คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter3 ◥
3◥
“การบ้านมันห้าข้อนะเว่ยไอ้แบค”
“เฮ้ย ไม่ใช่สองอ่อ?-0- เอามาลอกดิเร็วๆเลยย!”
“ไม่ได้ทำอ่ะ”
“เฮ้ย ไอ้จงอิน ไหนเมื่อวานมึงบอกจะทำไง!”
“กูลืมได้ปะ กะจะมาลอกมึงเนี่ยแบค ไปขอชานยอลมันดิ”
“…”
ชานยอลทำท่าจะหยิบสมุดออกมา
“เดี๋ยวกูทำเองก็ได้ แปปเดียว”
T0T!!!!
เหมือนได้ยินเสียงคนกรีดร้องในใจเลย
“งอนไรนักวะแบค ไอ้ยอลลอกการบ้านหน่อยดิ๊”
จงอินรีบฉวยสมุดจากมือชานยอลที่ทำท่าลังเลอยู่ทันที
“เออ เซฮุน มึงรอกูลอกก่อนแปปนะ” จงอินทักเซฮุนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง
“รออะไร กูเสร็จหมดละ”
ห๊ะ!!!!
แหม่ ประสานเสียงเชียว ตั้งแต่ที่บ้านยันโรงเรียนหน้าเดียวกันเลย เห็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับแปดของโลกกันรึไง?!!!
“ลอก!!!!!!!” แบคฮยอนตะโกนออกมาซะดัง
กลุ่มนี้มันตะโกนลอกไม่อายชาวบ้านเลยค่ะ-*-
อันที่จริงกลุ่มเราแค่ขี้เกียจบางเวลาเท่านั้นเอง ที่จริงฉลาดมากกก (เหรอ?)
“ชานยอล” นั่งกอดเข่านิ่งเลยครับ
“เฮ้ย ชานยอล” ผมแตะไหล่มัน มันค่อยๆเงยหน้า เฮ้ย น้ำตาคลอครับ!!! ไอ้โย่ง!!! ต้องรีบดึงมันออกมาคุยเลยยย
เล่นMVให้พี่พั้นช์อยู่เร๊อะ!! (วางมือบนบ่าน้ำตาก็ไหลน่ะ -_-)
“ว่าไง ขอโทษมันยัง”
“TT” *พยักหน้า*
“อ้าว แล้วไง? มึงหยุดร้องดิตัวโตซะเปล่า!”
ชานยอลเงยหน้าปาดหน้าตา หน้าสงสารว่ะ ติ๋มมากอ่ะมึง-*-
“มันบอก เงียบๆดิ๊! แล้วมันก็ไม่คุยกะกูอีกเลย เฮ้อ” ศึกหนักว่ะชานยอล แบคมันไปกินรังแตนไหนมาวะ-*-
“เดี๋ยวมันกินของอร่อยๆแล้วมันก็หายแหละ มึงก็อย่าร้อง แม่งน่าเกลียดมากอ่ะ”
“อื้อ”
---------------------------------------------------------
“นายชื่อเซฮุนปะ?”
“หือ ใช่” เด็กหน้ากลมๆเหมือนซาลาเปาสะกิดเรียกผมที่กำลังวางแก้วน้ำสี่แก้วลงบนโต๊ะ
“ครูยุนโฮเรียกให้ไปพบน่ะ ที่ห้องพักครู” -0- อะไรกะผมอีกแล้วครับบบ
“ค่าน้ำกูไม่จ่ายนะ” พยอนแบคฮยอนกระดกแก้วน้ำทันที หายไปครึ่งแก้วไม่ถึงวิ
“เออ ไม่ต้องจ่ายหรอก ตังชานยอลมัน เดี๋ยวกูมานะ^^”
พรู้ดดดด!!!!!!!!! เต็มๆเป้า หน้าจงอินมัน-______-
“อี๋!!! ไอ้หมาแบค!!!”
“มึงดูๆสองคนนี้ด้วย” ผมกระซิบบอกจงอิน แต่มันหันหน้ามาแบบว่า ‘กูยังตัวเองไม่ได้เลยT^T’
--------------------------------------------------------
“ครูยุนโฮมีอะไรครับ?”
“โอเซฮุน ช่วงนี้ทำตัวดีขึ้นใช่มั้ย?”
“ห้ะ? ครับ?”
