Rhythm of--- WHAT?

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

"ไม่ทนแล้วโว้ย!!" 

เสียงใสประกาศกร้าวอย่างมีน้ำโห เจ้าหญิงของทุกคนแทบจะล้มโต๊ะจิบน้ำชายามสายของเจ้าตัวแล้วลุกพรวดขึ้น จนนางกำนัลระแวกนั้นขวัญหนีกระเจิงกันหมด ---นี่พระนางทรงกริ้วอีกแล้วหรือ

"นี่ข้าก็อายุเข้าสิบแปดตามคำทำนายของนางฟ้าทูลหัวแล้ว เหตุใดท่านจอมมารถึงยังมิมารับตัวข้าไปอีก"

"ข้ายังจำได้ถึงคราแรกที่เราพบเจอ ท่านจอมมาร... ชายหนุ่มผู้สง่างาม เส้นผมสีดำขลับ ดวงตาสีแดง ตั้งแต่วันที่ข้าลืมตาดูโลก ท่านก็อุตส่าห์เดินทางมาอวยพรและยังประกาศเสียทั่วว่าจะมารับข้าไปเป็นเจ้าสาวในวันที่ข้าย่างก้าวเข้าสิบหก"

"เขาบอกแค่ว่าจะมาลักพาตัวเจ้าไปยังดินแดนดำมืดอันไกลโพ้น เพื่อแก้แค้นมหาบุรุษ บิดาแห่งเจ้ามิใช่หรือ "

----มิใช่พาเจ้าไปแต่งงาน...

"เจ้าจะไปรู้อะไร ผู้กล้า!"

"ข้าสัมผัสได้ถึงดวงตาสิเน่หาในวันที่เราพบพานกันครั้งแรก ข้ารู้ได้โดยไม่ต้องสงสัยว่าเราถูกลิขิตมาซึ่งกันและกัน"

---ข้าว่าจอมมารจะต้องทำกรรมไว้ในชาติก่อนเป็นแน่แท้

"ข้าว่าเจ้าเลิกคิดไปเอง และมาช่วยข้าจัดการกับพวกภูตป่าที่ก่อกวนท่านเคาท์วอริสดีกว่าไหม"

"ข้าเกลียดเจ้า"

 "เมื่อใดข้าจะได้ฤกษ์ออกไปทำภารกิจอันห้าวหาญเยี่ยงวีรชน อย่างปราบมังกร กอบกู้ราชสมบัติ ประหารทรราชย์ พิชิตจอมมารเสียที มิใช่มาไล่พวกภูตกลับป่าให้กับขุนนางที่อวยให้หลานสาวตนสมรสกับข้าทุกวินาทีเมื่อสบตา"

"ช้าก่อน! เมื่อครู่เจ้าว่าอย่างไรนะ"

"หา?... ก็ท่านเคาท์วอริสนี่สิ ชอบชงข้ากับหลานสาว จนบางทีข้าก็อึดอัด เจ้าหญิงอย่างเจ้าจะรู้ไหม ว่าเป็นผู้ชายที่ผู้คนต้องการมากที่สุดในอาณาจักรมันวางตัวลำบากมากเพียงใด"

---อี๋ เจ้าคนขี้อวด

"ไม่ๆ ก่อนหน้านี้สิ ที่เจ้าว่าอยากแแกไปทำเยี่ยงวีรชนน่ะ"

"อ๋อ... คือบางทีข้าก็รู้สึกอยากก่อการยิ่งใหญ่ เฉกเช่นวีรชนรุ่นแรก อย่างการปราบมังกร พิชิตจอมมาร"

"จอมมาร..."

"จอมมาร..."

โดยมิได้นัดหมายทั้งสองได้กล่าวออกมาพร้อมกัน

"เจ้าหญิงแพนโดรเรียน โจเอล แห่งมาร์ก็อตที่12 คงมิใช่ท่านมีบางสิ่งอยู่ในใจเฉกเช่นเดียวกับข้าหรอกนะ"

"ด้วยเกียรติแห่งมิตรภาพสิบปีของเรา ผู้กล้า อาเธอเรส แอมล์ ม็อกต์ ข้าเกรงว่าจะใช่"

และทั้งสองก็คลี่ยิ้มพร้อมหัวเราะร่าอย่างมีความสุข แม้ว่านางกำนัลรอบข้างจะผงะตกใจจากเสียงหัวเราะชวนขนหัวลุกเมื่อครู่ก็ตามแต่