คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 : การแสดง
.สายแล้วๆ เพราะที่บ้านแท้ๆ เลย
.ผมกำลังสาย เพราะมัวแต่จัดกระเป๋าและล่ำลากับคุณพ่อคุณแม่
ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะให้ใส่ชุดสีขาวประจำเรือนจำแบบที่ผมใส่ๆ ทุกวันไปเที่ยวแล้ว แต่ทางเรือนจำเขาให้กลับไปเอาข้าวของเครื่องใช้เสื้อผ้าไปอยู่ได้ ตอนผมกลับบ้านไปเอาของก็ไม่ได้โทรไปบอกที่บ้าน ทำเอาทั้งคุณพ่อคุณแม่ตกใจกันหมด กว่าจะล่ำลาพ่อกับแม่ได้ก็เสียเวลาไปเยอะเหมือนกัน จนผมต้องรีบลาก รีบเดินไปที่นัดทันทีเมื่อมาถึงสนามบิน ...ก็ผมเล่นสายกว่าเวลานัดตั้งสามสิบนาทีได้มั้ง
พลั่ก!!
“โอ๊ย!” ผมที่กำลังสนใจกระเป๋าใบใหญ่ที่ลากมาว่าเราขนไรมาบ้างทำไมหนักอย่างนี้ เลยไม่ได้มองทาง จนผมไปชนใครเข้า ...เขาล้มลงหนังสือกระจายเต็มไปหมด
.ให้ตายสิ ในสนามบินนายคนนี้ทำยังกับอยู่ในห้องสมุด เดินถือหนังสือหลายเล่มกลางสนามบินแบบนี้มีที่ไหนกัน
“ขอโทษนะครับ ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ นะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” เขาลุกขึ้นอย่างรีบร้อน จับแว่นกรอบสีดำเลนส์หนาให้เข้าที่จากนั้นเขาก็รีบขอโทษผมยกใหญ่
.ผมควรจะขอโทษเขามากกว่านะ
“เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอก ฉันชนนายนะ” ผมพูดพลางเอายกมือห้ามเขาให้เขาหยุดขอโทษผม แล้วก็รีบเก็บหนังสือที่กระจัดกระจายของเขาให้
“เอ่อ ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอโทษด้วยเรื่องที่ชนคุณ” ผมพูดแล้วรีบจับกระเป๋าลากต่อ
.มันจะสายกว่านี้ไม่ได้ เดี๋ยวเครื่องจะขึ้นแล้ว
“อะ...เอ่อ...คะ คุณครับ คุณรู้ไหมว่าที่นี่ไปตรงไหน” คนที่ผมชนดึงตัวผมไว้แบบกล้าๆกลัวๆ ถามผมแบบตัวการ์ตูนชื่อมิคุรุในเรื่องฮารุฮิ (ขนาดนั้นแต่นี่มันผู้ชายนะ)
ผมรับกระดาษในเล็กจากมือเขามา ในกระดาษเป็นแผนที่ที่เขียนลวกๆ ในสนามบิน แล้วก็มีจุดสีแดงเน้นๆ พร้อมกับข้อความว่า’รอตรงนี้!’…มันคงเป็นจุดนัดพบของเขาแต่ชายคนนี้หาไม่เจอ
.ที่นัดผมนี้ ที่เดียวกับที่นัดของผมเลย
“ตามฉันมาสิ ฉันกำลังไปตรงนั้นพอดี” ผมพูดแล้วเดินนำทันที
“ข ขะ..ขอบคุณครับ อ่ะ!” ผมหันกลับไปตามเสียงตกใจของเขา เขากำลังเสียหลักเหมือนสะดุดไรสักอย่าง เขารีบจับหนังสือในมือเขาที่จะหล่นกระจายอีกรอบ ยกมือขึ้นมาจับแว่นตัวเองที่มันจะหลุดก่อนจะยิ้มให้ผมซะไม่เห็นตา แล้วพูดกับผมว่า
“ผมไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องห่วง”
ผมกำลังเดินนำเขาอีกรอบก็ผมกับหญิงผมทองส้มนมโตเดินมาทางผม หน้าตาเอาเรื่องมาก
.จะมาตบผมหรือป่าวเนี่ย ??
แล้วเขาก็เดินผ่านตัวผมไป ดึงหูผู้ชายที่ผมเดินชน
“นี่! เครื่องจะขึ้นอยู่แล้วมัวทำอะไรอยู่ห้ะ จินกิ!” หญิงนมโตพูด
“กะ ก็....ผมหาไม่เจอนี่ครับ” เขาพูดกับพี่สาวนมโตคนนั้นแบบกลัวๆ เหมือนที่พูดกับผมล้ะ
“โตเป็นควายมาที่นี่ตั้งกี่รอบ สถานที่นัดพบก็ที่เดิมหาไม่เจอเนี่ยนะจินกิ! แกก็ไม่คิดจะเดินถามใครเลยใช่ไหมว่าที่นี่อยู่ไหน ? ไอ้น้องโง่!”
“ผม...ผมก็ถามนะฮะ นี่ไงๆ เขากำลังเดินพาไปอยู่พอดี” เขาชี้มาทางที่ผมยืนอยู่ ...ชี้ตัวผม
“เอ่อ..คุณเองเหรอค้ะ ขอบคุณด้วยนะค้ะที่อุตส่าห์เสียเวลาช่วยเหลือน้องชายของฉัน ฉันไม่รบกวนแล้วล้ะค้ะเดี๋ยวฉันพาน้องชายไปเอง ขอบคุณจริงๆ นะค้ะ” พี่สาวนมโตคนนั้นพูดกับผมน้ำเสียงราวฟ้ากับเหว ก้มหัวให้ผมนิดหนึ่ง แล้วรีบหันไปยังคนที่ผมเดินชนอีกที
“ไปจินกิ เครื่องจะขึ้นอยู่แล้วนะ!” พี่สาวคนนั้นดึงหูคนที่ผมเดินชนไป
“ผมไปก่อนนะครับ” ชายคนนั้นพูดแล้วยกมือบ๊ายบายผม แบบทุลักทุเลเพราะหูก็โดนดึง ถือหนังสือมากมายด้วยมือข้างเดียว สองข้างก็จะแย่อยู่แล้ว... ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้คนจะหลงรักเขาได้ก็คงด้านซังเทของเขา ใสซื่อของเขาเนี่ยล้ะ
ผมหัวเราะน้อยๆกับท่าทางของเขาอยู่จนผมมองไม่เห็นเขาแล้ว ก่อนจะนึกได้ว่า...
.เครื่องจะขึ้น ผมก็ด้วยต้องรีบแล้ว
ณ รีสอร์ดของคุณเลดี้ฮีฮี รีสอร์ทเจอร์วิโอลแลนด์
“สวัสดีจ้ะ มาถึงกันสักทีนะ” หญิงที่ได้ชื่อว่าเลดี้ฮีฮีเอ่ยทักพวกผม
“เหนื่อยไหมเดินทางมาที่รีสอร์ทฉันเนี่ย ไปจ้ะ...ไปนั่งก่อน” คุณเลดี้ฮีฮีผายมือให้พวกเรา ก่อนจะเดินนำไป แต่ก่อนหน้านั้นเธอก็สั่งให้คนบริการของเธอยกกระเป๋าพวกเราไปเก็บที่ก่อน และให้พนักงานหญิงอีกคนพาคุณชเวจินและคุณดีโน่ไปอีกทาง
แทมินบอกว่านักโทษโลวคราสแบบพวกเรา เขาไม่เข้มงวดมากมายจนแบบไปไหมมาไหนก็จะต้องมีพวกเขาไปด้วยหรอก คนที่มาคุมส่วนใหญ่ก็คิดว่ามาพักร้อนไรแบบนี้มากกว่า ส่วนคุณชเวจินเป็นคนคุมนักโทษที่แทมินชอบมากเพราะนิสัยดีมากและเที่ยวนี้เขาก็มาคุมเราด้วย แทมินบอกว่าเขาเหมือนเป็นผู้จักการเลย เขาชอบจัดเวลาสถานที่ว่าให้เราไปเที่ยวไหนถึงจะดีเหมาะสมกับช่วงนี้ให้กับพวกเรา ดังนั้นแทมินจึงชอบคุณชเวจินมากเพราะเขารู้ใจแทมินไม่แพ้จงฮยอนเลยว่าแทมินชอบเที่ยวแบบไหน
