คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : กริ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
เสียริ่ยาวเริ่มั่วโมภาบ่าย ่าน่าปวใ เมธาเ็บอบนโ๊ะเรียมออาห้อสมุ
ถึแม้ว่า่วบ่ายเธอะไม่มีาบเรียน เป็นอภิสิทธิ์สำหรับนัเรียนพิเศษทุน สสัยว่าเสันับไ้ว่าเธอเป็นุ๊เลยไม่ล้ามาใ่ไหม! ฝันลาวันไว้ไลไปหน่อยสินะนาเมธินี
เมธาเินมาอบัรเรียมออาห้อสมุ ็มีแรระาาแน้านหลัทำให้เธอหันลับมอ้นสายอแรึ
เสันำลัหอบหายใ ใบหน้าผุเหื่อเป็นเม็ “อโทษ” เาหายใถี่ราวับวิ่มาราธอนเพิ่เสร็
“นายไปทำอะไรมา!” เมธาถามเสียุ เสียแผัึทุสายาในโถห้อสมุมายันทั้สอ
“ันเพิ่ลับารวร่าายับหมอแวนเล”
เออ...ใ่แล้ว ว่าไปแล้วเสียระูหัร๊อบนั้นเป็นยัไบ้า อยารู้เหมือนัน
“มีปัหาอะไรไหม? รอบที่แล้วนายระูหัหายีหรือยั?”
“ระูหั?” สายาเสันสสัย “ใรเอาเรื่อนี้มาบอนาย”
“ันไ้ยินับหูอนเวสรูระโทับนาย ไม่มีใรบอหรอ” เมธาพูเสียเสีย
“อ้อ” เสันออ แล้วทำปาเบ้ระหว่าพยัหน้า “เ้าเวสรูี่โรหั”
เอ้า! เป็นเสียาเวสรูเหรอ! “อย่าโหเลย”
“ถ้าันี่โรหัะไปฝึไ้เหรอ” ริ้วย! เสันพูถู “สรุปว่า เราะมาถันว่าันหรือเวสรู แล้วะแนนเอสเอทีอันะเพิ่มึ้นใ่ไหม?” เป็นำแวที่น่าบมาเสันเอ๊ย
“แล้ววันนั้น ุอนเนลมาพูอะไรับนาย ทำไม้อทำหน้าอย่าับถูรรโทรัพย์” เมธาเินนำไปยัโ๊ะ พอวาอล็มอสีหน้าเสันอีรั้
หนุ่มหล่อยื่นปา “เาแ่มาบอันว่า ห้ามทำใราย” เสันพูเสียเรียบ แล้วนั่ล้าน้า “เอาละ นายรู้ทุอย่าแล้ว ราวนี้มาบอันว่าเราะทำะแนนเอสเอทีอย่าไร”
วาเสันริั ราวับำสั่ว่า ‘เลิถามไ้แล้ว! และเริ่มบอมาเสียทีว่า้อทำอย่าไร’
“เล่มนี้ือู่มือเอสเอที” เมธาวาหนัสือเล่มสีส้มรหน้าเสัน “ันอยาให้นายทำ้อสอบามหน้าที่ันพับให้”
“นายำลัะทสอบว่าันโ่นาไหนหรือเปล่า?” เสันถามแบบไม่เื่อใ
