คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Missions 4
Missions 4
มินอูลากผมมาบ้านด้วยความสุข รอยยิ้มตาหยีถูกส่งออกมาไม่หยุด แถมท่าทางน่ารักๆที่แสดงออกมาให้ผมดูนี่อีก
“ที่นี่ที่ไหน” ผมเอ่ยถามมินอูที่ตอนนี้มองผมตาแป๋ว
“บ้าน ฉันเองล่ะ วานนี่ชอบไหม” เขาชวนผมเดินดูรอบๆบ้านของเขา ถึงแม้ตอนนี้มันจะเป็นตอนกลางคืนแต่บ้านของเขาก็เปิดไฟสว่างทั่ว บ้านหลังเล็กประดับประดาไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้ และที่สำคัญผักสวนครัวที่ดูจะมีพื้นที่ขนาดใหญ่กว่าที่อื่นๆแต่มันก็ถูกแบ่ง สัดส่วนไว้อย่างลงตัว สระน้ำที่ไม่ได้มีไว้ว่ายน้ำแต่เหมือนะเอาไว้รดน้ำต้นไม้พวกนี้มากกว่า รั้วบ้านมีไม้เลื้อยพันไปทั่วอย่างเป็นธรรมชาติ สีสันของดอกไม้ที่ผลิบานตอนกลางคืน ที่นี่ให้ความรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน
“ที่นี่สวยไหม วานนี่ชอบหรือเปล่า”
“ชอบสิ มันสวยมากเลย” ผมชอบบ้านแบบนี้ที่สุดเลย
“งั้นมาอยู่กับฉันไหม” ห่ะ ผมหูฝาดหรือเปล่า
“ว่าไงน่ะ”
“อยู่ที่นี่ อยู่กับฉัน” ชัดเลยครับที่นี่ ผมสบตากับมินบง สายตาของเขาตอนนี้มีแต่ความจริงใจฉายชัด
“บ้า เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดแบบนั้น สิ่งเดียวที่ผมจะอยากทำคือหายไปจากตรงนี้
“งั้น เป็นแฟนฉันน่ะ” มะ หมอนี่พูดออกมาไม่อายปากเลย “ไม่ตอบแสดงว่าตกลงน่ะ” ใครจะไปกล้าตอบล่ะ ฉันเขินเป็นนน่ะ “ว่าไง”
“อือ” ผมตอบเขาเบาพร้อมก้มหน้างุด ตอนนี้ผมคงหน้าแดงมากๆเลย
ลมหนาวที่พักเข้ามาตอนนี้มันไม่หนาวอีกแล้ว มินบงก่อนผมเบาจากด้านหลัง ใบหน้าเขาซบอยู่บนไหล่ผม
ตอนนี้เราสองคนนอนกอดกันกลมอยู่บนเตียง ต่างถ่ายเทความอบอุ่นให้แก่กัน จนผมเคลิ้มหลับ
แดดที่ส่องลอดเข้ามาทำให้ผมต้องคว้าผ้ามาปิดหน้า
“วานนี่ ฉันให้เวลาอีก 5 นาทีถ้ายังไม่ตื่นฉันจะทำอย่างอื่นล่ะน่ะ” เสียงที่กระซิบข้างหูราวกับเสียงขู่แต่มันกลับคุ้นหูอย่างประหลาด
“เฮือก มะ มินบง” ผมผวาตื่นแทบไม่ทัน ทันทีที่ความทรงจำทั้งหมดเข้ามาสู่กระแสประสาท
“ตื่นแล้วก็ดี นี่ชุดไปอาบน้ำซะ” เอ๋ เขาเปลี่ยนไปหรือเปล่าน่ะ ทำไมดูเย็นชาจัง
“มินบง นายวะ ไหว”
“บอกให้ไปอาบน้ำไง” ผมที่พูดยังไม่ทันจบประโยคมินบงก็ตวาดเข้ามาแทน ผมตกใจจนวิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน
มิ นบงนายเป็นอะไรของนาย ตั้งแต่ตอนเช้าเขาก็เอาแต่ตวาดผมทั้งวัน พอผมจะหนีกลับบ้าน เขาก็รั้งไว้ไม่ให้กลับ แถมยังทวงสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันเมื่อวานนี้อีก อยากอยู่กับฉันแล้วมาตวาดฉันทำไมเล่า คนตกใจเป็นน่ะ ตอนนี้ผมกำลังนั่งดูหนัง Myung wol the spy หนังอะไรเนี่ย ทำผมสะดุ้งเป็นพักๆ สายลับ กับ ดาราความรักกับภารกิจ
“มินบงนายเปลี่ยนเรื่องได้ไหมฉันไม่ชอบ” ผมทนไม่ไหวแล้ว
“ไม่ ฉันชอบ ออกจะซึ้ง” ว่าพลางกดเพิ่มเสียงดังกว่าเดิม
“ฮึก” นั่งดูไปได้สักพักผมก็เริ่มสะอื้น สาสารนางเอกอ่า ฮึก
“อย่า ร้องไห้ ฉันไม่อยากเห็นน้ำตาของนาย” มินบงเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ ผมเบือนหน้าไปมองมินบง สายตาของเขาดึงดูดให้ผมนิ่งอยู่กับที่ ริมฝีปากคมทาบทับกับริมฝีปากผม การประทับจูบที่เนิ่นนาน ไม่มีการลุกล้ำอ่ะ ทำอะไรอยู่เนี่ย ว้ากกกกก ผมผลักเขาทันทีที่ได้สติ
“ฉะ ฉันกลับก่อนน่ะ” ว่าแล้วผมก็ลุกวิ่งสุดกำลัง
“วานนี่” เสียงเรียกที่ดังตามผมมาได้ยินแว่วๆ แต่ผมไม่สนใจแล้ว เพราะตอนนี้ผมอาย อายสุดๆ
หลัง จากผมแยกกับมินอูผมก็กลับมาที่ห้องเช่าที่เราสามคนช่วยกันแชร์ ผมตอนนี้ที่นอนไม่หลับเอาแต่คิดถึงจูบนั่น ไม่ ไม่ เราต้องไม่คิดถึงมัน คิดเรื่องอื่น อืม ว่าแต่สองคนนั้นทำไม่ยังไม่กลับมา ทำไมมินบงจูบเราน๊า
อ่ะ คิดเรื่องนี้อีกแล้ว
“ก๊อกๆๆๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมสะดุ้งก่อนลุกรีบไปเปิดประตู
“ภารกิจ เป็นไงมั่ง” จอนจินนั่งถามผมกับเอริคโดยไม่ดูสภาพน่าอนาถของตัวเองเลย ผมก็ตกใจกับสภาพจอนจินที่เอริคลากกลับมาอย่างอนาถ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ร้องเท้าเหลือข้างเดียว รอยช้ำที่ต้นคอ กระเป๋าตังค์ สารพัดบัตรหายเกลี้ยง แถมด้วยผมยุ่งๆของจอนจินที่ดูเหมือนไปคลุกฝุ่นหรืออะไรสักอย่างมา หลังจากที่ผมถามเอริค สรุปเรื่องราวสั้นๆและง่ายๆเลยน่ะ แอนดี้ ลี เล่นงานเข้า เพราะฉะนั้นภารกิจของจอนจินที่คืบหน้าคือ อี ซอนโฮเป็นอีกชื่อที่แอนดี้ ลีใช้ ที่รู้เพราะเอริคได้ยินฮเยซองเรียกเด็กนั่นว่าแอนดี้