“ได้ข่าวว่าครูคนอื่นบอกว่านายขยันขึ้น ชั่วโมงพละก็เล่นได้ดี…………….สนใจจะมาลงบาสมั้ย?”
“หือ?? ลงบาสอะไรครับ?”
“บาสกีฬาสีไง สีเรายังขาดอีกนิดหน่อยน่ะ ขอร้องเหอะ จะได้ลงตัวซ้อมๆกัน”
“เฮ้ย เอ่อ ครูครับ” ครูขอร้องผมเลยเหรอ ผมกลัวครูนะ หล่อชะมัดเลย-/- (ห๊ะ!? ฮุนคะ!)
“ซ้อมไม่นานๆ โอเคมั้ย?”
“อ่ะ ครับ โอเค(- -)(_ _)”
“ให้มันได้งี้ดิ ฮ่าๆๆ ลบคำสบประมาทที่คนเค้าว่านายหยิ่ง เลว ได้เลยนะ ฮ่าๆๆ” อ่าว ใครเค้าลือผมงั้นอ่ะ เดี๋ยวปั๊ด-*-
“งั้น ขอตัวนะครับ - -”
“เดี๋ยว!!!”
???
“ช่วยอะไรแปปนะ มานี่ๆ” ครูยุนโฮพาไปที่โต๊ะคอมที่ตั้งเรียงอยู่มุมห้อง ไล่เด็กที่แอบนั่งเล่นเกมส์ไปยืนหงออยู่ข้างๆ ก่อนจะชี้ให้ผมไปนั่งหน้าคอมตัวนึง แล้วครูก็ยกหูโทรศัพท์
“.......ฮัลโลครูแจ ไฟล์อยู่ไหนล่ะครับ ก็... อะไรนะ? ” - -
“ครูฮะ”
เสียงเด็กหนุ่มอีกคนสะกิดครู
“โอเค แค่นี้นะ สวัสดีครับ” ยุนโฮวางสายก่อนจะหันไปพูดกับเด็กที่สะกิดอยู่ด้านหลัง
“ครูแจจุงฝากงานมาใช่มั้ย?”
“ฮะ^^ อ้าว เซฮุน”
“พะ พี่ลู่หาน” 0_0
“รู้จักกันเหรอ อธิบายงานให้เซฮุนฟังด้วยนะ”
“ได้ฮะ^^”
“มาได้ไงเนี่ย”
“ก็ พอดี ครูยุนโฮเค้าเรียก...”
“ไฟล์รายชื่อนักกีฬาสีฟ้าอยู่ในนี้นะ นายดูแล้วก็ไปเสิร์ชหาตารางเรียน แล้วมาลงในตารางซ้อมรวมนะ” พี่ไม่ฟังผมเลยTT
ลู่หานชูแฟลชไดว์สีแดงให้ดู ก่อนจะเอื้อมแขนข้ามหน้าเซฮุนไปเพื่อจะเสียบแฟลชไดว์ เซฮุนที่เห็นความพยายามนั้นก็เลยจะช่วย.... แล้วหน้าลู่หานก็ยื่นเข้ามาใกล้มากกก
เคร๊ง! (เสียงแบบว่า- -)
*มันตกน่ะ*
ผมดันมือสั่นไปหน่อย ก็เห็นพี่เค้าเอื้อมซะ ก็แค่จะหยิบมาเสียบให้อ่ะ แต่มันเล็กไง
เค้าไม่รู้ใช่มั้ยว่าผมรน มือผมสั่น อย่ารู้เลยนะ….
“เสียบแล้วครับ”
“อื้ม ดูที่ไฟล์ Studentblueนะ แล้วดูชื่อนักกีฬาบาส ไปค้นตารางเรียนแต่ละคน แล้วดูว่าช่วง4โมง-6โมง ว่างตรงกันมั้ย อันไหนว่างตรงกันนายก็ใส่ลงในตารางใหม่นะ โอเคมั้ย?” -0-
“โอเคครับ”
หัวใจไม่โอเคเท่าไหร่นะ ตาพยายามจ้องอยู่ที่หน้าจอ แต่แบบสมองว่างเปล่ามาก พี่ลู่หานนั่งทำงานอยู่ที่คอมตัวข้างๆ เหมือนว่าจะเปิดไว้แต่แรก และพี่เค้าทำงานอยู่ก่อนที่ผมจะมา จะว่าไปช่วงนี้ดวงดีมากนะ แต่แบบไม่ทันตั้งตัวนี่ก็....
