คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2 ◤
2◤
หัวเราะให้พอครับ -///-
ม.ต้นปีสองผมอยู่ชมรมคหกรรมครับ มันไม่ใช่ความถนัดผมสักนิด ใจรักก็ไม่มีอ่ะ แต่...เพราะพี่ลู่ห่านเข้าชมรมนี้ครับ(ไปสืบมา) ผมเลยลากแบคฮยอน จงอิน ซอลลี่สมัครเข้าทันทีแบบไม่คิด แบคฮยอนมันก็ดันชอบด้วย(มีของให้กินมันชอบ - -)
มันก็คงจะดี (ตามประคนแอบรัก)ที่ได้มองรุ่นพี่ใกล้ๆ แค่สัปดาห์ละครั้งแล้วได้ชิมอาหารฝีมือรุ่นพี่บ้างก็เอาเหอะ แต่มีอยู่ครั้งนึงที่ดันกล้าไปแบบไม่รู้ตัว
“รู้สึกมันจืดๆไงไม่รู้ว่ะ - -” แบคฮยอนลิ้นดีเป็นพิเศษกำลังยืนติเนื้อเค้กดิบๆของตัวเองอยู่
“ไหนลองชิมมั่งสิ” ซอลลี่ทำหน้าฉงนขอเข้ามาชิม แล้วก็ยังทำหน้าฉงนต่อไป
“แปลกตรงไหนวะ? เดี๋ยวกูไปเรียกรุ่นพี่แทยอนมาดูให้มั้ย ^o^” จงอินอย่าเนียน - -
“ก็ใส่น้ำตาลไปดิวะ มานี่” มันจะไปยากอะไรวะครับ อยากให้ของหวานมันหวานก็ใส่น้ำตาลดิ๊ อ่ะ 1ช้อนโต๊ะไปเลย เผื่อไม่หวาน!!
“เฮ้ยย!!!” ประสานเสียงกันทั้งวงเลย
แบคฮยอนมันบีบมือผมแน่นไม่ให้เอื้อมไปตักน้ำตาลถึง แล้วร่างหนึ่งก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงกลางพอดี
0-0
เคร้ง!!!
*ช้อนตก*
“เอ่อ มีอะไรกันรึเปล่า?”
“เอ่อ.....” ผมกำลังจะพูด และแล้ว แบคฮยอนมัน......
“พี่ลู่หาน ช่วยชิมหน่อย ผมว่ารสชาติมันแปลกๆ”
รุ่นพี่มองหน้าไอ้เตี้ยก่อนจะใช้นิ้วชี้แตะเนื้อเค้กเบาๆ แล้วใช้ปลายลิ้นสัมผัสรสชาติของครีมสีนวล
ตาหวานโตขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ากับความคิดตัวเอง
เขาหยิบช้อนตวงขนาดกลางตักเข้าไปในถุงไอซิ่ง โรยลงบนเนื้อเค้ก ก่อนจะตีเนื้อเค้กให้เข้ากันอย่างชำนาญ
ทุกๆอากัปกิริยาถูกบันทึกไว้ในซีรีบรั่มผมหมดแล้ว
“อ่ะ ชิม” เขาแตะเนื้อเค้กชิมเหมือนเดิมก่อนจะผายมือเชิญแบคฮยอน ซอลลี่ กับจงอินก็เข้ามาชิมด้วย ผมจะชิมมั่งอ่ะ แต่พี่เขายืนบังเค้กอยู่ พอพวกนั้นมันทำตาโต พยักหน้ารับ รุ่นพี่ก็ยกถาดเค้กลงเข้าเตาอบทันที
เซฮุนยังอยู่นะ เห็นรึเปล่า - -
เมื่อเป็นแบบนั้น เซฮุนเดินอ้อมกลับไปนั่งอีกฟากของเคาน์เตอร์ ทำทีเป็นรอจะกินเค้กด้วยสายตาแอบน้อยใจ -*-
“เออ นี่ เซฮุน ของฝากจากเชจู^^ อากาศดีมากเลยช่วงนี้” ซอลลี่ยื่นอมยิ้มสีรุ้งอันใหญ่ให้ผมที่นั่งทำหน้าเซ็งๆ
“ไปเชจู ให้อมยิ้มเนี่ยนะ? สีก็โห...”
