คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : HAEEUN : THE RETURN OF EVIL HYUKJAE
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
THE RETURN OF EVIL HYUKJAE
donghae hyukjae
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
( the First step ) : ฟิคนี้เป็นฟิคที่เสื่อมมากสำหรับเรา ใช้คำหยาบเยอะมากเพราะอยากระบายอารมณ์ LOL เอาไงดี คืออ่านไปสองสามบรรทัดใครรับไม่ได้อย่าอ่านต่อเลย อย่าฝืน 55555555555555 เป็นฟิคเรื่องแรกที่แต่งเสร็จภายในสามชั่วโมง แถมเป็นฟิคเฮอึนเรื่องแรก (ที่แต่งเสร็จ ฮา) ฝากฟิคบ้าบอไว้ด้วยแล้วกันค่ะ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“มึงทำเหี้ยอะไรอยู่ ฮยอกแจ”
“มึงเห็นว่ากูทำอะไรล่ะทงเฮ กูขี้อยู่มั้ง”
“สัดนี่” พูดจบก็ตบหัวอีกคนเป็นของแถม อีกคนที่นั่งยองๆหัวทิ่มไปข้างหน้าจนหน้าแทบจะจูบดิน ใบหน้าหวานหันมามองอีกคนที่ยืนเท้าเอวอยู่ด้วยแววตาโกรธ
“มึงใช้กำลังข่มขู่กูเหรอสัด”
“มึงกวนตีนกู”
“ไอ้ห่า งั้นก็อย่าถามอะไรที่มึงเห็นๆอยู่สิ ควายจริง ผัวใครวะ”
“ผัวมึงแหละ” คนที่ชื่อทงเฮว่าก่อนจะลงมานั่งยองๆข้างๆอีกคน “แล้วมึงขุดดินทำไม สกปรกชิบ”
“อีคุณหนูทงเฮอย่างมึงเห็นเหี้ยอะไรก็สกปรกไปหมดแหละ กูกำลังขุดหาสมบัติอยู่” ฮยอกแจหันมาตอบก่อนจะขุดต่อไป ทงเฮเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“สมบัติอะไรฮยอกแจ นี่เหมือนมึงกำลังจะขุดรูขี้เหมือนอีช็อคโก้แล้ว” คำพูดของทงเฮทำเอาฮยอกแจต้องหันมามองอย่างรำคาญ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาขุดต่อไป ที่เขามาทำตัวเป็นไอ้บ้าขุดหาสมบัติอยู่อย่างนี้น่ะไม่ใช่อะไรหรอก ถ้าเมื่อเช้าอีคยูเพื่อนสุดเลวทรามของเขามันไม่ได้บอกว่ามันเคยได้ยินแม่เขาพูดว่าปู่เคยฝังสมบัติไว้หน้าบ้านตรงนี้
และบังเอิญว่าฮยอกแจคนนี้ก็ขี้งกอยากได้เงินพอที่จะยอมตัวเปรอะมาขุดหาสมบัติ
“อย่ามายุ่งน่ะ ไปไกลๆเลยไป” ประโยคที่เอ่ยไล่ของฮยอกแจทำเอาทงเฮมีน้ำโห
“สัดฮยอกแจ” พูดได้แค่นั้นทงเฮก็เดินเข้าไปในบ้านฮยอกแจ (ถือวิสาสะเช่นเคยเพราะแม่ของฮยอกแจไม่อยู่ ทงเฮมันเลยไม่ต้องเสแสร้งเป็นคนดี) พอฮยอกแจเห็นว่าทงเฮเดินเข้าไปในบ้านแล้วก็ปาดเหงื่อที่ออกมาบนหน้าก่อนจะก้มหน้าขุดต่อไป (ด้วยความงก)
“ฮยอกแจ” ทงเฮหายไปสักพักก่อนจะส่งเสียงเรียกอีกคนที่ยังคงขุดดินอยู่หน้าบ้าน
