Kiss of Dead ลำนำเจ้าชายนิทรา(yaoi)

‘เคซีน...เซอร์เซส' ร่างอรชรอุ้ม เด็กน้อยในอ้อมกอดด้วยความรัก ราชินีแห่งริเทียน่า ให้กำเนิดองค์รัชทายาทแฝด ให้แก่กษัตริย์ โรมุลัส ราชินีผู้ครองคู่กษัตริย์มานาน คู่แฝดชายแห่งริเทียน่า ได้รับพระราชทานนามจากผู้เป็นบิดาว่า เคซีนและเซอร์เซส ข้าราชบรพานทุกหย่อมหญ้าแห่งริเทียน่าล้วนยินดียิ่งกับการให้กำเนิดความหวังแห่งแผ่นดิน ยกเว้นเพียงแต่...พ่อมดคนหนึ่งนามว่ามีนเนส...ซึ่งเกลียด...เกลียดกษัตริย์แห่งริเทียน่ากว่าอื่นใด ในวันที่แฝดทั้งสองจะได้รับ พรและของกำนัลจากทั้งประชาชนและดินแดนพันธมิตรนั้นเอง

 มีนเนสและมังกรทมิฬได้เข้ามาในเขตพระราชวังเพื่อ'มอบพร' แห่งพ่อมดให้กับคู่แฝดทั้งสอง พ่อมดเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาล ใบหน้าหวานจัดประกอบกับดวงตาสีทอง อันเป็นเอกลัษณ์น่าหลงใหลเสียยิ่งกว่าอื่นใด ทว่าภายใต้ดวงตาพราวสเน่ห์นั้น กลับซ่อนเร้นไปด้วยความเศร้าโศกา คมจมูกรับกับริมฝีปากบาง แต้มแต่งด้วยสีแดงธรรมชาติ ตัดกับผิวขาวซีดราวกับไร้เลือดเลี้ยง อาภรสีทมิฬยิ่งขับให้ผิวขาวซีดเด่นขึ้นไปอีก ร่างสูงโปร่งเดินกรีดกราย เฉิดฉาย ยิ่งกว่าแสงไฟในท้องพระโรง ดวงตาสีทอง จ้องมองเพียงบุรุษผู้ปกครองดินแดน...ด้วยแววตาโศกเศร้า... ก่อนจะเบนเบี่ยงไปยังแฝดที่อยู่ในเปลสวยเบื้องหน้า  กษัตริย์ ประชาชนและฑูตตัวแทนจากดินแดนอื่นล้วนจ้องมองผู้มาเยือนราวกับโดนมนต์สะกด มิอาจหักห้ามใจให้ละสายตาจากบุรุษสีดำเบื้องหน้า ก่อนกษัตย์ผู้ยิ่งใหญ่ จะยืนขึ้นและตรัส ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ราวกลับกลัวการคงอยู่ของบุรุษเบื้องหน้า

 'มะ...มีนเนส...เจ้ามาทำอะไรที่นี่?'  หลังสิ้นเสียงกษัตริย์หนุ่ม ร่างสูงโปรงก็ยกตัวขึ้นนั่งที่ขอบเปลสวย พลางเปิดออกดูเด็กน้อยภายใต้ผ้าคลุม

'มาทำไมงั้นรึ?...'  มีนเนสพูดขึ้นพลางเบนสายตาจ้องมองกษัตริย์หนุ่ม

'เจ้าถามข้าว่ามาทำไมงั้นรึ โรมุลัส?...การที่ข้าจะมาให้ 'พร' แห่งพ่อมด กับ'หลาน' ของข้า มันลำบากเจ้าหรือไร?'  มีนเนสพูดพลางจ้องมองคู่ครองแห่งกษัตริย์ ด้วยแววตาเคียดแค้น ฝังลึกลงไป ไม่อาจแก้ไขได้อีก

 'ไม่..หากเจ้าจะมาด้วยดี ข้าก็ยินดี..'  กษัตริย์หนุ่มยังคงพูดโดยไม่กล้ามองหน้าบุรุษตรงหน้า

 'ดี ข้าต้องมาดีอยู่แล้ว โรมุลัสที่รัก...'  มีนเนสพูดด้วยรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่หยาดเยิ้ม งดงามกว่ารอยยิ้มของสตรีใด แต่รอยยิ้มนั้นราวกับอาบไปด้วยคำสาป...คำสาปที่มิอาจถอน ไม่ว่าจะด้วยสิ่งใด

'ด้วยนามแห่งข้า มีนเนส เอวิลัสเทียร์ ผู้สร้างและทำลายด้วยอำนาจแห่งข้า ขอดลบัลดาล...' เสียงของมีนเนสดังก้องไปทั่วท้องพระโรง เหล่าประชาชนและราชฑูต เงียบกริบไม่ได้ยินแม้เพียงเสียงลมหายใจ

ก่อนบรรยากาศในห้องพลันเย็นเยียบ และมืดสลัว...