“ก็ ไม่รู้จะซื้ออะไรนี่หน่า ครั้งก่อนๆก็ได้ของขึ้นชื่อไปหมดแล้วนี่-3-”
“เฮ้ ซอลลี่ แล้วของฉันอ่ะ” แบคฮยอนยื่นหน้ามาขอมั่ง
“ของนายอันนี้^^”
“โปสการ์ดเนี่ยนะ ฉันก็เคยได้แล้วอ่ะ ไม่มีอมยิ้มเหรอ-3-”
“เอ่อ คือ... ซื้อมาแค่นี้อ่ะ แล้วอันนี้ก็โปรการ์ดให้จงอินนะ” ซอลลี่หน้าซีดไปเลย
“ขอบคุณนะซอลลี่^^ ไอ้เตี้ยมึงเห็นแก่กินจังวะ หน้าร.ร.ก็มีมึงก็ไปซื้อ” แล้วไอ้เตี้ยกับจงอินก็หันไปแยกเขี้ยวใส่กัน -*-
“ฮ่าๆๆ เอาเหอะซอลลี่ อย่าไปถือสามันเลย ขอบคุณอมยิ้มมาก ไว้ค่อยนั่งแทะเล่นที่บ้าน^^”
“นายเป็นหมาเหรอเซฮุน ฮ่าๆๆๆ ”
“ยัยนี่นิ!!” เซฮุนผลักหัวซอลลี่เบาๆ
ติ๊ง!!
หลังจากผ่านไปซักพัก เสียงเตาอบดังเตือนพอดี
“โอ้ย!!” เสียงเล็กร้องขึ้นทำให้ผมต้องหันกลับไปมองที่หน้าเตาอบ
พี่ลู่หาน
ห่างจากเสียงร้องไม่กี่วินาที เซฮุนคว้าถุงมือแล้วก้าวขาเข้าไปยืนตรงหน้าคนๆนั้นอย่าไว ก่อนจะดึงมือของรุ่นพี่ที่ยืนทำหน้าเจ็บปวดเข้ามาดู
“พี่ทำไมไม่ใส่ถุงมือก่อนครับ”
เซฮุนมองนิ้วชี้ที่พองขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองในระดับที่สายตารุ่นพี่มองมาพอดี
“คือ...” เสียงหวานเอ่ยขึ้น
ดวงตากลมโตกำลังมองจ้องผม ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย
ผมลืมหายใจไปชั่วขณะ นี่ผมมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน มันใกล้มากอ่ะ
“พอดีรีบไปหน่อยนะ เดี๋ยวพี่ยกออกเอง”
ลู่หานดึงมือตัวเองออก คว้าถุงมือจากมือหนาไป แต่เซฮุนก็คว้ามันกลับมาอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวผมยกออกให้ดีกว่า”
“ไม่ต้องเถียงกันนะ ยกออกมาแล้ววว” ไอ้แบคฮยอนมันใช้เวลาสั้นยกเค้กออกมาชิมซะแล้ว
“ขอบคุณนะฮะรุ่นพี่^^”
ท่าทางแบคฮยอนจะถูกใจรสชาติ ชิมไปแล้วยิ้มยกใหญ่ ลู่หานยิ้มให้แบคฮยอนก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอย่างไว
-0-!!!