คลิกๆๆๆ คลิกๆ..... คลิกๆ *เสียงลู่หานคลิกเม้าส์ค่ะ*
รายชื่อนักกีฬารวมมีประมาณ 10คน ก๊อปๆหาๆแปปเดียวก็เสร็จ อืม แต่.... พี่ช่วยคลิกเม้าส์เงียบๆได้มั้ยครับTT (บ้าเหรอฮุน)
.
.
.
9. โจ คยูฮยอน ม.ต้น ปี3 ห้องสี่
10. โอ เซฮุน ม.ต้น ปี3 ห้องสาม
?????
ครูยุนโฮครับ ถ้าจะลงชื่อไปขนาดนี้แล้วไม่ต้องเรียกมาถามก็ได้ ส่งตารางซ้อมไปให้ที่ห้องแทนเลยเหอะ -*-
“ตกลงนายลงบาสมั้ยอ่ะ”
“ห๊ะ? อะไรครับ” อยู่ๆก็พูด! อย่าทำให้ผมตกใจสิครับ สมาธิๆ TT
“ครูยุนโฮไม่ได้เรียกนายมาเรื่องบาสเหรอ? พี่ก็นึกว่าเซฮุนที่ไหน ที่แท้ก็นายนี่เอง”
“อ่อ เรื่องบาสแหละครับ ลงไปแล้ว- -” ชื่อหราอยู่หน้าจอเลยครับ ดีที่คนอื่นมันเรียนกันหนัก ดูเหมือนเวลาซ้อมผมจะชิว-,_-
เซฮุนพูดโดยที่ตายังจ้องหน้าจอคอมไม่กระพริบ
“เหรอ ฮ่าๆๆ เราคงได้เจอกันนะ^^”
“หืม เจอกันตอนไหนครับ?”
เซฮุนหันขวับด้วยความอยากรู้
“พี่ลงบาสนะ ตัวแทนสีชมพู^^”
โอ้พระเจ้า!!! พี่ลู่หานลงบาส! เก่งไปมั้ยครับคนอะไรวะ ดนตรี อาหาร กีฬา เอาหมดอ่ะ วิชาการก็น่าจะด้วย!!! คนรึนางฟ้าครับ!!!! อยู่สีชมพูอีกต่างหาก >< (น้องฮุนโปรดสงบนะ- -)
“ละ ลงด้วยเหรอครับ งั้นคงได้แข่งกัน”
“ใช่ๆ เต็มที่อยู่แล้ว! นายก็เต็มที่ล่ะ^o^” ลู่หานตบไหลเซฮุนเบาๆ
“ครับ .... เสร็จแล้วผมเซฟไว้หน้าเดสก์ทอปนะ ”
“อื้มๆ เดี๋ยวฝากบอกครูแจจุงให้^^”
“แล้วเจอกันครับ ไปล่ะครับ”
แค่ดันเผลอไปสบตา ดวงตาที่เป็นประกายของพี่เหมือนไข่มุกในชานมรสเลิศที่ผมโปรดปรานมากๆเลย!!! (ห๊ะ?)
พี่ลู่หานไม่ใช่คนที่จะยิ้มเรื่อยเปื่อยตลอดเวลา แต่จะยิ้มเมื่อได้พูดคุยกับคนอื่น และมีท่าทีสนใจในสิ่งที่คนอื่นเล่าเสมอ เป็นคนที่มีอารมณ์ชัดเจนในแง่บวก เป็นเสน่ห์ที่น่าหลงใหลเอามากๆ
“ไอ้แบคกะไอ้หยอยอ่ะ?”
เซฮุนที่เพิ่งเดินเข้ามาถามจงอินที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้เหล็กของตน
“มันบอกเดี๋ยวมา”
“เป็นไงอ่ะ มันหายยัง?”
“แบคเหรอ? เดี๋ยวก็หายมั้ง เห็นมะกี้มันก็คุยกันอยู่ เลยขึ้นมาก่อนเนี่ย”
เซฮุนพยักหน้าทำหน้าเออออ
“เออ ....กูลงบาสนะ กีฬาสีอ่ะ”
“ห๊ะ!!”
