คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : t w o d a y 2.1
Two Day 2.1
“แป๊ะยิ้ม! กะแล้วว่าต้องอยู่ตรงนี้”
“โห...หลบอยู่หลังต้นไม้แล้วนะ ยังจะหาเจอ”
“ก็เวลานายโดดเรียนทีไร นายก็จะมานั่งๆนอนๆอยู่แถวนี้ประจำ”
“แล้วนี่พี่ก็โดดเรียนงั้นหรอ?”
“เปล่า คาบว่างน่ะ ฟังเพลงอะไรอยู่มาแบ่งกันฟังหน่อยๆ”
Hello Hello지금은 어떨지 몰라도
Hello Hello ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงนะ
Hello 내 곁을 맴돈 그 시간들을 계속 그 어떤 기쁨과도 비교 못해 No More 그댈 이젠 표현 할 수 없고 내 손을 잡는다면 Never let you go 이런게 사랑이면 절대 안놓쳐
ตลอดเวลาที่คุณอยู่เคียงข้างฉัน ไม่สามารถเปรียบได้ว่ามันมีความสุขขนาดไหน
มันไม่เคยจะพอแต่ตอนนี้ยังเผยความรู้สึกออกไปไม่ได้ ถ้าหากจับมือฉันไว้ล่ะก็จะไม่ยอมปล่อยให้คุณไปเด็ดขาด ถ้าการที่ทำแบบนี้คือความรัก ฉันก็จะไม่ปล่อยคุณอย่างแน่นอน
내가 다가서야 하는지 좀 더 기다려야 하는지
ฉันควรจะขยับเข้าไปใกล้ดีไหม หรือว่าจะรอต่อไปอีกสักนิด
Who knows 어쩜 우린 잘 될지도 몰라
ใครจะไปรู้ เราจะทำได้ดีในตอนจบ
(Hello – SHINee)
“เดี๋ยวนี้หัดฟังเพลงอินเลิฟๆนะ พี่ว่านายจะต้องแอบรักใครแน่ๆ”
“เรื่องของผมน่า พี่เตี้ยอย่ารู้เลย มันเป็นเรื่องของคนสูงๆน่ะ”
“ย๊า เดี๋ยวเถอะ ตีตายเลย -3-“
แสงแดดยามเช้ากระทบกระจกหน้าต่างส่องลงมาภายในห้องสี่เหลี่ยมธรรมดาๆ แต่วันนี้มันไม่ธรรมดาเพราะกลิ่นหอมๆของอาหารมากมายหลายชนิด ร่างสูงที่กำลังนอนคดคู้อยู่บนเตียงถึงกับต้องยอมแพ้กลิ่นหอมๆจนต้องลืมตาตื่น มือหนาขยี้ผมตัวเองแรงๆเพื่อไล่ความง่วงงุนออกไป มืออีกข้างก็สลัดผ้าห่มออกจากกาย นึกอยู่ในใจถึงที่มาของกลิ่นหอมๆของอาหารพวกนั้น พี่ลู่หานทำมาเผื่อรึไงกันนะ..
คงไม่ใช่...
เมื่อวานนี้เขาเพิ่งให้พี่แบคฮยอนมาอยู่ด้วยนี่นา คงจะเป็นร่างเล็กล่ะมั้งที่ทำไว้ให้
เดี๋ยวนะ พี่แบคฮยอนไม่มีเงิน แล้วเอาเงินที่ไหนไปซื้อวัตถุดิบ!!?
เซฮุนคิดได้ดังนั้นก็ลุกพรวดขึ้นมา แต่แล้วก็จ๊ะเอ๋กับสายตาแบ๊วๆเหมือนหมาน้อยของแบคฮยอนที่นั่งจ้องอยู่ก่อนหน้าแล้วพอดี ร่างเล็กในชุดของเมื่อคืนกำลังนั่งยองๆอยู่บนพื้นใกล้ๆกับเขา เสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดาๆที่เขาเคยใส่แต่พอวันนี้มันมาอยู่บนตัวของอีกคนกลับทำให้มันดูน่ามองเป็นพิเศษ คอเสื้อย้วยๆกับกางเกงที่ติดจะสั้นๆนั่นมันทำเอาสายตาของเซฮุนละไปไหนไม่ได้ รอยยิ้มสดใสนั่นถูกส่งมาให้เขาที่กำลังตื่นนอนตอนเช้า
พี่แบคฮยอนเหมือนกับลูกหมากำลังรอให้เจ้าของตื่นมาเล่นด้วย..