-----------------------------------------------------------------------
เป็นการพูดคุยที่สั้นและไวมาก
สรุปเอาเรียบร้อยว่าพี่เค้าต้องไม่ชอบแน่ๆ
หลังจากนั้นผมก็ไม่เห็นพี่เค้าที่ชมรมอีกเลย
“ฮ่าๆๆๆ มึงก็คิดมากไป นี่ใช่เหตุผลที่มึงโดดชมรมถาวรเหรอเนี่ย” แบคฮยอนตบหลังเซฮุนเบาๆ
“โธ่ ถ้ากูรู้แต่แรกนะ มึงอย่าอิจฉานะเซฮุน พอมึงโดด พี่ลู่หานสนิทกับกูมากอ่ะในชมรม><”
“ห๊ะ!!? สนิทกันยังไงวะ พี่เค้ามาชมรมเหรอ? มึงไม่บอก”
“เออดิวะ! กูจะไปรู้เหรอว่ามึงชอบ พอดีเค้าควบชมรมไงช่วงนั้นเลยไม่ว่าง เหมือนพี่เค้าจะถามถึงมึงด้วย”
“เฮ้ย!?? ถามถึงกูว่าไง!!!?”
“ก็เค้ามาช่วยทำอาหารให้แล้วเห็นแค่กูกับซอลลี่ เลยถามว่าแฟนซอลลี่กับเด็กผิวคล้ำๆหายไปไหน”
(ขนาดเป็นพี่ลู่ยังเรียกจงอินแบบว่า555 รึแบคมันใส่ไข่ 55555)
“พี่ลู่หานถามถึงจงอินเหรอ หรือเค้าชอบไอ้ดำวะ>< ฮ่าๆๆๆๆ” ชานยอลนี่ยังไงเดี๋ยวสนับสนุนเดี๋ยวซ้ำเติม -*-
“กู? แฟนซอลลี่? กูไม่ไช่! มึงแก้ข่าวปะเนี่ย” เซฮุนดันหน้าชานยอลออก ก่อนจะทำตาโตตะโกนใส่แบคฮยอน
“ใจเย็นดิ ซอลลี่บอกแล้ว สงสัยพี่เค้าจะเข้าใจผิด -*-”
“ฮ่าๆๆ มึงนี่พลาดอะไรหลายอย่างนะเซฮุน สู้ๆนะ ฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้หยอยหัวเราะสะใจหน้าดู
“เออ ว่าแต่พี่เค้าหายไปไหนละ” แบคฮยอนหันซ้ายขวา
พลาดอีกแล้ว เซฮุนพลาดตลอด
เม้าท์มอยเพลินกันสิคะคุณชาย-*-
----------------------------------------------------------------------
“เฮ้ย แบคมึงจะรีบไปไหน”
“ลืมไป วันนี้ร้านราเมงเปิดใหม่ ลด50%เลยเว้ย!!” แบคฮยอนใช้ขาสั้นๆจ้ำอ้าวตรงไปหน้าประตูร.ร.ทันทีที่ประตูเปิด
“รอพวกกูด้วยดิวะ ” อีกสามคนรีบก้าวขาตามไปอย่างเร็วจนทัน ของถูกใครๆก็ชอบบบ
“เฮ้ยเดี๋ยว!!?”
เอี๊ยด!!!!!!
“อะไรมึงเซฮุน”
“คือกูลืมส่งการบ้าน ลืมไว้ที่ห้องนู่น มึงไปกันเลยเหอะ”
“ให้กูรอมั้ย? ” แบคฮยอนคนดีครับ แต่หน้ามันไม่ไหวละ
“ไม่ต้องรอเว่ย ไม่เป็นไร ไปเหอะกูไม่หิว” ผมโบกมือลาก่อนจะวิ่งขึ้นตึกไป
นานๆที่จะอยู่ครบกลุ่ม แต่ช่างเหอะ วิชานี้ผมดันโดนคาดโทษแล้วซะด้วย ต้องส่งๆ - -
เฮ้อ.. วิ่งข้ามตึกไปมา ยังดีตึกวิชาการมีลิฟต์
ลงมาก็คำรามเชียวท้องฟ้า ร้องเอาชัยที่ผมส่งการบ้านทันเหรอครับ -*-
ท่าทางฝนจะตกนะเนี่ย
เซฮุนมองท้องฟ้าที่ดูมืดครื้มหนัก ก่อนเดินมานั่งที่ป้ายรถเมล์ อย่างน้อยก็ยังมีที่บังล่ะ ร่มที่แม่ยัดใส่กระเป๋ามาเมื่อเช้าก็คงช่วยอะไรได้ไม่มาก
ซู่!!!!!!
