คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Calm down
Calm down
“ใเย็น!”
ริสร้อเือนเอรีน เาปลอบ่อ้วยารลูบสัมผัสเบามือบนพวแ้มอเอรีน
“ุยัไม่หายีเลย เี๋ยวแผลปรินะ” เอรีนแผร้อุ
็แผลบนสี้ายัสร้าวามื่นระหนให้เธอไม่หายเลย
“ันไม่ทำอะไรเธอหรอ” เาระิบ
ท่าทีโอบอประอ ารหายใอริสเริ่มสบล
“อย่าน้อย็ไม่อยาเห็นเธอนอนบนพื้น”
ริสหอมบนระหม่อมเอรีน โอบอเธอให้นอนหนุนในอ้อมแน สัมผัสถึล้ามเนื้อทุส่วนยามลายัวล และารหายใอเาสม่ำเสมอ เมื่อริสหลับสนิท
เอรีนนอนฟัเสียหัวใเ้นสนั่นอว้า
นอนอยู่ในอ้อมออบอุ่นอผู้ายที่เหมือนหลุาฝัน
สูลิ่นายหอม ฟัเสียรนแผ่ว นล้อยหลับไปถึเ้า
แสอาทิย์สาส่อลบนม่านา
เอรีนมอนาฬิาบน้อมือริส
7.00 PM
ยัเป็นเวลา่าประเทศอยู่เลย
แ่เี๋ยวนะ! วันนี้เธอมีสอบลอไบโอเมี
เอรีนเ้ัวึ้นาที่นอน รีบอาบน้ำ แ่ัว สาผมรวบเ็บให้เป็นไปามระเบียบนัศึษา
“ริสะ! วันนี้ันไปสอบนะะ”
เาอบเธอ้วยเสียรา่ำ
“ันทำแน์วิไว้ให้ในู้เย็นนะ” เธอบอเาระหว่าเปลี่ยนวน้ำเลือ
ริสว้ามือเธอึเ้ามาใล้ เอรีนยมือปิปาุายทันใ
“ไม่ไ้่ะ! แปรฟัน่อน” เพราะอนนี้ลิ่นไม่ไ้น่าพิสมัยเลย
็นะ... ริสไม่ไ้อาบน้ำแปรฟันมาหนึ่วันเ็ม ๆ
ใรูบไ้... ูบไปเลย่ะ อ้วแมาอย่าหาว่าเอรีนไม่เือน
“ลับมาแล้วันะเ็ัวให้นะ” เอรีนบอเาเสียั แล้ว็้อรีบไปสอบ
ารสอบทั้วันทำไ้ไหม
อบเลย... ไม่่ะ! ไม่แน่ใอะไรเลย
ะผ่านไหมเนี่ยนาเอรีนเอ๊ย
พอสอบเสร็เอรีน็รีบเ็บอ เินผละาเพื่อนมา่อน ้อรีบลับแล้ว
ไม่รู้ริสไ้ิน้าวหรือยั?
แล้วน้ำเลือหมไหม?
แผลเาเป็นอย่าไร?
วามัวลใทำให้สิเธออยู่ไม่ถูที่ถูทาเอาเสียเลย
เอรีนเินเร็วำลัะึ้นสะพานลอย ็้อเหลียวมอหลั
เสียห้าวเรียเธอพร้อมแรึระาบน้อมือ “เอรีน!”
ริสเหรอ! เาูสะอา เหมือนถูับล้าน้ำมา
แ่หน้ายั้ำ ริมฝีปาแ และแผลบนสันมูับสะเ็
แนวาสวมสายล้อแนเ็บอยู่ใ้เสื้อสูท
“ุ!” เอรีนร้อใส่แทบรี๊
“ันหายแล้ว” น้ำเสียริสนุ่มล เหมือนพยายามปลอบประโลมไม่ให้เธอในวิ่หายไป
ริสยัระุ้อมือหลายรั้ รั้ไม่ให้เธอวิ่ึ้นสะพานลอยอี้วย
ในั่ววินาทีนั้น สีหน้าเาายแววระหน ลัวว่าเอรีนะร้อรี๊หรือ?