“อะไรของมึงทงเฮ” คนที่กำลังขุดดินตอบอย่างรำคาญ แต่ก็ไม่ได้ละสายตาจากหลุมดินไปแต่อย่างใด จนรู้สึกได้ว่าอีกคนเดินมาข้างๆจึงได้หันไปมอง ทงเฮกำลังยืนถือผ้าชุบน้ำกับกะละมัง มืออีกข้างก็ถือขวดน้ำเย็นอยู่ ใบหน้าหล่อแลดูจะหงุดหงิดเล็กน้อยที่เขาไม่ยอมเลิกขุดดินสักที
ฮยอกแจยิ้มกับความน่ารักของทงเฮที่น้อยครั้งจะได้เห็นในใจ (ในใจเท่านั้นแหละ เดี๋ยวเชี่ยนี่แม่งเหลิง)
“แดกซะเร็วๆ” ทงเฮยื่นขวดน้ำมาให้ เขาเอื้อมมือขึ้นไปรับมาดื่ม ก่อนที่ทงเฮจะนั่งยองๆแล้วเอาผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดเหงื่อให้เขา
พอเขาดื่มน้ำเสร็จก็ส่งให้ทงเฮก่อนจะยิ้มล้อเลียน “มึงเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเหมือนกูไม่สบายเลย”
“เห็นอะไรกูก็หยิบมาหมดนั่นแหละ แต่ถึงแม้ตอนนี้มึงไม่ได้ไม่สบายแต่มึงก็เหมือนคนบ้า” ฮยอกแจหยุดยิ้มทันที
“สัดทงเฮ.........”
“มึงเชื่อไอ้คยูแม่งไปได้ไงฮยอกแจ มึงโดนมันหลอกมากี่ครั้งแล้วก็ยังจะไปเชื่อมันอยู่ได้นะ”
“มึงหมายความว่าไง”
“สามวันก่อนมึงก็โดนมันหลอกว่าอาจารย์ยุนโฮทำงานมึงหายจนมึงร้องไห้กูปลอบไปสามชั่วโมง จนสุดท้ายเป็นไง แม่งหลอกมึงเล่นไม่ใช่เหรอ ส่วนอาทิตย์ที่แล้วมันก็แกล้งเอากระเป๋ามึงไปซ่อนใต้กรงแมวของฮีชอลจนแมวมันขี้ใส่กระเป๋ามึงจนเหม็นไปหมด เรื่องอื่นๆอีกเยอะแยะที่มันหลอกมึง มึงยังไม่เข็ดอีกเหรอ”
“ทงเฮช่วยจับกูไว้ที”
“อะไร”
“กู กูจะเป็นลม แอร่ก” พูดจบฮยอกแจก็ล้มลง หัวทุยๆนั่นเกือบจะได้ไปจุ่มดินถ้าเขาไม่รับไว้ทัน ทงเฮถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับนิสัยขี้แกล้งของไอ้คยูกับนิสัยโง่ๆที่แก้ไม่หายของฮยอกแจ
“ตื่นได้แล้วสัดฮยอกแจ กูรู้ว่ามึงแกล้ง”
ทงเฮส่งเสียงเข้มๆไป ทำเอาอีกคนที่เมื่อกี้หลับตาอยู่ ลืมตาพรึ่บขึ้นมาทันทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังเอาหัวทุยๆมาถูแขนเขาเป็นการออดอ้อน
“กูโดนมันหลอกอีกแล้วอ่ะทงเฮ TTTTvTTTT มึงต้องแก้แค้นให้กูนะ มึงดูดิ เชี่ยคยูแม่งหลอกเมียมึงให้มาขุดดินหาสมบัติหอกเหี้ยอะไรก็ไม่รู้ เหนื่อยก็เหนื่อย ร้อนก็ร้อน”
“แต่มึงก็เสือกเชื่อมันเองนี่ ควายเอง”
“แม่ง TTTTTvTTTTT ป่านนี้อีคยูเวรแม่งต้องกำลังตะแล้ดแต้ดแต๋กับไอ้ชางมินชู้มันอยู่แน่เลย แม่งคงต้องหัวเราะกู แล้วก็มีความสุขอยู่ ในขณะที่กูผิวจะไหม้เกรียมอยู่แล้วนะสาดดดด”
ฮยอกแจยังคงงอแงเหมือนเด็กต่อไป ริมฝีปากบางเบะออกอย่างคนเอาแต่ใจ แขนเล็กนั่นก็เขย่าแขนเขาไปมา ทงเฮถอนหายใจเบาๆด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ
‘สัดฮยอกแจ.............................................