`、ヽ 、ヽ`、ヽ、ヽ`、ヽ、ヽ`、ヽ 、ヽ`、ヽ、ヽ`、ヽ、ヽ`、ヽ 、ヽ
ヽ 、`、ヽ、ヽ`、ヽヽ、ヽ`、 ヽ、ヽ`、`、、ヽ、.ヽ`、ヽ、ヽ` 、ヽ、 ヽ
`、ヽ 、ヽ`、ヽ、ヽ`、ヽ`、ヽ 、ヽ`、ヽ、ヽヽ、.ヽ`、ヽ、ヽ` 、ヽ、 ヽ
“ดีจริงเลย- -” มันดันตกพอดี
ผู้คนรีบวิ่งขึ้นรถ แต่ผมคงต้องรออีกซักพัก สายนั้นนานๆจะมาที
ตึ้กๆๆๆ
เด็กผู้ชายตัวบางวิ่งฝ่าสายฝนเข้ามา เหมือนตัวจะเปียกเล็กน้อยเพราะใช้กระเป๋าใบใหญ่บังเอาไว้
“พี่ลู่หาน” อุทานออกไปเบาๆ แต่เหมือนเสียงฝนจะกลบไปหมดแล้ว
“อะไรนะ?”
40%---
*ต่อ*
เสียงพูดที่ทำให้ผมต้องตาโต
“นายรีบทำงานไปเถอะเดี๋ยวฝนก็หยุดแหละ ฉันยืมบัตรจากซิ่วหมินมาแล้ว ไม่ต้องห่วงน่า”
ลู่หานคุยโทรศัพท์อยู่
“ฟ้าร้องอ่ะ วางแล้วนะคริส” คนตัวเล็กหลับหูหลับตาพูดก่อนจะยัดมือถือเข้าไปในกระเป๋าถืออย่างรีบๆ ก่อนจะเขยิบตัวเข้ามาให้เปียกฝนน้อยลง
ผมพูดอะไรไม่ออกหรอกนะ ถึงอยากจะพูดก็เหอะ แม้แต่จะเหลียวมอง
ใครไปกล้าล่ะก็เราไม่ได้รู้จักกัน(มั้ง?) TT
“นี่ๆ”
อะไรจิ้มๆอยู่ที่ไหล่ผมเหรอ
“นี่ นาย”
!!!!!!!!!
“ระ เรียกผมเหรอครับ” ผมหันซ้ายขวาก่อนจะชี้นิ้วหาตัวเอง
“ใช่สิ ตรงนี้ก็มีแค่นายนี่”
“มีอะไรรึเปล่าครับ?” พยายามควบคุมอาการอยู่ เวลาผมได้คุยกับพี่เค้าทีไร ใจเต้นจนแทบหายใจไม่ออก แล้วไอ้อาการติดๆขัดๆ พูดไม่คิดอีก
“รถเมล์สาย03จะมาเมื่อไหร่เหรอ?”
พี่ลู่หานขึ้นรถเมล์ด้วยเหรอ ปกติต้องมีคนที่บ้านมารับนี่หน่า อันนี้ผมสังเกตประจำ
“เอ่อ ต้องรออีกนิดนึงครับ มันมาไม่บ่อย”
“เหรอ เปียกแล้วเนี่ย เฮ้อ”
“เขยิบเข้ามาใกล้ๆก็ได้ครับ” น่านนนน
พี่ลู่หานมองหน้าผม ก่อนจะเขยิบเข้ามานั่งตรงกลางซะเกือบชิดไหล่ผม พลางยกกระเป๋าขึ้นมากอด
โห้ววว
เซฮุนนั่งตัวแข็งทื่อมองตรงไม่กระดิก
หลังจากรอไปซักพัก ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลยยย
เดี๋ยวนะ!!!!
คือว่า….
