[FIC EXO] ◥ Give Me Courage ◤

ลำดับตอนที่ #7 : Special : △ LUHAN STORY ▽ (feat.Kris x Lay)

Thanks :)  Shalunla



*คำเตือน: มันยาวมากค่ะ

△ LUHAN STORY ▽

“เฮ้ออออ เหนื่อยจังงง”

“เร็วลู่หาน  นี่กล่องสุดท้ายแล้วว เดี๋ยวจะไม่ทัน”

“เฮ้ยยย ซิ่วหมิน รอเราด้วยยย” ซิ่วหมินวิ่งแบกกล่องนำผมไปแล้วว

วันนี้เปิดเทอมวันแรก ปีสามม.ต้นอย่างพวกผมเลยต้องมากันแต่เช้า แถมต้องออกมาแบกของที่ร้านค้าส่งข้างๆโรงเรียน วิ่งกลับเข้าไปไว้ทำกิจกรรมให้พวกน้องอีก เหนื่อยครับบบ แต่บ่นไปงั้นแหละ ผมชอบทำกิจกรรมนี่หน่า ;P

เออ ผมไม่รีบ กล่องสุดท้ายอยู่ที่ผม เดินเรื่อยๆก็ถึงเอง 5555

“โอ้ๆๆ โอ้ยยย”

โครม!!!

หญิงวัยกลางคนที่ปั่นจักรยานผ่านมา เหมือนจะเสียหลักแล้วมัดกองหนังสือสูงๆไว้เบาะหลังอีก จักรยานเลยพาล้มลงไปเลย O0O!

“คุณป้า!!”

ผมมองเห็นครับ ป้าเค้าผ่านหน้าผมไปตะกี้ แล้วผมก็เห็น ไอ้เด็กผู้ชายสวมชุดโรงเรียน(เดียวกันกะ)ผมเอง มันยืนมองป้าเขาอยู่ตรงนั้นอ่ะ

......

เฮ้อ เด็กสมัยนี้

ลู่หานทำท่าจะวางกล่องแล้ววิ่งไปช่วย....

ฟิ้วววว............................................. เอี้ยดดดดด

“เฮ้ยยย><”

มีคนขี่จักรยานผ่านลู่หานไปไวมาก จนลู่หานที่กำลังจะวางกล่องรีบกระชับให้แน่นไม่ให้เผลอหลุดมือตก

“เจ็บปะครับป้า?”

“โอย นิดหน่อยพ่อหนุ่ม”

เด็กหนุ่มจอดจักรยานแล้วเข้าไปประคองป้าเขาไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ ไอ้เด็กที่มันยืนเซ่อมองป้าเขาตะกี้เหมือนจะรู้ตัวบ้าง เลยช่วยเก็บหนังสือที่หล่น

ผมเดินมาถึงตรงนี้ เด็กหนุ่มที่ใจดีคนนั้น ใส่ชุดแบบเดียวกันกับผม แต่ไม่คุ้นหน้าเลย.....

เขา หน้าตาดีมาก....และยิ้มอ่อนโยนมาก

.//////////.

“ลู่หาน มาเร็วๆ ในนั้นมีของต้องใช้!!” ซิ่วหมินวิ่งออกมาตาม โห ทำไมไวจังงง

“อื้อๆๆ” ผมรีบเร่งฝีเท้าเดิน

เขินทำไมนะ?

--------------------------------------------------------------------------------

“นายไปช่วยรับลงทะเบียนตรงนู้นดีกว่านะ เดี๋ยวเราเคลียร์ของตรงนี้เอง”

“อื้อ”

ผมวางกล่องลง ซิ่วหมินไล่ผมไปอีกทาง

“น้องครับ ม.ต้นลงทางนี้เลย ต่อแถวๆนะ” ผมตะโกน เด็กๆที่ยืนกระจัดกระจายอยู่วิ่งมาต่อแถวกันกันเป็นระเบียบ เทาเทาที่นั่งหน้าเข้มอยู่ข้างๆหันมายกนิ้วให้

“ชื่ออ่ะครับ?”

“หือออ ชื่อน้องกรอกช่องนี้ไงครับ หาชื่อน้องเลยนะ”

“เปล่าครับ ชื่อพี่อ่ะครับ ชื่อไร?”

“……..” ผมเงยหน้าขึ้น อ้าววว เด็กที่ปั่นจักรยานเมื่อเช้า น้องใหม่นี่เองก็ว่าไม่คุ้นหน้า

“น้อง!  รีบเซ็น คนต่อแถวอีกเยอะ” เทาเทาหันไปว่าให้เด็กตรงหน้าผม

“^^*”

“-*-”

อ้าววว ผมยิ้มให้แล้วนะ ทำไมขมวดคิ้วมองผมแบบนั้น เขาเซ็นชื่อแล้วก็เดินออกไป ผมมองตาม เขาเดินไปหา...เด็กที่ยืนทื่อตอนคุณป้ารถล้มเมื่อเช้านี่หน่า เหมือนจะส่ายหัวคุยไรกันไม่รู้

อ้าว นี่ผมมองตามเขา แล้วตะกี้เขาก็อยู่ตรงหน้าผมแบบใกล้มาก เด็กคนนั้นดูดีมาก แต่ติดที่ไม่มีรอยยิ้มแบบเมื่อเช้า....

“ลู่หานๆ ให้หนังสือน้องเขาไปยัง?” เทาเทาหันมาถาม ผมคงเหม่อเกินไป เลยรีบหยิบหนังสือให้เด็กตรงหน้า

“เออ น้องคนตะกี้ลืมให้แฮะ ‘ ‘”

“เอ๊า!! ไอ้นั่นมันไปไหนละน่ะ ชื่อไรนะ? เดี๋ยวบอกเฉินเอาไปให้”

เทาเทาดุผม TT ตะกี้เซ็นตรงไหนนะ นึกๆๆ ไล่ดู อาาา ตะกี้ เค้าเซ็นตรงนี้

‘โอ เซ ฮุน’

“เราขอโทษเทาเทาTT เฉินยุ่งอยู่มั้ง เดี๋ยวตอนเข้าแถวเราเอาไปให้น้องเค้าเองนะ”

มัวแต่เหม่ออีกแล้ว วันนี้เหม่อกี่รอบแล้ว ฮืออTT ขอโทษนะเถา และผมผิดเองต้องรับชอบเองสิ! นี่มันถูกต้องแล้ว!!

