คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : สองผู้สัมภาษณ์มองหนึ่งหัวหน้า
สอผู้สัมภาษ์มอหนึ่หัวหน้า
“ไม่เย” เอรีนอบริสเสียแผ่ว เธอายาลับไปมอเา
“เยทำเอสารเี่ยวับารทหารไหม” ริสถามเสียุอีแล้ว
“ไม่เย” เอรีน็อบ้วยเสียเบาลหน่อย ลัวแล้ว!
“แล้วเยฝึทหารไหม” ริสำรามถามเธอ่อ
ไม่ใ่แหละ... เอรีนรู้ัวว่าริสำลัใทำบาอย่า เธอ็เยหน้าึ้น้อาเาลับ “ันผ่านารเรียนนัศึษาวิาทหารมาสามปี” เอรีนอบริสเสียเรียบ
แ่เธอรู้สึเสียใที่ทำแบบนั้น เหมือนัวเอำลัึ้นเสียใส่ผู้ให่สามนรหน้า
“สามปี” ริสทวนำอบเธอเสียุ “เธอรู้ัปืนรุ่นนี้ไหม” ริสึปืนาอหนับนหน้าอวาลบนโ๊ะ
ปืนระบอสีำบนัวเา ปืนระบอที่เนเน่ว่าน่าลัวน่ะแหละ
“อมมานเอร์ โท ออโเมริ”
ใ่ไหม?
เธอเยอ่านลายสลับนระบอปืนวันที่ริสบาเ็บ หลัาทำแผลเสร็เธอ็ทำวามสะอา้าวอ อปืนอเาุ่มนเธอ้อึออมาอ่าน้อวามบนระบอปืน
อมมานเอร์ โท ออโเมริ
เรียว่าเป็นรุ่นใ่ไหม?
ริสเ็บปืนลับอหนั แล้วถอยัวิเ้าอี้
“ริส ำถามอุละ” ุหมอถาม เหมือนว่าริสยัไม่ถามำถามสำั
อลลินำลัมอเาอย่าำหนิ
เพราะริสโบมือัในอาาศ บอว่าเาบำถามแล้ว
“ุทสาโพน ุเย่วยีวิใรไหม” อลลินถามำถามามมา
ริสบโ๊ะัหนึ่รั้
เาไม่พอใเหรอ ทั้สอผู้สัมภาษ์มอหน้าริสเิำหนิ
“เย่ะ” พยายามไม่บอว่าเอรีนเย่วยีวิใร “ันไม่แน่ใว่าะเรียว่า่วยีวิหรือเปล่า”
็นที่เธอ่วยเหลือ ือุนพ่อหน้าบูผู้ำลันั่อยู่ท่ามลาพวเา
แล้วเล่าออไปไ้ไหม?
สายาุเหมือนำลัสั่ไม่ให้เอรีนเล่าเลย
“พอะเล่าไ้ไหมว่าุไ้่วยเหลือเาอย่าไร” เอน่าถามน้ำเสียสนใ
แุ่นายไม่รู้เลยว่า ำลัเปิปาแผลแล้วละ
เอรีนมอวาเอน่า้วยรอยยิ้มริใ อีนัยหนึ่เธอ้อารเวลาิ
แล้วเอรีน็โน้มัวมา้าหน้าเล็น้อย วาท่าทีสบเริ่มเล่าเรื่อ โยไม่มอใบหน้าริส
“ประมาเือน่อน ผู้ายนหนึ่บาเ็บสาหัสาไหนไม่รู้ เามีแผลที่ลำัว” แ่มือเอรีนมันไปเอามธรรมาิ ารับที่ายโรทำให้เนินอเ่นึ้น ุหมอยัลืนน้ำลายเลยเหรอ “แผลเาเย็บมาแล้ว แ่มันีาและเาหมสิ ันเลย่วยเหลือ้วยารทำแผลเาใหม่และให้น้ำเลือ”
“ุรู้วิธีทำแผล และารเปิเส้นเลือให้น้ำเลือ้วยเหรอ?” อลลินถาม้วยวามสนใอีน
เอรีนเลยยิ้มริใไปใหุ้หมออีรั้ ประสานมือไป้าหน้าวาบนเ่า เธอบิไหล่นิหน่อย
ไม่ไ้อ่อยนะ แ่มันไหลไปเอ เอรีนเหลียวไปทาริสรู่หนึ่
เห็นแ่หนุ่มให่ำลัลืนน้ำลาย สายามอเธอ่ำว่าาแล้ว
“ันพอทำไ้” เอรีนอบอย่ามั่นใ “แ่ถ้าะให้รัษาเป็นเรื่อเป็นราว อันเรียนบปีนี้แล้วันะพยายามเ้าใมาึ้น” เอรีนอบพร้อมมอรรมารทั้สามน
สีหน้ารรมารสอนยิ้ม แ่ริสหน้าบูบึ้อยู่นเียวเลยเียว!