“ันทำเธอลัวหรือเปล่า” ริสถามเสียเรียบ
“เป็นเรื่อปิ ุมาทีไรมีเรื่อน่าใทุที”
็อโมเมน์ (Shock moment) เธอเรียมันแบบนี้
เายิ้มว้าเือเสียหัวเราะ่อนะล่าวว่า “ันมารับลับ” แล้วริส็โอบแนึให้เอรีนหลบุป้า้านหลั เือนว่าเธอำลัวาทาาวบ้าน
สายาผู้นมอมายัเธอและเา เอรีน็ไม่รู้หรอนะว่าพาันิอะไรอยู่ แล้ว็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไม้อมอ รู้แ่ว่าเินมาเลย่ะ
ริสพาเธอเินลับมหาวิทยาลัย เาอรถในส่วนรับรอ ็เ้ารถฮัมวี่ันเิมที่เยนเธอเลย
แถมยัเปิรถให้เอรีนึ้นอี้วย ิสาวระโึ้นนั่บนเบาะหนั สูลิ่นภายในรถ มีแ่ลิ่นัวริส ลิ่นทอแและเหล็
แ้มแอยู่แล้วแว่าเิมเสียอี เอรีนหันไปยิ้มหวานใหุ้นท่าน มอท่าทาารับรถสบายอารม์ผ่อนลายไหล่ทั้สอ้า
ไม่รู้ะพูอะไรี าริไฟแอยู่ันสอนในภาวะสุาาศ ่าน่าอึอัใ
พูอะไรีล่ะ? ุยเรื่ออะไรี? นั่ยิ้มหวานมอุนท่านไปลอทามันน่านลุไปไหม
ริสหันลับมายิ้มว้าถึวา หันลับไปมอถนน หันมาอีทียิ้มเย ๆ หันลับไปมอถนนเพื่อยับรถ หันมาอีทีทำหน้าบึ้แล้ว่อยยิ้ม
แ... เาำลัิว่าเธอบ๊อไปแล้วหรือเปล่า เอาไี หุบยิ้มไม่ไ้
อแ ๆ ไหวึวามสนใ
“พวมาลัยสวยีนะะ” มือเอรีนี้ไปหาพ่อ้าายพวมาลัยอไม้
ริสมอพวมาลัยรถแล้วยิ้มมาให้เธอ สัพัเา็หัวเราะในอแผ่วึวามสนใเอรีน
“มัน็โอเ” เาบอระหว่าเลี้ยวรถึ้นบนถนนไปิอีอยหนึ่
“แหม ๆ ็นะ” ็นะ...อะไร๊ะแม่เอรีน
็นะ... ็ไม่รู้ะ่อว่าอะไรี!
มือริสว้ามือเอรีนมาุมไว้แน่น ถึเนื้อถึัวราวับเป็นเ้า้าวเ้าอเลย หรือว่าเาำลัส่สัาบอวาม้อาร
เอรีน็อยารู้ว่าริสเพียแ่หยอเธอเล่นหรือเปล่า
เาอยาไ้ อยาลอเย ๆ หรือเปล่า?
ทำไมเา้อหว่านเสน่ห์ใส่เธอแบบัเ็มยุ ยิ้มหวานับารุมมือเธอยไปวาบน้นา้ายอเา ใลุ้อ่อนไหวที่เอรีน็รู้ว่ามันับแน่นนไม่รู้ว่ามีพื้นที่หายใหรือเปล่า
แ...ริสเล่นิสาวไปไม่เป็น หายใหายอิัไปหมเลย
แล้ว...รั้ที่เาเือบะสำเร็แล้ว้วย ทำไมเาถึลับไป
แล้ว...ำอโทษอเา
แล้ว...ที่เาบาเ็บเหมือนะาย
แล้ว...ที่เามียามอร์ฟีนเม็
แล้ว... แล้ว... แล้ว... มีเรื่อที่้อุยเยอะแยะเลย
แ่เธอไม่รู้ะเริ่มถามเาาเรื่ออะไรี ไ้แ่ลืนำถามลไปพร้อมน้ำลายเหนียวในอ
ารำมือหยอล้อเล่นบนฝ่ามือ ทำให้เอรีนรวบรวมวามล้า หันไปมอสันรามมไ้รูป เอาวะ ิออปาถามึ้นว่า “ริสะ”
อ้าว...นั่นำถามเหรอ! ไปทาไหน่อละทีนี้
พอเาหันมาสบาเธอรู่หนึ่ เอรีน็ไปไม่เป็นแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่า?” เสียห้าวถามลับ
เธออ้ำ ๆ อึ้ ๆ รู่หนึ่ สูหายใเฮือให่ ถามสัเรื่อ
“ทำไมุบาเ็บะ?”
