fic shinhwa [yaoi]

ลำดับตอนที่ #9 : Missions 8

:) Shalunla

Missions 8

“พี่ดงวาน ผมต้องการคำปรึกษา” วันนี้จอนจินมาแบบผิดปกติมาก เขาไม่เคยเข้ามาปรึกษาปัญหากับผม เพราะปกติเขาออกจะเป็นคนมุทะลุ ไม่เคยฟังคำพูดของคนอื่น

“นั่งๆๆๆๆ ไหนเล่ามาสิ”

“ผม จะทำยังไงดีพี่ แอนดี้เขา แอนดี้ เฮ้อ” จอนจินนั่งถอนหายใจอีกสักพัก ซึ่งผมก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป “เมื่อวานผมเจอแอนดี้ที่ผับ ตอนแรกผมก็ว่าน่าจะไปได้สวย แต่ไหงแอนดี้กลับพูดจาแปลกๆ แถมเดินหนีผมไปอีก ผมอยากรู้จังว่าเขาคิดอะไรอยู่”

“ถ้าอยากรู้ทำไมนายไม่ตามเจ้าตัวตรงๆเลยล่ะ”

“ผม ทำไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าทำไม ผมไม่เคยเป็นงี้เลยพี่ ผมสับสน ผม เฮ้อ” เป็นอีกครั้งที่จอนจินถอนหายใจ ก็น่ะผมก็พอจะเข้าใจ ความรักทำให้คนเปลี่ยนได้ ตัวผมก็เหมือนกัน

“แล้วที่นายบอกว่าแอนดี้พูดจาแปลกๆเขาพูดว่าไงเหรอ” ผมเอ่ยถามออกไปเพื่อดึงจินออกมาจากความคิด

“เขา บอกว่า ‘ขอบคุณ ขอโทษ หวังว่าพี่จะเจอคนที่ดีกว่าผมน่ะ’แค่เนี่ยแล้วก็เดินหนีไปเลยอ่า” เด็กตัวแค่นั่นท่าทางคงจะคิดอะไรมากอยู่เหมือนกัน มินบงเคยบอกว่าแอนดี้น่ะน่าสงสารแต่เขาก็ไม่เคยเล่ารายละเอียดให้ฟังสักที

“จอน จิน ฉันถามนายตรงๆ ระหว่างหน้าที่กับความรัก นายจะเลือกอย่างไหน” นั่นสิแล้วตัวผมล่ะจะเลือกอย่างไหน นี่ผมให้คำปรึกษาจินหรือปลอบใจตัวเองกังแน่น่ะ

“ผมเลือกความรัก เพราะไม่ว่ายังไงผมก็จับแอนดี้ไม่ลง ถึงผมจะโดนไล่ออก ผมก็ไม่สน ขอแค่เขามายืนอยู่ข้างๆผม ผมก็ดีใจแล้ว” จอนจินตัดสินใจเลือกได้เด็ดเดี่ยวมาก มากจนผมอิจฉา ผมคงเลือกไม่ได้ ขนาดคำว่ารักผมยังพูดเต็มปากไม่ได้เลย “ผมจะพาแอนดี้หนี หนีไปให้พ้นจากที่นี่ หนีจากหน้าที่ สายลงสายลับผมไม่เป็นแล้ว ย่าห์!!!!” จอนจินลุกยืนก่อนกำหมัดแน่น ราวกับปณิธานตนก่อนวิ่งออกไป ผมห้ามไม่ทัน ทำไงดี ทำไงดี ตายๆๆๆๆๆ แผนล่มแน่ ไอ้จินเอ้ย

“สายลับ นี่มันหมายความว่าไงวานนี่ วานนี่เป็นสายลับงั้นเหรอ” ผมตกใจสะดุ้งเมื่อมินบงที่โผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัว เขาคงจะได้ยินผมพูดทุกอย่างเมื่อกี้สิน่ะทุกอย่างมันเปิดเผยแล้วสิน่ะ มินบงเขาคงเกลียดผมแล้วล่ะ