แม่งจะน่ารักไปไหน
“แล้วมึงจะให้กูทำไง” ในที่สุดทงเฮก็พูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจ เมื่อได้ยินอย่างนั้นฮยอกแจก็ลากทงเฮเข้ามาในบ้านทันที
“อย่างแรกต้องสืบก่อนว่าแม่งเริงร่าอยู่ที่ไหน กูจะได้คิดแผนถูก”
“อ่าฮะ”
“แต่มึงต้องช่วยกูนะทงเฮ ถึงแม้ว่าอีคยูจะเป็นเพื่อนสนิทมึงด้วย แต่มึงก็ต้องช่วยกู เพราะกูสำคัญมากกว่าเพื่อน เข้าใจรึเปล่า” ฮยอกแจหันมาตีหน้าเข้มใส่ ทำเอาเขาอยากจะหัวเราะดังๆ ก็หน้าของฮยอกแจตอนนี้น่ะตลกยิ่งกว่าอะไรดี ปกติมันเคยทำหน้าจริงจังกับเขาซะที่ไหน
“อ่าฮะ มึงเป็นเมียกูนี่”
“เออดีมาก”
พูดจบฮยอกแจก็เดินนำทงเฮขึ้นไปบนห้อง ที่ใช่ว่าจะไม่เคยขึ้นมา (และคงไม่ต้องบอกว่าขึ้นมาทำอะไร) พอขึ้นมาถึง ฮยอกแจก็ไปนั่งหน้าคอม เขาจึงลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ พลางมองอีกคนที่กำลังเปิดโปรแกรมอะไรสักอย่างออกมา
“มึงรู้เปล่าทงเฮ กว่ากูจะติดตั้งโปรแกรมนี้ได้ต้องผ่านขั้นตอนยุ่งยากขนาดไหน อีคยูแม่งเสือกเก่งเรื่องคอมอีก กูเลยต้องซ้อนแผนหลายชั้นหน่อย”
“โปรแกรมเชี่ยไรเนี่ย”
“เนวิเกเตอร์ไงสัด ว่างๆไปหัดใช้คอมให้คล่องบ้างนะ ไม่ใช่ว่าเสียบคล่องอย่างเดียว กูละหน่ายกับมึงจริงๆ ว่างไม่ได้ต้องหาเรื่องเสียบกูตลอด แต่เรื่องนั้นปล่อยไปก่อน อีโปรแกรมนี้เนี่ยกูเพิ่งติดตั้งกับโทรศัพท์อีคยูเมื่อสองวันที่ผ่านมาเอง มึงต้องเทิดทูนกูในฐานะยอดคนรู้รึเปล่า”
“เออ มึงเก่งมากฮยอกแจ แล้วมึงก็จะใช้โปรแกรมนี้ติดตามสินะว่าไอ้คยูมันอยู่ที่ไหน”
“อ่าฮะ”
“แล้วจะทำไงต่อ”
ฮยอกแจที่กำลังพิมพ์อะไรลงไปในคอมชะงักกึก ก่อนจะหันหน้ามาทางเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนริมฝีปากบางจะพูด “สาดดดดดดดดดดดดด กูลืมไปสนิท มึงช่วยกูคิดหน่อยดิ”
ทงเฮถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับนิสัยของฮยอกแจ แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร โปรแกรมนั่นก็ดังติ๊ดๆ เรียกให้ฮยอกแจหันไปมอง หน้าจอปรากฏแผนที่ขึ้นมา
“นั่น! กูเดาไว้ไม่ผิดเลย อีคยูแม่งอยู่ที่ห้าง ooo แม่งไปห้างอย่างนี้ต้องอยู่กับไอ้ชางมินชู้มันแน่ เพราะไอ้หน้าหล่อแต่เสือกโง่อย่างซีวอนมีเรียนอยู่ มึงคิดแผนออกยังทงเฮ”
คนถูกเรียกเลิกคิ้วขึ้นนิดๆกับประโยคเมื่อกี้ของฮยอกแจ “มึงรู้ได้ไงว่าซีวอนมีเรียน” เมื่อพูดจบก็หมุนเก้าอี้ของฮยอกแจให้มาสบตา และดูเหมือนฮยอกแจเพิ่งรู้สึกตัวว่าพูดอะไรไป ตาตี่ๆชั้นเดียวนั่นจึงกลอกไปมาเหมือนกำลังนึกคำพูด
“ก็ ก็..........”