“เพื่อเป็นการขอบคุณที่พวกเธอช่วยฉันไว้ ค่าใช้จ่ายอะไรในนี้เธอไม่ต้องออกเลยนะฟรีจ้ะ และหวังว่าเธอจะมีความสุขสนุกหรรษากับสถานที่ งานที่จะจัดขึ้นต่างๆ ภายในเจ็ดวันที่เธอมาอยู่นะ เที่ยวให้สนุกจ้ะ ตามสบายเลยฉันไม่รบกวนล้ะ ยินดีต้อนรับสู่รีรอส์ทวิโอลแลนด์~”
คุณเลดี้ฮีฮีพูดแล้วเดินไปอย่างเจ้าหญิงในเทพนิยาย หรืออกมาจากการ์ตูนบาร์บี้ (เดินเหมือนเต้นรำอยู่ตลอดเวลา)
“พี่จงฮยอน! คืนนี้มีการแสดงหน้ากากยัยบะด้วย!!! การ์ตูนโปรดน้อมแทมมมมม ม ><” เสียงแทมินพูดขึ้น ตามองดูใบกำหนดการสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ตาลุกวาวเป็นประกาย
.เจ็ดวันผมจะไปเที่ยวไหนบางดีนะ
“มินโฮนายอยากไปเที่ยวที่ไหนอ้ะ” ผมเอ่ยปากถามมินโฮที่นั่งดูกำหนดการเงียบๆ อยู่คนเดียว
“ไม่รู้ดิ ว่าจะให้คุณชเวจินจัดให้” มินโฮตอบ จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นออกเดินไปแบบไม่บอกไม่กล่าว
“นั่นจะไปไหนน่ะมินโฮ”
“ไปหาคุณชเวจินให้จัดการเรื่องเที่ยวน่ะ นายอยู่ที่นี่กับแทมินล้ะ” มินโฮพูดเสร็จก็เดินไป
ผมนั่งดูกำหนดการในนั้นไปเรื่อยๆ สักครู่นึง รู้สึกมันเงียบๆ ว่างๆ ทำไมเงียบจังปกติต้องมีเสียงแทมินนี่ ผมหันไปยังที่ที่แทมินควรจะนั่งอยู่กับจงฮยอน แต่ก็ว่างเปล่า... ไม่มีแม้แต่เงา
.มีแต่คนทิ้งผม!
ผมขี่รถจักรยานไปตามทางถนนเล็กๆ ไปเรื่อยๆ จนออกมาไกลจากที่พักก็พอสมควร
ที่นี่สมกับเป็นรีสอร์ทชื่อดังเป็นอันดับห้าจากเกาหลีจริงๆ ถ้ารีสอร์ทอันดับหนึ่งจะเป็นไงนะ ถ้าผมออกจากเรือนจำนี่เมื่อไหร่ผมจะไปเที่ยวให้ได้เลย
ในรีสอร์ทนี่เป็นเหมือนชุมชน หรือเมืองเล็กๆ เมืองหนึ่งได้เลย เพราะมองลงไปจากที่ตรงนี้ผมเห็นบ้านคนด้วยล้ะ คิดว่าคงเป็นของชาวบ้านที่อยู่มากก่อนที่คุณเลดี้ฮีฮีจะซื้อที่ดินนี่ไว้ เพื่อมาทำเป็นรีสอร์ทเสียอีก ...แต่แรกเธอบอกว่ากะจะให้พวกเขาออกไปจากที่ดินนี้แล้ว แต่วันนั้นเป็นวันเทศกาลของชาวบ้านที่นี่พอดี เธอก็ได้เห็นประเพณีวัฒนธรรมแปลกๆ ของชาวบ้านที่นี่ซึ่งน่าสนใจอยู่ไม่น้อย เธอก็เลยคิดแผนการธุรกิจใหม่ได้มาอีกรายการหนึ่ง จึงให้พวกชาวบ้านพวกนี้อยู่ต่อ เพื่อต้อนรับแขกที่มาพักในรีสอร์ทเมื่อถึงวันเทศกาล แล้วมันก็ใกล้มาถึงแล้วด้วยเพราะมันมีในกำหนดการของผม ผมอยากรู้มากๆ ว่ามันจะเป็นแบบไหน
.อิๆ ผมต้องมาเที่ยวดูงานเทศกาลที่นี่ให้ได้
กึ่ก!