จงอินถึงกับหันขวับทันที คิ้วขมวดกันกันเป็นปม
“เออ นั่นล่ะ ที่โดนเรียกไปเมื่อกี้อ่ะ ไม่ได้อะไรมากหรอก เล่นหนุกๆ”
“นึกคึกอะไรวะ? - -”
ไอ้ตอนแรกก็ไม่ได้นึกคึกอะไรหรอก แต่พอรู้ว่าพี่ลู่หานก็แข่งด้วยนี่คึกมากกกกกกกกก
50%
*ต่อ*
วันซ้อมวันแรก
พอเวลาสี่โมงเย็น โรงยิมก็เริ่มเต็มไปด้วยนักเรียนที่ต่างมีหน้าที่ในการเตรียมงานกีฬาสี สนามที่นี่กว้างอยู่ แต่ก็ถูกแบ่งใช้ไปหลายส่วน จะให้ลงซ้อมพร้อมกันทุกสีก็คงจะตีกันตาย
“เดี๋ยววอร์มไปก่อนนะ สีชมพูใช้สนามเสร็จเดี๋ยวเราลงต่อเลย แล้วนี่มาเพิ่ม โอเซฮุนห้องสาม” รุ่นพี่อนยูอธิบายอยู่บนสแตนด์ก่อนจะพยักเพยิดมาทางเซฮุนที่ยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนตนข้างสนาม
“ไอ้หล่อนี่ๆเอง ฮ่าๆ” จินยอง นักกีฬาในทีมกล่าวอย่างอารมณ์ดี
“เฮ้ย ไม่ต้องเกร็งนะ ก่อนนั้นเราก็ไม่ได้ซ้อมเป็นเรื่องเป็นราวหรอก เวลาไม่ค่อยตรงอ่ะ” คยูฮยอนกล่าว
คนในทีม ม.ต้น ดูเป็นมิตรดี(?) บางคนก็เคยรู้จักกันมาบ้าง บางคนก็มองหน้าเขาแบบไม่รู้จะพูดอะไรบ้าง ก็มี จินยอง คยูฮยอน มินโฮ จงฮยอน ชอนจี คีย์ ดงอุน แดฮยอน จุนฮง
“คุยกะคนอื่นบ้างก็ได้นะ เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่านายหยิ่ง^^” เป็นจินยองเด็กห้องสี่ปีเดียวกันที่ดูจะร่าเริงมากเข้ามาคุยด้วยอีกครั้ง
“ใครว่าอ่ะ ฉันไม่ได้หยิ่งนะ”
“ก็ที่ชอบนั่งเงียบๆ คุยอยู่แต่ในกลุ่ม ทำหน้าลอยๆนิ่งๆเนี่ยแหละ ถ้าฉันไม่เข้ามาทักก่อนคงไม่รู้หรอก ฮ่าๆๆ”
“ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นซะหน่อย ก็ไม่มีอะไรจะพูดนิ-*-”
ตกลงตลอดเวลาสามปีนี่ คนเค้ากลัวผมกันเหรอ จะให้ผมยิ้มไปทั่ว คุยไปทั่วบ้ารึเปล่า ให้เป็นแบบไอ้จงอินเนี่ยนะ - -“
“เดี๋ยวกูไปซื้อขนมนะ เอาไรมั้ย?” แบคฮยอนทำท่าจะเดินออกไปโดยมีชานยอลตามไปด้วย
ไอ้สองคนนี้ตั้งแต่วันก่อนนู้นที่มันโกรธกัน ดูเหมือนจะดีกันแล้วแต่มันดูตึงๆยังไงไม่รู้
“อะไรก็ได้ ....เออ....ชานมด้วยเว่ย!!”
“จุกตายห่าเลย ตอนกลับมึงค่อยไปซื้อเอา ;P” ก็กูอยากกินอ่ะTT
“แล้วมึงมองหาใครอยู่?”
จงอินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างสนาม อยู่ดีๆก็ถามขึ้นมา จ้องมองเซฮุนที่กำลังวอร์มร่างกาย
“หืม?”
