คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1 ◣
หลายคนคงเคยแอบชอบใครซักคน ....แต่ไม่กล้าบอกไป
แต่ผม..........สามปีแล้วล่ะ
ผมนี่ขี้ขลาดจัง....
เหมือนจะขาดอะไรไป........
โอกาส...........
หรือ
ความกล้า...............
“เฮ้ย เซฮุน ฝากเวรด้วยนะเว่ย พี่คยองซูโทรมาตามแล้วว่ะ”
เอาอีกแล้ว ไอ้เพื่อนตัวดี พอรุ่นพี่โทรมาปุ๊ปก็ไปทันที ไอ้นี่มันน่านัก -*-
“คนดีจังครับคุณจงอิน ขยันไปช่วยรุ่นพี่เน๊อะ” มันชอบเสนอตัวไปช่วยเค้าครับ งานกีฬาสีปีนี้ เพราะรุ่นพี่คยองซูเค้าเป็นประธานสีด้วย ทีปีอื่นๆไม่เห็นแม่งจะสนใจซักกะติ๊ด
“โธ่ นี่พี่เค้าโทรมาหาก่อนเลยนะ ต้องรีบไปดิว๊าาา><” หน้ามันดี๊ด๊ากวนฝ่าเท้ามากเลย คือเค้าคงแค่ขาดคนล่ะมั้งแต่มันคิดไปไกลยันเทือกเขาซอรักซานแล้วไง๊?
“เออ!! เดี๋ยวกูเรียกแบคฮยอน ชานยอลมาช่วยก็ได้-*-”
“โอ้ย อยู่เฉยๆได้มั้ยไอ้เอ๋อ วุ่นวายจริงวะ!” น่าน พูดถึงก็มา
“ก็จะดูว่ามันถลอกมั้ยอ่ะ ขอโทษT^T” ครับ สองคนนี้วันนึงๆ อีกคนก็แง่งๆเหมือนหมา อีกคนก็ชอบแกล้งเค้าแล้วมาสำนึกผิดที่หลัง
“ไปจริงละจ้า ฝากด้วยเว่ยเพื่อน^o^/” ว๊ากกก จงอินมันชิ่งอย่างไว
“เฮ้ย อะไรอ่ะ มันไปไหน แล้ววันนี้เวรมึงสองคนนี่?” ไอ้ตัวเล็กหน้าดุยิงคำถามทันทีโดยไม่สนใจไอ้โย่งที่ยืนทำท่าคล้ายจะเข้าไปเลียแขนมัน - -*
“พี่คยองซูของมันนั่นแหละ เฮ้อ อยู่ช่วยหน่อยดิ ไม่น่าเล่นกับมันเล้ยย”
ต้นเหตุที่ต้องมาทำเวรสองคน เล่นเกมส์ในคาบคณิตศารตร์ครับ!!!!! ตอนนี้ต้องมาทำความสะอาดห้องสมุดคณิตศาสตร์
“เออ เดี๋ยวช่วย แต่แปปนะ เมื่อเช้าMVใหม่ SNSDออกยังไม่ได้ดูเลยว่ะ -3-” แล้วมันก็เดินไปเปิดคอม
“-0-“
กำลังจะดีใจแล้วเชียว ไอ้ลูกหมาเอ้ยยย ดูเพื่อนผมแต่ละคนครับ …
“แบคมึงไม่ต้องทำหรอก เจ็บแขนอยู่เดี๋ยวกูช่วยมึงเองเซฮุน”
นี่สิครับคนดี!!!! รักมึงชานยอล แต่ฟังดูแล้วก็แปลกๆนะ
“ว่าแต่แขนไอ้แบคไปโดนอะไรมา?” เพิ่งจะมีจะหวะได้ถามพอดี ตอนเข้ามาแขนแบคฮยอนพันผ้าก๊อตไว้ นั่น! ชานยอลมันทำหน้าสลดอีกละ
“เลิกทำหน้าแบบนั้นดิ๊หยอย! - -^ คือแค่เล่นๆกันแล้วกูล้มไปโดนกองไม้น่ะ” แบคฮยอนหันไปดุคนตัวสูงก่อนหันกลับมาบอกผมหน้าตาเฉย แล้วก็หันไปชี้นิ้วคาดโทษใส่ชานยอลที่ยังทำหน้าสำนึกผิดอยู่ - -
เอาเป็นว่าตอนนี้ผมเก็บกวาดห้องอยู่ แล้วไอ้ชานยอลมันก็ช่วยเก็บหนังสือให้ คงไม่มีอะไรมาก
ก๊อกๆๆๆ
เด็กสาวคนนึงโบกไม้โบกมืออยู่ข้างนอก ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาอย่างอารมณ์ดี
“เซฮุนนนนน!!!! ^0^”
“เฮ้ ซอลลี่ เบาๆดิ! กวาดพื้นอยู่” วิ่งมาเกาะแล้วว
“นี่ทำอะไรเนี่ย ทำไมมาอยู่นี่กัน^^” กวาดพื้นไงครับ ผมเพิ่งบอกไปนะ...