“ขึ้น03ใช่มั้ยครับ? คือผมก็ต้องขึ้นคันนั้น”
นี่ผมลืมไปซะสนิท อะไรกันเนี่ยยยย มันน่าตลกมากอ่ะ พี่เค้าต้องขำแน่ๆ
“จริงอ่ะ ฮ่าๆๆ ดีเลย^^” ดีที่ไม่ได้หัวเราะเยาะอะไรมากมาย - -
รถเมล์สีเขียวฝ่าฝนปรอยๆเข้ามาจอดเทียบป้าย เซฮุนเรียกให้ลู่หานดู ก่อนคนตัวเล็กจะวิ่งฝ่าฝนระยะสั้นๆก้าวขึ้นรถ โดยมีร่างสูงเดินเร็วๆตามขึ้นไป คนแน่นรถแทบหายใจไม่ออก เซฮุนชี้ตรงที่ทาบบัตรให้ลู่หานดู ก่อนจะดันตัวบางเข้าไป ยังดีที่มีช่องว่างตรงเสาให้พอเบียดเสียดเข้าไปยืนได้
ทั้งสองคนยืนจับราวด้านบน ด้วยความสูงที่ต่างจากหลายๆคนบนรถเมล์ทำให้พอหายใจกันออก
“พี่ลงถูกใช่มั้ยครับ?”
“อ่า ลงถูกสิ ทำไมเหรอ?”
“ปกติ ผมนั่งรถสายนี้ทุกวัน ผม... ไม่เคยเห็นพี่ขึ้นเลย” ที่จริงก็รถเมล์ทุกคันแหละที่พี่ไม่เคยขึ้น จริงมั้ยล่ะ
“จำทางได้ นี่ต้องไปหาคุณพ่อที่บริษัทน่ะ^^”
ยิ้มน่ารักอีกล่ะ โอเซฮุนจะเป็นลม>///< (เอ่อ น้องฮุนใจเย็น - -)
เซฮุนยิ้มเล็กน้อยตอบกลับไป ลู่หานหันไปมองข้างๆทางเหมือนกำลังพยายามมองจุดสังเกตของจุดหมายโดยที่เซฮุนลอบมองเป็นระยะๆ และแอบยิ้มในใจ แล้วทำทีเป็นลอยหน้าลอยตามองทางอื่นบ้าง
ไม่เคยเลยที่จะได้ใกล้ขนาดนี้ แพขึ้นตายาวที่เห็นได้ชัดในระดับสายตา และริมฝีปากที่ชอบยู่เข้าหากันอีก
เอี๊ยด!!!!!!
รถเบรกกะทันหัน ผู้โดยสารต่างพยามยามหาที่ยึดเกาะ จนเกือบเซล้มกันไป โชเฟอร์ดูจะโวยวายกับรถที่ขับตัดหน้า
“โอ๊ะ!!” ด้วยความที่เซฮุนยืนอยู่ด้านหน้าแล้วหันหน้าเข้ามาหาลู่หาน พอรถเบรกร่างบางก็เซถลาไปข้างหน้าทันที เซฮุนใช้แขนอีกข้างโอบตัวลู่หานไว้ไม่ให้เซไปที่อื่น จนเข้าไปซุกกับอกเต็มๆ
“เอ่อ...” แทบจะไร้คำพูด ลู่หานค่อยเงยหน้าขึ้นมา แล้วถอยห่างออกมาเหมือนเดิมเมื่อรถเคลื่อนตัวออกไปตามปกติ
“ขอโทษนะ...เอ่อ..ขอบคุณนะ”
พี่ลู่หานทำหน้าเหวอไปเลย ฮ่าๆๆๆ ฝ่ายขอโทษควรจะเป็นผมมากกว่ามั้ง แต่พี่เขาดูจะไม่โกรธเหมือนคราวก่อนแฮะ
“ไม่เป็นไรครับ เซตัวปลิวเลยนะ กินเยอะๆหน่อยนะครับ^^” น่ารักจนต้องขอแซวซักนิดครับ นี่มันวันอะไรของผมเนี่ย><
“กินเยอะแล้วนะ-3- อ๊ะ! ป้ายนี้ ..........ข้างหน้าก็จะถึงแล้ว”
เซฮุนดึงมือลู่หานหลบหลีกคนออกมายืนรอหน้าประตู พอรถจอดก็กระตุกมือเล็กให้ก้าวตามลงมาพร้อมกับอีกหลายคนที่เบียดกันออกมาพร้อมกัน
“เป็นอะไรมั้ยครับ?”
