ตกผลึกรัก

ในซุปเปอร์มาเก็ตในห้างเห่งหนึ่งของเมืองเอ  อนาคิน กำลังซื้อของใส่รถเข็นตามใบจดที่เขาทำไว้ เป็นรายสัปดาห์ ว่าจะทำอะไรกินและของใช้ในบ้านขาดอะไรไปบ้าง   ระหว่างนั้น รองเท้าแตะที่เขาใส่มานั้นขาด ทำให้เขาสะดุด เขาได้เดินชนชายหนุ่มใยเสื้อเชิตสีขาวคนหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ 

โครม เป็นการชนที่ อนาคินผวาเข้าสู่อ้อมอกของชายคนนั้นแบบหัวทิ่มเข้าสู่อ้อมอก เขา หน้าและ ริมผีปากของอนาคินประทับเข้ากับหน้าอกด้านขวาของชายคนนั้น ทำให้อนาวินรีบพลิกหน้าที่จูบอกเขาหันข้างแค่มันทำให้ผมหยักโศกของเขาไปพัวพันกับกระดุมเสื้อของเขาคนนั้นไม่ได้ล้มลงแต่ได้ประคองอนาวินไว้ อนาวินกลัวล้มจึงกอดเอวชายหนุ่มข้างหน้าไว้แน่นอย่างลืมตัว

“ขอโทษด้วยครับ คุณเจ็บไหมครับ ”   อนาคินรีบขอโทษ

“โอ้ย” อนาคินร้องเพราะขณะที่จะผละออกเขารู้สึกเจ็บที่หัวเพราะผมที่พัวพันที่กระดุมเสื้อหนุ่นข้างหน้า

“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมว่าคุณต้องไปแกะผมที่ติดเสื้อผม ดีกว่านะครับและช่วยปล่อยมือที่เอวผมด้วยครับ”

ชายเชิ้ตขาวกล่าวเสียงเย็นใส่ อนาวิน 

ชายเชิ้ตขาวคือเม็กเวล เป็นมนุษนิรันด์อยู่มาเกือบสามพันปีแล้ว วันนี้เขาผ่านมาเมืองนี้และคิดว่าจะมาอาศัยอยู่เมืองนี้สักพักจึงแวะมาดูวิถีชีวิตผู้คน ผ่านการจับจ่ายซื้อของ โดยทิ้งผู้ติดตามไว้หน้าห้างแห่งนี้   จนถูกหนุ่มผมกระเซิงคนนี้ถลาเข้าหา และรู้สึกอุ่นวาบที่อกข้างขวา   ทำให้ต้องประคองร่างนั้นไว้ ก่อนที่จะผลักจึงเห็นผมที่พันกับกระดุม

อนาวินรีบปล่อยมือ

“ต้องรบกวนคุณช่วยแกะให้นะครับ  ผม มองไม่เห็นแกะไม่ได้  ขอโทษด้วยจริงๆครับ”  อนาคินกล่าว

 “อืม”แม็กเวลกล่าวขณะเริ่มแกะผม โดยก้มลง  ลงมือแกะผมที่ติดกระดุมออก  ผมนั้นเปียกและมีกลิ่นแชมพูอ่อนๆ

ช่วงเวลานั้นททั้งสองเป็นที่สนใจของคนในห้างทันทีเพราะชายหน้าตาดีสองคนตัวติดกันอย่างใกล้ชิด  คนหนึ่งสูงขาวสมาทในเชิ้ตสีขาว ส่วนอีกคนผมยาวกะเซิง เสื้อคอกลมสีเทากางเกงยีนเก่าซีด รองเท้าแตะที่ใส่เพียงข้างเดียวสะพายถุงผ้าเก่าๆยืนหัวชิดอกกับชาย บางคนรีบถ่ายรูป บางคนถ่ายเป็นวีดีโอ บางคนถึงกับคิดฟุ้งถึงคู่จิ้นใหม่เป็นข่าวใหม่ของเมืองเลยทีเดียว เพียงครู่เดียว ภาพและเรื่องของสองหนุ่ม ลามไปอย่างรวดเร็วในโลกโซเชียล

เมื่อแกะผมเสร็จ อนาคินสามารถผละตัวออกจากชายหนุ่มเขารีบโค้งตัวคำนับและกล่าวขอโทษ อีกครั้งและเงยหน้าขึ้นสบตาชายเชิ้ตขาว

