คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : อย่าลืมส่งใบงานในคาบหน้า
ำเือนาอาารย์เมสัน ผู้สอนารพันาทรัพยารมนุษย์ เาให้ารบ้านเป็นใบานแสารวิเราะห์วาม้อารอนทำานในบริษัทแห่หนึ่ ำถามอรูเมสันน่าสนใว่า หานัเรียนมีเินเพื่อพันานไ้เพียแ่นเียวในอ์ร นัเรียนะเลือพันาใร
อบ พันาเสันไ้ไหม!
ำอบเมธาอยู่แ่เพียในใ เพราะมันไม่มีเินริเลย ิแล้วรู้สึละเหี่ยใ หอบหนัสือเินลับาสำนัานารเรียนารสอน้ามฝั่ลับหอ สายามอสนามีฬาอันว่าเปล่า ไม่มีเสันำลัวิ่เหมือนวันนั้น ว่าไปแล้วเสันเหมือนหายไปเลย
เาหายไปอีหนึ่สัปาห์ ไม่รู้ว่าไปไหน ทุนในทีมบาสเบอล็ไม่มีใรรู้
แล้วะเอาวามรู้ที่ไหนมาทำะแนนเอสเอที เสันรู้ัวไหมว่ามันือเรื่อสำัในเวลานี้
สายาลอยมอวาไปวามา ราวับว่าะเห็นเสันเินเร่อยู่ใน่วฝน่อหนาวแบบนี้เหรอ
เมธารู้สึเหานเินึ้นั้นบนอหอพั มือระับเสื้อันหนาวแน่น อาาศอนนี้เหมือนะิลบเลย อีไม่ี่วัน็ะเ้าเือนันยายน อาาศะหนาวเย็นลมา และหิมะะลมา่อนริส์มาส
หมายอแม่บอให้เธอลับบ้านใน่วปิเทอมลาภา แ่ารเินทา้อใ้เินัวเอ มันเป็นหลัแสนเลยนะ เมธาเลยอบแม่ว่าะลับหลัเรียนบรั้เียวเลย
เมธานึถึอหมายที่หย่อนส่ไปเมื่อวาน ็ยัิถึบ้าน ่อนะเปิประูออรับลมหนาวบนาฟ้า
ประายแสไฟนวลนับพันุาเมือบอสันอันไลออไป เ้าับท้อฟ้าสีรามอมม่ว
วาวสใสำลัส่อประายระยิบระยับ ทำไมมันสุสว่านเหมือนาวนำโเลย
หรือาว ะาวอะไร็่ามันเถอะ เมธาหลับาลอธิษาน อให้วาวอันศัิ์สิทธิ์วนี้่วยพาเสันไปยัสิ่ที่เาอบ ่วยให้โอาสแ่ผู้ายนนั้น... สัรั้็ยัี
ลมะแรไปแล้วนะ ันหูเหมือนะับไป้วยเสียระหึ่มั ับ ับ ับ เป็นัหวะ
แสไฟแยาเมธา หรือว่าาวมาทาเธอ และเสียที่ไ้ยินือวามวยาอุาบาที่ำลัพุ่ลมา
เมธาาเบิโพลปะทะวาสีทอ ผู้อยู่ในุสี ำในมือถือปืนไรเฟิลเอ็มสิบหำลับระบอให่
วาื่นอเสันำลั้อมอเมธาไม่ะพริบ รู่ให่อาร้อมอถูทำลาย้วยเสียำรามสั่ให้เาระโลาเฮลิอปเอร์ เสัน็ระโลมายืนอยู่หน้าเมธา ลมหายใอเาเป่าเป็นไอน้ำอุ่นผ่านพวแ้มแเินอเธอ
ิยับร่าไม่ไ้ ทั้ะลึในวามหล่ออเสัน มันไม่ใ่วามหล่อแบบหนุ่มในเรื่อแบบธรรมาแล้ว ุอมมานโสีเ้มทำให้เสันหล่อเหลือร้ายเลยละ ูไม่เหมือนุนัีฬาสีน้ำเินแถบาวทีู่หล่อแบบเ็หนุ่มธรรมา
แ่ใบหน้าเาไม่ไ้โนหนวโนเรา ปล่อยนยาวประมา้อนิ้ว ูเป็นายหล่อแบบิบเถื่อน
โอ๊ย...อีนาเอ๊ย เมธารู้สึท้อน้อยบิเลียว เหมือนถุน้ำร่ำะแเลย
“มาทำอะไร!” เสันถามเสียห้าว เาเินเ้ามาใล้ เป่าลมร้อนลใส่ใบหน้าเมธาอีรั้ ลมหายใมีแ่ลิ่นสะอา ไม่มีลิ่นเหม็นไหม้เหมือนเิมแล้ว “ใเหรอ?”