“ว้าวๆๆ คุณแฟนของเซฮุนมาแล้วอ่ะ เราออกไปกันก่อนมั้ยชานยอล ฮ่าๆๆๆ”
“อยากอยู่ขัด เอ๊ย!! จัดให้เสร็จนะเนี่ย แต่ไปกันเถอะแบคฮยอน><”
น้าน ที่นี่มันเข้ากันได้ไงอ่ะ!!!!!! ชานแบค!!! มึงสองคนนี่โคตรเป็นเนื้อคู่เกรียนอ่ะ-*-
“ฮ่าๆๆ เซฮุนจ้ะ สงสัยต้องโดนทำโทษอีกแล้วสิ คราวนี้วิชาเลขสินะ ฮ่าๆๆ” ก็รู้นี่หว่า แล้วก่อนนั้นถามเพื่อออ
“เฮ้ยย ไม่ต้องไปไหน!!! ซอลลี่ไม่ต้องไปเนียนตามมันเลย -*- แล้วเธอทำไมยังไม่กลับบ้าน”
ยัยซอลลี่ขี้เล่นมาก เพื่อนผมครับ อยู่ห้องสอง ผมอยู่ห้องสาม เราสนิทกันตอนปฐมนิเทศ
“กูไม่ไปไหนหรอก ยังดูMVไม่จบเลย ฮ่าๆๆๆ” ได้ข่าวว่าดูมานานแล้ว หมดไปกี่MVแล้ววะเพื่อน - - แล้วไหนจะช่วยล่ะ?
“อ๋อ วันนี้ชมรมซ้อมเย็นนะ รุ่นพี่เค้ามาช่วยสอน”
ชมรมซ้อมเย็น ซอลลี่อยู่ชมรมซิมโฟนีมัธยม ห้องดนตรีอยู่ข้างๆนี่เองครับ
“กวาดเสร็จแล้ว อยากไปดูเธอซ้อมอ่ะ”
“อ๊ะ จริงเหรอไปดิ เดี๋ยวเค้าใกล้จะเริ่มซ้อมแล้วล่ะ^^”
“นั่นไงมึง ที่นี้จะชิ่งก่อน ได้ข่าวว่านี่เวรมึง ชานยอลมึงเสร็จยังวะ?” แบคฮยอนมึงบ่นทำไมครับ ไม่ทำไรเลยนะ -*- สงสารชานยอลจริงนี่ก็เอาใจเหลือเกิน
“จะเสร็จแล้วหมาแบค มึงปิดคอมดิ”
แบคฮยอนมันทำมือห้ามชานยอล ก่อนจะปัดมือไล่ผมครับ โอเค -*-
ที่ผมอยากมาดูซอลลี่ซ้อมไม่ใช่อะไรหรอก
“นั่งลงสิ รุ่นพี่กำลังจะเล่นให้ฟังแล้ว><”
ซอลลี่ฉุดมือผมให้นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆกัน
ห้องดนตรีขนาดกลางที่รวมเครื่องดนตรีหลากหลายประเภททั้งคลาสสิคและแนวร๊อก รวมสมาชิกชมรมเกือบครึ่งร้อย แต่ที่ตรงมุมห้องที่มีเปียโนสีขาวกับชายหนุ่มร่างเล็กคนหนึ่ง และชายร่างสูงดูดีที่ยืนประคองไวโอลินอยู่ข้างๆ ที่ตรงนั้นกลับโล่งกว้าง ทุกสายตากำลังจับจ้องไปที่จุดเดียวกัน
Violin sonata No.18
จิ้มเพื่อได้อรรถรสนะ* http://www.youtube.com/watch?v=DQsjq6kyxCE&feature=related *
ผมไม่รู้จักเพลงพวกนี้มากมายหรอกครับ รู้แต่ว่ารุ่นพี่ชอบเพลงนี้ ทั้งที่เห็นเล่นเปียโนออกจะบ่อย แต่ทำไมถึงชอบเพลงที่มันชื่อไวโอลินกันนะ?-*-
‘ผมชอบพี่นะครับ พี่ลู่หาน......’
