นิยายเรื่อง นางแม่มดจอมซ่าและยัยเซ่อซ่าแวมไพร์ (ทีเซอร์)

เกริ่นนิดๆหน่อยๆ หยอกๆย้อยสักติ๊ด ><~
             เรื่องนี้เป็นการแต่งเป็นเรื่องแรกนะครับ ตอนแรกกะจะทำออกเป็นการ์ตูน แต่เรื่องวาดรูปแต่ละรูปยังเด๋อๆ ลงสีอย่างเน่า เลยขอทำออกมาเป็นแบบนิยายน่ารักๆ เด๋อนิด จะฮามั้ยก็ดูเอาอีกที แต่ตอนนี้กะว่าจะทำออกมาเป็นแบบตอนสั้นๆหลายตอน แต่จะขอเช็คก่อนว่ามีคนชอบเยอะมั้ย แต่ตามจริง จะชอบหรือไม่ชอบก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับผม แต่อยากแค่ขอกำลังใจจากทุกท่านด้วยนะครับ
             เข้าเรื่องเลยยยยยยย        เช้าวันนึง ณ หมู่บ้านบาเรเทียในเมืองแม่มด...
ท้องฟ้ารุ่งอรุณจากสีน้ำเงินม่วง ออกคราม ก็เริ่มกลายเป็นสีส้มๆบ่งบอกความเป็นตอนเช้า แสงท้องฟ้าที่ผ่านช่องของหน้าต่างสู่สาวน้อยผู้ไม่ธรรมดาคนหนึ่ง
             ตรี๊งงงงงงงง(เสียงนาฬิกาปลุก)  "โอ้ยยย!!! อะไรกันเนี่ย เช้าแล้วหลอ ตามจริงถ้าแกได้ยินเสียงชั้นก็น่าจะหยุดได้แล้วนะ " หญิงสาวคนนึงได้พูดอย่างโมโห 
"เอ้า!! ก็เธอไม่ยอมลุกเองนี่นานช่วยไม่ได้ นั้นถ้ายังไม่ยอมลุกชั้นจะกริ้งต่อไป  กรี้งงงงงงงงง!!!" เจ้านาฬิกาขี้บ่นพูดชวนน่ารำคาญในเวลาเช้า "อ่าน้าาาาา ลุกแล้ววว ชั้นลุกแล้ววว แกเนี่ยจริงๆเลยน้าา" หญิงสาวพูดเสร็จจึงลุกขึ้นจากเตียง แล้วนางจึงร่ายมนต์ให้ที่นอนจัดเก็บเองจนเป็นที่ แล้วก็เดินไปยังห้องทำความสะอาดร่างกาย เธอมีผมสีทองยาวจนถึงแข้ง เป็นลอนๆ  นางร่ายมนต์ทำความสะอาดร่างกายของนาง ทำให้สิ่งของรอบข้างลอยขึ้นมาแล้วมุ่งไปหาที่นางเพิ่อทำความสะอาดร่างกาย 
แล้วมีชุดที่ลอยมาจากห้องนอนของนาง ซึ่งเป็นชุดประจำตัวนางที่ชอบใส่ไปทุกๆวัน ชุดนางมัเอกลักษ์ ที่ไม่เหมือนใคร เพราะนางเป็นคนสดใสร่าเริง นางจึงได้ชื่อว่า คัทเลอร์ฟูล  เมื่อนางทำภารกิจส่วนตัวเสร็จแล้วก็มุ่งหน้าไปชั้นล่างของบ้าน ซึ่งบ้านของนางมีสามชั้น มีชั้นล่างสุด ชั้นกลางแล้วชั้นบนหลีงคา ห้องนอนของนางอยู่ชั้นบนสุด ในขนะที่นางเดินไปชั้นล่าง ก็มีเสียงบรรเลงไพเราะทุกๆวันในตอนเช้า เพราะแม่ของแม่มดน้อยคัลเลอร์ฟูว์ เปิดเป็นประจำ เพื่อจะได้ทำงานบ้านอย่างเพลินในตอนเช้า  คัดเลอร์ฟูวได้ลงไปถึงชั้นล่าง ก็เห็นคุณแม่ได้ทำอาหารเช้าที่แสนจะน่ารับประทาน ซึ่งมีกลิ่นหอมละมุมสมกับเป็นอาหารเช้าซ้ะจริ๊งงงคุณแม่ได้บอกว่า ตื่นเช้นจังเลยนะลูก  คัดเลอร์ฟูลจิงตอบด้วยเสียงอันขี้อ้อนว่า แน่นอนสิจ๊ะคุณแม่ๆๆ  เมื่อนางพูดเสร็จจึงเข้าไปกอดด้วยความขี้อ้อน  แล้วบอกว่า รักคุณแม่ที่สุดเล้ยยยย พอนางได้พูดเส็จ นางได้ยินเสียงวาร์ปแบบ แว็บๆจากด้วนหลัง นางรู้สึกไม่สบายใจจึงหนหลังไปอย่างเร็ว!!! สิ่งที่เห็นคือน้องชายตัวแสบ ซึ่งชื่อว่า มูโระ ชอบเล่นซน  แล้วบอกว่า อ้อนอีกแล้วหรอพี่ พี่นี่แบ้วจังเลยนะ แล้วก็มีพี่ชายสุดกวนชื่อว่า ริทโตะ ทะลุลงมาจากด้านบนลอยมาพร้อมกับหนังสือฝึกหัดเวทมนต์อย่างนุ่มนวล แล้วพูดความเห็นเดียวกันว่าใช่ๆ แกนี่โตๆแล้วนะยัยคุทเลอร์ฟูล แล้วนางจึงพูดว่า พี่นั่นแหละ อ่านหนังสือเล่นเดิมของพี่ไปเถอะ แบร่ๆๆๆ  นางแลบลิ้นใส่อย่างน่ารัก  แม่จึงพูดว่า ไม่เอานะจะลูก ไม่ทะเลาะกันนะจ๊ะ แม่พูดไปแล้วขำไป  แล้วได้ถามคัดเลอร์ฟูลว่า วันนี้จะไปเรียนวันแรก เตรียมของเรียบร้อยยังจ้ะ คัดเลอร์จึงพูดอย่างขำลูบหัวตัวเองว่า  อุ้ยย ลืมซ้ะสนิทเลย แฮร่ๆ  พูดพูดเสร็จจึงดุอย่างยิ้มแย้มแล้วบอกว่า แม่มห้เวลา  5นาที  ในการเตรียมตัวพร้อมกับกินอาหารเช้า นางจึงรีบสุดชีวิต เพื่อเตรียมของทั้งกระเป๋า ชุดนักเรียน ปากกาขนนกไม้กวาด จนเรียบร้อย พร้อมทานมื้อเช้าทันเวลา 5 นาที พอเสร็จเรียบร้อย นางได้วิ่งไปกอนแม่ แล้วบอกว่าไปก่อนนะจ้าาาาแม่  พร้อมบอกลาพี่ชายสุดกวนว่า ไปก่อนนะเจ้าพี่ทึ่ม แล้วบอกกับน้องชายสุดซนว่า ไปแล้วนะเจ้าลิงเกาตูด  ><~  พอเสร็จแล้ว นางจึงมุ่งไปที่ ร.ร. สอนพ่อมดแม่มด  พอนางไปถึงหน้า ร.ร. จึงลงจากไม้กวา แล้วมองหน้าไปที่ ร.ร. พร้อมกันสูดหายใจเต็มปอดพร้อมกับความมั่นใจในตัวเอง นางได้เข้าไปดูป้ายเพื่อดูห้องที่ตัวเองต้องอยู่ นางได้อัดตัดเข้าไปดูใบ ทั้งหมดมีสิบห้องเรียน นางตะบี้ตะบันดู แว้บไปวาปมาก็ไม่เจอ  จะค้นจนเหงื่อตกไปหกเม็ดก็ไร้วี่แววชื่อของเธอ ปรากฏว่างบห้องเรียนมันไม่ได้มีแค่สิบห้อง แต่มันมีทั้งหมด 10ใบ + ครึ่ง แต่ใบนี้ดูไม่ธรมมดา เพราะนางได้ไปอ่านปุ๊ป เค้าได้บอกใว้ว่า ห้องเรียนพิเศษ จะมีผู้ที่ได้เรียนเพียง5คนเท่านั้น เมื่อนางได้ไปดูในที่สิบครึ่ง จึงได้เจอชื่อของนาง นางเห็นนางจึงขนรุกซู่ซ่า จะเก็บอาการไม่อยู่ ก็ดีใจสิท่าน ห้องเรียนพิเศษเลยน้าาา  แต่มีทิ้งลงท้ายใว้ว่า ผู้ที่มีชื่ออยู่ในห้องนี้ ขอให้มาพบอาจารย์ใหญ่เพื่อเตรียมตัวสำหรับห้องพิเศษ เมื่อนางได้ยินอย่างนี้ก็รีบวิ่งกระโดสูงพร้อมคำว่า เย้!!! เสียงดังอันก้องกังวาล จนคนในบริเวรนั้นเงียบ มีเพียงแต่เสียงจิ้งหลีด และรม พร้อมใบไม่ปลิ้มเป็นวงกลม พร้อมผู้คนที่มองเป็นสายตาเดียวกัน ไปที่ นาง  นางจึงเก็บอาการ อย่างช้าๆแล้วเดินไปยังห้องอาจารใหญ่อย่างสงบเสงี่ยม(มั้ง)  พอไปถึงห้อง ก็พออาจารย์ใหญ่ แล้วเด็กทั้งหมดสามคนซึ่งมีผู้หญิงสอง ชายหนึ่ง จึงขออาจาร์ใหญ่เข้าไปในห้อง  บรรยากาศในห้องดูไม่ค่อยหน้าพิเศษเหมือนชื่อห้อง เพราะเด็กอีกสามคนที่อยู่ห้องเดียวกับนางได้เงียบพร้อมกับน่าอันซึมเศร้า เบื่อหน่าย และกังวล   "เอี้ยดด...." เสียงประตูเปิด พร้อมเด็ก ผู้ชายที่มีสีหน้ามาพร้อมความมั่นใจมาแต่ไกล และดูหน้าเกรงขาม ผู้ชายคนนั้นขออนุญาติเข้าห้องแล้วมานั่งใกล้นาง 