“ขอโทษอีกครั้งและขอบคุณนะครับ   ”   

อนาคินกล่าวและเงยหน้าขึ้นสบตาชาย ตรงหน้า และเมื่อเห็นหน้าชายตรงหน้า อนาคินถึงกับตัวชา ไปเลยทีเดียว ชายตรงหน้าคือคนที่เขาฝันเห็นบ่อยๆแม้เรื่องราวมากมายในฝันจะมีหลากหลายทั้งทุกข์ สุข เศร้า แต่ส่วนใหญ่เรื่องราวนั้นมีชายคนนี้อยู่ด้วยเสมอ   ใจของอนาวินรู้สึกปวดทำให้เขายื่นมือไปจับแขนชายตรงหน้าทันที

“ขอโทษด้วยครับ เราเคยรู้จักกันมาก่อนไหมครับ ”    อนาวินกล่าว

“ไม่”แม็กเวล  กล่าวเสียงเย็นและมองอนาวินด้วยสายตาเย็นชา 

“ปล่อยมือ ถ้าผมสะบัดออกคุณอาจเจ็บตัว”   แม็กเวลกล่าวอย่างเย็นชา

ขณะนั้นเองด้านหลังของแม็กเวล  เกิดการปล้นเงินตรงแคชเชียร์ โจรยิงขู่ขึ้นฟ้าและกระสุนไปโดนคานเหล็กเบี่ยงวิถีพุ่งมาทางแม็กเวล  แม็กเวลกำลังจะหลบโดยสัญณานแต่ อนาคินกับผลักให้เขาล้มลงและทับอยู่ด้านบนของตัวเขา

“คุณระวัง ”   อนาคินกล่าวขณะออกแรงผลักชายตรงหน้าให้ล้มลงและตัวเขาทับอยู่ด้านบนทำให้ตัวเขานั้นโดนกระสุนที่พุ่งมาทะลุหัวใหล่ข้างซ้าย ทำให้เลือดของอนาคินกระเด็นไปถูกหน้าและเปื้อนเสื้อแม็กเวล

เมื่อแม็กเวลถูกเลือดของอนาคินกระเด็นถูก เขารับรู้ถึงความรู้สึกอุ่นร้อนของเลือดและผิวหนังเขาซึมซับเลือดของอนาคินจนเลือดหายไปจากบริเวณหน้าเขาทันที จนเขารู้สึกประหลาดใจ เขามองดูเด็กหนุ่มด้านบนและเห็นว่าเด็กหนุ่นนั้นถูกยิงและแน่นิ่งไปแล้ว ขณะนั้นเหล่าผู้ติดตามของเม็กเวลได้ยินเสียงปืนได้เข้ามาจัดการกับโจรและได้ควบคุมสถานการณ์ให้อยู่ในความสงบได้แล้ว เหล่าผู้คนจึงหันไปสนใจการปล้นจนไม่มีใครสนใจสองหนุ่มแล้ว

“คุณ คุณ”แม็กเวลรีบพลิกตัวมาประคองเด็กหนุ่ม  และเรียกเขาเมื่อไม่ได้เสียงตอบรับ เขาตัดสินใจอุ้มเด็กหนุ่มขึ้นและเดินไปด้านหน้าทันที   เมื่อเดินมาด้านหน้าที่จอดรถ แสงจันทร์ที่ทรงกลดกลมโต ส่องประกายแสงทองสู่ทั้งสองคนเหมือนผู้เฒ่าจันทราได้จับคู่คนทั้งสอง แม็กเวลเริ่มรู้สึกร้อนวูบก่อนจะกระชับอ้อมโอบโดยที่เหล่าผู้ติดตามทั้งสามคนรีบอำนวยความสะดวกให้ เปิดประตูรถตู้   เม็กแวลก้าวขึ้นไปนั่ง

“ไป  รพ ใกล้ๆนี่ละ เร็ว”เม็กแวลออกคำสั่ง รถก็เล่นออกจากห้างแห่งนั้นโดยทิ้ง ผู้ติดกสามอีก 2 คนไว้กับโจรและความวุ่นวายด้านหลัง

ผ่านไปสักพัก

“อืม” อนาคินรู้สึกตัวและขยับตัวแผลของเขาที่ถูกยิงทะลุเลือดหยุดไหลและสมานตัวจนเหลือเพียงแผลจางๆต่อหน้า