เขียนดอกจันไว้เอาไว้ก่อนนะ โอเซฮุน

-----------------------------------------------------------------

“น้องๆ รู้จักคนชื่อโอเซฮุนรึเปล่าครับ”

หลังจากปฐมนิเทศเรียบร้อยเด็กปีหนึ่งกำลังทยอยออกจากห้องประชุม ผมรีบหยิบหนังสือระเบียบการร.ร.เข้าไปดักถามหน้าประตูทันที

“อืม คุ้นๆนะครับพี่ แปปนะครับ  เฮ้ยยย! มึงรู้จักคนชื่อโอเซฮุนกันป่าววะ?”

*ส่ายหัว*  (*_* ) ( *_*) (* * ) ( *_*)

“เดี๋ยวๆ ผมๆ!!!” อยู่ดีๆก็มีเด็กคนหนึ่งแหวกแถวตรงเข้ามาหาผมO-O!

“เซฮุนผมรู้จัก!! เซฮุนห้องสามใช่มั้ยครับ? ผมจงอินนะ^o^”

เด็กคนนี้อีกแล้ว คนที่อยู่กับเซฮุนเมื่อเช้า แนะนำตัวเสร็จสรรพเลย*o*

“เขาอยู่ไหนเหรอ?”

“พี่มีธุระอะไรกับมันปะครับ? แบคฮยอน!! เซฮุนมันไปไหนอ่ะ?” เด็กจงอินถามผมแล้วหันไปถามเพื่อนอีกคน

“หืออ เซฮุน สงสัยไปเข้าห้องน้ำ”

“งั้น... พี่ฝากหนังสือให้แล้วกัน เมื่อเช้าเซฮุนยังไม่ได้น่ะ ^^”

“โอเคครับ ยินดีครับพี่ ^____^”

-----------------------------------------------

“ซิ่วหมิน เราดูหน้าตาไม่เป็นมิตรรึเปล่า?”

=Z= พรูดดดดดดดดดดดด

“อ๊ากกก ใส้หมูสับบบ แค่กๆๆ เฮ้ย เดี๋ยวนะลู่หาน”

ซิ่วหมินเผลอสำลักซาลาใส้หมูสับ =-=

“ขอโทษ ซิ่วหมินT-T”

“เอ่อ ไม่เป็นไรT-T นะ นาย ว่าไงนะ ไปเอามาจากไหนนน หน้านายเนี่ยนะไม่เป็นมิตร เอ่อ.... นี่ยิ้มเยอะจนจะเหมือนคนบ้าอยู่แล้วนะ-__-”

“โห ว่าเราบ้าเหรอ! นี่แหน่ะๆ เอาถุงซาลาเปามาเลยยย=3=”

แล้วผมก็แย่งถุงซาลาเปาจากซิ่วหมินมาได้ ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า ว่าผมบ้าเหรอ ฮ่าๆๆๆ

ยังต้องสงสัยต่อไปใช่มั้ย

ทฤษฏีที่ว่าถ้าอยากได้รอยยิ้มกลับมา จงเป็นฝ่ายยิ้มให้เขาก่อน มันก็จริงนะ แต่กับคนๆนั้นใช้ไม่ได้เลยแฮะ ทำไมนะ นี่มันเป็นเรื่องที่คาใจผมมากกกก><

เด็กคนนั้นเค้าไม่ชอบอะไรผมรึเปล่า

ทำไมบางทีเหมือนมองมาแล้วทำหน้าไม่พอใจด้วย

แล้วทำไมผมต้องกังวลเกี่ยวกับเขาเสมอ ทั้งที่...เซฮุนดูจะสนใจผมน้อยที่สุดในบรรดาคนที่ผมรู้จัก

ไม่สิ เด็กเซฮุนคนนั้นเค้ารู้จักผมรึยังนะ?

-------------------------------------------------------------------------

ลัลลัลลัลลัลลัลลัลลัลลัลลา~~~~

*OP Theme song Pororo*

เสียงมือถือผมเอง  น่ารักใช่มั้ยล่าาาา ชอบมากกก><

“ฮัลโหล ลู่หานครับ”

[ฮัลโหล นี่พี่คริสนะ]

“อา สวัสดีพี่คริส^^”

[วันนี้กลับด้วยนะ ลุงซูมานมารับใช่มั้ย?]

“ได้ๆครับ แหมมม จะไปกินข้าวเหรอ นี่โทรบอกพี่ผมรึยัง?”

[บอกแล้วๆ สามโมงครึ่งเดี๋ยวพี่โทรหาอีกทีนะ มือถือพี่ชาจแบตอยู่ 5555]

“อ่อ ครับๆ^^ นี่ไปเพราะกินอย่างเดียวเลยปะ 5555555”

[โหยยย พูดแบบนี้พี่เสียนะ คนมันคิดถึงแฟน ไปหาแฟนไม่ได้ไง๊?]

“ต่อหน้าเค้าก็พูดแบบนี้ด้วยสิพี่คริส ฮ่าๆๆ ไม่น่าเลย พูดแบบนี้ผมอิจฉานะ-3-”

เคยเห็นท่าทางเขินอายของพี่คริส หนุ่มสุดฮอตประจำสายม.ปลายรึเปล่าครับ 55555 ต้องต่อหน้าพี่อี้ชิงเลย แต่ไม่ค่อยมีใครรู้สินะ เพราะพี่อี้ชิงอยู่คนละร.ร. เลยมาหาว่าผมเป็นแฟนพี่คริสกัน พี่อี้ชิงบอกว่าดีแล้ว ให้พี่คริสเป็นไม้กันหมา 5555555

[โธ่……… 5555 ลู่หานยังเด็ก อย่าเพิ่งรีบมีเลย รู้มั้ยพี่นายกำชับพี่มาขนาดไหนเรื่องคนมาจีบนายเนี่ย-_- ]

“เดี๋ยวนะ ผมไม่เด็กนะ-3- คนจีบผมไม่ค่อยมีหรอกกก ดูพี่สิ พอละๆ เดี๋ยวผมเข้าเรียนก่อนนะครับ”

[อื้มๆ ตันสินะ หึหึ แล้วเจอกันน]

กรี้งงงงงงงงงงงงงงงงง

เสียงออดเข้าเรียนดังแล้วล่ะ รอซิ่วหมินวิ่งขึ้นไปส่งงานให้อาจารย์ที่บนตึกวิชาการ

อ้าว นั่นใครทำสมุดตกอ่ะ!