“ก็กูเห็นมึงมองไปทางสีชมพูซ้อมแล้วชะเง้อหาอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ -*-”
“อ่อ............มึงน่าจะรู้ไปถามให้กูหน่อย”
พี่ลู่หานไม่มาซ้อมเหรอ เห็นสีชมพูเค้าซ้อมกันอยู่ทั้งม.ต้น ม.ปลายแข่งกัน แล้วเห็นแต่รุ่นพี่คริสอ่ะ(ที่จำได้อ่ะนะ)
จงอินทำหน้าเหวอ ก่อนจะเดินอ้อมๆไปหากลุ่มเด็กผู้หญิงอีกฝั่งหนึ่ง คุยกันคิกคักก่อนจะเดินกลับมา นี่พยายามเนียนๆถามให้ใช่มั้ย ขอบใจ- -‘
“ไม่เว่ย เค้ามีซ้อมอย่างอื่น”
“มึงไปถามใครมาอ่ะ?”
“อ่อ พวกนั้นกลุ่มเชียร์ลีดเลอร์สีชมพูน่ะ” ท่าทางจงอินนี่แม่งรู้จักคนเยอะจริงๆ ไอ้ที่ร่อนไปทั่วนี่ก็มีประโยชน์นะ - -
แล้วพอเห็นรุ่นพี่ดีโอเดินถือกระติกน้ำใบใหญ่เข้ามา มันก็รีบวิ่งไปรับทันที!!!
หกโมงเลิกซ้อม เย็นจริงๆด้วย ฟ้าออกสลัวแต่ยังไม่มืดเท่าไหร่ ไอ้สามหน่อโดนผมไล่กลับไปก่อนหน้านี้ซักพักแล้ว เพราะบ้านพวกมันต้องขึ้นใต้ดินต่อไปอีกไกล ผมก็แค่รอนั่งรถเมล์กลับใกล้ๆ
มองเห็นรุ่นพี่คริสกำลังเดินนำเด็กกลุ่มใหญ่กลับบ้าน ก่อนจะหันมาโบกมือลาใครซักคนตรงม้านั่งในสวน
-----เขาอยู่คนเดียว--------------------------
“พี่ลู่ห่านครับ”
“อ้าว เซฮุน ทำไม?...”
“ผมมีซ้อมน่ะครับ แล้วทำไมพี่อยู่คนเดียว ไม่กลับบ้านล่ะ?”
“รอคุณลุงมารับน่ะ เพิ่งโทรไปเอง”
“นานมั้ย? เดี๋ยวผมนั่งเป็นเพื่อน” นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำใช่มั้ย
“ไม่รู้สิ ไม่เป็นไรหรอกนะ เซฮุนรีบกลับเถอะ” ปกติพี่เขาไม่ได้อยู่เย็นขนาดนี้นะ แล้วก็จะมีรุ่นพี่คริสคอยนั่งเป็นเพื่อนรอรถมารับ แล้วถ้าผมจะรอเป็นเพื่อนจะไม่ได้เหรอ
“ผมไม่ได้รีบนะ นี่ก็มืดแล้วด้วย แล้วเพื่อนพี่ไปไหนล่ะครับ?”
“กลับหมดแล้วล่ะ”
“นั่นล่ะ งั้นผมนั่งเป็นเพื่อนละกัน” ไม่รอคำตอบละ นั่งเลยละกัน
ปล่อยให้มันเนิ่นนานไปมากกว่านี้คงไม่ได้แล้วนะไหนๆก็ได้รู้จักกันแล้ว
ลู่ห่านก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแค่เขยิบตัวไปเล็กน้อยให้เซฮุนได้นั่ง
“ดูสิ เย็นขนาดนี้ยังมีเด็กเดินกันเต็มเลย” ลู่ห่านชี้ให้ดูเด็กนักเรียนที่เดินไปมา
“นั่นแหละครับ แต่นี่พี่นั่งคนเดียวไง ไม่เหงาเหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้น หมายถึงว่าช่วงกีฬาสีนี่ต่างหาก ดูตั้งใจกันมากๆเลยนะ^^” หน้าตาของพี่ดูยิ้มมีความสุขมากเลยนะ หัวใจผมล่ะยิ้มตามไปด้วย^___^
“แล้วพี่ไม่เหนื่อยเหรอ ทำตั้งหลายอย่าง?”
