fic shinhwa [yaoi]

ลำดับตอนที่ #7 : Missions 6

:) Shalunla

Missions 6

ผมอี มินอู หลังจากรอมานาน ผมก็ได้พูดถึงความรู้สึกของตัวเองอย่างแรกที่ผมอยากจะพูดคือเรื่องนี้ใคร เป็นเมนหลักอ่ะ ผมเห็นยัยสโนวเอาแต่พร่ำไปทั่ว ถ้าเรื่องนี้ไม่จบน่ะ พ่อจะกดวานนี่ให้ดูเลยเอ้า

เหตุที่ผมขี้หึงเพราะวานนี่เป็นคนอัธยาศัยดีมาก ดีเกินไป ดีจนผมเป็นกังวล

ความ ทรงจำวัยเด็กที่ผมจำได้คือ พ่อแม่ประสบอุบัติเครื่องบินตก พ่อแม่ผมเสียชีวิตทั้งคู่  ตอนนั้นผมอายุ 6ขวบ ญาติของผมไม่มีใครรับผมไปเลี้ยงเพราะเห็นเป็นภาระ

สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคังอินจึงเป็นทางออกเดียวของผม

ทันทีที่เท้าผมสัมผัสกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กคนหนึ่งที่วิ่งร้องไห้โฮเข้ามากอด เล่นเอาผมทำตัวไม่ถูก

“ฮึก นายอย่าร้องไห้น่ะพอ่แม่นายไปสวรรค์เหมือนพ่อแม่ฉันใช่ไหม อย่าร้องไห้ ฮึก ฮือ” ปากบอกไม่ให้ผมร้องไห้แต่ตัวเขาเองกลับร้องไห้โห ผมที่กำลังงงแบบสุดกู่ก็

“อย่าร้องน่ะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป” ได้ข่าวพ่อแม่ผมตายไม่ใช่เหรอ เขาช้อนตามองหน้าผมที่กำลังปลอบเขาแบบงงๆ

“อ่ะ จริงด้วย โทษน่ะ ที่ร้องไห้อ่ะ” เขายกมือปาดน้ำตา ก่อนเอ่ยทั้งรอยยิ้มให้ผม “ที่นี่ทุกคนเรียกฉันว่าวานนี่ วานจัง เพราะฉะนั้นนาย เอ่อ”
“มินอู” ผมตอบเขาทันทีที่เขาลากเอ่อนานๆ

“อ้อ มินอู งั้นฉันจะเรียกนายว่ามินบงแล้วกันน่ะ อิอิ พ่อกะแม่มินบงไปสวรรค์แล้วเพราะฉะนั้นห้ามร้องไห้ จากนี้ไปฉันจะเป็นแม่ให้เอง ป่ะ เข้าบ้าน” และนั้นคือวันแรกที่ผมได้เจอกับวานนี่หลานเจ้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่ว่าเมื่อไรที่ผมหันไปมองรอยยิ้มสดใสก็จะถูกส่งมาให้เสมอๆ




1 ปีต่อมา





“มิ นบงงงงงงง” เสียงที่เรียกผมดังมาแต่ไกล จนผมแทบแอบดอกไม้ในมือไม่ทัน “วันนี้มีเด็กใหม่ ย้ายมาด้วยล๊า สวยมากๆเลย เราไปดูเขากันเถอะน๊า ฉันอยากเจอ คริคริ” วานนี่ที่กระตื้อรื้อร้นเป็นพิเศษเพราะวันนี้มีเด็กใหม่ถูกส่งมา

“ไปสิ” ผมแอบดอกไม้ไว้ในกระเป๋าก่อนเดินจูงมือวานนี่ไปหาซอซังนิม

“ย๊า อย่ามาเตะต้องตัวผม” เสียงเล็กตวาดกร้าวดังลั่นห้อง ท่าทางหวาดกลัวผู้คนและไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ ซอซังนิมที่พยายามจะเปลี่ยนชุดให้ถึงกลับต้องถอนหายไป

“คุณย่า” วานนี่ที่เดินเข้าไปห้องอย่างไม่สนใจเสียงที่ตวาดอยู่ มองสำรวจทั่วตัว “อ่ะ มีแผลด้วยนี่” วานนี่เดินเข้าไปหาเด็กนั่นก่อนแปะพลาสเตอร์ลายคิตตี้ตรงข้อศอกของเด็กนั่น “ร้องไห้ทำไม อย่าร้องน่ะ มาๆกอดกัน กอดกัน โอ๊ โอ๋” ทันทีที่วานนี่ถูกตัวเด็กนั่นก็ปล่อยโฮ ก่อนที่วานนี่จะสวมกอดเป็นการปลอบโยน

