oasis

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Fic. DooSeob
ฟิึคเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น
ย้ำ!! ว่าเป็นความรักของ  ชาย กับ ชาย
ใครไม่ชอบ ไม่ต้อง มาอ่านให้มันรกหูรกตารกจิตรกใจ รกหน้าเว็บ รกคอมฯ ฯลฯ
เนื้อหา ชื่อ และสถานที่ไม่ได้อ้างจากเรื่องจริง เป็นเพียงจิตนาการของไรเตอร์เท่านั้น
และขอ ย้ำ!!! อีกทีแรงๆว่า NC มี!! ใครไม่ชอบไม่ต้องเสนอหน้าเข้ามาอ่านแต่งมาให้คนที่เค้าอยากอ่านเพื่อความจรรโลงใจนะ
เข้าใจหรือไม่เข้าใจ หืิิอ!!?

*ต้องเข้าใจนะ ฉันพิมพ์ภาษาคน*

 

 

                เรื่องนี้เป็นอีกหนึ่งเรื่อง ที่ไรเตอร์แต่งขึ้นมาจากความ ว่าง และ เครียดและอะไรๆอีกหลายๆอย่างถึงแม้ว่าจะแต่งมาสนองตัวเองให้หายจากความกังวล แ่ต่ก็อยากให้ลีดเดอร์ทุกคนได้อ่าน
              แต่!!!!ถ้าท่านเม้นในตอนนี้ รับรองว่าจะมีผลงานอื่นๆตามมาอีกแน่นอน!! เราอยากจะรู้ว่าผลตอบรับดีแค่ไหน
ไม่ว่าใคร.. ก็อยากได้การตอบรับวิพาก วิจารณ์ผลงานของตัวเองทั้งนั้น 
ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามผลงาน *ก้มกราบงามๆ*





 

เนื้อเรื่อง

เดินจากไปโดยไม่มองกลับมา...เหมือนคนโง่ที่ทิ้ิงสิ่งที่มีค่าให้หลุดมือ
กับ
รออย่างมีความหวัง...เหมือนคนโง่ที่โดนทิ้งแล้วไม่รู้จักจะจำ


คุณต้องการเป็นแบบไหน?

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

세상에 끝에 섰을 때 길이 보이지가 않을 때
เซซาเง กือเท ซอซึลแต คีรี โพอีจีกา อานึล แต
เมื่อฉันได้ไปยืนที่จุดสูงสุดของโลก จนไม่มีใครมองเห็น

누군가 필요했었죠
นูกุนกา พีลโยแฮซอดจโย
ฉันก็แค่ต้องการใครสักคน

        บางที การที่ยืนอยู่คนเดียวตรงนี้.. ที่ดูเหมือนเป็นปกติ ใครจะรู้บ้างหรือเปล่านะว่า รู้สึกหว่าเว้ขนาดไหน รู้สึกโดดเดี่ยวขนาดไหน บ่อยแค่ไหนที่คอยแต่จดจำเรื่องราวที่แสนเจ็บปวดในอดีต. . . อีกนานแค่ไหนที่ต้องทนมองตัวเองที่ย่ำแย่ขนาดนี้นะ

        ขาเล็กเดินไปเรื่อยๆตามทางคนเดิน ผ่านผู้คนมากมายเหมือนเช่นทุกๆวัน ทุกอย่างเหมือนๆเดิม เดินคนเดียวทุกๆวัน รอยยิ้มของคนรอบกายที่เห็นทุกวัน. . . แล้วเค้าล่ะ ไม่อยากมีบ้างหรือไง รอยยิ้มที่เป็นของตัวเอง

“...”