ตึง!!!!!!
“อ้าว หยุดทำไมลู่หาน?” รุ่นพี่ที่ชื่อคริสหยุดสีไวโอลินหลังสิ้นเสียงเปียโนที่ดังก้อง
“พอเถอะพี่คริส ให้น้องๆซ้อมต่อเถอะ เย็นมากแล้วนะ”
“อืม ไม่ใช่เพราะนายเมื่อยแล้วหรอกเหรอ ฮ่าๆๆ” รุ่นพี่คริสยีหัวพี่ลู่หานเบาๆ ทั้งสองคนหัวเราะให้กัน
“ไม่ใช่นะ ฮ่าๆๆ น้องๆมาซ้อมเถอะครับ^^”
แต่ละคนทำหน้าเสียดาย(?) ก่อนเดินแยกย้ายไปจับเครื่องดนตรีของตน
“พี่คริสหล่อจังนะ พี่ลู่หานก็น่ารัก เหมาะกันจัง><” ยัยซอลลี่เพ้ออีกละ
“ไม่หรอก”
“ทำไมอ่ะ (‘ ‘)?”
“เออ ช่างเถอะ ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวเธอซ้อมต่อไปเถอะ”
“อะไรอ่ะ -3- มาแค่นี้เนี่ยนะ? นั่งก่อนดิ เนี่ยๆคนนั่งรอก็มีเยอะแยะ ฟังฉันเล่นซักรอบดิ”
เอาวะ เนียนๆ พยักหน้ารับ ยัยซอลลี่ก็หยิบไวโอลินตัวเองก่อนวิ่งดี๊ด๊าไปคุยกับพี่คริส - -
ทำอะไรดีผม? มองไปเรื่อยๆก็วางสายตาอยู่ที่คนๆนั้นแหละ พี่ลู่หานกำลังดูโน้ตเพลงให้รุ่นน้องอยู่มั้ง ผมก็มองไปแหละ ไม่ได้จ้องนะ ก็แค่มองเฉยๆ
เหมือนเค้าจะรู้ตัวหันมาด้วยอ่ะ ตากลมโตขึ้นเล็กน้อย ผมไม่กล้ามองตรงๆอ่ะ เป็นเมดูซ่ารึเปล่ากลัวจะแข็งเป็นหินอ่ะ -///- เลยลอยหน้าลอยตาหนีเลยครับ เขาเลยหันกลับไป เฮ้ออออ
เห็นหน้ารุ่นพี่ความกล้าก็หายไปหมดละ คนอะไรวะเนี่ยอันตรายต่อหัวใจจริง
ครั้งสุดท้ายที่ผมได้คุยกับพี่ลู่หานก็ต้นเทอมนู่นเลยครับ
--ห้องดนตรีสากล--
“อยู่ชมรมนี้ใช่มั้ย?”
“เอ่อ ไม่ได้อยู่ครับ -//- ” ชมรมซิมโฟนีมัธยม ไม่ใช่สไตล์ผมเท่าไหร่อ่ะ
“อ่าว แล้วมาทำอะไรเหรอ?” เอียงคอถามด้วย น่ารักจัง
“คือ...ผม มาหาเพื่อนครับ แต่... เอ่อ ผมก็ชอบฟังนะครับเพลงพวกนี้^^” อยากตบปากตัวเองอ่ะ เขายังไม่ได้ถามผมจะพูดทำไม - - ( พยายามทำตัวให้ใกล้เคียงกับความชอบของรุ่นพี่เค้าอยู่น่ะ)
“เหรอ? ชอบเพลงไหนเป็นพิเศษรึเปล่า?”