พอมากันครบแล้ว ก็ถึงเวลาที่อาจารใหญ่ต้องบอกนักเรียน"วันนี้จะมีการเปิดพิธีการเรียนการสอนพร้อมการต้อนรับนักเรียนใหม่ เธอทั้งห้าคนเป็นตัวแทนที่จะำด้แนะนำตัวบนเวที และได้รับคำออยพรจากคนทั้ง ร.ร. รวมถึงพวกเธอเเองด้วย เอาหละ! จะถึงเวลาแล้ว จัดการเรื่องเสื้อผ้าหน้าผม แล้วอาจารย์จะมีอุปกรณ์เพื่อสร้างความน่าชื่นชมให้กับตัวพวกเธอ นั่นก็คือ เข็มกลัด พ่อมดแม่มด  ตอดเสร็จแล้วก็ไปรอข้างหลังเวที เดี๋ยวตามชั้นมาด้วยหละ
           พอทั้งห้าคนเดินตามอาจาร์ไปยังด้านหลังของห้องโถงของร.ร. ซึ่งมีเสียงก้องจากคนพูด แล้วอาจารย์ได้บอกว่า ไม่ต้องตื่นเต้นนะ ตามสบาย นักเรียนทั้งห้าจึงขึ้นไปบนเวที สิ่งที่เห็นเป็นสิ่งที่น่าตกใจมาก มีแต่นักเรียนพ่อมดแม่มด เข้าแถวกันพร้อมเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ ทุกๆคนจ้องสายตามาที่เราทั้ง5คนพร้อมกับเสียงปรมมืออย่างดังสนั่น คัทเลอร์ฟูลจึงหูอื้อด้วยความตื่นเต้น พอมีสติได้ฟังอีกที  อาจารใหญ่ได้บอกว่า นักเรียนทั้งห้าคนนี้ได้เรียนอยู่ห้องพิเศษ ซึ่งถูกจากการคัดเลือกนักเรียนทั้งห้าคน  คนแรกชื่อ........ คนสอง..... สาม......... คนที่สี่ชื่อ คัลเลอร์ฟูล โมโลอิค่ะ  คนสุดท้ายชื่อ คุรุสึ อากาโนะ   อาจารย์ได้พูดต่อว่า นักเรียนทั้ง5คนนี้ จะได้ไปเรียนในเมืองมนุษย์ เพื่อศึกษาความเป็นอยู่ของพวกเขา  และในอนาคต เราจะได้ใช้ชีวิตกับพวกเขาอย่างมีความสุข ทุกคนจงปรมมือเสียงดังทั่งหมดให้ทั้งห้าคนนี้ด้วยค่ะ!!!!  เมื่อคับเลอร์ได้ยินเช่นนั้นถึงกับช๊อค ทำอะไรไม่ถูกจนถึงเวลาต้องลงจากเวที และมุ่งน่าไปที่ห้องของอาจารย์ใหญ่  เขาได้บอกว่า ทุกคนรู้อยู่แล้วใช่มั้ยย  ทั้งสี่คนบอกว่าใช่ครับ/ค่ะ โดยที่นางยังไม่รู้เลยย จนนางได้กลับไปหาแม่จึงเล่าสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วจึงปรึกษาแม่ว่าจะต้องทำอย่างไรดี แม่จึงบอกว่า ทำไปเถอะจ้ะบูกรัก เค้าอาจะเห็นลูกในสิ่งที่หลายๆคนไม่เห็นก็ได้นะลูก แต่เมื่องของมนูษย์ก็ไม่ได้ไกลเท่าไหนหนิ จะกลัวไปทำไม  คัดเลอร์น้ำตาไหลพร้อมกับไปกอดแม่แล้วเช็ดน้ำตา  แล้วนางพูดต่อว่า ใครกลัว กลัวที่ไหนเล่า แค่ไม่รู้ซักหน่อยว่าจะได้ไปเรียนต่างที่หนิคะ  T^T  แม่จึงพูดว่า  อ่าจ่ะ พอแล้ว รีบๆนอนนะจ้ะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นไปเช้า
************************นี่เป็นเพียงแค่ตอนแรกนะค่าบบ  อยากให้ต่อตอนสอง ช่วยคอมเม้นเป็นกำลังใจด้วยเน้ออออ*************
    * ถ้าพิมพ์ผิดตรงไหนบ้างก็ขออภัยนะคร้าบบบ