“เสัน... ถ้าันอยารู้ว่านายโ่ ันให้แ๊ยายเอมิลี่เินไปเอาใบเรนายในลิ้นัรูให่มาเลยยัะีว่า”
าระสอนใรสัน เรา้อรู้่อนว่าเายัาเรื่ออะไร ะทำให้เวลาารสอนน้อยล แถมรามวาม้อารและวามสนใอผู้รับ ทำให้เิวามุ้ม่าอเวลาและารลทุนมาที่สุ
“นายเื่อใันหรือเปล่า?” เมธาถามพร้อมส่ินสอไปให้เสัน
ายหนุ่มหยิบินสอในมือเธอ ไม่ไ้อบรับรไปรมา แ่็เริ่มลมือทำ้อสอบทันที
หนัสือปิลพร้อมวาล่ำอเสัน โอเ เา็เ้าใแล้วว่า้อพันาเรื่ออะไร
ถ้าไม่นับิศาสร์ที่ะแนนเ็มแบบไม่น่าเื่อ วิทยาศาสร์ือศูนย์ ภาษาศาสร์ือมั่ว วามรู้รอบัวือน้อยมา
“นายเียนเรียวามเรื่อทฤษีสมบิไม่ไ้เหรอ?” เมธาสสัย เพราะพวทหารน่าะมีเรื่อเียนมาว่านี้นะ
“ันรู้! แ่ไม่เียน” เสียเียวไม่พอใอบลับพร้อมวาินสอล
“นายอยาเียนเรื่ออะไร” เมธาถามพร้อมยื่นระาษเปล่า
“เรื่อปิวัิฝรั่เศสแล้วัน” เสันอบแล้วเียนอยู่พัให่
เมื่อส่ลับมารว เมธา็ถึับใ เี๋ยวนะ! เธอมอหน้าเาแล้ว็มอระาษ
ถ้าไม่นับลายมือเหมือนเ็ประถม เียนสวยเรียเป็นระเบียบ ัวให่เท่าอบบรรทั้วยนะ ไวยาร์พินาศ้วยเพรเนเทนส์ (Present tense) วามหมายที่เียนือเพิ่เิารประหารราวศ์ฝรั่เศสันเี๋ยวนี้เลยทีเียว
“มันแย่นานั้นเลยเหรอ” เสันถามน้ำเสียื สีหน้าหเหลือสอนิ้วเหมือนเ็ำลัลัวรูุ
“อืม... เอาไีล่ะ...” เมธามอเวลา เธอ้อเ้าเรียนในอีสิบนาที “ันอิ่อนสัสามั่วโม”
“โอเ!” เสันระแทเสียำรามเหมือนไม่พอใ
“เสัน ันริันะ ันอิ่อนสามั่วโมที่ว่า ็เพราะัน้อเรียนสอั่วโม และันอสรุปหนึ่ั่วโมว่าะทำอย่าไรับะแนนที่หายไปอนาย” เมธาพยายามอธิบาย เห็นแ่เสันลุพรวเินอ้อมโ๊ะมาเ็มวามหล่อแล้วหยุรหน้าเมธา
สายาที่้อสบาันทำให้หัวใเมธาเ้นหนั เมื่อมือทั้สออเสันประอหน้าเธอ่อหน้าธารำนัลในห้อสมุ แล้วเา็้มลหอมแ้ม้ายและแ้มวาอเมธา้าและฟอให่
แล้เหรอ! เสันแ่เ้ามาแล้เมธาเหรอ! แ่อนนี้หน้าเมธาำลัึ้นสีแถึใบหูแล้วละ!