“เฮ้อ เด็กคนไหนเข้ามาก็ติดวานนี่ยังกะตังเม เสร็จแน่มินบงเอ้ย” ซอซังนิมมันมาลูบหัวผมที่ยืนมองวานนี่กอดกับคนอื่นตากระปริบ อิจฉาอ่ะ






“ผมชื่อฮเยซองฮ่ะ” เด็กนั่นแนะนำตัวเสียงดังฟังชัด เกาะแขนวานนี่ไม่ปล่อย

“วานนี่อ่า ไปกอดคนอื่นได้ไง งอลแล้ว” ผมพูดประชดก่อนทำท่าหมางอย

“โอ๋ มินบงจ๋า อย่างอลน๊า น๊า” นิ้วก้อยน้อยถูกยืนมาตรงหน้า กระดุกกระดิกอยู่สักพัก น่ารักซะไม่มี

“อา ป๊าอย่าโกรธอ่อมม่าเลยน๊า” ฮเยซองที่ชูนิ้วตามวานนี่ทำตาปริบๆใส่ผม แต่คำพูดนี่โดนสุดๆ ผมไม่โป้งฮเยซองล่ะ ใครจะโกรธลูกตัวเองได้ลงล่ะ 555

“ฮเยซองอ่า พูดอะไรไม่รู้” วานนี่ที่หันไปเขิน ตีฮเยซองเบา พลางก้มหน้างุด

“งั้นผมขอสมัครเป็นลูกด้วยน่ะ”

“อ้าว คังตะไปไหนมาอ่ะ ซอซังนิมตามหาอยู่น่ะ” คังตะเด็กกำพร้าของที่นี่ เขาอยู่ที่นี่ก่อนผมซะอีก

“แฮะๆ ผมแอบไปเล่นน้ำหลังบ้านมาน่ะ” คังตะหัวเราะแห้งๆ ก่อนเกาหัวแกรกๆ

“บอกว่าอย่าไปเล่นไง ถ้าจมน้ำขึ้นมาจะว่าไง”

“แต่ผมว่ายน้ำเป็นน่ะ”

“เป็นก็จมได้ ห้ามคือห้าม” วานนี่ที่นั่งเทศน์คังตะไม่หยุด คังตะก็ได้แต่ก้มหน้ารับกรรม ขนาดซอซังนิมยังไม่บ่นขนาดนี้เลย

“พี่มิน คังตะใครอ่ะ” ฮเยซองหันมาถามผม ซึ่งผมก็อธิบายเท่าที่รู้ หวังว่าเด็กสองคนนี้จะสนิทกันเร็วๆน่ะ วานนี่จะได้อยู่กับผม อิอิ

หลัง จากนั้น 3 ปีต่อมาแอนดี้ก็ถูกพาตัวมาที่นี่ พวกเราชอบแอนดี้กันมากๆ น่ารัก น่าแกล้ง วานนี่ก็ถูกใจแอนดี้เป็นพิเศษชอบหอมแก้มแอนดี้ทุกวัน

หลังจากที่รู้จักแอนดี้ไม่ถึงปี วานนี่ก็หายไป ไม่มีใครรู้ว่าหายไปไหน วันที่วานนี่หายไป ทุกคนออกตามหาแต่ก็ไม่มีใครพบ

ทุกคนที่เคยอยู่ด้วยกันพลันงอยเหงา ราวกับวันเวลาที่สดใสหายไปในพริบตา คังตะ ฮเยซอง แอนดี้ที่คิดถึงวานนี่ วันๆเอาแต่ร้องไห้ข้าวปลาไม่กิน ผมจึงพยายามที่จะทำให้ทุกคนกลับมายิ้มอีครั้ง ทั้งๆในใจผมมันก็อ่อนแอไม่ได้แพ้พวกเขาเท่าไร

ถ้าไม่มีวานนี่ปานนี้ผมคงจะไม่มีเพื่อน ผมอยากทดแทนวานนี่ อยากให้ทุกคนกลับมายิ้มอีกครั้ง นั้นจึงทำให้ผมเป็นโรคสองบุคลิก