“ในเมื่อรู้ตัวแล้วฉันคงจะปล่อยนายไปไม่ได้” ผมคว้าปืนที่มักจะพกติดตัวเสมอออกมาขู่เพื่อไม่ให้เขาคิดหนี

“ไม่ต้องใช้ปืนหรอกวานนี่ ฉันไม่หนีนายไปไหนหรอก” มินบงเอ่ยบอกผมด้วยสายตาที่ยากจะเดา ผมอยากจะขอโทษเขาแต่ ผม ผม










ทันทีที่ผมตัดสินใจได้ ผมก็วิ่งไปหาแอนดี้ทันที

“ออด ดดดดดดดดดดด” ผมกดกริ้งหน้าบ้านของยู แจซอกอย่างกระหน่ำ ไม่มีคำว่ากลัวพัง “แอนดี้” ยัง มันยังดังไม่พอผมแถมด้วยการแหกปากลั่นบ้านเข้าไปอีก

“หนวก หูโว้ยยยยยยยยยยย” นอกจากจะมีเสียงที่ตะโกนดังออกมาจากข้างบ้านแล้วยังมีขวดเหล้า รองเท้า ปลาเค็ม ปลิวมาจากบ้านข้างๆเป็นของแถมอีกด้วย “บ้านนั้นไม่เคยไม่เคยล็อกประตู อยากเขาก้เดินเข้าไปสิโว้ยยยยย” ลุงแกหน้าเหี๊ยมควาดลั่นก่อนขวางนมสตอเบอรี่มาเป็นของกำนัล

“ขอบคุณสำหรับนมครับ” ผมว่าก่อนเดินเข้าไปในบ้าน

สิ่งแรกที่ผมอยากทำที่สุดทันทีที่ก้าวเข้ามาให้บ้าน กลิ่นเหล้าลอยคละคลุ้งไปทั่ว ราวกับคนที่ดื่มมันอาบน้ำเข้าไปทั้งคืน

“ขอ โทษน่ะครับ มีใครอยู่ไหม” ผมเอ่ยถาม นอกจากบ้านนี้จะเหม็นเหล้าแล้ว กลิ่นอับที่ปะปนทำเอาผมอากคลื้นไส้ บ้านนี้เขาเคยเปิดหน้าต่างกันไหมน่ะ

“แกเป็นใครว่ะไอ้หนุ่ม” ยู แจซอกที่อยู่ๆก็โผล่พรวดมาตรงหน้าเล่นเอาผมตกใจหมด

“แอนดี้อยู่ไหมครับ”

“แก จะมาพาแอนดี้ไปไหนอีกหา!!! แอนดี้ต้องอยู่กับฉัน ฉันเป็นพ่อเขาน่ะ” เขาเริ่มพูดจาแปลกจนผมชักสงสัย ท่าทางคงต้องทำให้เขาสร่างเมาวะแล้วล่ะ









กฎการแก้เมาข้อที่ 1 ทำจิตใจให้สดชื่น ด้วยการล้างหน้า

ผม ลากยูแจซอกไปทางห้องน้ำทันที อ่า ที่นี่ใช้ฝักบัวแฮะไม่สะใจเลย ไม่มีถังกับขันหรือไงน่ะ จินใช้ไม่เป็นนนน อ่ะ ใช้นี่ก็ได้มั้ง กะละมังที่คว่ำอยู่ข้างๆถูกเติมน้ำจนเต็ม ก่อนที่ผมจะผลักหัวยูแจซอกลงไปในกะละมัง ท่าทีที่เงียบกริบ ตายหรือเปล่าหว่า ผมยกหัวยูแจซอกขึ้น เขาทำปากงึมๆก่อนคอพับต่อ

กฎการแก้เมาข้อที่ 2 รับประทานอาหารเปรี้ยวเพื่อกระตุ้นให้ร่างกายตื่นตัว

ผมคงไม่มีปัญญามานั่งคั้นน้ำมะนาวให้เขาหรอก แถมท่าทางอย่างนี้น่ะ มะนาวก็เอาไม่อยู่

ต้องนี้

น้ำส้ม








สายชู

น้ำส้มสายชูที่ดีต้องได้ผ่านมาตรฐานจาก มอก.

