!~ThE WhiSpeR Of ThE WinD~! เสียงกระซิบแห่งสายลม

เนื้อเรื่อง

The whisper of the wind

                                              ...เสียงกระซิบแห่งสายลม...

            ...สายลมเอ๋ย...ข้าวอนขอ...ท่านผู้ยิ่งใหญ่โปรดสดับฟังถ้อยของข้า...สายลมเอ๋ย...โปรดช่วยนำคำของข้า...ส่งต่อไปให้เขาที...

            ธารน้ำตาหลั่งริน โรยตัวลงอาบนวลแก้มนวล ยามคำนึงถึง ’เขาผู้นั้น’ ...ผู้ที่จากเธอไป...โดยไม่มีทางใดจะหวนคืน...

            ร่างแบบบางสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้นไห้ กำแพงสูงซึ่งเธอใช้เป็นที่พักพิงดูสูงใหญ่เหลือเกิน สายตาพร่ามัวทอดฝ่าม่านน้ำขึ้นไปบนฟากฟ้า แต่กลับไม่ได้เห็นภาพเบื้องหน้าแม้แต่น้อย เพราะภาพทั้งหมดที่ปรากฏขึ้นอย่างแจ่มชัดในมโนภาพคือ ภาพแห่งความทรงจำครั้นอดีตกาล

            สายวาโยพัดผ่านเหมือนจะรับรู้ถึงคำอ้อนวอนของเธอ ... สายลมนั้นโชยอ่อนเบา คลอเคลียเล่นกับเรือนผมสีอ่อนของหญิงสาวราวกับจะปลอบใจ

            แสงจันทราทอดลงอย่างอบอุ่นอ่อนโยนเฉกเช่นวันวาน เคียงหมู่ดาราที่เรียงร้อย ประดับประดาอยู่เต็มท้องนภา หากจะมองอย่างไร มันกลับไม่สวยงามดังเดิม เมื่อไร้ร่างคุ้นตาเคียงใกล้

            มือน้อยเช็ดน้ำตา แต่ยิ่งเช็ดมันกลับยิ่งรินไหล เรียวปากบางราวกุหลาบแรกแย้มเม้มเข้าหากัน พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้หลุดลอด กักเก็บความอ่อนแอเอาไว้ภายใน

            ร่างบางระหงเหยียดกายขึ้นอย่างแช่มช้า มือน้อยตกลงข้างลำตัวก่อนที่จะกำแน่นเหมือนจะตัดสินใจได้

            “ลมเอย...ข้อขอฝากถ้อยของข้า ไปสู่เขา... คำที่ข้าไม่อาจเอ่ย... เพราะความรั้น ถือดี... และตัวข้าที่ไม่เคยฟังเสียงของหัวใจ...คำที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในมาแสนนาน...คำที่ข้ากักขังคำเหล่านั้นไว้ ไม่เคยบอกกล่าว” เสียงแหบพร่าเริ่มต้นเอ่ยเอื้อน

            ...แล้ววันนี้...วันที่เธอตัดสินใจ...ที่จะให้อิสระแก่คำเหล่านั้น...ออกมาให้เขาได้รับรู้...แต่มัน...มันก็สายเกินไปจนไม่อาจแก้ไข...เพราะเขาได้จากไปแล้ว...ตลอดกาล

            ...เขาจากไปทั้งที่ยังไม่ทันได้ฟังเสียงหัวใจของเธอ เขาจากไปทั้งที่สัญญากับเธอไว้ว่าจะรอคำตอบจากเธอไม่ว่าจะนานเพียงใด เขาจากไปทั้งที่เขาบอกว่าจะรักเธอตลอดไป...

            ...ทำไม...ทำไมเขาถึงผิดสัญญา...แต่บางที...บางทีอาจจะเป็นเพราะเธอเอง ที่ถือทิฐิเอาไว้มากนัก แสร้งพูดตอกหน้าเขาทุกครั้งว่าชาตินี้จะไม่มีทางรักเขา แต่แล้วหัวใจของเธอนั้นกลับไม่แข็งพอมันจึงเอนอ่อนไปหาเขา โดยที่เธอไม่รู้ตัว

            ...อา...ความตาย...เป็นสิ่งที่ควบคู่มากับการเกิด มนุษย์มีเกิดย่อมต้องมีตาย ข้อนี้เธอรู้ดี แต่ทำไมกัน...ทำไมความตายถึงต้องเลือกมาพรากเอาเขาไปจากเธอ

            ดวงตาสีฟ้าคู่โศก เบือนกลับไปจับจ้องที่จันทราอีกครั้งอย่างโหยให้ หัวใจเริ่มเต้นอย่างรวดร้าว พระจันทร์ที่เขาพร่ำบอกเธอเสมอว่า งามนัก แต่ถึงอย่างไรมันนั้นไม่อาจสวยเท่าเธอ ประโยคที่เขาพูดแต่เธอทำเป็นไขหูไม่รับฟังเรื่อยไป

            ...เธอสมควรที่จะชดใช้ให้เขา...ใช่ไหม...สายตาหลุบลงมองไปยังพื้นเบื้องล่าง...เริ่มคาดคะเนถึงความสูง...สูง...สูงมากทีเดียว...ถ้าหากว่าเธอ...ตกลงไป...จะเป็นอย่างไรกันนะ...

            เท้าเล็กก้าวไปจนถึงสุดขอบกำแพง...หัวใจเริ่มสั่นไหวด้วยห้วงอารมณ์อันแสนสับสน

            “ข้อขอฝากคำนี้...ไปกับสายลม” น้ำเสียงสั่นเครือเปล่งพ้นผ่านลำคอ “ข้า...รักเจ้า...เทอเรนซ์”

            สิ้นน้ำคำกระซิบ ร่างบางทิ้งตัววูบลงสู่พื้นเบื้องล่าง...เลือกเส้นทางแห่งโชคชะตาด้วยความตายแก่ตนเอง

            ไม่นานนัก สายฝนเม็ดใหญ่โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า ราวกับฟ้ากำลังร่ำไห้ต่อการจากไปของเธอ... ลมพายุกรรโชกแรงจนก่อให้เกิดเสียงหวีดหวิว..แต่ถ้าหากว่าลองสดับจับความให้ดีแล้วจะได้ยินเสียงครวญแผ่วเบาของสายลม

            ...ความรักเอย...ช่างงดงาม...ช่างขื่นขม...ยามร้างลา...ถ้อยของเจ้าข้ารับไว้แล้วส่งต่อไปให้เขา...เขาคนนั้นได้รับรู้ขึ้นคำของเจ้าแล้ว...และแล้ว...พวกเจ้าทั้งสองจะได้อยู่ด้วยกัน...อีกครั้ง...ตราบจนนิรันดร...