ทุกๆ วันของพวกเราผ่านไปอย่างลำบาก

เหตุการณ์ร้ายๆก็เริ่มประดังเข้ามาราวกับพวกเราถูกพระเจ้ากลั้นแกล้ง

ตอนผมอายุ 16 ประกาศขายที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มีคำสั่งให้เราย้ายออกภายใน 1 เดือน แน่นอนว่าผมจะไม่ไปทั้งนั้นจนกว่าวานนี่จะกลับมา

พวกเราจึงมีความจำเป็นต้องใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อซื้อสถานเลี้ยงเด็ก กำพร้า จากมาเฟียฮ่องกงที่ชื่อเชี่ยนชุน ไม่รู้เพราะความกล้า บ้าบิ่นของผมหรือเพราะความสวยของฮเยซองกันแน่ที่ทำให้เชี่ยนชุนเปลี่ยนใจรับผมกับฮเยซองเป็นลูกบุญธรรม ไม่ถึงปีเชี่ยนชุนก็ตายเพราะถูกฆ่า คนฆ่าก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากลูกบุญธรรมของเขา ฮเยซอง

ร่างที่โชกไป ด้วยเลือด แผลถูกของมีดคมกรีดไปทั่วร่างจนแทบแยกไม่ออกว่าใครเป็นใครกองอยู่ที่พื้น

ฮเยซองนั่งกอดเข่า น้ำตานองหน้า ในมือถือเศษแจกันที่แตกอยู่เกลื่อนพื้น เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดี เลือดเลอะไปทั่วตัว

ไม่ต้องเดาผมก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และนั่นก็คือการฆ่าคนครั้งแรกของฮเยซอง

ผมจึงส่งเขาไปเรียนศิลปะการป้องกันตัวทุกแขนงเพื่อป้องกันไม่ให้เขาเจอเหตุการณ์แบบนั้นอีก

แต่เหตุการณ์นั่นมันกลับเพิ่มมากขึ้น มากขึ้น โดนฉุดบ้าง ลวนลามบ้าง ฮเยซองก็ป้องกันตัวเองด้วยการฆ่าพวกเขา

ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาทำแบบนั้นแต่ก็น่ะเพราะแบบนั้นฮเยซองก็กลายเป็นนักฆ่า อย่างสมบูรณ์แบบ



คังตะ เด็กผู้ชายที่เรียบร้อย นิสัยดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น เรียนก็เก่ง

ถ้าผมไม่มีวานนี่น่ะตอนนี้ผมอาจจะยังไม่เรียนป.1 ไม่ผ่านก็เป็นได้

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นศัตรูหัวใจก็เถอะ ผมก็อิจฉาเขา คังตะได้รับอุปการะจากอธิปดีมหาวิทยาลัย เขามีโอกาสที่จะเรียนหนังสือสูง ผมดีใจที่เห็นเขาได้ดี

หลังจากนั้น ผมก็ไม่ได้รับการติดต่อจากเขาอีกเลย จนกระทั่งผมไปเห็นพาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง

‘นักเรียน อายุ 15 ถูกยิง ดับคาที่’ เด็กในภาพคือคังตะไม่ผิดแน่

แค่มองภาพศพผมก็รู้ว่าใครเป็นคนทำ กระสุนที่ฝังกลางคอหอย จุดตายที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่มีทางพื้น

แต่จุดๆนั้นมันเป็นจุดที่ยากมากๆซึ่งในบรรดานักฆ่าที่ผมรู้จักก็มีแค่ ฮเยซอง เท่านั้นที่ทำได้

ผมถามฮเยซองอยู่หลายครั้งแต่มันก็ไม่เคยออกมาจากปากเขา เขาได้แต่หาเรื่องบ่ายเบี่ยง แต่ถ้าให้ผมเดาน่ะน่าจะเพราะคังตะคงทำอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถให้อภัยได้

เพราะคนอย่างฮเยซองคงไม่มีทางฆ่าคนที่ตัวเองตกหลุมรักได้ลงหรอก จะเพราะอะไรก็ช่าง ผมก็เลิกถามเขาแล้วล่ะเพราะถึงเวลาเขาคงบอกเอง

แต่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้วล่ะน่ะ เฮ้อ เมื่อไรจะได้รู้ล่ะเนี่ย




