This is life

         อริสา นั่งเก็บสิ่งของเครื่องใช้ลงในกระเป๋าเดินทาง นี่เธอต้องเดินทางกลับบ้านที่จากมาเนิ่นนานแล้วเหรอ แล้วบ้านหลังนั้นจะเต็มใจต้อนรับเธอกลับไปหรือเปล่า  ตั้งแต่คุณนาวินพ่อบุญธรรมผู้อุปการะเลี้ยงดูเธอมาต้งแต่เด็กได้จากไป เธอไม่แน่ใจนักว่าที่บ้านหลังนั้นยังอยากให้เธอกลับไป
          "ริสา เหม่ออะไรจ่ะ"เสียงของเมธินี ทำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์
           "คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะเม" "อะไรกัน ไม่ดีใจหรืองัยจะได้กลับบ้าน" เมธินี ย้อนถามเพื่อนสาว

         อริสา ผู้หญิงตัวเล็ก ผิวสีน้ำผึ้งเธอดูบอบบาง แต่ใครจะรู้ว่าเธอว่าเธอกำลังจะกลับไปเป็นหัวหน้ากองปราบปรามยาเสพติดข้ามชาติคนใหม่ เธอตัดสินใจลาออกจากนักศึกษาแพทย์ ไปสมัครสอบเข้ากรมตำรวจสากลตั้งแต่ที่คุณนาวิน โดนลอบฆ่า ไม่มีใครให้คำตอบเธอได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณนาวิน แต่สำหรับอริสา เธอต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนทำร้ายบิดา
          
        "ริสา แกเป็นอะไรหรือเปล่า" เมธินีถามเพื่อนสาว ขณะกำลังเดินออกจากสนามบิน เธอเห็นเพื่อนสาวเงียบตั้งแต่เดินทางมาจากนิวยอร์คจนมาถึงเมืองไทย "คิดอะไรนิดหน่อย" เธอตอบเมธินี อย่างเลี่ยง ๆ  เธอกับเมธีนี เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม และบินไปเรียนต่อแพทย์ด้วยกัน จนเมธินีได้เป็นหมอสมใจ...แต่สำหรับเธอไม่เคยเสียใจเลยที่ตัดสินใจลาออก เพราะเหตุผลที่เรียนหมอ เธอหวังว่าจะได้กลับมาดูแลบิดา "ริสา อย่าคิดมากน่า" เมธินีปลอบใจเพื่อนอีกครั้ง เพราะคิดว่าเธอคงคิดถึงบิดา เพราะถ้าหากคุณนาวินยังอยู่ ป่านนี้เค้าคงหอบดอกไม้ช่อใหญ่มารับขวัญลูกสาว เหมือนหลาย ๆ ครั้งที่พวกเธอเดินทางกลับเมืองไทย
     
        "ริสา แกจะเข้ารายงานตัวที่กรมก่อนหรือเปล่า"  "ยังคิดอยู่..มันยังเป็นวันหยุดฉันอยู่น่ะแก" อริสา ตอบเพื่อนสาวพร้อมกับใช้ความคิดว่าจะไปที่ไหนดี "แกไปหาพ่อ กับฉันก่อนเลย แล้วเราค่อยไปด้วยกัน" เมธินีพูดเสร็จลากแขนเพื่อนสาวให้เดินตามเธอมา เพราะรู้ว่าอริสา กำลังคิดอะไร