“ก็?”
“อ๋อ! กูจำได้ว่าซองมินเคยบอกกูเมื่อนานมาแล้วอ่ะ นานโคตรๆเลย”
ทงเฮเลิกคิ้วขึ้นอีกครั้ง ดูก็รู้ว่าอีฮยอกแจคนนี้กำลังโกหกอยู่
“อย่า – ให้ – กู – จับ – ได้ – แล้ว – กัน”
“จับด้งจับได้เหี้ยไรสัด กูไม่เคยนอกใจมึงเลย”
“อ่าฮะ”
“แต่กูว่านะทงเฮ ถ้าจะล้มคนอย่างอีคยูเวรเนี่ย ต้องเล่นถึงพ่อมันเท่านั้นเว้ย” ฮยอกแจถือโอกาสเปลี่ยนเรื่อง
“พ่อทูนหัว ?”
“ฉลาดสัดทงเฮ มึงว่าจะสนุกปะวะถ้ากูโทรไปบอกไอ้ซีวอนว่าเมียมันเริงร่าอยู่กับชู้อย่างชางมิน” ฮยอกแจยิ้มกระหย่องอย่างอารมณ์ดีเมื่อจินตนาการถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไป พร้อมทั้งหัวเราะหึหึในใจ
“แผนมึงเบสิกไปหน่อยปะฮยอกแจ กูว่าคนอย่างคยูแม่งต้องสับรางได้อยู่แล้ว” คำพูดของทงเฮทำเอาฮยอกแจหุบยิ้ม ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นสีหน้าใช้ความคิดทันที
“เอาไงดีอ่ะมึง TTTTvTTTT แม่งรังแกกูมาตั้งแต่เด็กยันโตจะเท่าควายอยู่แล้ว กูอยากแก้แค้นมันมั่งอ่ะ ฮรึก......”
“เอาน่า งั้นกูเอางี้ มึงก็ทำให้มันไม่มีโอกาสสับรางเป็นไง แล้วก็เอาคนในฮาเร็มแม่งมาให้หมดเลย ต่อให้เก่งแค่ไหนแม่งก็คงไม่เก่งถึงขนาดสับรางสามสี่คนในเวลาเดียวกันได้หรอก”
ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาประกายวิ้งก์ๆทันที “ทงเฮที่รักกู! ! ! !”
พอเสนออะไรที่โดนใจฮยอกแจก็พูดกับกูเพราะๆทุกที(ซึ่งนานโคตรกว่าจะมีแต่ละครั้ง) แต่พอกูทำอะไรที่ขัดนิดเดียวแม่งด่าตลอด สาดดดดดดดดดดด
“แล้วจะเรียกใครมาบ้าง”
“เด็ดๆของมันก็มีไอ้ตี๋หน้าจีนโจวมี่ ไอ้อ้วนยองอุน เด็กแม่งน้องเฮนรี่คนนั้น พี่คนหล่อๆที่คุยกับมันในทวิตเตอร์ แต่ที่เด็ดสุดต้องไอ้มินโฮ”
“อ่าฮะ”
“ไปกันเลยป่ะ โทรตามดิๆ” ฮยอกแจยืนขึ้นพร้อมกับดึงทงเฮ แต่ทงเฮขืนตัวไว้ ทำให้ฮยอกแจหันมามองอย่างงงๆ
“กูว่านะ.... เรื่องนี้กูให้ไอ้แก่ทึกจัดการ เรื่องสร้างความร้าวฉานแม่งเก่ง ส่วนมึงฮยอกแจ” พูดจบก็ฉุดอีกคนลงมาให้นั่งซ้อนตัก “นานๆกูจะได้เข้ามาห้องมึงสักที แล้วเดี๋ยวนี้มึงก็ชักจะเหลิงกับกูเกินไปหน่อยแล้ว ได้เวลาปราบมึงสักที”
ฮยอกแจตาโต (กำลังอยู่ในขั้นพยายามให้โต ขอให้จินตนาการไปก่อน ฮยอกแจแม่งตาเล็กจริงๆ) ริมฝีปากขาวซีดอ้าปากพะงาบๆ อย่างไร้ทางสู้
แล้วกว่าจะรู้สึกตัวอีกที กูก็ตกเป็นของไอ้เชี่ยทงเฮอีกแล้วครับ ฮรึก......................