แม็กเวลที่อุ้มชายหนุ่มไว้บนตัก จนทำให้เขาประหลาดใจกับเด็กหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง

“โอ๊ะ ขอโทษครับ” อนาคินอุทานเมื่อได้สติว่านั่งอยู่บนตักและซบอยู่ในอกของหนุ่มเชิ้ตขาวที่ตอนนี้เสื้อเปื้อนเลือดของเขาและเขาเริ่มขยับตัวไปมาเพื่อที่จะลุกขึ้น ทำให้เกิดการเสียดสีไปมาบนตักของแม็กเวล และแม็กเวลรู้สึกถึงความร้อนและความปรารถนาที่ลุกขึ้นมาแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อนในรอบพันปี แบบรุนแรงเกินควบคุม 

“อย่าขยับ ไม่งั้นจะอันตรายแล้วนะ”  เม็กเวลกล่าวเตือน 

แต่อนาคินยิ่งเกรงใจรีบหมุนตัวพร้อมหย่อนขาลงเหยียบพี้นที่อีกด้านเพื่อขยับออกจากตักชายหนุ่มและเมื่อเขายืนขึ้นพื่อจะขยับตัวออกจากตัก หัวของเขาชนกับเพดานรถ ทำให้เขาต้องนั่งลงบนตักอีกครั้งอย่างแรงอีกครั้ง

 “ขอโทษด้วยครับ อุ๊บ ” อนาคินรีบขอโทษอีกครั้งและเพียงวูบเดียวเขาถูกชายตรงหน้าจับต้นคอให้เขาหันหน้าเข้าใส่และจูบลงมาอย่างดุเดือด   อนาคินรู้สึกตกใจจนตัวแข็ง ทำอะไรไม่ถูกจนในที่สุดรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับจูบ

“บอกแล้วว่าอย่าดิ้น รับผิดชอบการกระทำของตัวเองละกัน” แม็กเวลถอนจูบแล้วกล่าวก่อนจะก้มลงจูบอีกครั้ง มือข้างจับต้นคออีกข้างเริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อลูบไล้ขึ้นในตำแหน่งที่สูงขึ้น อนาคินรู้สึกตกใจจนตัวแข็ง ทำอะไรไม่ถูกจนในที่สุดรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับจูบ   แม็กเวลตัดสินใจหายตัวไปสู่เตียงที่ห้องพักที่ได้ซื้อไว้ที่เมืองK เมื่อถึงห้องพักเขาพลิกตัววางเด็กหนุ่มขึ้นบนเตียงและตัวเขาอยู่ด้านบนโดยไม่ได้ละจูบเลยเสกเสื้อผ้าของตนและเด็กหนุ่มออก กามราคะในตัวเขาพุงจนถึงขั้นไม่มีสติมีแต่ความต้องการปลดปล่อยเท่านั้น 

ส่วนอนาคิดถูกจูบจนงง รู้สึกวูบและมึนงงเมื่อหลังสัมผัสกับเตียง เมื่อกี้ยังอยู่บนรถ นี่มาอยู่ห้องแถมบนเตียงเสื้อผ้าหายไปไหน มาได้ไง ความรู้สึกเคลิบเคลิ้มเดิมที่มีอยู่กลายเป็นตกใจทำให้เขาเริ่มดิ้นและร้องเขาพยายามจะหายตัวแต่ไม่สามารถทำได้ได้แต่ดิ้นรน

“ปล่อยนะ ไม่นะ ปล่อย  นายบ้ารึ   ปล่อย”

