ” จีวอนว่า ใจจริงเขาก็อยากจูบเจ้าเด็กน่ารักนี่ต่ออีกนานๆเหมือนกันนั่นล่ะ แต่ก็กลัวอีกฝ่ายจะขาดใจซะก่อน ถึงได้จำใจถอนริมฝีปากออกมา
แต่ลึกๆก็แอบกลัวใจตัวเองด้วยส่วนหนึ่ง สองข้อประกอบกัน นั่นล่ะเหตุผลทั้งหมดที่บอกให้เขา หยุด ในเวลาอันสมควรหยุด
“ นี่แค่สามนาทีเอง วันก่อนยังนานกว่านี้เลย ” ฮันบินบ่นอิดออด แต่จีวอนทำตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าอีกฝ่ายจะมีอารมณ์มาจับเวลาตอนที่พวกเขากำลังจูบกันด้วย
“ ฮันบินเป็นเด็กดีนะ เชื่อพี่ ไม่ต้องรีบร้อน ของอย่างนี้ต้องค่อยๆฝึก ” จีวอนพิงหลังลงกับโซฟาก่อนดึงตัวคนรักอายุน้อยกว่ามาสวมกอดเอาไว้หลวมๆกับอก
“ อย่างนี้ ผมก็ไม่ได้รู้ซักทีน่ะสิ ว่าขั้นต่อไปจะเป็นอะไร ” เด็กน้อยบ่นอย่างรู้สึกเบื่อหน่ายกับความไม่ทันใจของคนรัก แต่จีวอนกลับยิ้มขำอย่างรู้สึกเอ็นดู
พวกเขาตกลงปลงใจเป็นแฟนกันตั้งแต่ฮันบินอยู่ ม. 5 จีวอนทะนุถนอม ดูแลน้องแทบทุกกระเบียดนิ้วเสียยิ่งกว่าพ่อแม่ ความสัมพันธ์ในช่วงแรกก็ดำเนินไปอย่างน่ารักๆ เดินจับมือ โอบไหล่บ้าง โอบเอวบ้างตามแบบฉบับเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป
แต่เมื่อขึ้นชั้นปี 1 ฮันบินเริ่มเพ่งความสนใจมายังเรื่อง Sex ไปตามสัญชาตญาณความอยากรู้อยากเห็นของเด็กวัยรุ่น จนจีวอนต้องเอ่ยปากสัญญาว่าจะค่อยๆสอนขั้นตอนการ Make Love ให้ทีละขั้น ทั้งนี้เพื่อเป็นการยื้อความบริสุทธิ์ของฮันบินให้คงอยู่ต่อไปตราบจนกว่าเด็กน้อยจะเรียนจบ หรือจะให้ดีกว่านั้นก็จนกว่าจะถึงวันแต่งงานของพวกเขานั่นล่ะ
จีวอนคิดเองก็เขินเอง งานแต่งงานระหว่างเขากับฮันบิน อยากให้มาถึงเร็วๆจัง >O<
“ อย่าเพิ่งไปคิดถึงขั้นต่อไปเลยฮันบิน ขั้นจูบเนี่ยต้องเรียนกันอีกนานเลยล่ะ ” จีวอนบอกด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“ แล้วเมื่อไหร่ผมจะท้องได้เหมือนพี่แทฮยอนล่ะ ไม่รู้ล่ะ ผมจะคลอดลูกของพี่จีวอนให้ได้เลย คอยดู ” ฮันบินพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นอย่างเอาจริงเอาจัง ให้รู้กันไปเลยว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น
จีวอนเหงื่อตก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เป้าหมายของฮันบินแปรเปลี่ยนไปมากถึงขนาดนี้ เท่าที่จำได้ตอนแรกๆเด็กน้อยยังแค่อยากรู้อยากเห็นเรื่องที่เพื่อนผู้ชายในห้องเขาคุยโฟ่กันในกลุ่ม แต่ไปๆมาๆดันกลายเป็นอยากมีลูกให้เขาเสียนี่
ความจริงมันก็น่าดีใจอยู่หรอก แต่จะให้ฮันบินท้องเหรอ อืม มันจะดีมั้ยล่ะท่านผู้อ่าน?