        ปากเรียวเล็กยกยิ้มหวานให้กับคนที่เป็นที่รู้จัก เมื่อก้าวเข้าเขตมหาวิทยาลัย เค้าเป็นถึงประธานคณะทำไมจะไม่มีใครรู้จัก แล้วด้วยความที่ตัวเค้าเองก็มีความน่ารักอยู่เต็มเปี่ยม ทั้งรอยยิ้ม ร่างกาย หรือแม้แต่นิสัย ออกจะดูเป็นคนที่เพียบพร้อม แต่ทำไมเค้าก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ถูกทอดทิ้งอยู่เสมอ...

“โยซอบ~ มาแล้ววววว >_<

สิ่งที่ทำให้ยิ้มได้เสมอมาคงเป็นเพื่อนซี้กลุ่มนี้ที่มักถูกเรียกจากคนอื่นๆว่า BEAST อ่า... ใช่มันคือสัตว์ป่าที่ดุร้าย อสูรกาย เป็นอะไรที่...เลวร้ายมากกว่า แต่ถึงแบบนั้นพวกเค้าก็ชอบมัน

“เฮ้ ^ ^”

        คำตอบกลับสั้นๆ และรอยยิ้มเหมือนๆเดิมทุกๆวัน ตากลมตวัดมองไปรอบกายเพื่อหาคนบางคน คนที่เค้าเคยเดินจากผมไป สายตาหยุดชะงักเมื่อพบร่างสูงนั่งมองมาที่เค้าเช่นกัน สายตาที่หันไปสบกัน มันก็ทำให้ใจเต้นทุกที ทั้งๆที่เลิกกันแล้ว แต่ก็ไม่เคยลืมเลย.. ไม่เคยลืมอะไรที่เป็นเค้าได้สักอย่าง

...4ก่อนหน้านี้...

“ฉันว่า... เราน่าจะเป็นเพื่อนกันดีกว่าไหม?”

“ห๊ะ!.. ดูจุนนายหมายความว่ายังไงนะ?”

        คนตัวเล็กเงยหน้ามองคนตัวสูงด้วยสายตาที่อธิบายไม่ได้ ว่าตกใจ ใจหาย เสียใจ หรือยังไง แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่สายตาที่ดูดีใจหรือตื่นเต้นแน่นอน

“เราเลิกกันไงละ”

“ดูจุน... นาย ฮึกๆ พูดจริงหรอ นาย ฮืออ....”

“จริง ฉันตัดสินใจแล้ว”

“ฉัน.. ไม่ ฉัน... ดูจุนอย่าทิ้งฉันไปสิ นะ ขอร้อง”

        ร่างบางทรุดลงตรงหน้าคนตัวสูงอย่างช่วยไม่ได้ ดูจุนเองก็ทำได้เพียงแค่ปรายตามอง ถ้าถามว่าเค้าเลิกทำไม . . . ยอมรับเลยว่าเค้าแอบมีคนอื่น ไอ้สิ่งที่พูดออกไป มันก็เป็นเพียงข้ออ้างเลวๆแบบไม่มีสมอง ที่พูดออกไปเพื่อให้ดูดีเท่านั้นเอง

“ฉันก็แค่ไม่อยากเสียนายไปเท่านั้นแหละ.. เป็นเพื่อนไม่ดีกว่าหรอ?”

“ไม่.. ไม่เอา แบบนี้มันไม่ดีตรงไหนอะ ดูจุน”

        เสียงเล็กที่ตอนนี้ผมฟังแล้วมันช่าง น่ารำคาญเหลือเกิน มันน่าเบื่อที่ต้องมาเห็นคนตรงหน้าเป็นแบบนี้ อยากรีบเดินออกไปพ้นๆ

“นายจะร้องไห้ทำไมนะ? ฉันไม่ได้ทิ้งนายไปไกลสักหน่อย ก็แค่...เปลี่ยนสถานะ”