เป็นสมุดที่เอ่อ..... บางเฉียบ เหมือนผ่านการดึงออกจนเกือบเหลือแต่ปก และชื่อตัวเล็กๆขึ้นอยู่ที่มุมบน

‘โอ เซฮุน’

---------------------------------------------------------------

“นี่เค้าทิ้งแล้วรึเปล่า?”

ลู่หานกำลังนั่งมองสมุดเล่มบางในมือ เขากำลังนั่งครุ่นคิดเอนตัวพิงเก้าอี้ในห้องนอนตัวเอง พลิกหน้ากระดาษที่มีไม่กี่หน้าไปมา

มีทดเลข วาดเล่น ฉีกแบบ....คล้ายๆหนูแทะเลย แล้วเขียนว่า ‘ชานมไข่มุกย่านอิแทวอนอร่อยมาก!’ด้วย

เก็บไว้ละกันนะ ท่าทางจะทิ้งแล้ว^///////////^

“พี่อี้ชิง”

“หือ อะไรลูลู่?”

“เรียกผมเป็นเด็กอีกแล้ว-3-”

“อย่างกะโตนักล่ะ 5555 มีไรอ่า ว่ามาสิ^^”

“สโตรกเกอร์คืออะไรฮะ? *-*”

“หือ สโตรกเกอร์? นี่ลู่หานมีสโตรกเกอร์ตามเหร๊อ??!!! มันเป็นใคร!! คริสสสสสส!!! ”

-o-!!

เสียงพี่อี้ชิงตะโกนลั่นไปทางเคาน์เตอร์ในครัวที่พี่คริสหายเข้าไปหาน้ำกิน หน้าพี่อี้ชิงดูเครียดมากกกกTT

“พี่ไปเรียกพี่คริสทำไมฮะ ผมถามเฉยๆTT”

“คริสมันดูแลลูลู่ไม่ดีใช่มั้ย?!! ฮื้ม!!”

“เปล่าฮะTT พี่คริสดูแลดีมากหรอกฮะ ผมแค่ได้ยินมาอยากรู้เฉยๆ ไม่มีสโตรกเกอร์หรอกฮะ”

“หือๆๆๆ?!!!! อี้ชิงเป็นอะไร?!! เกิดอะไรขึ้น O_O?!!” นี่ก็เพิ่งจะวิ่งออกมา -___-

“อ่อ.............”

“......”

“ไม่มีอะไรหรอกคริส ^________^” อี้ชิงปั้นหน้ายิ้มใส่คริสหวานเชียวววววว

“ลู่หาน สโตรกเกอร์น่ะ คือคนที่คอยแอบติดตามเราทุกฝีก้าว ทุกที่ ตามเก็บภาพ หรือไม่ก็แอบสะสมของคนที่ตาม น่ากลัวเน๊อะ ถ้าลูลู่เจอต้องมาบอกพี่เลยนะ!”

น่ากลัว

น่ากลัว!!!!!!!

ผมมองกล่องที่อยู่ในมือผมตอนนี้

สมุดของเซฮุน

ป้ายชื่อกระดาษของเซฮุน

โพสอิทที่เขียนด้วยลายมือของเซฮุน

ดินสอกดที่พังแล้วของเซฮุน

รูปถ่ายของเซฮุน(เก็บได้ที่ห้องชมรม)

ย๊า!!!!!!!!!!!!!!

ผมไม่รู้ตัว เก็บมาได้ไง!!! ผมเป็นคนที่น่ากลัวมากๆๆๆเลย T__________________T

ทำไงได้ ก็ตั้งแต่ขึ้นม.ปลายมาก็แทบไม่ได้เจอน้องเซฮุนเลย นี่แค่ไปเจอของน้องเค้าทำตกแค่นั้นเองงงงนะ(แล้วไม่คืนด้วย-o-)

ห้องคหกรรม

“พี่แทยอนฮะ ให้ผมช่วยมั้ยฮะ?”

“อืม เดี๋ยวนะ เดี๋ยวพี่ต้องอบคุกกี้ ตีครีม แล้วนั่น น้องสองโต๊ะนั้นเสร็จรึยังเนี่ยย โอ๊ย><”

“อ่อ เดี๋ยวผมไปดูโต๊ะนั้นให้เองครับ ซิ่วหมินช่วยรุ่นพี่ตีครีมสิ!” ผมสั่งซิ่วหมินที่ดูจะรอกินเต็มที่ให้ช่วยพี่แทยอน ประธานชมรมคหกรรมที่ดูจะยุ่งเอามากๆ แล้วผมก็แยกไปดูโต๊ะน้องๆที่ยืนเถียงกันอยู่

นี่ทำอะไรกันเนี่ย ยื้ออะไรกัน -o-

“เอ่อ มีอะไรกันรึเปล่า?”

“เอ่อ.....” เหมือนเซฮุนจะพูดอะไรซักอย่าง

“พี่ลู่หาน ช่วยชิมหน่อย ผมว่ารสชาติมันแปลกๆ”  แบคฮยอน เด็กคนนี้คงจะชอบทำขนมมากสินะ วันนี้ดูกระตือรือร้นน่าดู

ผมลองชิมเนื้อเค้กสดๆ แบบแตะๆ ความรู้สึกเหมือนว่าขาดหวานไป แต่เค้กนี่จะให้หวานมากไปก็ไม่ดีนะ ลองเติมไอซิ่งละกัน มันต้องอร่อยแน่ๆ^^

“อ่ะ ชิม” ผมได้ให้เด็กๆลองชิมดูบ้าง แล้วทำไมเซฮุนดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่เลย.... เดินหนีไปนั่งซะงั้น

“เออ นี่ เซฮุน ของฝากจากเชจู^^ อากาศดีมากเลยช่วงนี้”

หลังจากที่ผมเอาเนื้อเค้กเข้าเตาอบเสร็จ ก็ได้ยินเด็กผู้หญิงน่ารักๆที่ชื่อซอลลี่คุยกับเซฮุนและเพื่อนๆอย่างอารมณ์ดี

เทาเทาเคยบอกว่า ซอลลี่เป็นแฟนเซฮุน เพราะเซฮุนไม่เคยสนิทกับเด็กผู้หญิงคนไหนเลย ดูเทาเทาเวลาพูดถึงเซฮุนออกจะแอบโมโหด้วยนะ ผมว่า ก็จริงอย่างที่เทาเทาพูด........