น้ำ ส้มสายชูเป็นของเหลวที่ได้จากกระบวนการหมัก มีองค์ประกอบหลักคือกรดน้ำส้ม (กรดน้ำส้ม) น้ำส้มสายชูทั่วไปมีความเข้มข้นของกรดตั้งแต่ 4% ถึง 8% โดยปริมาณและอาจสูงถึง 18% สำหรับ pickling. น้ำส้มสายชูหมักโดยธรรมชาติยังมีกรดชนิดอื่นๆ ในปริมาณเล็กน้อย เช่น tartaric acid และ citric acid มนุษย์รู้จักการผลิตและใช้น้ำส้มสายชูมาตั้งแต่สมัยโบราณ น้ำส้มสายชูเป็นองค์ประกอบสำคัญของอาหารยุโรป อาหารเอเชีย และตำหรับอาหารอื่นๆ (มันใช่เวลาไหม)

ดังนั้นผมจึงเลือกใช้น้ำส้มสายชูตราภูเขาทอง เป็นยี่ห้อที่ผมชอบมาก ว่าแต่ผมพล่ามอะไรอยู่เนี่ย

ผมจับขวดกรอกปากยู แจซอกทันที 

“จะฆ่าฉันหรือไงไอ้เด็กเวร” สร่างแล้ว เย้ น้ำส้มสายชูได้ผล (เด็กๆไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง ฟิคนี้รั่วค่ะ อย่าไปเชื่อมาก 555)

“แอ นดี้ล่ะครับลุง แอนดี้อยู่ไหน ลุงตอบไวๆดิ วัยรุ่นใจร้อน” ตอนนี้ผมจะระเบิดแล้ว ถ้าลุงนี่ตอบช้าอีก 5 วิ คงจะมีคดีฆาตกรรมคนด้วยน้ำส้มสายชุเกิดขึ้น

“นี่ๆๆๆ ไอ้หนุ่มใจเย็นๆ ว่าแต่แกเป็นใครว่ะ” นั่นไง

“จำผมไม่ได้เหรอ คนที่วิ่งชนจักรยานลุงอ่ะ”

“เดี๋ยวให้คิดแป๊บ อ้อ นึกออกแล้ว ว่าแต่ช่วยเลิกเรียกฉันว่าลุงซักทีเถอะ ฟังแล้วแสลงใจ”

“นั่นไม่ใช่ประเด็นหลักลุง แอนดี้ แอนดี้ของผมอยู่ไหน”

“แอนดี้ เฮ้อ” จากตอนแรกที่ยู แจซอกโวยวายกลับสลดลงอย่างเห็นได้ชัด “แกรักแอนดี้เหรอ”

“รักครับ รักมากด้วย” ถามตรงผมก็ตอบตรง

“งั้น ช่วยที ช่วยแอนดี้ออกมาจากไอ้บ้านั่นที โฮ!!! T^T” พูดยังไม่ทันจะรู้เรื่องเขาก็ทรุดตัวนั่งร้องไห้กับพื้น“ฉันมันเป็นพ่อที่ ไม่ได้เรื่อง” พึ่งรู้ตัวเหรอ “วันๆทำให้แอนดี้ลำบาก ไหนเขาจะต้องหาเงินมาใช่จ่าย ไหนยังต้องมาตามใช้หนี้ให้ฉันอีก ผลสุดท้าย เขาก็แลกทุกอย่างในชีวิตเขาเพื่อฉัน เพื่อให้ฉันมีชีวิตอยู่รอด” หลังจากที่ผมนั่งฟังยู แจซอกพร่ำๆเรื่องแอนดี้ ผมก็สงสารแอนดี้มากขึ้นไปอีก อยากช่วยเขา อยากเห็นรอยยิ้มที่จริงใจไม่ใช้รอยยิ้มที่เสแสร้ง ถึงแม้จะมีเวลาที่ไม่เสแสร้งที่เขายิ้มนั่นคือเวลาที่ได้เงินก็เถอะ แต่ผมอยากให้เขายิ้ม

