คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Missions 7
Missions 7
แอนดี้ ลี อี ซอนโฮ หนุ่มน้อยที่น่ารักตลอดกาลมารายงานตัวแล้วครับ
ยินดีที่ได้รู้จักผู้อ่านทุกท่าน
หลังจากที่ฟังคนอื่นพล่าม+หลอกด่าสโนวคนสวย(กัดฟัน)ที่จับผมมายั่วผู้ชาย
นี่ก็ถึงเวลาที่สมควรแล้วที่ผมจะเป็นเล่าบ้างอ่ะน่ะ
ผมเป็นเด็ก กำพร้าอันนั้นทุกคนรู้ดีแล้วเนาะ
แต่ที่ทุกคนอยากรู้คือทำไมผมถึงต้องมาหลอกคนอื่นเพื่อหารายได้ ผมไม่ได้อยากทำนักหรอก
ถ้าสถานการณ์ไม่บังคับ ตั้งแต่เด็กจนโตสิ่งที่ผมรู้ดีที่สุดคือ นอกจากพี่มิน พี่ซอง พี่วานแล้ว คนทั้งโลกไม่มีใครน่าไว้ใจซักคน แม้แต่คนที่ผมคิดว่าเขาจะเป็นพ่อแม่ที่ดีของผม
วันนี้ผมคงจะทำงานสะดวกน่ะ เฮ้อ ขาดรายได้มาหลายวันแล้วแฮะ
“ว่าไงจ๊ะนุ้งดี้ คิดถึงพี่อ่ะเปล่า” เอาอีกแล้ว รอบที่เท่าไรแล้วน่ะ
“แหม่ แล้วพี่ซังโฮล่ะฮ่ะ คิดถึงผมหรือเปล่า” ผมเอ่ย พลางลูบไล้มือที่หน้าอกพี่ซังโฮ
พี่ซังโฮเป็นลูกชายเจ้าของผับคู่อริกับพี่มินชอบส่งคนมาก่อกวนลูกค้าบ้าง ถล่มร้านพี่มินบ้าง ผมไม่ชอบเลย
แต่ทำไงได้พี่ซังโฮเค้าบอกว่าชอบผม ถ้าผมยอมคุยกับเขา เขาก็ไม่ยุ่งผับพี่มินอีก หน้าตาพี่ซังโฮก็ค่อนข้างดูดีที่เดียว แต่บอกเลยไม่เสป็กอ่ะ เฮ้อ นี่คือเวรกรรมที่ตามทันผมใช่ไหม
“คิดถึงสิจ๊ะ นุ้งดี้ของพี่น่ารักขนาดนี้ วันนี้ไปเดทกับพี่ได้เปล่า”
“พี่ซังโฮอ่ะ วันนี้ผมต้องไปทำงานอ่ะ” ผมทำปากพองผมให้ดูน่ารักเผื่อที่เขาจะยอมปล่อยผมไป
“งั้นพี่จ้าง”
“แต่ต้องให้สามเท่าของปกติน่ะฮ่ะ” ว้าว เงิน เงิน เงิน
“แต่แอนดี้ต้องไปเที่ยวกับพี่ทั้งคืนเลยน่ะ”
“ฮ่ะ” ผมรับคำก่อนเดินลัลล้า ไปกับพี่ซังโฮ
พี่ซังโฮจะชอบแต๊ะอั่งผมบ่อยๆ แต่ก็น่ะ นิดๆหน่อยมันก็พอให้อภัย แถมมันคุ้มกับเงินที่ได้มาอยู่น่ะ ผมจะถือซะว่าทำบุญ อิอิ
เฮ้อ เซ็งจริงๆ อีกนานไหมที่จะผมจะต้องนั่งมองพี่ซังโฮที่พาผมมาร้องคาราโอเกะ
แถมผมยังต้องฉีกยิ้ม เหมือนพี่เขาร้องเพราะมาก