ติ๊ง!!

เตาอบดังแล้ว รีบทำแล้วรีบออกไปดีกว่า!

“โอ้ย!!” ดันลืมใส่ถุงมือจนได้ เจ็บจังฮะTT

“พี่ทำไมไม่ใส่ถุงมือก่อนครับ”

หือออออ???

ซะ เซฮุน จับมือผม o////////////o

“คือ...” ใจเต้นแรงมาก ทำไมๆนะ

“พอดีรีบไปหน่อยนะ เดี๋ยวพี่ยกออกเอง”

พอเถอะเซฮุน อย่าเป็นห่วงพี่เลย ถ้าพี่ไม่เป็นแผลคงไม่ใส่ใจกันสินะ

“เดี๋ยวผมยกออกให้ดีกว่า”

“ไม่ต้องเถียงกันนะ ยกออกมาแล้ววว” แบคฮยอนยกออกมาซะแล้วว

ทำไมผมต้องเจ็บปวด ทำไมต้องนึกถึงเขาบ่อยๆ ทำไมต้องสงสัยความรู้สึกของเขา ทำไมต้องใจเต้น

ความรู้สึกที่เหมือนไม่พอใจของผมนี่คืออะไรกัน

ลู่หานเอ๊ย แฟนของเซฮุนเขาก็อยู่ด้วย พอได้แล้วนะ!

“แอบอี้เอ้าเอี๊ยกอ้าอักอ๊ะ อู้อ๋านไอแอบอักไออ๊ะ?!!!!!(แบบนี้เค้ารักเรียกว่ารักนะ ลู่หานไปแอบรักใครห๊ะ?!!!)” -__-

“ซิ่วหมิน กลืนก่อน -_-”

“แจ๊บๆๆ งืมมม อึกก แฮ่…… อื้ม บอกมานะ!! รึว่า รุ่นพี่คริส?!!”

“เราไม่ได้รักพี่คริสนะ! บอกแล้วไง พี่คริสไม่ได้จีบเรา-__-”

เฮ้อ....นี่ผมต้องบอกเรื่องพี่อี้ชิงแล้วเหรอเนี่ย ให้พี่คริสมาบอกเองเลยดีมั้ย -__-  รึปล่อยต่อไปจะได้ไม่สงสัยอะไรผมอีกTT

------------------------------------------------------------------

“ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้นล่ะ มะนาวปั่นซักแก้วมั้ยคริส?”

“วันนี้ใจดีแฮะ สงสัยต้องเครียดบ่อยๆ^^’ ”

“ไม่ได้เครียดจริงใช่มะ หึ -3-!”

“อี้ชิงงงงง ขอซักแก้วนะครับ เครียดงานที่ชมรมมากเลย” เสียงอ้อนๆของคริสแบบนี้ คงไม่มีใครเคยได้ยินล่ะสิ

“ว่าไงล่ะ?” อี้ชิงหันไปหยิบของในตู้เย็น ปล่อยให้ร่างสูงที่ฟุบอยู่โต๊ะกลางของครัวพูดต่อไป

“ที่ชมรมเลือกคณะกรรมการสำหรับปีหน้าอ่ะ โดนส่งชื่อไปแล้วได้ด้วย-__- ”

“ก็ดีสิ มีอำนาจดี ;P”

“โธ่ นี่โดนเลือกเป็นประธานชมรมนะ แล้วดันโดนให้กลับมาซ้อมเพลงเพิ่มไว้ฝึกรุ่นน้อง -___-”

“คิคิ:D อยากได้ตัวช่วยมั้ยล่ะ อ๊ะ” อี้ชิงหัวเราะคิกคึกก่อนจะยื่นแก้วมะนาวปั่นทรงสูงให้คนขี้เกียจตัวโตๆ

“ลู่หานชอบฟังเพลงแนวนี้นี่ ไปชวนสิ ขยันทำงานดีนะ 555”

“ชวนแล้วไม่ได้ผล -__-”

--------------------------------------------------------------------

“ลูลู่ ทำอะไรอยู่?”

อี้ชิงถามออกไป แต่ยังไร้คำตอบ จึงเดินเข้ามาก้มมองหน้าจอเน็ตบุ๊คที่ลู่หานกำลังเสิร์ชหาบางอย่างอย่างขะมักเขม้น

“อืม.... อาหารกับความสุข..... หาสูตรใหม่เหรอลูลู่?”

“อ๊ะ มะ ไม่ พี่อี้ชิงมาเมื่อไหร่เนี่ย!” เจ้ากวางน้องของอี้ชิงตกใจรีบพับหน้าจอลงทั้งยังกอดเอาไว้แบบมีพิรุจสุดๆๆ

“ฮ่าๆๆ ทำไมต้องตกใจนี่ แค่ดูว่าทำอะไรอยู่เฉยๆ นี่จะทำให้พี่กินใช่มั้ยล่ะ^__^”

“เอ่อ......... อื้อ ก็ใช่..... เซอร์ไพส์ไง แหะๆ :D”

ใครจะดูอาการน้องชายตัวเองไม่ออกกันล่ะ แถกันไปได้นะ! ทั้งไอ้คำถามแปลกๆ ที่ชอบมาถามกัน ไอ้พวกวิธีเป็นมิตรกับผู้อื่น การเอาใจคนอื่น แล้วศัพท์ที่แปลกๆสำหรับเจ้าตัวที่แต่ล่ะวันหามาถามอีก ไม่กี่ปีมานี้น้องผมร่าเริง และดูเป็นมิตรกับคนอื่นขึ้นมาก จากที่เคยช๊อคไปเป็นคนนิ่งๆ เศร้าๆ เหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน....