        พูดจบผมก็หันหลังให้โยซอบแล้วเดินออกมา มันเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่ผมจำได้ที่ผมทำกับโยซอบ ไอ้ตัวเล็กนี่ใช้เวลาในการทรมานแบบนี้ไปหลายเดือน แต่ผมกลับไปมีความสุข...กับคนอื่น คนที่ไม่ได้รักผมจากใจจริงๆ รักเพียงภายนอก รักเพียงสิ่งที่ผมสามารถมอบมันให้ใครต่อใครก็ได้.. รักแค่ร่างกาย เงินทอง และรูปลักษณ์

“เป็นอะไรหรือเปล่า...ฮยอง”

        เสียงใสเรียกคำนามแทนชื่อผม นั่นทำให้ผมหลุดจากอดีตที่ทำให้ใครคนหนึ่งที่รักผมมากต้องเจ็บปวด มาอยู่ที่ปัจจุบันที่ตอนนี้ ผม.. กลายเป็นคนที่เจ็บปวดซะเอง

어둠에 갇혀있을 때 빛이 보이지가 않을 때
ออดุเม กัดฮยออีซึล แต บีชี โพอีจีกา อานึล แต
เมื่อฉันติดอยู่ในความมืดจนมองไม่เห็นแสงสว่าง

손길을 기다렸었죠
ซนกีรึล คีดารยอซอดจโย
ฉันแค่กำลังรอมือใครสักคนเข้ามาช่วย

        นิวเรียวเคาะไปตามจังหวะ ก่อนจะหยิบสมุดโน้ตมาจดๆเขียนๆ เค้าแต่งเพลงอยู่ภายในห้องดนตรีของมหาวิทยาลัย ก่อนสายตาจะหลุดลอยและเหม่อมองออกไปไกล... มองไปแบบไม่มีจุดมุ่งหมาย ดวงตาคมหลับลงช้าๆ ภาพที่มีเสียงหัวเราะของโยซอบ รอยยิ้ม ไออุ่นจากกายและลมหายใจ ทุกอย่างที่เค้าเป็นคนทิ้งมันเอง ตอนนี้รู้แล้วว่า... รัก  รู้แล้ว เข้าใจแล้วแต่ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้แม้แต่จะเหลียวมอง ยังไม่มีค่าพอที่จะทำเลย เป็นเพราะการทำร้ายความรักบริสุทธิ์ของโยซอบ มันทำให้เค้า ไร้ค่าเกินกว่าจะกลับไปขอให้โยซอบมารักเค้า

“ดูจุนอ่า.. เล่นเปียโนให้ฟังหน่อยยยยยซอบชอบนะ นะ น้า >O

“อ่า.. โยซอบ”

        เค้าอยากกลับไปเป็นเหมือนก่อน จะไม่ทำให้คนๆนี้ต้องร้องไห้เลย จะไม่ทำให้เสียใจแบบนี้ หยดน้ำใสร่วงเผาะออกจากดวงตาคม เมื่อนึกถึงภาพก่อนๆภายในห้องนี้

        แบบนี้หรือเปล่านะโยซอบ นายเองก็เคยเป็นตลอดเวลาที่ผ่านมาสินะ ทุกที่ ทุกแห่งมันก็ต่างมีความทรงจำของเราทั้งนั้นไม่ว่าจะเดินไปทางไหน มันก็มีแต่ฉัน.. กับนาย

        ฉุดรั้งฉันอีกได้ไหม... ดึงฉันกลับไป กลับไปอยู่ข้างๆกายของนาย ทำให้ฉันทรมานเหมือนที่ฉันทำกับนายก็ยอม ทำให้ฉันเจ็บปวดมากกว่านายเป็นร้อยสิบพันเท่า ฉันก็.. ยอม ขอเพียงแค่อยู่ข้างนายอีกครั้งได้ไหม

그대는 모르죠 세상에 단 하나
คือแดนึน โมรือจโย เซซาเง ทัน ฮานา
คุณจะรู้บ้างไหม คุณคือที่หนึ่งในโลก