แถมเลือกเพลงไม่ดูหนังหน้า อุ๊ย ไม่ดูเนื้อเลยว่าเข้ากับสถานการณ์หรือเปล่า
ก็เล่นเลือกเพลง perfect manของ shinhwa วงโปรดผมเลยน่ะ
และมันจะทำให้ผมเกลียดเพลงนี้ จะอะไรอีกล่ะพี่ซังโฮเล่นร้องเพี้ยน เอาเป็นว่าผมให้อภัยล่ะกันเพราะมักเน่วงชินฮวาหล่อมาก 555
“นุ้งดี้ ร้องหน่อยน๊า” สักพักพี่ซังโฮก็หันมาอ้อนผม
“พี่อยากฟังเพลงอะไรล่ะฮ่ะ” ผมคว้าไมค์จากมือพี่ซังโฮทันที แน่ล่ะผมอยากมีหูไว้ฟังเพลงของชินฮวาอีกนี่น๊า
“งั้นผมเอาเพลง love song ล่ะกันฮ่ะ”
ผมกับพี่ซังโฮร้องคาราโอเกะ ด้วยกันไปพักใหญ่ สนุกดีฮ่ะ แถมได้เงินเพียบ
“นุ้งดี้”
“ฮ่ะ” ผมที่กำลังนับเงินอย่างร่าเริงเงยหน้ามองพี่ซังโฮอย่างงงๆ
“รักพี่หรือเปล่า” อีกแล้วกับคำนี้ ทำไมทุกคนที่เข้ามาชีวิตผมต้องการคำนี้ด้วยน่ะ
“รักสิฮ่ะ ถ้าไม่รักผมจะไปเที่ยวกับพี่เหรอ”
“จริงน่ะ”
“พี่ไม่เชื่อในคำว่ารักของผมเหรอ” ผมช้อนตามอง พร้อมกับทำหน้าอ้อนๆ
“ขอบใจน่ะ”
คำ ว่า ‘รัก’ มันมีดีตรงไหน มันก็แค่คำพูดที่พูดออกมาเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกดีเท่านั้นแหละ
ตั้งแต่ผมจำความได้ไม่เห็นมีใครไม่ทุกข์เพราะคำนี้เลย
ทั้งพ่อกับแม่ที่เลิกกัน ทั้งพี่มิน พี่วาน พี่ซอง แม้แต่พี่คังตะ
ทุกคนต่างก็เสียใจเพราะคำๆนี้ทั้งนั้น ทั้งๆที่รู้แบบนั้นคนเราก็ยังต้องการมันอยู่ดี
ผมซึ่งเป็นมนุษย์โลกคนหนึ่งก็ไม่มีวันหนคำๆนี้พ้น เพียงแต่ผมรู้วิธีที่จะรับมือกับคำๆนั้นเท่านั้นเอง
‘รัก’ ผมก็พูดไปงั้นแหละ เพื่อเงินผมทำได้ทุกอย่าง แต่ก็อยู่ในดุลพินิจของพี่ซองกะพี่วานด้วยน่ะ
“ขอบคุณฮ่ะที่มาส่ง”
“เข้า บ้านดีๆน่ะ” บ้านที่ผมไม่มาเหยียบร่วมเดือนได้ บ้านที่เมื่อก่อนเคมีแต่ความสุข
แต่เดี๋ยวนี้มันเป็นแค่บ้านของผู้ชายขี้เมาที่ชื่อ ยู แจซอก
“อาป๊า” ผมเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับร้องเรียกพ่อหรือยู แจซอกเบาๆ
“มาทำไม ไปให้พ้น” เสียงไล่ผมที่คุ้นเคยดังออกจากมุมมือของห้อง