ผมไม่ควรนึกสินะ! เพราะน้องชายผมก็พยายามลืมมันแล้วมีชีวิตใหม่ เป็นลู่หานที่น่ารักแบบตอนนี้

“ลู่หาน ชอบฟังเพลงคลาสสิคใช่มั้ยล่ะ ฟังแล้วมีความสุขดีเน๊อะ^^”

“อ้อ ชอบฮะ ฟังแล้วสบายหูดี^__^”

“อื้ม เพลงคลาสสิคนี่เพราะเน๊อะ คนฟังมีความสุข คนเล่นก็สนุกกับมัน”

“พี่อี้ชิง จะพูดอะไรเหรอ?”

“เปล่า แค่จะบอกว่าถ้าอยากมีความสุขแล้วสนุกด้วยควรลองเล่นดูนะ ดนตรีน่ะกล่อมเกลาจิตใจคนได้ มันเป็นการมอบความสุขให้คนฟังไง ^^ ”

“จริงเหรอฮะ*-* ผมอยากลองเล่นดูจัง ควรทำไงฮะ?”

ลู่หานนี่พอพูดถึงความสุขจะทำโดยไม่คิดเลยนะ ฮ่าๆๆๆ เชื่อฟังพี่ชายดีมากกก เป็นเด็กที่น่ารักมาก ฮ่าๆๆๆ นายเนี่ยยังซื่อเกินไปนะ ลูลู่เอ๋ยย

“ลองฝึกพวก เปียโน ไวโอลินดูมั้ย พี่สอนได้นิดหน่อยนะ ถามพี่คริสก็ได้นี่?^^”

เด็กคนนี้เป็นคนที่เรียนรู้ไวมาก แม้จะโก๊ะๆหน่อยก็เถอะ ความพยายามของเค้าสูงมาก

“ฮะๆ ผมอยากลอง น่าสนุกจัง! ^o^”

---------------------------------------------------------------------

=================================

สืบให้หน่อยสิ ว่าลู่หานชอบใครอยู่รึเปล่า

=================================

From อี้ชิง♥

“โอ้ งานมา-_-”

คริสอ่านเมจเสจแล้วถึงกับกุมขมับ อันนี้ก็ไม่เคยสังเกตเลยด้วยสิ.......แหม่  กินข้าวบ้านเค้าแล้วต้องมาใช้หนี้ตามดูแลน้องชายเค้าทุกฝีก้าวเนี่ยนะ โอ้ววววว -o-!! หน้าที่แฟนด้วยเหรอครับโอ้ววว

(โอ้วเยอะไปนะ โอ้ววว)

-----------------------------------------------------------------

“คงไม่ได้ไปซักสองอาทิตย์ล่ะฮะพี่แทยอน  ขอโทษด้วยฮะTT”

“ไม่เป็นไรหรอกลู่หาน แค่ลู่หานยอมมาเข้าชมรมตามคำขอพี่ก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงละ ช่วงนี้ที่ชมรมก็ลงตัวแล้วล่ะจ่ะ^__^”

“ฮะๆ ขอโทษจริงๆฮะ ช่วงนี้พี่คริสยุ่งหนักเลยต้องช่วยๆหน่อย เดี๋ยวผมเสร็จธุระผมกลับไปแน่นอนนะ^^”

“อ๋อ จ้า....พี่เข้าใจ อิอิ โชคดีนะลู่หาน^o^”

ลู่หานโค้งคำนับให้รุ่นพี่ชมรมคหกรรม พอได้โอกาสเจอกันที่โรงอาหารเลยคุยเรื่องที่เขาไม่ได้เข้าชมรมสัปดาห์ที่ผ่านมาด้วยยาวไปอาทิตย์ เพราะหลังจากที่ได้ลองฝึกเปียโนแล้ว เขาชักเริ่มสนุกกับมันและอยากลองเล่นให้ยากขึ้นไปเรื่อยๆ แล้วคริสก็ดันลงชื่อเขาเป็นผู้ช่วยในชมรมอีก

“สกอร์เพลงพวกนี้จะมี เปียโนโซโล่เยอะหน่อย ลองศึกษาดูนะ”

“นี่เมื่อไหร่ชมรมจะเปิดการแสดงบ้างฮะพี่คริส”

“เมื่อพร้อม 55555555555”

“ไม่น่าเลยนะฮะ พี่อี้ชิงคิดผิดรึเปล่า-_-‘ ”

“อะไรลู่หาน นี่เป็นน้องชายภาษาอะไรไม่รู้ว่าพี่ชายนายชอบแบบนี้นะ ;)”  มั่นใจมาก!

“เอาเถอะฮะ เรื่องการแสดงพี่น่าจะคิดๆไว้บ้างนะฮะ เห็นว่าปีนี้ชมรมยังไม่เปิดการแสดงเลย เดี๋ยวงบไม่พอนะ”

“เดี๋ยวไปคุยประธานหลักอีกทีก่อน ยังไงพี่ยังใช้สิทธิ์ได้ไม่เต็มนะ! อืม ว่าแต่ ลู่หานอยากเล่นให้ใครฟังล่ะ?”

ลู่หานทำท่าครุ่นคิดก่อนจะดีดนิ้วเป๊ะ!

“ก็..............เพื่อนฮะ..........อยากให้พี่อี้ชิงมาฟังด้วย........ อยากเล่นให้คนในโรงเรียนฟังด้วยไงฮะ(.///.)”

คนในโรงเรียน... ทำไมต้องก้มหน้านะ หน้าแดงด้วยนะ!!

“ระหว่างนี้สอนน้องๆอ่านสกอร์ให้ได้ก่อนนะ ไปเลยๆ ฮ่าๆๆ^^” พี่คริสจะอารมณ์ดีเกินไปแล้วนะ -3-*

---------------------------------------------------------------------------------

“นี่เป็นไอติมอะไรอ่ะครับรุ่นพี่?”