(*￣(I) ￣*)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
2hrs later.
“เป็นไงบ้างวะ ไอ้แก่ทึก”
(เรียกกูอย่างนี้เดี๋ยวปั๊ดถีบแม่งเลย เออ คยูแม่งตายด้วยฝีมือไอ้ม้าไปแล้วมั้งป่านนี้ มึงให้ยกฮาเร็มแม่งมาซะขนาดนั้น แต่เดี๋ยวแม่งก็หาทางไปง้อชู้แม่งใหม่อยู่ดีแหละ)
“เออกูรู้ เอาให้ฮยอกแจแม่งดีใจไปก่อนว่าแก้แค้นไอ้คยูได้ แม่งโดนหลอกซ้ำๆอยู่ได้ เมียกูโคตรโง่”
(ไม่มีใครฉลาดเริ่ดเท่าเมียกูหรอกสัดเตี้ย)
“ได้ข่าวว่าเมื่อวานเมียมึงเดินเหยียบขี้หมา LOL”
(เฮ้ย รู้ได้ไง!)
“เขาลือกันไปทั่วแล้วมึง เมียมึงได้ฉายาใหม่แล้วนะ เป็นราชินีขี้หมา คิมฮีชอล”
(ถ้ามึงพูดอีกคำเดียวนะ ............)
“ทำไม มึงจะทำไม”
(กะ....กูจะให้ฮีชอลไปจัดการมึงพรุ่งนี้!)
“เชี่ย กูกลัวแล้วจริงๆสราดดดดดดด กลัวจนขี้จะแตกเลย ฮ่าๆ”
(มึงคุยกับใครน่ะ) เสียงแว่วๆออกมาจากโทรศัพท์ ทงเฮจำได้ทันทีว่านั่นคือเสียงคนที่เขากำลังพูดถึงอยู่ ราชินีขี้หมามาแล้ว *ป้องปากหัวเราะขั้นแม็กซ์*
“แค่นี้นะสัดทึก เดี๋ยวฮีชอลแม่งบ่นยาวกูขี้เกียจฟัง”
(เชี่ยจะทิ้งกูเหรอ เมื่อกี้ฮีแม่งได้ยินตอนกูคุยกับมึงด้วยนะ TTTwTTT สัดเตี้ยยยยยยยยยยยย)
ติ๊ด!
“คยูแม่งเป็นไงบ้าง” ฮยอกแจที่เดินเข้ามาในห้องพอดีถามขึ้น
“ฝีมือไอ้แก่ทึกมันบอกเรียบร้อย”
“เออดี อีคยูแม่งจะได้รู้ซะบ้างว่าไม่ได้มีแค่มันที่เก่ง กูจะเป็นฮยอกเวอร์ชั่นใหม่ที่ไม่ยอมให้แม่งกดขี่ข่มเหงกูอีกต่อไปแล้ว!”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
1week later….
“หาอะไรอยู่วะฮยอกแจ”
“เชี่ยยยยยย ทงเฮฮฮฮ TTTTTvTTTTT กระเป๋าปากกามิฟฟี่กูหายไปไหนวะ กูเพิ่งซื้อมาใหม่ตั้งสามร้อย”
“มีคนเดียวแหละ”
“สัดคยู ไอ้หอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Author : sge
Date : 2011 / 10 / 12 20.02
ความคิดเห็น