“อาป๊า กินเหล้าอีกแล้วน่ะ เมื่อไรจะเลิกเมาล่ะเนี่ย” ผมทำหูทวนลมไม่สนใจเขาก่อนเก็บขวดเหล้าที่กองเกลื่อนเต็มพื้นไปหมด
“ฉันบอกให้แกออกไปจากบ้านฉัน”
“โอ๊ย” ขวดเหล้าที่ขว้างเข้ามากระแทกเข้าที่หัวอย่างจัง เลือดที่ไหลออกจากหัว ไม่ได้ทำให้ผมเจ็บเท่าที่ใจ
“แอนดี้ พ่อ ฉัน” ท่าทางที่ดูสับสนของเขาทำให้ผมพอรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“คราวนี้อาป๊าเป็นหนี้เขาเท่าไร” ผมยิงคำถามเข้าไปตรงจุด นั่นทำให้เขาสะอึก
“ไปซะ ฉันไม่ใช่พ่อแก” เมื่อเขาจนมุมก็มักจะเป็นอย่างนี้เสมอ ดุด่า ไล่ ขว้างปาข้าวของ
“ถึงอาป๊าจะไม่บอกผม ผมก็รู้ให้ได้” ผมเดินสะบัดออกมานอกบ้าน แต่ยังไม่ทันทีจะพ้นหน้าบ้าน ร่างของผมก็ลอยหวือ
“ปล่อยน่ะ ปล่อย” ผมที่โดนอุ้มร้องโหวกเหวก
“อย่า ดิ้นสิจ๊ะ หนูดี้ พี่แค่อยากเจรจาเองน่ะจ๊ะ” คัง โฮดง ผมรู้จักเขา เขาเป็นคนปล่อยหนี้นอกระบบ
ผมไปใช้หนี้เขาบ่อยเลยจำได้ และที่รู้ผมรู้จักดีคือเขาเป็นพ่อพี่ซังโฮ หลังจากที่พวกเขาพาผมเข้ามาในบ้านผมก็เอ่ยถามสิ่งที่เขาต้องการทันที
“คุณต้องการอะไร พ่อผมเป็นหนี้คุณเท่าไร” ตอนนี้พ่อผมก็ถูกลากให้มานั่งข้างๆผม
“เผอิญ ที่ฉันมาวันนี้ ฉันไปได้มาทวงเงิน แต่มาเสนออะไรดีๆที่น่าจะมีประโยชน์สำหรับสองพ่อลูกที่น่ารักต่างหาก สนใจจะมาเป็นภรรยาฉันไหมจ๊ะ หนูดี้ที่รัก” อึ้ง อึ้ง บอกได้คำเดียวว่าอึ้งก็ในเมื่อโฮดงรู้ดีว่าพี่ซังโฮชอบผมขนาดไหนแล้วทำไม
“สงสัยเหรอจ๊ะ ข้อแรกพ่อนายเป็นหนี้ฉัน 10 ล้าน” ห่ะ!! ผมตาโตก่อนหันไปมองพ่อผมทันที เขาก้มหน้างุดราวกับไม่อยากรับความจริง “ข้อสองฉันก็แค่อยากให้หนูดี้เลิกยุ่งกับลูกชายฉัน” ข้อนี้ผมพอเข้าใจ ใครจะอยากให้ลูกชายโดนหลอกล่ะ “ข้อสุดท้ายฉันรู้สึกถูกใจหนูดี้เป็นพิเศษ ฉันเลยอยากได้ แค่นั้น” ห่ะ!!! ถามโง่ๆใครเขาจะไปยอมง่ายๆล่ะ
“มะ”
“จุ๊ จุ๊” ผมที่กำลังจะปฏิเสธยังไม่ทันได้เอ่ย โฮดงก็สงเสียงขัดมาก่อน