“อบุสำหรับวามสนใ เิุทสาโพนรอที่ห้อรับรอ” หมออลลินเิเธอออาห้อ
เอรีนลุึ้น เธอไ้ยินแ่เสียระแทเท้าลั่นรหัวโ๊ะที่ริสนั่
“สัรู่” ริสบอะรรมารนอื่น
ริสเินไปถึประู แ่็ผายมือให้เอรีนเินออไป่อน
พอเอรีนเินผ่านประูนลับานี เา็ึระาเธอลับมาันระแทแนบผนั
แนวาริสเท้าอยู่้าใบหน้าเธอ ุนท่าน้อมัวล ้อามึลอิ้วหนา
ทำไมละ! เอรีนสาผมออให้เรียบร้อยเพื่อเห็นหน้าริสให้ัึ้น
“ุไม่พอใเรื่อที่ันเล่าเหรอะ” เธอถามเาเป็นภาษาไทย เพราะรู้ว่าเาเ้าใเธอทุำ
“อย่ายั่วัน” ริสระิบ แล้ว็้มหน้าลมา
เหมือนะไ้อเธอ เอรีนหลับาลั้นหายใลัวว่าเาะูบลมาริ
แ่ริสแ่หายใแรทำเสียัแบบเวลาระทิู่ั ฟึ ฟั
ร่าเอรีนื่นไปทุอูุมน ราวับระแสไฟวิ่แล่นาานีพรบนลำอถึปลายเท้า
ไอวามร้อนอบอุ่นรหน้าน่าระโนเ้าไปหา ร่าายเธอยัำสัมผัสอเาไ้
นรู้สึปวร้าวไปทั้ร่าายเมื่อริสไม่แะ้อเหมือนอย่าเย
ารถอยห่าทำให้เอรีนถอนหายใหอบระั้น ึ่โล่ใ
ิไ้แ่มอแผ่นหลัว้าเินาไป้วยาละห้อยโหยหา
ยั่วอะไร! ็แ่นั่อบำถาม เอรีนไปยั่วริสั้แ่เมื่อไร
ิแล้ว็ทำให้เอรีนเินอแ้มป่อไปยัห้อรับรอ เอรีนเปิประูเียบแล้วนะแ่ทำไมทุน้อมอเธอ้วย ็เหล่าอมมานโทั้หลายนั่นแหละัวีเลย
ภายในห้อุม้วยนายทหารลูทีมริสเป็นสิบน พวเาำลัุยเรื่ออะไรัน
แม้เหล่าลูทีมไม่ไ้มีปืนระบอให่แบบที่ริสแวนอยู่บนัว แ่ท่าที็น่าลัว ไม่ปลอภัย
เอรีนรอเียบ เบื่อนะหลับแล้ว ็มีนายทหารนหนึ่หน้าเหมือนนอิาลีเินมาระิบ
“มาามรอสัรู่ เี๋ยวบอสะเรียพบ”
อะไรนะ! เอรีนมอานายทหาร่าาิสีหน้าทะเล้น พูภาษาอัฤษสำเนียแปร่
“อโทษนะ ริสะพบันหรือ?”