เสันบนหัวไหล่เมธาเบา ๆ เรียสิเธอให้รีบอบเา
“ไม่ ไม่” เมธาลืนน้ำลายเหนียว “นายไปฝึทหารมาเหรอ?” เมธารีบอบเสียฝืเือ
ายหนุ่มเินผ่านไป้าประู เาึระเป๋าสีเินออมาา่อลับแล้วเปิออ มือให่เริ่มถอิ้นส่วนปืนอย่ารวเร็ว
เมธาไ้แ่ยืนมอายหล่อำลัเ็บิ้นส่วนปืนใน่อเล็่อน้อย แล้วปิระเป๋าเหล็ ่อนเาะยัเ็บไว้ใน่อหลัระบบเรื่อทำวามร้อน เาถอุอมมานโัวหนารูใส่อเ็บไว้้วยัน แผ่นไม้ีเ้าล็อปิบัสายาพร้อมแท่เหล็เสียบลมลืนไปับำแพาฟ้า ถ้าไม่สัเให้ี็ไม่รู้ว่าะมี่ออเ็บลับอยู่้านใน
เสันหันลับมาึเมธาเ้าภายในอาาร “ไปยืนอยู่รนั้น เี๋ยว็ไ้หนาวาย” เสันำรามเสียห้าว
“นายยัไม่อบเลยนะ”
“นาย็เห็นอยู่แล้ว ันำเป็น้ออบ้วยเหรอ” เสัน้อาเมธาลับ “ทำไมนายถึมอันแบบนั้น” วาเสันำลัุ
“มอแบบไหน” เมธาไม่เ้าใ็หลุปาถามอย่าไม่ิ
“เหมือนเ็สาวำลัมอัน” เสันำรามเหมือนไม่พอใ “นายเป็นเย์เหรอ?”
อบว่ายัไี? ใ่เลยไ้ไหม! แล้ว็บอรันายไปเลย ันรันายนะเสัน! แบบนี้ไ้ไหม
“ไม่ใ่ ันะเป็นเย์ไ้ไ” เมธาโหเสียแ็ “มันอาะเป็นปิอันแบบนี้็ไ้”
เสันโอบอเมธา “แ่็อบุไอ้น้อาย” เสันระิบ้าหู
ฮือ... อ้อมออเสัน่าอบอุ่นีั ไม่อยาให้เาปล่อยเลย เมธาบใบหน้าลบนหัวไหล่แล้วสูหายใเฮือให่
ร่าเสันถอยออห่าทันใ เา้อเมธา้วยวาสีทอสใส “นายทำให้ันลัวเลยนะเมท”
“ลัวเหรอ?” เมธาหลุำพูแบบไม่ิอีรั้ ็อนนี้หัวใอเมธามันระส่ำะแย่อยู่แล้ว
“ใ่ ันไม่อบเย์นะ นายลอิูสิ” เสันทำมือเป็นแท่แทผ่านรูปโอเอีมือ “นายว่ามันะไม่น่ายะแยเหรอ”
ทำไมเหมือนะร้อไห้ เมธาพยายามมอบนิว่าะเอาไี ทำเป็นหัวเราะไ้ไหม หัวเราะสิ หัวเราะเี๋ยวนี้เลยเมธา
“นายหัวเราะแปลีนะเมท!” เสันบลบนบ่าเมธาแร ๆ “นาย็เห็นแล้วว่าันไปไหนมา” เาำลัี้นิ้วรหน้าเมธา “อย่าไปยุ่ับอันเป็นอันา” เสันู่