그대가 only one more than better world
คือแดกา only one more than better world
คุณคือคนเดียวที่ดีมากกว่าอะไรในโลกนี้

        ถึงตอนนี้ขาเล็กจะพาลากเดินไปทางไหนก็ไม่รู้สึกตัวซะที เงยหน้ามาอีกทีก็อยู่หน้าห้องดนตรีที่มีเสียงเปียโนดังรอดออกมา จังหวะ ทำนองที่คุ้นเคย. . เสียงร้องที่คุ้นเคย มือเล็กค่อยๆเอื้อมไปแตะที่ลูกบิด ตัดสินใจอยู่นานว่าควรจะเปิดไปหรือไม่ มันอาจจะไม่ใช่เขาคนนั้น แต่อาจจะเป็นเพียงภาพเสียงในอดีตที่หอมหวาน จนไม่อาจจะลืมได้ บ่อยครั้งที่มันจะถูกถ่ายทอดออกมาเป็นความทรงจำ ที่ทำให้เค้าทั้งยิ้มและ ร้องไห้... ในเวลาเดียวกัน

แกร๊ก..

        ร่างบางตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ดูจุนที่นั่งอยู่หน้าเปียโนหลังใหญ่หันมามองผู้มาเยือน แต่สิ่งที่ร่างบางตกใจไม่ใช่ที่เจอเขา แต่ตกใจไอ้น้ำใสๆที่ไหลร่วงออกมาจากดวงตาของดูจุน ร่างบางแทบจะวิ่งถลาเข้าไปหาด้วยความตกใจ

“ดูจุนอา!!!...ฮยอง เป็นอะไรเจ็บตรงไหนหรือเปล่า!!”

“..โยซอบอ่า”

“ฮยองๆ ฮยองเจ็บหรือป่วยตรงไหน ร้องไห้ทำไม?”

        สีหน้าร้อนรนที่แสดงออกมาว่าเป็นห่วงจริงๆ มือเล็กจับคนร่างสูงหันไปมาเพื่อหาร่องรอยแผลหรือความเจ็บปวดบนร่างกาย

“เจ็บ.. เหมือนจะตาย เจ็บ”

“ตรงไหน!! ฮยองบอกโยซอบสิ บอกมา”

        ร่างเล็กแถบจะตะคอกใส่คนตรงหน้า แต่เพราะมีน้ำตาเลยทำให้เสียงที่ออกมามันก็แหบแห้งแทบไม่มีแรงจะพูดด้วยซ้ำ ร่างสูงยื่นมือไปจับที่มือเล็กของโยซอบที่จับอยู่บนร่างกายของเค้า ก่อนจะนำมาวางทาบที่หน้าอกด้านซ้าย

“เจ็บตรงนี้...เจ็บเหมือนที่นายเคยเจ็บ.. แต่ตอนนี้ฉันเจ็บเหมือนๆกับนาย ทรมานเหมือนคนใกล้จะตายเลย ฮ่ะๆ”

“ฮึก... ใครทำดูจุนอ่า ใครทำให้ดูจุนเจ็บ”

        เสียงพูดแหบพร่าตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะฝืดๆของดูจุน ทำเอาร่างเล็กร้องไห้ตัวโยนก่อนจะทรุดนั่งลงบนเก้าอี้เปียโนตัวเดียวกันกับดูจุน มือหนาคว้าตัวเล็กมาโอบกอดในอ้อมแขนเผื่อว่าอกของเค้ายังมีประโยชน์ที่จะเช็ดน้ำตาให้ตัวเล็กได้บ้าง

“ตัวฉันเอง ที่ทำตัวเองให้เจ็บปวด ตัวฉันเองที่ทำให้นายเองก็ต้องเจ็บปวด... ทั้งหมดก็เพราะฉัน”

“ดูจุนฮยอง...”

“เพราะคนที่ทำให้ทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้เพราะฉัน...”

“ฮยอง...”