พี่ถามทำไมคร้าบบ ไม่น่าเลยผม อันนี้ไม่ได้อยากให้ถาม เอ่อ.... อยากคุยต่ออ่ะ เหลือบไปเห็นหนังสือเพลงด้านหลังพี่เขาพอดี
“ก็.... Violin sonata หมายเลขสิบแปดครับ”
“ของโมซาร์ท? เพลงโปรดพี่เลย^^”
“เหรอครับ” ตอบรับไปแค่นั้นผมก็ไม่รู้จักพูดอะไรต่อละ จนมีคนเรียกพี่เค้าเลยขอถอยตั้งหลักก่อน ฟิ้ววว
แต่เค้ายิ้มด้วยครับ น่ารักมาก หัวใจผมจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกแล้วนะ!!! ประโยคที่คุยกันผมจำได้แม่นเลย
นั่นแหละครั้งสุดท้ายที่ได้คุย นั่นไม่ได้แปลว่าเราคุยกันบ่อยนะ นับครั้งได้อ่ะ เทอมละครั้งเลยมั้ง บางทีก็ให้ความรู้สึกเหมือนถูกเกลียดยังไงไม่รู้ รึผมกังวลมากไป? ตอนนี้ผมอยู่ม.ต้นปีสุดท้าย รวมๆสามครั้งเองอ่ะ ฮ่าๆๆๆ ก็รุ่นพี่เค้าเพื่อนเยอะแยะ ชอบคุยกับคนเยอะๆซะด้วยพี่เค้าอ่ะ - - แต่ผมไม่ถนัดเข้าไปร่วมวงอะไรแบบนั้น
ด้วยเหตุนี้ เวลาผมว่างจะชอบเนียนตามซอลลี่มาถ้าชมรมเขามีซ้อมกัน
“จบแล้วใช่ปะ? เดี๋ยวไปดูชานยอล แบคฮยอนมันหน่อย แล้วพรุ่งนี้มีซ้อมอีกปะ?”
“จะรีบไปไหนเนี่ย? ใช่มีอีก เฮ้ย บายนะเซฮุน” แค่รู้ว่ามีอีกก็วิ่งออกมาแล้วแหละ เดี๋ยวพวกนั้นมันกลับก่อน ผมล่ะลืมเลยย
พรุ่งนี้มีวิชาเลขรึเปล่า? ผมจะแอบ(?)เล่นเกมส์ในคาบนะครับ!!!!!
โรงเรียนเราฝ่ายมัธยมต้นและมัธยมปลายอยู่คนละฝากเลยครับ ประตูโรงเรียนยังออกสองทางเลย โดยมีตึกวิชาการขั้นกลาง ปกติแล้วตั้งแต่มาเรียนยันกลับบ้านก็แทบไม่ค่อยเจอรุ่นพี่ม.ปลายหรอก เว้นแต่จะมีกิจกรรมชมรมร่วมกันนี่แหละ
“นี่มึงไม่เข็ดใช่มั้ยเนี่ย กูต้องมารออีกเนี่ย” แบคฮยอนบ่นอีกแล้วครับ ขอโทษครับ ปกติก็ไม่ค่อยได้ช่วยนะ - -^
จะมีก็แต่ชานยอลไอ้เพื่อนคนดี(?)
“เฮ้ย กูทำได้ เดี๋ยวกูช่วยจะได้รีบกลับ^^” ไอ้ชานยอลตอนแรกไม่ได้อยู่กลุ่มผมนะ มันเพิ่งย้ายมาแล้วอยู่ดีๆก็มาขอกลับบ้านด้วยอ่ะ อ้างว่ากลัวทางเปลี่ยว ตุ๊ดว่ะ - -^
“ขอบคุณจริงๆเลยว่ะ ^^ แต่วันนี้ไม่ต้องหรอก แบคฮยอนมึงอยากเล่นคอมใช่มั้ย? ตามสบายเลยเดี๋ยวกูมานะ” ผมแอบมาส่องๆ จัดๆหนังสือเมื่อช่วงบ่ายแล้วอ่ะ ทางสะดวก ;) (ขยันจังนะเซฮุน…..)
“ห๊ะ?/ห๊ะ?!!!”
ไม่ทันฟังคำพวกมัน ผมกระโดดมายืนหน้าห้องดนตรีแล้วล่ะ
“อ้าว มาหาฉันเหรอเซฮุน^^”
“โดนทำโทษอ่ะซอลลี่ TT” ทำหน้าสลดซักนิด นี่ไม่ได้ตั้งใจจะมานะ...
“อีกละ วู้!! วันนี้เข้าไปไม่ได้นะ ซ้อมโชว์ลับน่ะ” ซอลลี่กางแขนไว้ ผมชะง้อคออยู่หน้าประตู มองเข้าไปเจอคนน่ารักแล้วครับ><
“ซ้อมทุกวันเลยเหรอเนี่ย?”