“ผมจะช่วยเขา แอนดี้อยู่ไหนครับ”

“บ้าน คัง โฮดง” ชื่อนี้ ชื่อที่เจ้าหน้าที่รู้จักกันดีในนามของเจ้าพ่อค้ายาบ้าที่เราหาหลักฐานมาจับ เขาได้ “ในเมื่อแอนดี้ทำเพื่อคุณขนาดนี้ แต่คุณกลับตอบแทนเขาด้วยการดื่มเหล้า เมาเสเพลไปวันๆ ถ้าเป็นผมต่อให้ตายผมก็ช่วยแอนดี้ออกมาให้ได้”

ผมกำมือพร้อมเอ่ยประโยคที่ทำให้คนคิดได้

ผมพร้อมที่จะแลกทุกอยางกับคนที่ผม

‘รัก’









“แอนดี้” ผมตะโกนเรียกแอนดี้เบาๆที่รั้วหลังบ้านของโฮดงถึงแม้ว่ามันจะเสี่ยงที่จะถูกจับได้ แต่ผมก็พร้อมจะยอมเสี่ยง

“พี่จิน” ทันทีที่แอนดี้เห็นผมเขาก็วิ่งเข้ามาใกล้ “พี่มานี่ทำไม อยากตายเหรอไง”

“พี่คิดถึงเรานี่” ผมหยอดคำหวานปกติผมไม่ใช่คนหวานๆอะไรหรอกน่ะ ดังนั้นต้องโทษแอนดี้คนเดียวเลย

“เน่า” แอนดี้ว่าผมกลับมา แต่หน้านี่แดง จนต้องหันหน้าหนี

 “แล้วทำไมต้องมาอยู่นี่” ผมถามสิ่งที่ผมข้องใจออกไป

“ผมเอ่อ ผม”

“แกเป็นใครไม่ทราบ”

เสียงที่ดังขึ้นแทรกจังหวะการสนทนา ทำเอาแอนดี้สะดุ้ง เฮือก

“โฮดง เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกน่ะ แค่ขอทานมาขอเงินน่ะ” อ้าวไงผมขายเป็นจขอทานไปซะงั้น

“นี่ ไปซะสิ” แอนดี้ยื่นเงินให้ก่อนบอกให้ผมไปจากที่นี่

“พี่”

“ได้โปรด” สีหน้าที่ขอร้องทำให้ผมต้องหุบปากโดยอัติโนมัติ ผมรับเงินแอนดี้มาแบบสั่นๆ ก่อนเดินหนีมา

เกิด อะไรขึ้นกับแอนดี้น่ะ ผมจะทำยังไงถึงจะช่วยแอนดี้ได้น่ะ แค่เห็นสีหน้าของเขาผมก็ทำตัวไม่ถูก เอาไงดี เฮ้อ!!!! ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น คงต้องให้คนที่ฉลาดอย่างพี่วานช่วยแล้วสิน่ะ









“คิด ว่าฉันโง่ขนาดนั่นเลยเหรอที่ไม่รู้ว่าแฟนตัวเองเป็นใครทำงานอะไร หรือนายลืมไปว่าฉันเป็นมาเฟีย แล้วคิดว่าปืนกระบอกแค่นั่นจะทำอะไรฉันได้” ทันทีที่มินบงพูดจบผมก็ตาโตทันควัน นี่หมายความว่าเขารู้มาตลอดงั้นสิ

“นายระ รู้ได้ยังไง” ผมตามเขาตะกุกตะกักพลางลดปืนลง

“ฉันมีนักฆ่าและนักลวงความลับอยู่กับตัวทำไมเรื่องแค่นี้จะไม่รู้” งั้นแสดงว่าฮเยซองกับแอนดี้ก็รู้งั้นสิ

“งั้น”

“อือ แอนดี้รู้ตั้งแต่วันที่เจอนายที่บ้านแล้ว ฉันเลยให้ฮเยซองไปตรวจสอบเพื่อความชัวร์”

