Memory of White Werewolf

ฉันเดินอยู่บนถนนสายที่ฉันไม่รู้จัก
เวลานี้กี่นาฬิกาแล้วฉันก็ไม่อาจทราบได้
ฉันรู้เพียงแค่ว่า พวกเขาในระแวกนี้
ได้ปิดบ้านเข้ากลอนกันอย่างแน่นหนา
และหลับตาพริ้มอยู่บนฟูกใหญ่บนที่นอน
ถนนที่มีเพียงแสงไฟเล็กๆที่สาดส่องมาจากโคมไฟริมรั้ว
ที่ฉันก็ไม่ทราบอยู่ดีว่าเป็นบ้านใคร
แต่ที่แน่ๆฉันว่าฉันกับเขาไม่รู้จักกันอย่างแน่นอน
เพราะถ้าฉันรู้คงถลาเข้าไปขอค้างสักคืน
แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเมืองแห่งนี้
ฉันยังไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำไป แล้วฉันจะไปพักที่ไหน
แต่สิ่งที่ประหลาดใจที่สุดสำหรับตัวฉัน
คือฉันมาปรากฏกายที่นี้ได้ยังไง! ความทรงจำสุดท้าย
ฉันนั่งอ่านข้อมูลสอบเข้ามหาลัยอยู่ในหอสมุดไม่ใช่หรอ!
แล้วตัวฉันมาเดินอะไรอยู่ในถนนมืดๆแห่งนี้!

....เมื่อเวลา ๒๓.๓๐....

ฮ้าววว ว ว ว!! เด็กสาวนั่งน้ำตาเออไหลออกมาซิบๆ แสดงถึงอาการอ่อนล้าที่ร่างกายต้องการพักผ่อนหลังจากใช้พลังงานมามากพอจากการเดินหาข้อมูลและนั่งเรียบเรียงความรู้ในสมองใหม่ทั้งหมด

 เฮอ...ถ้าเราฉลาดอย่างเขาบ้างก็ดีสิ คงจะเข้าใจอะไรๆมากกว่านี้ แถมคงไม่ต้องมานั่งย้อนความรู้ใหม่ทั้งหมดแบบนี้หรอก

เด็กสาวสถบกับตัวเองเบาๆพลางบิดกายไปมาเพื่อคลายความอ่อนล้าจากกิจกรรมที่ทำอยู่ เด็กสาวอายุประมาณ 17 ปี ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ผมสีดำขลับเป็นมันเงาโทนท้องฟ้ายามราตรีกาล นัยน์ตาสีดำกลมโตเหมือนพระจันทร์ดวงใหญ่ที่สุกสกาวบนขอบฟ้า ค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่ชั้นหนังสือโบราณคดี

เฮอ...นิทานหลอกเด็กอีกแล้ว แต่จะมีอะไรคลายเครียดเส้นสมองที่กำลังขึ้นปูดตุ๊บๆได้ดีนอกจากนิทานหลอกเด็กที่ว่าล่ะเนี่ย

เด็กสาวหยิบตำนานเรื่องเพชรตาแมวขึ้นมา อืม...รู้จักมาบ้างแต่ก็ไม่เคยได้อ่านจริงๆจังๆสักที เด็กสาวหยิบหนังสือเล่มบางๆเหมาะมือตรงมาที่มุมเดิมที่ห่างไกลจากผู้คนในหอสมุด แต่ยังไม่ทันที่จะได้เปิดอ่าน เด็กสาวก็วูบล้มฟุบไปกับโต๊ะพร้อมๆกับแสงสีเหลืองนวลที่ออกมาห่อหุ้ม เพียงไม่กี่เสี้ยววินาทีทุกๆอย่างก็กลับเข้าสู่โหมดปกติ เพียงแต่ว่า เด็กสาวคนนั้นไม่ได้อยู่ที่มุมเดิมแล้วก็เท่านั้นเอง

cinnamon