เคว้งคว้าง . .

เนื้อเรื่อง

ฉันได้อ่านไดอารี่ผู้ชายคนนึงไปเรื่อยๆ
และบังเอิญ search มั่ว
ไปเจออีกได
(คือ ที่ฉันจะกล่าวต่อไป อ้างอิงจาก 2 ไดอารี่)

มุมมองของคน 2 คนที่ต่างกัน
พวกเขาเป็นนักเรียนนอกด้วยกันทั้งคู่
และเหมือนว่าทั้ง 2 คนรู้จักกัน

ในไดอารี่ เหมือนกับร่ายยาว
ด่าเพื่อน เชิงเตือนสติ ด้วยการบอกเล่าถึง
ชีวิตประจำวันที่เขาใช้ขณะที่อยู่เมืองนอก
เขาไปอยู่สวิส ด้วยอารมณ์เหมือนต้องเก็บประสบการณ์
ให้คุ้มกับเงินที่เสียไป
อยู่เหมือนเด็ก เพิ่งเริ่มต้นเรียนรู้ชีวิต
เพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์
และสะสมความทรงจำดีๆ ไว้ให้นึกถึงเมื่อตอนกลับมาเมืองไทย

แต่เพื่อนเขา เรื่อยเปื่อย ฟังเพลง นอน
ไม่มีอะไร เดินกับคนไทย
พูดคุยกับคนไทย ภาษาก็จะไม่ได้
เหมือนเสียเงินเปล่า

ฉันอ่านไดอารี่แล้วรู้สึกเหมือนชีวิตฉันก็ไม่มีจุดหมายเหมือนกัน
ฉันยังไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไรในอนาคต
ฉันรู้ว่าฉันอยากเข้า อักษรฯจุฬาฯ
แต่ไม่มีเหตุผลที่หนักแน่น
เป็นเพียงแค่ว่า เพราะชุดครุยสวย เป็นคณะที่พระเทพฯทรงศึกษา
และฉันก็ไม่รู้ว่า ถ้าฉันไม่เข้าอักษรฯ ฉันจะเอาชีวิตฉันไว้ตรงไหน
เหตุผลที่หนักแน่นที่สุด (ก็ไม่หนักแน่นอยู่ดี) ก็คือ ฉันชอบภาษา

ฉันได้เรียนรู้วิธีการใช้ชีวิตในต่างแดนมากขึ้นจากการอ่านไดนี้
เพราะฉันกลัวเสมอ
กลัวคิดถึงบ้าน เพราะเราพูดภาษาเขาไม่ได้
กลัวสื่อสารไม่รู้เรื่อง กลัวเขาไม่เข้าใจเรา
กลัวเราเข้ากับเขาไม่ได้
เพราะแค่ชีวิตในสังคมที่ฉันอยู่ พูดภาษาเดียวกัน
ฉันยังไม่สามารถรักษาความสัมพันธ์ให้ยั่งยืน แน่นแฟ้นได้

เขาบอกว่าเขายิ้มไปบนทางเดิน ยิ้มให้ทุกคนในต่างแดนนั้น
โดยไม่หวังยิ้มตอบกลับ
ฉันกลับยิ้มให้เพื่อนๆ และหวังอยากให้เขายิ้มให้ฉันก่อนบ้าง
และฉันก็หวังมากไป

ฉันตั้งใจ ฮึดแล้วฮึดเล่า
อีกไม่ถึง 3 เดือนก็จะ ad
อีก 5030 คะแนนที่ฉันต้องทำให้ได้
ฉันวางแผนตัวเอง
8 พันคะแนน

บางทีอาจจะยังสูงไม่พอที่จะได้เข้าไปเรียนอักษรฯ
ฉันต้องทำทุกวิชาให้ได้ 72 คะแนนขึ้นไป
ฉันตั้งเป้าหมายของฉันได้แล้ว
ตั้งเป้าหมายบนพื้นฐานของความว่างเปล่าทางจิตใจ
แม้ฉันจะยังรอให้มีความรักผ่านเข้ามาในชีวิต

ฉันคงต้องปรับปรุงตัวเองอีกมาก
และยังคงหวังอีกเช่นเคย ว่าชีวิตมหาลัย ที่ใกล้เข้ามาถึง
ฉันจะเป็นคนใหม่
เมื่อฉันเคว้งคว้างอีกครั้ง ฉันจะขจัดมันออกไป

เพราะชีวิตฉันสำคัญกว่าสิ่งใด ฉันจะต้องเดินต่อไป

Whatever, my life just still go on . .