“เปล่าอ่ะ สัปดาห์นี้ได้แค่สองวัน ต้องแบ่งกับชมรมอื่นด้วย”
“อ่อ แสดงงานกีฬาสีสินะ สู้ๆ ฉันไปทำเวรต่อละ” แค่ผมเห็นเค้าแว้บๆก็ดีใจแล้วครับ^^
“ไปไหนมาอ่ะ?” แบคฮยอนนั่งเล่นคอมอยู่จริงๆ
“ไม่ต้องบอกก็รู้ ห้องข้างๆไง” ชานยอลพูดอย่างอารมณ์ดี ติดยิ้มมีเลสนัยด้วย
“นี่เซฮุน กูไม่เข้าใจอ่ะ ชอบเขาก็บอกเขาไปดิ ทำเป็นปฏิเสธตลอดอ่ะ!” ตัวเหวี่ยงออกโรงอีกแล้วครับ -0-?!
“กล้าๆหน่อยดิ กูว่ามึงชอบพี่เขามานานแล้วแหละ ใช่มั้ยไอ้ขี้เก๊ก?” เฮ้ย!!! พี่??!! ไปเอามาจากไหนวะชานยอล สาบานว่าไม่เคยบอกใครเลยนะ -0-!!!!!!!?????
แบคฮยอนก็หน้าเหวอหนักไม่แพ้กัน!!
“พี่? ใครพี่อ่ะมึง?!! ไม่ใช่ซอลลี่เหรอ? พวกมึงมีอะไรกันไม่บอกกูเนี่ยTT โอ้ยย ข่าวคลาดเคลื่อนได้งายยย” เอ่อ...พูดดีๆนะแบคฮยอน.... สงสัยเซ็นเซอร์จับเรื่องชาวบ้านมึงมีปัญหามั้ง
“โถ่เอ๊ย แบคฮยอนจ๋า เป็นเพื่อนไอ้เซมาตั้งสามปีนี่ไม่รู้เลยเหรอ ฮ่าๆๆๆ” ไอ่โย่งยีหัวแบคมันเล่นอย่างสนุก(?) อีกคนก็ใช้แขนสั้นๆปัดใหญ่เลย เหอ
“มึงรู้ได้ไง ใคร?” ผมไม่เคยบอกใคร แต่ชานยอลที่เพิ่งเข้ามามันรู้ พี่คนไหนอ่ะ รู้จริงปะเนี่ย?
“ดาวเด่นประจำชมรมซิมโฟนีไง ;)”
“รุ่นพี่คริส???-0-” บางทีแบคฮยอนก็น่าจะกลับไปเรียนความน่าจะเป็นมาใหม่นะ...
----------------------------------------------------------------------------------
“เฮ้ยยยย นี่ไม่รู้มาก่อนเลยอ่ะ ปากแข็งนะเนี่ยมึง ฮ่าๆๆๆ” วันๆมัวไปจีบสาวอ่ะดิคุณจงอิน
“นั่นดิ ทำไมชานยอลมันรู้เนี่ย เฮ้อ ก็นึกว่าชอบซอลลี่ซะอีก ปกติมันก็ไม่สุงสิงใคร” นี่เพราะวันๆคุณมัวแต่เกรียนรึเปล่าครับ -0-
“เอ่อ กูเขินเป็นเหอะ รุ่นพี่เค้าดูสูงไป -//-”
“จริงด้วยว่ะ ได้ข่าวว่ากิ๊กกะรุ่นพี่คริสอยู่ปะเนี่ย ฮ่าๆๆ” ได้โปรดอย่าแทงใจดำเหมือนสีผิวเถอะ-*-
ณ ตอนนี้ในกลุ่มผมก็รู้กันหมดแล้วโดยที่ผมแทบไม่ได้พูดอะไรเลย ฝีมือโทรโข่งแบคอยอนทั้งนั้น!!!