 ยิ่งเขาดิ้น เขาไม่รู้ตัวว่ายิ่งไปจุดเพิ่มไฟราคะของแม็กเวลโดยไม่รู้ตัว มือที่เดิมของอนาคินที่กำแน่นเปลี่ยนเป็นไปผลัก เพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระกลับไปสัมผัสตัวของเม็กเวลซึ่งถอดเสื้อผ้าทั้งของชายตรงหน้าและตัวเขาไปไปตอนไหนก็ไม่รู้ เขารู้สึกว่าคนด้านบนขยับตัวออก  ผละจากจูบทันใดนั้นคอเขาไม่สามารถเปล่งเสียงได้ มือของเขาถูกรวบไปเหนือศรีษะของเขาโดยชายด้านบนพร้อมพลิกตัวเขาให้นอนคว่ำ ขาทั้งสองถูกขาของคนด้านบนแยกออก ก่อนที่เขาจะส่งเสียงมีสิ่งที่แข็งร้อน บุกรุกเข้ามาในร่างกายเขาอย่างรวดเร็วความเจ็บร้าวเสมือนถูกฉีกทำให้อนาคินตกใจจนตัวแข็ง ร้องออกมาแบบไม่มีเสียงแต่เขาได้ยิน ลมหายใจที่รุนแรงของคนที่อยู่ด้านบนได้ชัดเจน เหงื่อที่หยดลงมาแรงกระแทกของด้านหลังเสียงเนื้อกระแทกกันและหยาดน้ำตาของเขาเองที่หลั่งออกมาอย่างไม่ขาดสาย หมดเรี่รงที่จะดิ้นรน เสียงเขาไม่สามารถส่งออกมาได้แต่เขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างข้างในตัวเขาปริแตก ในหูเขาได้ยินเสียงเหมือนแก้วปริร้าว เขาได้กลิ่นเลือดที่ไหนออกมาจากตัวเขา มีลิ้นร้อนมาเลียในบริเวณที่เขามีเลือดออกเมื่อเขาถูกพลิกตัวกลับ และได้ตาสีทองเรืองรองประกายแดงนั้นก่อนถูกดึงดูดด้วยแรงราคะจากชายหนุ่มเบื้องหน้า มือที่เคยผลักเปลี่ยนเป็นโอบ เมื่อถูกจูบเขากัดปากและได้ดื่มเลือดแม็กเวลเขาก็ให้ความร่วมมือแบบยินยอมพร้อมใจด้วยมนต์แห่งราคะที่ครอบงำแม็กเวลและตัวเขา  แม็กเวลดื่มเลือดของอนาคินและอนาคินได้ดื่มเลือดแม็กเวล เป็นการแลกเปลี่ยนเลือดเชื่อมจิต คู่รักโดยทั้งสองคนไม่ได้ตั้งตัว ก่อนที่ตัวเขาจะถูกคนด้านบนพลิกเปลี่ยนท่าทางหลังปลดปล่อยครั้งแล้วครั้งเล่าจน อนาคินหมดสติไปในที่สุด

 5 ชั่วโมงผ่านไป แม็กเวลรู้สึกมีสติกลับมาจากอารมณ์กามราคะที่รุนแรงขาดสติว่ากำลังควบขับอยู่บนร่างคนและทำให้เขาเห็นเด็กหนุ่มที่อยู่ใต้ร่างเขาที่มีรอยแห่งราคะทั้งตัว  แม็กเวลหยุดแล้วรีบจับชีพจรเด็กหนุ่ม โชคดีที่ยังมีลมหายใจ   เขารีบจูบแบ่งพลังชีวิต กักปากตัวเองให้เลือดออก ป้อนเลือดตัวเองให้เด็กหนุ่ม หลังจากนั้น ไปเอาน้ำอุ่นมาทำความสะอาดตัวเสกเปลี่ยนเครื่องนอนที่เปื้อนเลือดออกเอา เสื้อผ้าของเขามาใส่ให้เด็กหนุ่ม  คลายมนที่ปิดเสียงให้เด็กหนุ่ม และหยิบโทรศัพท์มาสั่งการ

“ไปค้นประวัติเด็กหนุ่มคนนี้มา  กระเป๋ากับสัมภาระคงตกอยู่ที่รถก่อนเข้ามาเตรียมอาหารสำหรับบำรุงเข้ามาด้วย ตอนเช้า  แวะตามหมอเบนเข้ามาด้วย”  กล่าวสั่ง  เมื่อวางโทรศัพท์ชายหนุ่มไปอาบน้ำเย็นและกลับมานอนกอดเด็กหนุ่มบนเตียงก่อนหลับเขาจุมพิตหน้าผากเด็กหนุ่มอีกรอบก่อนนอนกอดเด็กหนุ่มแล้วหลับไป

เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น  อนาคิดรู้สึกตัว กระพริบตา เมื่อลืมตาเขาเห็นหน้าอกคนที่กอดเขาไว้ เขาก้มมองตัวเองเห็นว่าตัวเองใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวตัวโต ตัวเขาลองขยับตัวไม่รู้สึกเจ็บปวดตรงไหน ลองนกถึงเหตุการณ์ล่าสุดคือ.....คือไปซื้อของและตื่นมาเช้านี้ที่นี่กับ.......คืองงกับตัวเอง  ทำให้อนาคินรีบผละตัวจากอ้อมกอดคนตรงหน้าดีดตัวนั่ง หาสวิทไฟแต่หาไม่เจอจึงผวาไปเปิดม่าน   เมื่อสว่างจึงเห็นหน้าคนบนตียงพร้อมสบตาที่คนบนเตียงมองมา  อนาคินถึงกับนิ่งสตาฟ  นี่มันคนในฝัน  ฝันล่าสุดคือ เขาโดนคนในฝันข่มขืนอย่างรุนแรง  อนาคิดจับเนื้อตัวจึงพบว่า เขานั้นไม่ได้ใส่กางเกงใน ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงสวมเสื้อเชิ้ตอยู่ ตัวเดียวแต่ไม่มีความเจ็บปวดตรงส่วนไหนของร่างกาย  สรุปคือฝันหรือเรื่องจริงละนี่  ถ้าบาดเจ็บเพราะคนอื่นที่ไม่ใช่อาวุธและของมีคม  แผลมักจะไม่หายไป จะเป็นจ้ำและรอยช้ำอยู่หลายวัน แต่นี่ไม่มีความรู้สึกเจ็บ หรือปวดเลย  แสดงว่า ฝันรึ แล้วเสื้อผ้าหายไปไหน   หรือเขาเห็นว่าเปื้อนเลือดเลยเปลี่ยนให้รึ  แล้วทำไมต้องถอด กกน ละ

 งงงันอยู่สักพัก  ถามเขาดีกว่าละกัน

 “เออ  ขอโทษนะครับ ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง  เอ่อ แล้วเสื้อผ้าผมหายไปไหน” อนาคินเอ๋ยถามขณะเอาผ้าม่านยาวห่อตัวอยู๋ริมกระจก บิดตัวไปมา

“คุณบาดเจ็บผมเลยจะพาไปหาหมอ  คุณดิ้นไปดิ้นมาบนตักผม  แล้วก็ผมปล้ำคุณจนคุณสลบไป” แม็กเวลกล่าว

“หา....อะไรนะ  ไม่จริงงงงงงงงงง  ฝัน..ฝันแน่  ตื่นๆๆๆๆ” อนาคินอุทาน แล้วหยิกตัวเองบ้าง ตบหัวตัวเองบ้างเพราะคิดว่าฝันอยู่ยังไม่ตื่น

แม็กเวลเห็นดังนั้นจึงลงจากเตียงมาจับมือทั้งสองข้างของอนาคินแล้วรวบตัวอนาคินเข้าสู่อ้อมกอด 

“นี่ เป็นเรื่องจริง ถ้าไม่เชื่อ ผมจูบพิสูจน์ให้เอาไหม” แม็กเวลกล่าวพร้อมก้มลงจูบคนในอ้อมกอด 

“อื้มมม” อนาคินดิ้นขณะส่งเสียงอึกอัก 

“ปล่อยนะ”อนาคินได้เปิดพูดเมื่อแม็กเวลถอนจูบเมื่อแม็กเวลก้มลงมาอนาคินเลือกที่จะมุดลงกับอกคงตรงหน้าหนีจูบนั้นแทนพี่หลบท่าทีคุกคาม

“คุยกันให้รู้เรื่องก่อน  อย่าเพิ่งทำอะไรแบบนี้เลย ผมกลัว  มันน่ากลัวมาก เราไม่รู้จักกันคุณมาทำแบบนี้แล้วยิ่งน่ากลัว”

อนาคินกล่าวพร้อมทั้งตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของแม็กเวล  การกระทำนี้ทำให้แม็กเวลหยุดท่าทีคุกคาม

“ผมขอโทษ เอาละผมไม่ลวนลามคุณแล้วแต่ต้องกอดไว่เผื่อคุณหนี เงยหน้าขึ้นมองผม  เราจะทำความรู้จักกัน ”

แม็กเวลกล่าว กับคนในอ้อมกอดที่คลายการกอดรัดเหลือไว้ซึ่งเพียงการโอบกอด  อนาคินจึงเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้า อย่างช้าๆ กะว่าถ้าถูกลวนลามอีกจะผลักออกและหายตัวหนีไปเลย

“ผมชื่อแม็กเวล อเล็กซิส เรียกชื่อสั้นๆว่าแม็ก โสดและชอบคุณ ”แม็กแนะนำตัวแบบง่ายๆกับอนาคิน