'มีนเนส...อย่า!!'  กษัตริย์หนุ่ม ตะโกนก้องแต่มิอาจห้ามบุรุษเบื้องหน้าที่ยิ้มสวยราวกับเยาะเย้ย

'ขอให้คู่แฝดแห่งความหวังของริเทียน่า เติบโตด้วยความรัก เติบโตโดยโอบล้อมไปด้วยความเพียบพร้อมทุกประการ มีแต่ผู้รักใคร่ ไม่ว่าจะคนหรือสรรพสัตว์ หากแต่วันใดบุตรชายแห่งความหวัง มีอายุครบ20ปี ในวันนั้นเมื่อตะวันตกดิน นิ้วของเขาจะถูกเข็มทิ่มแทงด้วยเข็มและเมื่อเลือดหยดแรก ไหลซึมเปื้อนผืนดิน เขาจะเข้าสู่ห้วงนิทรา...และไม่อาจลืมตาขึ้นอีกชั่วนิรันด์ ไม่ว่าจะสิ่งใด ก็มิอาจถอนคำสาป ไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่อาจลบล้าง ให้สาสมกับสิ่งที่ท่านทำไว้กับข้า!!'   สิ้นเสียงของบุรุษสีดำ ทั้งห้องก็กลับคืนสู่ความปกติ บรรยากาศที่เคยเย็นเยียบกลับมาเป็นดังเดิม มีเพียงกษัตริย์หนุ่ม ที่มองบุรุษเบื่องหน้าราวกลับจะร่ำไห้...

 'ไม่...มีนเนส...อย่าทำลูกข้า..อย่างน้อยก็เห็นแก่ข้า..'  กษัตริย์หนุ่มพูดราวกับจะร่ำไห้ในอีกไม่ช้า ราชินีข้างกาย ร้องไห้จนสิ้นสติไป ปล่อยร่างอรชรแผ่ไปบนเก้าอี้สูงศักดิ์ของตน เหล่าประชาชนและราชฑูต ยังคงจ้องมองเหตุการณ์เบื้องหน้า ด้วยความฉงน

'เห็นแก่เจ้าหรือ โรมุลัส?'  มีนเนสพูดด้วยน้ำเสียงคล้ายจะเยาะเย้ย

'ไม่..ได้โปรดอย่างน้อยก็เห็นแก่ลูกข้าเขาไม่ได้มีส่วนร่วมเกี่ยวกับเรื่องของเรา...'  โรมุลัสพูดด้วยน้ำเสียงแทบจะสิ้นลม

 'ฮะ ฮ่ะๆๆ โรมุลัส!!! ในเมื่อเจ้ากล้าขอ ข้าก็ยินดีจะให้!!'  มีนเนสพูด

'ก็ได้ ข้าจะให้วิธีแก้คำสาปกับลูกเจ้าสักข้อ...เอาเป็นหากจะแก้คำสาปของข้า ลูกเจ้าต้องฆ่ามังกรทมิฬ คู่สัญญาของข้าเป็นไง?!'   มีนเนสพูดด้วยน้ำเสียงยียวนพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับเงื่อนไขการแก้คำสาป หรือมังกรทมิฬคู่สัญญาของเขา และเดินจากไปพร้อมกับความหวังของริเทียน่าที่จะดับวูบ ใน20ปีข้างหน้า... ...

...คำสาปของข้าจะสนองความแค้นที่เจ้าสลักลึกลงไปในใจของข้า ที่ไม่อาจลบล้างได้ แม้ว่าจะเป็นกาลเวลาเพราะข้าไม่อาจทำร้ายเจ้าได้ลง...เพราะเช่นนั้น...จงรับความรู้สึกที่ข้าเคยรู้สึก จงเกลียด จงแค้น ให้สาสม จงสิ้นหวังเพราะข้า จะสาปแช่งเจ้าด้วยความรักชองข้า...ชั่วนิรันดร์