“โรธเหรอ!” เสันหน้าเื่อนสี “ันอโทษ แ่แล้นายเท่านั้น” เสันบอพร้อมลมือลับบนบ่าทั้สอ้าอเมธา
ไม่่ะเสัน…ันำลัะมน้ำายแล้ว! เมธาอยาบอวามในใ่อเสัน
็ารระทำเมื่อรู่ไม่ทันั้ัวทำให้เมธาเือบเป็นลม
“เสัน” เมธาพยายามพูแ่เสียแพร่า วาสใสอเาำลั้อมอเธอ “อย่าทำแบบนี้อีนะ” เมธาบอเสียเรียบ
“ไ้รับ อโทษรับท่านศาสราารย์” เสันยมือทั้สอึ้น้าใบหน้าหล่อทำทีเหมือนนยอมแพ้แล้ว
“ันยัไม่ินับารแล้แบบนี้” เมธาบอเสียแผ่วแล้วเรียมไปเรียน “เอัน่วหนึ่ทุ่มที่นี่นะ”
้อรีบออไป่อน เพราะอาารร้อนวาบหวามำลัเิึ้นทั่วร่าาย
วามเ็บปวลาใและลาายมันอาะมานเสันรู้
และวามริอันน่าลัวที่เปิเผยออมา อาะทำให้เมธาเสียเสันไปลอาล
หลับาบเรียนเมธา็มานั่รอเสันในห้อสุ มอหาุที่เสันยัไม่เ้าใ พื้นานฟิสิส์เสันทำไ้ แ่เมื่อ้อประยุ์ เา็ยัอบผิเพราะแทน่าในสมารไม่ถู้อ วิาเมีส่วนให่ือผิ ไม่รวมีววิทยาที่อาะ้อท่อใหม่ทั้เล่ม
ส่วนภาษา ทุนแปลใใ่ไหมว่าฝรั่พูเป็น็น่าะเียนเป็น้วยสิ เราำลัพูถึารเียนบทวามวิาารไม่เหมือนารเียนหนัสือทั่วไป หรือเียนเล่นผิบ้าถูบ้า ็ไม่มีใรมาาม่า ไวยาร์ที่เสันใ้มีำัมา เป็นอีเรื่อที่้อเสริมพันาอย่าเร่่วน สำหรับารเียนเรียวาม็้ออ่าน่าวมาว่านี้ เมธาเินไปหยิบแฟ้มประมวล่าวบนหน้าหนึ่อหนัสือพิมพ์ื่อัในอเมริามาวาไว้รอ
พ่อเสันมารเวลา เาเินัวหอมมานั่้าเมธา เพิ่ะอาบน้ำเสร็ เพราะเส้นผมยัเปียอยู่เลย
“เพิ่้อมเสร็เหรอ” เมธาถามเสียหวานอย่าลืมัว ็รู้สึเหมือนเป็นแฟนแบบรัเา้าเียว้าวเหนียวนึ่
เสันพยัหน้าแล้วเท้าล้ามแนเป็นมับนโ๊ะ ้ำใบหน้าหันมอเมธา้วยวาสใส “สรุปว่าัน้ออ่านเรื่ออะไรบ้า”
“ระหว่าที่ันไม่อยู่ นายะ้อท่อสูรฟิสิส์พวนี้” เมธาสูรยาวประมาสามหน้าระาษเอสี่ยื่นไปให้เา
สีหน้าเสันแม้ใแ่็รับมา “แ่นี้เหรอ”
“ันอยาให้นายลอท่อำเหุผลารใ้สูร ารแทน่าและหน่วยอำอบ สามสิ่นี้ะ่วยี้นำว่านายะใ้สูรไหนในโทย์อะไร็ามที่เอ” เมธาี้นิ้วไป้าน้าระาษ
“ันว่านายเียนผิัวหนึ่” เสันบอระหว่าวาาเร็ว “รนี้้อเป็น่าอพีไม่ใ่เหรอ”
เาำลัี้ไปยัสูรแรันน้ำ (P = rhg)
“ลายมือัน นาย้อพยายามเ้าใหน่อย” เมธาำรามเพราะเสันแ่ล้อเล่นว่าัวพีในระาษมันูไม่เหมือนัวพีเอาเสียเลย ใระไปลายมือเ็ประถมัสำเนาแบบเธอล่ะ พ่อเสัน!
เสันวาระาษสูรฟิสิส์ล เพราะเมธาวาหนัสือเมีลรหน้า
“เรา้อท่อาราธาุ และหลัารทาเมีหลาย้อ ันพับไว้แล้ว ถ้านายสนใสามารถอ่าน่อนไ้ และอยาให้นายเริ่มอ่าน่าวพวนี้วันละสอบับ” เมธาสบาสีทอเพื่อเน้นำ่อไป “แ่ำไว้ว่า ถ้ามี้อสสัยนาย้อรีบถามออมา!”
ความคิดเห็น