“ฮึก...เพราะฉันที่ทำนายต้องร้องไห้มากแค่ไหน ความเจ็บตอนนี้มันยังไม่มากพอด้วยซ้ำ สำหรับสิ่งที่ฉันทำกับนาย”

“ฮยองอา!!!! อย่าทำแบบนี้ ฮยองอย่าเจ็บปวดนะ...ขอร้อง”

        ปากก็พูดออกไปพร้อมกอดแน่น ...ดูจุนบ้า ไม่รู้หรือไง คนๆนี้รักนายมากขนาดไหน รักมากจนไม่อาจจะมองคนอื่นได้ ไม่รู้ใช่ไหมว่านายเป็นเพียงแค่คนเดียวที่ฉันคิดว่าดีที่สุดในชีวิต นายเป็นทั้งความรัก ความสุข เป็นรอยยิ้ม เป็นความทุกข์ เป็นประสบการณ์ชีวิต เป็นทุกอย่างทุกลมหายใจ... อย่าเจ็บปวดให้เห็นได้ไหม อย่าร้องไห้แบบนี้ เพราะฉันเจ็บปวดมากกว่าที่นายจะเจ็บปวดอีกนะ

# I believe dream for you and me #

메마른 나의 하루에 단비로 내려 내 마음에 내려 용기를 줘
 เมมารึน นาเอ ฮารุเอ ทันบีโร แนรยอ แน มาอือเม แนรยอ ยงกีรึล จวอ
คุณคือคนที่คอยในวันฝนตกและลมพัด คุณให้ความชุ่มชื่นกับหัวใจและมอบความกล้าหาญให้กับฉัน

you make me fly and smile again
비온 뒤 무지개처럼 소리 없이 나의 행복을 줘
พีโอน ทวี มูจีแกชอรอม โซรี ออบชี นาเอ พูเม อันกยอ แฮงโบกึล จวอ
กลับมาที่แขนของฉันและมอบความสุขให้ฉันให้เหมือนกับสายรุ้งหลังฝนตก
I wanna make a love

“โยซอบอ่า กลับมาได้ไหม...”

        ที่ผ่านมา ไม่เคยง้อใคร.. ไม่เคยขอให้ใครกลับมา แต่คนๆนี้ สำหรับคนๆนี้ ทำไม่ได้ ถ้าอยู่โดยไม่มีเค้า มันเหมือนจะตายได้ทุกๆวินาที

“ผมรอดูจุนอยู่แล้ว ^ ^”

“ฉันรักนาย”

“มาสิ ผมจะเป็นสายรุ้งหลังฝนตก จะเป็นความสุขที่ตามมาจากความทุกข์”

        มือเล็กยื่นออกมาด้านหน้า เพื่อให้คนตัวสูงจับมือเอาไว้ก่อนจะโถมตัวลงกอดทันทีที่มือร่างสูงยื่นมาจับมือของตัวเอง

“ผมรักดูจุน รักดูจุนคนเดียว รักมากจริงๆ รักที่สุดเลย”

“จะไม่ทิ้งไปไหนแล้ว จะไม่ทำให้เจ็บปวดอีกแล้ว”

현실에 모습을 보았을 실망했나요
ฮกชีนา ชิลมังแฮดนาโย
บางทีฉันอาจจะสิ้นหวังแล้ว

그대가 용기를 내었죠
คือแดกา อิดกีเอ โทราโอล ยงกีรึล แนออดจโย
ถ้าฉันมีความกล้าหาญที่จะหันกลับไป ฉันอาจจะไปที่นั่นได้
you`re the one always in my heart

        มันอาจเป็นโชคดีที่ผม ไม่ถอยในการตามดูจุน เป็นเพราะผมพยายามที่จะได้กลับมาอยู่ข้างๆเค้า เป็นเพราะผมอดทนยอมเจ็บปวด ยอมไม่ให้ใครมาแทนที่เค้าคนนี้ เพราะผมวิ่งตามตลอดที่เขาพยายามหนีผมไป ใจผมมันยังวิ่งตามเขาไปทุกที่ ถึงมันจะมีบางครั้งที่สิ้นหวังหรือท้อแท้