นายทหารยิบาให้เธอ ็เมื่อี้ริสยัุเธออยู่เลย เอรีนะพริบาปรับอารม์ไม่ทัน
ทำไมัน! เอรีนมอพ่อทหารผู้ำลัยิ้มว้าแบบไม่เื่อ
“ไม่้อลัว ยัไ็ไ้แน่นอน ในบรราผู้สมัรทุน มาามอบำถามบอสถูเพียนเียว” เาระิบ้าหูเอรีนแล้ว็เินไปเ้าแถวับเพื่อน
ะีใีไหม! แล้วทำไมริส้อั้ำถามแบบนั้นับเธอ
หรือเาใเหรอ? เาทำทีเลียเธอเพื่อไม่ให้นอื่นว่าลำเอียเหรอ?
หรือริสรู้อยู่แล้วว่าเอรีน้ออบอย่าไร?
ริสอยาให้เธอไ้านเหรอ?
ทำไมใหนึ่เอรีนรู้สึอบุ อีใลับอึอัยัไ็ไม่รู้ บอไม่ถู
หลัาผู้สมัรนสุท้ายสัมภาษ์เสร็ เธอนนั้นเินลับมาในห้อรับรอ้วยแววาีใราวับว่าไ้าน
เอน่าผ่านประูถือแฟ้มเินามเ้ามายืนหน้าห้อ แล้ว็ล่าวึ้นว่า “อบพระุทุท่านที่มาสัมภาษ์านในวันนี้ เราะิ่อท่านลับไปเร็วที่สุ อให้ทุนเินทาปลอภัย”
เมื่อบาน เอน่า็เินายำรวและทหารไทยเ้ามาถ่ายรูปทุน รวมถึเ็บภาพทีม่าาิเป็นหลัาน
เอรีนเ็บอลับบ้าน พอเินไปถึโถ้านหน้า นายทหารหน้าทะเล้นนเิมเ้ามาึ้นแนเธอไว้
“อโทษที ผมนายสิบเอบ ฟรอบ หน่วยู่โมพิเศษ”
เอบยื่นมือวามารหน้า แนะนำัวเอามมารยาท
“อ๋อ...่ะ เรียันว่าเอรีน็ไ้่ะมิสเอร์ฟรอบ”
“ื่อน่ารัีนะรับ” เอบึเธอให้หลบหลีผู้สมัรนอื่น “ผมเป็นนอิาลี ถ้าพูเร็ว ฟัไม่ทัน็บอผมไ้”
“ไ้่ะ” เอรีนอบพร้อมส่เสียหัวเราะ
พ่อหนุ่มอิาเลี่ยนท่าทีเป็นันเอ ทำให้เอรีนสบายใระหว่าเินไป้วย
้วยวามสสัยเอรีน็ถาม่อไปว่า “พวุสามารถทำานในแผ่นินไทยไ้เหรอะ”
“เราเป็นหน่วยรบพิเศษ ิเสียว่าเป็นทหารรับ้าแล้วัน แ่มาพัอาศัยในประเทศไทยเท่านั้น”
ทุนเินไปหมแล้ว เอรีนลัวว่าะไม่เหมาะสม็รีบ้าวเท้าาม เพราะอนนี้ะสอทุ่มแล้ว
เอบว้า้นแนเอรีนไว้่อน “ไม่ใ่รับ เราะไปทานี้” ายหนุ่มประาศ
แล้วเอบ็ี้มือบอไปอีทา แถมันเอรีนให้เินนำไป่อน
“บอสรออยู่รับ รีบไปัน” เอบรบเร้า เอรีนเลยรีบสาวเท้าเิน
“แ่เพื่อนันรออยู่้าล่า” อนนี้เอรีนัวลับเมธามาว่า น่าะรออยู่นานแล้ว
เอบที่หูรายานว่ามีเพื่อนเธออยู่้าล่า
ท่าทีเป็นันเอหายไป เพราะเอบหุบยิ้มล
“พวุทำันลัว”
“ไม่้อลัวรับ เราะพามาามไปสำนัาน”
เอบยิ้มบนมุมปา พร้อมันหัวไหล่ให้เธอเินไปามทา
โอเ! เอรีนสูหายใ เินไปามำแนะนำาพ่อหนุ่ม
เส้นทารไปยัลิฟ์ ึ่ปลายทาือเฮลิอปเอร์ำลัิเรื่อเสียั
ความคิดเห็น