“แค่สองอย่างเองนะ ซิมโฟนีกับบาสเอง (‘ ‘)” โถ ทำหน้าใสซื่อด้วย หมายถึงไอ้ที่พี่ทำมาก็ตั้งเยอะแยะ ไหวได้ไง ได้ข่าวว่าการเรียนก็ไม่ตกเลย
แล้วลู่หานก็ชวนคุยเกี่ยวกับงานกีฬาสีไปเรื่อยเปื่อย ดูจะมีความสุขมากที่ได้เล่า เซฮุนก็คอยหัวเราะ คอยตอบบ้างเป็นระยะ
“อ๊ะ รถมาแล้วล่ะเซฮุน มืดเลย...... ขอโทษนะTT”
“ไม่เป็นไรครับ มืดกว่านี้ผมก็เคย โชคดีนะครับ^^”
“เดี๋ยวสิ”
???
เซฮุนกำลังจะเดินออกไปก็เหลียวหลังกลับมาทำหน้าสงสัย
“กลับด้วยกันสิ”
-0-
ลู่หานเดินไปดึงมือเซฮุนที่ยืนแข็งทื่อไปที่รถเมอร์ซิเดสเบนส์คันสีดำเงาวับ โดยมีคุณลุงท่าทางมีอายุเปิดประตูด้านหลังให้ แล้วลู่หานก็ดันตัวเซฮุนเข้าไปนั่งด้านในสุดก่อนตัวเองจะตามเข้าไปแล้วปิดประตู คุณลุงซูมานจึงอ้อมกลับไปประจำที่คนขับ
“ไม่ต้องเกร็งนะ คุณลุงซูมานใจดี^^”
“อ่า ครับ แต่เกรงใจนิดหน่อย คือ...”
“ทางกลับบ้านต้องผ่านบริษัทพ่อดีน่ะ บ้านนายลงแถวนั้นนี่^^ พี่สิต้องเกรงใจนาย”
“ไม่ต้องเกร็งนะครับ ผมยินดี แต่วันนี้เย็นมากคุณท่านกลับไปก่อนแล้ว คุณหนูน่าจะโทรบอกล่วงหน้าไว้ก่อนนะครับ แล้วคุณคริสกลับไปแล้วเหรอครับ?” คุณลุงคนขับรถลีซูมานเอ่ยอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะพูดอารมณ์ตัดพ้อกับคุณหนูเล็กน้อย
คริสอีกแล้ว ทำไมไม่เอ่ยถึงชื่อคนอื่นล่ะครับ
“บอกให้กลับก่อนเองแหละ ต้องไปส่งรุ่นน้องหลายคน แล้วก็ผมลืมโทรอ่ะ ลืมเวลาด้วย”
“หรือคราวหลังจะให้ผมมารอก่อนครับ”
“แล้วถ้าเผื่อคุณแม่เรียกไปรับอีกล่ะ เฮ้อ ผมไม่เป็นไรหรอกนะ คราวหลังให้ผมกลับเองมั้ย?”
“ไม่ได้นะครับ เดี๋ยวคุณท่านเป็นห่วงเอา!!!”
“โถ่ คุณลุงเพื่อนผมคนอื่นก็กลับเองได้ นี่ไง เซฮุนอ่ะ กลับทางเดียวกับผมเลย”
อยู่ดีๆลู่หานก็หันไปดึงแขนเซฮุนที่นั่งเกร็งฟังลุงกับคุณหนูเถียงกันอยู่ซะงั้น เซฮุนถึงกับสะดุ้งตาตื่น
“เอ่อ พี่ลู่หาน......”
“จะดีเหรอครับ ต้องคุยกับคุณท่านก่อนนะ”
ท่าทางที่บ้านจะหวงพี่ลู่หานมากเลย ลูกคนเดียวรึเปล่านะ แต่ก็น่ารักซะขนาดนี้ 555
“เดี๋ยวผมคุยเอง วันก่อนนู่นผมก็ลองขึ้นรถเมล์มาแล้วนะ ได้แหละนะ”
“ครับๆ^^”
ดูท่าคุณลุงซูมานก็ออกจะแพ้ลูกอ้อนของลู่หานเหมือนกัน
“เซฮุนนน รถเมล์ที่นายนั่งมันไปสุดตรงไหนเหรอ?”
“น่าจะซอแดมุนนะครับ”
ลู่หานทำท่าครุ่นคิดอย่างนนัก เซฮุนมองแล้วก็อดขำไม่ได้ ดูจริงจังเอามากๆอ่ะ
“ขำอะไรอ่ะ เซฮุนกดเบอร์นายให้พี่หน่อย เดี๋ยวนายจะถึงแล้วปะ?”