อยู่ดีๆ ผมก็ปั่นจักรยานต่อไม่ได้สงสัยโซ่คนหลุด แต่มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด ....โซ่จักรยานผมขาด
.อ๊าก โซ่ขาดต้องเดินกลับหรือไง TT
ผมเดินจูงจักรยานไปตามทางเรื่อง โซ่ที่ขาดก็เอาใว้ในตระกร้าจักรยาน ให้ตายสิ มีจักรยานก็ขี่ไม่ได้ ผมเดินจูงจักรยานหน้าพระอาทิตย์สีส้มที่กำลังตกดิน สวยมากมาย -___-;
ตอนนี้ก็ใกล้จะมืดเต็มที ท้องฟ้าตอนนี้จากสีส้มก็กลายเป็นสีฟ้าเข้ม หมู่นกแซงหน้าผมบินกลับรังตัวเอง เมื่อไหร่จะมีใครผ่านมาซักทีนะ ผมอยู่คนเดียวนะ เหงา วังเวง หน้ากลัว! TT
แต่เอ๊ะ! ...นั่นแสงอะไรอ้ะ มีคนมาแล้วๆๆ เย้!
“คุณสนามบินนิ”
อ่า...เด็กเนิร์ดนั่นนี่ ที่เจอที่สนามบินนิ
“สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้วนะครับ ^^”
“คะครับ เจอกันอีกแล้ว ไม่คิดว่า..คุณจะมาที่เดียวกับผมนะครับ” เขาพูดกับผมน่ารักมากเลย เอามือเกาท้ายทอยเล็กๆ ดูเขินๆ นิดหน่อย ...เห็นแบบนี้แล้วนึกถึงตอนที่เด็กเรียนในโรงเรียนผมมาสารภาพรักกับผมเลย
.ฮ่าๆ
“นี่! นายชื่อไรเหรอ” เขามองหน้าผมเอามือชี้ตัวเอง
“อา...อะอนอยูครับ ผมชื่ออนยู ^^”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะอนยู ฉันชื่อคีย์” ผมยื่นมือไปเช็คแฮน
“เอ่อ...คะครับ คุณคีย์” อนยูมองหน้าผมงงๆ นิดหน่อยก่อนจะก้มหน้า มาจับมือกับผม ...เขากำลังหน้าแดงอยู่ด้วยถ้าผมมองไม่ผิดนะ
.ชินแล้วล้ะ ผมเจอแบบนี้ค่อนข้างบ่อย ก่อนจะมาเป็นนักโทษแบบนี้ - -
“นี่อนยู ช่วยไรฉันหน่อยได้ไหม” เริ่มเขาประเด็นดีกว่าตอนนี้มันมืดแล้ว เดี๋ยวพวกมินโฮเป็นห่วงเอา
“อะไรเหรอครับ??”
