[Fic: Harry potter(DM/OC)] แด่เธอผู้เป็นที่รัก

INTRO

“สลิธิรีน!” 

เสียงประกาศกร้าวจากหมวกคัดสรรดังขึ้นทำเจ้าของร่างสะดุ้งเฮือก ดวงตากลมเบิกกว้าง อย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น 

“ทำไมสลิธิรีนล่ะ” 

“หล่อนไม่ใช่เลือดบริสุทธิ์” 

“เลือดสีโคลน” 

“หมวกมีปัญหาหรือป่าว ?” 

“เลือดสีโคลนในบ้านสลิธิรีนงั้นเหรอ เหอะ ตลกชะมัด!” 

“หรือยัยนั่นเป็นคนไม่ดีกัน?” 

อึก….

เรเนสเม่ แคลร์ รู้สึกเหมือนโลกกำลังจงใจแกล้งเธอ สองมือกุมชายเสื้อแน่นเพื่อลดความประหม่า แล้วก้าวช้าๆ ไปนั่งลงที่โต๊ะสลิธิรีน 

เสียงพูดคุยยังลอยมาให้ได้ยินอยู่เรื่อยๆ จนการคัดสรรจบลงและงานเลี้ยงได้เริ่มขึ้น แต่เรเนสไม่กล้าที่จะแตะต้องอาหารบนโต๊ะเลยสักนิดเดียว 

ทั้งกลัว ทั้งอึดอัด

เพราะอะไรคนขี้ขลาดอย่างเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่ล่ะ เธอควรจะไปอยู่กริฟฟินดอว์ เรเวนคอล หรือไม่ก็ฮัพเฟิลพัพสิ หรือลึกๆ แล้วเธอเป็นคนไม่ดีจริงๆ 

ก็ไม่นะ เธอเป็นเด็กดีมาเสมอเลย 

ใช่คุณยายก็บอกแบบนั้น เพราะเรเนสเป็นเด็กดี เรเนสจึงกลายเป็นที่รัก 

“กินอะไรหน่อยไหม” 

เรเนสเงยหน้าขึ้นจากหน้าตัก ฝั่งตรงข้ามคือเด็กหญิงปีเดียวกัน ดวงตาเฉี่ยวคมสีเขียวสว่างของเธอโดดเด่น ริมฝีปากเล็กโค้งงอ คิ้วมนขมวดเป็นปม และกำลังยื่นพายอะไรสักอย่างมาให้ 

“อื้ม ขอบคุณ” 

หล่อนพยักหน้าและจัดการกินอาหารตรงหน้าต่อโดยไม่เสวนากับใครอีกเลย แม้ว่าจะมีคนจำนวนไม่น้อยพยายามเข้าหาเธอก็ตาม

วันแรกในฮอกวอตส์จบลงอย่างไม่น่าจดจำเท่ารัยนักในความคิดของเรเนส เธอแทบจะไม่ได้คุยกับใครเลย แม้แต่เพื่อนร่วมชั้นปี หรือแม้แต่คนที่อยู่หอพักเดียวกัน 

ไม่มีใครรังแกเธอหรอก แต่ทำเหมือนกับว่าเรเนสไม่มีตัวตนอยู่เสียมากกว่า 
ซึ่งเรเนสพยายามทำความเข้าใจกับมัน และพยายามที่จะปรับตัว 

แต่ก็ไม่ไหวจริงๆ 

คืนนั้นเรเนสแอบไปร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องน้ำเกือบค่อนคืน แล้วจึงกลับมานอนที่เตียงอย่างเงียบๆ 
.
.

เช้าวันถัดมาเรเนสเดินออกจากห้องโถงหลังกินมื้อเช้าเสร็จแล้วเพียงลำพัง หลังจากคิดทบทวนมาทั้งคืน หมวกคัดสรรต้องมีปัญหาแน่ๆ เพราะงั้นเธอจึงต้องการได้รับการคัดสรรอีกครั้ง 

คนที่จะช่วยเธอได้คือศาสตราจารย์คนที่ดูแลเรื่องหมวกคัดสรร ศาสตราจารย์มินอว่า มักกอนากัล

หากแต่ว่าเดินไปได้ไม่นานก็รู้สึกถึงแรงบีบที่หัวไหล่ขวา ด้วยความที่ตัวค่อนข้างจะเบา กระชากหน่อยเดียวก็เซจนเกือบล้ม 

“อ๊ะ!” 

…ไม่ล้มแฮะ 

“เธอใช่เรเนสเม่ รึเปล่า” 

เสียงทุ้มไม่คุ้นหูดังอยู่เหนือหัว เรเนสเงยหน้าจากพื้นหินขึ้นไปยังเจ้าของฝ่ามือที่จับไหล่ของเธออยู่ และขมวดคิ้ว 

ผมสีบลอนด์? กับเครื่องแบบสลิธิรีน

รุ่นพี่?

“ค่ะ” เรเนสพยักหน้าตอบทันที “หนูเรเนสเม่ แคลร์ค่ะ”

คนตรงหน้าปล่อยมือออกจากเด็กหญิงก่อนจะย่อตัวลงมาเล็กน้อยเพื่อให้อยู่ในระดับเดียวกัน เค้ายีหัวตัวเองเบาๆ ในขณะที่ยังคงจ้องมาที่เรเนสเม่ 

“…”

“มีอะไรให้ช่วยหรือคะ” 

“…เธอรู้จักเดจาวูมั๊ย” 

เรเนสเคียงคอ และส่ายหน้า คนตรงหน้ากำลังทำสีหน้ายุ่งยากและน่ากลัวแบบสุดๆ จนเรเนสอยากจะเดินเค้าเดี๊ยวนี้

“งั้นแปลกรึเปล่าถ้าฉันจะบอกว่า…ฉันรู้จักเธอ”
.
.

______

เรเนสเม่ แคลร์ [Renesme Claire]

“แค่พี่อยู่เฉยๆ ก็เหมือนได้ช่วยฉันแล้วค่ะ” 

เดรโก มัลฟอย [Draco Malfoy]

“พึ่งพาฉันบ้างสิ”

_______

ใครที่ยังไม่ได้อ่านเรื่องสั้น ไปอ่านได้นะคะ ตามลิ้งค์ที่แปะไว้ด้านล่าง 

https://writer.dek-d.com/lasty/writer/view.php?id=2266717

ขออนุญาตขายน้องเจนด้วยนะคะ ฝากด้วยน้าา 

https://writer.dek-d.com/lasty/writer/view.php?id=2063294

_______

Reader // เปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย !?  
Writer // ก็พล็อตมันมาแล้ว ไม่เขียนเดี๊ยวลืม !!