โอเซฮุนโดนบยอนแบคฮยอนแอคแทคไปเต็มๆหนึ่งดอกสำหรับเช้านี้...
“อรุณสวัสดิ์ ตื่นแล้วหรอ J”
อย่าเพิ่งใจสั่นสิ! เขาทำอะไรไว้กับตัวเองลืมไปแล้วหรอวะไอ้เซฮุน
“อ...อืม” ตอบได้แค่นั้นแหละ นอกนั้นนึกคำพูดไม่ออก
“พี่ทำกับข้าวไว้แล้วนะ เปิดดูในตู้เย็นของนายไม่เห็นมีอะไรเลยลงไปซื้อของที่มินิมาร์ทข้างล่างหอมา”
“เอาเงินมาจากไหน?”
“ก็กระเป๋าตังของนายไง” ไม่พูดเปล่า นิ้วเรียวยังชี้ๆไปที่กระเป๋าตังของร่างสูงที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง
“หยิบเงินคนอื่นไปใช้แบบนี้ได้ยังไง นิสัยไม่ดีเลยนะครับ”
“ขอโทษ...พี่แค่อยากทำกับข้าวให้นายแล้วก็ลงไปซื้อของด้วย แต่พี่ไม่มีเงิน พี่ก็เลย...เอ่อ เห็นนายหลับอยู่ไม่อยากปลุก ขอโทษนะเซฮุน ( . .)”
แบคฮยอนแค่อยากทำอะไรให้เซฮุนประทับใจตอนตื่นมาเช้าๆ ได้กินอาหารอร่อยๆฝีมือของเขา หวังว่าจะทำให้เซฮุนประทับใจบ้างไม่มากก็น้อย แต่ที่ไหนได้ความหวังดีของเขากลับทำให้เซฮุนหงุดหงิดขึ้นไปอีก แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เพราะเขาไม่มีเงินเลย จะไปรบกวนพี่ลู่หานก็ไม่กล้า สุดท้ายก็เลยเลือกวิธีนี้
แบคฮยอนไม่ได้ตั้งใจจะเอาไปโดยไม่บอก เขาเรียกว่าอะไรนะ ขโมยใช่รึเปล่า...
แต่ก็ไม่ได้ขโมยไปทำอะไรนี่นา เอาเงินไปก็ไปซื้อของมาทำกับข้าวให้เจ้าของเงินกินนี่ แบคฮยอนไม่ผิดซะหน่อย
ไม่ผิดแต่รู้สึกผิด...ไม่ว่าจะยังไงแบคฮยอนก็ผิดเสมอในสายตาเซฮุนนั่นแหละ
“แล้วพี่ลงไปในสภาพแบบนี้น่ะหรอ?”