“นายพูเหมือนันะประอบมันเป็น” เมธาหัวเราะริ ๆ รอบนี้
เสัน่อยบนหัวไหล่เมธาเบามือ เาให้สัาว่าลา่อน
“เสัน!” เมธาร้อเรีย ายหนุ่ม็หันลับมายิ้มอบ รอยยิ้มสใสอเาทำให้เมธาอยาะร้อไห้ัเลย “นายะทำยัไับะแนนเอสเอที”
เาเพียแ่ยัไหล่หนึ่ที “ันเอ็ไม่รู้เหมือนัน อาะลอสอบู ถ้าไม่ไ้็้อไปฝึทหารอยู่ี”
หลัารพันานว่าเอาไว้ว่า เรา้อปรับทัศนิ่อน ให้เาเื่อามที่เรา้อาร
“ถ้าันสามารถ่วยให้นายทำะแนนเอสเอทีไ้เินหนึ่พันสอร้อยห้าสิบะแนน นายะลอูไหม?”
สายาเสันำลัประเมินเมธาอย่าไม่เื่อเหรอ “นายรู้วิธีโ้อสอบเหรอ?”
“ใรเาะไปสอนนายทำแบบนั้นเล่า” เมธารีบร้ออบ “นายเื่อว่าัวเอะทำไ้หรือเปล่า?”
ในเวลาแ่หเือน...้วยนะเสัน นายเื่อหรือเปล่า? ว่าัวนายเอสามารถทำไ้
เสันพยัหน้า “ันเื่อ” เสียอบูไม่มั่นใเอาเสียเลย
แ่เป็นทัศนิที่ีสำหรับารพันานเอใ่ไหม หาบุลารมีทัศนิที่ี่อารทำานแล้ว ึเริ่มพันาอ์วามรู้ให้พวเาเ้าใและเิทัษะารทำาน
“พรุ่นี้เอันที่ห้อสมุ่วเที่ย” เมธาบอ “อย่าลืมนะเสัน” เธอย้ำอีรั้ ัวลว่าายหนุ่มะลัวห้อสมุนไม่ล้าเ้า
เสันเพียแ่พยัหน้า แล้ว็วิ่ลบันไไปอย่ารวเร็ว
เมธาเอ๊ย เมื่อรู่เาเพิ่บอว่าลัวเย์ ไม่ทันาำแ็ยัหาเรื่อไปเอเาอี! น้ำาไหลลมาไม่บอไม่ล่าว
วามรู้สึบีบในใอย่าับว่าถูหัอ ว้านหัวใออ้วยวานโยนายพรานป่าิบเถื่อน ผู้ื่อว่าเสัน
แ่ทำไมล่ะ ในเมื่อเา็ไม่ไ้รู้ว่าเมธาเป็นุ๊ เธอ็อปิทุอย่าไว้เียบเียบ แล้วเ็บ่วเวลาที่มี่าให้มาที่สุ
ถ้าเา้อเป็นนัีฬามืออาีพ หรือแย่ที่สุไ้เป็นเพียแ่ทหารในหน่วยใหน่วยหนึ่ โลอเมธาับเสันมัน็ไม่มีวันมาบรรบันไ้อี่อไป
ในวัน่อมา เมธา็รีบออาาบเรียนิศาสร์ประยุ์ เร่ิน้าวในโรอาหารแล้วไปยัห้อสมุทันที เธอวาอลบนโ๊ะใล้ทาเ้า มอ้อประูรอเสันผ่านเ้ามา เาและเธอะไ้ไม่ลาัน แ่รอนบ่ายโม็ไม่เห็นเา
ความคิดเห็น