...เพราะเขาเป็นเพียงหนึ่งเดียวในใจของผมตลอดไป...

oh lonely night 지겹고 밤
oh lonely night จีกยอบโก ซุมมักคีนึน ออดูเม พัม
ในคืนที่เดียวดาย มันจบแล้วคืนที่มืดมนแบบนั้น

그 밤을 눈물로 날
คือ โวเกซอ แมอิล พามึล นุนมุโร ฮนจา อุลดอน นาล
วันที่ฉันร้องไห้อย่างเดียวดายในคืนที่มืดมน

아직은 가슴에 상처를 대신 (thanks a lot)
อาจีกึน ยอรีกีมาน ฮัน คาซือเม ซังชอรึล จวอซดอน มานึน ซารามดึล แทชิน (thanks a lot)
ใครบางคนกำลังทำให้หัวใจของฉันเจ็บ

        มือหนาประคองหน้าเล็กจูบไล้ตามคาง ก้มต่ำลงตามซอกคอขาว กลิ่นหอมที่หายไปนาน กลิ่นหอมที่ไม่เคยได้กลิ่นนี้จากใคร กลิ่นที่ไม่มีใครมาแทน ความหวานจากริมฝีปากนุ่ม ไม่เร่าร้อน ไม่ดุเดือด ไม่เล้าใจ แต่นุ่มละมุนหอมหวานเหมือนของหวานที่ได้ลิ้มลองแล้วไม่มีหนทางเลิกได้ ผิวเนียนละเอียดขาวผ่อง

“อื้อ...”

“คิดถึง”

        มือหนาลูบไล้ไปตามผิวขาว ปากก็วุ่นวายกับปากของคนบนตักลิ้นร้อนที่เคล้ากันไปมาป็นจังหวะ ดูจุนเหมือนกับคนที่หลงอยู่กลางทะเลทราย เหมือนคนที่กระหายน้ำ แต่ตอนนี้เค้ากระหายที่จะรัก กระหายร่างกายและหัวใจของโยซอบ

    *NC*

“เจ็บไหม?”

        เสียงอบอุ่นถามโยซอบที่ทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง ร่างบางส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเข้ากอดคนข้างๆแน่น ดูจุนยกตัวโยซอบมาไว้บนตักก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดทำความสะอาดให้คนตัวเล็ก

“อ่า...เดี๋ยวผ้าพี่ก็เปื้อน”

“มันก็ต้องใช้เช็ดสิ่งที่เปื้อนอยู่แล้ว ไม่งั้นจะพกมาทำไม”เช็ดเสร็จก็จัดแจงแต่งตังให้เรียบร้อย

“อ่า.. พี่ดูจุนขอบคุณ”

“เลิกเรียกพี่ซะที เรียกดูจุนเฉยๆ เหมือนที่นายเรียกเพราะรักฉันเถอะ”

“ดูจุนอ่า”

“ยุน ดูจุนคนนนี้...รัก ยัง โยซอบนะครับ”

“ผมก็รักยุน ดูจุนนะครับ”

“ผมไหน?”

“ผม...ก็ผม ยัง โยซอบ รัก ยุน ดูจุนนะ >////<"

        ร่างสูงยิ้มก่อนจะจัดการใส่เสื้อผ้าให้โยซอบ ขณะที่กำลังกลัดกระดุมให้คนร่างเล็ก ประตูห้องดนตรีก็ถูกเปิดออก มากันพร้อมหน้าเชียวนะBeast

“เย้!!! ดีกันแล้วล่ะ >[]<"เสียงใสของกีกวังร้องลั่น ก่อนจะยิ้ม รวมทั้งเพื่อนๆอีกสี่คน ที่ยิ้มออกมาเพราะความสุข

“คึคึ พวกพี่หมดไปกี่น้ำแล้วเนี่ย”

“ทะลึ่งไอ้อุ่น!”