เซฮุนมองแบคฮยอนตั้งแต่หัวจรดเท้า แบคฮยอนก็มองตามอย่างงงๆแล้วพยักหน้ารับเบาๆ ก็เซฮุนให้เขาใส่ชุดนี้นี่นา มีแค่ชุดเดียวแล้วจะเอาชุดไหนมาเปลี่ยนล่ะ...อีกอย่างก็แค่มินิมาร์ทข้างล่างหอพักเองนะไม่ได้ไปไหนไกลซะหน่อย ไม่เห็นจำเป็นจะต้องเปลี่ยนชุดมากมายเลย
สายตาของเซฮุนหันขวับมามองดุๆหลังจากที่แบคฮยอนพยักหน้ายอมรับ รู้สึกฉุนในใจขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เสื้อยืดตัวบางๆแถมคอเสื้อย้วยๆ กางเกงก็สั้นเลยเข่าขึ้นมาจนเดินทีแทบจะเห็นไปถึงไหนต่อไหน แบบนี้จะใส่ไปล่อเสือล่อตะเข้ข้างล่างรึไงไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย นี่มันฤดูหนาว ใส่แบบนั้นไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง ตัวก็เล็ก หน้าตาก็เหมือนลูกหมาอีก ถ้าถูกใครหิ้วไปทำมิดีมิร้ายเข้า ขัดขืนยังไงก็ไม่น่ารอด
เซฮุนหงุดหงิด...หงุดหงิดที่เห็นแบคฮยอนใส่เสื้อผ้าแบบนั้นออกไปเดินข้างนอกห้อง
หงุดหงิด...ที่ร่างเล็กไม่ระวังตัวเอง ใสซื่อโลกสวยไม่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างถ้าแต่งตัวแบบนี้
หงุดหงิด..ถ้าเกิดไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง
และหงุดหงิดตัวเอง...ที่ไม่อยากให้แบคฮยอนใส่ชุดแบบนี้ไปเดินให้คนอื่นเห็นผิวขาวๆนั่น
ต้องการอะไรวะเซฮุน อยากเก็บไว้มองคนเดียวรึไง? ไม่เข้าใจตัวเองเลย
ร่างสูงเดินลงจากเตียงแล้วคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไปทิ้งให้ร่างเล็กนั่งจมอยู่กับความคิดที่ว่าตนทำผิดอะไรเซฮุนถึงได้ดูหงุดหงิดนัก แบคฮยอนก้มหน้าคอตกเดินไปนั่งดูโทรทัศน์เงียบๆ กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเปลี่ยนช่องมาไม่จดจ่ออยู่กับรายการใดรายการหนึ่งเป็นพิเศษ นี่ก็วันที่สองเข้าไปแล้ว ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย ถึงแม้เซฮุนจะยอมให้เขาอยู่ด้วย ก็ใช่ว่าจะเริ่มรักเขา ออกจะเย็นชากว่าเดิมด้วยซ้ำไป
เข้าสู่วันที่สองแล้ว จะมัวช้าอยู่ไม่ได้ เงื่อนไขเวลามีอยู่แค่สี่วันเท่านั้น
สี่วันที่แบคฮยอนจะได้อยู่กับเซฮุน...
วันแรกร่างบางปล่อยทิ้งไปโดยเสียเวลาเปล่า แถมยังก่อเรื่องวุ่นๆให้เซฮุนต้องปวดหัวอีก พอเข้าสู่วันที่สองเท่านั้นแหละถึงได้เริ่มรู้สึกว่าเวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน อยากจะย้อนกลับไปใหม่อีกครั้ง อยากจะทำอะไรให้มากกว่านี้ถ้าทำได้
แต่กฎของเวลามีแต่จะเดินหน้าต่อไปเท่านั้น เราหยุดหรือย้อนเวลาไม่ได้ แบคฮยอนรู้ดี
ปัญหาคือ จะทำยังไงให้เซฮุนมาสนใจ?
ยั่ว?
เฮ้ย ยั่วงั้นหรอ ยั่วยวนสุดสวาทขาดใจดิ้นแบบโคโยตี้แบบนั้นป้ะ แบบนั้นแบคฮยอนทำไม่เป็นหรอก T^T บ้าบอไปรึเปล่า แต่ก็เคยเห็นนางร้ายในละครเขาทำกัน พระเอกก็ตกหลุมพรางทุกที...น่าจะได้ผลนะ
หรือจะไม่ทำ ถ้ายั่วแล้วเซฮุนโมโหกว่าเดิมล่ะ เตะเขากระเด็นออกนอกห้องไล่ตะเพิดจะทำยังไง
แต่ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆ ไม่เวิร์คค่อยกลับมาตั้งหลัก เอาวะ ไม่ลองไม่รู้ ขอสู้ซักตั้ง!!!