“อ๋อ อันนี้เป็นมะพร้าวล่ะ ลองชิมดูมั้ยแบคฮยอน? ^^”

“ฮ่าๆๆ จะดีเหรอครับ แหะๆ รุ่นพี่ทำเองเหรอครับ” แบคฮยอน รุ่นน้องที่มีรอยยิ้มเหมือนลูกหมาอ้อนๆ แถมยังคุยเก่งกำลังยื่นหน้าเข้ามาดูสิ่งที่ผมกำลังมองอยู่ในตู้เย็น ท่าทางจะอยากกินนะ ฮ่าๆ ^^ ผมใช้ช้อนเล็กๆตักแล้วยื่นให้เขาชิม ยิ้มแก้มปริเชียว

“อร่อยครับ อร่อยมากรุ่นพี่>< สุดยอดเลย ”

“พี่ทำแล้วมาแช่ไว้เมื่อวานน่ะ นี่แบคฮยอนก่อนพี่อีกนะ^_^”

“อ๊ะ ผมขอโทษTT” น่ารักจริงเด็กคนนี้

ผมตักแบ่งให้คนในชมรม แล้วหากล่องสุญญากาศตักไว้ให้แบคฮยอนไปแบ่งเพื่อนกินซะหลายลูก

“ขอบคุณมากนะฮะ ว่าแต่ทำไมสัปดาห์ก่อนๆรุ่นพี่ไม่มาเลยครับ?”

“วุ่นๆกับอีกชมรมน่ะ แหะๆ^^ แล้วทำไมเหลือสองคนล่ะ... แฟน ซอลลี่กับอีกคนที่ผิวคล้ำๆไปไหนซะล่ะ(‘ ‘)?”

“หืออออ แฟนซอลลี่? คนผิวคล้ำๆ? 5555555 คือมันมีธุระน่ะครับ รุ่นพี่เข้าใจผิดแล้วล่ะครับ อิอิ” แบคฮยอนหัวเราะซะยกใหญ่ ผมพูดอะไรน่าขำอ่ะ……………….TT

“รุ่นพี่คะ ฉันกับเซฮุนไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกค่ะ^^” ซอลลี่บอก

“อ่อออออ”

หืมมมมมม น้องเขาไม่ได้เป็นแฟนกันล่ะ ><!!!!!

แต่ทำไม เซฮุนไม่มาชมรมเลย…………………………

--------------------------------------------------------------------------------------

ม.ปลาย ปีสอง

“ท่าทางปีนี้สมาชิกเยอะขึ้นมากนะฮะ^^”

“ลู่หานช่วยเรียกลูกค้าไง^^” คริสยีผมลู่หานอย่างเอ็นดู

“นี่มันการค้าซะที่ไหน -3- ไปเลยฮะ เช็คเครื่องดนตรีเลยนะ!” สั่งๆต้องให้สั่ง น้องแฟนก็มีอำนาจเหมือนแฟนพี่คริสแหละนะ ฮ่าๆๆ 

แล้วนั่น เซ....ฮุน นี่หน่า................ เซฮุนเข้าชมรมนี้เหรอ?

มองซ้าย ขวา อื้มมมมมม ไม่มีใครอยู่ในรัศมีใช่มั้ยฮะ (- - ) )  (( - -)

“อยู่ชมรมนี้ใช่มั้ย?” ผมถามเซฮุน ตอนนี้เขากำลังนั่งก้มหน้าดูหนังสืออะไรซักอย่าง

และ เขาก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผม

“เอ่อ ไม่ได้อยู่ครับ” เราคุยกันแล้วนะ!! ไม่กี่ครั้งในรอบหลายปีเลยนะ>< ไม่ได้อยู่หรอกเหรอ เฮ้ออออ แล้วมาทำไมนะ(’ ‘)?

“อ่าว แล้วมาทำอะไรเหรอ?”

“คือ...ผม มาหาเพื่อนครับ แต่... เอ่อ ผมก็ชอบฟังนะครับเพลงพวกนี้^^” จริงเหรอ!? เซฮุนชอบฟังเพลงแบบนี้ด้วยแหละ *-* ไม่เสียแรงนะที่ผมฝึกเล่นดนตรีพวกนี้จนเป็นน่ะ!

“เหรอ? ชอบเพลงไหนเป็นพิเศษรึเปล่า?”

เผื่อพี่จะได้เล่นให้ฟังนะ

“ก็.... Violin sonata หมายเลขสิบแปดครับ”

อ๊ะ เพลงนี้ผมกำลังลองฝึกอยู่เลย เซฮุนชอบผมก็ชอบด้วยนะ^o^

“ของโมซาร์ท? เพลงโปรดพี่เลย^^”

“เหรอครับ”

เซฮุน.... ไม่ยิ้มเลยนะ รู้มั้ยพี่อยากเห็นรอยยิ้มของนายแบบวันแรกที่พี่ได้เจอนาย

แม้แต่ชื่อ ’ลู่หาน’ ของผม เขายังไม่เคยเรียกเลย โน้ตที่ผมเขียนแนบไปในหนังสือกฎระเบียบของร.ร. เขาไม่เคยเปิดดูเลยเหรอT__T นั่นมันเป็นคำตอบ.....ที่เขาเคยถามผมครั้งแรกนะ

ผมไม่ใช่คนขี้หงุดหงิด แต่ถ้าเห็นเซฮุนกับซอลลี่อยู่ด้วยกัน มันทำให้ผมอารมณ์เสียไม่รู้ตัวน่ะ

แต่ผมคิดว่า การที่เราได้เริ่มรู้จักและสนิทกันมากขึ้น มันเป็นความสุขของผมล่ะ ผมยังคงยิ้มให้เขาเสมอจนผมสังเกตได้ว่า มีความสุขมากแค่ไหนที่ได้อยู่ไกล้เขา

ซิ่วหมินบอกว่า ‘นี่เรียกว่ารักล่ะ’

ขอบคุณที่ยิ้มให้และห่วงใยกันบ้างนะ โอเซฮุน^^

------------------------------------------------------------------------

“หนังสือสอบเข้ามหาลัยเหรอฮะ?”

“อื้มม เออ เดี๋ยววันนี้เพื่อนพี่จะมาติว มาค้างที่บ้านด้วยนะ”

“เพื่อนพี่อี้ชิง? คนไหนอ่ะ? ”

“ซูโฮไง ที่วันนั้นสอนเลขให้ลู่หานด้วยอ่ะ”

“อ้อ พี่ขาวๆ อิอิ เดี๋ยวบอกป้าคิมเตรียมของว่างไว้นะฮะ”

วันนี้พี่ชายใจดีคนนั้นจะมาอีกแล้ว^^ ว่าแต่ พี่คริส นอนอ่านหนังสือดูอารมณ์ดีเกินไปนะ! ฮืมมม!