“ทำไมล่ะครับๆ คิคิ >_<"

“พวกแกมาทำอะไรที่นี่ -*-"

“มาดูคนได้กันไง ^ ^”

        จุนฮยองยิ้มร่า เมื่อพูดกวนตีนเพื่อนสำเร็จ เพราะดูจุนกำลังทำหน้าเป็นตูด ส่วนโยซอบในอ้อมกอดก็ได้แต่นั่งนิ่ง ก้มหน้างุดๆ อายนะ!!!

“ทำไมต้องมาดูวะ ไม่เคยทำหรือไง ทีแกกับไอ้ซึงได้กันในห้องคหกรรม ฉันยังไม่เคยบอกใครเลย”

        ดูจุนพูดดอุบอิบ นั่นทำให้ฮยอนซึงหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที ก่อนจะหันไปหาจุนฮยองเพื่อขอความช่วยเหลือ

“เฮ้ย!! แกรู้ได้ไง ฉันอุตสาห์เบาๆแล้วแท้ๆ ><~”

“มันใช่เวลาไหมมมมมมม = =*!!!”

내 때
แน มามี เมมารึล แต
แล้วหัวใจของฉันก็เหมือนมีลมเย็นๆพัดมา

but that`s okay you make a way

언제나 이유 only you
ซัลเม อียู only you
คุณคอยเตือนสติ คุณคนเดียว

넌 제일 달콤한 나의 하루에 내 마음에 줘
เมมารึน นาเอ ฮารุเอ ทันบีโร แนรยอ แน มาอือเม แนรยอ ยงกีรึล จวอ
คุณคือคนที่คอยในวันฝนตกและลมพัด คุณให้ความชุ่มชื่นกับหัวใจและมอบความกล้าหาญให้กับฉัน
you make me fly and smile again

비온 소리 없이 안겨 행복을 줘
พีอน ทวี มูจีแกชอรอม โซรี ออบชี นาเอ พูเม อันกยอ แฮงโบกึล จวอ
กลับมาที่แขนของฉันและมอบความสุขฉันให้เหมือนกับสายรุ้งหลังฝนตก
I wanna make a love

        เค้ากลับมาแล้ว กลับมาหาผม กลับมาพร้อมความชุ่มช่ำ กลับมารับผมไปจากทะเลทราย กลับมามอบความอบอุ่นและหนทางให้ผม กลับมาเป็นรสหวานและรอยยิ้มให้กับผม เค้ากลับมาให้ผมรัก ขอบคุณที่ทำให้ผมได้รอ ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าอยู่ไปแบบนี้คงขาดเค้าไม่ได้ ขอบคุณ

ที่ทำให้รู้ว่า...  “รัก” คนๆนี้มากขนาดไหน “ยุน ดูจุน”

ลงชื่อ

ยัง โยซอบ

        ขอบคุณที่รอคนเลวๆแบบนี้ ขอบคุณที่ไม่เคยให้ใครมาแทนที่ ขอบคุณที่ไม่เคยถอยห่าง ขอบคุณที่ดูแลอยู่ไกลๆ ขอบคุณที่รักกันมากขนาดนี้ ขอบคุณที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็พร้อมและยอมอยู่ข้างๆกันเสมอ ขอโทษที่ทำให้เสียใจ ขอโทษที่หลงทาง ขอโทษที่โง่ดักดารโงหัวจากสิ่งที่ไม่จริงใจมาตั้งนาน ขอบคุณนะที่รัก ที่ทำให้ผมรักเป็น... ขอบคุณ ที่เรายังรักกัน “รักยัง โยซอบ”

ลงชื่อ

ยุน ดูจุน