หลังจากที่พลังฝ่ายมารและเทวดาเถียงกันในหัวของแบคฮยอนจนมั่นใจแล้ว ฝ่ายมารเป็นผู้ชนะฝ่ายดีอย่างราบคาบ ทำให้แบคฮยอนตัดสินใจที่จะลองยั่วเซฮุนดูซักครั้ง ร่างเล็กกำมือแล้วชูขึ้นไฟติ้งเพื่อเป็นขวัญและกำลังใจให้กับตัวเองหนึ่งครั้ง แววตาฉายแววเด็ดเดี่ยวและตั้งใจว่าเช้านี้จะต้องลองยั่วเซฮุนให้เซฮุนมาหลงรักตัวเองให้ได้ เป็นไงก็เป็นกัน
เซฮุนเดินออกจากห้องน้ำมาหลังจากที่เข้าไปอาบน้ำแปรงฟันเสร็จ ร่างสูงพันผ้าขนหนูผืนใหญ่ไว้ที่เอว มือข้างหนึ่งถือผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมให้แห้งอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ได้ยินเสียงเท้าคนเดินมาข้างหลังเบาๆเป็นสัญญาณให้รู้ว่าผู้อาศัยอีกหนึ่งคนกำลังเดินเข้ามาที่นี่ เสียงเท้าเงียบไปตรงข้างหลังของเซฮุนพอดี แต่ร่างสูงก็ไม่ได้สนใจหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาใส่จนครบชิ้น มือหนาที่กำลังติดกระดุมชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงของอีกคนดังขึ้น
“เซฮุนนา~ พี่ช่วยติดกระดุมไหม?”
เสียงแหลมเล็กฟังดูดัดๆแปร่งๆดังขึ้นจากด้านหลัง มันฟังดูแล้วไม่ค่อยคุ้นหูซักเท่าไหร่ ถึงแม้จะรู้ว่าใครเป็นคนพูดแต่ก็อดสงสัยว่าทำไมเสียงถึงเป็นแบบนั้น ร่างสูงหันหน้าไปหาอีกคนก่อนจะยืนมองแบคฮยอนด้วยความ...เอ่อ ความงุนงงปนตกใจ
จะไม่ให้เซฮุนรู้สึกอย่างนั้นได้ยังไง ก็ในเมื่อภาพที่เขาเห็นคือพี่แบคฮยอนยืนพิงอยู่ข้างผนังห้อง ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนเจ้าตัวขยี้ๆมันให้ฟูเหมือนรังนก แขนเสื้อที่ลู่ตกลงมาข้างหนึ่งให้เห็นไหล่เล็กขาวๆ คอก็เอียงมองเขาอย่างกับจะล้มพับลงกับพื้น แถมสายตาที่มองมาราวกับจะเขมือบเซฮุนลงท้องนั่นอีก มันดูพิลึกขนลุกพิกล
แบคฮยอนเห็นเซฮุนยืนนิ่งทำหน้างงใส่ก็นึกแปลกใจ เขาทำอะไรผิดไปจากที่เห็นในละครรึไงนะ...เนี่ยก็ยืนพิงผนังห้อง ยีผมตัวเองให้ฟูพอเหมาะเสริมความเซ็กซี่ ลดคอเสื้อลงโชว์ไหล่เนียนๆให้เห็น บีบเสียงแหบๆฟังดูมีเสน่ห์ เอียงคอมองน้อยๆ ส่งสายตาสื่อความหมายไปให้อย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วยแล้ว ยังมีอะไรให้ไม่เข้าใจอีก อืม...หรือว่าสายตาของเขาจะยังสื่อความหมายไม่พอ คิดได้อย่างนั้นแบคฮยอนจึงทำตาปรือๆส่งไปให้เซฮุนอีกหนึ่งดอก
“ง่วงรึเปล่าครับ ทำไมพี่ทำหน้าง่วง?”