ส่วนภารกิจของ เอริคยังไม่คืบหน้า น่าจะเรียกว่าถอยหลังด้วยน่ะ เล่นให้ชิน ฮเยซองเห็นจะ จะขนาดนั้น ต่อจากนี้ฮเยซองคงระแวงเอริคน่าดู ต่อไปผมคงต้องวางแผนให้เอริคดีๆซะแล้ว ถ้าผมไม่อยากเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์ ‘สายลับชินฮวาโดนสปินคิกดับคาที่’ อะไรทำนองนี้อ่ะน่ะ
ส่วนภารกิจของผมคง ไม่ต้องพูดถึง คืบซะยิ่งกว่าคืบ ถึงแม้ว่าผมต้องมารับรู้เรื่องราวที่ค่อนข้างน่ากังวลของเขาก็เถอะ คุณเคยได้ยินโรคไพโบลาร์ไหม หรือที่เรียกง่ายๆอาการสองบุคลิก เป็นโรคอารมณ์สองขั้วเป็นความผิดปกติทางอารมณ์ ผู้ที่เป็นจะมีอารมณ์และพฤติกรรมเปลี่ยนแปลงไปอย่างชัดเจน แบบแรกมีลักษณะอารมณ์และพฤติกรรมออกเป็นแบบซึมเศร้า แบบที่สองมีลักษณะคึกคักพลุ่งพล่าน ซึ่งเรียกว่าเมเนีย (mania) เอาง่ายๆเลยน่ะ หลังจากที่ผมค้นคว้าอยู่นาน ผมคิดว่าหลังจากที่มินบงได้ทำกิจกรรมที่คึกคักคือการจัดคอนเสิร์ต M นั่น เขาก็จะอารมณ์ดี คึกคัก ยิ้มง่าย แต่พอหลังจากหมดช่วงเวลานั้น เขาก็จะมีอารมณ์ฉุนเฉียว โมโหง่าย การคิดเปลี่ยนไป ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น มินบงเขาเป็นโรคนั้น เขารู้ตัวเขาดี เขาจดจำทุกอย่างที่แสดงออกมาอีกบุคลิกได้ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาชอบทำให้ผมอาย แต่ไม่ว่าจะมินบงในบุคลิกไหน มันก็ทำให้ผมเขินได้ทั้งนั้นแหละ เพราะเขาคือ อี มินอู อ่ะ ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย งาน งาน ภารกิจ ท่องไว้ แต่เขาน่ารักอ่า
“พี่ดงวานเป็นอะไรอ่ะ หน้าแดงๆ แล้วที่ผมถามได้ยินหรือเปล่า พูดกับคนอ่านอยู่ได้ ผมก็อยากพูดน๊า >_<”
“เสียใจ พาร์ทนี้เป็นของฉัน ของนายรอไปก่อน” ผมกวนประสาทจอนจินแก้เขิน “แล้วนี่นายไปหาประวัติของอี ซอนโฮมาหรือยัง เราจะได้วางแผนคร่าวๆกันซะที”
“กำลัง ค้นอยู่” ค้นอยู่บ้านแกสิ วันๆผมเห็นจอนจินนั่งเพ้อถึงแต่แอนดี้ทั้งวี่ทั้งวัน ปากพร่ำคำรักจนผมรำคาญ แต่นั่นก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเด็กนั่นมีความสามารถในการทำให้ผู้คนหลงใหลแบบ สุดๆ โดยเฉพาะการยั่วผู้ชาย ที่แม้แต่จอนจินที่ไม่เคยเห็นหลงเสน่ห์ใคร กลับหลงจนโงหัวไม่ขึ้น แล้วภารกิจของจอนจินจะสำเร็จไม่เนี่ย
“นี่ จินนายไม่โกรธแอนดี้เลยเหรอที่หลอกนายน่ะ” ผมถามเขาเพราะผมสงสัยมาก ความรักมันคืออะไรกันแน่น่ะ จนถึงทุกวันนี้ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจมันเท่าไร