“นิดหน่อย ช่างเหอะ แต่ เฮ้ย!!! นายลงมาทำไม?! อ๊า รถไปแล้วววว” ลู่หานผลักเซฮุนไปข้างหน้า ทำท่าเรียกรถเมล์ให้กลับมา แต่ก็ไม่ทันละ
“อิอิ^^”
“ขำอะไรเล่า พี่บอกว่าจำได้ๆจะตามลงทำไมเนี่ย -3-” นางฟ้างอนล่ะ เฮ้อออ น่ารัก!
“รุ่นพี่เข้าตึกนี้ใช่มั้ยครับ ผมเดินต่อไปอีกนิดก็ถึงทางเข้าบ้านแล้ว”
ลู่หานอ้าปากพะงาบๆ ผงกหัวประมาณว่าเข้าใจ
“งั้น ขอบคุณนะ.. นาย.. เอ่อ.......”
“ผม โอเซฮุนครับ^^” จำชื่อผมไว้ด้วยนะ!
“เหมือนจะเคยเห็นนายแถวห้องดนตรีอยู่บ้าง อิอิ ยินดีที่ได้รู้จักนะ พี่ลู่หานนะ^^” ครับ ผมรู้แล้วครับ จำได้แค่นี้ก็ดีใจแล้ว
------------------------
“พี่ซูโฮเดี๋ยวผมช่วย” ห๊ะ o o
“แม่ครับ ผมล้างจานให้นะ” ห๊ะ o O
“พ่อ เดี๋ยวผมเปลี่ยนให้เอง” ห๊ะ โอ้ววว O O
ณ ตอนนี้คนบ้านตระกูลโอกำลังตกตะลึงกับพฤติกรรมลูกคนเล็กของบ้านอย่างขีดสุดดด เว่อร์
ทำตาโตเป็นโดคยองซูไปได้!!!(พาดพิงพี่โด้อีก - -)
“เอ่อ เซฮุน ไหวมั้ยลูก ไปนอนพักเถอะ”
“อะไรอ่ะแม่ผมสบายดีฮะ!!^o^”
“กินอิ่มแล้วไปนอนเถอะ นี่แอบไปดื่มมารึเปล่า? รึจะขออะไร?”
“เฮ้ยย พ่อ ผมไม่ได้เมา แล้วไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นนะ” คราวที่แล้วแค่ตัดหญ้าแลกPSP-v-
“ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นแกจะเต็มใจช่วยอะไรแบบนี้”
“-0-!!!” พี่ซูโฮแรงงงง แม้ความหล่อ(?)เราจะสูสี แต่เรื่องจิกนิ่งๆนี่ต้องคนนี้
“อย่าตกใจครับทุกคน แค่อารมณ์ดีนิดหน่อย เสร็จหมดแล้วผมขึ้นห้องนะครับ ราตรีสวัสดิ์^w^”
O o -0- O_O
-----------------------------
“ชานยอลเว่ยย”
[โหล โทรมาไมมึง....]
“เฮ้ย ทำไมเสียงทื่องั้นวะ กูมีเรื่องมาเล่าเว่ย”
[อ่อ ดีเลย กูขอปรึกษาไรหน่อย แต่เชิญมึงก่อนเลย]
“เอ่อ มึงไหวมั้ย...... งั้น เล่าล่ะนะ - -” เสียงมันเต็มใจฟังรึเปล่า……? แต่ขอเม้าท์(?)หน่อยเถอะ
“ก็...วันนี้กูไปส่งพี่ลู่หานมา” คำพูดดูดี๊ดูดี
[เฮ้ยยย จริงอ่ะ ทำได้ไง! มึงคบพี่เค้าตอนไหนวะ? จีบตอนไหน?! แล้วมึง^*#%^*#@]
-0-
“แปปดิ๊ ไม่ใช่ๆ ฟังก่อนนนน คือกูบังเอิญไปเจอพี่เค้าเว่ย เลยได้กลับทางเดียวกัน”
[ถุ้ย นึกว่าแน่]
-0-!!!