เซฮุนถามร่างเล็กที่เริ่มจะทำตัวไม่ปกติเข้าไปทุกที หรือว่าเมื่อคืนพี่แบคฮยอนจะไม่ค่อยคุ้นเตียงนอนเลยนอนไม่ค่อยหลับ หรือว่าเตียงมันแข็งนอนไม่สบายตัว ก็นี่แหละน้า หอราคาถูกๆห้องพักราคาพื้นๆมันจะไปดีเท่าบ้านของพี่แบคฮยอนได้ยังไง คนเคยอยู่สุขสบายมาอยู่ในที่แบบนี้มันก็ต้องนอนไม่หลับบ้างเป็นธรรมดา
แบคฮยอนได้ยินเซฮุนพูดแบบนั้นก็แทบจะทรุดลงกับพื้นเอาหัวโขกตายไปให้รู้แล้วรู้รอด นี่ไม่ได้เข้าใจในความหมายที่ต้องการจะสื่อเลยใช่ป้ะไอ้แป๊ะยิ้ม แผนปรือตามองไม่ได้ผล งั้นลองใหม่ๆ แบคฮยอนกัดปากสีชมพูพีชของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะทำท่าปากเจ่อๆ ในหัวจินตนาการถึงดาราสาวสุดเซ็กซี่หลายๆคนแล้วพยายามทำตามพวกหล่อนให้เหมือนที่สุด แต่แบคฮยอนไม่รู้หรอกว่ามันเหมือนแค่ในจินตนาการ ความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้ออกมาดูเซ็กซี่เร้าใจเหมือนที่ตัวเองนึกฝันไว้แม้แต่นิดเดียว
“ระหว่างที่ผมอาบน้ำอยู่พี่สะดุดฝุ่นหกล้มหัวกระแทกโต๊ะอาหารรึเปล่า? บ๊องๆนะ =____=”
เซฮุนทำหน้าเอือมออกไปแต่ข้างในกำลังกลั้นหัวเราะสุดกำลัง ใช่ว่าเขาไม่รู้ที่คนตรงหน้ากำลังทำนั้นคืออะไร เพียงแต่ว่ามันไม่ได้ดูเซ็กซี่น่าจับฟัดแบบนั้น มันออกจะดูฮาๆปนบ้าบอด้วยซ้ำไป นี่พี่เขากำลังยั่วเขาหรือกำลังแสดงมุกตลกกันแน่
พี่แบคฮยอนไม่เหมาะกับอะไรที่เซ็กซี่เย้ายวนอารมณ์เลย พี่เขาเหมาะกับคำว่าน่ารักมากกว่า
ทุกการกระทำที่ออกมาจากใจจริง รอยยิ้มใสซื่อมอบให้ผู้อื่นอย่างไม่หวังอะไรนั่นแหละคือเสน่ห์ของพี่เขา
แบคฮยอนยู่ปากเล็กน้อยก่อนถอนหายใจออกมาอย่างท้อแท้ นั่นก็ไม่กระตุ้น นี่ก็ไม่โดนใจ แล้วแบบนี้ทำยังไงถึงจะยั่วให้เซฮุนมาหลงรักเขากันล่ะ รวบหัวรวบหางจับปล้ำเลยดีไหม? ฟังดูน้ำเน่านะแต่ก็น่าลอง แต่แบบนั้นขอเก็บไว้เป็นวิธีสุดท้ายจะดีกว่า ก็...แบคฮยอนยังไม่กล้าจะทำอะไรแบบนั้นหรอก แค่คิดก็เขินแทบจะเป็นลมแล้ว( . .)
ยั่วอะไรไม่เห็นจะได้ผลเลย ไม่เอาแล้ว! อายก็อาย ถอดใจแล้วล้มเลิกแผนนี้ดีกว่า
เซฮุนยืนกอดอกมองแบคฮยอนนิ่ง รอดูท่าทีว่าคนตัวเล็กจะมาไม้ไหนอีก ร่างเล็กยกมือขึ้นกอดตัวเองแล้วลูบแขนไปมาช้าๆส่งสายตาอ้อนๆมาให้
“หนาว...”