“ไม่ เขาออกจะน่ารัก อ่า ผมคิดถึงเขาจังเลย” จากนั้นจอนจินก็เริ่มฝันและละเมอหาแอนดี้อีกครั้ง
“พอ เลยจิน ไหนเอาประวัติอี ซอนโฮมาดูดิ เดี๋ยวงานไม่เสร็จกันพอดี” เอริคที่โผล่มากระชากโน๊ตบุ๊คไปจากมือจอนจินก่อนวางตรงหน้าผม “อ่านให้ฟังดิ” เอ่อ ดีแฮะ เพื่อนผมแต่ล่ะคน เฮ้อ
“อี ซอนโฮ
เกิดวันที่ 21 ธันวาคม XXXX
จบมัธยมต้นที่โรงเรียนคังอิน ปัจจุบันไม่ได้ศึกษาต่อ
บิดาบุญธรรม ยู แจซอก
ความสามารถ ทำอาหาร
นิสัยส่วนตัว ไม่มีอะไรโดดเด่น”
“ซอนโฮมีตัวตนอยู่จริงๆนิ หรือว่าแอนดี้ ลีใช้ชื่อจริงมาหลอกนาย”
“เห็น ไหมล่ะ เขาไม่ได้หลอกผม” โดนขนาดนั่นยังอุส่า ว่าแต่ถ้าแอนดี้ ลีใช้ชื่อจริง จริงแล้วล่ะก็ทำไมแอนดี้ ลีถึงได้ใช้ชื่อจริงกับจอนจินกันน่ะ เอาเถอะนั่นยังเป็นข้อสงสัย ประการแรกเราได้ประวัติอี ซอนโฮมาแล้ว คงต้องเริ่มวางแผนให้จอนจินคนแรกแล้วมั้งเนี่ย
“จินอ่า เอาประวัติ แอนดี้ ลีมาดูดิ” ผมเอ่ยขอซึ่งเจ้าตัวก็ส่งให้แต่โดยดี
แอนดี้ ลี
อายุ 18
เกิดวันที่ 21 มกราคม XXXX
ที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคังอิน
“แต่ว่าทำไมเดือนเกิดมันคนล่ะเดือนกันล่ะ”
“นั่น ล่ะที่ผมสงสัย วิธีที่จะทำให้ทุกอย่างกระจ่างเร็วขึ้นคือไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคังอิน ผมคิดได้แค่นี้แหละ อีกอย่างเผื่อจะเจอแอนดี้ของผม” เต็มปาก ‘ของผม’ ไปถามแอนดี้ หน่อยเถอะว่าเขาเป็นของนายหรือเปล่า
“OK เดี๋ยวฉันจะช่วยอีกทางแล้วกันน่ะ” โทษน่ะมินบงฉันคงต้องหลอกถามนายแล้วล่ะ
ภารกิจลวงความลับแอนดี้ ลี เริ่มได้
ภารกิจ น่าปวดหัวต่อมาคือ เอริคที่นั่งกินนมรสกล้วยแบบไม่เบื่อ แถมมีเป็นโกดังในตู้เย็น ผมละหน่ายกับเอริคสุดๆ เพราะนอกจากจะไม่ทำภารกิจแล้ว ยังนั่งดู tom & jerry แบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว พอถามถึงภารกิจก็เอาแต่บอกว่าฉันจัดการได้ ถึงเวลานั่นก็อย่ามากอดขา ร้องไห้ ขี้มูกโป่งให้ท่านคิม ดงวาน ผู้นี้ ให้ช่วยเหลือแล้วกัน(ปกติเอริคทำประจำ)
“นี่เอริค นายจะจับชิน ฮเยซองยังไง” ผมที่ทนไม่ไหวต้องเอ่ยปากถามพร้อมกับ Stop tom & jerry เพื่อที่จะคุยกันให้รู้เรื่อง
“เคยได้ยินไหมตื้อเท่านั่นที่ครองโลก”
ความคิดเห็น