“แล้วนายไม่โกรธฉันเหรอ”

“ชิน แล้ว มาประจำ โดยเฉพาะแอนดี้ที่เจอเจ้าหน้าที่ตามตัวแบบไม่ซ้ำหน้า ไม่งั้นแค่มองแอนดี้จะรู้ได้เหรอ” มินบงว่าพลางสวมกอดผมก่อนเอาหน้ามาถูไถ่ที่แก้มผมอย่างออดอ้อน “ว๊า แล้ววานนี่จะเอาไงต่อล่ะที่เนี่ย” ยังมาทำเสียงทะเล้นใส่ผมอีก ผมไปไม่ถูกเลยแฮะ

“พี่วานก็แค่จับพี่มินไปขังไง”

“เฮ้ย” ฮเยซองที่โผล่เข้ามาพร้อมผลักเอริคที่เกาะขาลอยหวือไปที่กำแพง ก่อนดันตัวนั่งแทรกกลางระหว่างผมกับมินบง

“พี่กำลังสวีทไม่เห็นหรือไง”

“เห็นแต่อิจฉา” ฮเยซองว่าอย่างไม่ยีหระก่อนหยิบแอบเปิ้ลมานั่งกินหน้าตาเฉย

“จะอิจฉาเขาทำไมล่ะจ๊ะ ซองงี่ อู๊ย” เอริคที่เดินกระเผกเข้ามาเอ่ยแซว

“อยากโดนอีกไหม” ฮเยซองยกเท้าขึ้นมาไขว้ฮ้างพร้อมกับสะบัดเท้าซะบ่งบอก

“ใจเย็นๆ จ๊ะที่รัก”

“นายก็เป็นสายลับใช่ไหม เอริค” ฮเยซองถามพลางมองด้วยหางตา ไม่รู้ว่าเอริคมันไม่กลัวฮเยซองบ้างหรือไง

“แหม่ ซองงี่อยากรู้เรื่องของฉันใช่ไหม” พอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไม

“มันใช่เวลาไหม” ถ้าผมเป็นฮเยซอง ผมจะไม่ทน ป่านนี้เอริคได้ตายไปแล้วล่ะ เล่นกวนประสาทขนาดนี้

“พวก เราสามคน เอริค จอนจินแล้วก็ฉันถูกสั่งให้มาจับพวกนาย แต่ตอนนี้มันผิดแผนไปหมด” ผมเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้มินบงกับฮเยซองฟัง พร้อมทั้งยังเล่าเรื่องอาการแปลกๆของแอนดี้อีกด้วย

“นายไม่เป็นไรน่ะมินบง” ผมเอ่ยถามมินบงที่ตอนนี้นั่งหน้าเครียด

“แอ นดี้ เป็นเด็กที่เก็บความลับเก่ง และไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือจากใคร ฉันแทบไม่รู้อะไรเลยในตัวแอนดี้” มินบงเอ่ยพลางกุมตัวตัวเองพลางหลับตาคงคิดย้อนไปถึงเรื่องต่าง

“นั่น สิแค่แอนดี้เป็นใครมาจากไหน ทำไมพ่อแม่ถึงทิ้ง เรายังไม่รู้เลย” ฮเยซองอีกคนที่เริ่มบ่นพึมพำ “อย่าคิดมากสิพี่มิน แอนดี้น่ะจ้าวแห่งการเอาตัวรอดเก่งน่ะ” ก่อนหันไปปลอบมินบง

“พี่ดงวาน ช่วยผมด้วย” จอนจินที่โผล่พรวดเขามาไม่สนสถานการณ์

“อะ อะไรจิน” ผมตกใจจนเผลอพูดตะกุกตะกัก อย่าลืมน่ะ ว่าสองพี่น้องของแอนดี้นั่งอยู่นี่ หวังว่ามินบงคงไม่กระโดดคว้าคอจินน่ะ

“พี่ช่วยวางแผนบุกบ้านคัง โฮดงหน่อยดิ”