เซฮุนได้ยินดังนั้นจึงหันไปค้นหาเสื้อโค้ทตัวหนาในตู้เสื้อผ้าแล้วโยนไปคลุมหัวร่างเล็กเอาไว้ แบคฮยอนรับไว้อย่างงงๆแต่ก็ไม่ได้ใส่ ได้แต่เอาปรกไหล่ไว้อย่างนั้น
รอดูท่าทีเซฮุนก่อน...
“ใส่เสื้อโค้ทซะสิครับ ผมจะพาไปซื้อชุดให้ใส่ ราคามันถูกหน่อยนะครับ ไม่ใช่เสื้อผ้าแบรนด์เนม ใส่ไปแล้วถ้ามันระคายผิวทนไม่ได้ก็กลับบ้านพี่ไป”
“พี่ทนได้! พี่ใส่ได้สบายอยู่แล้ว ^^ พี่อยากอยู่กับนาย”
“ผมรู้ว่าพี่กำลังยั่วผมอยู่ แต่พี่อย่าทำอีกเลยนะครับ แทนที่มันจะดูเซ็กซี่เร้าอารมณ์ มันจะกลายเป็นเซ็กซ์เสื่อมยั่วโมโหแทน =_____=”
เซฮุนบอกแบคฮยอนด้วยสีหน้าเอือมๆก่อนจะเดินผ่านร่างเล็กไปในห้องครัว ทิ้งให้ร่างเล็กยืนอึ้งกับความคิดที่ว่าแบคฮยอนไร้สมรรถภาพในการยั่วอารมณ์ถึงขนาดนี้เลยหรอ เซฮุนเห็นอาหารง่ายๆสองสามอย่างวางอยู่ก็จัดการอาหารบนโต๊ะทันที แบคฮยอนที่เดินตามเข้ามาก็นั่งมองอย่างลุ้นๆทำเอาเซฮุนกินต่อไปอย่างตะกุกตะกัก
“อร่อยรึเปล่า? พี่ตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ *O*”
“ไม่ใช่ว่าไปซื้อสำเร็จรูปมาหรอครับ...ฝีมือก็พอกินได้”
เจอคำพูดเสียดสีเข้าไปนิดหน่อย แบคฮยอนถึงกับนั่งนิ่งเงียบเลยทีเดียว ร่างเล็กตักข้าวกินเงียบๆไม่พูดไม่จาอะไรอีก มันก็ออกจะเสียใจไม่น้อยเมื่ออาหารที่เราทำเองถูกพูดว่าเป็นฝีมือของคนอื่น ถึงแม้เซฮุนจะรู้สึกว่าพูดแรงไปบ้างแต่ก็ไม่ได้แก้ตัวอะไร บางทีการทำอะไรทำร้ายจิตใจพี่แบคฮยอนมากๆอาจจะทำให้ร่างบางทนไม่ได้แล้วออกไปจากชีวิตเขาซักทีก็ได้
หลังจากกินเสร็จเซฮุนก็ปล่อยให้แบคฮยอนเก็บจานไปล้าง ขายาวก้าวออกนอกห้อง เคาะประตูห้องตรงข้ามซักพัก ร่างบางที่เตรียมตัวออกไปทำงานพิเศษก็เปิดประตูออกมาทักทาย
“จะไปแล้วหรอเซฮุน วันนี้ออกไปที่ร้านเช้าจัง”
“เปล่า ผมจะพาพี่แบคฮยอนไปซื้อเสื้อผ้า พี่ลู่หานไปร้านเองได้ไหม? ผมคงจะไปทำงานช้าซักหน่อย”
“อื้ม ใกล้แค่นี้เองไม่ต้องห่วง ^^”
รอยยิ้มของนางฟ้าถูกส่งมาให้เซฮุน ร่างสูงเอื้อมมือไปยีผมสีบลอนด์สวยของอีกคนอย่างหมันไส้ สายตาอ่อนโยนของเซฮุนถูกส่งไปให้ลู่หาน ก่อนที่ร่างบางบอกให้อีกคนรีบไปทำธุระให้เรียบร้อยแล้วรีบไปทำงาน เซฮุนเดินกลับเข้าห้องของตัวเองก่อนจะพาแบคฮยอนนั่งซ้อนท้ายจักรยานคันโปรดของเขาออกไปยังร้านเสื้อผ้าแถวๆหอพัก
“พี่ชายพาน้องชายมาเลือกเสื้อผ้าหรอ น่ารักดีนะ”