“เอ่อ...พอดีโซ่จักรยานของฉันมันขาด ขอติดรถไปด้วยคนสิ”
“ดะได้ครับ...เดี๋ยวผมพาไปส่งนะ” อนยูพูดแล้วก็เดินไปที่รถจักรยานของเขา
อนยูขึ้นคร่อมรถจักรยาน กลับรถไปทางที่ตังเองขี่มาเมื่อกี้ พร้อมกันถอยหลังจักรยานให้มาถึงใกล้ๆ ตัวผม ...ผมอยากบอกว่า อนยูเป็นเด็กเนิร์ดที่น่ารักมากๆ เลยนะ
ผมซ้อนหลังอนยูเสร็จเราก็ออกเดินทางกลับบ้านกัน ส่วนรถจักรยานโซ่ขาดผมก็ทิ้งไว้ที่นั่นล้ะ เดี๋ยวค่อยบอกให้คนพามันกลับไปเอง
“อนยูขี่ไหวไหม เดี๋ยวฉันขี่แทน” ผมออกปากเสนออนยู อนยูขี่รถจักรยานอย่างกลับงูเลื่อย ...สงสัยคงไม่เคยมีใครซ้อนเขาละมั้งเนี่ย
“มะไม่ต้องหรอกครับ ผมขี่เองดีแล้ว...คะ คุณเดินจูงจักรยานโซ่ขาดนั่น คงเหมื่อยแล้วล้ะ”
.อนยูนี่เป็นผู้ชายที่น่ารักอะไรเช่นนี่เนี่ย ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงเก็บไว้ในสิสต์มายเฟบเวอริล้ะ
“ห๊ะ คุณคีย์ติดคุกเพราะเรื่องนี้เองเหรอ หึ่ย! มันน่าจับหนังสือมาเขกกระบาลคนที่ทำจริงๆ เลย”
“ฮ่าๆ น้อยไปน่า...”
ใสซื่อจริงๆ คุณอนยูเนี่ย ...
เราคุยกันอย่างสนุกสนานตลอดทางจงมาถึงที่พักเลย กว่าจะถึงผมดูนาฬิกาก็เกือบจะหนึ่งทุ่มกว่าแล้ว ผมขี่จักรยานชมวิวได้ไกลจริงๆ แต่คงไม่ชมไกลเท่าขากลับหรอก ก็อนยูน่ะเล่นขับหลงทิศนึกว่าจะหาทางไม่เจอซะแล้ว
“ขอบคุณมากนะอนยูที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ เพื่อคุณคีย์ผมเต็มใจ” อนยูพูดกับก่อนจะก้มหน้าแนบอก
.ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนผมกลับไปเป็นเหมือนก่อนหน้านี้เลย (ก่อนมาเป็นนักโทษ)
“อนยูปากหวานน่า....คิๆ”
“คีย์...” เสียงโทนต่ำดังขึ้นข้างหลังผม
.เหมือนเสียงมินโฮเลย !
“อ่าว...มินโฮ” ผมหันหลังไปหามินโฮแล้วเอ่ยทัก มินโฮจ้องหน้าไปทางอนยูนิ่งๆ ผมก็เลยจัดการแนะนำตัวให้กับมินโฮและอนยู พอแนะนำตัวเสร็จพวกเขาทั้งสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรกัน นอกจากประโยคยินดีที่ได้รู้จักกันแค่นั้น จากนั้นมินโฮก็พาผมไปหาแทมินกับจงฮยอนทันทีบอกว่าพวกเขารอผมนานแล้ว ไม่ควรปล่อยให้รอมากกว่านี้
“ขอตัวนะ อนยู หวังว่าคงได้ผมกันอีก”
“ไง...นายคิดว่าการแสดงของฉันดีไหม ?” ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พูดขึ้นถามคนรับใช้สนิทของตนเอง
“ดีครับคุณจินกิ แต่โปรดอย่าเข้าใกล้ตอนที่ฮิบาริอยู่นะครับ ไม่งั้น....”
“ฉันรู้แล้วน่า อืม...แต่จะบอกไรให้นะ ฉันเจอเพื่อนเก่าด้วยล้ะ ลืมไปเลยว่ามันติดคุกที่เดียวกับคีย์ แล้วรู้สึกมันจะเป็นก้างมากๆ เลยซะด้วย”
“แล้วคุณจินกิจะทำอย่างไรเหรอครับ สั่งผมมาได้เลย”
“ไม่ทำอะไร ปล่อยมันไปก่อน...จะได้สนุกๆ หึๆ”
หู้ไม่ค่อยจะเท่าไหร่เลย คนรักจนกิอย่าโกรธนะที่เราทำกับหู้แบบนี้ =3=
ความคิดเห็น