“มึงก็พูดไป หน้าตามึงก็พอดูได้ ลองจีบรุ่นพี่ดูจะเป็นไรไปJ” พูดว่ากูหล่อดีกว่ามั้ยชานยอล^^”
“มึงดูเชี่ยวชาญมากอ่ะไอ่โย่ง -0- ท่าจะใช้บ่อยนะ เหอๆๆ”
“นายก็น่าจะรู้ ว่าใช้ตอนไหน ฮ่าๆๆๆ” น่าน ชานยอลมันมีหยอดหมาน้อย แล้วแบคฮยอนนี่ก็ดูไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล้ยย
“-3-”
“แล้วก็อย่าลืมความรู้สึกใครบางคนล่ะ มึงน่ะเย็นชา ขี้ขลาดไปรึเปล่า” ชานยอลด่าตรงไปปะ?!! ละอะไรของมึงเนี่ย-0-
---------------------------------------------------------------------
ก่อนงานกีฬาสีทั้งสัปดาห์ดูวุ่นวายมาก หลายคนต้องลงมาเตรียมทำให้แทบไม่มีเวลาเรียน คาบเรียนจึงต้องถูกยกเลิกไป แต่ก็ไม่ทุกคนที่ยุ่งๆกับงานกีฬา คนที่ยังชิลๆก็มีอีกถมเถ นี่เลยเป็นนาทีทองที่รุ่นพี่รุ่นน้องจะได้มาเจอกัน ก็สนุกสนานกันไป
วันนี้ก็แทบไม่มีเรียน เจออังกฤษไปคาบเดียวก็ปล่อยชิวทั้งวัน แต่เค้ายังไม่ให้กลับบ้าน พวกผมเลยมาเดินดูเค้าเตรียมงานกันที่โถงสนามบาส ภายใต้การนำของคิมจงอิน
“พี่คยองซู วันนี้ทำอะไรครับ?^^”
“ก็วันนี้ลงสีฉากที่วาดเมื่อวานให้เสร็จน่ะ คนอื่นไปคุมน้องเชียร์กันหมดเลย เฮ้อ” รุ่นพี่คนน่ารักทำหน้าเหนื่อยๆ มือปาดเหงื่อไปด้วย แต่คงลืมไปว่าตัวเองถือพู่กันอยู่
“คร้าบ ผมช่วยนะ^^ โอ้ แก้มพี่สีแดงเลอะน่ะ .o.” มือผิวสีลูบแก้มใสช้าๆจนรอยที่ว่าหายไป
“ขอบคุณนะจงอิน^___^ นายนี่น่ารักที่สุดเลย”
“ไม่เป็นไรครับ .///.” จงอินเกาหัวแกร๊กๆ มุมนี่ผมเพิ่งเคยเห็นอ่ะ!
“อ้าว จงอินมันแว้บไปไหนละ” เอ๋อชานยอลครับ มัวแต่คอยาวมองเหม่อไปเรื่อย
“ไปกับรุ่นพี่แล้วนั่น พ่อคนดี - -” แบคฮยอนบ่น
“เออ ปล่อยมันเถอะ ป้อรุ่นพี่เค้าแบบนี้ กูเริ่มชินละ”
“แล้วทำไรดีอ่ะ ร.ร.ก็ยังไม่ปล่อย - -” หยอยทำหน้าเนือยๆ
“เฮ้ย ไอ้เซ ทางนู้นๆ มานู่นแล้ว ^o<” แบคฮยอนมันขยิบตาแล้วพยักเพยิดไปทางด้านหลังผมครับ
ผมเอียงตัวแล้วเบนสายตาไปมองแบบผ่านๆ
เฮ้ยยย พี่ลู่หานมา!!
ผมรีบหันขวับกลับมาเลยย ชานยอลกับแบคฮยอนมันหัวเราะเยาะเสียงดังเลย เบาๆดิวะพวกมึงนิ -*-
“นั่นรุ่นพี่เค้าถือของมาอ่ะ ไปช่วยดิ เนียนจับมือได้เลยนะ ฮ่าๆๆๆ” ชานยอลคิดแผนให้เสร็จสรรพ
“เออ แบบนั้น ดีเหรอวะ? ....... แบค มึงจำตอนอยู่ชมรมคหกรรมได้มะ? - -”
“หือออออ อืม จำอะไรวะ ตอนไหน ที่มึงทำอาหารหมาไม่แดกอ่ะนะ?”
= _ =”
“ไม่ใช่ ตอนทำเค้กอ่ะ - -”
◣......................................................
ฟิคEXOเรื่องแรก เพิ่งเอามาลงในเด็กดี ฝากด้วยนะคะ^^
มันเป็นยังไงบ้างหว่าาา -o-
:) Shalunla
ความคิดเห็น