ริสหันใบหน้าออไปนอรถทันที เาไม่อยาอบเหรอ? แุ่นท่าน็เล่าเสียเรียบเอว่า “มีเรื่อในะวันออลานิหน่อย”
มือุนท่านยัุมมือเอรีนบีบเป็นัหวะ แล้ว็หันลับมาส่วาสีฟ้าเป็นประาย
“ุิยัไับันเหรอะ?” เอรีนถามเสียหวาน
ุนพ่อยิ้มหวานอบ “ผม็ไม่รู้เหมือนัน”
แ... ำอบเหมือนนมหวานเลือบยาพิษ! ไม่รู้เหรอ! เอรีนรู้สึเสียหน้าึมอออไปทาหน้า่า ็อยาไ้ยินเาบอว่า ‘อยาบหาูใ’ หรือ ‘อบเธอ’ หัวใอเอรีนลอยถึสวรร์
แสว่าทั้หมเา็ไม่ไ้ิอะไรเินเลยับเธอหรอ เา็แ่ผู้ายนหนึ่ริ ๆ
แรึระุเรียร้อวามสนใให้เอรีนหันลับไปสบาอเาอีรั้ “แล้วเธออยาให้ันิยัไ?” ริสถามลับ
“ไม่รู้สิะ” เธอออบแบบเียวับที่เาอบ แล้ว็หันหน้าไปทาหน้า่า
มือยึ้นเ็น้ำาหยหนึ่ พยายามมอบน ะพริบาถี่ ไม่หันไปสบาเา
หลัมือถููบหนั “แ่อนนี้เราอยู่้วยันใ่ไหม” ริสถามเธอ “แ่นั้น็พอแล้วสำหรับัน”
ำอบทำให้รู้สึีึ้นนิหน่อยหรอนะ
“ั้นทำไมเราไม่ทำให้ืนวันนั้นเสร็ล่ะะ” ิทำเสียหวานอ้อนวามรัสัหน่อย เผื่อเาะมีสัเสี้ยวหัวใแบ่มาอบเธอบ้า
ริสว้า้นอเธอ ับให้หันมอสบาเา
วาิสั่นเทา ทั้ลัว...ทั้อบ...ทั้รั...สบแววาสีฟ้าสใส
แล้วริส็โน้มัวมาูบริมฝีปาเธอแผ่วเบา
ุายหันลับไปบนถนน ออรถเบียเ้าอยเล็ราวับรู้ทา
ไม่สิ... ไม่ใ่ทาไปบ้านริมน้ำ เาำลัพาเธอไปที่อื่น
ประูโรอรถอนโสูเปิให้เายับรถเ้าไป
ริสแทบเหยียบรถสะบัึ้นลานอรถบนั้นสิบ รถอะับนลานส่วนัว
แล้วเา็ระโนลารถ เอรีนเห็นริส้ามาฝั่นับมาหาเธอราวรว
เี๋ยวนะ! สรุปว่าเาบาเ็บริหรือเปล่า?
หรือมันเป็นแ่ละรหลอเธอ?
ประูรถเปิออพร้อมาร้อนร่าเธอึ้นในอ้อมอ้วยแนทั้สอ้า
“ริส! ทำอะไร” เอรีนร้อเสียระหน ็แนวาเาบาเ็บไม่ใ่เหรอ!
“ทำ่อาที่เรา้าไว้ไ” ุนท่านยิ้ม ใบหน้าับสีหื่นระหาย
ความคิดเห็น