“อย่าดูถูกนะเว่ย ได้คุยกันแล้วด้วย แถมไปกอดเขาๆก็ไม่โกรธ><”
[หื่นนะเนี่ยมึง - - พูดอย่างกับเด็กอวดของเล่น]
“มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ แต่กูโคตรมีความสุข^^ ว่าแต่มึง?”
[หึ กูเหรอ? ตรงข้ามมึงเลยยยย กูโดนโกรธแล้วมึงงงงง]
“โกรธ ใครโกรธ?”
[ไอ้แบคอ่ะTT]
“เรื่องปกตินี่หว่า เดี๋ยวมันก็หาย - -”
[วันนี้มันหนีกลับบ้านก่อนอ่ะ ราเมงมันก็ไม่กินนะเว่ย]
“อ่อ ไม่กินเลยเหรอ ทำไมวะ” อาจจะโกรธนิดนึงมั้ง - -
[คือมันเอาบัตรส่วนลดมาได้3ใบไง แล้วให้กูกะจงอิน กูก็นึกว่าแค่ส่วนลดธรรมดา พอดีก็...]
“ก็?”
[พอดีเจอ จียอนน่ะ !$*&]^&&*)#%^&#$% ]
|
|
|
|
|
“เออ สมควรโกรธ แบคมันอุดส่าห์ไปหามาให้ เงิบเลยมึง -*-”
[เงิบดิ พาจงอินวิ่งหนีกูอีกแล้วมันไม่รับโทรศัพท์กูเลยTT ช่วยหน่อยดิ]
“เออๆ โอเค เดี๋ยวมันก็หายแหละ แล้วขอโทษมันซะ”
“คร้าบบบ เพื่อนรัก รักมึง TT”
วันแห่งความสุขของผมไอ้สองคนนี้ก็ยังงอนกันไม่เว้น - -
“เออ แบคฮยอน”
[อืม กูเอง] -0-
“มึงกลับบ้านนานยัง?”
[นานแล้ว]
ตอบสั้นจังวะ คุยโทรศัพท์ไม่มีอารมณ์ร่วมอีกคนละ - -
“กินข้าวแล้วปะ?”
[แล้ว มึงมีอะไรเนี่ย รึใครให้โทรมา? - -]
“อ้อ เปล่า เป็นห่วงเพื่อนไง ฮ่าๆๆ”
[เหอๆ กูไม่เป็นไร แค่ไม่ได้กินราเมงกูสบายดี ฝากบอกมันด้วย! นอนนะ ง่วง ขอบใจ]
ตึ้ดๆๆๆ
เกรียนจริง ประชดมาเต็มเลยไอ้ลูกหมา สบายดีด๋อยไร โกรธจริงเหรอเนี่ย นานๆครั้งนะเนี่ย
ถึงยังไงวันนี้ผมก็มีความสุขมากกกก ทำการบ้านเสร็จเรียบร้อย (น่าอัศจรรย์มากฮุน><)
แล้วเจอกันในความฝันนะครับ
◤---------------------------------------
ลงครบแล้วนะแชปนี้ 5555555555
เรากลัวจะแอบผิดอะไรตรงไหนมากมาย เพราะเราแอบงงกับตัวเองอยู่ เอิ่มมม -______-
เปลี่ยนสีอักษรด้วยนิดนุง . .
ใครคู่ใครอีรุงตุงนังดูกันเอานะ อิอิ
ฮุนมันขี้เก๊กเนอะ 55555555
อ่านแล้วเม้นจะเป็นพระคุณมากค่าาา><
แล้วเจอกัน<3
คัมซาฮัมนิดาาา :) Shalunla
ความคิดเห็น