เจ้าของร้านเอ่ยทักหลังจากที่แบคฮยอนกับเซฮุนเดินเลือกเสื้อผ้ามาได้ซักพักแล้ว ทั้งสองคนหันขวับไปตามเสียงทักทายของเจ้าของร้าน เซฮุนหัวเราะเบาๆก่อนจะพยักหน้ารับ ส่วนแบคฮยอนกำลังส่งสายตางอนๆไปยังเซฮุนที่ยืนยิ้มคุยกับเจ้าของร้านอย่างออกรสออกชาติ เขาสิเป็นพี่ของเซฮุน เขาอายุมากกว่าเซฮุนนะ! เจ้าของร้านทำไมตัดสินกันด้วยส่วนสูงล่ะเฮ้อ ผิดรึไงเกิดมาเตี้ยเนี่ย L
“ไหนลองตัวนี้ดู”
เซฮุนหยิบเสื้อเชิ้ตตัวหนึ่งมาแล้วทาบลงไปบนหลังของแบคฮยอนที่ตอนนี้ถอดเสื้อโค้ทออกไปเรียบร้อยแล้ว ช่วงเช้าๆยังไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ทั้งสองคนเลยเลือกดูเสื้อผ้าได้อย่างเต็มที่ มือหนาสัมผัสกับไหล่แบคฮยอนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำไมตัวเย็นแบบนี้...หรืออากาศหนาวๆมันทำให้พี่แบคฮยอนตัวเย็น
“อื้ม..ก็โอเคนะ พี่ชอบตัวนี้เหมือนกัน”
“งั้นก็เอาตัวนี้ไปใส่ ผมจะไปจ่ายเงิน”
แบคฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะถือเสื้อเชิ้ต กางเกง และชั้นในเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อ ไม่มีเวลาไปซักแล้วก็ใส่ไปเลยแล้วกัน ถึงแม้จะไม่ใช่ร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์เนมแต่ก็มั่นใจได้ว่าเสื้อผ้าสะอาดดีพอสมควร เซฮุนเดินไปหยิบเสื้อยืดกางเกงสามส่วนและกางเกงยืดขายาวอีกสองสามตัวให้แบคฮยอนก่อนจะเดินไปจ่ายเงินรอคนข้างใน
มองดูเงินในกระเป๋าก็หายไปกับเสื้อผ้าเยอะเหมือนกัน กว่าจะเก็บได้ขนาดนี้ตั้งหลายอาทิตย์แน่ะ...
ไม่นานร่างเล็กในชุดที่เขาเลือกให้ก็เดินออกมาด้วยท่าทางเขินประหม่า เซฮุนเดินเข้าไปหาก่อนจะมองสำรวจไปทั่วร่างกายของคนตัวเล็ก
“ก็โอเค ไปร้านกันเถอะ ไปเคลียร์หนี้ของพี่” เซฮุนตั้งใจเน้นคำว่า ‘หนี้’ให้แบคฮยอนได้ยินชัดๆ
“เอาบัตรพี่ไปจ่ายสิ....เสื้อผ้านี่ก็ด้วย”
“ลืมแล้วหรอครับ บัตรพี่ถูกอายัต สิ่งที่พี่มีมันก็ไม่ต่างอะไรกับเศษพลาสติกธรรมดาๆหรอก”
นั่นสิ แบคฮยอนลืมไปเสียสนิท ถ้าหากบัตรเครดิตของเขาไม่ถูกอายัตก็คงไม่ได้มาอยู่กับเซฮุนแบบนี้ เมื่อนึกขึ้นได้ทำเอาแบคฮยอนก้มหน้านิ่งสำนึกความผิดของตัวเอง หลังกว้างของเซฮุนเดินห่างออกไปเรื่อยๆทำให้แบคฮยอนต้องเดินตามไปอย่างรวดเร็ว นั่งลงซ้อนท้ายจักรยานคันที่แสนคุ้นเคย แต่ตอนนี้ไม่สามารถที่จะกอดเอวคนตรงหน้าได้อีกแล้ว เพราะไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำแบบนั้นได้ แผ่นหลังที่เคยอบอุ่น แต่ทำไมตอนนี้มองแล้วรู้สึกมันเย็นเยือกไร้จิตใจแบบนี้..หัวใจของเซฮุนปิดตายไม่รับแบคฮยอนให้เข้าไปอยู่ในนั้นสินะ
ทั้งๆที่แผ่นหลังแสนคุ้นเคยก็อยู่ตรงหน้า แต่ไม่สามารถทำอะไรได้...