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
หลังจากสวมบทพยาบาลจำเป็นเช็ดตัวให้คนไข้เสร็จเรียบร้อย ระหว่างที่แทฮยอนกำลังหลับสนิท มินโฮก็รีบดอดมาอาบน้ำทันทีอย่างไม่รอให้เสียเวลา เพราะกลัวว่าคนป่วยจะขาดคนเฝ้าอาการนานเกินไป
ร่างสูงเดินผ่านน้ำได้ครู่เดียวก็รีบสาวเท้าถี่ๆออกจากห้องอาบน้ำมาหยุดยืนอยู่หน้าเตียง จ้องมองร่างที่กำลังขดตัวกลมอยู่ในโปงผ้าห่มผืนหนาด้วยรอยยิ้มบาง
“ ขออนุญาตนอนกอดนะครับ ” มินโฮในชุดนอนเดินอ้อมขึ้นไปทอดตัวนอนลงบนอีกฟากของเตียง เลิกผ้าห่มของคนป่วยขึ้นพลางกระเถิบตัวเองเข้าไปให้แนบชิดกับแผ่นหลังของอีกฝ่าย ก่อนยกมือขึ้นกอดเอวบางเอาไว้หลวมๆ
ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆเกลี่ยลงบนท้องน้อยของร่างบาง ริมฝีปากคนหล่อกระตุกรอยยิ้มอบอุ่นวาบบนใบหน้าทันทีที่คลำหาส่วนที่นูนขึ้นมามากกว่าตรงอื่นๆเจอ
‘ นี่ไง ลูกของเรา ’ มินโฮได้แต่คิดในใจ เพราะขัดเขินเกินกว่าจะพูดมันออกมาจากปากตัวเอง
ขณะเดียวกันจมูกโด่งก็ซุกไซร้ไปตามเรือนผมหอมนุ่มช้าๆ ค่อยละเลียดทีละนิดๆ คล้ายกำลังดื่มด่ำไปกับกาแฟถ้วยโปรดที่เสิร์ฟพร้อมเค้กวนิลาชั้นเลิศ เนื้อตัวนิ่มๆของอีกฝ่ายให้ความรู้สึกดีไปหมด ทั้งนุ่มเนียน ทั้งหอมกรุ่น แล้วไหนจะผิวขาวๆที่ส่องประกายวิงค์วังค์แม้ในความมืดนั่นอีก
โอ๊ย ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งรู้สึกอยากกินคนขึ้นมาจริงๆก็วันนี้แหละ คนอะไรก็ไม่รู้ น่ากิ๊น น่ากิน!!
มินโฮสูดหายใจเก็บกักอากาศดีมีคุณภาพรอบๆตัวแทฮยอนเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ก่อนจะตัดสินใจผละออกมาอย่างไม่ต้องการเอาแต่ใจตัวเองไปมากกว่านี้… เพราะอีกเดี๋ยวอาจจะใจแตกได้โดยไม่รู้ตัว
“ ฮันบิน หนาวๆ ” จู่ๆแทฮยอนก็พึมพำออกมาอย่างคนเพ้อไข้ ก่อนจะพลิกตัวกลับมาสวมกอดร่างสูงอย่างไม่มีสติพอที่จะแยกแยะความแตกต่างระหว่างบุคคลได้ว่าใครเป็นใคร แต่ทำไปด้วยความเคยชินล้วนๆ
“ เอิ่ม ” มินโฮนอนตัวแข็งทื่ออย่างครุ่นคิด ใจนึกอยากสวมรอยเป็นฮันบิน แล้วนอนกกกอดให้ความอบอุ่นกับคนขี้หนาวเอาไว้ทั้งคืนอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าเขาเกิดใจไม่แข็งพอจนอย่างอื่นมันแข็งขึ้นมาแทนล่ะ อะไรจะเกิดขึ้น!!!
“ ฮื่อ ฮันบิน พี่หนาว.. กอดกันนะ.. กอดๆ ” เป็นครั้งแรกที่โดนแทฮยอนพูดจาอ้อนใส่จังๆแบบนี้ ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่ได้หมายถึงตัวเอง ถึงจะรู้ดีว่าอีกคนแค่เพ้อเพราะพิษไข้ แต่มินโฮกลับไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ยิ้มตอบอย่างยินยอมพร้อมที่จะทำตามใจอีกฝ่ายได้เลยแม้แต่น้อย
“ ครับๆ จัดให้คร้าบ ” มินโฮส่งเสียงทะเล้นตอบกลับเบาๆพร้อมกระชับวงแขนให้ร่างบอบบางเข้ามาแนบชิดเพื่อถ่ายทอดไออุ่นจากตัวเองไปสู่อีกฝ่ายให้ได้มากที่สุด
คืนนี้อาจเป็นคืนที่มินโฮต้องนอนข่มอารมณ์ตัวเองไปทั้งคืน ขนมหวานต้องห้ามส่งกลิ่นหอมเย้ายวนอยู่ในฝ่ามือ แต่ไม่สามารถส่งเข้าปากตัวเองได้ อาจทำให้ทรมานปางตาย
แต่ก็เอาเถอะ ใครจะไปใจดำปล่อยให้คนท้องนอนจับไข้หนาวสั่นไปทั้งคืนได้ลงคอกันล่ะ
“ พี่รักฮันบินนะ ” แทฮยอนพึมพำพร้อมกับฝังหน้าผากอุ่นจนเกือบร้อนของตัวเองเข้ากับแผ่นอกเย็นๆของคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จมาหมาดๆอย่างไร้สติ
“ ผมก็รักพี่แทฮยอนเหมือนกันครับ ” ร่างสูงกระซิบบอกก่อนก้มลงแตะริมฝีปากที่ขมับอีกฝ่ายแผ่วเบา พลางปิดเปลือกตาลง เข้าสู่นิทราตามร่างบางไปติดๆ
และแล้วสามห้องพักในรีสอร์ทสุดหรูก็เข้าสู่ความเงียบสงบโดยแท้จริงได้เสียที หวังว่าคืนนี้คงจะไม่มีคู่ไหนส่งเสียงโวยวายขึ้นมาอีกนะ!!
TBC
รีบแปะรีบเผ่น!! ฟิ้วววว!!
#นัมแทท้อง << เมนท์ฟิค ทวงฟิคได้ค่า
◊
ความคิดเห็น