“ถ้าปฏิเสธ พ่อนาย” โฮดงมองพ่อผมพรอมยกนิ้วขึ้นปาดคอตัวเองเหมือนคำขู่ “ว๊า หนูดี้คงอยากจะคิดก่อนสิน่ะ พรุ่งนี้ฉันจะมาเอาคำตอบ”
ทันทีที่โฮดงออกไปจากบ้าน ผมก็หันไปถามคนข้างๆทันที
“อาป๊า ไปทำอีท่าไหน ถึงได้เป็นหนี้เขาเยอะขนาดนี้” ผมเอ่ยถามพร้อมว้ากไปในตัวทันที
“เฮ้อ” เขากลับถอนหายใจและเดินหนีเข้าห้องไปโดยไม่สนใจผม
“อาป๊า ตอบผมมาก่อนสิ” ผมได้แต่โวยวายอยู่หน้าประตูเท่านั่น “เฮ้อ” ผมขอถอนหายใจบางล่ะกัน
ผมเดินออกมาจากบ้านอย่างเซ็งๆ
ผมรู้ดีว่าทุกครั้งที่มีปัญหาเขาจะไล่ผมเหมือนหมูเหมือนหมา
แต่ลึกๆเขาก็เป็นห่วงผมน่ะ ตั้งแต่ที่แม่เสียไป เขาดูจะทำอะไรไม่เป็นไปเลย เขาคงเหงา เขาคงคิดว่าผมไม่ใช่ลูกถึงเวลาก็คงทิ้งเขาไปเหมือนกัน
เฮ้อ เมื่อไรจะเชื่อผมสักทีที่ผมทำทุกอย่างอยู่ทุกวันนี้เขายังไม่เชื่อว่าผมเป็น ลูกเขาอีกเหรอ มันน่าน้อยใจเนอะว่าไหม
อ่ะ ไม่เอา ไม่เครียด อยู่กับแอนดี้ ลี ผู้นี้คุณต้องไม่เครียด
ถึงปัญหามันจะมารุมเร้า เราก็มายิ้มให้มันดีกว่าเนอะ เราต้องผ่านไปได้ ^^ เฮ้อ!!!!
“ว้ากกกกกกกก” ผมตะโกนลั่นไม่สนใจสิ่งรอบข้างพลางทึ้งตัวเองอย่างเมามัน ก่อนเดินเตะฝุ่นไปผับ M
ว่ากันว่าวิธีดับเครียดที่ดีที่สุดคือ โซจู ผมก็ไม่เคยลองมันหรอกน่ะ แต่วันนี้ขอลองหน่อยเถอะ คนน่ารักกำลังเครียด
“อึก แอ๊ะ” ซดเข้าไปคำเดียวก็ทำเอาผมอยากคาย ข่มชะมัด กินกันเข้าไปได้ยังไง
“เดี๋ยวนี้กินโซจูแล้วหรือที่รัก” คนอะไรอยู่ดีๆก็มาแย่งโซจูไปจากมือแถมยังยื่นแก้วนมมาให้แทน และแน่นอนว่าไม่ใช่ใครอื่น
“พี่จินเอาโซจูผมคืนมาน่ะ” นอกจากผมจะรับแก้วนมที่ถูกส่งมา ผมยังต้องงพยายามแย่งโซจูคืนมา ขวดล่ะตั้งหลายบาท
“กิน นี่ดีกว่าน่ะ” แน๊ะ ยังมาทำหูทวนลม ผมก็ได้แต่ทำใจรับแก้วนมมาดื่ม
อ่า ยังไงนมก็อร่อยกว่าอยู่ดีเนาะ ผมยิ้มออกมาน้อยๆนี่สิวิธีดับเครียด นมร้อนๆกับเตียงนอนอุ่นๆ
“อารมณ์ดีแล้วสิท่า” พี่จินนั่งลงก่อนยิ้มแป้นให้ผม พี่เขาไปมีความสุขมาจากไหนน่ะ ถึงได้ยิ้มจนปากจะฉีกขนาดนี้