ใกล้เพียงแค่นี้ ใกล้เพียงแค่เอื้อมมือ แต่ทำไมรู้สึกว่ามันไกลแสนไกล คว้าไว้ไม่ได้
นายก็เหมือนดวงดาว..เห็นสว่างไสวเต็มท้องฟ้า เหมือนกับอยู่ใกล้ๆมองไปทางไหนก็เห็น แต่เมื่อเราลองเอื้อมมือออกไปคิดจะคว้าดาว นั่นแหละถึงได้รู้ว่ามันอยู่ไกลจนไม่อาจจะเอื้อม
"เซฮุนนา~ รักพี่....เถอะนะ"
"พี่แบคฮยอนครับ เหนื่อยรึเปล่ากับการพยายามทำอะไรๆเพื่อผม เลิกพยายามเถอะ"
"ไม่! พี่ไม่เหนื่อยซักนิด พี่อยากทำ..เห็นใจพี่บ้างเถอะนะ"
"ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป จะดุจะว่าเท่าไหร่ก็ทน....เฮ้อ"
“จนกว่านายจะรักพี่ จะไม่ไปไหนทั้งนั้น” เวลาของคนเรามันมีจำกัด ไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไงก็ขอทุ่มสุดใจก็แล้วกัน
“ไม่มีวันนั้นรู้เอาไว้ด้วยครับ”
คำพูดทำร้ายจิตใจรอบที่ร้อยถูกปล่อยออกมาเชือดเฉือนลมหายใจแบคฮยอนเล่นๆอีกครั้ง มันเหมือนรอยแผลสดที่ถูกมีดคมๆเฉือนทีละนิดครั้งแล้วครั้งเล่า พอแผลนั้นใกล้จะหายดีก็ถูกคนๆเดิมเอาน้ำเกลือมาราดซ้ำให้แสบมากยิ่งขึ้นไปอีก ถูกทำให้เจ็บครั้งแล้วครั้งเล่าไม่จบไม่สิ้น เพียงแค่เจ้าของเนื้อจะยอมถอยออกมาก็จะหายเจ็บ แต่แล้วก็ไม่หยุด ก็ยังจะทำร้ายตัวเองซ้ำๆอยู่เรื่อยไป
ความรักมันทำให้เจ็บปวดแต่คนเราก็ยังต้องการ
ความรักนั่นแหละคือมีดเนื้อดีที่แทงเราซ้ำๆให้เจ็บปวด
แบคฮยอนก็คนโง่หนึ่งคนที่ยอมให้ความรักทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสเพียงเพราะต้องการหัวใจของโอเซฮุน
**********************************
มาต่อแล้วค่ะ!!
ขอโทษน้าที่หายไปนาน
ยังรอกันอยู่ไหม?
ขอบคุณนะคะที่ช่วยกระตุ้นไรท์ให้มีพลังแต่งฟิคต่อ
รักทุกคนเลยนะจุ๊บ
รักฟิคเรื่องนี้กันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น