“นี่ พี่คริส ทำไมอารมณ์ดีขนาดนั้นฮะ! จะจบแล้วไม่อาวรณ์ชีวิตมัธยมบ้างเหรอฮะ-_-”

“ฮ่าๆๆ ก็นิดนึง แต่แบบเดี๋ยวก็ไปสอบเข้าม.เดียวกับอี้ชิง มีความสุขดีออก^__^”

หล่อแบบนี้ อย่าได้รู้นิสัยเลยฮะ เขาคิดแค่นี้แหละ-___-

“ใครๆก็อยากอยู่กับคนที่รักทั้งนั้นแหละ แล้วมันก็ยังอยู่ในแนวทางของเรา ไม่เสียหายอะไรซักหน่อย”

โหยยย คนที่กล่าวถึงยืนเขินหน้าแดงหน้าเขียวอยู่หน้าประตูนู่นนน

‘แล้วเซฮุน จะต่อโรงเรียนนี้ต่อมั้ยล่ะ เขาม.ต้นปีสามแล้วนี่?’

-------------------------------------------------------------------------

-สนามบาสโรงยิม-

“เฮ้ออออ ผมเกือบมาไม่ทันเหรอนี่พี่คริส”

เฮือก  นี่วิ่งมาจากห้องพักครูนะเนี่ย ฮะ ฮะ โอยยย จะหายใจไม่ทัน  ผมเห็นแล้วล่ะ เขาอยู่ที่นี่เหมือนกัน

“ไม่ต้องลงหรอกลู่หาน” พี่คริสกระซิบผมที่ยืนหอบอยู่

“ไม่เป็นไรฮะ” รับปากแล้วว่าจะลงต้องลงไง;)

เซฮุน พี่จะแสดงให้เห็นว่าพี่มีความสุขแค่ไหนที่มีนายอยู่ตรงนี้ (อุ๊ย เขินจัง>///////<)

“กินน้ำสองขวดเลยเหรอลู่หาน?”

“อื้ออ ขอบคุณเทาเทาที่ซื้อมาให้นะ^^”

“ไม่เป็นไร : )” เถามีรอยยิ้มที่ดูเป็นผู้ใหญ่เสมอเลยนะ

เซฮุนกำลังอยู่เก้าอี้ตรงแสตนด์น่ะ วันนี้ดูเขาเหนื่อยๆ น้ำขวดนี้ว่าจะเอาไปให้

“เซฮุนจะต่อโรงเรียนนี้มั้ยอ่ะ?”

อยู่กับ........ซอลลี่หรอกเหรอเนี่ย

“ก็.......ดูๆโรงเรียนอื่นไว้บ้างล่ะ อาจจะต้องย้ายตามพี่”

...................... ย้าย

“อ่อ เราก็ว่าจะไปสอบข้างนอกดู เป็นโรงเรียนเฉพาะทางน่ะ^^”

“อื้ม หาแนวทางตัวเองได้แล้วสิ ดีจัง^^” เซฮุนแตะไหล่ซอลลี่เบาๆ

“เซฮุน...............”

“หืม?”

“ฉันชอบเซฮุนนะ..........”

ซอลลี่...........บอกชอบเซฮุน!!!!!

เซฮุนหันไปมองหน้าซอลลี่ ผมไม่รู้ว่าเขามองกันด้วยสีหน้ายังไง แต่ผมเดินออกมาแล้ว.........

“ลู่หาน ทำอะไรน่ะ”

ผมเงยหน้าขึ้น เมื่อพบว่าเป็นพี่ชายคนสนิท น้ำตาที่เอ่อและพยายามกลั้นมันไว้ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้อีกต่อไป

“พี่คริส ฮึก.. ผมกลัว... ฮะ ฮึก” ลู่หานพุ่งเข้ากอดคริส วินาทีนี้ลู่หานเหมือนน้องชายตัวเล็กๆ ที่ขี้กลัวและอ่อนแอเหมือนห้าปีก่อนที่เจอกันไม่ผิด คริสกอดเขาไว้และลูบหลังเขาเบาๆ

“ใครทำอะไรลู่หาน? บอกพี่?!” คริสพูดเสียงแข็ง ลู่หานส่ายหัวอยู่อย่างนั้น ไม่มีคำพูดใดนอกจากเสียงสะอื้น

“ร้องไห้ให้พอนะ ถ้าหยุดได้เมื่อไหร่ ไปล้างหน้าแล้วอย่าร้องอีก”

พี่คริสให้ความรู้สึกเหมือนเป็นพี่อี้ชิงจริงๆ…………

“ลู่หานสัญญากับพี่แล้วนะว่าจะยิ้มเยอะๆ อย่าผิดคำพูดล่ะ^^” ก่อนออกจากบ้านมา พี่อี้ชิงพูดกับผมที่โต๊ะอาหาร ผมไม่ได้เล่าอะไรให้ใครฟัง..... แต่พี่อี้ชิงเข้าใจผม

--------------------------------------------------------------

“รุ่นพี่ฮะ! ”

“อ้าว แบคฮยอน มาทำอะไรนี่ล่ะ?” ปกติไม่เคยเห็นแบคฮยอนที่โรงอาหารกลางเลย หมายถึง...ทั้งกลุ่มน้องเขานั่นแหละ

“ผมมาซื้อขนมครับ^^ ผมเรียกรุ่นพี่ตั้งหลายครั้ง”

“อ้อ โทษที คิดอะไรเพลินๆ^^”

“จริงด้วย! เห็นรุ่นพี่เคยบ่นถึงสูตรข้าวห่อไข่ พอดีมีร้านข้าวห่อไข่ชื่อดังเพิ่งมาเปิด มีสูตรที่น่าสนใจมากเลย รุ่นพี่ลองไปดูสิฮะ^^” แบคฮยอนยื่นโบว์ชัวสีสันสดใสมาให้ผม

“น่ากินมาเลยนะแบคฮยอน แล้วพี่จะไปนะ^__^”

“เย็นนี้นะฮะ สี่โมงคงจะเลิกแล้ว แล้วเจอกันที่ร้านฮะ ^o^/”

“อะ อ้าว..............” เข้าใจผิดไปไหนแล้วแบคฮยอน รึผมเข้าใจผิดที่น้องเขาพูดนะ -____-?

หมายถึงวันนี้หรอกเหรอเนี่ย....