“พี่ยิ้มทำไม”
“ก็พี่มีความสุขพี่ก็ต้องยิ้มสิ”
“เรื่อง” นี่เป็นครั้งแรกเลยน่ะที่ผมอยากจะเรียนรู้ความสุขจากใครสักคน
“แหม่ ก็ที่รักนั่งอยู่ข้างหน้าพี่ก็ต้องมีความสุขเป็นธรรมดาสิจ๊ะ” ไม่ว่าเปล่าพี่จินยังยกมือแนบแก้มตัวเองพลางบิดไปบิดมาอีก น่ารักตายล่ะ
“เสี่ยวไปไหมพี่” ผมถามอย่างระอา อันที่จริงเสี่ยวกว่านี้ผมก็เคยเจอ แต่ท่าทางนี่ไม่ไหวจะเคลียร์น่ะ
“เสี่ยวเพราะรักอ่ะ”
“ยัง”
“ยังไม่พอเหรอจ๊ะ มาๆจุ๊บๆ”
“ยัง ไม่เลิก เฮ้อ” ผมถอนหายใจก่อนดื่มนมอึกใหญ่
ผมพึ่งเคยเจอผู้ชายแบบพี่จินเนี่ย ขนาดโดนผมหลอกก็ยังไม่เลิกตาม
ไหนจะพี่มินกับพี่ซองที่ขู่ฆ่าไว้ก็ยังไม่เลิก ผมต้องทำไงถึงจะสลัดผู้ชายคนนี้ให้ออกไปจากชีวิตผมได้น่ะ
“ถามจริงเหอะ พี่จินไม่กลัวผมหลอกหรือไง”
“ยอมให้หลอก” พี่จินตอบกลับมานิ่งๆพร้อมทำหน้าจริงจัง
ทันทีที่สบตาเขาผมก็ต้องหลบตา ทำไมผมต้องเขินด้วยเนี่ย
“ก็พี่ชอบ ไม่สิ พี่รักแอนดี้ต่อให้หลอกพี่มากกว่านี้พี่ก็ยอม ขอแค่แอนดี้อย่าทิ้งพี่ก็พอ”
“รู้จักผมดีแค่ไหนเชียว” ผมแขวะ ผมยังไม่รู้จักเขาเลย มาบอกว่ารักๆๆๆๆ อยู่นี่แหละ มันคงจะน่าเชื่อมากกกกก
“นั่นสิ แล้วแอนดี้รู้จักพี่ดีหรือเปล่า” ไม่พูดเปล่าพี่จินยังดึงเอวผมเข้าไปกอด
“พี่เป็นใคร แล้วพี่จะกอดทำไมไม่ทราบ” ผมว่าพร้อมทั้งแกะมือตุ๊กแกที่เหนียวหนึบออกจากเอว
“พี่เป็นแฟนแอนดี้ แล้วพี่กอดแฟนพี่ พี่ผิดเหรอ”
“ขี้ตู่”
“วันนั้นยังตกลงอยู่เลยน่ะ”
“วันไหน ผมจำไม่เห็นจะได้” แถล่ะครับงานนี้
“บ้านพี่รวยน่ะ” นั่นไงชัดเลย ผมโน้มคอพี่จินก่อนจะกระซิบเบาๆที่หู
“…………”
“โกหกใช่ไหม” พี่จินที่ตอนนี้ท่าจะช็อกเอ่ยถามผม
“ไป น่ะฮ่ะ จุ๊บๆ” ผมยิ้มให้พี่จินทันทีที่ผมหันหลังให้ผมหุบยิ้มทันที ผมมันคนไม่ดีทำแต่เรื่องแย่ๆหวังว่าพี่จินคงจะไปเจอคนที่ดีกว่าผมน่ะ อ่า ผมหักอกมาตั้งหลายคนแล้วน่ะ ไม่เห็นจะเศร้าขนาดนี้เลย
พี่จินพี่ทำอะไรกับผมกันน่ะ
ความคิดเห็น