0_0!!
“เบอร์ผมเนี่ยนะ?”
“ใช่ๆ กดมาเร็ว เดี๋ยวจะโทรไปถาม”
เซฮุนรับมือถือมา ทั้งที่ยังมองหน้าลู่หานอยู่ ก่อนจะกดเบอร์อย่างรีบๆ แล้วส่งคืนเพื่อให้ลู่หานบันทึก
“เดี๋ยวจอดเยื้องป้ายหน้าบริษัทก็ได้ครับ เดินไม่ไกลหรอก”
คุณลุงซูมานพยักหน้ามองผ่านกระจกมองหลัง ก่อนจะเลี้ยวรถเทียบข้างฟุตบาท หน้าตึกขนาดมหึมาที่ฉายไฟสีน้ำเงินในยามค่ำคืน
“ขอบคุณพี่ลู่หานกับคุณลุงซูมานมากนะครับ เดินทางดีๆนะ”
“ขอบใจด้วยนะเซฮุน แล้วเจอกันล่ะ^o^/” พี่ลู่หานส่งเสียงตะโกนเจื้อยแจ้วเชียว น่ารักจนไม่รู้จะว่ายังไงละ ยิ้มตอบกลับไปแล้วกัน^__^
ช่วงกีฬาสีนี่มันดีจริงๆเลย ผมชักชอบกิจกรรมแบบนี้แล้วล่ะสิ ยังไงก็ต้องหาจังหวะบอกออกไปให้ได้......
“บ้ารึเปล่า?”
“ใครบ้าพี่?”
“ในห้องนี้มีแค่แกกับฉัน ฉันคงว่าตัวเองมั้ง -*-”
“บ้าจริงๆด้วย พี่ว่าตัวเองทำไม? - -”
“โว๊ะ!!! ไอ้เซฮุนส่องกระจกมั่งเหอะ ยิ้มมาเป็นชั่วโมงแล้ว บ้าปะเนี่ย -*-”
“ถ้าบ้าคงคุยกับพี่ไม่รู้เรื่องหรอก รึเราบ้าเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ”
-0-!!! โอเซฮุนต้องบ้าไปแล้ววววววว
“เอาเหอะ-*- นอนละเว่ย ปิดไฟด้วย!!!” ซูโฮกล่าว ก่อนจะสะบัดผ้าห่มหันหน้าเข้ากำแพงทันที
^______^
เซฮุนเดินไปปิดสวิชต์ไฟที่ข้างประตูอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงที่เตียง ขณะที่หัวเตียงยังเปิดโคมไฟสีส้มไว้อยู่ ยังคงยิ้มให้กับเพดานห้อง คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด ไม่รู้ว่าโอกาสกำลังมาถึง หรือเป็นเพราะความพยายามที่มีมากขึ้นของเขากัน ถ้าเกิดขึ้นเร็วกว่านี้เขาจะมีหวังบ้างรึเปล่า?
ยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ ขอนอนเร็วๆให้หายเหนื่อยก่อนดีกว่า
พรึ่บ!!
♬ Sexy, Free & Single I’m ready too, Bingo Sexy, Free & Single I’m ready too, Bingo 역시 불리한 확률에 맞서 겁내지 말고… ♩
“โทรมาอะไรตอนนี้วะเนี่ย อ้าว เบอร์ใครวะ? ”
..............
เซฮุนรีบควานหาโทรศัพท์ที่ส่องแสงในความมืด ส่งเสียงดัง แล้วกดรับอย่างไวก่อนที่พี่ชายสุดหล่อจะละเมอขึ้นมาโวยวาย
“ฮัลโหล!!”
[……]
“ใครอ่ะ มีอะไร?”
[นอนแล้วเหรอ ขอโทษนะ…. พี่เอง]
???!!!!!
[พี่ ลู่หานนะ...]
ลงครบแล้วววววว
เซฮุนมันจะได้บอกมั้ยอาาาา งื้อออออ
ชานแบคนะเรื่องนี้ 5555 แต่ไม่แน่ใจว่าจะสมหวัง -____-
มันเป็นยังไงบ้างอ่ะ เม้นกันด้วยนะ!!!
:) Shalunla
ความคิดเห็น