“เฮ้ออออ พี่หิวแล้วนะลู่หาน -_-”

“สั่งสิฮะ!”

“อี้ชิงบอกวันนี้จะทำซัมเกทัง”

“งั้นกลับไปเลย-*-”

“ก็ต้องเฝ้าลู่หานก่อนไง ว่าแล้วก็หิวจริงๆนะเนี่ย มีอะไรพอลองท้องได้บ้าง -o-” หมั่นไส้พี่คริสจัง คนอะไรหิวบ่อย ชอบกินขนาดนี้แล้วไม่อ้วนเนี่ย จะแช่งๆๆให้บวมๆ อวบๆอ้วนๆยิ่งกว่าหมูเลย -3-

“ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องๆ เดี๋ยวน้องเค้าก็มา”

ก็ปล่อยให้พี่คริสเขาได้บ่นต้องไปเถอะ.....

พอผมไล่พี่คริสกลับไปได้ซักแปปแบคฮยอนก็มาพอดี

แบคฮยอน กับเพื่อนอีกคน และ เซฮุนที่ตีหน้านิ่งสนิทเลย.... ผมยืนอยู่ตรงหน้าพูดเขาแล้ว

เซฮุนดูไม่สบาย นี่อาจจะทำให้เขาเย็นชาโดยไม่ได้ตั้งใจ...

ตอนจะกลับเซฮุนดูมีสีหน้าที่ดูแย่มาก ผมห่วงเขานะเกรงใจมากด้วยว่าทั้งหมดนี่เพราะผมรึเปล่า TT

นึกขึ้นได้! เจ้าลูกสุนัขสีขาวตัวน้อยที่ผมเจอที่สวนใกล้ๆโรงเรียนเมื่อวันก่อน ตอนนี้มันได้กินอะไรรึยังนะ? แล้วผมดันเอาสมุดเซฮุนไปซ่อนไว้ในโพรงตรงที่ๆมันอยู่ด้วย -0-! ที่หน้าเคาน์เตอร์มีนมกล่องเล็กๆขาย ผมซื้อแล้วยัดใส่กระเป๋าเสื้อ ตอนนี้ต้องรีบชิ่งกลับก่อนล่ะ!

ไม่เห็นหมาน้อยตัวนั้นแฮะ ผมอุตส่าห์รีบหนีเซฮุนมานะ ผมอยากให้เขารีบกลับไปนอนจะดีกว่า ดูหน้าเขาท่าทางจะไม่ไหว

น่ากลัวแฮะ รีบเอาสมุดกลับดีกว่า คงจะมีใครเอามันไปเลี้ยงแล้วล่ะ

“เฮ้ย ทำอะไรน่ะ!”

??!!!!!!!

เสียงตะโกนดังขึ้น แล้วยังมาหาว่าผมเป็นขโมย ผมเปล่านะ!!(แต่แอบร้อนตัว ก็แค่ของที่เจอมาไง)

เรื่องนี้ยังไม่ทำให้ผมตกใจเท่า

เขาหยิบมีดคัดเตอร์ขึ้นมาตรงหน้าผม!!!!!

เคยรู้สึกแบบนี้มั้ย ทำไมผมต้องมาเจอเป็นครั้งที่สอง ร่างกายผมขยับไม่ได้แล้ว

เหมือนกำลังรอที่จะตายจริงๆ…………..

เซฮุน.... คนสุดท้ายที่ผมเห็นใบหน้าชัดเจน

คนตรงหน้าไม่ใช่เซฮุนนะ!!!

แต่เป็นเขาจริงๆ!!!!!!!! ผมยังหายใจอยู่รึเปล่า ฮึก.........

เวลาที่ผมร้องไห้ ผมก็แค่กอดเขาเอาไว้แน่นๆ กอดของเขาอบอุ่นจริงๆ........... ผมจะไม่ลืม

“ฮืออออออออออ....... ฮึก”

ผมรู้สึกผิดจริงๆ รู้สึกผิดต่อเซฮุนมากๆ เขาบาดเจ็บเพราะผม เขากลับมาช่วยผม แล้วพี่คริสยังโดนพี่อี้ชิงว่า ซึ่งเขายืนฟังเงียบๆเท่านั้น ผมอยากจะร้องไห้เหลือเกิน

ผมจะเลี้ยงข้าวเซฮุนอีกซักครั้ง รู้ว่าเขาต้องปฏิเสธ แต่นี่ครั้งสุดท้าย สัญญาเลย ทุกคนรอบๆตัวเซฮุนดูแลเขาอย่างดี และผมก็เห็นรอยยิ้มของเขาดูมีความสุขดี

ความรักมันอยู่ที่ว่าคุณกล้าพูดออกไปไหม ยอมรับผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นมั้ย? เวลาก็สำคัญ ถ้าคุณพลาดคุณอาจจะไม่มีโอกาสอีก และผมพลาดแล้ว ผมคงจะไม่พูดมันแล้วล่ะ

--------------------------------------------------------------------------

“พรุ่งนี้ไม่ใช่วันเดตกันนะ!! ผมจะไปด้วย!!” ไม่ใช่ว่าจะขัดอะไรนะ แต่พรุ่งนี้ผมไม่อยากอยู่คนเดียวTT

“อื้มๆ ไปสวนสนุกมั้ยล่ะ?” อี้ชิงรับคำยิ้มๆ

แต่จะว่าไปก็เท่านั้น ซิ่วหมิน เฉิน พี่คริส พี่อี้ชิง...... ผมคิดผิดแล้วที่มาด้วยเนี่ย มันน่าอิจฉาเกินไปT________T

เดินมาจนถึงร้านชานมไข่มุก     คิดถึงใครบางคนอีกแล้วล่ะ.............

เดตกับชานมไข่มุกไง อารมณ์คล้ายกับกินน้ำใบบัวบก -_____________-

นั่น! โอเซฮุน...........ช่วยอย่าตามมาหลอกหลอนได้มั้ย? TT











---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนพิเศษของลู่หาน
ยาวมากเลย แหะๆ ;P

แล้วเจอกันตอนหน้า ยังติดอะไรนะ><

ตอนนี้มีอะไรที่ตกไปด้วย เรามาเพิ่มให้มันสมบูรณ์ เราเพิ่งเห็น
มันกำลังจะจบแล้วล่ะTT