แอ นดี้ ลี

อี ซอนโฮ

คุณสงสัยใช่ไหมว่าทำไมแอนดี้ถึงมีสองชื่อ

ชื่อจริงของเขาคืออี ซอนโฮ ตอนแอนดี้อายุ 10 ขวบ แอนดี้ได้รับอุปการะจากชาวต่างชาติ

เขาได้บินลัดฟ้าไปอเมริกา ชื่อของจึงถูกเปลี่ยนเป็นแอนดี้

การที่เขาไปอยู่ที่นั้นทำให้เขารู้ทันคน ทันจนเกินพอดี

และเพราะความน่ารักของเขาจึงทำให้ทั้งผู้หญิงและผู้ชายติดพันตามรับตามส่ง ไหนจะข้าวของมากมายที่มากองถึงหน้าบ้าน จนพ่อแม่ของเขาที่ค่อนข้างจะรักสันโดษรับไม่ไหวที่ต้องต้อนรับผู้คนมากมาย จึงจำเป็นต้องส่งตัวแอนดี้กลับคืนในปีต่อมา

หลังจากนั้นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็มีคนเข้าออกเป็นว่าเล่น ไหนจะเงินบริจาคที่ทยอยเข้ามาเรื่อยๆ ไหนจะพ่อแม่ที่ต้องการแอนดี้เป็นลูกบุญธรรมมาทำเรื่องไม่เว้นแต่ล่ะวัน

แอนดี้เลือกรับอุปการะจากยู แจซอกและภรรยา ถึงครอบครัวนี้ถึงแม้จะไม่ได้รวย แต่ทั้งคู่ก็ใจดี น่าจะเป็นพ่อแม่ที่ดีได้ แอนดี้จึงเลือกพวกเขา

คุณคิดว่าชีวิตของแอนดี้จะพบอะไรดีๆแล้วใช่ไหม เปล่าเลย ภรรยาขอองยูแจซอกป่วยด้วยโรคหลอดเลือดสมอง ทำให้เป็นอัมพาตขยับแขนขาไม่ได้

อาชีพไปรษณีย์ของยู แจซอกก็ไม่ได้รายได้ดีมาก ทำให้ครอบครัวของใหม่ของแอนดี้เข้าวิกฤตอย่างหนัก

แอนดี้เรียนจบแค่ม.ต้นก่อนออกหางานทำ แต่งานพวกนั้นก็ไม่ได้เพียงพอต่อค่าใช้จ่าย รักษาพยาบาลแต่อย่างใด

แอนดี้ที่หมดหนทางก็เริ่มหาเงินด้วยวิธีแปลกๆ

แอนดี้แอบเข้าไปในผับทั้งๆที่อายุยังไม่ถึง 18 ใช้ทักษะล่อลวงผู้คน ปลดทรัพย์แบบไม่รู้ตัว หลอกให้รักก่อนปั่นหัวเล่น หรือ

แม้แต่โคโยตี้แอนดี้ก็เคยทำ

แต่ไอ้ข้อสุดท้ายน่ะไม่ได้ทำแล้ว เพราะฮเยซองค้านหัวชนฝาแถมขู่ฆ่ายู แจซอกอีก ถ้าแอนดี้ไม่เลิก

เงินที่ได้จากการปลดทรัพย์มาก็มากพอสมควรแต่ไม่นานภรรยาของยู แจซอกก็สิ้นใจ

หลังจากนั้นยู แจซอกก็เปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน เมาหัวร้าน้ำ เล่นการพนันจนหมดตัว นั่นจึงทำให้แอนดี้ต้องยึดอาชีพทุจริตนั่นเพื่อหาเงินมาใช้หนี้แทนคนที่ลืมคำสัญญา ว่าจะเป็นพ่อที่ดี

คุณคิดว่าชีวิตคนเราสั้นแค่ไหนกันล่ะ ที่ผมเล่ามามันก็ยาวอยู่น่ะ

คนเราแต่ล่ะคนก็มีทางเลือกที่ต่างกัน ดีบ้างไม่ดีบ้างแล้วแต่สถานการณ์บังคับ

คนที่ไม่ดีเขาก็อาจจะไม่ตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้นแบบนั้น อย่ามองคนที่ภายนอก

เผอิญนิสัยไม่ได้ดีเหมือนหน้าตา ผมอยากให้ทุกคนมองคนให้มองที่ใจ

เพราะฉะนั้นมาทำความรู้จักผมให้มากกว่านี้กันเถอะ My M Style









ผมไม่มีความจำเป็นต้องแนะนำตัวกับพวกคุณที่เป็นเป้าหมายของผม

แต่ผมขอเตือนไว้ก่อนถ้าคุณเผลอทำอะไรให้ผมไม่พอใจ ตาย

คนแรกที่สมควรตาย สโนวเธอมีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่าถึงไม่ยอมให้ฉันได้เป็นคนเล่าบ้างหา!!!

ไอ้บ้าเอริคมันเล่านับคำได้ รู้ไหมว่าถ้าฉันเล่ามันจะบลาๆๆๆๆๆๆ (ขอข้ามตอนนี้ไปน่ะค่ะ ท่านผู้อ่านรู้ใช่ไหมว่าถ้าให้ซองงี่พูด สามวันคงไม่จบ อ่า หะ!!!)

เรื่องราววัยเด็กของผมน่ะเหรอ ไม่รู้สิ จำไม่ได้แล้ว พวกคุณคงสงสัยว่าทำไมผมถึงฆ่าคังตะใช่ไหม ได้ ผมจะเล่าให้ฟัง

คุณ เคยมีรักครั้งแรกไหม รักครั้งแรกของผมก็คือ คังตะ

ผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นเหมือนเทวดาในใจผม เพื่อนๆของผมมักจะมองว่าผมสวยบ้างล่ะ น่ารักบ้างล่ะ วันๆมีแต่ผู้ชายมารุมจีบ โดนฉุดบ้างไรบ้างตามประสาคนสวย

แต่ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นผมก็ได้ คังตะช่วยไว้เสมอ เขาเหมือนพระเอกขี่ม้าขาวแบบในหนังที่คอยช่วยเหลือนางเอกอยู่ตลอดเวลา

ผมตกหลุมรักเขาไปพักหนึ่งเลยล่ะ แต่แล้ววันหนึ่งวันที่ผมใจสลายก็มาถึง

คังตะชอบพี่วาน ที่เขาดีกับผมเพราะพี่วานนี่ขอร้องเขาให้ช่วยดูแลผม

ผมยอมตัดใจเพราะไม่ว่ายังไงผมก็ไม่มีทางสมหวัง

แต่สิ่งที่ผมรับไม่ได้คือเขาพยายามทำลายความรักของพี่วานกับพี่มิน เขาทำให้พี่มินกับพี่วานทะเลาะกันประจำ

เขาเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่วานหายไป วันนั้นเขากับพี่วานทะเลาะกันหนักมาก

พี่วานเลยแอบหนีออกจากบ้านไปสวนสาธารณะแบบที่เคยทำประจำ

แต่มันสายไปแล้ว เมื่อพวกเราไปหาพี่วาน ปรากฏว่าพี่วานหายไปแล้ว



ถ้าเหตุการณ์แค่ นั้นจะทำให้ผมฆ่าเขาเหรอ

ไม่หรอกผมไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย

หลังจากที่ผมกลายเป็นนักฆ่า ผมกับพี่มินก็คิดว่าตัวเองคงไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีก

เหลือแค่แอนดี้กับคังตะเท่านั้นที่อยู่ด้วยกัน ผมกับเขาขาดการติดต่อกันไปพักใหญ่

แต่สิ่งที่ทำให้ผมทนไม่ได้คือ คังตะขายแอนดี้ให้กับมาเฟียกลุ่มใหญ่ เพื่อหาเงินมาใช้หนี้พนันบอล

โดยที่แอนดี้ไม่รู้อะไรเลยว่าพี่ชายที่แสนดีของตัวเองจะขายเขาลง

ถ้าวันนั้นผมไม่ได้ยินการเจรจาต่อรองของเขา จะเกิดอะไรขึ้นกับน้องชายตัวเล็กที่น่ารักของผม

ผมไม่เคยเล็งปืนเวลาที่จะปลิดชีพใคร แต่สำหรับเขาผมจะเล็งให้เป็นคนแรก กระสุนพุ่งเข้ากลางคอหอย เลือดมากมายที่ทะลัก สองมือที่พยายามห้ามเลือดของตัวเอง จมูกและปากพยายามกอบโกยอากาศให้มากที่สุด ผมยืนมองเขาสิ้นใจอยู่อย่างเงียบๆ ดูจนลมหายใจสุดท้ายของเขาดับใจ พร้อมกับการหยุดทำงานของร่างกาย

เขาสมควรตาย ผมตั้งใจฆ่าเขา ไม่ว่าจะเพราะอะไรสิ่งที่เขาทำมันร้ายกาจและไม่น่าให้อภัย

หลังจากที่ผมเสียพี่วานไป ผมจะไม่ยอมเสียใครไปอีก ใครที่มันคิดจะทำร้ายหรือทำลายพี่มินกับแอนดี้ มันผู้นั้นสมควรตาย

         ปัง